Κυριακή 26 Σεπτεμβρίου 2010

Σκόρπιες σκέψεις για σκόρπιες στιγμές...

Κάποιες φορές όπως αυτή, αναρωτιέμαι γιατί όλες οι όμορφες στιγμές πρέπει να τελειώνουν τόσο γρήγορα. Ένα σαββατοκύριακο πέρασε τόσο υπέροχα και ήδη ανήκει στο παρελθόν. Θα μπορούσε να έχει και συνέχεια, με την έννοια του αύριο και της καθημερινότητας και όχι με την έννοια του κάπου, κάπως κάποτε.

Κάποιες φορές όπως αυτή, αναρωτιέμαι ποιό είναι αυτό το μαγικό συστατικό (γιατί περί μαγικού συστατικού πρόκειται αφού είναι τόσο δύσκολο να βρεθεί ) που χρειάζονται κάποιοι άνθρωποι να κρατήσουν και να αποφασίσουν πως τους γεμίζει με ευτυχία. Ζούμε στιγμές, λεπτά και ώρες με ανθρώπους που μας κάνουν να γελάμε, να νιώθουμε πληρότητα, ευτυχία, ασφάλεια, προσμονή, μας κάνουν να θέλουμε να ρουφήξουμε κάθε μικρή ή μεγάλη στιγμή από εκείνες που είμαστε μαζί τους, στιγμές που μας κάνουν να ζούμε και να ονειρευόμαστε για ένα αύριο με περισσότερα χρώματα. Κι όμως, πώς γίνεται να μη θέλουμε να κρατήσουμε στη ζωή μας αυτά που όπως υποστηρίζουμε και με λόγια και με πράξεις εκτιμάμε; Και τελικά, πόσο δύσκολη είναι η αποκλειστικότητα στις ζωές των ανθρώπων;

Κάποιες φορές όπως αυτή αντιλαμβάνομαι ότι οι άνθρωποι προσπερνάμε την ευτυχία και κάποιες φορές την κλωτσάμε με τόσο απλό και φυσικό τρόπο, σαν να είναι κάτι που μπορούμε να το βρούμε οπουδήποτε. Σε εκείνο ακριβώς το σημείο, χάνουμε τη βασική αξία της ζωής....

Ξέρω πως όσα έγραψα ίσως είναι δυσκολονόητα, μα κάποιοι που θα τα διαβάσουν, ίσως να καταλάβουν πως προσπαθώ να κάνω ένα βήμα μπροστά, βάζοντας την Υάδα ανάμεσα σε καινούργιους ανθρώπους και εικόνες, όπως αυτήν κάτω από τη βροχή, όπως την έζησα χθες το βράδυ δίπλα στη θάλασσα...



Καλή εβδομάδα να έχουμε


Κυριακή 12 Σεπτεμβρίου 2010

Λίγα λόγια ξέμπαρκα που ποτέ δε ξεχνώ...


7 Φεβρουαρίου 2006

Δυο λογάκια να τα μπαρκάρεις τη νύχτα και να δώσεις τις δικές σου, εντελώς δικές σου απαντήσεις, πέρα απ' το χρόνο, πέρα απ' το εδώ και το τώρα, πέρα από το σένα και από μένα..
Έχω τόσα να σου πω... Κι είναι απαίσιο το μέρος εδώ... παγερό κι απάνθρωπο. Αλλοιώνει κι αφήνει τα πάντα ξερά κι αχρωμάτιστα. Δε ξέρω αν αξίζει και πόσο να σου ταξιδεύω χλωμά γράμματα στη σειρά. Ο μόνος λόγος που το κάνω είναι για να τα χρωματίσεις μέσα σου κι ίσως μια ευτυχή στιγμή κάποια απ' αυτά να ανακληθούν.. να φανούν χρήσιμα, ν' αποκτήσουν πνοή και σημασία καθώς τ' αρθρώνεις, ή απλά τα σκέφτεσαι.


