Πέμπτη 30 Απριλίου 2009

Quιζζζζζ

T.vra Ψοψα ψολα'coca cola!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
E ma!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!






Τί εννοeί ο poιητhς????????????


Τρίτη 28 Απριλίου 2009

Εκείνη

- Τί έχεις καρδιά μου;
- Μια χαρά είμαι. Δεν έχω κάτι, του είπε χαμογελώντας..

- Σίγουρα;

- Σίγουρα. Μου αρέσει να παρατηρώ τους ανθρώπους. Σου το είχα πει από την πρώτη στιγμή. Μου αρέσει να βλέπω εκφράσεις, να βλέπω μέσα στα μάτια και στα λόγια των ανθρώπων. Να μπορώ να σχηματίζω μια ολοκληρωμένη εικόνα για εκείνους
που μοιράζομαι στιγμές μαζί τους.

Έτσι κι εκείνην τη μέρα.
Έκείνη έβλεπε, συμμετείχε, γελούσε, ζούσε. Πότε ήταν η τελευταία φορά που είχε νιώσει τον εαυτό της τόσο γεμάτο; Πότε ήταν η τελευταία φορά που είχε νιώσει τη ζωή να της χαμογελάει; Απέναντί της πρόσωπα στα οποία καθρεπτιζόταν η ευτυχία, πρόσωπα που ζούσαν το σήμερα και σχεδίαζαν το αύριο, απομακρύνοντας από γύρω τους καθετί σκοτεινό. Και πόσο χαιρόταν Εκείνη που τους έβλεπε έτσι... Πόσο πολύ.


Έγειρε το κεφάλι της στον ώμο του ώστε να νιώσει λίγο από τη ζεστασιά του, να νιώσει την παρουσία του δίπλα της, να νιώσει ότι ήταν αληθινά όλα αυτά, όσο απίστευτα κι αν φαίνονταν. Το είχε συνειδητοποιήσει πλέον. Χρειάστηκαν ώρες, αλλά κατάφερε και το συνειδητοποίησε. Άνοιξε τα χέρια του και την έκλεισε στην αγκαλιά του κι Εκείνη κουλουριάστηκε σα μικρό παιδί. Έτσι ένιωθε. Ένα παιδί που του είχαν δώσει το ομορφότερο δώρο, τον ήλιο στα χέρια του. Μέχρι χθες Εκείνη πίστευε πως ο ήλιος ήταν κάτι άπιαστο. Από εκείνη τη μέρα κάθε φορά που κοιτούσε τα μάτια του, ένιωθε πως της χάριζαν τον κόσμο ολόκληρο. Με ποιό αντάλλαγμα άραγε; Ίσως να μη μάθαινε ποτέ. Της ήταν αρκετό που μπορούσε να τον κάνει να γελάει και να λάμπει το πρόσωπό του. Της αρκούσε που τον έβλεπε ευτυχισμένο. Ρουφούσε κι Εκείνη από την ευτυχία του



Βιάζεται η ευτυχία λένε. Βιάζεται να ζήσει, να πάρει μορφή, να γίνει ανάσα. Και Εκείνη ζούσε για εκείνον. Από την πρώτη στιγμή. Σαν να τον γνώριζε από πάντα. Σαν να γνωρίζονταν από παιδιά. Το μόνο που ήθελε ήταν να είναι καλά εκείνος. Κάθε στιγμή. Να το νιώθει. Και θα του έδινε τα πάντα, όσα χρειαζόταν, για να της χαρίσει ένα του χαμόγελο. Να χαρίσει ο ένας στον άλλον την αγάπη. Να ταξιδέψουν με τη ζωή παρέα, όπως μόνο οι δυό τους γνώριζαν. Χωρίς πυξίδες και χάρτες. Η αγάπη δε χρειάζεται πορείες. Μονάχα ψυχή. Και αυτήν τη διέθεταν και οι δύο τους...

And life goes on and on ...

Δευτέρα 27 Απριλίου 2009

Παρουσία οξυγόνου

Μπουκάλες οξυγόνου γέμισαν τον χώρο μου, παρά το άκουσμα των αρνητικών νέων το πρωί. Μεταίχμιο ζωής και θανάτου λέγεται. Μπορεί έτσι να είναι καλύτερα, γιατί πια δε θα πονάει, όταν φύγει. Δεν ξέρω αν υπάρχει κάτι μετά, αλλά σίγουρα το ταξίδι δεν τελειώνει έτσι απλά.



