Κυριακή 31 Μαΐου 2009

Ρήματα

Κάπως έτσι...

αναποδογύρισες, ένιωσες, χαμογέλασες, ονειρεύτηκες, προχώρησες, μεγάλωσες, φώναξες, ψιθύρισες, σκέφτηκες, έδωσες, πήρες, άνοιξες, άγγιξες, φίλησες, κράτησες, γύρισες, προσπέρασες, κράτησες, αναστέναξες, αποτύπωσες, έσφιξες, θέλησες,
έζησες


έκλεισες τα μάτια
ερωτεύτηκες


αγάπησες



λάτρεψες...




πορεύεσαι...


Τρίτη 26 Μαΐου 2009

My precious visitors

Θέλεις να μου πεις τί αμαρτίες έχω κάνει στη ζωή μου; Χθες το βράδυ, σήμερα το βράδυ και δε ξέρω για πόσες νύχτες ακόμη, είμαι με έναν παγκόσμιο γεωφυσικό χάρτη ανά χείρας και κυνηγάω πεταλουδάκια. Ναι, ναι, καλά διάβασες, πεταλουδάκια. Πού τα βρήκα; Δε βρίσκομαι στο δάσος με τις πεταλούδες στη Ρόδο (αν και πολύ θα το ήθελα - ακούς καλέ μου Θεούλη;;;), αλλά μέσα στο σπίτι μου. Δε ξέρω πώς κάθε μέρα συμβαίνει και βρίσκω και από ένα πεταλουδάκι τη στιγμή που θα καθίσω αναπαυτικά στον καναπέ μου, ύστερα από μια δύσκολη ημέρα. Και μεταξύ μας, όχι ότι τα φοβάμαι, απλά και μόνο όσο φαντάζομαι ότι μπορεί τις ώρες που κοιμάμαι να νιώσω ένα φτερούγισμα στο πρόσωπό μου, τρελαίνομαι.*



Παρ' όλα αυτά όμως, έχω δείξει απαράμιλλο θάρρος και γενναιότητα σε αντίστοιχη περίπτωση, χωρίς να ακουστεί η παραμικρή τσιρίδα. Έτσι και αυτές τις δύο μέρες, μάλλον νύχτες για να είμαι ακριβής. Χθες με παίδεψε λίγο το πρώτο άτιμο, αλλά τα κατάφερα και του έδειξα το δρόμο της διαφυγής εκτός παραθύρου. Απόψε όμως με ακροβατικές κινήσεις και ενώ αυτό το δεύτερο είχε χουζουρέψει πάνω σε μια μαξιλάρα του καναπέ, το μετέφερα (μαζί με τη μαξιλάρα) για περίπου 3 μέτρα εκτός παραθύρου επίσης. Ακόμα θα αναρωτιέται πώς το ξεγέλασα έτσι. **

Δεν έχω καταλάβει για ποιον λόγο με επισκέπτονται τόσο συχνά το τελευταίο διάστημα - 3 σε έναν μήνα, αλλά μάλλον κάποιος λόγος θα υπάρχει. Μήπως να τους κόβω
και είσοδο; Όχι μωρέ... Κρίμα είναι. Απλά από εδώ και πέρα ότι μπαίνει στο σπίτι μου, από κουνούπι, πεταλουδάκι μέχρι και άνθρωπος, θα περνάει από face control. Το αποφάσισα. ***

* Σε τέτοιες περιπτώσεις χρειάζεται απαραίτητα ένας άντρας
** Τη μαξιλάρα δεν την πέταξα στον ακάλυπτο
*** Το τραγουδάκι αφιερωμένο στους επισκέπτες

Δευτέρα 25 Μαΐου 2009

Tabula rasa

- Τί έγινε με το βιβλίο που διάβαζες;
- Ακόμα το διαβάζω.

- Τελειώνει;

- Δεν ξέρω ακόμα.

- Τι εννοείς πως δεν ξέρεις ακόμα;

- Εννοώ πως κάθε φορά που πιστεύω πως φτάνω στο τέλος, όλο και μία σελίδα προστίθεται. Και το παράξενο είναι πως η κάθε σελίδα είναι λευκή.


- Χμμ.. Πώς γίνεται αυτό; - Δε γνωρίζω. Ειλικρινά δε γνωρίζω. Είναι πολύ παράξενο όλο αυτό.
- Είναι όντως παράξενο...
- Το μόνο που θέλω, είναι να αλλάξω σελίδα ώστε να μάθω τί θα γίνει μετά...


