Σκόρπιες σκέψεις για σκόρπιες στιγμές...

Κάποιες φορές όπως αυτή, αναρωτιέμαι γιατί όλες οι όμορφες στιγμές πρέπει να τελειώνουν τόσο γρήγορα. Ένα σαββατοκύριακο πέρασε τόσο υπέροχα και ήδη ανήκει στο παρελθόν. Θα μπορούσε να έχει και συνέχεια, με την έννοια του αύριο και της καθημερινότητας και όχι με την έννοια του κάπου, κάπως κάποτε.

Κάποιες φορές όπως αυτή, αναρωτιέμαι ποιό είναι αυτό το μαγικό συστατικό (γιατί περί μαγικού συστατικού πρόκειται αφού είναι τόσο δύσκολο να βρεθεί ) που χρειάζονται κάποιοι άνθρωποι να κρατήσουν και να αποφασίσουν πως τους γεμίζει με ευτυχία. Ζούμε στιγμές, λεπτά και ώρες με ανθρώπους που μας κάνουν να γελάμε, να νιώθουμε πληρότητα, ευτυχία, ασφάλεια, προσμονή, μας κάνουν να θέλουμε να ρουφήξουμε κάθε μικρή ή μεγάλη στιγμή από εκείνες που είμαστε μαζί τους, στιγμές που μας κάνουν να ζούμε και να ονειρευόμαστε για ένα αύριο με περισσότερα χρώματα. Κι όμως, πώς γίνεται να μη θέλουμε να κρατήσουμε στη ζωή μας αυτά που όπως υποστηρίζουμε και με λόγια και με πράξεις εκτιμάμε; Και τελικά, πόσο δύσκολη είναι η αποκλειστικότητα στις ζωές των ανθρώπων;

Κάποιες φορές όπως αυτή αντιλαμβάνομαι ότι οι άνθρωποι προσπερνάμε την ευτυχία και κάποιες φορές την κλωτσάμε με τόσο απλό και φυσικό τρόπο, σαν να είναι κάτι που μπορούμε να το βρούμε οπουδήποτε. Σε εκείνο ακριβώς το σημείο, χάνουμε τη βασική αξία της ζωής....

Ξέρω πως όσα έγραψα ίσως είναι δυσκολονόητα, μα κάποιοι που θα τα διαβάσουν, ίσως να καταλάβουν πως προσπαθώ να κάνω ένα βήμα μπροστά, βάζοντας την Υάδα ανάμεσα σε καινούργιους ανθρώπους και εικόνες, όπως αυτήν κάτω από τη βροχή, όπως την έζησα χθες το βράδυ δίπλα στη θάλασσα...

Καλή εβδομάδα να έχουμε

Λίγα λόγια ξέμπαρκα που ποτέ δε ξεχνώ...

7 Φεβρουαρίου 2006

Δυο λογάκια να τα μπαρκάρεις τη νύχτα και να δώσεις τις δικές σου, εντελώς δικές σου απαντήσεις, πέρα απ' το χρόνο, πέρα απ' το εδώ και το τώρα, πέρα από το σένα και από μένα..
Έχω τόσα να σου πω... Κι είναι απαίσιο το μέρος εδώ... παγερό κι απάνθρωπο. Αλλοιώνει κι αφήνει τα πάντα ξερά κι αχρωμάτιστα. Δε ξέρω αν αξίζει και πόσο να σου ταξιδεύω χλωμά γράμματα στη σειρά. Ο μόνος λόγος που το κάνω είναι για να τα χρωματίσεις μέσα σου κι ίσως μια ευτυχή στιγμή κάποια απ' αυτά να ανακληθούν.. να φανούν χρήσιμα, ν' αποκτήσουν πνοή και σημασία καθώς τ' αρθρώνεις, ή απλά τα σκέφτεσαι.