Και μετά από μια δυναμική επιθυμία και δημοκρατική
(πάντα!!!) παρέμβαση, πλέον δεν υφίσταται έλλειψη οξυγόνου, μονάχα χαμόγελου που περιμένει τον κατάλληλο αποδέκτη.

Τελικά, είναι ωραία η ζωή ακόμα και όταν τα έχει με άλλον. Κάπου την βρήκα κι εγώ και δεν προτίθεμαι να την αφήσω να μου ξεφύγει κι ας ματώσω.


υγ: Προτιμήσαμε τη διασκευή του συγκεκριμένου τραγουδιού για σήμερα...

Κυριακή 26 Απριλίου 2009

Έλλειψη οξυγόνου

Πώς να ξεγελάσεις το χρόνο; Αυτόν, ναι αυτόν, που κάποιες στιγμές είναι σύμμαχός σου, αυτόν που κάποιες στιγμές προσπαθείς να παγώσεις θέλοντας να ζήσεις όσα ονειρεύεσαι ξύπνιος. Και γιατί να σου κάνει τη χάρη; Ποιός είσαι εσύ που του ζητάς χάρη; Σε γνώριζε και από χθες; Είχατε συστηθεί παλαιότερα;

Ανικανοποίητος θα μείνεις. Όπως ανικανοποίητος είσαι μια ζωή. Όπως αποζητάς συνέχεια τις στιγμές που θα σε γεμίσουν με οξυγόνο και σου τις δίνει με φειδώ, έτσι και χειρότερα τις ρουφάει από μέσα σου και μένεις ένα κουφάρι. Ναι, κουφάρι, στον πάτο του βυθού σου. Εκεί που δεν ακούγεται απολύτως τίποτα. Τίποτα.

Και περιμένεις την ανέλκυση βασανιστικά να ξεκινήσει. Να αρχίσεις και πάλι να ανεβαίνεις στην επιφάνεια, να αναπνεύσεις, να κοιτάξεις και πάλι τον ήλιο κατάματα. Να αναμετρηθείς μαζί του επί ίσοις όροις. Άραγε θα τα καταφέρεις;

υγ: Άλλα ήθελα να γράψω.. και άλλα βγήκαν στην πορεία.. That's life.. Επιφυλάσσομαι..

Πέμπτη 23 Απριλίου 2009

Γιατρέ μου...


Η Άνοιξη ως εποχή είναι γνωστό ότι επηρεάζει κάθε ον πάνω σε αυτόν τον πλανήτη. Από τους ανθρώπους μέχρι τα ζώα και τα φυτά. Στους ανθρώπους τα συμπτώματα πέραν των αλλεργιών είναι η διάχυτη επιθυμία για απόδραση από το καθήκον και την καθημερινότητα, η τάση να είσαι αργόσχολος/η και όλα αυτά σε συνδυασμό με τα ταξίδια του μυαλού κάνουν την κατάσταση εκρηκτική.

Σε μια τέτοια κατάσταση βρίσκομαι τις τελευταί
ες μέρες. Θα μου πεις, δε σου έφτασαν οι μέρες που πήρες άδεια και εξαφανίστηκες από το κλεινόν άστυ; Όχι, δε μου ήταν αρκετές. Τί να κάνω; Εδώ και δύο μέρες στο γραφείο, νιώθω πως με έχουν κλείσει σε ένα γυάλινο κλουβί και προσπαθώ με κάθε τρόπο να αποδράσω. Η καρέκλα μοιάζει με ηλεκτρική, είμαι σε συνεχή υπερένταση και ΔΕΝ μπορώ να συγκεντρωθώ όσο κι αν προσπαθώ (λέμε τώρα.. ).Το παλεύω αλλά ματαιότης ματαιοτήτων. Αντιμετωπίζω τα διάφορα ευτράπελα της δουλειάς με απίστευτη ελαφρότητα, που κάτω υπό άλλες συνθήκες θα αντιδρούσα εντελώς διαφορετικά. Κοιτάζω συνεχώς στο παράθυρο έξω και παρά τα κτίρια που υπάρχουν απέναντι, δεξιά και αριστερά βρίσκω δρόμους διαφυγής, κάτι σαν την super woman. Γιατρέ μου θα τα βγάλω πέρα;