Καλημέρα να έχουμε και καλή ... πολύ καλή εβδομάδα


Παρασκευή 22 Μαΐου 2009

Περιμένοντας...


Είτε είναι τρένο, είτε πλοίο τις ίδιας ή διαφορετικής γραμμής, είτε το επόμενο όνειρο, είτε η συνέχεια του ίδιου, είτε μια ανάσα πιο δυνατή, είτε ένα βήμα παράλληλο, είτε η συνέχεια στο ίδιο μονοπάτι, είτε μια βόλτα σε διαφορετικό
σταυροδρόμι... Κι όταν βρίσκεσαι σε αυτό το σταυροδρόμι ποιά κατεύθυνση αποφασίζεις να πάρεις; Αυτή που το φως είναι άπλετο και η διαδρομή σχεδόν προδιαγεγραμμένη; Ή μήπως την άλλη στην οποία το φως είναι λιγοστό και ο δρόμος ανηφορικός και αμέσως μετά μια μεγάλη κατηφόρα ξεπροβάλλει σαν γκρεμός έτοιμος να σε παρασύρει; Το καρουζέλ της ζωής ποτέ δε σταματά να γυρνά κι εσύ ανήμπορος να κατέβεις, περιμένεις. Πάντα περιμένεις. Τί; Να σταματήσει για να κάνεις το επόμενο βήμα, ή μήπως να βρεις τρόπο να αποδράσεις από αυτό;

Βρίσκεσαι εκεί πάντα, προσπαθώντας και περιμένοντας τον εαυτό σου να αποφασίσει το επόμενο βήμα σου, ή το βήμα που θα πρέπει να κάνεις περιμένοντας κάποιοι άλλοι να αποφασίσουν για εσένα. Κι εσύ συνεχίζεις να βρίσκεσαι εκεί, ακίνητος, ανέκφραστος περιμένοντας. Απόφαση σημαντική, στιγμιαία που θα επηρεάσει το μετά από λίγο, το αύριο, το για πάντα. Εικόνες, σκέψεις, ανησυχίες και θέλω στροβιλίζουν την ύπαρξή σου, σε ταλαντεύουν, σε σηκώνουν στα ουράνια και με την πρώτη βροχή σε λιώνουν κάνοντάς σε λάσπη. Μα καταφέρνεις και πάλι να συρθείς, να σηκωθείς, να κοιτάξεις ψηλά και να προχωρήσεις μπροστά όντας ματωμένος. Ζεις, αυτό έχει σημασία. Τα κατάφερες, για μια ακόμη φορά τα κατάφερες.


Τραπουλόχαρτα καίνε την παλάμη σου, επιζητώντας το μοίρασμα. Χα, ποιό μοίρασμα αλήθεια; Πώς να καταφέρεις να μοιράσεις την ίδια τη ζωή; Τη δική σου, των γύρω σου. Θα είναι δίκαιο; Θα δώσεις σε όλους αυτά που αξίζουν; Κι αν δε σου βγαίνει το μοίρασμα; Αν υπάρχει ένας άσσος που λειτουργεί ταυτόχρονα ως μπαλαντέρ; Τότε τί κάνεις;

Περιμένοντας... πάντα κάτι...


Αφιερωμένη στη Valisia που μου έδωσε την αφορμή
να ξεδιπλώσω κάποια κομμάτια μου μέσα από τη δική της ανάρτηση.
Μουσική και στίχοι από το τραγούδι
που ακούγεται
του Β. Παπακωνσταντίνου (Πόρτο Ρίκο)
με πλήρη επίγνωση του νοήματός του.
Στάση ζωής δική μου...

"Αξίζει φίλε να υπάρχεις για ένα όνειρο,
κι ας είναι η φωτιά του να σε κάψει"

Σαν απάντηση σε όσα όλοι μας περιμένουμε...

Τετάρτη 20 Μαΐου 2009

Keep on dreaming...







Αυτές τις μέρες με έχω χάσει λίγο. Στη δουλειά χτυπάω 12ωρα (και πριν από λίγες μέρες έλεγα πως έχω σταματήσει να δουλεύω υπερβολικά!!!). Είναι και οι σκέψεις ατελείωτες... Όσο για το τραγούδι.. κάπου εκεί βρίσκομαι. Συνεχίζω όμως να ονειρεύομαι..