Όσα ειπωθήκανε δεν είναι λόγια για να λέγονται
σ' αυτούς που ξέρουν και δε ξέρουν.
Ποιό κύμα, ποιό ποτάμι, κατεβάζοντας
μνήμες ορμές κι επιθυμίες,
ποιος χρόνος ανυπόστατος κρύβεται πίσω από τα λόγια .
Πώς θα περάσουμε από το σκοτάδι του αίματος
Είναι ένα δάσος το αίμα.
Πώς θα συμβιβαστούμε, πώς θα χτίσουμε
το ωραίο ταξίδι με τις άμμους που σαλεύουν
και φεύγουνε κάθε πρωί. Το ξέρω η θάλασσα
μας δίνει φως, η θάλασσα επιβάλλει τη γαλήνη
θυμίζοντας ένα κορμί στα βράχια
ή εκείνο τον παράδρομο στα χώματα της νύχτας.
Όσα ειπωθήκανε μια μέρα θα τα ξαναπούμε
θα ξαναβρούμε τάχα τα φτερά
εκείνου του πουλιού στα βράχια;

-*-*-*-*-*-*

Τί γύρευες τόσο ψηλά στον ουρανό
Κι ανέβαινα χιλιάδες άστρα να σε συναντήσω;
Από τους ώμους μου είχαν φύγει τα φτερά.
Τα ' καψε ο ήλιος του μεσημεριού.
Πονούσε το κορμί μου κι όταν σ' αγγιζα γεννούσε νύχτες.
Πρωί αέρινο
και μήτε ν ' ανασάνω μήτε να μιλήσω μ' άφηνες.
Ανέβαινα χλωμός απ' την μεγάλη Άρκτο.
Δίπλα στο Σείριο τα μαλλιά σου μύριζαν
φύκια της θάλασσας αρμύρες του βυθού.
Ένα θαμπό χαμόγελο με λάβωνε
κι ένα κορμί το απόγευμα που γύριζε κατά τη δύση του

-*-*-*-*-*-*

Όλα τα παραπάνω ανήκουν σε στιγμές μοναδικές, που τις νοσταλγώ. Δεν έχει περάσει μέρα και νύχτα χωρίς να τον σκέφτομαι, από τότε που εκείνος ο άνθρωπος - κομμάτι του οποίου βρίσκεται και θα βρίσκεται πάντα μέσα στη ψυχή μου - μου τα αφιέρωνε, εκείνα τα βράδια που δε ξημέρωναν ποτέ. Τί νιώθω γι αυτόν τον άνθρωπο; Δύσκολα μπορώ να περιγράψω, γιατί είναι πολλά και κάποιες φορές αντιφατικά. Πάνω από όλα είναι ο αδελφός που ποτέ δεν είχα, ο άνθρωπος που όσο κοντά η μακριά βρισκόταν, πάντοτε καταλάβαινε τί ένιωθα, τί συνέβαινε στη ζωή μου, τί λαχταρούσα. Ισορροπίες τόσο λεπτές...

Ξέρω πως έσβησε πριν από κάποια χρόνια. Έτσι τουλάχιστον έμαθα. Μέσα μου έχω ακόμη τις αμφιβολίες μου... όχι γιατί μου αρέσει να ζω μέσα από και σε ουτοπικές καταστάσεις, αλλά γιατί μετά από τόσο καιρό και εντελώς απροσδόκητα έγινε κάτι τόσο μικρό, που οι συμπτώσεις του μου αφήνουν ακόμη την ελπίδα πως ίσως ακόμη να αναπνέουμε τον ίδιο αέρα.

Αν ζει, ξέρω πως θα με συγχωρέσει που αποτυπώνω τα λόγια του εδώ μέσα και θα το ξανακάνω γιατί έχω ανάγκη να τα βλέπω να υπάρχουν στη ζωή μου. Δε ξέρω αν τα λόγια ανήκουν κάπου αλλού, το μόνο που ξέρω είναι πως μου τα σιγοψιθύρησε κάποτε κι ας μην ένιωσα ποτέ την ανάσα του.

Όπου κι αν είσαι, να χαμογελάς κι εγώ κάθε φορά που βρίσκομαι κοντά σε θάλασσα, πετάω ένα βοτσαλάκι και λέω " Για σενα Α. μου"

Breath in... Breath out...

Αυτό το ένστικτο... να λειτουργεί πάντα εκεί που δεν το περιμένεις. Και να μη λειτουργεί όταν πραγματικά το θέλεις και το χρειάζεσαι.. Παρασκευή απόγευμα, μετά από τόσο καιρό και με αφορμή τη συναυλία, φεύγοντας από το σπίτι, ένιωσα ότι θα δω αυτό που τόσο περίμενα. Ήμουν σίγουρη σχεδόν. Και επιβεβαιώθηκα. Μεγάλη λεωφόρος, μια μικρή εκκλησία κι ένα μπαλκόνι που για πρώτη φορά το έβλεπα γεμάτο. Λίγοι ή πολλοί δεν έχει σημασία, εκεί βρισκόταν αυτό που ήθελα.

