A rainy Sunday...

Ανοίγω τα μάτια μου έχοντας χορτάσει πια ύπνο και συνειδητοποιώ πως όλα γύρω μου είναι σκοτεινά. Σηκώνομαι με άκρως νωχελικές κινήσεις και πλησιάζω το παράθυρο. Έκπληκτη βλέπω πως τη χθεσινή ηλιόλουστη ημέρα αντικατέστησαν τα γκρίζα σύννεφα και το ψιλόβροχο. Ασυνείδητα χαμογέλασα γιατί λατρεύω αυτόν τον καιρό. Μου φτιάχνει τη διάθεση. Με κάνει πιο ήρεμη, με χαλαρώνει, με βοηθάει να συγκεντρωθώ και να ασχοληθώ με όσα με κάνουν χαρούμενη.

Έφτιαξα τον απαραίτητο πρωινό μου καφέ, πήρα το βιβλίο μου, φόρεσα τη χουχουλιάρικη μπλούζα μου και κάθισα στον καναπέ μου για να απολαύσω το Κυριακάτικο πρωινό μου. Δώρο ήταν αυτό σήμερα. Ρίχνω κλεφτές ματιές στο παράθυρο και το μελαγχολικό αυτό σκηνικό με ταξιδεύει στο μέλλον. Ναι, σε στιγμές που δεν έχω ακόμη ζήσει, αλλά ονειρεύομαι και ανυπομονώ τόσο πολύ.

Έχεις νιώσει ποτέ ότι αυτό που ζεις στο παρόν σου είναι κάτι προσωρινό; Ότι πολύ σύντομα θα μπεις στη διαδικασία να αλλάξεις τη ρουτίνα σου σε άλλη γη σε άλλα μέρη που λέει και το τραγούδι; Ε, κάπως έτσι νιώθω. Είμαι με το ένα πόδι στο τώρα και στο σήμερα και με το άλλο στο αύριο που μπορεί όντως να έρθει αύριο ή να αργήσει λίγο, αλλά θα έρθει, το νιώθω. 

Νιώθω τόσο όμορφα με την τελευταία μου ανάρτηση και τα σχόλια που μου αφήσατε. Από τόσα μέρη, τόσο διαφορετικούς κόσμους, τόσο διαφορετικές ψυχές. Είναι το ομορφότερο δώρο να βλέπω ανθρώπους, ακόμα κι αυτούς που επέλεξαν να είναι ανώνυμοι για τους δικούς τους λόγους, να διαβάζουν όσα γράφω και να ταξιδεύουν μαζί μου. Ακόμα και αυτούς που επέλεξαν να μου στείλουν email, λέγοντάς μου τη δική τους ιστορία. Και εννοείται πως είστε όλοι ευπρόσδεκτοι να με ταξιδέψετε στις δικές σας θάλασσες. Όποια στιγμή θέλετε, είτε εδώ, είτε μέσω ηλεκτρονικού ταχυδρομείου. 

Πίστευα ότι τα δικά μου ταξίδια ενθουσιάζουν μόνο εμένα και δεν έχουν να πουν κάτι άλλο στους υπόλοιπους. Όπως όταν ξεκίνησα να γράφω σε αυτό το blog. Δεν είχε περάσει ποτέ από το μυαλό μου, ότι θα υπάρξουν άνθρωποι που θα συμπορευθούν με τις περιγραφές μου και τις εικόνες που αυτές δημιουργούν στο μυαλό του καθενός. Και νιώθω ευγνωμοσύνη. Ναι, πραγματική ευγνωμοσύνη για όλους εσάς και τον καθένα ξεχωριστά που βρίσκεται εδώ μαζί μου όλες τις στιγμές της ημέρας και της νύχτας. Σας ευχαριστώ... 

Ξαναγυρίζω στο βιβλίο μου και χάνομαι στο δικό του κόσμο. Γιατί οι Κυριακές δεν είναι απαραίτητα μελαγχολικές. Μια καινούργια εβδομάδα περιμένει να γράψουμε τα ομορφότερα κεφάλαιά της με τα πιο έντονα χρώματα...

Ταξιδεύεις μαζί μου...

Η ψυχή μου ταξιδεύει. Συνέχεια. Όσα κι αν συμβαίνουν γύρω μου, έχω το χάρισμα να μπορώ να δραπετεύω. Να πηγαίνω ταξίδια μακρινά, εκεί που ακούω τον χτύπο της καρδιάς μου πιο έντονα, πιο καθαρά. 

Τις τελευταίες ημέρες, έχω πιάσει τον εαυτό μου να χαζεύει με τις ώρες τον χάρτη με τις επισκέψεις ανθρώπων που μπαίνουν στο blog μου, είτε τυχαία, είτε για να διαβάσουν όσα έχω γράψει. Είναι πραγματικά εκπληκτικό να βλέπω πως σε αυτό το ταξίδι που κάνω, υπάρχουν άνθρωποι από όλες τις ηπείρους και από αμέτρητες χώρες. 
Οι περισσότεροι που μπαίνουν στη σελίδα μου δεν αφήνουν κάποιο σχόλιο. Φαντάζομαι είτε γιατί δεν έχουν κάτι να προσθέσουν σε όσα γράφω, είτε γιατί δε θέλουν να αφήσουν το στίγμα τους, είτε γιατί δεν τους αρέσουν όσα γράφω. Λογικά όλα. 

Απόψε, θέλω να σας ζητήσω κάτι... Θα ήθελα πολύ να δω μία πρότασή σας, μία κουβέντα σας κάτω από αυτό το post μου, αναφέροντάς μου από ποιά περιοχή είστε. Όχι για κανέναν άλλο λόγο, απλά για να γνωρίσω τους συνταξιδιώτες μου... έστω και ανώνυμα.

Καλό βραδάκι να έχετε συντροφιά με το παρακάτω τραγούδι...

Όλα αυτά, που τα πρέπει απαγορεύουν...

Να ξυπνήσω μια μέρα και να κάνω όλα αυτά που τα πρέπει απαγορεύουν. Να ανοίξω τα μάτια και το όνειρο να μη χαθεί. Να δώσω πνοή και ζωή στο όνειρο. Να πάρει μορφή, διάσταση, χρώμα. Να μη χαθεί.. Να μπορώ να το αγγίξω, να το νιώσω, να μη χρειαστεί να ανοιγοκλείσω τα μάτια για να πιστέψω ότι είναι αληθινό. Να με αγκαλιάσει σαν απαλό χάδι. Να με πιάσει από το χέρι και να με ταξιδέψει. Να μη με αφήσει ποτέ και να μη νιώσω ποτέ φόβο ή μοναξιά. Να μη μου λείψει. Να με κάνει να γελάω. Με αυτό το γέλιο που βγαίνει μέσα από τη ψυχή μου. Αυτό που ακόμα και μικρό παιδί θα ζήλευε. Να πάμε μακριά, εκεί που δεν υπάρχουν πρέπει και όρια. Εκεί που όλες μου οι αισθήσεις θα χορεύουν στο ρυθμό της ψυχής μου που ψάχνει λύτρωση. Εκεί που ο φόβος μη χαθεί το όνειρο δεν υπάρχει.

Και μόλις νυχτώσει, πριν κλείσω τα μάτια, να είναι δίπλα μου. Να χωθώ στην αγκαλιά του σαν να μην υπάρχει αύριο, να με νανουρίσει, να μου σιγοψιθυρίσει λόγια που θα μπαρκάρω μαζί τους για το πιο ωραίο ταξίδι. Να μου χαϊδέψει τα μαλλιά. Να με κοιτάξει στα μάτια και να μου πει τις αλήθειες εκείνες που δε θα τολμούσε ποτέ πριν να μαρτυρήσει. Να με σκεπάσει, να μου πει καληνύχτα και να μείνει δίπλα μου όλο το βράδυ περιμένοντας να ξημερώσει. 

Να κοιτάξω κατάματα ΤΟ όνειρο και να ΜΗΝ πω, όνειρο ήτανε.

Πες μου... Σε ποιο σύμπαν θα μπορέσω να σε μεθύσω; 

Σε ποιο σύμπαν θα μπορέσω να μεθύσω μαζί σου χωρίς να με νοιάζει τίποτα; 

Against all odds

Τέλη Δεκεμβρίου 2015. 

Σε απόσταση αναπνοής τα Χριστούγεννα και το μυαλό μου μόνο στις γιορτές δεν είναι φέτος. Όλα γύρω μου είναι στολισμένα, γιορτινά και χαρούμενα, αλλά το δικό μου μυαλό ήδη βρίσκεται αλλού. Σε μια μεγαλύτερη πόλη, από παλιά αγαπημένη που εδώ και λίγο καιρό έχει ανοίξει τις πύλες της. Κι εγώ δειλά δειλά, αλλά με απίστευτη θέληση και επιμονή προσπαθώ ατελείωτες ώρες να δημιουργήσω τις κατάλληλες συνθήκες που θα με βοηθήσουν να κάνω το όνειρό μου πραγματικότητα. Να εγκατασταθώ μόνιμα.

Πάντα ήθελα να μείνω εκεί. Από την πρώτη φορά που είχα επισκεφθεί το μέρος εκείνο ως τουρίστρια. Από τη δεύτερη κιόλας μέρα κυκλοφορούσα μόνη μου στην πόλη αυτή. Με είχαν γοητεύσει τα πάντα. Από τον αέρα που ανέπνεα, τα κτίρια που έβλεπα, τις καταπράσινες περιοχές που απλώνονταν μπροστά μου, τις μοναδικές ευκαιρίες για ψυχαγωγία, την έντονη διαφορετικότητα που πλέκεται σε ένα πανέμορφο υφαντό και στολίζει αυτό το μέρος. Είχα ακούσει το κάλεσμά και είχα πει μέσα μου ότι κάποια μέρα θα πάω να μείνω μόνιμα εκεί. 

Και μετά ήρθε η δεύτερη φορά που ταξίδεψα στο μέρος εκείνο και ερωτεύθηκα ακόμα πιο πολύ. Ξέρεις, για να αγαπήσω ένα μέρος, το πρώτο πράγμα που μου κάνει κλικ είναι οι ατελείωτες ώρες που περνάω περπατώντας. Και θυμάμαι τις στιγμές εκείνες με νοσταλγία. Πλέον όμως η νοσταλγία αυτή έχει μετατραπεί σε προσμονή. 