Σας φιλώ...


Κυριακή 17 Μαΐου 2009

Early summer times


Και ενώ έπινα αμέριμνη και χαλαρή τον καφέ μου στο μπαλκόνι πριν από λίγο, μια ανάρτηση πήγα να γράψω η γυναίκα και σκηνές far west ξετυλίχτηκαν μπροστά μου. Μηχανόβιος ανεβαίνοντας τη μεγάλη ανηφόρα τρέχοντας με 200 χιλιόμετρα σε πυκνοκατοικημένη περιοχή έσκασε πάνω σε αυτοκίνητο σταθμευμένο και μετά ετράπη σε φυγή καταδιωκόμενος από ισχυρή αστυνομική δύναμη. Σόμπολος έγινα...



Τί έλεγα; Α ναι.. Κυριακή σήμερα και συννεφιασμένη, αλλά αυτό δεν πτοεί τη διάθεση για παραλία και ουζάκι ή μπυρίτσα. Μετά από μια υπέροχη Παρασκευή, ειδικά το βράδυ της και από ένα Σάββατο που εκτός από τις διάφορες εξωτερικές δουλειές εξελίχθηκε όπως το περίμενα, είμαι έτοιμη για μια απόδραση δίπλα στη θάλασσα. Τί κι αν ο καιρός είναι χάλια; Eγώ θα φορέσω τα λινά μου και τις σαγιονάρες μου, που σημειωτέον είναι χειροποίητες και θα πάω να ρουφήξω ιώδιο. Γιατί η καλή διάθεση συνεχίζεται, παντός καιρού, κάτι σαν super puma.

Καλό υπόλοιπο Κυριακής να έχουμε και καλή μας εβδομάδα, με αρκετή δουλειά όπως προδιαγράφεται.

Πέμπτη 14 Μαΐου 2009

Μαθηματικές ανορθογραφίες


Ξυπνάς το πρωί, ανοίγεις τα παράθυρα του δωματίου να μπει ο ήλιος σαν ξημερώσει, ανοίγεις τα παράθυρα της ψυχής σου για να ξεκινήσει η μέρα σου.
Συνήθως, αρχίζεις με χίλια και ένα πρέπει να προσπαθείς να τα ακολουθήσεις, με απώτερο στόχο να τα φτάσεις και να τα κατακτήσεις. Κυνήγι των καθημερινών, κυνήγι των προς το ζειν, κυνήγι να μη λείψει τίποτα στην οικογένειά σου, κυνήγι να είσαι συνεπής στις υποχρεώσεις σου, σε όσα πρέπει, ώστε το βράδυ που θα επιστρέψεις πάλι στο σπίτι να έχεις καλύψει όσα περισσότερα πρέπει από την ατελείωτη λίστα σου.




Και η μέρα κυλάει, οι στιγμές σε προσπερνούν κι εσύ τις βλέπεις να σου κλείνουν το μάτι, ανήμπορος να τις αρπάξεις και να τις κάνεις δικές σου.
Και έρχεται η στιγμή που αναρωτιέσαι, τί έδωσες σήμερα στον εαυτό σου. Τί του προσέφερες από όσα λαχταράς. Υπήρξε κάποια στιγμή μέσα στη μέρα που σταμάτησες για λίγο τα πρέπει για να χαρίσεις σε εσένα το ελάχιστο από όσα θέλεις; Έδωσες στον εαυτό σου λίγες στιγμές χαλάρωσης, λίγες στιγμές στις οποίες να ένιωσες το είναι σου να λειτουργεί 100%; Λίγες στιγμές που η ψυχή και η σάρκα σου να ρουφούν αυτά που πραγματικά θέλουν;


