Δευτέρα 5 Νοεμβρίου 2012

Keep on hoping...

Θυμάμαι, όταν ήμουν μικρή, η μητέρα μου είχε ένα κουτί - μπιζουτιέρα, μέσα στην οποία υπήρχε μια μπαλαρίνα, η οποία με το που άνοιγες το κουτί, ξεκινούσε να χορεύει. Τουλάχιστον είχε το ερέθισμα και έκανε αυτό που έπρεπε να κάνει. Εμείς; Τί ακριβώς κάνουμε όταν τριγύρω μας τα πάντα καταρρέουν; Τί γίνεται όταν η κοινωνία μας ολόκληρη σαπίζει και έχει μεταμορφωθεί σε άβουλη παρ'όλα όσα συμβαίνουν; 

Θα με ρωτήσεις τί έπαθα σήμερα και σου τα γράφω όλα αυτά. Πρωί Δευτέρας... Εξοργίζομαι με αυτά που νιώθω. Μια γενιά χωρίς όνειρα, χωρίς αύριο, χωρίς μέλλον. Με ένα μέλλον υποθηκευμένο ανάμεσα στα swaps και στις μίζες. Μια γενιά που απλά ζει το σήμερα σαν καλοκουρδισμένη μπαλαρίνα.

Είμαι από τις τυχερές που ακόμη έχω τη δουλειά μου (μη με ρωτήσεις για πόσο ακόμη - ούτε κι εγώ δε ξέρω). Έχω ξυπνήσει για να ετοιμαστώ να πάω στο γραφείο, να βρεθώ μαζί με τους υπόλοιπους συναδέλφους μου, να δουλέψω και μετά να γυρίσω στο σπίτι. Και αύριο να κάνω το ίδιο... και μεθαύριο και πάει λέγοντας. Δεν είμαι αχάριστη. Ξέρω πολλούς ανθρώπους που αυτή τη στιγμή δεν έχουν δουλειά, δεν έχουν εισοδήματα και προσπαθούν με κάθε τρόπο να εξασφαλίσουν τα προς το ζειν, έστω για μια μέρα. Ξέρω πολλούς ανθρώπους που θα ήθελαν να δουλεύουν όπως κι εγώ. 

Έχω ένα κοινό με αυτούς, παρ' όλο που εγώ έχω τη δουλειά μου. Έχουμε σταματήσει να κάνουμε όνειρα. Έχουμε σταματήσει να ελπίζουμε για ένα καλύτερο αύριο. Σε μια ηλικία τόσο παραγωγική, δεν μπορούμε να ελπίζουμε για κάτι καλύτερο. Γιατί; Είναι τόσο άδικο....

Είμαι σίγουρη όμως ότι κάτι θα πρέπει να κάνουμε, κάπως πρέπει να ξυπνήσουμε - ή μάλλον καλύτερα να αφυπνιστούμε και να ξεκινήσουμε να ονειρευόμαστε ξανά, να ελπίζουμε ξανά πως το αύριο μας ανήκει, το αύριο μας περιμένει και μπορούμε να το κάνουμε καλύτερο από αυτό που θέλουν κάποιοι να είναι. 

Στην καινούργια εβδομάδα λοιπόν. Ας συνεχίσουμε να υπάρχουμε. Ας συνεχίσουμε να ονειρευόμαστε για ένα καλύτερο μέλλον.

Το παρακάτω τραγούδι σας το αφιερώνω. Το τελευταίο διάστημα το ακούω συνεχώς και έχει γίνει ένα από τα αγαπημένα μου. Πρόκειται για τον τραγουδιστή του πρώην συγκροτήματος Madrugada - Sivert Høyem. Το τραγούδι λέγεται  Give It A Whirl.


Κυριακή 28 Οκτωβρίου 2012

Μη φύγει τ' όνειρο καθώς θα σ' αγκαλιάζω...


Τέλος της εβδομάδας σήμερα και ο Οκτώβρης μας αποχαιρετά με χειμωνιάτικες διαθέσεις. Νομίζω ότι είναι αυτό που από μέρες επιθυμούσα. Να έρθει επιτέλους ο χειμώνας. Ίσως να ελπίζω ότι με αυτήν την αλλαγή, θα αλλάξει λίγο και η διάθεσή μου, θα αλλάξουν και τα πράγματα γύρω μου. Ξέρω ότι όλοι μας περνούμε δύσκολες στιγμές. Η οικονομική κατάσταση που υπάρχει στη χώρα μας, τα προβλήματα που καθημερινά αντιμετωπίζουμε αλλά και το αύριο που φαντάζει αβέβαιο, μας δημιουργεί τις προϋποθέσεις να θέλουμε να το αλλάξουμε, να ελπίσουμε έστω ότι είμαστε ικανοί να το διαμορφώσουμε όσο πιο φωτεινό μπορεί να γίνει.