Ξέρεις τί έπαθα σήμερα; Είχα ανοίξει ένα πρόγραμμα στο pc και τα λεπτά περνούσαν. Υποτίθεται πως έπρεπε να ανοίξει ένα άλλο παράθυρο για να ξεκινήσει η εφαρμογή κι εγώ περίμενα και περίμενα και ξαναπερίμενα. Μετά από περίπου 5 - 7 λεπτά αναμονής, συνειδητοποίησα πως δεν είχα πατήσει το enter. Πφφφφφ... Εντελώς πληροφοριακά να σε ενημερώσω πως οι ανταύγειες στα μαλλιά μου έγιναν πριν περίπου 2 εβδομάδες και δεν έχουν άμεση επαφή με τη ρίζα τους.

Είμαι η Υάδα και είμαι καλά (?!)

Τί θα κάνω γιατρέ μου; Μπορείς να μου πεις; Και σαν να μην έφτανε αυτό, το lap top στο σπίτι μάλλον ερωτεύτηκε αλλοδαπό/ή και μαθαίνει ξένες γλώσσες. Μέχρι και χθες το βράδυ, πατώντας alt + shift η γλώσσα εναλλασσόταν από Αγγλικά σε Ελληνικά και τούμπαλιν. Σήμερα έχουν προστεθεί άλλες δύο γλώσσες, Τσέχικα και Κορεάτικα. Δεν ξέρω αν γι' αυτό ευθύνεται η Άνοιξη ή οι δυνάμεις του σύμπαντος. Μάλλον όμως όλα έχουν συνωμοτήσει εναντίον μου. Δεν εξηγείται διαφορετικά.

Και να σκεφτείς πως η Άνοιξη θέλει κάτι περισσότερο από ένα μήνα για να φύγει. Τί θα γίνει μέχρι τότε;


Σάββατο 18 Απριλίου 2009

Πληρότητες


Τα φώτα της πόλης έχουν σβήσει. Απόλυτη σιωπή τυλίγει κάθε σου κύτταρο. Βλέμμα στο πριν από λίγο, βλέμμα στο αύριο. Μια ρουφηξιά νικοτίνης και μια εκπνοή που γεμίζει το γύρω, αγκαλιάζοντας κάθε σκέψη, κάθε αναστεναγμό. Κομμάτια στάχτης αιωρούνται πηγαίνοντας ψηλά, ακόμα πιο ψηλά και μακριά.



Ο χρόνος. Υποκειμενικός, αδυσώπητος, κυλάει, προχωράει μα δεν προσπερνάει. Αυτή τη φορά δεν πήρε μαζί του τις στιγμές. Τις άφησε εκεί να αγκαλιάζουν την πληρότητα. Να αγκαλιάζουν τον αναστεναγμό, την λαχτάρα, το χαμόγελο, το ταυτόσημο, το ολόκληρο. Κι εσύ εκεί. Πλάθεις στιγμές, ζωγραφίζεις όνειρα, γεύεσαι το φιλί, ζεσταίνεσαι στην αγκαλιά, χαϊδεύεις, χαμογελάς, βουρκώνεις...


Με μιας το παγάκι θρυμματίζεται στο στόμα σου και συνειδητοποιείς πως όλα όσα νιώθεις δεν είναι ουτοπίες, μα πραγματικότητα. Η δική σου πραγματικότητα. Η δική σου αλήθεια. Νιώθεις γεμάτος. Νιώθεις μια μοναδική πληρότητα. Νίωθεις τη ζωή. Κυλάς μαζί της. Όχι σαν θεατής πια, αλλά σαν πρωταγωνιστής. Γίνεσαι ένα μαζί της. Της δικής σου ζωής το απόλυτο ένα.


Τρίτη 14 Απριλίου 2009

Όνειρα ανοιξιάτικου απογεύματος

Έχεις παρατηρήσει το χρώμα που φοράει ο ουρανός καθώς σουρουπώνει; Αυτό το κόκκινο με το μπλε, το ροδακινί με το θαλασσί που είναι τόσο αρμονικά συνταιριασμένα; Ξέρεις τί λαχτάρησα σήμερα; Από το πρωί και επειδή η άνοιξη έχει μπει για τα καλά μέσα μου και γύρω μου, θέλεις από διάθεση έως ρούχα, αποφάσισα μια απόδραση. Έφυγα σχετικά νωρίς (για τα δικά μου πάντα δεδομένα) από το γραφείο και πήγα με την κολλητή μου φίλη προς παραλιακή.