Σήμερα ξύπνησες νωρίς, χωρίς το πρέπει του ξυπνητηριού να ξυπνάει τα κύτταρά σου και να γ..ει κάθε σου θέλω. Σήμερα ξύπνησες με μια αίσθηση πρωτόγνωρη, όχι τόσο των τελευταίων ημερών, μα πρωτόγνωρη αίσθηση αν ανατρέξεις στο παρελθόν σου. Σήμερα ξύπνησες τείνοντας το χέρι σου ασυναίσθητα στο δίπλα μέρος του κρεβατιού, νιώθοντας πως μουλειπειςκαιμαζιμουλειπωκιεγω*, θέλοντας να πεις το πρώτο σ' αγαπάω της ημέρας, θέλοντας να χωθείς στην αγκαλιά, στην οποία ο χρόνος δεν υπάρχει, μονάχα οι στιγμές και τα θέλω. Μοναδικό συναίσθημα. Κάτι που ίσως το έχεις βιώσει ελάχιστες φορές σε όλη σου τη ζωή, μα το νιώθεις τις τελευταίες μέρες και δεν μπορείς να το παραβλέψεις ή να το αφήσεις να σε προσπεράσει. Και είναι τόσο δυνατό, τόσο μεγάλο και μοναδικό που το έκλεισες και πάλι σε ένα κουτάκι μέσα σου να μη φύγει μακριά σου, γιατί για εσένα είναι πολύτιμο να μπορείς να νιώθεις όσα η ψυχή σου λαχταράει, θέλοντας να μη χάσεις ούτε ένα μικρό κομμάτι από αυτήν την αίσθηση.


Και βγαίνεις στο δρόμο, κλείνοντας πίσω την πόρτα του καταφυγίου σου, βάζεις γυαλιά ηλίου για να μη φανεί πως το μυαλό σου ταξιδεύει εκεί που η καρδιά σου ανήκει και γίνεσαι ένα ανάμεσα στο πλήθος των αγνώστων, μέχρι να βρεθείς με τους ανθρώπους που για πέντε μέρες την εβδομάδα περνάς μεγάλο μέρος της ζωής σου. Και κρύβεσαι πίσω από μια οθόνη τελευταίας ή σχεδόν τελευταίας τεχνολογίας και προσπαθείς να μετακινήσεις τους δείκτες του ρολογιού μπροστά, μέχρι να μπορέσεις να είσαι και πάλι μόνος με τον εαυτό σου και τις επιθυμίες σου.

Και αναρωτιέσαι πόσες από αυτές τις επιθυμίες θα μπορέσεις και σήμερα να καλύψεις, δίνοντας στον εαυτό σου κάτι λίγο από όσα αξίζει να του προσφέρεις. Και μαζί με εσένα, προσπαθείς να καλύψεις τις λαχτάρες του άλλου σου ολόκληρου και όχι μισού. Ποτέ δεν ήσουν της άποψης του άλλου μας μισού. Πάντα έλεγες πως πρόκειται για δύο οντότητες, διαφορετικές η μία από την άλλην, οι οποίες συνυπάρχουν δημιουργώντας άλλο ένα. Πάντα έλεγες πως 1+1=1. Μαθηματικές ανορθογραφίες θα πεις. Μπορεί, μα έτσι νιώθεις το ολόκληρο ένα.


Καλημέρα να έχουμε. Δίνοντας στον εαυτό μας σήμερα κάτι παραπάνω από το μπορώ, κάτι που να πλησιάζει περισσότερο στο θέλω.


*** μουλειπειςκαιμαζιμουλειπωκιεγω: φράση και συναίσθημα μοναδικά επηρεασμένο από ανάρτηση που με βρήκα μέσα στο Χνούδι και ευχαριστώ πολύ για την άδεια να τη χρησιμοποιήσω



Τετάρτη 13 Μαΐου 2009

Επειδή... (updated)

Απόψε 11 - 12 μμ μείνετε συντονισμένοι στην ΝΕΤ 105,8 "Κάτω από το κιόσκι" με τη Νανά Τσούμα, η οποία θα μου κάνει την τιμή να διαβάσει την παρακάτω ανάρτηση.

Θα ληφθούν "μόνο" παρουσίες ;-)



Επειδή
η ζέστη έχει αρχίσει και σφίγγει σαν κλοιός γύρω μας


Επειδή
για 8 ώρες (τις έχω περιορίσει πλέον αισθητά από τις 12 και βάλε που δούλευα) είμαι μπροστά σε μια οθόνη και προσπαθώ να δουλεύω σαν ευσυνείδητη υπάλληλος
!?