Ξέρω καλά πως θα αφήσω πίσω μου κάποιους ανθρώπους που αγαπώ πολύ. Θα πονέσω που θα κάνω καιρό να τους δω. Το μόνο που ελπίζω είναι όταν τους συναντήσω πάλι να μοιάζουν όλα σαν να μην πέρασε ούτε μια μέρα. Αλήθεια, μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο; Θα μου πεις, υπάρχουν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης τα οποία "Connecting people". Δεν είναι το ίδιο με την απευθείας επαφή όμως. Ίσως είναι ένα από τα τιμήματα που θα κληθώ να πληρώσω ιδιαίτερα ακριβά. 

Και το σπίτι μου; Εδώ που έχω τόσες αναμνήσεις; Μα τις αναμνήσεις τις κουβαλάς πάντα μέσα σου θα μου πεις. Στη ψυχή σου, στο μυαλό σου. Κυλούν μέσα στο είναι σου και σε προσδιορίζουν. 

Θα είναι δύσκολη η περίοδος που έρχεται, το ξέρω καλά. Θα πρέπει να ισορροπήσω ανθρώπους και καταστάσεις, νέα ξεκινήματα και κλείσιμο του παρελθόντος. Θα πρέπει μέσα μου να είμαι καλά, ώστε να μπορώ να πατήσω γερά στα πόδια μου για να ξεκινήσω σωστά τη συνέχεια της ζωής μου στο νέο μακρινό περιβάλλον. 

Το εκπληκτικό με όλη αυτή τη διαδικασία είναι ότι νιώθω σαν να ξαναγεννήθηκα. Σαν να βγήκα από το λήθαργο που βρισκόμουν τα τρία τελευταία χρόνια και ο οποίος με είχε φτάσει σχεδόν στον πάτο θα έλεγα. Παρ' όλο που δεν είμαι άνθρωπος που βλέπω με καλό μάτι τις αλλαγές (με φοβίζουν και έχω αρνητική στάση απέναντί τους στην αρχή), τη συγκεκριμένη αλλαγή την περιμένω με λαχτάρα. Ελπίζω να μου βγει σε καλό. 

Οι επόμενες μέρες για τους περισσότερους γύρω μου θα είναι γιορτινές και χαρούμενες. Και για μένα θα είναι μέρες προετοιμασίας, αγωνίας και συναισθηματικής φόρτισης καθώς θα ανακοινώσω την απόφασή μου για το νέο ξεκίνημα σε ανθρώπους που ίσως να περάσω μαζί τους τελευταία φορά τις γιορτές αυτές. Το μόνο που με φοβίζει είναι όταν θα τους κοιτάξω στα μάτια. Γιατί τα μάτια πάντα σου φανερώνουν τη ψυχή. Και δε θέλω με τίποτα να τα δω δακρυσμένα. 

Για τη νέα χρονιά που έρχεται σε 8 ημέρες, το μόνο που εύχομαι, είναι να είμαστε όλοι καλά, γιατί μόνο έτσι μπορούμε να συνεχίσουμε να ονειρευόμαστε και να πραγματοποιούμε τα όνειρά μας. 

Καλές γιορτές, Καλή Χρονιά

and life goes on and on... 

Μπορείς;

Μπορείς να κλείσεις τα μάτια και να αφεθείς στη στιγμή;
Μπορείς να νιώσεις έστω για μία μόνο φορά το χάδι που περίμενες τόσο καιρό;
Μπορείς να ακούσεις τον ήχο της βροχής να μπερδεύεται με τους ήχους της νύχτας;
Μπορείς να αφεθείς στην αγκαλιά που σε έχει κλείσει μέσα της;
Μπορείς να καείς στη φωτιά μου, όπως ακριβώς καίνε τα ξύλα στο τζάκι;
Μπορείς να με κοιτάξεις και να δεις πως πάντα υπήρχα δίπλα σου; 
Μπορείς να με πάρεις σε ένα μακρινό ταξίδι χωρίς πυξίδα και προορισμό;
Μπορείς να με κάνεις να χαμογελάω για όλα τα μικρά και μεγάλα της ζωής;
Μπορείς να με αγκαλιάζεις τις νύχτες και να μη φεύγεις ποτέ από το πλάι μου;
Μπορείς να νιώσεις τα θέλω μου;

Μπορείς να πιστέψεις στα όνειρά σου;
Μπορείς να ζήσεις έστω για πρώτη φορά;
Μπορείς να μείνεις;
Μπορείς να μου χαμογελάς;

Διάττοντες αστέρες

Πόσο καιρό έχω να γράψω μέσα εδώ; Νιώθω σαν μικρό παιδάκι, που τώρα ξεκινάει να κάνει τα πρώτα του βήματα. Θα μου πεις, είναι λογικό. Όταν κάτι το αφήνεις, τότε σε αφήνει κι αυτό. Ήξερα πως δε θα κρατούσε για πάντα η αποχή μου από εδώ. Ήξερα πως κάποια στιγμή θα γυρνούσα πάλι πίσω, στο δικό μου καταφύγιο σκέψεων και κυρίως ταξιδιών. Η αλήθεια είναι ότι δύο λόγοι με κρατούσαν μακρυά. Ο πρώτος και κυριότερος ήταν ότι δεν μπορούσα να αποτυπώσω τις σκέψεις μου. Και ο δεύτερος είναι ότι δεν μπορούσα να διαχειριστώ τον χρόνο μου... κι ας έχω πλέον πολύ ελεύθερο... 

Ξέρεις τί άλλο έχω πάθει; Όλο αυτό το διάστημα δεν μπορούσα να ακούσω μουσική. Ναι, εγώ που δεν περνούσε μέρα χωρίς να ακούω μουσική από το πρωί έως το βράδυ, μη σου πω τα ξημερώματα. Α και μια που είπα ξημερώματα. Θυμάσαι που ξενυχτούσα μέχρι να ανατείλει ο ήλιος; Πάνε αυτές οι εποχές... Τώρα μόλις ο ήλιος δύσει, αρχίζω και νυστάζω. Και είμαι σίγουρη, πως αν υπάρχει κάποιος από τους παλιούς μου αναγνώστες ακόμα εδώ μέσα (κάτι που δεν το νομίζω μετά από τόσα χρόνια που έχω να εμφανιστώ εδώ), δε θα πιστεύει πως είμαι το ίδιο άτομο. 

Γι αυτό σου λέω, αρχίζω να βρίσκω πάλι τον παλιό μου εαυτό. Και λατρεύω αυτόν τον καιρό. Χαζεύω μέσα από το μισάνοιχτο παράθυρό μου τον γκρι ουρανό. Βλέπω και τις πρώτες ψιχάλες να πέφτουν στο περβάζι και νιώθω τόσο μα τόσο όμορφα. 

- Για μένα το έκανες, το ξέρω... κοιτάω ψηλά χαμογελώντας

Πλησιάζουν τα Χριστούγεννα. Νιώθω πως φέτος δεν είμαι έτοιμη να νιώσω τη μαγεία των εορτών. Τα τελευταία χρόνια με όσα συμβαίνουν γύρω μας, με τόση μελαγχολία και τόσα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε καθημερινά, πιστεύω πως τα Χριστούγεννα θα μας πιάσει κατάθλιψη. Δεν υπερβάλλω. Πάντα ένιωθα αυτές τις μέρες λίγο πιο μελαγχολικά, γι αυτό και φέτος δε θέλω να έρθουν. 

Βέβαια, πάντα υπάρχει η ευχάριστη όψη των εορτών. Δεν είναι άλλη από τον ερχομό του Άγιου Βασίλη. Εύλογα θα με ρωτήσεις.. Μα καλά ακόμα στον Άγιο Βασίλη πιστεύεις; Ναι, γιατί ακόμα κάνω όνειρα, ακόμα ελπίζω, ακόμα μπορώ και ταξιδεύω, έστω και νοητά. Και φέτος, θέλω να μου φέρει ένα τεράστιο σε αξία δώρο. Τον παλιό καλό εαυτό μου. Εκείνον τον χαρούμενο, τον ανέμελο, τον αισιόδοξο, που όσα κι αν αντιμετώπιζε, πάντα έκλεινε το μάτι στα δύσκολα και προσπαθούσε για όσα θα έρθουν. Αρκετά με την ηττοπάθεια ε; Πάμε μπροστά.
Γι αυτό και περιμένω ανυπόμονα τον γεράκο με την άσπρη γενειάδα. Να ξανανιώσω παιδί. Ναι, αυτό θέλω. 

Και κάτι ακόμα που θέλω να μοιραστώ μαζί σου... 

Πόσες φορές έχεις αναρωτηθεί αν αυτό που έχεις στη ζωή σου θα μείνει ή θα φύγει; Αν, αυτό που ήρθε τόσο ξαφνικά μία μέρα, θα μείνει; Τί είναι αυτό που μπορείς να κάνεις για να το κρατήσεις. Έχεις άραγε τη δυνατότητα να το κρατήσεις; Πόσες φορές έχεις αναρωτηθεί αν κάποια από τα γεγονότα που συμβαίνουν στη ζωή σου (αναπάντεχα πάντα) είναι καρμικά; Υπάρχει μοίρα; Και αν ναι ποιός την ορίζει; 

Πού θέλω να καταλήξω; Θέλω να μείνουν στη ζωή μου όσα αξίζουν. Όσα ήρθαν ξαφνικά κι απρόσμενα, αλλά και όσα υπάρχουν χρόνια... Είτε είναι διάττοντες αστέρες, είτε βρίσκονται μόνιμα στον ουρανό μου, θέλω να μείνουν... 

Να χαμογελάς. Πάντα θα ομορφαίνεις τον ουρανό κάποιου...

My return...

Το τελευταίο διάστημα έχω πιάσει τον εαυτό μου να τριγυρνά ξανά και ξανά στο blog μου, σε παλιές γειτονιές, σε παλιά στέκια. Μου αρέσει να διαβάζω ξανά και ξανά όλα εκείνα που κάποτε - κάπως μοιράστηκα εδώ μέσα με αγνώστους - κάποιοι από αυτούς κάποτε έγιναν γνωστοί. Έχω πολύ καιρό να γράψω. Ειδικά τα τρία τελευταία χρόνια σχεδόν καθόλου. Όχι από επιλογή. Ίσως να στέρεψαν οι ιδέες, μα όχι οι σκέψεις.