Και τί να καταλάβει ο ταξιτζής αν του έλεγα ότι ήθελα να βγω από το παράθυρο να φωνάξω, να πω όλα όσα μια στιγμή σαν εκείνη δε μπορεί να χωρέσει. Παρέμεινα σιωπηλή, να κοιτάζω το ίδιο σημείο καθώς απομακρυνόμουν. Πώς ένιωσα; Λίγες γραμμές και πολλές λέξεις δεν μπορούν να περιγράψουν όλα εκείνα τα μικρά ή μεγάλα που κάνουν το σώμα να τρέμει και τη ψυχή να φτερουγίζει από χαρά και νοσταλγία.

Και τα ξημερώματα η χαρά ήταν ακόμη μεγαλύτερη όταν τα μάτια συναντήθηκαν. Ακροβασίες ανάμεσα στα θέλω και στα μπορώ, στο δυνατό και στο αδύνατο, στο τώρα στο χθες και στο αύριο. Υποσχέσεις δόθηκαν, αλλά πόσο μπορούν να τηρηθούν όταν το αύριο δε ξέρει κανείς από εμάς που θα μας βρει; Μια απόφαση που θα καθορίσει τις στιγμές με βάση όσα έγιναν κάποτε. Όλα πρέπει να είναι ένας φαύλος κύκλος χωρίς αρχή και τέλος; Ή μήπως τελικά την αρχή και τη συνέχεια μπορούμε να την οριοθετήσουμε, απλά το αποτέλεσμα συμβαίνει εξαιτίας αυτών των πράξεών μας;

Τα μάτια λένε πάντα την αλήθεια αν μπορείς να τα διαβάζεις. Κι εσύ μπορούσες πάντα να τα διαβάζεις. Χωρίς να μιλήσω, χωρίς καν να με έχεις απέναντί σου, χωρίς να εκφράσω την παραμικρή συλλαβή, πώς καταφέρνεις να διαβάζεις τη σκέψη μου; Πώς μπορείς να ξέρεις τα θέλω μου, όταν δε σου τα έχω εκφράσει ποτέ όπως θα ήθελα. Όχι γιατί δεν ήθελα, αλλά γιατί δεν μπορούσα. Γιατί πάντα μοιάζαμε με κούκλες σε θέατρο παραλόγου που με νωχελικές κινήσεις κινούμασταν σε δρόμους παράλληλους με πορείες οι οποίες σπάνια μπορούσαν να συναντηθούν. Μα όταν αυτό γίνονταν, ήταν σαν ολόκληρος ο κόσμος να έχει ρίξει λίγη από την ασημόσκονη πάνω μας. Τα θέλω κοινά, μα οι πορείες πάντα χωριστές. Γιατί να μην μπορούν να ενωθούν όπως τότε;

- Να μπορούσα λίγο να απλώσω το χέρι μου να σε αγγίξω, για μια μονάχα στιγμή και μετά να γίνω αόρατη μέσα στο χώρο και στο χρόνο. Να παγώσω τις στιγμές και μαζί να κινούμαστε ανάμεσα τους χωρίς να υπολογίζουμε κάτι, μονάχα πώς θα μπορέσουμε να κάνουμε τα πάντα περισσότερο φωτεινά, από την αρχή, συλλαβίζοντας το ρήμα σ'αγαπάω ασυναίρετο, όπως του αξίζει. Μια ζωή όπως την έχουμε ονειρευτεί, προσπερνώντας κάθε εμπόδιο

- Μακάρι να μπορούσα να σου δείξω τα μισά από όσα νιώθω

- Μ'αγαπάς;

- Πολύ ματάκια μου κι ας μην το δείχνω

- Δε μου το έχεις ξαναπεί έτσι

- Δεν ήταν ποτέ τα πράγματα έτσι. Δε θέλω να κλαις...

Και η ζωή συνεχίζεται...

Μια ψυχή και απόψε ταξιδεύει...