Τη μαγεία που έβλεπα να απλώνεται μπροστά μου, δεν μπορώ να σου την περιγράψω με λόγια, γιατί κάτι θα παραλείψω. Πόσο καιρό είχα να καθήσω αναπαυτικά σε μια πολυθρόνα με θέα το απέραντο γαλάζιο, με έναν ήλιο να παίζει τα τελευταία παιχνίδια της ημέρας στο πρόσωπό μου και ένα ποτήρι καφέ στο χέρι, χωρίς να κάνω απολύτως τίποτα. Είχα παραδοθεί άνευ όρων σε όσα το σημερινό απόγευμα μου χάρισε. Μάλλον σε όσα εγώ μου χάρισα αυτό το απόγευμα...


Τελικά, είναι τόσο μικρές οι χαρές της ζωής, που αν τις συλλογιστούμε θα καταλάβουμε πως αναλωνόμαστε σε
μικρά και ασήμαντα γεγονότα, χάνοντας την ουσία. Και έχω σκοπό, από εδώ και πέρα να μη στερήσω στον εαυτό μου τέτοιες στιγμές όπως αυτή που έζησα πριν λίγο.

Θα έρθεις τα ξημερώματα να δούμε μαζί τον ήλιο να ξεπροβάλλει;

Κυριακή 12 Απριλίου 2009

Όταν το αύριο αργεί να ξημερώσει

Απόψε δεν έχω να γράψω πολλά... Στιγμές που το σήμερα δύει και το αύριο αργεί να ξημερώσει, τα λόγια δε βρίσκουν διέξοδο. Μαζί μου κρατάω τη χθεσινή μυρωδιά της θάλασσας. Το ιώδιο που ρούφηξε η ψυχή μου. Το κύμα που μου έκανε παρέα. Τουλάχιστον αυτή δε με πρόδωσε. Δε θα με προδώσει.



Θα με βοηθήσει να προχωρήσω μπροστά. Πάντα το έκανε. Στις χαρές και τις λύπες μου. Πάντα.
Φίλη καλή.
Κι αν εγώ με πρόδωσα κάποια στιγμή, δεν το έκανα θελημένα. Θα επανορθώσω. Με όποιο κόστος. Για εμένα. Για ένα χαμόγελο. Αξίζει...

Πέμπτη 9 Απριλίου 2009

Απορίες

Ξέρεις τί είναι να γυρίζεις κουρασμένη από τη δουλειά, βράδυ πια, να κάνεις το μπάνιο σου, αναζωογονημένη να ξαπλώνεις στο ωραίο σου το κρεβατάκι και ο ύπνος να μη σε παίρνει με τ-ί-π-ο-τ-α; Ξέρεις τί είναι να στριφογυρίζεις και να κάνεις ένα - μπορεί και δύο κουβάρια - το πάπλωμα και το σεντόνι; Άσε δε το μαξιλάρι... Αυτό έχει γίνει μια ακατέργαστη μάζα.

Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, το μάτι γαρίδα. Και κάνεις ζάπινγκ, και σέρνεσαι μεταξύ των καναλιών και βλέπεις επαναλήψεις, επαναλήψεων... Ειδικά αυτό το Sex and the City, που αν δεν κάνω λάθος, άλλαξε τηλεοπτική στέγη, το έχεις δει άααααααααπειρες φορές. Έχεις φτάσει σε σημείο να ξέρεις απ'έξω κι ανακατωτά τις ατάκες της Carrie και του Mr Big μέσα από τον ανεκπλήρωτο (κατά κάποιον τρόπο) έρωτά τους. Αλλά κι αυτός βρε παιδί μου, γιατί την παιδεύει έτσι; Βέβαια, τα θέλει κι αυτή και τα παθαίνει. Ναι, ναι, τα θέλει. Αλλά τί να κάνει; Αφού τον αγαπάει λέμε. Αφού είναι ερωτευμένη μαζί του. (Θα επανέλθω σε άλλη ανάρτηση για τους ανεκπλήρωτους έρωτες, όταν με το καλό ηρεμήσω λίγο από την εργασιακή δίνη που με κατατρέχει)


