Τρίτη 19 Ιανουαρίου 2016

Black Hole...

Μια ανάσα θέλω σήμερα να πάρω. Μια ανάσα να μπορέσω να συνεχίσω ό,τι κάνω. Ένα μαγικό ραβδάκι να με διακτινίσει όσο πιο μακριά γίνεται. Κάπου που δε θα υπάρχουν δεύτερες σκέψεις, κάπου που το ρίσκο θα μεταμορφώνεται σε ευκαιρία κι έπειτα σε επιτυχία, κάπου όπου η Ιθάκη δε θα μοιάζει τόσο άπιαστη. 

Έχεις νιώσει ποτέ σαν να βρίσκεσαι μέσα σε μια μαύρη τρύπα, από την οποία δεν μπορείς να ξεφύγεις; Ούτε καν το φως που υπάρχει γύρω σου δεν μπορεί να φανεί. Ούτε να αναπνεύσεις... Έτσι νιώθω σήμερα. 



Περίεργη μέρα. Από την ώρα που άνοιξα τα μάτια μου, μετράω τις ώρες για να βρεθώ ξανά κάτω από το πάπλωμά μου. Κι όμως, είναι μια μέρα που ξεκίνησε όπως ακριβώς και η χθεσινή και η προχθεσινή και όλες οι μέρες των τελευταίων μηνών. Με σταθερή έλλειψη σιγουριάς, με έλλειψη δυνατότητας συγκέντρωσης και άσχημη διάθεση. Όλα μαύρα; Ναι, όλα μαύρα σήμερα. Γι αυτό θέλω να νυχτώσει, γιατί αυτός ο ήλιος που μια βγαίνει και μια κρύβεται με κούρασε. 

Ψάχνω να δω τί φταίει. Ίσως να είναι η γενικότερη κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε. Ένα αβέβαιο σήμερα και ένα πολύ πιο δύσκολο αύριο. Ίσως αυτός να είναι ο λόγος που μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες δεν μπορούσα να κλείσω τα μάτια μου. Ο Μορφέας με βαρέθηκε κι έφυγε σκέφτηκα. 

Ξέρεις τί θέλω; Να πάρω τα δικά μου χρώματα και να ζωγραφίσω το δικό μου ταξίδι, όπως παλιά. Να μη με νοιάζει αν θα ξεφύγω από τα περιθώρια του καμβά. Να μπορώ να το χρωματίσω τόσο πολύ, που σε κάθε σημείο του να χαμογελάω για την ομορφιά και την ηρεμία που το χαρακτηρίζει. Να μπορώ να βουτάω μέσα του και να με πηγαίνει σε μέρη που η θάλασσα και ο ουρανός θα μου δίνουν όλα όσα χρειάζομαι. Τίποτα περισσότερο... τίποτα λιγότερο. 



Ένα ταξίδι με ανοικτό εισιτήριο...

Άσε με τουλάχιστον να το ονειρεύομαι, γιατί ξέρω πως υπάρχει....



8 σχόλια:

Maria P. είπε...

Σου στέλνω αγκαλίτσα και φιλί για να σε καλοπιάσω, να μη νιώθεις έτσι! Στεναχωρέθηκα! Είναι μέρες και μέρες, το ξέρω, άλλοτε σε πιάνει, άλλοτε σε αφήνει, αλλά προσπάθησε να σκέφτεσαι πιο θετικά...
Όλα θα πάνε καλά...!
Αγκάλιασε τα ρίσκα σου :)

Και πέρνα από το blog μου αν θέλεις, έχω πάνω πάνω ανάρτηση για την αξία του σήμερα... Μην την παραβλέπεις!

Φιλάκια!

Υάδα είπε...

@ Μαίρη Π.