Όλο αυτό το διάστημα συνέβησαν πολλά στη ζωή μου. Ανακατατάξεις, αλλαγές, τροποποιήσεις και τόσα πολλά άλλα. Η ζωή, ελπίζω να τη γνωρίζετε, μου έδωσε και μου πήρε πολλά. Μου έδωσε κάτι που πάντα ήθελα (για την ακρίβεια δεν έφταναν τόσο ψηλά τα όνειρά μου), μου στέρησε μια συνήθεα πολλών χρόνων και πήρε από κοντά μου ένα πολύ αγαπημένο μου πρόσωπο. Έτσι δε γίνεται πάντα; Κάτι σε τροφοδοτεί με στιγμές ευτυχίας και κάτι άλλο σε κάνει να πενθείς λόγω κάποιας απώλειας, προσώπου ή και κατάστασης.

Θα μου πείς βέβαια πως ό,τι δε σε σκοτώνει, σε κάνει πιο δυνατό. Ναι, συμφωνώ, αλλά με ρώτησε κανείς αν θέλω να γίνω πιο δυνατή; Άλλωστε το αν και το πόσο είμαι δυνατή, το ξέρω μόνο εγώ. Θα μου πεις επίσης, ότι η ζωή μας δίνει και τις δυσκολίες ώστε να μπορούμε μέσα από αυτές να αναγνωρίζουμε την αξία των ευτυχισμένων στιγμών. Όπως και να έχει, εγώ έχω αλλάξει. Πολύ... μέσα μου... Δεν είμαι η ίδια πλέον. Η Υάδα ξαφνικά σαν να μεγάλωσε. Ή μάλλον, σαν να ωρίμασε απότομα. Όχι πως άλλαξα συνήθειες, απλώς κάθε μου κίνηση και ενέργεια φιλτράρεται τις περισσότερες φορές από πολλές σκέψεις. Μην πάει ο νους σας ότι πλέον δεν είμαι αυθόρμητη. Ίσως απλά να είμαι σε θέση να διακρίνω τί πραγματικά έχει σημασία και τί είναι λιγότερο σημαντικό.

Συζητούσα τις προάλλες με έναν φίλο από τα παλιά, με τον οποίο κάποια στιγμή είχαμε μοιραστεί σκέψεις οι οποίες είχαν αποτυπωθεί μέσα σε αυτό τον χώρο, λέγοντάς του ότι μου έχει λείψει να γράφω τα βράδια εδώ στο blog μου. Μου έχει λείψει η ανυπομονησία κάθε πρωί όταν ξυπνάω με λαχτάρα να βλέπω τα μηνύματα και τα σχόλια όσων διάβασαν αυτά που μοιράστηκα εδώ μαζί τους. Θυμάμαι πόσες φορές είχα ξενυχτήσει γράφοντας όσες σκέψεις είχα. Πολλές φορές αφορούσαν την καθημερινότητά μου και κάποιες άλλες ήταν απλά σκέψεις, ταξιδάκια του μυαλού και της ψυχής μου. Και ήταν τόσο ωραία!

Ίσως να ήρθε η στιγμή να επιστρέψω. Για λίγο, για πολύ... δε ξέρω ακόμη. Άλλωστε ήξερα από τότε ότι θα επιστρέψω και πάλι εδώ, σε αυτό το καταφύγιο που μπορώ με απλότητα και ειλικρίνεια να ξεδιπλώνω τις σκέψεις μου, να τις μοιράζομαι, να τσαλακώνομαι εγώ η ίδια, να γελάω, να κλαίω, να μελαγχολώ, να νοσταλγώ και να ονειρεύομαι.

Και είναι τόσο ωραία να επιστρέφω μια μέρα τόσο βροχερή όσο η σημερινή και επιτέλους χειμωνιάτικη...

Keep on hoping...

Θυμάμαι, όταν ήμουν μικρή, η μητέρα μου είχε ένα κουτί - μπιζουτιέρα, μέσα στην οποία υπήρχε μια μπαλαρίνα, η οποία με το που άνοιγες το κουτί, ξεκινούσε να χορεύει. Τουλάχιστον είχε το ερέθισμα και έκανε αυτό που έπρεπε να κάνει. Εμείς; Τί ακριβώς κάνουμε όταν τριγύρω μας τα πάντα καταρρέουν; Τί γίνεται όταν η κοινωνία μας ολόκληρη σαπίζει και έχει μεταμορφωθεί σε άβουλη παρ'όλα όσα συμβαίνουν; 

Θα με ρωτήσεις τί έπαθα σήμερα και σου τα γράφω όλα αυτά. Πρωί Δευτέρας... Εξοργίζομαι με αυτά που νιώθω. Μια γενιά χωρίς όνειρα, χωρίς αύριο, χωρίς μέλλον. Με ένα μέλλον υποθηκευμένο ανάμεσα στα swaps και στις μίζες. Μια γενιά που απλά ζει το σήμερα σαν καλοκουρδισμένη μπαλαρίνα.

Είμαι από τις τυχερές που ακόμη έχω τη δουλειά μου (μη με ρωτήσεις για πόσο ακόμη - ούτε κι εγώ δε ξέρω). Έχω ξυπνήσει για να ετοιμαστώ να πάω στο γραφείο, να βρεθώ μαζί με τους υπόλοιπους συναδέλφους μου, να δουλέψω και μετά να γυρίσω στο σπίτι. Και αύριο να κάνω το ίδιο... και μεθαύριο και πάει λέγοντας. Δεν είμαι αχάριστη. Ξέρω πολλούς ανθρώπους που αυτή τη στιγμή δεν έχουν δουλειά, δεν έχουν εισοδήματα και προσπαθούν με κάθε τρόπο να εξασφαλίσουν τα προς το ζειν, έστω για μια μέρα. Ξέρω πολλούς ανθρώπους που θα ήθελαν να δουλεύουν όπως κι εγώ. 

Έχω ένα κοινό με αυτούς, παρ' όλο που εγώ έχω τη δουλειά μου. Έχουμε σταματήσει να κάνουμε όνειρα. Έχουμε σταματήσει να ελπίζουμε για ένα καλύτερο αύριο. Σε μια ηλικία τόσο παραγωγική, δεν μπορούμε να ελπίζουμε για κάτι καλύτερο. Γιατί; Είναι τόσο άδικο....

Είμαι σίγουρη όμως ότι κάτι θα πρέπει να κάνουμε, κάπως πρέπει να ξυπνήσουμε - ή μάλλον καλύτερα να αφυπνιστούμε και να ξεκινήσουμε να ονειρευόμαστε ξανά, να ελπίζουμε ξανά πως το αύριο μας ανήκει, το αύριο μας περιμένει και μπορούμε να το κάνουμε καλύτερο από αυτό που θέλουν κάποιοι να είναι. 

Στην καινούργια εβδομάδα λοιπόν. Ας συνεχίσουμε να υπάρχουμε. Ας συνεχίσουμε να ονειρευόμαστε για ένα καλύτερο μέλλον.

Το παρακάτω τραγούδι σας το αφιερώνω. Το τελευταίο διάστημα το ακούω συνεχώς και έχει γίνει ένα από τα αγαπημένα μου. Πρόκειται για τον τραγουδιστή του πρώην συγκροτήματος Madrugada - Sivert Høyem. Το τραγούδι λέγεται  Give It A Whirl.

Μη φύγει τ' όνειρο καθώς θα σ' αγκαλιάζω...

Τέλος της εβδομάδας σήμερα και ο Οκτώβρης μας αποχαιρετά με χειμωνιάτικες διαθέσεις. Νομίζω ότι είναι αυτό που από μέρες επιθυμούσα. Να έρθει επιτέλους ο χειμώνας. Ίσως να ελπίζω ότι με αυτήν την αλλαγή, θα αλλάξει λίγο και η διάθεσή μου, θα αλλάξουν και τα πράγματα γύρω μου. Ξέρω ότι όλοι μας περνούμε δύσκολες στιγμές. Η οικονομική κατάσταση που υπάρχει στη χώρα μας, τα προβλήματα που καθημερινά αντιμετωπίζουμε αλλά και το αύριο που φαντάζει αβέβαιο, μας δημιουργεί τις προϋποθέσεις να θέλουμε να το αλλάξουμε, να ελπίσουμε έστω ότι είμαστε ικανοί να το διαμορφώσουμε όσο πιο φωτεινό μπορεί να γίνει.

Ετοιμάζομαι να πάω μια βόλτα δίπλα στη θάλασσα. Είναι μεγάλη η λατρεία μου γι αυτήν. Νιώθω ότι μου έχει λείψει. Πάντοτε η θάλασσα μου άρεσε περισσότερο το χειμώνα. Μοιραζόμουν ανέκαθεν όλα μου τα μυστικά μαζί της. Τα έπαιρνε βαθιά μέσα της και τα ταξίδευε τόσο μακριά που κανείς δεν μπορούσε να τα ακούσει.

Θα οδηγήσω εγώ μέχρι εκεί. Είναι μοναδική η αίσθηση ελευθερίας που σου δίνει το αυτοκίνητο και στην παρούσα φάση, το θέλω τόσο πολύ. Υπάρχουν στιγμές που νιώθω το αυτοκίνητο ως καταφύγιο – μέσον για απόδραση σε έναν χωροχρόνο που μόνο εγώ μπορώ να ορίζω. Τελικά δε χρειαζόμαστε μεγαλειώδη πράγματα για να νιώσουμε ευχαριστημένοι. Αρκεί κάτι από όλα αυτά να μπορεί να αγγίξει έστω και λίγο ένα από τα πολλά «θέλω» μας.

Σου είπα ότι θέλω να πάω ένα μεγάλο ταξίδι; Έχω πολύ καιρό να πάω και νιώθω ότι μου έχει λείψει. Από πάντα με θυμάμαι άνθρωπο που του άρεσε να γεμίζει με εικόνες και στιγμές  ικανές να γεμίσουν το άλμπουμ της ζωής μου. Δυστυχώς όμως δεν προβλέπεται άμεσα να πραγματοποιήσω αυτό το όνειρό μου. Υπάρχουν άλλες προτεραιότητες και τα όνειρα περί ταξιδιού θα πρέπει να μείνουν λίγο έως πολύ πίσω.