Ετοιμάζομαι να πάω μια βόλτα δίπλα στη θάλασσα. Είναι μεγάλη η λατρεία μου γι αυτήν. Νιώθω ότι μου έχει λείψει. Πάντοτε η θάλασσα μου άρεσε περισσότερο το χειμώνα. Μοιραζόμουν ανέκαθεν όλα μου τα μυστικά μαζί της. Τα έπαιρνε βαθιά μέσα της και τα ταξίδευε τόσο μακριά που κανείς δεν μπορούσε να τα ακούσει.

Θα οδηγήσω εγώ μέχρι εκεί. Είναι μοναδική η αίσθηση ελευθερίας που σου δίνει το αυτοκίνητο και στην παρούσα φάση, το θέλω τόσο πολύ. Υπάρχουν στιγμές που νιώθω το αυτοκίνητο ως καταφύγιο – μέσον για απόδραση σε έναν χωροχρόνο που μόνο εγώ μπορώ να ορίζω. Τελικά δε χρειαζόμαστε μεγαλειώδη πράγματα για να νιώσουμε ευχαριστημένοι. Αρκεί κάτι από όλα αυτά να μπορεί να αγγίξει έστω και λίγο ένα από τα πολλά «θέλω» μας.

Σου είπα ότι θέλω να πάω ένα μεγάλο ταξίδι; Έχω πολύ καιρό να πάω και νιώθω ότι μου έχει λείψει. Από πάντα με θυμάμαι άνθρωπο που του άρεσε να γεμίζει με εικόνες και στιγμές  ικανές να γεμίσουν το άλμπουμ της ζωής μου. Δυστυχώς όμως δεν προβλέπεται άμεσα να πραγματοποιήσω αυτό το όνειρό μου. Υπάρχουν άλλες προτεραιότητες και τα όνειρα περί ταξιδιού θα πρέπει να μείνουν λίγο έως πολύ πίσω.

Χθες το βράδυ, ονειρεύτηκα στιγμές που δεν τις έχω βιώσει στην πραγματικότητα, αλλά με ανθρώπους πραγματικούς, τόσο από το παρόν μου , όσο και από το παρελθόν μου. Ανθρώπους που έχω να συναντήσω  από το 2005 ή το 2006, (δε θυμάμαι ακριβή χρονολογία) και είχαν διαδραματίσει σημαντικό ρόλο στη ζωή μου. Δε ξέρω αν οφείλεται σε κάποιο απωθημένο ή απλά είναι κάτι το τυχαίο,  όμως σίγουρα ήταν τόσο ζωντανό το όνειρο, που νόμιζα ότι το βίωνα εκείνη τη στιγμή. Θυμάμαι μονάχα, εκείνον τον τόσο λαμπερό νυχτερινό ουρανό, δίπλα σε μια θερινή Ακρόπολη, που αγκάλιαζε καθετί βρισκόταν γύρω της.  

«Είναι τα μάτια σου που κλείνεις και τρομάζω

είναι που μέσα σου σαν χρώμα ξεθωριάζω
είναι που θέλω το κορμί σου και διστάζω
μη φύγει τ' όνειρο καθώς θα σ' αγκαλιάζω»


Αύριο ξημερώνει μια καινούργια εβδομάδα. Πόσο θα ήθελα να μπορούσα να τη χρωματίσω μονάχα με φωτεινά χρώματα. Να μην υπάρχει καθόλου γκρίζο. Να μπορέσω να ρουφήξω κάθε στιγμή της. Να τρέξω να προλάβω κάθε δικό μου πρέπει αλλά και να πραγματοποιήσω μερικά από τα θέλω μου. Έχω καιρό να ρωτήσω τον εαυτό μου τι είναι αυτό που θέλει. Ίσως τον έχω αφήσει λίγο πίσω. Μακάρι να μπορέσω να τον συναντήσω αυτήν την εβδομάδα, κάνοντάς του μερικά χατίρια. Νομίζω του αξίζει.  Ένα από τα προβλήματα που πρέπει να αντιμετωπίσω από αύριο, είναι κάποια διλλήματα που θα προκύψουν. Δε ξέρω αν θα είναι σοβαρά ή όχι, πάντως εύχομαι να ακολουθήσω το σωστό δρόμο.


