Παρασκευή 3 Ιουνίου 2016

Κάτι δικά μου...

Τη ζωή λένε, είναι καλύτερο να την αφήσεις να τσουλήσει από μόνη της. Να μην κάνεις βεβιασμένες κινήσεις. Να μπορείς να ταξιδεύεις μαζί της. Έτσι κάνω τους τελευταίους μήνες. Κάποια όνειρα μου εκπληρώνονται, κάποια άλλα αναμένουν την υλοποίησή τους και κάποια μόλις γεννιούνται και ξεκινούν το ταξίδι προς την πραγματοποίησή τους. 

Είναι αλλιώτικο το φετινό καλοκαίρι. Κάποτε το φανταζόμουν. Όχι ακριβώς έτσι, μα εδώ που βρίσκομαι. Λείπουν ακόμη κάποια συστατικά για να το κάνουν μοναδικό. Αλλά θα έρθουν κι αυτά στην ώρα τους. Έτσι δεν είναι; Όλα έρχονται την κατάλληλη στιγμή και όλα γίνονται για κάποιο λόγο. 



Έχω αρχίσει και δημιουργώ τις συνθήκες ώστε να είμαι πιο ήρεμη και το χαμόγελό μου έρχεται δειλά δειλά και πάλι στα χείλη μου. Είναι ωραίο να εισπράττεις αγάπη μα είναι ακόμη πιο σημαντικό να δίνεις αγάπη σε εκείνους τους ανθρώπους που το αξίζουν. Νιώθω πολύ ευτυχισμένη που μπορώ να ξεχωρίσω τους ανθρώπους που είναι κοντά μου κι ας βρίσκονται τόσο μα τόσο μακριά. Είναι ωραίο να νιώθεις πως έστω και μακριά υπάρχουν ψυχές που σε σκέφτονται, σε αγαπούν και αγωνιούν για εσένα. 

Ναι, χαμογελάω και πάλι κι ας βρίσκομαι μακριά από πολλές συνήθειες και αρκετούς ανθρώπους. Και νομίζω πως η ψυχή μου αργά αλλά σταθερά γαληνεύει. Μπορεί να βοηθάει η φλόγα από το αναμμένο κερί που καίει δίπλα μου, μπορεί και η μουσική που με γαληνεύει, που με κάνει να ονειρεύομαι και πάλι. 



Μη σταματήσετε ποτέ να ελπίζετε. Ακόμα κι το ακατόρθωτο, μπορεί να γίνει πραγματικότητα!