Χθες το βράδυ, ονειρεύτηκα στιγμές που δεν τις έχω βιώσει στην πραγματικότητα, αλλά με ανθρώπους πραγματικούς, τόσο από το παρόν μου , όσο και από το παρελθόν μου. Ανθρώπους που έχω να συναντήσω  από το 2005 ή το 2006, (δε θυμάμαι ακριβή χρονολογία) και είχαν διαδραματίσει σημαντικό ρόλο στη ζωή μου. Δε ξέρω αν οφείλεται σε κάποιο απωθημένο ή απλά είναι κάτι το τυχαίο,  όμως σίγουρα ήταν τόσο ζωντανό το όνειρο, που νόμιζα ότι το βίωνα εκείνη τη στιγμή. Θυμάμαι μονάχα, εκείνον τον τόσο λαμπερό νυχτερινό ουρανό, δίπλα σε μια θερινή Ακρόπολη, που αγκάλιαζε καθετί βρισκόταν γύρω της.  

«Είναι τα μάτια σου που κλείνεις και τρομάζω

είναι που μέσα σου σαν χρώμα ξεθωριάζω

είναι που θέλω το κορμί σου και διστάζω

μη φύγει τ' όνειρο καθώς θα σ' αγκαλιάζω»

Αύριο ξημερώνει μια καινούργια εβδομάδα. Πόσο θα ήθελα να μπορούσα να τη χρωματίσω μονάχα με φωτεινά χρώματα. Να μην υπάρχει καθόλου γκρίζο. Να μπορέσω να ρουφήξω κάθε στιγμή της. Να τρέξω να προλάβω κάθε δικό μου πρέπει αλλά και να πραγματοποιήσω μερικά από τα θέλω μου. Έχω καιρό να ρωτήσω τον εαυτό μου τι είναι αυτό που θέλει. Ίσως τον έχω αφήσει λίγο πίσω. Μακάρι να μπορέσω να τον συναντήσω αυτήν την εβδομάδα, κάνοντάς του μερικά χατίρια. Νομίζω του αξίζει.  Ένα από τα προβλήματα που πρέπει να αντιμετωπίσω από αύριο, είναι κάποια διλλήματα που θα προκύψουν. Δε ξέρω αν θα είναι σοβαρά ή όχι, πάντως εύχομαι να ακολουθήσω το σωστό δρόμο.

Λίγο ακόμα...

Μπορεί πριν από λίγο καιρό να αποφάσισα να βάλω λουκέτο στο χώρο αυτό, όχι τόσο επειδή δεν είχα να γράψω βιώματα της Υάδας, αλλά γιατί δεν έβρισκα τον τρόπο να τα εκφράσω. Ίσως ήταν μια βιαστική απόφαση. Ίσως ένα ακόμη λάθος.

Πολλές φορές νομίζουμε ότι έχουμε φτάσει στο τέλος μια διαδρομής. Κι εκεί εντοπίζω το δικό μου λάθος. Τέλος μια διαδρομής δεν υπήρξε ποτέ. Τέλος όμως συγκεκριμένων καταστάσεων στην ίδια διαδρομή, υπήρξε.

Νιώθω πως χρειάζομαι ως Υάδα να συνεχίσω να εκφράζω με λόγια, μουσικές και εικόνες στιγμές της ζωής μου, σκέψεις μου, οι οποίες ψάχνουν εδώ και αρκετό καιρό λόγο ύπαρξης, τρόπο έκφρασης και μετουσίωσης.

Αφορμή υπήρξε ένα μήνυμα που έλαβα πριν από μερικές ημέρες. Ένα μήνυμα που ίσως μου έδωσε να καταλάβω πως τίποτα δεν τελειώνει έτσι απλά και ταυτόχρονα τίποτα δεν είναι παντοτινό. Πώς γίνεται ταυτόχρονα να συμβαίνουν και τα δύο; Αυτό αναρωτήθηκα κι εγώ αλλά μετά κατάλαβα ότι μπορεί να συμβαίνουν και τα δύο. Μια κίνηση, ένα τυχαίο χτύπημα πλήκτρου και κάπως έτσι αρχίζουν όλα...

Κυριακή απόγευμα και με βρίσκεις χωμένη στην αγαπημένη πολυθρόνα αγκαλιά με το lap top να σου γράφω για όσα έγιναν και για όσα δεν πρόλαβαν να γίνουν. Για όσα προσπάθησα και για όσα άφησα στην τύχη να εξελιχθούν από μόνα τους, χωρίς τη δική μου παρέμβαση. Έχει και η τύχη την γοητεία της.

Κάποιες στιγμές στη ζωή μας, νιώθουμε ότι συναντούμε ανθρώπους οι οποίοι συνυπάρχουν μαζί μας, αλλά σε διαφορετικό σύμπαν, παράλληλο. Και είναι τόσο μεγάλη η απόσταση που πρέπει να διανύσουμε ώστε να τους φτάσουμε που δυστυχώς χανόμαστε στην προσπάθεια γιατί το ταξίδι είναι μακρινό… Μερικές φορές τα καταφέρνουμε, άλλες όμως όχι... 

Εκεί που νόμιζες ότι οι μέρες κυλούν αργά και νωχελικά, εκεί που πίστευες ότι είχες ανέβει σε ένα πλοίο και ταξίδευες με προκαθορισμένη ρότα όσο κι αν εκ φύσεως είσαι ενάντια σε ο,τιδήποτε προμελετημένο, ένα μικρό αεράκι ήρθε τόσο ξαφνικά και στάθηκε ικανό όχι μόνο να σου αλλάξει τη διάθεση, μα ακόμη και τις σκέψεις και τα πιστεύω που τόσα χρόνια πάσχιζες να καθιερώσεις στη συνείδησή σου, αλλά και τα όνειρα που έχτιζες μέρα με τη μέρα με όσες δυσκολίες κι αν τύχαινε να αντιμετωπίζεις.

Ένα όνειρο λίγων ημερών, ελάχιστων στιγμών και ατελείωτων ταξιδιών. Ταξιδιών σκέψης, ταξιδιών θέλω, ταξιδιών δεν μπορώ αλλά προσπαθώ. Λάθος στιγμή ή σωστή στιγμή, ο καιρός θα το δείξει. Και επειδή κάποια στιγμή όλοι μας μεγαλώνουμε και μέσα από τα διάφορα βιώματά μας μαθαίνουμε, λειτουργούμε και εξελισσόμαστε, ίσως χρειάζεται να αφήνουμε κάποια πράγματα να κυλούν από μόνα τους, χωρίς τη δική μας παρέμβαση.

Αλήθεια, έχεις νιώσει ποτέ σαν να τρέχεις τόσο γρήγορα που τίποτα δεν μπορεί να σε σταματήσει; Και ξαφνικά εκεί που τρέχεις να προλάβεις να ζήσεις και να νιώσεις, κάτι εντελώς απροσδόκητο σε σταματάει τόσο απότομα με αποτέλεσμα να νιώθεις ότι προσέκρουσες σε τοίχο; Έχεις νιώσει να προσπαθείς να αποφύγεις την πρόσκρουση, αλλά η έλξη της ταχύτητας να σε έχει συνεπάρει τόσο πολύ όσο να μη σε νοιάζει η πρόσκρουση;

Κυριακή απόγευμα… Σε λίγες ώρες μια καινούργια εβδομάδα θα ξημερώσει. Μια εβδομάδα στην οποία θέλω να δώσω όλο μου τον εαυτό. Θέλω να είμαι παρούσα σε όσα θα ξημερώσουν, σε όσα θα μου χαριστούν, σε όσα θα διεκδικήσω. Να μπορώ να διορθώσω όσα λάθη έκανα την προηγούμενη, να σβήσω και να γράψω, να μπορώ στο τέλος της εβδομάδας να λέω ότι χαμογελούσα ακόμη και στις δυσκολίες. 

Αλήθεια, ήρθες για να μείνεις;  

Υ.γ: 
Να θυμηθώ να κρατήσω δίπλα μου όσες καταστάσεις με κάνουν να χαμογελάω...
Να διώξω μακριά τις σκιές.. 

- 

Όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν...

Πώς αλλάζουν όλα γύρω μας. Πώς μένουν ταυτόχρονα όλα ίδια...

Πέρασε τόσος καιρός από την τελευταία μου ανάρτηση... Ερχόμουν σαν τον κλέφτη και έβλεπα όσα είχα μοιραστεί κάποτε μαζί σας. Ευτυχισμένες στιγμές, άλλες με πολύ πόνο, άλλες με χαμόγελα και άλλες τόσο προβληματισμένες. Είναι ωραίο να γράφεις και να μοιράζεσαι τελικά. Ίσως κάποιες φορές να κρύβεσαι πίσω από την ανωνυμία, όχι για να κρύψεις τις ενοχές ή τις αδυναμίες σου, αλλά κυρίως για να μπορούν οι άλλοι που σε διαβάζουν να προσθέτουν με τα σχόλιά τους έστω ένα μικρό λιθαράκι στις σκέψεις σου. Είναι αμέτρητες οι φορές που οι σκέψεις μπλέκονται με το τώρα, με το χθες με το ποτέ και το πάντα. Περίεργο που το μυαλό και η ψυχή γυρίζει πίσω, σε αυτά που έχουμε σφραγίσει με βουλοκέρι ώστε να μην ανοίξουν ποτέ ξανά. Μα και το βουλοκέρι δεν ανοίγει; Δεν μπορεί να σπάσει; Τι κι αν παραβιάσουμε το περιεχόμενό του; Δικό μας δεν είναι; Εκεί δεν κρύβεται άλλωστε η ομορφιά της ζωής; 

Θα μου πεις τώρα, τί σε έπιασε σήμερα και αναμοχλεύεις το παρελθόν... Αλήθεια, υπάρχει άραγε κάποια ορατή ή έστω αόρατη γραμμή η οποία διαχωρίζει το τώρα από το χθες; Μέχρι αυτή τη στιγμή, δυστυχώς δεν την έχω ανακαλύψει. Και νομίζω κανείς έως τώρα δεν έχει ορθώσει κάποιο φράγμα ώστε το παρελθόν να μην είναι ικανό να επηρεάσει το παρόν ή και το μέλλον μας. 

