Παρασκευή 26 Φεβρουαρίου 2016

Μέσα από τις σιωπές πάντα κάτι λάμπει...

Ποιά ήταν η τελευταία φορά που με σκέφτηκες;

Η τελευταία φορά που με αναζήτησες;

Η τελευταία φορά που ψιθύρισες το όνομά μου;

Πότε ήταν η τελευταία φορά που ακούγοντας ένα τραγούδι μελαγχόλησες που δεν είσαι δίπλα μου;

Πότε πετάχτηκες από τον ύπνο σου γιατί είχες πολλές ώρες να μου μιλήσεις;

Πότε ένιωσες άσχημα για κάτι που έκανες ή για κάτι που δεν έκανες ώστε να είσαι μαζί μου;

Πόσες φορές στενοχωρέθηκες που δε μου είπες όλη την αλήθεια για να μην πονέσω;

Πότε ένιωσες πως σου λείπω;

Πότε ήταν η τελευταία φορά που ταξίδεψες με τη σκέψη σου κοντά μου;



Πότε γύρισες τον κόσμο ανάποδα για να είσαι κοντά μου;




Τρίτη 23 Φεβρουαρίου 2016

Take my breath away... for the last time?

Θυμήθηκα μια παλιά κι αγαπημένη ταινία, μα ένα ακόμη πιο γνωστό τραγούδι, διαχρονικό και τόσο μα τόσο λατρεμένο. Πόσες φορές άραγε δεν έχουμε σκεφτεί ή δεν έχουμε νιώσει πως ένας άνθρωπος ή μια σχέση μας έχει πάρει τη ψυχή, την αναπνοή; Πόσες φορές δεν έχουμε πει ότι το σύμπαν συνωμότησε για να έρθει στη ζωή μας;


 "Watching I keep waiting
still anticipating love
Never hesitating
to become the fated ones
Turning and returning
to some secret place to find
Watching in slow motion
as you turn to me and say
My Love"




Πόσοι άνθρωποι άραγε υπήρξαν στη ζωή μας που μας έφεραν τα πάνω κάτω; Που μας έκαναν να αναθεωρήσουμε πολλά από τα πιστεύω μας, που μας ταρακούνησαν για τα καλά, που άλλαξαν ολόκληρη την κοσμοθεωρία μας; 
Κι όταν αυτό το κάτι φεύγει από την καθημερινότητά σου, νιώθεις σαν κάποιος να σου ξερίζωσε τη ψυχή. Να σε άφησε μισό, παρατημένο και μόνο... Πολλές φορές θα αναρωτιέσαι γιατί αφέθηκες στα συναισθήματά σου. Μα αν σου δινόταν και πάλι η ευκαιρία, το ίδιο δε θα έκανες; Την αλήθεια πες μου... 

Ποτέ δεν πίστευα πως κάτι δεν ήρθε στη σωστή στιγμή. Άλλωστε εμείς φτιάχνουμε την κάθε μας στιγμή. Έτσι δεν είναι; Το θέμα είναι πόσο μπορείς και πόσο θέλεις να ρισκάρεις για να έχεις αυτό που πραγματικά λαχταράς να έχεις δίπλα σου. Η επιλογή και οι συνέπειες δικές σου αποκλειστικά. 


Παρασκευή 19 Φεβρουαρίου 2016

Συνωμοσία του σύμπαντος...

Εσύ που ξενυχτάς κι απόψε μαζί μου... που διαβάζεις αυτές τις γραμμές... μπορείς ν' ακούσεις τον ήχο της νύχτας;

Μπορείς να κοιτάξεις ψηλά και να ζητήσεις αυτό που λαχταράς περισσότερο;
Όσο μεγάλο κι όσο δύσκολο αν είναι, το δικαίωμα στο όνειρο κανείς δε θα σου το απαγορεύσει... 

Μπορείς να μου ζητήσεις ό,τι θέλεις. Ένα κοίταγμά σου αρκεί για να νιώσω κάθε παλμό σου.

Κράτα το όνειρο ζωντανό για όσο χρειαστεί. Μέχρι να έρθει η μέρα εκείνη που θα πατήσουμε play σε όσα από τότε λαχταρήσαμε. Εσύ κι εγώ πρωταγωνιστές. Στη δική μας ιστορία...




