Κυριακή 10 Ιανουαρίου 2016

A rainy Sunday...

Ανοίγω τα μάτια μου έχοντας χορτάσει πια ύπνο και συνειδητοποιώ πως όλα γύρω μου είναι σκοτεινά. Σηκώνομαι με άκρως νωχελικές κινήσεις και πλησιάζω το παράθυρο. Έκπληκτη βλέπω πως τη χθεσινή ηλιόλουστη ημέρα αντικατέστησαν τα γκρίζα σύννεφα και το ψιλόβροχο. Ασυνείδητα χαμογέλασα γιατί λατρεύω αυτόν τον καιρό. Μου φτιάχνει τη διάθεση. Με κάνει πιο ήρεμη, με χαλαρώνει, με βοηθάει να συγκεντρωθώ και να ασχοληθώ με όσα με κάνουν χαρούμενη.



Έφτιαξα τον απαραίτητο πρωινό μου καφέ, πήρα το βιβλίο μου, φόρεσα τη χουχουλιάρικη μπλούζα μου και κάθισα στον καναπέ μου για να απολαύσω το Κυριακάτικο πρωινό μου. Δώρο ήταν αυτό σήμερα. Ρίχνω κλεφτές ματιές στο παράθυρο και το μελαγχολικό αυτό σκηνικό με ταξιδεύει στο μέλλον. Ναι, σε στιγμές που δεν έχω ακόμη ζήσει, αλλά ονειρεύομαι και ανυπομονώ τόσο πολύ.

Έχεις νιώσει ποτέ ότι αυτό που ζεις στο παρόν σου είναι κάτι προσωρινό; Ότι πολύ σύντομα θα μπεις στη διαδικασία να αλλάξεις τη ρουτίνα σου σε άλλη γη σε άλλα μέρη που λέει και το τραγούδι; Ε, κάπως έτσι νιώθω. Είμαι με το ένα πόδι στο τώρα και στο σήμερα και με το άλλο στο αύριο που μπορεί όντως να έρθει αύριο ή να αργήσει λίγο, αλλά θα έρθει, το νιώθω. 

Νιώθω τόσο όμορφα με την τελευταία μου ανάρτηση και τα σχόλια που μου αφήσατε. Από τόσα μέρη, τόσο διαφορετικούς κόσμους, τόσο διαφορετικές ψυχές. Είναι το ομορφότερο δώρο να βλέπω ανθρώπους, ακόμα κι αυτούς που επέλεξαν να είναι ανώνυμοι για τους δικούς τους λόγους, να διαβάζουν όσα γράφω και να ταξιδεύουν μαζί μου. Ακόμα και αυτούς που επέλεξαν να μου στείλουν email, λέγοντάς μου τη δική τους ιστορία. Και εννοείται πως είστε όλοι ευπρόσδεκτοι να με ταξιδέψετε στις δικές σας θάλασσες. Όποια στιγμή θέλετε, είτε εδώ, είτε μέσω ηλεκτρονικού ταχυδρομείου. 

Πίστευα ότι τα δικά μου ταξίδια ενθουσιάζουν μόνο εμένα και δεν έχουν να πουν κάτι άλλο στους υπόλοιπους. Όπως όταν ξεκίνησα να γράφω σε αυτό το blog. Δεν είχε περάσει ποτέ από το μυαλό μου, ότι θα υπάρξουν άνθρωποι που θα συμπορευθούν με τις περιγραφές μου και τις εικόνες που αυτές δημιουργούν στο μυαλό του καθενός. Και νιώθω ευγνωμοσύνη. Ναι, πραγματική ευγνωμοσύνη για όλους εσάς και τον καθένα ξεχωριστά που βρίσκεται εδώ μαζί μου όλες τις στιγμές της ημέρας και της νύχτας. Σας ευχαριστώ... 



Ξαναγυρίζω στο βιβλίο μου και χάνομαι στο δικό του κόσμο. Γιατί οι Κυριακές δεν είναι απαραίτητα μελαγχολικές. Μια καινούργια εβδομάδα περιμένει να γράψουμε τα ομορφότερα κεφάλαιά της με τα πιο έντονα χρώματα...

2 σχόλια:

Maria P. είπε...

Πόσο μου αρέσει και εμένα ο καιρός που περιγράφεις! Είναι ο αγαπημένος μου και τον προτιμώ ακόμα και από τον ζεστό ήλιο, που τόσο αναζητούν πάντα όλοι. Υπέροχο και το σκηνικό σου, με την κουβερτούλα και το βιβλίο :)

Να είσαι καλά να μας γράφεις κι εμείς να σε διαβάζουμε!
Φιλιά :)

Υάδα είπε...

@ Μαίρη Π.

Σε ευχαριστώ πολύ! Να είσαι καλά!