Τί ψάχνω; Τίποτα απολύτως. Τί θέλω; Επίσης τίποτα.. Απλά, υπάρχω μέσα από το χθες μου, το σήμερα και το πάντα. Μέσα εδώ μπορώ ελεύθερα να νιώθω, να γράφω, να υπάρχω, να θυμάμαι, να ελπίζω, να ζητώ, να διεκδικώ... Ακόμη και τα άπιαστα, τα ακατόρθωτα. Ακόμη κι αυτά που η ζωή μπορεί ποτέ να μη μας δώσει, ακόμη κι αυτά που ποτέ δε θα κερδίσουμε. Αρκεί να έχουμε προσπαθήσει. Αρκεί να έχουμε κυνηγήσει τα όνειρά μας. 

Καλή σας ημέρα και εύχομαι όπου κι αν είστε να χαμογελάτε! 

Σκόρπιες σκέψεις για σκόρπιες στιγμές...

Κάποιες φορές όπως αυτή, αναρωτιέμαι γιατί όλες οι όμορφες στιγμές πρέπει να τελειώνουν τόσο γρήγορα. Ένα σαββατοκύριακο πέρασε τόσο υπέροχα και ήδη ανήκει στο παρελθόν. Θα μπορούσε να έχει και συνέχεια, με την έννοια του αύριο και της καθημερινότητας και όχι με την έννοια του κάπου, κάπως κάποτε.

Κάποιες φορές όπως αυτή, αναρωτιέμαι ποιό είναι αυτό το μαγικό συστατικό (γιατί περί μαγικού συστατικού πρόκειται αφού είναι τόσο δύσκολο να βρεθεί ) που χρειάζονται κάποιοι άνθρωποι να κρατήσουν και να αποφασίσουν πως τους γεμίζει με ευτυχία. Ζούμε στιγμές, λεπτά και ώρες με ανθρώπους που μας κάνουν να γελάμε, να νιώθουμε πληρότητα, ευτυχία, ασφάλεια, προσμονή, μας κάνουν να θέλουμε να ρουφήξουμε κάθε μικρή ή μεγάλη στιγμή από εκείνες που είμαστε μαζί τους, στιγμές που μας κάνουν να ζούμε και να ονειρευόμαστε για ένα αύριο με περισσότερα χρώματα. Κι όμως, πώς γίνεται να μη θέλουμε να κρατήσουμε στη ζωή μας αυτά που όπως υποστηρίζουμε και με λόγια και με πράξεις εκτιμάμε; Και τελικά, πόσο δύσκολη είναι η αποκλειστικότητα στις ζωές των ανθρώπων;

Κάποιες φορές όπως αυτή αντιλαμβάνομαι ότι οι άνθρωποι προσπερνάμε την ευτυχία και κάποιες φορές την κλωτσάμε με τόσο απλό και φυσικό τρόπο, σαν να είναι κάτι που μπορούμε να το βρούμε οπουδήποτε. Σε εκείνο ακριβώς το σημείο, χάνουμε τη βασική αξία της ζωής....

Ξέρω πως όσα έγραψα ίσως είναι δυσκολονόητα, μα κάποιοι που θα τα διαβάσουν, ίσως να καταλάβουν πως προσπαθώ να κάνω ένα βήμα μπροστά, βάζοντας την Υάδα ανάμεσα σε καινούργιους ανθρώπους και εικόνες, όπως αυτήν κάτω από τη βροχή, όπως την έζησα χθες το βράδυ δίπλα στη θάλασσα...

Καλή εβδομάδα να έχουμε

Λίγα λόγια ξέμπαρκα που ποτέ δε ξεχνώ...

7 Φεβρουαρίου 2006

Δυο λογάκια να τα μπαρκάρεις τη νύχτα και να δώσεις τις δικές σου, εντελώς δικές σου απαντήσεις, πέρα απ' το χρόνο, πέρα απ' το εδώ και το τώρα, πέρα από το σένα και από μένα..
Έχω τόσα να σου πω... Κι είναι απαίσιο το μέρος εδώ... παγερό κι απάνθρωπο. Αλλοιώνει κι αφήνει τα πάντα ξερά κι αχρωμάτιστα. Δε ξέρω αν αξίζει και πόσο να σου ταξιδεύω χλωμά γράμματα στη σειρά. Ο μόνος λόγος που το κάνω είναι για να τα χρωματίσεις μέσα σου κι ίσως μια ευτυχή στιγμή κάποια απ' αυτά να ανακληθούν.. να φανούν χρήσιμα, ν' αποκτήσουν πνοή και σημασία καθώς τ' αρθρώνεις, ή απλά τα σκέφτεσαι.


Όσα ειπωθήκανε δεν είναι λόγια για να λέγονται
σ' αυτούς που ξέρουν και δε ξέρουν.
Ποιό κύμα, ποιό ποτάμι, κατεβάζοντας
μνήμες ορμές κι επιθυμίες,
ποιος χρόνος ανυπόστατος κρύβεται πίσω από τα λόγια .
Πώς θα περάσουμε από το σκοτάδι του αίματος
Είναι ένα δάσος το αίμα.
Πώς θα συμβιβαστούμε, πώς θα χτίσουμε
το ωραίο ταξίδι με τις άμμους που σαλεύουν
και φεύγουνε κάθε πρωί. Το ξέρω η θάλασσα
μας δίνει φως, η θάλασσα επιβάλλει τη γαλήνη
θυμίζοντας ένα κορμί στα βράχια
ή εκείνο τον παράδρομο στα χώματα της νύχτας.
Όσα ειπωθήκανε μια μέρα θα τα ξαναπούμε
θα ξαναβρούμε τάχα τα φτερά
εκείνου του πουλιού στα βράχια;

-*-*-*-*-*-*

Τί γύρευες τόσο ψηλά στον ουρανό
Κι ανέβαινα χιλιάδες άστρα να σε συναντήσω;
Από τους ώμους μου είχαν φύγει τα φτερά.
Τα ' καψε ο ήλιος του μεσημεριού.
Πονούσε το κορμί μου κι όταν σ' αγγιζα γεννούσε νύχτες.
Πρωί αέρινο
και μήτε ν ' ανασάνω μήτε να μιλήσω μ' άφηνες.
Ανέβαινα χλωμός απ' την μεγάλη Άρκτο.
Δίπλα στο Σείριο τα μαλλιά σου μύριζαν
φύκια της θάλασσας αρμύρες του βυθού.
Ένα θαμπό χαμόγελο με λάβωνε
κι ένα κορμί το απόγευμα που γύριζε κατά τη δύση του

-*-*-*-*-*-*

Όλα τα παραπάνω ανήκουν σε στιγμές μοναδικές, που τις νοσταλγώ. Δεν έχει περάσει μέρα και νύχτα χωρίς να τον σκέφτομαι, από τότε που εκείνος ο άνθρωπος - κομμάτι του οποίου βρίσκεται και θα βρίσκεται πάντα μέσα στη ψυχή μου - μου τα αφιέρωνε, εκείνα τα βράδια που δε ξημέρωναν ποτέ. Τί νιώθω γι αυτόν τον άνθρωπο; Δύσκολα μπορώ να περιγράψω, γιατί είναι πολλά και κάποιες φορές αντιφατικά. Πάνω από όλα είναι ο αδελφός που ποτέ δεν είχα, ο άνθρωπος που όσο κοντά η μακριά βρισκόταν, πάντοτε καταλάβαινε τί ένιωθα, τί συνέβαινε στη ζωή μου, τί λαχταρούσα. Ισορροπίες τόσο λεπτές...

Ξέρω πως έσβησε πριν από κάποια χρόνια. Έτσι τουλάχιστον έμαθα. Μέσα μου έχω ακόμη τις αμφιβολίες μου... όχι γιατί μου αρέσει να ζω μέσα από και σε ουτοπικές καταστάσεις, αλλά γιατί μετά από τόσο καιρό και εντελώς απροσδόκητα έγινε κάτι τόσο μικρό, που οι συμπτώσεις του μου αφήνουν ακόμη την ελπίδα πως ίσως ακόμη να αναπνέουμε τον ίδιο αέρα.

Αν ζει, ξέρω πως θα με συγχωρέσει που αποτυπώνω τα λόγια του εδώ μέσα και θα το ξανακάνω γιατί έχω ανάγκη να τα βλέπω να υπάρχουν στη ζωή μου. Δε ξέρω αν τα λόγια ανήκουν κάπου αλλού, το μόνο που ξέρω είναι πως μου τα σιγοψιθύρησε κάποτε κι ας μην ένιωσα ποτέ την ανάσα του.

Όπου κι αν είσαι, να χαμογελάς κι εγώ κάθε φορά που βρίσκομαι κοντά σε θάλασσα, πετάω ένα βοτσαλάκι και λέω " Για σενα Α. μου"

Breath in... Breath out...

Αυτό το ένστικτο... να λειτουργεί πάντα εκεί που δεν το περιμένεις. Και να μη λειτουργεί όταν πραγματικά το θέλεις και το χρειάζεσαι.. Παρασκευή απόγευμα, μετά από τόσο καιρό και με αφορμή τη συναυλία, φεύγοντας από το σπίτι, ένιωσα ότι θα δω αυτό που τόσο περίμενα. Ήμουν σίγουρη σχεδόν. Και επιβεβαιώθηκα. Μεγάλη λεωφόρος, μια μικρή εκκλησία κι ένα μπαλκόνι που για πρώτη φορά το έβλεπα γεμάτο. Λίγοι ή πολλοί δεν έχει σημασία, εκεί βρισκόταν αυτό που ήθελα.

Και τί να καταλάβει ο ταξιτζής αν του έλεγα ότι ήθελα να βγω από το παράθυρο να φωνάξω, να πω όλα όσα μια στιγμή σαν εκείνη δε μπορεί να χωρέσει. Παρέμεινα σιωπηλή, να κοιτάζω το ίδιο σημείο καθώς απομακρυνόμουν. Πώς ένιωσα; Λίγες γραμμές και πολλές λέξεις δεν μπορούν να περιγράψουν όλα εκείνα τα μικρά ή μεγάλα που κάνουν το σώμα να τρέμει και τη ψυχή να φτερουγίζει από χαρά και νοσταλγία.