Κυριακή 21 Οκτωβρίου 2012

Λίγο ακόμα...



Μπορεί πριν από λίγο καιρό να αποφάσισα να βάλω λουκέτο στο χώρο αυτό, όχι τόσο επειδή δεν είχα να γράψω βιώματα της Υάδας, αλλά γιατί δεν έβρισκα τον τρόπο να τα εκφράσω. Ίσως ήταν μια βιαστική απόφαση. Ίσως ένα ακόμη λάθος.

Πολλές φορές νομίζουμε ότι έχουμε φτάσει στο τέλος μια διαδρομής. Κι εκεί εντοπίζω το δικό μου λάθος. Τέλος μια διαδρομής δεν υπήρξε ποτέ. Τέλος όμως συγκεκριμένων καταστάσεων στην ίδια διαδρομή, υπήρξε.

Νιώθω πως χρειάζομαι ως Υάδα να συνεχίσω να εκφράζω με λόγια, μουσικές και εικόνες στιγμές της ζωής μου, σκέψεις μου, οι οποίες ψάχνουν εδώ και αρκετό καιρό λόγο ύπαρξης, τρόπο έκφρασης και μετουσίωσης.

Αφορμή υπήρξε ένα μήνυμα που έλαβα πριν από μερικές ημέρες. Ένα μήνυμα που ίσως μου έδωσε να καταλάβω πως τίποτα δεν τελειώνει έτσι απλά και ταυτόχρονα τίποτα δεν είναι παντοτινό. Πώς γίνεται ταυτόχρονα να συμβαίνουν και τα δύο; Αυτό αναρωτήθηκα κι εγώ αλλά μετά κατάλαβα ότι μπορεί να συμβαίνουν και τα δύο. Μια κίνηση, ένα τυχαίο χτύπημα πλήκτρου και κάπως έτσι αρχίζουν όλα...

Κυριακή απόγευμα και με βρίσκεις χωμένη στην αγαπημένη πολυθρόνα αγκαλιά με το lap top να σου γράφω για όσα έγιναν και για όσα δεν πρόλαβαν να γίνουν. Για όσα προσπάθησα και για όσα άφησα στην τύχη να εξελιχθούν από μόνα τους, χωρίς τη δική μου παρέμβαση. Έχει και η τύχη την γοητεία της.

Κάποιες στιγμές στη ζωή μας, νιώθουμε ότι συναντούμε ανθρώπους οι οποίοι συνυπάρχουν μαζί μας, αλλά σε διαφορετικό σύμπαν, παράλληλο. Και είναι τόσο μεγάλη η απόσταση που πρέπει να διανύσουμε ώστε να τους φτάσουμε που δυστυχώς χανόμαστε στην προσπάθεια γιατί το ταξίδι είναι μακρινό… Μερικές φορές τα καταφέρνουμε, άλλες όμως όχι... 

Εκεί που νόμιζες ότι οι μέρες κυλούν αργά και νωχελικά, εκεί που πίστευες ότι είχες ανέβει σε ένα πλοίο και ταξίδευες με προκαθορισμένη ρότα όσο κι αν εκ φύσεως είσαι ενάντια σε ο,τιδήποτε προμελετημένο, ένα μικρό αεράκι ήρθε τόσο ξαφνικά και στάθηκε ικανό όχι μόνο να σου αλλάξει τη διάθεση, μα ακόμη και τις σκέψεις και τα πιστεύω που τόσα χρόνια πάσχιζες να καθιερώσεις στη συνείδησή σου, αλλά και τα όνειρα που έχτιζες μέρα με τη μέρα με όσες δυσκολίες κι αν τύχαινε να αντιμετωπίζεις.

Ένα όνειρο λίγων ημερών, ελάχιστων στιγμών και ατελείωτων ταξιδιών. Ταξιδιών σκέψης, ταξιδιών θέλω, ταξιδιών δεν μπορώ αλλά προσπαθώ. Λάθος στιγμή ή σωστή στιγμή, ο καιρός θα το δείξει. Και επειδή κάποια στιγμή όλοι μας μεγαλώνουμε και μέσα από τα διάφορα βιώματά μας μαθαίνουμε, λειτουργούμε και εξελισσόμαστε, ίσως χρειάζεται να αφήνουμε κάποια πράγματα να κυλούν από μόνα τους, χωρίς τη δική μας παρέμβαση.