Όσα ειπωθήκανε δεν είναι λόγια για να λέγονται
σ' αυτούς που ξέρουν και δε ξέρουν.
Ποιό κύμα, ποιό ποτάμι, κατεβάζοντας
μνήμες ορμές κι επιθυμίες,
ποιος χρόνος ανυπόστατος κρύβεται πίσω από τα λόγια .
Πώς θα περάσουμε από το σκοτάδι του αίματος
Είναι ένα δάσος το αίμα.
Πώς θα συμβιβαστούμε, πώς θα χτίσουμε
το ωραίο ταξίδι με τις άμμους που σαλεύουν
και φεύγουνε κάθε πρωί. Το ξέρω η θάλασσα
μας δίνει φως, η θάλασσα επιβάλλει τη γαλήνη
θυμίζοντας ένα κορμί στα βράχια
ή εκείνο τον παράδρομο στα χώματα της νύχτας.
Όσα ειπωθήκανε μια μέρα θα τα ξαναπούμε
θα ξαναβρούμε τάχα τα φτερά
εκείνου του πουλιού στα βράχια;

-*-*-*-*-*-*
Τί γύρευες τόσο ψηλά στον ουρανό
Κι ανέβαινα χιλιάδες άστρα να σε συναντήσω;
Από τους ώμους μου είχαν φύγει τα φτερά.
Τα ' καψε ο ήλιος του μεσημεριού.
Πονούσε το κορμί μου κι όταν σ' αγγιζα γεννούσε νύχτες.
Πρωί αέρινο
και μήτε ν ' ανασάνω μήτε να μιλήσω μ' άφηνες.
Ανέβαινα χλωμός απ' την μεγάλη Άρκτο.
Δίπλα στο Σείριο τα μαλλιά σου μύριζαν
φύκια της θάλασσας αρμύρες του βυθού.
Ένα θαμπό χαμόγελο με λάβωνε
κι ένα κορμί το απόγευμα που γύριζε κατά τη δύση του

-*-*-*-*-*-*

Όλα τα παραπάνω ανήκουν σε στιγμές μοναδικές, που τις νοσταλγώ. Δεν έχει περάσει μέρα και νύχτα χωρίς να τον σκέφτομαι, από τότε που εκείνος ο άνθρωπος - κομμάτι του οποίου βρίσκεται και θα βρίσκεται πάντα μέσα στη ψυχή μου - μου τα αφιέρωνε, εκείνα τα βράδια που δε ξημέρωναν ποτέ. Τί νιώθω γι αυτόν τον άνθρωπο; Δύσκολα μπορώ να περιγράψω, γιατί είναι πολλά και κάποιες φορές αντιφατικά. Πάνω από όλα είναι ο αδελφός που ποτέ δεν είχα, ο άνθρωπος που όσο κοντά η μακριά βρισκόταν, πάντοτε καταλάβαινε τί ένιωθα, τί συνέβαινε στη ζωή μου, τί λαχταρούσα. Ισορροπίες τόσο λεπτές...


Ξέρω πως έσβησε πριν από κάποια χρόνια. Έτσι τουλάχιστον έμαθα. Μέσα μου έχω ακόμη τις αμφιβολίες μου... όχι γιατί μου αρέσει να ζω μέσα από και σε ουτοπικές καταστάσεις, αλλά γιατί μετά από τόσο καιρό και εντελώς απροσδόκητα έγινε κάτι τόσο μικρό, που οι συμπτώσεις του μου αφήνουν ακόμη την ελπίδα πως ίσως ακόμη να αναπνέουμε τον ίδιο αέρα.


Αν ζει, ξέρω πως θα με συγχωρέσει που αποτυπώνω τα λόγια του εδώ μέσα και θα το ξανακάνω γιατί έχω ανάγκη να τα βλέπω να υπάρχουν στη ζωή μου. Δε ξέρω αν τα λόγια ανήκουν κάπου αλλού, το μόνο που ξέρω είναι πως μου τα σιγοψιθύρησε κάποτε κι ας μην ένιωσα ποτέ την ανάσα του.



Όπου κι αν είσαι, να χαμογελάς κι εγώ κάθε φορά που βρίσκομαι κοντά σε θάλασσα, πετάω ένα βοτσαλάκι και λέω " Για σενα Α. μου"



Κυριακή 5 Σεπτεμβρίου 2010

Breath in... Breath out...

