Τετάρτη 27 Ιανουαρίου 2016

Taking the decision...

Από μέρες έψαχνε να βρει ένα εισιτήριο. Δύσκολη περίοδος αυτή για ένα τόσο μεγάλο ταξίδι. Μετά από αρκετό ψάξιμο και άπειρα τηλεφωνήματα, κατάφερε να βρει αυτό που ήθελε:

- Ημερομηνία επιστροφής;
- Χμμμ... όχι, σας ευχαριστώ.. δε γνωρίζω ακόμη. 
- Άρα σας κλείνω μόνο το εισιτήριο για να πάτε.
- Ναι, για να πάω μόνο... 


Κλείνοντας το τηλέφωνο, δεν ήξερε αν έκανε σωστά που δεν έβγαλε εισιτήριο επιστροφής. Κι αν δεν είναι όλα όπως τα είχε σκεφτεί στο μυαλό της; Αν χρειαστεί να επιστρέψει άμεσα; Ερωτήσεις την βασάνισαν για λίγο, αλλά γρήγορα τις απομάκρυνε από το μυαλό της. Είχε εμπιστοσύνη στο ένστικτό της. Όπως πάντα. 

Την επόμενη ημέρα το εισιτήριο ήρθε στα χέρια της. Η βαλίτσα έτοιμη σαν από καιρό πριν, την περιμένει να ταξιδέψει μαζί της και να δώσει μορφή στις εικόνες του μυαλού της που την έχουν κατακλύσει εδώ και πολλούς μήνες. 

Κάνει ένα απολαυστικό μπάνιο, ακριβώς όπως της αρέσει, με θερμοκρασία νερού μέτρια πάντα και μόλις τελειώνει, απλώνει στο γυμνό της κορμί την αγαπημένη της κρέμα με μυρωδιά καρύδα. Γυμνή όπως είναι, στεγνώνει τα μαλλιά της. Πάντα της άρεσε η αίσθηση της ανατριχίλας καθώς η σταγόνα κυλάει πάνω στο γυμνό της κορμί χωρίς να ξέρει πού θα σταματήσει. 













Πηγαίνει προς το δωμάτιό της και αρχίζει να ντύνεται με γρήγορες κινήσεις, καθώς βλέπει πως η ώρα που θα έρθει το ταξί να την παραλάβει για να την πάει στο αεροδρόμιο πλησιάζει. Κοιτάζεται στον καθρέφτη και τοποθετεί στα μάτια της την καφεκόκκινη σκιά, εκείνη που της αναδεικνύει όσο καμία άλλη τα γκριζοπράσινα μάτια της, βάζει και λίγο μαύρο μολύβι και μάσκαρα και αφού τελειώνει και με το υπόλοιπο μακιγιάζ, απλώνει λίγο κραγιόν στα χείλη της. Χαμογελάει στον καθρέφτη με το αποτέλεσμα. 

Το ταξί μόλις την ειδοποίησε να κατέβει. Κλείνει τη βαλίτσα της βάζοντας μέσα και τα τελευταία πράγματα. Φοράει το παλτό της - το κρύο που θα συναντήσει στον προορισμό της θα είναι υπερβολικό - και πριν φτάσει στην έξοδο του σπιτιού φοράει στο λαιμό και στους καρπούς των χεριών της την αγαπημένη της κολόνια. Αναπνέει βαθιά από ευχαρίστηση με τη μυρωδιά που κατέκλυσε το σώμα της και τον χώρο και κλείνει πίσω της την πόρτα του σπιτιού, ρίχνοντας μια τελευταία ματιά ... 

υ.γ: Η συνέχεια της ιστορίας μπορεί να ακολουθήσει σε επόμενες αναρτήσεις. Η πρωταγωνίστρια είναι είτε πραγματικό πρόσωπο, είτε πρόσωπο φανταστικό. Η φαντασίωση και το ταξίδι όμως είναι άκρως αληθινά. 



Τρίτη 19 Ιανουαρίου 2016

Black Hole...

