Παρασκευή 22 Μαΐου 2009

Περιμένοντας...


Είτε είναι τρένο, είτε πλοίο τις ίδιας ή διαφορετικής γραμμής, είτε το επόμενο όνειρο, είτε η συνέχεια του ίδιου, είτε μια ανάσα πιο δυνατή, είτε ένα βήμα παράλληλο, είτε η συνέχεια στο ίδιο μονοπάτι, είτε μια βόλτα σε διαφορετικό
σταυροδρόμι... Κι όταν βρίσκεσαι σε αυτό το σταυροδρόμι ποιά κατεύθυνση αποφασίζεις να πάρεις; Αυτή που το φως είναι άπλετο και η διαδρομή σχεδόν προδιαγεγραμμένη; Ή μήπως την άλλη στην οποία το φως είναι λιγοστό και ο δρόμος ανηφορικός και αμέσως μετά μια μεγάλη κατηφόρα ξεπροβάλλει σαν γκρεμός έτοιμος να σε παρασύρει; Το καρουζέλ της ζωής ποτέ δε σταματά να γυρνά κι εσύ ανήμπορος να κατέβεις, περιμένεις. Πάντα περιμένεις. Τί; Να σταματήσει για να κάνεις το επόμενο βήμα, ή μήπως να βρεις τρόπο να αποδράσεις από αυτό;

Βρίσκεσαι εκεί πάντα, προσπαθώντας και περιμένοντας τον εαυτό σου να αποφασίσει το επόμενο βήμα σου, ή το βήμα που θα πρέπει να κάνεις περιμένοντας κάποιοι άλλοι να αποφασίσουν για εσένα. Κι εσύ συνεχίζεις να βρίσκεσαι εκεί, ακίνητος, ανέκφραστος περιμένοντας. Απόφαση σημαντική, στιγμιαία που θα επηρεάσει το μετά από λίγο, το αύριο, το για πάντα. Εικόνες, σκέψεις, ανησυχίες και θέλω στροβιλίζουν την ύπαρξή σου, σε ταλαντεύουν, σε σηκώνουν στα ουράνια και με την πρώτη βροχή σε λιώνουν κάνοντάς σε λάσπη. Μα καταφέρνεις και πάλι να συρθείς, να σηκωθείς, να κοιτάξεις ψηλά και να προχωρήσεις μπροστά όντας ματωμένος. Ζεις, αυτό έχει σημασία. Τα κατάφερες, για μια ακόμη φορά τα κατάφερες.


Τραπουλόχαρτα καίνε την παλάμη σου, επιζητώντας το μοίρασμα. Χα, ποιό μοίρασμα αλήθεια; Πώς να καταφέρεις να μοιράσεις την ίδια τη ζωή; Τη δική σου, των γύρω σου. Θα είναι δίκαιο; Θα δώσεις σε όλους αυτά που αξίζουν; Κι αν δε σου βγαίνει το μοίρασμα; Αν υπάρχει ένας άσσος που λειτουργεί ταυτόχρονα ως μπαλαντέρ; Τότε τί κάνεις;

Περιμένοντας... πάντα κάτι...


Αφιερωμένη στη Valisia που μου έδωσε την αφορμή
να ξεδιπλώσω κάποια κομμάτια μου μέσα από τη δική της ανάρτηση.
Μουσική και στίχοι από το τραγούδι
που ακούγεται
του Β. Παπακωνσταντίνου (Πόρτο Ρίκο)
με πλήρη επίγνωση του νοήματός του.
Στάση ζωής δική μου...

"Αξίζει φίλε να υπάρχεις για ένα όνειρο,
κι ας είναι η φωτιά του να σε κάψει"

Σαν απάντηση σε όσα όλοι μας περιμένουμε...

14 σχόλια:

Unknown είπε...

Που θα είμαστε σε 100 χρόνια; Έξυπνοι/βλάκες, όμορφοι/άσχημοι, καλοί/κακοί...όλοι κάτο απο το έδαφος. Δέν υπάρχει χρόνος για σκέψη. Κλείστα μάτια και προχώρα...και η φαντασία σπαθί σου.

Καθώς προχωράς θα βρείς παρέα...

ruth_less είπε...

Υάδα μου καλημέρα.