Πώς ξεκίνησα την ανάρτηση και που την έφτασα!? Το μόνο που ήθελα, ήταν να πω πώς περνάω τις νύχτες μου την τελευταία εβδομάδα. Εποικοδομητικότατα!!! Ουφφφφ... Μου φαίνεται πως απόψε θα κλείσω όοολα τα φώτα, συμπεριλαμβανομένης της τηλεόρασης, θα ανοίξω ραδιόφωνο σε χαμηλή ένταση και θα κάνω μια απέλπιδα προσπάθεια υπνοθεραπείας, μήπως καταφέρω να αφεθώ στον Μορφέα πριν τις 2 π.μ. Έχει και πανσέληνο απόψε...

υγ: Κι ενώ έφτασα στο τέλος της ανάρτησής μου, ακούω έναν περίεργο ήχο... ψάχνω δεξιά, ψάχνω αριστερά, πανικόβλητη ανασηκώνω το lap top μήπως και βγαίνει από εκεί ο ήχος, αλλά ευτυχώς ανακάλυψα πως ήταν από το καπάκι της sprite... το ανθρακικό θέλησε να δραπετεύσει...

Τρίτη 7 Απριλίου 2009

Λύτρωση

Άγνωστη μεταξύ αγνώστων
περπατάω, στέκομαι, παρατηρώ
,
προχωράω, ανασαίνω, χαμογελάω

Αμέτρητα ζευγάρια ματιών προσπερνούν
,
κοντοστέκονται, ακουμπούν
άθελά τους γίνονται ένα


Πρόσωπα σκυθρωπά, πρόσωπα χαμογελαστά

πρόσωπα κουρασμένα ελίσσονται στο χώρο και στο χρόνο

να προλάβουν το ακατόρθωτο


Ζωές χιλιάδες, ίδιες, διαφορετικές,

όλες ελπίζουν, ονειρεύονται, λαχταρούν,

αναπνέουν το ίδιο οξυγόνο


Κλείνω τα μάτια, χέρι απλώνω, αγγίζω το άυλο,
το απόλυτο, το ένα, το μοναδικό,
αυτό που θα με λυτρώσει αυτήν τη νύχτα

Κυριακή 5 Απριλίου 2009

Carpe diem

" Έρχεται η στιγμή που πρέπει να πάρεις τη ζωή στα χέρια σου και όχι απλά να την ακολουθείς."

Πιάνω τον εαυτό μου πολλές φορές και αναρωτιέμαι ποιον από τους δύο δρόμους έχω ακολουθήσει έως τώρα. Έχω πιάσει τον ταύρο από τα κέρατα και πορεύομαι με τις επιλογές που έχω κάνει; Έχω θέσει τα θέλω μου και προχωράω με αυτά αδιαφορώντας για όλα τα υπόλοιπα; Ή έχω γίνει έρμαιο της ίδιας της ζωής, αφήνοντας εντελώς τις στιγμές και την καθημερινότητα να με καταπίνει;

Πολλές φορές ψάχνω να βρω τί από τα δύο μου συμβαίνει. Όπως σήμερα. Βέβαια, θα μου πεις, τί σε έπιασ
ε σήμερα ειδικά και κάνεις έναν τέτοιον απολογισμό. Ενώ γενικότερα είμαι άνθρωπος που λατρεύω τη βροχή, που μου αρέσει να βλέπω τον ουρανό συννεφιασμένο, σήμερα είμαι ένα με τον ουρανό. Συννεφιά. Ναι, ναι. Η Υάδα συννέφιασε. Δε ξέρω γιατί. Ή μάλλον υποψιάζομαι. Πέρασε μια δύσκολη εβδομάδα με πολλή δουλειά και σε λίγο ξημερώνει άλλη μία που θα κυλήσει στους ίδιους εξοντωτικούς ρυθμούς και στην ουσία μέσα στο σαββατοκύριακο που πέρασε δεν έκανα κάτι το διαφορετικό, έτσι για αλλαγή της ρουτίνας. Ε, γι' αυτό και οι ακεφιές και η μαύρη μαυρίλα πλάκωσε. Θα με ρωτήσεις τώρα, για ποιόν λόγο; Κανένας ιδιαίτερος, απλά σήμερα δεν έχω κέφι. Και όσο κι αν προσπαθήσεις, πιστεύω πως δε θα καταφέρεις κάτι.