Μια ανάσα θέλω σήμερα να πάρω. Μια ανάσα να μπορέσω να συνεχίσω ό,τι κάνω. Ένα μαγικό ραβδάκι να με διακτινίσει όσο πιο μακριά γίνεται. Κάπου που δε θα υπάρχουν δεύτερες σκέψεις, κάπου που το ρίσκο θα μεταμορφώνεται σε ευκαιρία κι έπειτα σε επιτυχία, κάπου όπου η Ιθάκη δε θα μοιάζει τόσο άπιαστη. 

Έχεις νιώσει ποτέ σαν να βρίσκεσαι μέσα σε μια μαύρη τρύπα, από την οποία δεν μπορείς να ξεφύγεις; Ούτε καν το φως που υπάρχει γύρω σου δεν μπορεί να φανεί. Ούτε να αναπνεύσεις... Έτσι νιώθω σήμερα. 



Περίεργη μέρα. Από την ώρα που άνοιξα τα μάτια μου, μετράω τις ώρες για να βρεθώ ξανά κάτω από το πάπλωμά μου. Κι όμως, είναι μια μέρα που ξεκίνησε όπως ακριβώς και η χθεσινή και η προχθεσινή και όλες οι μέρες των τελευταίων μηνών. Με σταθερή έλλειψη σιγουριάς, με έλλειψη δυνατότητας συγκέντρωσης και άσχημη διάθεση. Όλα μαύρα; Ναι, όλα μαύρα σήμερα. Γι αυτό θέλω να νυχτώσει, γιατί αυτός ο ήλιος που μια βγαίνει και μια κρύβεται με κούρασε. 

Ψάχνω να δω τί φταίει. Ίσως να είναι η γενικότερη κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε. Ένα αβέβαιο σήμερα και ένα πολύ πιο δύσκολο αύριο. Ίσως αυτός να είναι ο λόγος που μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες δεν μπορούσα να κλείσω τα μάτια μου. Ο Μορφέας με βαρέθηκε κι έφυγε σκέφτηκα. 

Ξέρεις τί θέλω; Να πάρω τα δικά μου χρώματα και να ζωγραφίσω το δικό μου ταξίδι, όπως παλιά. Να μη με νοιάζει αν θα ξεφύγω από τα περιθώρια του καμβά. Να μπορώ να το χρωματίσω τόσο πολύ, που σε κάθε σημείο του να χαμογελάω για την ομορφιά και την ηρεμία που το χαρακτηρίζει. Να μπορώ να βουτάω μέσα του και να με πηγαίνει σε μέρη που η θάλασσα και ο ουρανός θα μου δίνουν όλα όσα χρειάζομαι. Τίποτα περισσότερο... τίποτα λιγότερο. 



Ένα ταξίδι με ανοικτό εισιτήριο...

Άσε με τουλάχιστον να το ονειρεύομαι, γιατί ξέρω πως υπάρχει....



Τετάρτη 13 Ιανουαρίου 2016

Ό,τι πιο όμορφο είχα να σου πω, δε στο πα ακόμα..


Γυμνώθηκα απόψε. Από μέσα. Και μέσα το κρύο μπαίνει και δε χαρίζεται. Αλλά πάντα αντέχεις, όσο υπάρχει ένα επόμενο πρωί, με δρόμους γεμάτους ανθρώπους, δυστυχισμένους ή λιγότερο δυστυχισμένους και μερικούς χαρούμενους, με ήχους να σε ξεκουφαίνουν και πουλιά να σε γλυκαίνουν, με όλα αυτά τα αντιθετικά να σε κυκλώνουν και να σε σπρώχνουν διαρκώς να επιλέγεις, άρα να ζεις. 

Ήθελα απλά να μείνω με τα μάτια ανοιχτά, να τα βυθίσω μέσα μου, να δω εμένα, να δω εσένα.. Είναι αλλιώτικα όταν τα κρατάς ανοιχτά. Δε χωράνε αλλοιώσεις στην εικόνα. Τα όνειρα και οι αναμνήσεις στον ξύπνιο μας έχουν ένα μεγαλείο γεμάτο μαγνητισμό. Ευχή και κατάρα..

Κι όμως ο κίνδυνος είναι πάντα για τους τολμηρούς κι έχει ακριβώς τη γεύση που προτιμάμε. Κι αν σταθείς δυνατός και δεν τα παρατήσεις αμέσως, μετά τις ωμές εικόνες που τόσο μάταια θες να πείσεις τον εαυτό σου ότι απωθείς, έρχονται κι οι άλλες..οι όμορφες, αυτές που σε φέραν ως εδώ να συνεχίζεις.. Αλλά θέλει υπομονή.. Θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία, που έλεγε κι ο ποιητής.