Επειδή
θα προτιμούσα να βρισκόμουν κάπου κοντά σε θάλασσα με δορυφορική σύνδεση και lap top (θα απέδιδα καλύτερα)


Επειδή
στην εταιρία καθημερινά επέρχονται αλλαγές και δε ξέρω μέχρι που θα φτάσουν


Επειδή
β-α-ρ-ι-έ-μ-α-ι αφόρητα να σιδερώσω όλα τα καλοκαιρινά ρούχα που κατέβασα από το πατάρι και έπλυνα

Επειδή
βαριέμαι να σιδερώσω αναζητώ εθελοντές (θα βρούμε το τίμημα)


Επειδή
το μυαλό ταξιδεύει ανάμεσα σε ανθρώπους, ήχους και μουσικές


Επειδή
για πρώτη φορά φέτος θέλω να έρθει το καλοκαίρι (παιδί του χειμώνα βλέπεις)


Επειδή
θέλω διακοπές διαρκείας


Επειδή
θέλω να έρθει η στιγμή να πάμε σε αυτό το καλοκαιρινό - παραθαλάσσιο bar
που έχω υποσχεθεί

Επειδή
θέλω να χαζεύω το ξημέρωμα εκεί ακριβώς που ανατέλλει ο ήλιος


Επειδή θέλω να ακούω μουσική συνέχεια

Επειδή
σήμερα μου προέκυψε η απορία, τί εστί η παροιμία: 3 λαλούν και 2 χορεύουν


Επειδή
δε ξέρω τί σημαίνει ακριβώς όπως επίσης δε ξέρω το κοινωνικό της περιεχόμενό (αν υπάρχει)


Επειδή
θέλω μια μεγάααααλη βόλτα με το αυτοκίνητο



Επειδή
η ζωή είναι ωραία


Επειδή
η ζωή είναι μια τρέλα που καλούμαστε να μη χάσουμε καμία της στιγμή, όντας περαστικοί σε αυτήν


Για όλα τα παραπάνω, σας αφιερώνω το τραγούδι που ακούγεται, το οποίο το απόλαυσα πριν λίγο στο περίπτερο της πλατείας και τα λόγια του αντικατοπτρίζουν πλήρως τη διάθεσή μου (γι αυτό προσέξτε μη μου τη χαλάσετε ε;;;;)



υγ: Και προσθέτω άλλο ένα τραγούδι για σήμερα (2 στο σύνολο, έτσι για να πρωτοτυπήσω)

Iggy Pop - The passenger
Boston - More than a feeling


Δευτέρα 11 Μαΐου 2009

Αψού και αλήθεια λέω



Φταίω εγώ που στα τέλη της Άνοιξης με γυροφέρνει μια γρίπη, ένας ιός ή κι εγώ δε ξέρω τί; Κόρη πάντως δεν είναι γιατί παίζει προκλητικά μαζί μου. Έξω είναι χαρά Θεού (σε όποιον τέλος πάντων πιστεύει ο καθένας μας) και εμένα όλο "γεια σου" μου λένε (όχι το χαιρετισμό, αλλά το άλλο όταν φτερνιζόμαστε) και όλο "γιατί δε σε σκεπάζουν τις νύχτες".


Συγνώμη κύριε Πρόεδρε, αλλά ποιός να με σκεπάσει τα βράδια όταν εγώ κοιμάμαι και δεν έχω το νου σε εγρήγορση; Το άκουσα και αυτό σήμερα... "Δε σε προσέχει ο καλός σου τα βράδια και σε αφήνει ξεσκέπαστη". Τί να απαντήσω η γυναίκα;;; Να τους παραπέμψω στον αρμόδιο;; Θου Κύριε φυλακήν τω στόματί μου.


Τί σου έλεγα; Α, ναι. Θέλω μασάζ, θέλω φροντίδα και θέλω και
προδέρμ. Αν δε βρίσκεται πουθενά προδέρμ θέλω κάτι με αιθέρια έλαια. Κάτι τέλος πάντων να με κάνει να γίνω καλά. Τσάι δοκίμασα αντί για καφέ το πρωί και άναψα η καημένη έτσι ζεστό που ήταν, τίλιο είναι για τα μωρά και έχω φύγει προ πολλού από αυτήν την ηλικία.

