Τρίτη 23 Φεβρουαρίου 2016

Take my breath away... for the last time?

Θυμήθηκα μια παλιά κι αγαπημένη ταινία, μα ένα ακόμη πιο γνωστό τραγούδι, διαχρονικό και τόσο μα τόσο λατρεμένο. Πόσες φορές άραγε δεν έχουμε σκεφτεί ή δεν έχουμε νιώσει πως ένας άνθρωπος ή μια σχέση μας έχει πάρει τη ψυχή, την αναπνοή; Πόσες φορές δεν έχουμε πει ότι το σύμπαν συνωμότησε για να έρθει στη ζωή μας;


 "Watching I keep waiting
still anticipating love
Never hesitating
to become the fated ones
Turning and returning
to some secret place to find
Watching in slow motion
as you turn to me and say
My Love"




Πόσοι άνθρωποι άραγε υπήρξαν στη ζωή μας που μας έφεραν τα πάνω κάτω; Που μας έκαναν να αναθεωρήσουμε πολλά από τα πιστεύω μας, που μας ταρακούνησαν για τα καλά, που άλλαξαν ολόκληρη την κοσμοθεωρία μας; 
Κι όταν αυτό το κάτι φεύγει από την καθημερινότητά σου, νιώθεις σαν κάποιος να σου ξερίζωσε τη ψυχή. Να σε άφησε μισό, παρατημένο και μόνο... Πολλές φορές θα αναρωτιέσαι γιατί αφέθηκες στα συναισθήματά σου. Μα αν σου δινόταν και πάλι η ευκαιρία, το ίδιο δε θα έκανες; Την αλήθεια πες μου... 

Ποτέ δεν πίστευα πως κάτι δεν ήρθε στη σωστή στιγμή. Άλλωστε εμείς φτιάχνουμε την κάθε μας στιγμή. Έτσι δεν είναι; Το θέμα είναι πόσο μπορείς και πόσο θέλεις να ρισκάρεις για να έχεις αυτό που πραγματικά λαχταράς να έχεις δίπλα σου. Η επιλογή και οι συνέπειες δικές σου αποκλειστικά. 


1 σχόλιο:

bob είπε...

To "What If" ine isos ena apo ta pio diskola pragmata pou antimetopisa stin zoi. An mporeis, esto kai an ponaei, otan erxete afti i erotisi sto nou...

Agnoise tin!


Xairome pou akoma grafeis :)

Ath