τελικά γι αυτά τα ρίσκα ζούμε. Γι αυτά τα ρίσκα αγωνιζόμαστε. Μια ζωή αυτό έκανα. Τώρα τελευταία είχα καταθέσει τα όπλα, γι αυτό και όλα μου πήγαιναν λάθος. Ή έστω σχεδόν όλα. Κάτι το οποίο έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τον χαρακτήρα μου. Κι έτσι επαναστάτησε ο εαυτός μου..
Τελικά η μέρα μπορεί να ξεκίνησε άσχημα, αλλά τελείωσε μοναδικά και η σημερινή ξεκίνησε με νέα δεδομένα. Επιτέλους...
Θα περάσω σίγουρα από το blog σου.
Φιλιά πολλά!

Maria P. είπε...

Χαίρομαι κορίτσι μου... Μακάρι τα νέα δεδομένα σου να αποδειχτούν ακριβώς ό,τι χρειάζεσαι αυτή τη στιγμή. Να σε "ξεκολλήσουν", ξέρεις, να σε σπρώξουν λίγο... Φιλιά και σ'ευχαριστώ για τη βόλτα :)

Υάδα είπε...

@ Μαίρη Π.
κι εγώ αυτό εύχομαι. Αυτό το σπρώξιμο χρειαζόμουν. Όλα τα υπόλοιπα ξέρω πως θα έρθουν στην ώρα τους. Απλά ήταν να το πάρω απόφαση.
Να είσαι καλά!

Neraides kai Drakoi είπε...

Χαίρομαι που σε βρήκα! Να σου πω πως και εγώ έτσι αισθάνομαι χωρίς να ξέρω γιατί... το απέδωσα στην Blue Monday, αλλά βλέπω ότι κράτησε και Tuesday, Wednesday κλπ... Ελπίζω να είσαι λίγο καλύτερα!

Overthinking είπε...

Ειναι απο τις περιόδους της ζωής μας που νιώθουμε ότι κανείς και τίποτα δεν σου δίνουν ένα λόγο να μην τα τινάξεις όλα στον αέρα και να ξεκινήσεις πάλι απο το μηδέν. Με νεα πόλη, νέο σπίτι, νεοι ανθρωποι, νεα ζωη.
Σε διαβάζω απο τότε που ξεκίνησες πάλι να γράφεις και ταυτίζομαι σε κάθε σου ανάρτηση λίγο πολύ.
Αυτο που τελικά χρειαζόμαστε είναι περισσότερη πίστη στον εαυτό μας ότι θα τα καταφέρουμε.
Και να μην ξεχνάμε πως τις καλύτερες μας μέρες δεν τις έχουμε ζήσει ακόμα...
φιλακι τεραστιο και 2λεπτη αγκαλιτσα.

Υάδα είπε...

@ Clelia - Νεράιδες και Δράκοι

Καλώς ήρθες! Είμαι καλύτερα σίγουρα. Νομίζω πως όλοι μας έχουμε τις Blue Mondays μας που και που. Το θέμα είναι να μπορούμε να σηκωνόμαστε και να προχωρούμε. Μαχητές ζωής...

Να είσαι καλά!

Υάδα είπε...

@ Small Firework

όταν μου λένε άνθρωποι που διαβάζουν το blog μου, ότι ταυτίζονται μαζί μου, δεν μπορώ να σου περιγράψω πόσο ξεχωριστά νιώθω. Είναι μαγικό να νιώθεις πως εκεί έξω υπάρχει και κάποιος άλλος που ζει κάτι παρόμοιο με σένα..
Είχα πάντοτε την ικανότητα, αν μπορώ να την πω έτσι, αν δω πως κάτι δεν πάει καλά, να τραβάω μια γραμμή και να προχωράω παρακάτω. Δεν αναφέρομαι μόνο σε προσωπικές σχέσεις, αλλά και σε επαγγελματικές. Μπορεί να καθυστερώ να το πάρω απόφαση, αλλά έρχεται η στιγμή που το πραγματοποιώ.
Κάνε το κι εσύ... είμαι σίγουρη ότι το μπορείς...

Φιλιά πολλά κορίτσι μου γλυκό! Να χαμογελάς... και στα δύσκολα!