Θα μου πεις βέβαια, πως τα τσιγάρα, τα ποτά και τα ξενύχτια ευθύνονται. Εντάξει μωρέ, ήπιαμε λίγο παραπάνω χθες το βράδυ. Ήταν και ανοιχτό το μπαλκονοπαράθυρο εκεί και με τσάκισε για τα καλά. Γύρισα στο σπίτι νωρίς σχετικά για να κοιμηθώ σαν καλό παιδί (λέμε τώρα) και το μάτι γαρίδα. Ξέρεις από αυτές τις μεγάλες (δε ξέρω τον αναγνωριστικό τους αριθμό) που τρώγονται είτε ψητές στη σχάρα, είτε σαγανάκι με τυρί φέτα. Σηκωνόμουν από το κρεβάτι, πήγαινα στην κουζίνα για να πιω νερό, πήγαινα κοντά στο ανοιχτό παράθυρο και μετά πάλι στο κρεβάτι. Μάταιες οι προσπάθειες να με αγκαλιάσει ο Μορφέας. Αφού να σκεφτείς, ακόμα και το ραδιόφωνο που έπαιζε μουσική, το χαμήλωσα στο ελάχιστο γιατί με ενοχλούσε. (σημ. έπαιζε το We are people - Empire of the sun... κάτι σαν deja vu μου έκανε εκείνην τη στιγμή)


Με τα πολλά και με τα λίγα, γύρω στις 05:30 και μετά από μία ακόμη βόλτα στους υπόλοιπους χώρους του σπιτιού και αφού απόλαυσα την ανατολή (Ναι ναι, τότε συνειδητοποίησα πως επιτέλους!!! ξημέρωσε) ξάπλωσα για πολλοστή φορά στο κρεβάτι και ξεράθηκα. Για καμιά ώρα περίπου, αλλά κοιμήθηκα!


Δε ξέρω ποιες δυνάμεις ευθύνονται για αυτήν την κατάσταση, δεν ξέρω αν είναι ο έρως, η αγάπη, η άνοιξη ή αντιμετωπίζω πρόβλημα αυπνίας (εδώ που τα λέμε είχα πιει και 3 φραπέδες χθες από το πρωί έως το απόγευμα), παρ' όλο που δεν ήμουν ποτέ του υπερβολικού ύπνου, αλλά μανάρι μου (σε μένα ομιλώ, μη βιαστείτε να χαρείτε) θα κάνεις μαύρους κύκλους και μετά δε θα σε σώζουν μα τα 1.000 concealers της Estee.


Αψουυυυυυυυυύ μου και αλήθεια λέω, αλλά μη με ρωτήσει κανείς γιατί δε με σκεπάζει ο καλός μου τα βράδια... Εντάξει;;;

Περαστικά μου... στη γρίπη αναφέρομαι...


Κυριακή 10 Μαΐου 2009

Θα ξημερώσει...




Θα ξημερώσει..








Έτσι δεν είναι; Πες μου ότι θα ξημερώσει...

Παρασκευή 8 Μαΐου 2009

Περί ορέξεως (και χρόνου)... κολοκυθόπιτα

Μία τούρτα που ποτέ δε φαγώθηκε, ένα μπουκάλι ουίσκι σχεδόν τελειωμένο, παγωτό στην κατάψυξη απείραχτο, δεκάδες παγάκια σε κατάσταση αναμονής, φιστίκια με το κέλυφός τους, μουσική να παίζει αδιάκοπα...

Θυμάσαι τις φωνές, τα αστεία και τα γέλια; Τη "ψυχανάλυση"; Το πεταλουδάκι που για πρώτη φορά δεν άκουσαν οι γείτονες να τσιρίζω; Πέθανε τελικώς... Το βρήκα προχθές νεκρό στην μπανιέρα. Λες αυτό να έβλεπα στον ύπνο μου;


Υπάρχει ακόμη και το τασάκι εδώ δίπλα μου... με υπολείμματα στάχτης μέσα, από τότε. Θυμάσαι; Ένα τσιγάρο ακόμα.. Θα καπνίσεις μαζί μου;

Πάγωσε λίγο τους δείκτες. Σαν να φωνάζουν απόψε σε κάθε κίνησή τους...

Τετάρτη 6 Μαΐου 2009

Ακροβατώντας


Στη μέση του πουθενά, ισορροπείς σε σκοινί αόρατο. Στροβιλίζεσαι σε στιγμές.
Κλείνεις τα αφτιά να μείνεις μόνος με τους ήχους της σιωπής. Κουλουριάζεσαι στο κρεβάτι σε εμβρυική στάση, κρατώντας ανάμεσα στο στήθος σου ό,τι πολυτιμότερο έχεις. Κρατάς σφραγισμένο το στόμα και τα μάτια, να μη ξεφύγει λυγμός, να μη κατρακυλήσει δάκρυ. Και κοιμάσαι, για να σταματήσεις να σκέφτεσαι. Ποιός σου είπε ότι τα όνειρα σταματούν στον ύπνο; Σε κυνηγούν για να σου αποδείξουν ότι όσα έζησες ήταν αλήθεια. Μια αλήθεια που ευδοκιμεί στο χώρο και στο χρόνο. Το δικό σου χρόνο, όπως εσύ τον έχεις ορίσει.


