Τετάρτη 13 Ιανουαρίου 2016

Ό,τι πιο όμορφο είχα να σου πω, δε στο πα ακόμα..


Γυμνώθηκα απόψε. Από μέσα. Και μέσα το κρύο μπαίνει και δε χαρίζεται. Αλλά πάντα αντέχεις, όσο υπάρχει ένα επόμενο πρωί, με δρόμους γεμάτους ανθρώπους, δυστυχισμένους ή λιγότερο δυστυχισμένους και μερικούς χαρούμενους, με ήχους να σε ξεκουφαίνουν και πουλιά να σε γλυκαίνουν, με όλα αυτά τα αντιθετικά να σε κυκλώνουν και να σε σπρώχνουν διαρκώς να επιλέγεις, άρα να ζεις. 

Ήθελα απλά να μείνω με τα μάτια ανοιχτά, να τα βυθίσω μέσα μου, να δω εμένα, να δω εσένα.. Είναι αλλιώτικα όταν τα κρατάς ανοιχτά. Δε χωράνε αλλοιώσεις στην εικόνα. Τα όνειρα και οι αναμνήσεις στον ξύπνιο μας έχουν ένα μεγαλείο γεμάτο μαγνητισμό. Ευχή και κατάρα..

Κι όμως ο κίνδυνος είναι πάντα για τους τολμηρούς κι έχει ακριβώς τη γεύση που προτιμάμε. Κι αν σταθείς δυνατός και δεν τα παρατήσεις αμέσως, μετά τις ωμές εικόνες που τόσο μάταια θες να πείσεις τον εαυτό σου ότι απωθείς, έρχονται κι οι άλλες..οι όμορφες, αυτές που σε φέραν ως εδώ να συνεχίζεις.. Αλλά θέλει υπομονή.. Θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία, που έλεγε κι ο ποιητής.

Μ’ άρεσε πάντα να χαρίζω ένα χαμόγελο, ακόμα και στο πουθενά. Κι ας είναι γλυκόπικρο. Πάντοτε ήταν, από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, κι από τότε που με θυμούνται όλοι. 


Ουτοπίες...Υπάρχουν λες; Όλα εδώ είναι. Και οι τόποι και οι μη τόποι, αληθινοί πέρα για πέρα, φανταστικοί πέρα για πέρα ή ανάμικτοι. Εμείς έτσι κι αλλιώς τους ορίζουμε - πέρα της δοσμένης γεωγραφίας. Κολάσεις και παράδεισοι εσωτερικοί κι εξωτερικοί. Ηλιοβασιλέματα γεμάτα αναμνήσεις, ή που αναμένουν να γίνουν αναμνήσεις ζωντανές ενώ η ψυχή σου έχει ήδη πάει..  


Κι όμως, κάθε άνθρωπος κουβαλάει άλλες εικόνες, άλλες μνήμες, άλλα όνειρα κι άλλες προτεραιότητες. Πάνω απ’ όλα βρίσκεται σε άλλο στάδιο, σε άλλη στιγμή του ταξιδιού του. Η όρασή του μπορεί να ναι οξύτατη, ή να χει λίγο  θολώσει από τη σκόνη.

Αν έχει βγει πάντως στον πηγαιμό ο (συν)ταξιδιώτης έχει πιθανότητες να βγάλει την παρένθεση από το συν.. Οι πιθανότητες δεν αρκούν από μόνες τους, αλλά από ένα σημείο και μετά αναλαμβάνει η θέληση και η πρωτοβουλία, η ρήξη και η προσωπική πλέον επιλογή για το δρόμο που καθένας θα τραβήξει.. 

Και υπάρχουν φορές που το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να περιμένεις. Να αφήσεις την κίνηση να εξελιχθεί ως παρατηρητής, για να ολοκληρωθεί η εικόνα.. Και αξίζει αυτή η παύση, γιατί σε αναγκάζει να αντέξεις τη μη συμμετοχή.. Όπως υπάρχουν και φορές που το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να απαιτήσεις, να φτάσεις έξω από τα συνηθισμένα όρια των πραγμάτων.. Κι αυτό αξίζει ,γιατί από τη σύγκρουση ματώνεις πρώτα εσύ και βλέπεις να βγαίνεις ζωντανός. Και στα δυο θα χεις δυο πιθανά αποτελέσματα.. Συνταγή δεν υπάρχει κι έτσι δεν ξέρουμε ποια "μέθοδο" να επιλέξουμε. 

Πολλαπλασίασέ τα τώρα αυτά επί δύο, αν μιλάμε για δύο ανθρώπους.. Απίστευτη δυναμική.. Τεράστιο μπέρδεμα.. Εκατοντάδες σκέψεις, θέλω, δισταγμοί, βήματα μπρος και πίσω, ακινησίες...  

Τα όνειρα λένε, παίρνουν εκδίκηση - αν είσαι πιστός στα παραμύθια. Και σε βγάζουν ξανά στο δρόμο. Όσο λαβωμένος κι αν είσαι, τα πρόσωπα που κουβαλάς τροφή της καρδιάς σου, περιποιούνται τις πληγές. Από μακριά κι από πολύ μακριά..κι από κοντά...από μέσα. 
 

Και έρχονται και οι στιγμές που τα ανείπωτα βγαίνουν στην επιφάνεια και διεκδικούν τη δική τους θέση στη ζωή σου.. όπως ακριβώς περιγράφεται μέσα από το ποίημα του Ναζίμ Χικμέτ:

"Η πιο όμορφη θάλασσα είν’ αυτή
που δεν την αρμενίσαμε ακόμα..
Το πιο όμορφο παιδί δε γεννήθηκε ακόμα..
Τις πιο όμορφες μέρες μας, δεν τις ζήσαμε ακόμα
Κι ό,τι πιο όμορφο
Ό,τι πιο όμορφο είχα να σου πω
Δε στο πα ακόμα.."

 


2 σχόλια:

Maria P. είπε...

Πολύπλοκες απόψε καλή μου οι σκέψεις σου, τόσο όμορφα δοσμένες όμως. Πόση άραγε ευθύνη κρύβει το πεπρωμένο και πόση οι ίδιες μας οι επιλογές για ό,τι συμβαίνει στη ζωή μας στο τμήμα που αφορά τους... συνταξιδιώτες μας όπως έγραψες; Ίσως κανείς ποτέ να μην απαντήσει επαρκώς σε αυτό.
Πάντοτε να λες ό,τι αισθάνεσαι και όσα βγαίνουν από την καρδιά σου αβίαστα. Δεν βγαίνει μόνο σε καλό, πάντως έτσι δεν μένουμε μόνοι με "ό,τι πιο όμορφο είχαμε να πούμε" ... Έτσι πιστεύω. Μόνο σε όσους αγαπάμε και μας αγαπούν...

Καλό σου βραδάκι, σου στέλνω φιλί και αγκαλιά!

Υάδα είπε...

@ Μαίρη Π.
Πολύπλοκες σκέψεις, πολύπλοκες καταστάσεις. Πάντα έτσι δε θα είναι;
Δεν πιστεύω στο πεπρωμένο.. στη μοίρα.. στο γραφτό. Πιστεύω στον άνθρωπο, στις επιλογές του, στις αποφάσεις του.
Εκεί βρίσκεται και η ευθύνη. Είτε αναγκαζόμαστε να λειτουργήσουμε με συγκεκριμένο τρόπο, είτε παίρνουμε μια απόφαση ανεπηρέαστοι.
Δύσκολα σταυροδρόμια...
Καλό σου βράδυ!