Και τα ξημερώματα η χαρά ήταν ακόμη μεγαλύτερη όταν τα μάτια συναντήθηκαν. Ακροβασίες ανάμεσα στα θέλω και στα μπορώ, στο δυνατό και στο αδύνατο, στο τώρα στο χθες και στο αύριο. Υποσχέσεις δόθηκαν, αλλά πόσο μπορούν να τηρηθούν όταν το αύριο δε ξέρει κανείς από εμάς που θα μας βρει; Μια απόφαση που θα καθορίσει τις στιγμές με βάση όσα έγιναν κάποτε. Όλα πρέπει να είναι ένας φαύλος κύκλος χωρίς αρχή και τέλος; Ή μήπως τελικά την αρχή και τη συνέχεια μπορούμε να την οριοθετήσουμε, απλά το αποτέλεσμα συμβαίνει εξαιτίας αυτών των πράξεών μας;

Τα μάτια λένε πάντα την αλήθεια αν μπορείς να τα διαβάζεις. Κι εσύ μπορούσες πάντα να τα διαβάζεις. Χωρίς να μιλήσω, χωρίς καν να με έχεις απέναντί σου, χωρίς να εκφράσω την παραμικρή συλλαβή, πώς καταφέρνεις να διαβάζεις τη σκέψη μου; Πώς μπορείς να ξέρεις τα θέλω μου, όταν δε σου τα έχω εκφράσει ποτέ όπως θα ήθελα. Όχι γιατί δεν ήθελα, αλλά γιατί δεν μπορούσα. Γιατί πάντα μοιάζαμε με κούκλες σε θέατρο παραλόγου που με νωχελικές κινήσεις κινούμασταν σε δρόμους παράλληλους με πορείες οι οποίες σπάνια μπορούσαν να συναντηθούν. Μα όταν αυτό γίνονταν, ήταν σαν ολόκληρος ο κόσμος να έχει ρίξει λίγη από την ασημόσκονη πάνω μας. Τα θέλω κοινά, μα οι πορείες πάντα χωριστές. Γιατί να μην μπορούν να ενωθούν όπως τότε;

- Να μπορούσα λίγο να απλώσω το χέρι μου να σε αγγίξω, για μια μονάχα στιγμή και μετά να γίνω αόρατη μέσα στο χώρο και στο χρόνο. Να παγώσω τις στιγμές και μαζί να κινούμαστε ανάμεσα τους χωρίς να υπολογίζουμε κάτι, μονάχα πώς θα μπορέσουμε να κάνουμε τα πάντα περισσότερο φωτεινά, από την αρχή, συλλαβίζοντας το ρήμα σ'αγαπάω ασυναίρετο, όπως του αξίζει. Μια ζωή όπως την έχουμε ονειρευτεί, προσπερνώντας κάθε εμπόδιο

- Μακάρι να μπορούσα να σου δείξω τα μισά από όσα νιώθω

- Μ'αγαπάς;

- Πολύ ματάκια μου κι ας μην το δείχνω

- Δε μου το έχεις ξαναπεί έτσι

- Δεν ήταν ποτέ τα πράγματα έτσι. Δε θέλω να κλαις...

Και η ζωή συνεχίζεται...

Μια ψυχή και απόψε ταξιδεύει...

Πολλές φορές αναρωτιέμαι πόσες είναι οι ψυχές εκείνες που τις νύχτες μαζί μου ξενυχτούν, περιμένοντας τα πάντα και ταυτόχρονα το απόλυτο τίποτα. Και μέσα σε αυτό το τίποτα υπάρχει και εκείνο το κάτι που περιμένουμε να έρθει, χωρίς να μπορούμε να το προσδιορίσουμε. Εκεί όμως δε βρίσκεται και η μαγεία; Να μπορούμε να ονειρευόμαστε ελεύθερα, χωρίς όρια, χωρίς πρέπει και μη, χωρίς εμπόδια...






Μάταια όλα αυτά; Δε ξέρω.. πια δε ξέρω... δε θέλω να ξέρω... μονάχα θέλω να ζήσω, όσα μου αναλογούν, για όσο, για σήμερα, για αύριο, για πάντα... όσα μου αξίζουν.



Σσσσσ... άκου τη νύχτα... κάτι θέλει να σου πει κι απόψε. Εσύ που ξενυχτάς μαζί μου... Απόψε και κάθε βράδυ..


Όταν βρεις αυτό το κάτι, μονάχα τότε, μιλήσέ μου για το ταξίδι σου...

Σαν άγγιγμα...

Βρίσκεσαι κάπου εκεί έξω... το ξέρω, το νιώθω. Ξέρω πως υπάρχεις κι ας μη σε έχω ποτέ γνωρίσει. Έρχεσαι στα όνειρά μου κρυφά και με παίρνεις αγκαλιά μέχρι το πρωί. Φύλακας άγγελος των ονείρων μου όσο κοιμάμαι και συνοδοιπόρος μου στα όνειρα της μέρας.

Είμαι σίγουρη πως κάποια μέρα θα σε γνωρίσω και η συνάντησή μας θα φέρει την ευτυχία στη ζωή μου. Το μόνο όνειρο που δε θέλω να κάνω, είναι οι στιγμές μαζί σου.

Γιατί τότε θέλω μονάχα να ζω... και να ονειρεύομαι μαζί σου...

Παιχνίδια μυαλού..

Και ξαφνικά, εκεί που πίστευες πως είχες βάλει σε μια τάξη όλα όσα υπήρχαν στη ζωή σου, καθημερινά ή μη, κάνεις μια βόλτα, βλέπεις εικόνες, ακούς ήχους, αφουγκράζεσαι τις σιωπές έτσι όπως μοναδικά διέθετες την ικανότητα να το κάνεις, η ζωή σου περνάει σαν αστραπή μπροστά στα μάτια σου συμπυκνώνοντας μικρές ή μεγάλες στιγμές.

Μια αγκαλιά, ένα χάδι, ένα χαμόγελο. Είναι αυτά που ανέκαθεν αναζητούσες, αυτά που πάντα ήθελες να πλαισιώνουν τη ζωή σου. Και όταν τα βρίσκεις, εισέρχεσαι στη διαδικασία να αναρωτιέσαι αν ο άνθρωπος που σου τα δίνει είναι αυτός που θέλεις να είναι δίπλα σου ή αν αυτά που σου δίνει είναι αυτά που χρειάζεσαι. Και αυτομάτως προκύπτουν οι συγκρίσεις. Και έρχονται στην επιφάνεια όλα εκείνα που τόσο καιρό προσπαθείς να κρατήσεις σφραγισμένα μέσα στη ψυχή σου μόνο και μόνο επειδή δεν μπορούν να γίνουν η καθημερινότητά σου, η ζωή σου, το ξύπνημά σου κάθε πρωί, η σκέψη σου κατά τη διάρκεια της μέρας και το λιμανάκι σου κάθε βράδυ.

Υπάρχουν άνθρωποι και καταστάσεις που στοιχειώνουν όλο σου το είναι, αδιαφορώντας αν θα σε παρακινήσουν να προχωρήσεις μπροστά. Και δεν το κάνουν ηθελημένα. Λειτουργούν στο υποσυνείδητό σου με τόση δύναμη που όση αντίσταση κι αν βάλεις το μόνο σίγουρο είναι ότι θα μείνεις απλός θεατής, σαν να παρακολουθείς μια αρχαία ελληνική τραγωδία να ξετυλίγεται μπροστά σου.

Και ξημερώνει η μέρα που έχεις στο σώμα σου τη μυρωδιά ενός ανθρώπου που θα ήθελες να βρίσκεται δίπλα σου, εκείνου του ανθρώπου που πέρασες μαζί του στιγμές που θα σου μείνουν μέσα σου, που σε κάνει να χαμογελάς και να ελπίζεις λέγοντας πως η ζωή είναι τόσο ωραία. Και νιώθεις που σου λείπει. Αλλά αναρωτιέσαι αν σου λείπει ο ίδιος ο άνθρωπος ή οι στιγμές που περάσατε μαζί. Και ακριβώς την ίδια στιγμή τρυπώνουν στη σκέψη σου όλα όσα κρατούσες σφραγισμένα μέσα σου - ή νόμιζες πως ήταν σφραγισμένα - και σε αναποδογυρίζουν, σε στροβιλίζουν, παρασέρνοντας όλο σου το είναι σε μονοπάτια σκοτεινά, όπου το φως που πλημμύριζε την ύπαρξή σου μέχρι και πριν από λίγο, να μοιάζει με αυτό ενός φακού που τελειώνει η μπαταρία του.

Σκέψεις, αναπνοή διακεκομμένη στην καινούργια μέρα, επόμενες κινήσεις, επόμενες σκέψεις και μια γλυκιά μελαγχολία και προσμονή θέλοντας το μετά από λίγο να είναι φωτεινό και γεμάτο από χαμόγελα...

Ο παρονομαστής θα παραμένει πάντα ίδιος;

Η συνέχεια δίπλα στη θάλασσα...

Κάποιες φορές είναι ωραίο να ζεις μέσα στην αυταπάτη που ορίζεις είτε εσύ, είτε διάφοροι παράγοντες...

Σήμερα αφήνω πίσω τις περισσότερες από αυτές και φεύγω να συναντήσω τον ήλιο, το καλοκαίρι, τη θάλασσα και όσα οι μέρες και οι νύχτες ξεγνοιασιάς μου επιφυλάσουν...

Σας φιλώ... να προσέχετε τους εαυτούς σας ;-)

Still wondering...