Τρίτη 2 Φεβρουαρίου 2016

Chain reactions

Νόμιζες ότι είχες βάλει σε μια σειρά τη ζωή σου, την οικογένειά σου, την καριέρα σου, τα όνειρά σου, τις επιθυμίες σου. Είχες οργανώσει κατά τέτοιον τρόπο την καθημερινότητά σου που δε φανταζόσουν πως μπορεί να υπάρξει κάτι να σου την ταράξει. 

Οι άμυνές σου πάντα ακλόνητες σε τέτοιο σημείο που ακόμα και οι άνθρωποι που σε γνωρίζουν καλά δεν πιστεύουν ότι είσαι ο ίδιος άνθρωπος. Οι πολύ δικοί σου, αυτοί δηλαδή που έχουν αφιερώσει χρόνο και συναισθήματα για σένα, προσπαθούν να σε επαναφέρουν. Μα δεν τα καταφέρνουν. 

Και ενώ η ζωή σου προχωράει μέρα με τη μέρα, με άπειρες στιγμές καθημερινής τρέλας, έρχεται ξαφνικά ένα πρωί που όλα αλλάζουν. Φυσικά και δεν το συνειδητοποιείς τη στιγμή εκείνη, αλλά μεσομακροπρόθεσμα βλέπεις τις συνέπειες. Τα όρια που είχες βάλει για τα θέλω σου αρχίζουν να γκρεμίζονται σαν τραπουλόχαρτα. Αντιστέκεσαι, πολεμάς - κυρίως με τον εαυτό σου, πέφτεις, ματώνεις, ξανασηκώνεσαι, φροντίζεις τις πληγές σου (ουσιαστικά αυταπατάσαι γιατί οι πληγές βρίσκονται βαθιά μέσα σου), συνεχίζεις να αντιστέκεσαι με χαμηλωμένες άμυνες πλέον και...  Και μια μέρα, μπορεί και νύχτα, ανακαλύπτεις ότι στέκεσαι μπροστά σε μια τρομακτική - για τα δικά σου δεδομένα - ανακάλυψη. Οι άμυνες σου εξαφανίστηκαν, έτσι απλά.. 

Και ξεκινά η εσωτερική διαδικασία της αποδοχής της συγκεκριμένης κατάστασης. Είναι τρομακτική η συνειδητοποίησή της. Δεν είναι εύκολο τη μία μέρα κάτι να είναι άσπρο και την άλλη να γίνει μαύρο. Μα σιγά σιγά μαθαίνεις και ζεις με αυτό. Αρχικά με δυσκολία μα στη συνέχεια μαθαίνεις να ξυπνάς και να κοιμάσαι με αυτό. Ξεκινάς να το αποδέχεσαι και να το αγκαλιάζεις. Σε φοβίζει αυτή η αλλαγή, μα ταυτόχρονα είναι τόσο γλυκιά. Όπως η αμαρτία. Και φτάνεις στο σημείο να το παραδέχεσαι,  πρώτα στον εαυτό σου και μετά στους υπόλοιπους. Και οι μέρες σου αποκτούν χρώμα και άρωμα. Και ζεις το όνειρό σου. Γιατί τα όνειρα δεν πρέπει να μένουν για πάντα όνειρα, πρέπει να παίρνουν σάρκα και οστά, πρέπει να αποκτούν ζωή, δοσμένη από εσένα, γιατί αλλιώς σε εκδικούνται. Δικές σου δημιουργίες είναι. Καμιά φορά όχι μόνο δικές σου, αλλά κι ενός άλλου ανθρώπου που κάποτε μοιράστηκες το όνειρο. 



Και ξαφνικά όλα γυρίζουν ανάποδα για μια ακόμη φορά. Γκρεμίζονται, διαλύονται... κι εσύ μένεις να κοιτάζεις τα συντρίμμια, μη μπορώντας να αντιδράσεις. Μη μπορώντας να σώσεις κάτι. Σώζεται άραγε κάτι όταν όλα καταρρέουν;  
- Και πώς είσαι τόσο σίγουρη ότι όλα τελειώνουν; Μια φωνούλα μέσα της την ρωτάει.
- Δεν το ξέρω, αλλά όλα προς εκείνη την κατεύθυνση πάνε.. Αλυσιδωτές αντιδράσεις είναι όλα στη ζωή μας...
- Μη βιάζεσαι να βγάλεις συμπεράσματα, άσε το χρόνο να κυλήσει, άσε το χρόνο να επουλώσει τις πληγές, να ξεκαθαρίσουν κάποια πράγματα. Άσε λίγο το χρόνο να ηρεμήσει τις καταστάσεις. Ακούστηκε και πάλι αυτή η φωνή.
- Φοβάμαι τις σκιές...