Μ’ άρεσε πάντα να χαρίζω ένα χαμόγελο, ακόμα και στο πουθενά. Κι ας είναι γλυκόπικρο. Πάντοτε ήταν, από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, κι από τότε που με θυμούνται όλοι. 


Ουτοπίες...Υπάρχουν λες; Όλα εδώ είναι. Και οι τόποι και οι μη τόποι, αληθινοί πέρα για πέρα, φανταστικοί πέρα για πέρα ή ανάμικτοι. Εμείς έτσι κι αλλιώς τους ορίζουμε - πέρα της δοσμένης γεωγραφίας. Κολάσεις και παράδεισοι εσωτερικοί κι εξωτερικοί. Ηλιοβασιλέματα γεμάτα αναμνήσεις, ή που αναμένουν να γίνουν αναμνήσεις ζωντανές ενώ η ψυχή σου έχει ήδη πάει..  


Κι όμως, κάθε άνθρωπος κουβαλάει άλλες εικόνες, άλλες μνήμες, άλλα όνειρα κι άλλες προτεραιότητες. Πάνω απ’ όλα βρίσκεται σε άλλο στάδιο, σε άλλη στιγμή του ταξιδιού του. Η όρασή του μπορεί να ναι οξύτατη, ή να χει λίγο  θολώσει από τη σκόνη.

Αν έχει βγει πάντως στον πηγαιμό ο (συν)ταξιδιώτης έχει πιθανότητες να βγάλει την παρένθεση από το συν.. Οι πιθανότητες δεν αρκούν από μόνες τους, αλλά από ένα σημείο και μετά αναλαμβάνει η θέληση και η πρωτοβουλία, η ρήξη και η προσωπική πλέον επιλογή για το δρόμο που καθένας θα τραβήξει.. 

Και υπάρχουν φορές που το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να περιμένεις. Να αφήσεις την κίνηση να εξελιχθεί ως παρατηρητής, για να ολοκληρωθεί η εικόνα.. Και αξίζει αυτή η παύση, γιατί σε αναγκάζει να αντέξεις τη μη συμμετοχή.. Όπως υπάρχουν και φορές που το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να απαιτήσεις, να φτάσεις έξω από τα συνηθισμένα όρια των πραγμάτων.. Κι αυτό αξίζει ,γιατί από τη σύγκρουση ματώνεις πρώτα εσύ και βλέπεις να βγαίνεις ζωντανός. Και στα δυο θα χεις δυο πιθανά αποτελέσματα.. Συνταγή δεν υπάρχει κι έτσι δεν ξέρουμε ποια "μέθοδο" να επιλέξουμε. 

Πολλαπλασίασέ τα τώρα αυτά επί δύο, αν μιλάμε για δύο ανθρώπους.. Απίστευτη δυναμική.. Τεράστιο μπέρδεμα.. Εκατοντάδες σκέψεις, θέλω, δισταγμοί, βήματα μπρος και πίσω, ακινησίες...  

Τα όνειρα λένε, παίρνουν εκδίκηση - αν είσαι πιστός στα παραμύθια. Και σε βγάζουν ξανά στο δρόμο. Όσο λαβωμένος κι αν είσαι, τα πρόσωπα που κουβαλάς τροφή της καρδιάς σου, περιποιούνται τις πληγές. Από μακριά κι από πολύ μακριά..κι από κοντά...από μέσα. 
 

Και έρχονται και οι στιγμές που τα ανείπωτα βγαίνουν στην επιφάνεια και διεκδικούν τη δική τους θέση στη ζωή σου.. όπως ακριβώς περιγράφεται μέσα από το ποίημα του Ναζίμ Χικμέτ:

"Η πιο όμορφη θάλασσα είν’ αυτή
που δεν την αρμενίσαμε ακόμα..
Το πιο όμορφο παιδί δε γεννήθηκε ακόμα..
Τις πιο όμορφες μέρες μας, δεν τις ζήσαμε ακόμα
Κι ό,τι πιο όμορφο
Ό,τι πιο όμορφο είχα να σου πω
Δε στο πα ακόμα.."