Και μετά σιωπή
. Απόλυτη. Εσύ και τίποτε άλλο. Σαν να βρίσκεσαι σε τούνελ περιμένοντας να αντικρίσεις το φως, πατώντας το γκάζι στο τέρμα. Μέχρι το σημείο που όλα τα συστήματα χτυπούν κόκκινο. Κι εσύ εκεί, συνεχίζεις γνωρίζοντας τον κίνδυνο. Η ταχύτητα έχει γίνει ένα με τις ανάγκες σου, όπως ο ύπνος, για να μη σκέφτεσαι. Εκατομμύρια εικόνες περνούν από μπροστά σου, τυλίγοντας την αναπνοή σου. Μάσκα οξυγόνου απαραίτητη για να συντηρηθείς. Ή μήπως το οξυγόνο σου είναι κάτι άλλο;

Φτάνεις στην παραλία που ποτέ δεν είχες συναντήσει στο παρελθόν. Κι όμως, από κάπου την ξέρεις. Κάπως, κάποτε είχες ξαναέλθει εδώ. Όλα γνώριμα. Και η αίσθηση του από πάντα, συνυφασμένη με όσα νιώθεις. Νικοτίνη ρουφάς και χάνεσαι στα μάτια απέναντί σου τόσο βαθειά, όσο ένας δύτης με παγκόσμιο ρεκόρ. Ξεπέρασες τον εαυτό σου. Και ξεκινάς το κολύμπι. Όχι μόνος πλέον. Και κολυμπάς, κολυμπάς, κολυμπάς, νιώθοντας να σε ακολουθεί. Εκεί, δίπλα σου, κρατώντας σου το χέρι.

Και αναδύεσαι στην επιφάνεια, ανοίγεις και πάλι τα μάτια από τον ύπνο που σε υποχρέωσες, βγαίνεις στην παραλία, σηκώνεσαι από το κρεβάτι, προχωράς στην άμμο και χάνεσαι στο βάθος του διαδρόμου. Σαν σκιά, σαν αερικό, σαν κάτι άυλο μα ταυτόχρονα τόσο ζωντανό. Η πόρτα κλείνει και μαζί της παίρνει τη μυρωδιά σου, την ύπαρξή σου, τα θέλω σου. Γυρίζεις στη θάλασσα πάλι, επιστρέφεις στο κρεβάτι σου, κάνεις μια μεγάλη βουτιά, τυλίγεσαι με την κουβέρτα πάλι σε εμβρυική στάση, κρατώντας και πάλι στην αγκαλιά σου ό,τι πολυτιμότερο έχεις, ξεκινάς το κολύμπι. Πλέον, όχι μόνος.

Έζησες. Είναι αλήθεια. Έζησες για μια ακόμη φορά όσα λαχτάρησες, χωρίς εκπτώσεις, χωρίς παζάρια. Εσύ, εσύ και η αλήθεια σου.

Παρασκευή 1 Μαΐου 2009

Επιλογές

Άνθρωποι γύρω σου που είχες να τους συναντήσεις πολλά χρόνια. Τους παρατηρείς και αντιλαμβάνεσαι πως όλα έχουν αλλάξει. Μα πιο πολύ εσύ ο ίδιος. Ένα κλικ στη ζωή σου χρειάστηκε μόνο για να επιβιβαστείς σε διαφορετικό πλοίο. Δε μετανιώνω για τις επιλογές μου. Δε μετανιώνω για όσα επέλεξα και πορεύτηκα μαζί τους. Θα ήμουν αχάριστη.

Υπάρχουν στιγμές που αναρωτιέμαι πώς θα ήταν η ζωή μας αν σε συγκεκριμένες διασταυρώσεις είχαμε επιλέξει διαφορετικό μονοπάτι. Αν η αντανάκλαση του φωτός ήταν πιο χαμηλή, ή αν υπήρχε σκοτάδι. Αν οι ψίθυροι ήταν πιο δυνατοί ή οι φωνές τόσο χαμηλές, ίσα ίσα να ακούγονταν. Τί ήταν αυτό που μας ώθησε σε συγκεκριμένες επιλογές. Και δεν αναφέρομαι μόνο σε προσωπικό επίπεδο, μα και επαγγελματικό.