Αυτό το ένστικτο... να λειτουργεί πάντα εκεί που δεν το περιμένεις. Και να μη λειτουργεί όταν πραγματικά το θέλεις και το χρειάζεσαι.. Παρασκευή απόγευμα, μετά από τόσο καιρό και με αφορμή τη συναυλία, φεύγοντας από το σπίτι, ένιωσα ότι θα δω αυτό που τόσο περίμενα. Ήμουν σίγουρη σχεδόν. Και επιβεβαιώθηκα. Μεγάλη λεωφόρος, μια μικρή εκκλησία κι ένα μπαλκόνι που για πρώτη φορά το έβλεπα γεμάτο. Λίγοι ή πολλοί δεν έχει σημασία, εκεί βρισκόταν αυτό που ήθελα.




Και τί να καταλάβει ο ταξιτζής αν του έλεγα ότι ήθελα να βγω από το παράθυρο να φωνάξω, να πω όλα όσα μια στιγμή σαν εκείνη δε μπορεί να χωρέσει. Παρέμεινα σιωπηλή, να κοιτάζω το ίδιο σημείο καθώς απομακρυνόμουν. Πώς ένιωσα; Λίγες γραμμές και πολλές λέξεις δεν μπορούν να περιγράψουν όλα εκείνα τα μικρά ή μεγάλα που κάνουν το σώμα να τρέμει και τη ψυχή να φτερουγίζει από χαρά και νοσταλγία.

Και τα ξημερώματα η χαρά ήταν ακόμη μεγαλύτερη όταν τα μάτια συναντήθηκαν. Ακροβασίες ανάμεσα στα θέλω και στα μπορώ, στο δυνατό και στο αδύνατο, στο τώρα στο χθες και στο αύριο. Υποσχέσεις δόθηκαν, αλλά πόσο μπορούν να τηρηθούν όταν το αύριο δε ξέρει κανείς από εμάς που θα μας βρει; Μια απόφαση που θα καθορίσει τις στιγμές με βάση όσα έγιναν κάποτε. Όλα πρέπει να είναι ένας φαύλος κύκλος χωρίς αρχή και τέλος; Ή μήπως τελικά την αρχή και τη συνέχεια μπορούμε να την οριοθετήσουμε, απλά το αποτέλεσμα συμβαίνει εξαιτίας αυτών των πράξεών μας;

Τα μάτια λένε πάντα την αλήθεια αν μπορείς να τα διαβάζεις. Κι εσύ μπορούσες πάντα να τα διαβάζεις. Χωρίς να μιλήσω, χωρίς καν να με έχεις απέναντί σου, χωρίς να εκφράσω την παραμικρή συλλαβή, πώς καταφέρνεις να διαβάζεις τη σκέψη μου; Πώς μπορείς να ξέρεις τα θέλω μου, όταν δε σου τα έχω εκφράσει ποτέ όπως θα ήθελα. Όχι γιατί δεν ήθελα, αλλά γιατί δεν μπορούσα. Γιατί πάντα μοιάζαμε με κούκλες σε θέατρο παραλόγου που με νωχελικές κινήσεις κινούμασταν σε δρόμους παράλληλους με πορείες οι οποίες σπάνια μπορούσαν να συναντηθούν. Μα όταν αυτό γίνονταν, ήταν σαν ολόκληρος ο κόσμος να έχει ρίξει λίγη από την ασημόσκονη πάνω μας. Τα θέλω κοινά, μα οι πορείες πάντα χωριστές. Γιατί να μην μπορούν να ενωθούν όπως τότε;




- Να μπορούσα λίγο να απλώσω το χέρι μου να σε αγγίξω, για μια μονάχα στιγμή και μετά να γίνω αόρατη μέσα στο χώρο και στο χρόνο. Να παγώσω τις στιγμές και μαζί να κινούμαστε ανάμεσα τους χωρίς να υπολογίζουμε κάτι, μονάχα πώς θα μπορέσουμε να κάνουμε τα πάντα περισσότερο φωτεινά, από την αρχή, συλλαβίζοντας το ρήμα σ'αγαπάω ασυναίρετο, όπως του αξίζει. Μια ζωή όπως την έχουμε ονειρευτεί, προσπερνώντας κάθε εμπόδιο

- Μακάρι να μπορούσα να σου δείξω τα μισά από όσα νιώθω

- Μ'αγαπάς;

- Πολύ ματάκια μου κι ας μην το δείχνω

- Δε μου το έχεις ξαναπεί έτσι

- Δεν ήταν ποτέ τα πράγματα έτσι. Δε θέλω να κλαις...



Και η ζωή συνεχίζεται...