Κάπως σαν τον κλέφτη νιώθω πως τριγυρνώ στο δικό μου καλύβι, στη δική μου κρυψώνα. Φοβάμαι κάτι; Ίσως εμένα την ίδια. Το περίεργο είναι ότι με βρίσκω ακριβώς στο ίδιο σημείο με πέρυσι τέτοιο μήνα. Αλλά υπάρχουν πολλές διαφορές. Ουσίας διαφορές. Καθοριστικές διαφορές που αυτομάτως επαναπροσδιορίζουν το τότε με το τώρα. Μήπως όμως τελικά ο χρόνος είναι μια ουτοπία χωρίς πραγματική ουσία; Μήπως απλά υπάρχει για να οριοθετεί συγκεκριμένες καταστάσεις, βάζοντας απλά μια ταμπέλα προσδιορίζοντας κάτι που στην ουσία δεν υφίσταται;

Πέρασε ένας χρόνος μα νιώθω ότι βρίσκομαι στο ίδιο ακριβώς σημείο. Τότε περίμενα. Και τώρα περιμένω. Δε ξέρω τί. Δε ξέρω αν πρόκειται για μια ματαιότητα. Όχι, δε νομίζω. Άλλωστε αν κάτι δεν αξίζει, απλά σβήνει. Αν κάτι συνεχίζει να υπάρχει, τότε μάλλον αξίζει. Σίγουρα το κάθετί στη ζωή μας είναι υποκειμενικό και ο καθένας μπορεί να το ερμηνεύσει διαφορετικά. Για κάποιους μπορεί να φανεί παράλογο και για κάποιους άλλους φυσιολογικό. Σημασία έχει πώς επιλέγουμε να πορευτούμε. Δε ξέρω πώς θα ήταν η ζωή μου αν είχα αλλάξει πορεία σε συγκεκριμένα σταυροδρόμια, αλλά το σίγουρο είναι πως δεν έχω μετανιώσει για κάτι. Αν το είχα κάνει, μάλλον δε θα ήμουν ο εαυτός μου. Μάλλον θα ήταν όλα μια απλή παρόρμηση της στιγμής, άνευ ουσίας και σκοπού.

Όλον αυτόν το καιρό, έμαθα για μια ακόμη φορά τί σημαίνει ανιδιοτέλεια. Τι σημαίνει υπομονή. Και επιμονή θα έλεγα, όχι όμως από την εγωιστική πλευρά της. Σημασία έχει πως ακόμη περιμένω. Δε ξέρω για πόσο, αλλά περιμένω. Δε ξέρω το αύριο, ούτε καν το μετά από λίγο και ποτέ δε θα θελήσω να το μάθω. Για έναν και μόνο λόγο. Επειδή η ζωή είναι τόσο όμορφη που οι εκπλήξεις της - ευχάριστες ή δυσάρεστες - είναι αυτές που μας δίνουν πνοή και κουράγιο να πάμε παρακάτω... ή πολλές φορές να μείνουμε σε όσα πιστεύουμε.

Τι κι αν επέστρεψα μετά από τόσο καιρό στον ίδιο χώρο; Νιώθω πως πάντα εδώ βρισκόμουν, με τη μόνη διαφορά ότι πολλές φορές ξεκινούσα να γράφω κάτι και πάντα δεν το τελείωνα. Όπως κι απόψε... Για να συνεχίσει η ζωή μας το δικό της ταξίδι.

Κάποια πράγματα μένουν πάντα ανολοκλήρωτα...

Βήματα...

Είναι ωραίο να κάνεις βήματα προχωρώντας παρακάτω... Ακόμα και τις στιγμές που περνάμε τη ζωή μας κλεισμένοι στο δικό μας κουκούλι, σαν αυτό του μεταξοσκώληκα μέχρι να αναγεννηθούμε, να αναπλαστούμε, να αναπνεύσουμε και πάλι...

Βήματα, ταξίδι και συνέχεια...

Νύχτες σιωπής που κραυγάζουν...

Υπάρχουν νύχτες σιωπηλές, νύχτες που οι σιωπές είναι τόσο δυνατές. Αγαπώ τις νύχτες, όταν το σκοτάδι γίνεται ένα πάνω μου, όταν με τυλίγει, με αγκαλιάζει και με βυθίζει στη δίνη του.

Υπάρχουν βράδια που οι σκέψεις μου ταξιδεύουν κάπου εκεί κοντά σου, προσπαθώντας να συναντηθεί το βλέμμα μου με το δικό σου, να νιώσω το χτύπο της καρδιάς σου, τη φλέβα στο λαιμό σου, την αναπνοή σου να μη διακόπτεται από ήχους παράλληλους, αυτούς που σε φοβίζουν. Προσπαθώ να ακολουθήσω σα σκιά τα βήματά σου χωρίς να μπω εμπόδιο στην επόμενη κίνησή σου. Να αγγίξω αυτά τα άψυχα δίνοντάς τους ζωή με την αφή και χρώμα με τη ματιά μου. Προσπαθώ να ακούσω τη σκέψη σου που αργότερα θα γίνει πράξη και να αποτρέψω αυτό που μπορεί να σε πονέσει ή να σε παρασύρει σε μονοπάτια γεμάτα λακούβες από λάσπη και βρωμιά. Να γίνω ένα με τη γουλιά από το οινόπνευμα που σου καίει τα σωθικά, οδηγώντας σε ένα κόσμο πρωτόγνωρο και ξέγνοιαστο, όπου κακοί λύκοι και κοκκινοσκουφίτσες δεν υπάρχουν. Σε έναν κόσμο που οι επιλογές σου δε θα είναι ταυτόσημες με τον κίνδυνο επειδή δεν έχεις άλλο μονοπάτι να διαβείς, μα ταυτόσημες με όσα κάποτε ονειρεύτηκες. Όνειρα που κάποιοι αποφάσισαν να σου σκοτώσουν βίαια αφήνοντάς σε χωρίς αύριο, χωρίς ελπίδα, χωρίς πνοή.

Μα μέσα σε όλο αυτό το σκοτάδι μπορώ και διακρίνω το πάθος, το φως, την ανάγκη για ζωή, τη θέληση για μοίρασμα, την κραυγή και την αγωνία για όλα αυτά που αξίζουν, αφήνοντας όλα εκείνα που μίσησες όσο την ίδια σου τη ζωή. Ακολούθησέ τα, βήμα προς βήμα. Το φως δεν είναι μακριά.

Φτάνεις. Το ξέρω.

Το νιώθω μέσα στις σιωπές σου κι ας μην το πίστεψες ποτέ.

Μη φοβάσαι το σκοτάδι... είμαι εδώ...

Σταυροδρόμια...

Κάποια πράγματα συμβαίνουν επειδή συγκεκριμένα γεγονόταν μας ωθούν να λειτουργήσουμε κατά αυτόν τον τρόπο ή απλά οδηγούμαστε σε συγκεκριμένες πράξεις επειδή η μοναξιά είναι ο οδηγός σε αυτές;

Υπάρχουν στιγμές που οι πράξεις αλλά και τα αποτελέσματα αυτών χαρακτηρίζονται κάπως επιπόλαια θα μπορούσα να πω, καθώς έχουμε ακολουθήσει μια πορεία η οποία δεν αντικατοπτρίζει τα θέλω μας και το βασικότερο δεν αντιπροσωπεύει εμάς τους ίδιους. Όμως γιατί άραγε να λειτουργούμε με αυτόν τον τρόπο; Γιατί να ακολουθούμε έναν δρόμο τον οποίον ακολουθώντας τον γνωρίζουμε πως δε θα τον περπατούσαμε κάτω από άλλες συνθήκες; Μήπως είναι ένας μηχανισμός αυτοάμυνας, αυτοπροστασίας λόγω συγκεκριμένων βιωμάτων; Έτσι όμως δε χάνουμε το αναπάντεχο, το απροσδόκητο, το μη προγραμματισμένο; Άραγε σε ποιον βαθμό μπορούμε να ορίσουμε το "μετά από λίγο", το αύριο και το παραπέρα;

Κατά πόσον οι αποφάσεις μας και η συμπεριφορά μας σε δεδομένες καταστάσεις είναι ικανές να ορίσουν όσα θα έρθουν; Ζωγραφίζοντας τη ζωή μας ακολουθώντας συγκεκριμένη πορεία, μπορούμε αυτόματα να την κάνουμε ιδανική; Και ποιος ορίζει τί είναι σωστό και τί λάθος; Όταν βιώνεις μια κατάσταση την οποία γνωρίζεις πως είναι αυτό που θα ήθελες κάτω από άλλες συνθήκες, τότε ποιό ακριβώς θα πρέπει να είναι το επόμενο βήμα σου; Καταστρέφεις τα πάντα, όλα όσα ζεις, ακόμα κι αν αυτά είναι μισά, ή συνεχίζεις ζώντας το δικό σου παραμύθι, υπολογίζοντας πως οι πιθανότητες να ολοκληρωθεί είναι μηδαμινές; Κι αν καταστρέψεις ακόμα κι αυτά τα μισά και ανολοκλήρωτα, ποιος σου εγγυάται πως το αύριο δε θα ξημερώσει διαφορετικό από τις προσδοκίες του πρέπει;

Άραγε, το επόμενο βήμα μπορεί να στηρίζεται στο προφανές ή στην ελπίδα; Για πόσο;

Reborn

Και πέρασαν οι μέρες, πέρασαν οι εβδομάδες και οι μήνες και βρίσκομαι και πάλι εδώ, σε ένα χώρο τόσο γνώριμο. Υπήρξαν στιγμές σε αυτό το διάστημα που μου έλειψε πολύ να γράφω, να διαβάζω, να υπάρχω εδώ μέσα. Ειδικά ο πρώτος καιρός ήταν πραγματικά δύσκολος για εμένα. Μου φάνηκε τόσο δύσκολο να πρέπει να γυρίζω σπίτι χωρίς να έχω το μέσο για να βρίσκομαι εδώ. Κάποιες στιγμές υπήρχαν τόσα πολλά που ήθελα να μοιραστώ εδώ μαζί σας και κάποιες άλλες που χανόμουν στις δικές μου σιωπές που κανένας άλλος δε χωράει. Οι μήνες που πέρασαν πρέπει να ομολογήσω ότι ήταν αρκετά δύσκολοι. Έπρεπε να αντιμετωπίσω πολλές καταστάσεις.




Ακόμα δεν έχω κάνει τον απολογισμό μου, μα ξέρω πως όσα συνέβησαν ήταν κομμάτια από ένα παζλ που έπρεπε να υπομείνω και να δείξω όσο το δυνατον περισσότερη θέληση να το συνθέσω σωστά και στη συνέχεια να μπορέσω να το καταστρέψω και να προχωρήσω μπροστά. Καθόλου εύκολη διαδικασία, μα νομίζω πως κατάφερα να βγω ζωντανή με κάποιες απώλειες, παροδικές ελπίζω. Όχι, δεν επρόκειτο για κάποιο θέμα υγείας, μα διάφορα γεγονότα που αφορούσαν εμένα, την καθημερινότητά μου και όλα όσα περιστρέφονται γύρω από αυτήν.


