Τετάρτη 24 Ιουνίου 2009

Bubbles of Nothing


Eδώ και αρκετές μέρες, ψάχνω λέξεις, φράσεις να ταξιδέψουν συγκεκριμένες εικόνες. Δυσκολεύομαι να βρω. Δυσκολεύομαι να τις αποτυπώσω με αυτόν τον τρόπο. Δε ξέρω τί φταίει. Μπορεί τίποτα, μπορεί και πολλά. Στιγμές που νιώθω τον εαυτό μου ευτυχισμένο και ταυτόχρονα κάτι του λείπει. Ανικανοποίητο ον ο άνθρωπος, λένε. Θα συμφωνήσω. Δεν ξέρω αν είναι θέμα επιλογών, δε ξέρω αν είναι θέμα συγκυριών.. πολλά δε ξέρω τελικά και το βασικότερο δε ξέρω αν ποτέ θα μάθω. Στιγμές σιωπής, υπόκοφης σιωπής θα έλεγα, στιγμές γεμάτες ήχους και γέλια, στιγμές που μόνο το κύμα ακούγεται. Και όμως, σε όλες αυτές, όσο αντιφατικές και διαφορετικές κι αν είναι, υπάρχει ένα κομμάτι που λείπει. Πάντα.





Ελπίζω να καταλάβατε τί ψάχνω. Αν πάλι δεν καταλάβατε, δεν πειράζει, γιατί ούτε κι εγώ ξέρω τί ακριβώς ψάχνω. Αν περάσει από δίπλα σας, παρακαλώ να μου το αποστείλετε με οποιονδήποτε τρόπο.

Πέμπτη 18 Ιουνίου 2009

Ταξιδεύοντας εν ώρα εργασίας...


Ο πρώτος καφές ήδη τελείωσε. Ετοιμάζομαι για τον δεύτερο. Μόλις συνομίλησα με έναν μπαμπά - συνάδελφο, του οποίου το μωρό πρώτη μέρα χθες το μετέφεραν από το μαιευτήριο στο σπίτι. Και ενώ ξεκινούσε να μου περιγράφει τις πρώτες στιγμές, ήτοι ξενύχτι, το πρώτο άλλαγμα του μωρού κατά τη διάρκεια του οποίου κατούρησε τη μαμά και τον μπαμπά του, ένιωσα τόσο, μα τόσο ωραία με το συγκεκριμένο συναίσθημα.


Η δουλειά, παραμένει σε σταθερά μη ελεγχόμενα επίπεδα. Αδρεναλίνη στα ύψη, σε τέτοιο βαθμό που ελάχιστες είναι οι ώρες που παραδίδομαι στον αξιολάτρευτο Μορφέα. Αλλά είναι επιλογή μου. Και επιλογή μου επίσης είναι το γέμισμα της ημέρας με στιγμές. Άλλαξα πορεία, αυτή είναι η αλήθεια. Και δεν το μετανιώνω καθόλου. Ήταν αναγκαίο να γίνει. Και ξέρεις τί ανακάλυψα; Κάποιους ανθρώπους που υπήρχαν κάποια χρόνια στη ζωή μου και δεν τους είχα δώσει τη σημασία που έπρεπε, τη σημασία που τους άξιζε. Ξαφνικά ανακάλυψα, ή μάλλον διαπίστωσα πως μια αγκαλιά, ένα χαμόγελο, μια βόλτα κατά μήκος της θάλασσας αποκτά άλλη διάσταση όταν μπορείς να αφήσεις τον εαυτό σου ελεύθερο να νιώσει και να ζήσει. Όταν διαγράφεις όρια, όταν ζεις το τώρα, το παρόν, όταν βάσει αυτού χτίζεις το αύριό σου, χωρίς να το γεμίζεις με πρέπει. Και πόσο μισώ αυτή τη λέξη.




Πρέπει να γυρίσω πίσω στη δουλειά μου, σε όσα έκανα πριν την απόδρασή μου αυτή. Μα πώς να εξουσιάσεις το μυαλό και την καρδιά όταν διψούν για στιγμές που πέρασαν και για στιγμές που καρτερικά περιμένουν να πάρουν χρώμα; Πώς να μπορέσεις να χαλιναγωγήσεις τα ταξίδια του μυαλού ακούγοντας ήχους λατρεμένους, ενώ ήδη βρισκόμαστε στο πρώτο μισό του καλοκαιριού; Είναι και η συναυλία που πλησιάζει και κάθομαι σε αναμμένα κάρβουνα, είναι και εκείνο το καράβι που οσονούπω θα με φιλοξενήσει για την καλοκαιρινή μου εξόρμηση σε νησί μαγικό που για πρώτη φορά θα επισκεφθώ, για νύχτες και μέρες ονειρεμένες.



Βλέπεις, προτιμώ πλέον τα όνειρα που κάνω όταν είμαι ξύπνια..



Σάββατο 13 Ιουνίου 2009

Στιγμές γεμάτες ζωή

Άνοιξα τα πανιά μου, ταξιδεύω σε μέρη καινούργια και ταυτόχρονα τόσο γνώριμα και γλυκά. Κάνω φίλο μου τον ήλιο και τη θάλασσα, ταυτόχρονα με την καθημερινότητά μου. Νιώθω, αγγίζω και φιλώ κάθε στιγμή που η ανάσα μου γίνεται έντονη και κάθε στιγμή που ίσα ίσα ακούγεται, ως ένα ελάχιστο σημάδι ζωής. Ανοίγω τα χέρια σε όσα θα έρθουν και τα αγκαλιάζω σφιχτά, ώστε να τους χαρίσω κάθετί μικρό, κάθετί μεγάλο... όλα όσα αξίζουν...