Ξεκίνησα να γράφω σχετικά με τη ζωή μας και πόσο μας καθορίζουν οι επιλογές μας. Και για να το συνδυάσω με την σημερινή ακεφιά, καταλήγω στο συμπέρασμα
πως η δουλειά μας και γενικότερα η καθημερινότητά μας, επηρεάζει όλη μας τη ζωή. Όταν δουλεύεις τόσες πολλές ώρες και επιστρέφεις στο σπίτι κατάκοπος, πού να βρεις το κέφι και τη ζωντάνια να πάς έστω για έναν καφέ ή για ένα ποτό; Αποτέλεσμα αυτού είναι να περιορίζεται ο κύκλος των γνωριμιών σου στο ελάχιστο και ένα σαββατοκύριακο που σου απομένει να εκδράμεις, αν κάτι συμβεί, σε καθηλώνει σπίτι κοιτώντας το ταβάνι. Και καλά να το πράττεις κατ' επιλογήν, αν όμως συμβαίνει εξαιτίας άλλων παραγόντων, τότε δεν μπορείς να κάνεις κάτι. Θα μου πεις, μπορείς να πάρεις τη ζωή στα χέρια σου. Ντύσου, βάλε κάτι απλό και βγες έξω. Δεν είναι τόσο απλό, όσο απλή είναι η προτροπή. Και το ξέρεις καλά αυτό.

Και έρχομαι στην πρώτη μου πρόταση, την οποία σίγουρα όλοι μας έχουμε νιώσει. Υπάρχουν στιγμές που χρειάζεται να καθορίσουμε εμείς τη ζωή μας και όχι απλά να την ακολουθούμε κατά πόδας, σχεδόν μοιρολατρικά. Άδραξε τη μέρα έλεγαν οι παλιοί και πόσο δίκιο είχαν! Έχω ξυπνήσει άπειρα πρωινά, λέγοντας στον εαυτό μου, θέλοντας να τον πείσω, πως αυτή η μέρα θα είναι διαφορετική από τις άλλες Τι κι αν είναι άλλη μια γνώριμη μέρα, εγώ θα την κάνω διαφορετική. Κι όμως, όσες φορές το είπα, κάποιες απ
ό αυτές κατάφερα να κάνω τη διαφορά και να νιώσω πως ακόμα κι ένα χαμόγελο μπορεί να φέρει την αλλαγή, υπήρξαν όμως αρκετές φορές που δεν τα κατάφερα και η καθημερινότητα με κατάπιε, με ρούφηξε.

Γι' αυτό, καταλήγω στο συμπέρασμα πως
χρειαζόμαστε κίνητρα, τα οποία θα μπορέσουν να μας ξεκολλήσουν από τα ίδια και τα ίδια. Ναι μεν μπορούμε να πάρουμε τη ζωή στα χέρια μας, ναι μεν μπορούμε να κάνουμε πράγματα και να ρυθμίσουμε τη ζωή μας κατά τέτοιον τρόπο, ούτως ώστε να κάνουμε την καθημερινότητά μας διαφορετική και πιο αισιόδοξη, αλλά κάπου κάπως ορθώνονται αυτοί οι "αόρατοι τοίχοι" και μας κόβουν τα φτερά. Ξέρω βέβαια, πως αύριο το πρωί που θα ξυπνήσω, θα βλέπω τα πράγματα από διαφορετική σκοπιά, από την αισιόδοξη, που στην ουσία είναι αυτή που με χαρακτηρίζει (έτσι λένε όσοι με γνωρίζουν) και όλα θα πάρουν τη θέση τους. Αυτό που επιδιώκω είναι να μη γίνομαι ένας απλός παρατηρητής της ζωής μου. Προσπαθώ να κάνω πράγματα που θα μπορέσουν να διαμορφώσουν την καθημερινότητά μου κατά τέτοιον τρόπο, ώστε να μη λέω, πως άλλη μια μέρα πέρασε έτσι απλά...

Όλα γίνονται, ακόμα και τα ακατόρθωτα, αρκεί να το θέλουμε...