 


Κυριακή 10 Ιανουαρίου 2016

A rainy Sunday...

Ανοίγω τα μάτια μου έχοντας χορτάσει πια ύπνο και συνειδητοποιώ πως όλα γύρω μου είναι σκοτεινά. Σηκώνομαι με άκρως νωχελικές κινήσεις και πλησιάζω το παράθυρο. Έκπληκτη βλέπω πως τη χθεσινή ηλιόλουστη ημέρα αντικατέστησαν τα γκρίζα σύννεφα και το ψιλόβροχο. Ασυνείδητα χαμογέλασα γιατί λατρεύω αυτόν τον καιρό. Μου φτιάχνει τη διάθεση. Με κάνει πιο ήρεμη, με χαλαρώνει, με βοηθάει να συγκεντρωθώ και να ασχοληθώ με όσα με κάνουν χαρούμενη.



Έφτιαξα τον απαραίτητο πρωινό μου καφέ, πήρα το βιβλίο μου, φόρεσα τη χουχουλιάρικη μπλούζα μου και κάθισα στον καναπέ μου για να απολαύσω το Κυριακάτικο πρωινό μου. Δώρο ήταν αυτό σήμερα. Ρίχνω κλεφτές ματιές στο παράθυρο και το μελαγχολικό αυτό σκηνικό με ταξιδεύει στο μέλλον. Ναι, σε στιγμές που δεν έχω ακόμη ζήσει, αλλά ονειρεύομαι και ανυπομονώ τόσο πολύ.

Έχεις νιώσει ποτέ ότι αυτό που ζεις στο παρόν σου είναι κάτι προσωρινό; Ότι πολύ σύντομα θα μπεις στη διαδικασία να αλλάξεις τη ρουτίνα σου σε άλλη γη σε άλλα μέρη που λέει και το τραγούδι; Ε, κάπως έτσι νιώθω. Είμαι με το ένα πόδι στο τώρα και στο σήμερα και με το άλλο στο αύριο που μπορεί όντως να έρθει αύριο ή να αργήσει λίγο, αλλά θα έρθει, το νιώθω. 

Νιώθω τόσο όμορφα με την τελευταία μου ανάρτηση και τα σχόλια που μου αφήσατε. Από τόσα μέρη, τόσο διαφορετικούς κόσμους, τόσο διαφορετικές ψυχές. Είναι το ομορφότερο δώρο να βλέπω ανθρώπους, ακόμα κι αυτούς που επέλεξαν να είναι ανώνυμοι για τους δικούς τους λόγους, να διαβάζουν όσα γράφω και να ταξιδεύουν μαζί μου. Ακόμα και αυτούς που επέλεξαν να μου στείλουν email, λέγοντάς μου τη δική τους ιστορία. Και εννοείται πως είστε όλοι ευπρόσδεκτοι να με ταξιδέψετε στις δικές σας θάλασσες. Όποια στιγμή θέλετε, είτε εδώ, είτε μέσω ηλεκτρονικού ταχυδρομείου. 

Πίστευα ότι τα δικά μου ταξίδια ενθουσιάζουν μόνο εμένα και δεν έχουν να πουν κάτι άλλο στους υπόλοιπους. Όπως όταν ξεκίνησα να γράφω σε αυτό το blog. Δεν είχε περάσει ποτέ από το μυαλό μου, ότι θα υπάρξουν άνθρωποι που θα συμπορευθούν με τις περιγραφές μου και τις εικόνες που αυτές δημιουργούν στο μυαλό του καθενός. Και νιώθω ευγνωμοσύνη. Ναι, πραγματική ευγνωμοσύνη για όλους εσάς και τον καθένα ξεχωριστά που βρίσκεται εδώ μαζί μου όλες τις στιγμές της ημέρας και της νύχτας. Σας ευχαριστώ... 



Ξαναγυρίζω στο βιβλίο μου και χάνομαι στο δικό του κόσμο. Γιατί οι Κυριακές δεν είναι απαραίτητα μελαγχολικές. Μια καινούργια εβδομάδα περιμένει να γράψουμε τα ομορφότερα κεφάλαιά της με τα πιο έντονα χρώματα...