Όλα αυτά που είναι χτισμένα με πραγματική αγάπη και πολύ μεγάλη προσπάθεια για να αντέξουν στις δυσκολίες που θα παρουσιαστούν, δεν είναι άδικο να γκρεμίζονται σε μια νύχτα; Τελικά όλα τα όμορφα και τα μαγικά πρέπει να τελειώνουν; Δε θέλω να το δεχτώ... Δεν μπορώ... Είναι πάνω από τις δυνάμεις μου... Κι αν το όνειρο μείνει όνειρο, ας μη με ξυπνήσετε... 


Αφήστε με να ονειρεύομαι για όσα αγάπησα.  

Δευτέρα 1 Φεβρουαρίου 2016

Εξισώσεις

Περίεργο πράγμα το μυαλό. Σε πηγαίνει σε ταξίδια που ούτε καν είχες φανταστεί. Χωρίς πυξίδα, χωρίς προδιαγεγραμμένο προορισμό. Μονάχα σε πηγαίνει. Σου δημιουργεί εικόνες, σε ξεσηκώνει, σε στροβιλίζει κι αν είσαι τυχερός, θα σε πετάξει σε κάποια απέραντη αμμουδιά, αλλιώς το ταξίδι σου θα σταματήσει βίαια, όπως το σκάσιμο ενός μπαλονιού. 

Περίεργο πράγμα και τα θέλω. Ξέρεις, εκείνα τα θέλω που βγαίνουν από μέσα σου χωρίς να σε ρωτούν αν έχεις τη δύναμη να τα αντέξεις. Εκείνα που αντικατοπτρίζουν τη ψυχή σου, ατόφια όπως είναι. Εκείνα που διεκδικούν τη δική τους θέση στην υπάρχουσα καθημερινότητά σου, είτε μπορείς να τα διαχειριστείς, είτε ξέρεις πως θα σου αλλάξουν για πάντα τη ζωή και θα ματώσεις. 




Αλήθεια, πόσες θυσίες είσαι διατεθειμένος να κάνεις, ώστε ένα από τα θέλω σου, το πιο μεγάλο και σημαντικό, να πραγματοποιηθεί; Πόσες καταστάσεις μπορείς να σηκώσεις πάνω στους ώμους σου, ώστε τα θέλω σου να πάρουν μορφή; Πόσες αλλαγές μπορείς να κάνεις, χωρίς να λυγίσεις; 

Στα θέλω σου μπορείς να βάλεις προτεραιότητες; Κι αν ναι, με ποιά κριτήρια θα το κάνεις αυτό; Κι αν το θέλω που θεωρείς πρωταρχικής σημασίας είναι το ίδιο μεγάλο και επιτακτικό με ένα άλλο; 

Και φτάνεις στο σημείο να μη ξέρεις ποιά είναι η αρχή της κλωστής. Από πού ξεκίνησες και πόσο μακριά θα φτάσει το κουβάρι, είτε από μόνο του αν το αφήσεις να τσουλήσει, είτε στο σημείο που θα θελήσεις να το σταματήσεις. Είτε γιατί δεν έχεις άλλες δυνάμεις να πας παρακάτω, είτε γιατί μέχρι εκεί έφτανε.

Μια εξίσωση είναι όλα. Μια εξίσωση που δεν μπορώ να λύσω γιατί είναι πολύπλοκη. Ξέρω τα δεδομένα θέλω μου, μα τον άγνωστο Χ δεν μπορώ να τον βρω. Γιατί αυτός ο άγνωστος θα είναι ταυτόχρονα και παρονομαστής στις ζωές κι άλλων ανθρώπων μη γνωρίζοντας αν έχω τη δύναμη να τον ανακαλύψω.




...τρέχω μες την εθνική σου
πάνω στη διπλή γραμμή σου ακροβατώ
κρύψε με εσύ που ξέρεις
πάρε με και μη με φέρεις, σ' αγαπώ...