Πηγή φωτογραφιών:
http://m3ntalysan3.deviantart.com/

http://donia.deviantart.com

Τετάρτη 1 Απριλίου 2009

Λίγες στιγμές για μένα

Επειδή το τελευταίο διάστημα δουλεύω πολύ.. πάρα πολύ θα έλεγα και επειδή λένε πως η πολλή δουλειά τρώει τον αφέντη και στην προκειμένη περίπτωση την αφέντρα, είπα απόψε, λίγες ώρες αφότου επέστρεψα στο σπίτι, να μου αφιερώσω λίγες στιγμές μέσα στο δικό μου καταφύγιο. Μετά από πολλές πολλές ώρες στο γραφείο, ύστερα από μια δύσκολη μέρα, πήρα το ποτάκι μου και κάθομαι εδώ μαζί σας, λίγο πριν παραδοθώ στην αγκαλιά του Μορφέα που το τελευταίο διάστημα είναι είδος πολυτελείας, μάλλον απόλαυση απλησίαστη και προς εξαφάνιση.

Μπήκε και η άνοιξη. Βέβαια ήλιο δε βλέπουμε τις τελευταίες ημέρες, αλλά το θερμόμετρο αρχίζει και ανεβαίνει για τα καλά. Όλοι έχουμε αρχίσει να ανοίγουμε την ντουλάπα μας ψάχνοντας να βρούμε το πιο λεπτό σακάκι, το αγαπημένο σου πουκάμισο. Και ξυπνάμε πιο εύκολα τα πρωινά. Υποτίθεται τουλάχιστον. Αλλά να πω την πικρή μου αλήθεια, αυτό σε εμένα το τελευταίο διάστημα δεν ισχύει.. Βάζω το ξυπνητήρι μια συγκεκριμένη ώρα και από τα πολλά snooze που πατάω, φτάνει σε σημείο να μη χτυπάει άλλο. Ναι, ναι. Δραματική η κατάσταση. Και φυσικό επόμενο είναι να τρέχω πανικόβλητη το πρωί, να ντύνομαι, να ετοιμάζομαι να βάφομαι και στο παρά πέντε να πίνω ένα ποτήρι γάλα. Όχι καφέ. Όλα κι όλα.

Για μένα ο καφές είναι απόλαυση. Πηγαίνω στο γραφείο και τον πίνω διαβάζοντας τα πρώτα mails της ημέρας. Αλλά αυτό που δεν έχω έως σήμερα καταλάβει, είναι γιατί συνήθως τα πρώτα mails να είναι πάντα γεμάτα από "έως τις 12 πρέπει να έχεις ετοιμάσει αυτό" ή "στις 2 έχουμε συνάντηση με τον τάδε υπεύθυνο" κοκ. Με ρώτησε κανείς άραγε πώς θέλω να ξεκινάω τη μέρα μου; Με ρώτησε κανείς αν έχω τη διάθεση να διαβάζω αυτά τα mails πρωί πρωί; Νομίζω πως ξέρω τί θα κάνω.. από αύριο θα ανοίγω mails που θα με κάνουν να χαμογελάω, φιλτράροντας πάντα τους αποστολείς. Τουλάχιστον κατά τις πρώτες ώρες της ημέρας. Τέλος.

Αααα. Ξέχασα να μου υπενθυμίσω, ότι θέλω διακοπές. Διακοπές διαρκείας.. Να αποδράσω, να χαθώ από την καθημερινότητα, να ξεφύγω από τα πρέπει της. Να πάω σε ένα μέρος που θα συνδιάζει βουνό και θάλασσα. Τις δυο μεγάλες μου αγάπες. Αν και όσο ανοίγει
ο καιρός, έχω μια τάση φυγής προς παραθαλάσσια μέρη.


Πόσο ωραία θα ήταν, αύριο το πρωί, να ξυπνούσα και να εξαφανιζόμουν για μερικές μέρες... Ξέρω που θα ήθελα να πάω.. Θάλασσα, ουζάκι, βόλτες στις παραλίες .. Να μπω σε ένα αυτοκίνητο και να χαθώ... και όπου με βγάλει... Χωρίς χάρτη, χωρίς προορισμό..

Ζητάω πολλά;;; Μπορώ άραγε να μου τα χαρίσω;;;


απόψε μου χαρίζω αυτό το τραγούδι που ακούγεται.. παλιό και αγαπημένο