Κατά βάθος ξέρουμε την απάντηση. Επιλέγεις εκείνο που θα σου θυμίσει ότι είσαι ζωντανή, εκείνο που θα κάνει την καρδιά σου να κτυπά και να τρέχει με χίλια, έστω και για "όσο", έστω και αν το καρουσέλ μετά επιφυλάσσει μια μεγάαααλη κατηφόρα που θα σου κόψει την ανάσα... Αυτό επιλέγεις.

Το θέμα είναι, αποφασίζεις να προχωρήσεις με αυτή σου την επιλογή;

Όσο για το μοίρασμα, πιστεύω ότι εμείς δεν μπορούμε ποτέ να κάνουμε δίκαιη την μοιρασιά για όλους. Και αν την κάνουμε δίκαιη για τους άλλους, τότε δεν θα είναι δίκαιη για μας - εξακριβομένο και πιστοποιημένο αυτό που σου λέω!!

'Αντε να δούμε πόσο καθρεφτίζουμε η μια την άλλη τώρα :)

Valisia είπε...

Επιλέγουμε με την δική μας κρίση πάντα.Δεν αποφασίζει κανένας άλλος για μας.Αρχή μου αυτό το τελευταίο.
Επίσης,αν ξέρω ότι το μονοπάτι θα έχει καρουζέλ δεν είμαι ηλίθια να επιλέξω το βαρετό και σίγουρο μονοπάτι.Αλλά αν η τύχη μου επιφυλλάσει και γκρεμό,τότε να πέσω να τσακιστώ.Τουλάχιστον θα είναι η πιο ωραία πτώση της ζωής μου.Και μετά θα πάω να μαζέψω 2 πόδια,δυο χέρια κι ένα κεφάλι και θα τα ξανασυναρμολογήσω.Ακούστε όμως ένα μαγικό:Η καρδιά παραμένει ανέπαφη κι είναι έτοιμη να ξαναγαπήσει και να ξαναγκρεμιστεί.

Y.Γ:Αν ξέρετε τραπουλοπαίγνιο να σας πάρω μαζί μου στο καζίνο.

ΦΟΥΛΗ είπε...

Είτε αεροπλάνο,είτε τρένο,
είτε πλοίο,ο προορισμός είναι ζωή.
Όσο για τη μοιρασιά,δεν την κάνουμε απαραίτητα εμείς!!!!
Τώρα για το καλό φύλο;;;
Καλό απόγευμα.....

vague είπε...

Ο στόχος καμιά φορά δεν πιάνεται. Η ικανοποίηση είναι να το παλεύεις με τέτοιο τρόπο που η πικρία της αστοχίας να μπορεί να αντικατασταθεί με τη χαρά του κυνηγιού ενός νέου στόχου.
Ίσως το μυστικό γι' αυτό να είναι η εμπιστοσύνη.

Unknown είπε...

ζήσε με δύναμη ζήσε με ένταση ζήσε με αγάπη ζήσε με έρωτα.....
ζήσε αληθινά......
νάσαι καλά πολύ ωραίο

Υάδα είπε...

@ Athos Georgiou,

το σαββατοκύριακο, επειδή έκανα μια αναδόμηση/ανασυγκρότηση, όπως θέλεις πες το, είχα στο μυαλό μου τη φράση σου: "Δεν υπάρχει χρόνος για σκέψη"

Έχεις απόλυτο δίκιο. Τόσα χρόνια χαραμιζόμαστε σε σκέψεις, αναλύσεις και χανόμαστε σε λαβυρίνθους που εμείς οι ίδιοι οδηγούμε τους εαυτούς μας. Και; Τί βγάλαμε; Πού οδηγηθήκαμε; Πάλι στο ίδιο σημείο από το οποίο ξεκινήσαμε.

Αυτές τις μέρες, έκλεισα τα μάτια. Και προχώρησα μπροστά. Και συνάντησα ανθρώπους πολλούς... πόσοι θα μείνουν έχει σημασία ;-)

Να είσαι καλά. Καλή εβδομάδα σου εύχομαι :-))

Υάδα είπε...

@ καθρέφτη μου,

πάντα αυτό επέλεγα και επιλέγω. Δε νομίζω να αλλάξω τώρα. Το θέμα είναι πως τα καταφέρω μετά από το 1000ρι της ταχύτητας που έτρεχε η καρδιά, να χρειάζομαι να τρέχω κατοστάρια μετ' εμποδίων για να καλύψω κενά. Μα κάθε φορά όμως!!!!???