Άνθρωποι περνούν από μπροστά μου. Πριν από χρόνια μόνοι, μα σήμερα με τις οικογένειές τους, πολλαπλασιάστηκαν. Προσπαθώ να διασταυρώσω το βλέμμα μου με το δικό τους, ώστε να αντιληφθώ τί νιώθουν. Είναι άραγε ευτυχισμένοι; Τους λείπει κάτι; Έχτισαν τη συντροφική τους ζωή πάνω σε γερά θεμέλια; Ξυπνούν το πρωί ευχαριστώντας Τον για όσα έχουν καταφέρει στη ζωή τους; Ερωτήματα που ξέρω.. θα μείνουν αναπάντητα... Χρόνια πολλά πριν ακόμη τελειώσουμε το σχολείο κάναμε όνειρα. Είχαμε φιλοδοξίες. Σχεδιάζαμε το αύριό μας με τα πιο φωτεινά χρώματα. Άραγε πόσοι από εμάς καταφέραμε όσα λαχταρούσαμε; Λίγοι; Πολλοί; Και από αυτούς που τα κατάφεραν, πόσα ήταν αυτά που γέμισαν τη ζωή τους; Και η καθημερινότητά τους; Πώς είναι;


Τελικά τί είναι ευτυχία; Να αποκτήσεις πολλά ή λίγα και καλά; Ευτυχία νομίζω, είναι η ελευθερία των επιλογών σου. Να μπορείς να διαλέγεις αυτά με τα οποία θέλεις να πορευτείς. Κι αν κάποια στιγμή αυτά αποδειχθούν κατώτερα των προσδοκιών σου, να μπορείς να τα αφήσεις και να προχωρήσεις παρακάτω. Είναι δύσκολο, το ξέρω. Το έχω ζήσει. Μα έτσι πρέπει να κάνεις. Κι αν καταφέρεις να την αποκτήσεις, τότε μην επαναπαυθείς.

Η ευτυχία δεν είναι μαξιλαράκι να καθόμαστε και να χουζουρεύουμε πάνω της. Είναι ίσως η πιο δυναμική κατάσταση που μπορεί να βρεθεί, ή μάλλον να καταφέρει να κατακτήσει ένας άνθρωπος. Θέλει κάθε στιγμή να την ταϊζεις και να την ποτίζεις, ώστε μονίμως να είναι ανθισμένη. Αν την παραμελήσεις, θα σε ξεγράψει, θα φύγει μακριά σου, θα σε πονέσει μέχρι εκεί που δε φαντάζεσαι.


- Μήπως είσαι πολύ εγωίστρια; Λέει μια φωνή μέσα μου. Χμμ.. Δε ξέρω αν είναι εγωισμός, ή πείσμα να ζήσω όσα είναι γραμμένα, ή όσα δεν είναι γραμμένα. Άλλωστε τη μοίρα μας εμείς τη διαμορφώνουμε. Κάπως έτσι τη διαμορφώνω κι εγώ. Δεν μου αρέσει να επαναπαύομαι. Μου αρέσει να χτίζω αργά και σταθερά το σήμερα και το αύριό μου. Κι αν η πορεία μου δείξει ότι έκανα λάθος, πάλι θα χαμογελάω, έστω με δυσκολία, γιατί έδωσα τον εαυτό μου. Καλύτερο είναι να δίνεις κι ας κάνεις λάθος, παρά να μετανιώνεις για όσα δεν έδωσες ή έστω για όσα δεν έζησες, ενώ μπορούσες.

Και επειδή η ζωή είναι τόσο μα τόσο μικρή

Και επειδή οι στιγμές που την αποτελούν κυλούν σαν το νερό

Και επειδή η ίδια η ζωή είναι δώρο που εμείς επιλέγουμε το περιεχόμενό της

Και επειδή οι άνθρωποι που έρχονται στη ζωή μας μπορεί να άργησαν λίγο, μα τελικώς ήρθαν,

Επιλέγω να ζήσω τις στιγμές γεμάτες από όσα λαχταράω, με όποιο τίμημα. Ακόμη και το ακριβότερο.

Όλα ή τίποτα...
Εσύ τί επιλογή θα κάνεις;