Και να μαι πάλι εδώ, ανάμεσά σας, ανάμεσα σε πρόσωπα και εικόνες που αγάπησα κι ακόμα αγαπάω κι ας έχω γνωρίσει λίγο περισσότερο τους λιγότερους από εσάς. Είχα καιρό να γράψω όσα νιώθω. Τουλάχιστον με αυτόν τον τρόπο, γιατί τα χειρόγραφα δεν έλειψαν ποτέ..

Χθες ήταν και η επίσημη πρώτη της Άνοιξης και ελπίζω όλα μα όλα να ξεκίνησαν να κυλούν όπως τα ονειρεύεται ο καθένας μας. Άλλωστε για τα όνειρα κανείς δε ζήτησε αποδείξεις και κανείς δε θα επιβάλει φόρους πολυτελείας κι ας είναι τα περισσότερα από αυτά άκρως πολυτελή.

Σας φιλώ

Κλωστή κομμένη...

Και ξαφνικά νιώθεις πως το ξυπνητήρι που χτυπάει περνάει από ηλεκτροσόκ όλο σου το είναι.

Ανοίγεις τα μάτια σου και αναρωτιέσαι γιατί ξεκίνησε μια ακόμη μέρα.

Κοιτάζεσαι στον καθρέφτη και βλέπεις το πρόσωπό σου πιο γερασμένο από ποτέ.

Περπατάς στο δρόμο προσπαθώντας να κρυφτείς από τους αγνώστους που σε προσπερνούν μήπως και κάποιος από αυτούς σε αναγνωρίσει.

Αναλαμβάνεις χρέη μαριονέτας στην καθημερινότητά σου και προσποιείσαι πως η ζωή είναι όμορφη χωρίς κάποιος από τους γύρω σου να μπορεί να νιώσει όλα όσα μέσα σου συμβαίνουν.



Μα ακόμη και οι μαριονέτες δεν έρχεται η στιγμή που κλείνονται σε ένα ντουλάπι ή κρεμιούνται από ένα καρφί στον τοίχο μέχρι την επόμενη σεζόν, μόνες, στην απόλυτη σιωπή, στο απόλυτο τίποτα;

Της κούκλας στο θέατρο του παραλόγου, μόλις της έκοψαν βίαια μια κλωστή...

Αναδρομές...

Θα προσπαθήσω να ανεβάσω μια ανάρτηση μέσω του κινητού μου, είμαι και σε άδεια και ο Άγιος Βασίλης τελικά προσπέρασε φέτος, μάλλον επειδή μας είδε με κοντομάνικα Δεκέμβριο μήνα. Δε ξέρω αν ήρθε σε εσάς, αλλά σε εμένα ούτε καν έξω από το σπίτι...

Έχω κάποια τραγούδια που θέλω πολύ να μοιραστώ μαζί σας, ανεξάρτητα από τα μουσικά ακούσματα του καθενός. Ένα από αυτά, το οποίο μπορεί να μην είναι Χριστουγεννο - πρωτοχρονιάτικο, είναι όμως πάντα διαχρονικό και πάντα το κουβαλάω μέσα μου, όχι με τη μορφή φορτίου, αλλά επειδή μέσα στα λόγια του με συναντώ πολλές - πολλές φορές.

Αυξήστε την ένταση του ήχου και απολαύστε το. Έτσι για την ιστορία, οι στίχοι είναι του Νίκου Καββαδία και η μουσική όπως και η εκτέλεση του Δημήτρη Ζερβουδάκη. Πάντα οι μελλοποιημένοι στίχοι του Καββαδία με ταξίδευαν πίσω σε στιγμές...

Καλή Χρονιά σε όλους. Ελπίζω κάποια στιγμή να καταφέρω να περάσω και από τα δικά σας blogs. Καλό σαββατοκύριακο να έχουμε!

Αφετηρία το χθες, προορισμός το αύριο...

Αυτές τις Άγιες μέρες και νύχτες, νιώθω περίεργα. Δε ξέρω αν είναι μελαγχολία ή νοσταλγία για όσα πέρασαν. Γυρνάω πίσω στις στιγμές αυτής της χρονιάς που έφυγαν ανεπιστρεπτί και ταξιδεύω στο χωρόχρονο χωρίς σάρκα, μονάχα με ψυχή. Θυμάμαι, την πιο παγωμένη νύχτα του 2008 λίγο πριν αλλάξει η χρονιά, 30 Δεκεμβρίου, όταν όλο μου το είναι ετοιμαζόταν να συναντήσει το πεπρωμένο του. Μπορεί να μην ήρθε ποτέ, όσες ώρες κι αν πέρασαν περιμένοντάς το. Μα δε το μετάνιωσα.

Οι επόμενοι μήνες, αποζημίωσαν με το παραπάνω την καρδιά, ακόμα και τις δύσκολες στιγμές που έπρεπε μέσα μου να ισορροπήσω στο τεντωμένο σχοινί της απουσίας και της παρουσίας. Φίλους καλούς μου έκανα την υπομονή και την επιμονή και ένιωθα σαν να ανεβαίνω μικρά σκαλοπατάκια προς την ωριμότητα. Κάποιες στιγμές ένιωθα πως ο αυθορμητισμός μου γλιστρούσε μέσα από τα χέρια μου αλλά στην πορεία τον ξαναέβρισκα. Θα με ρωτήσεις πώς τα κατάφερνα, αλλά δεν είναι δύσκολο για έναν άνθρωπο που πιστεύει ότι η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία. Υπήρχαν στιγμές που λύγισα σε αυτές τις 365 περίπου μέρες που πέρασαν.

Υπήρχαν στιγμές που ένιωθα τον εαυτό μου ένα με το κρεβάτι μου, γιατί ήταν το μόνο ανάμεσα σε άψυχα και έμψυχα που μπορούσε να ακούσει τη σιωπή μου, να ρουφήξει το δάκρυ μου και να αφουγκραστεί την καρδιά μου να χτυπά δυνατά. Ακόμα και πριν από μερικούς μήνες, το καλοκαίρι, όταν το άπιαστο και το ιδανικό συναντούσε τον πόνο και το αβέβαιο για το επόμενο δευτερόλεπτο. Τη μια στιγμή άγγιζα και ένιωθα να ζω κάθετί μικρό και ταυτόχρονα σπουδαίο και την αμέσως επόμενη, δεν ήξερα αν θα αντίκρυζα ξανά την πηγή αυτής της ευτυχίας. Και οι μέρες κυλούσαν κάπως έτσι, σαν σκωτσέζικο ντουζ. Δεν το μετάνιωσα όμως, ούτε για ένα δευτερόλεπτο. Και πέρασαν κάπως έτσι οι μήνες με όρια τα οποία ξεπεράστηκαν, προσπεράστηκαν μα ποτέ δεν ξεχάστηκαν.

Και πώς μπορούσαν άραγε να λησμονηθούν; Όταν ζεις για αυτή τη μία στιγμή, τη μοναδική, χωρίς να ξέρεις πότε θα έρθει να σου χτυπήσει την πόρτα της ζωής σου, χωρίς να ξέρεις πότε θα μπορέσεις να αναπνεύσεις βαθιά, με αναπνοή ολόκληρη, όχι μισή, όχι κομμένη σε μικρά πώς, που, πότε. Και μια μέρα μόνο του πατήθηκε το πλήκτρο του χθες, με ήχους και εικόνες σαν τα δάχτυλά μου ταυτόχρονα να ακουμπούσαν το control και το copy και στη συνέχεια το control και το paste. Όταν το χθες ήρθε στο σήμερα σαν από ταινία ασπρόμαυρη απαιτώντας το δικό του χώρο εντός κι εκτός. Όλα ίδια μα ταυτόχρονα όλα τόσο διαφορετικά. Σαν να μεγάλωσα για μια ακόμη φορά απότομα. Δε ξέρω γιατί, όμως κάθε που αλλάζει ο χρόνος νιώθω όπως θα έπρεπε να αισθάνομαι όταν έχω γενέθλια, μα τότε μοιάζει σαν να σβήνω ένα ακόμη κεράκι από το νήμα της δικής μου ζωής. Σαν να μεγαλώνω κάθε πρωτοχρονιά. Παράξενο; Ίσως..

Σε λίγες ώρες θα πρέπει να φύγω από την καθημερινότητά μου, να πάω να συναντήσω ανθρώπους μου αγαπημένους. Την οικογένειά μου. Πόσες μέρες και νύχτες δεν είμαι κοντά τους.. Ταυτόχρονα, θα αφήσω πίσω μου άλλους αγαπημένους μου ανθρώπους, που ξέρω ότι θα περιμένουν να επιστρέψω. Ανάμεσα σε εκείνους και κάποιος που μπορεί οι στιγμές που μας χωρίζουν να είναι τόσες πολλές, μα όχι περισσότερες από εκείνες που μας ενώνουν.

Ξέρω καλά πως τις νύχτες αυτές η νοσταλγία μοιάζει με θηρίο που δεν μπορείς να τιθασεύσεις εύκολα. Κοιτώντας έξω από το παράθυρο, στο δρόμο με τα δεκάδες αυτοκίνητα να σε προσπερνούν. Όλοι βιάζονται να βρεθούν κοντά στους ανθρώπους που αγαπούν. Να νιώσουν λίγο τη ζεστασιά τους, να χωθούν στην αγκαλιά τους, να χαρίσουν το πιο ευτυχισμένο τους χαμόγελο. Να μοιραστούν στιγμές. Να δώσουν, να πάρουν...

Κι αν κάποιος είναι μακριά; Κι αν μένουν μέσα σου όλα εκείνα που θέλεις να χαρίσεις, να μοιραστείς και να λάβεις; Ανισόπεδοι κόμβοι σε δρόμους σκοτεινούς. Μα πάντα δεν υπάρχει μέσα σου αναμμένο ένα φωτάκι ελπίδας;

Κομμάτια εδώ, κομμάτια εκεί.. πασπαρτού... κι εγώ κάπου ανάμεσα μετέωρη να προσπαθώ να ισορροπήσω, να ηρεμήσω, να βρω την αφετηρία μου, το ταξίδι μου, τον προορισμό μου κι ας έχω χάσει όλους τους χάρτες και τις πυξίδες μου...

Καλά Χριστούγεννα και Καλή Χρονιά να έχουμε. Με ταξίδια ψυχής και καρδιάς... και προσανατολισμό... χμμ... ας μην είναι προκαθορισμένος... μονάχα αληθινός.

Σας φιλώ...