Ρουφάω στιγμές χωρίς τελειωμό...





Κλείνω το μάτι στη ζωή κι εκείνη με ταξιδεύει...

Τετάρτη 3 Ιουνίου 2009

ΑνΕκΠλΗρΩτΑ θΕλΩ


Σβήσε το φως και κοιμήσου. Απόψε κοιμήσου και ονειρέψου όσα λαχταράς. Μακριά ταξίδεψε σε τόπους που άλλη φορά δεν έχεις αντικρίσει. Ταξίδεψε. Εκεί... Όπως... Με... Μη σταματήσεις. Μη γυρίσεις πίσω. Μονάχα ταξίδεψε...



Άκου, νιώσε, χαμογέλασέ μου λίγο να σε δω... Αγκάλιασέ με σφιχτά. Είμαι δίπλα σου... Νιώσε με. Κλείσε τα μάτια και ταξίδεψε. Δίπλα μου, μαζί μου...


Θύμησέ μου το πρωί να μη ξυπνήσω νωρίς. Να προλάβω να ζήσω λίγο περισσότερο τα θέλω μου...

Δευτέρα 1 Ιουνίου 2009

Νόμοι του Merphy και άλλα...


Δηλαδή πρέπει να αρχίσω να πιστεύω στους νόμους του Merphy; Ξέρεις τί είναι να ετοιμάζεσαι, να ντύνεσαι, να στολίζεσαι ώστε σε συγκεκριμένη ώρα να είσαι συνεπής στο ραντεβού σου και να περιμένεις, να ξαναπεριμένεις, να ματαπεριμένεις τηλέφωνο για να κατέβεις στην είσοδο της πολυκατοικίας και να έχει περάσει πάνω από μία ώρα αναμονής, με αποτέλεσμα να έχεις βαρεθεί μέχρι αηδίας; Και σημειωτέον δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει κάτι αντίστοιχο με τον συγκεκριμένο άνθρωπο.


Ξέρεις τί είναι, την ώρα που περίμενες το τηλέφωνο, για να πας να πιεις εκείνον τον καφε -ποτό- αφέψημα,να χτυπάει το τηλέφωνο και να ακούς στην άλλη άκρη της γραμμής μια φωνή που αν ερχόταν η συντέλεια του κόσμου, θα ήταν η τελευταία που θα ήθελες να ακούσεις;
(και μετά μου λες @Valisia να το ρίξω έξω μετά τη δουλειά ε;)

Και σαν να μην έφταναν τα παραπάνω, μου έσπασε και ένα νύχι, δε ξέρω πώς. Και εκτός αυτού, παρ' ολίγον να βάλω φωτιά στην κουζίνα, αφού ξέχασα - ευτυχώς - για λίγη ώρα το μάτι ανοιχτό. Επίσης, αύριο έχω πολλή δουλειά και μεθαύριο και τις επόμενες μέρες ή μήνες (je ne sais pas). Επίσης, νιώθω κουρασμένη και οι καλοκαιρινές διακοπές αργούν να έρθουν, παρά το πρόγραμμα (τρόπον τινά) που ήδη έχω φτιάξει ώστε να εκδράμω σε μέρη που η νύχτα συναγωνίζεται τη μέρα και τούμπαλιν.



Μήπως έφτασε η ώρα να γίνω οπαδός των νόμων του Merphy; Όπως για που.χου:

a) "Τίποτα δεν είναι τόσο κακό , ώστε να μην μπορεί να γίνει χειρότερο"
b) "Αν κάποια πράγματα θα μπορούσαν να πήγαιναν στραβά και δεν πήγανε, θα αποδειχτεί ότι θα ήταν καλύτερα αν είχαν πάει"

c) "Αν κάτι μπορεί να πάει στραβά , θα πάει"


Και αυτήν τη στιγμή θέλω κάτι σοκολατένιο και για κακή μου τύχη δεν έχω. Από γλυκό μόνο ένα βαζάκι με γλυκό του κουταλιού υπάρχει στο παλάτι μου, διαμέρισμα ήθελα να πω και δε μου φωνάζει - φάε με, φάε με. Τουτέστιν, απομένει να πάω να ξαπλώσω αγκαλιά με τον μοναδικό μου και ανέκαθεν πιστό μου σύντροφο, το my sweet pillow. Η μήπως να περιμένω να γίνουν και άλλα ωραία και άξια θαυμασμού;

Και να ρωτήσω κάτι; Το gcast τί στο καλό έχει πάθει και χρειάζεται τόοοοοοοσες ώρες να κάνει upload ένα τραγούδι; Τα νεύρα μου #@$%^&*
Και κάτι τελευταίο, να μη σας κουράζω και άλλο... Ψάχνω ένα τραγούδι εδώ και περίπου 2 μήνες και δεεεεεεεεεεεν μπορώ να καταλάβω ποιό είναι... ενώ το ξέρω...


Άντε να φεύγω, αφού σας ζάλισα με τους προβληματισμούς μου και με τα ευτράπελα της καθημερινότητάς μου...φεύγω λέω, δε θα μου πεις κανείς να μείνω; έστω ένα "στάσου μύγδαλαααααα";;;

- Και πολύ κάθησες (η φωνή της συνείδησης)
- Σε άκουσα. Θα μου το πληρώσεις αυτό...