Προφανώς με ελκύει η κατηφόρα. Δεν εξηγείται αλλιώς ;-)

Στο μοίρασμα επίσης πάαααντα έχω ένα πρόβλημα. Δίνω τα πάντα στους άλλους και σε εμένα αφήνω κάτι λίγα.

Πιστεύω πως χρειάζομαι επειγόντως μαθήματα ενισχυτικής διδασκαλίας σε μαθηματικά και προσανατολισμό ζωής.

Τώρα καθρεπτίζουμε η μία την άλλην;;

Υάδα είπε...

@ Valisia,

δεν πιστεύω στην τύχη. Αν δείτε γύρω σας, θα διαπιστώσετε πως όλα όσα παθαίνουμε, είτε καλά είτε κακά, είναι αποτελέσματα δικών μας επιλογών. Όλα όμως. Νομίζω πως την τύχη την έχουν επινοήσει οι άνθρωποι ώστε να "ρίχνουν" πάνω της όλα τα στραβά κι ανάποδα των επιλογών τους.

Η καρδιά τραυματίζεται παραυτα. Δεν μπορεί να μείνει εντελώς ανέπαφη σε όσα της συμβαίνουν. Το θετικό είναι πως υπάρχουν οι κατάλληλοι μηχανισμοί για να πηγαίνουμε μπροστά. Γιατί αλλιώς τα ψυχιατρεία θα ήταν τα πιο κερδοφόρα ιδρύματα.

Δυστυχώς δε γνωρίζω πολλά από χαρτιά, αλλά βόλτα μαζί σας έρχομαι ευχαρίστως ;-)

Υάδα είπε...

@ ΦΟΥΛΗ μου,

ίδιος ο προορισμός πάντα. Συνοδοιπόρους αλλάζουμε, πιστεύοντας πάντα ότι έχουμε επιλέξει τους καταλληλότερους.

Καλό ξημέρωμα να έχεις. Φιλιά πολλά :-)

Υάδα είπε...

@ Συνοδοιπόρε,

έχεις απόλυτο δίκιο. Είναι μηχανισμός αυτοάμυνας και αυτός που περιγράφεις.

Εμπιστοσύνη..χμμμ
Μικρή λέξη μα τόσο δύσκολα κερδίζεται.

Να είσαι καλά. Καλό σου ξημέρωμα

Υάδα είπε...

@ homemade,

δύναμη
ένταση
αγάπη
έρωτας
αληθινά

Τα κρατάω όοοολα τα παραπάνω και έτσι πορεύομαι.

Να είσαι καλά. Καλό σου βράδυ :-)

ναδα.- είπε...

Το θέμα δεν είναι η πορεία και το μέσο.
είναι ίσως το με τι συμμαχείς

Στα τραπουλόχαρτα θα ήταν ωραία να γράφαμε ποιήματα ή μερικά να τα κάναμε δέντρα.

Άσχετο , κάπου τον Γενάρη είχα κάνει μια ανάρτηση για την τύχη
Αν θες δες την .

Αν κα τον παπ. Δεν τον πολύ πάω ωραίο κομμάτι.

Μου αρέσει η μουσική στο μπλοκ .

Και μου αρέσει να στο λέω:)

Καλό βράδυ.

Υάδα είπε...

@ Νάδα,

πολλοί υπερεκτιμούν την τύχη. Όπως ο κύριος Ξου. Γι αυτό κι εγώ δεν την πιστεύω ούτε στο ελάχιστο και έτσι έχω ήσυχο το κεφαλάκι μου. Η δύναμη του ανθρώπου είναι αυτή που προκαλεί όσα μας συμβαίνουν.

Τώρα αγαπητέ μου Νάδα, τον Παπ τον λατρεύω, από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Όσο γι αυτό το τραγούδι που ακούγεται στο blog και στη συγκεκριμένη ανάρτηση, ξέρω πως είναι ντροπή μου, αλλά ενώ το είχα ακούσει και στο παρελθόν, δεν του είχα δώσει την πρέπουσα σημασία. Αλλά κάθε στίχος του είναι και ένα ταξίδι.

Χαίρομαι που σου αρέσει η μουσική στο blog. Να μου το λες, γιατί χαίρομαι διπλά.

Καλό σου ξημέρωμα :-))