Αλήθεια, έχεις νιώσει ποτέ σαν να τρέχεις τόσο γρήγορα που τίποτα δεν μπορεί να σε σταματήσει; Και ξαφνικά εκεί που τρέχεις να προλάβεις να ζήσεις και να νιώσεις, κάτι εντελώς απροσδόκητο σε σταματάει τόσο απότομα με αποτέλεσμα να νιώθεις ότι προσέκρουσες σε τοίχο; Έχεις νιώσει να προσπαθείς να αποφύγεις την πρόσκρουση, αλλά η έλξη της ταχύτητας να σε έχει συνεπάρει τόσο πολύ όσο να μη σε νοιάζει η πρόσκρουση;

Κυριακή απόγευμα… Σε λίγες ώρες μια καινούργια εβδομάδα θα ξημερώσει. Μια εβδομάδα στην οποία θέλω να δώσω όλο μου τον εαυτό. Θέλω να είμαι παρούσα σε όσα θα ξημερώσουν, σε όσα θα μου χαριστούν, σε όσα θα διεκδικήσω. Να μπορώ να διορθώσω όσα λάθη έκανα την προηγούμενη, να σβήσω και να γράψω, να μπορώ στο τέλος της εβδομάδας να λέω ότι χαμογελούσα ακόμη και στις δυσκολίες. 

Αλήθεια, ήρθες για να μείνεις;  



Υ.γ: 
Να θυμηθώ να κρατήσω δίπλα μου όσες καταστάσεις με κάνουν να χαμογελάω...
Να διώξω μακριά τις σκιές.. 

Κυριακή 12 Αυγούστου 2012

Όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν...


Πώς αλλάζουν όλα γύρω μας. Πώς μένουν ταυτόχρονα όλα ίδια...

Πέρασε τόσος καιρός από την τελευταία μου ανάρτηση... Ερχόμουν σαν τον κλέφτη και έβλεπα όσα είχα μοιραστεί κάποτε μαζί σας. Ευτυχισμένες στιγμές, άλλες με πολύ πόνο, άλλες με χαμόγελα και άλλες τόσο προβληματισμένες. Είναι ωραίο να γράφεις και να μοιράζεσαι τελικά. Ίσως κάποιες φορές να κρύβεσαι πίσω από την ανωνυμία, όχι για να κρύψεις τις ενοχές ή τις αδυναμίες σου, αλλά κυρίως για να μπορούν οι άλλοι που σε διαβάζουν να προσθέτουν με τα σχόλιά τους έστω ένα μικρό λιθαράκι στις σκέψεις σου. Είναι αμέτρητες οι φορές που οι σκέψεις μπλέκονται με το τώρα, με το χθες με το ποτέ και το πάντα. Περίεργο που το μυαλό και η ψυχή γυρίζει πίσω, σε αυτά που έχουμε σφραγίσει με βουλοκέρι ώστε να μην ανοίξουν ποτέ ξανά. Μα και το βουλοκέρι δεν ανοίγει; Δεν μπορεί να σπάσει; Τι κι αν παραβιάσουμε το περιεχόμενό του; Δικό μας δεν είναι; Εκεί δεν κρύβεται άλλωστε η ομορφιά της ζωής; 

Θα μου πεις τώρα, τί σε έπιασε σήμερα και αναμοχλεύεις το παρελθόν... Αλήθεια, υπάρχει άραγε κάποια ορατή ή έστω αόρατη γραμμή η οποία διαχωρίζει το τώρα από το χθες; Μέχρι αυτή τη στιγμή, δυστυχώς δεν την έχω ανακαλύψει. Και νομίζω κανείς έως τώρα δεν έχει ορθώσει κάποιο φράγμα ώστε το παρελθόν να μην είναι ικανό να επηρεάσει το παρόν ή και το μέλλον μας. 

Τί ψάχνω; Τίποτα απολύτως. Τί θέλω; Επίσης τίποτα.. Απλά, υπάρχω μέσα από το χθες μου, το σήμερα και το πάντα. Μέσα εδώ μπορώ ελεύθερα να νιώθω, να γράφω, να υπάρχω, να θυμάμαι, να ελπίζω, να ζητώ, να διεκδικώ... Ακόμη και τα άπιαστα, τα ακατόρθωτα. Ακόμη κι αυτά που η ζωή μπορεί ποτέ να μη μας δώσει, ακόμη κι αυτά που ποτέ δε θα κερδίσουμε. Αρκεί να έχουμε προσπαθήσει. Αρκεί να έχουμε κυνηγήσει τα όνειρά μας. 




Καλή σας ημέρα και εύχομαι όπου κι αν είστε να χαμογελάτε!