Πολλές φορές αναρωτιέμαι πόσες είναι οι ψυχές εκείνες που τις νύχτες μαζί μου ξενυχτούν, περιμένοντας τα πάντα και ταυτόχρονα το απόλυτο τίποτα. Και μέσα σε αυτό το τίποτα υπάρχει και εκείνο το κάτι που περιμένουμε να έρθει, χωρίς να μπορούμε να το προσδιορίσουμε. Εκεί όμως δε βρίσκεται και η μαγεία; Να μπορούμε να ονειρευόμαστε ελεύθερα, χωρίς όρια, χωρίς πρέπει και μη, χωρίς εμπόδια...






Μάταια όλα αυτά; Δε ξέρω.. πια δε ξέρω... δε θέλω να ξέρω... μονάχα θέλω να ζήσω, όσα μου αναλογούν, για όσο, για σήμερα, για αύριο, για πάντα... όσα μου αξίζουν.



Σσσσσ... άκου τη νύχτα... κάτι θέλει να σου πει κι απόψε. Εσύ που ξενυχτάς μαζί μου... Απόψε και κάθε βράδυ..


Όταν βρεις αυτό το κάτι, μονάχα τότε, μιλήσέ μου για το ταξίδι σου...

Σαν άγγιγμα...

Βρίσκεσαι κάπου εκεί έξω... το ξέρω, το νιώθω. Ξέρω πως υπάρχεις κι ας μη σε έχω ποτέ γνωρίσει. Έρχεσαι στα όνειρά μου κρυφά και με παίρνεις αγκαλιά μέχρι το πρωί. Φύλακας άγγελος των ονείρων μου όσο κοιμάμαι και συνοδοιπόρος μου στα όνειρα της μέρας.

Είμαι σίγουρη πως κάποια μέρα θα σε γνωρίσω και η συνάντησή μας θα φέρει την ευτυχία στη ζωή μου. Το μόνο όνειρο που δε θέλω να κάνω, είναι οι στιγμές μαζί σου.

Γιατί τότε θέλω μονάχα να ζω... και να ονειρεύομαι μαζί σου...

Παιχνίδια μυαλού..

Και ξαφνικά, εκεί που πίστευες πως είχες βάλει σε μια τάξη όλα όσα υπήρχαν στη ζωή σου, καθημερινά ή μη, κάνεις μια βόλτα, βλέπεις εικόνες, ακούς ήχους, αφουγκράζεσαι τις σιωπές έτσι όπως μοναδικά διέθετες την ικανότητα να το κάνεις, η ζωή σου περνάει σαν αστραπή μπροστά στα μάτια σου συμπυκνώνοντας μικρές ή μεγάλες στιγμές.

Μια αγκαλιά, ένα χάδι, ένα χαμόγελο. Είναι αυτά που ανέκαθεν αναζητούσες, αυτά που πάντα ήθελες να πλαισιώνουν τη ζωή σου. Και όταν τα βρίσκεις, εισέρχεσαι στη διαδικασία να αναρωτιέσαι αν ο άνθρωπος που σου τα δίνει είναι αυτός που θέλεις να είναι δίπλα σου ή αν αυτά που σου δίνει είναι αυτά που χρειάζεσαι. Και αυτομάτως προκύπτουν οι συγκρίσεις. Και έρχονται στην επιφάνεια όλα εκείνα που τόσο καιρό προσπαθείς να κρατήσεις σφραγισμένα μέσα στη ψυχή σου μόνο και μόνο επειδή δεν μπορούν να γίνουν η καθημερινότητά σου, η ζωή σου, το ξύπνημά σου κάθε πρωί, η σκέψη σου κατά τη διάρκεια της μέρας και το λιμανάκι σου κάθε βράδυ.

Υπάρχουν άνθρωποι και καταστάσεις που στοιχειώνουν όλο σου το είναι, αδιαφορώντας αν θα σε παρακινήσουν να προχωρήσεις μπροστά. Και δεν το κάνουν ηθελημένα. Λειτουργούν στο υποσυνείδητό σου με τόση δύναμη που όση αντίσταση κι αν βάλεις το μόνο σίγουρο είναι ότι θα μείνεις απλός θεατής, σαν να παρακολουθείς μια αρχαία ελληνική τραγωδία να ξετυλίγεται μπροστά σου.

Και ξημερώνει η μέρα που έχεις στο σώμα σου τη μυρωδιά ενός ανθρώπου που θα ήθελες να βρίσκεται δίπλα σου, εκείνου του ανθρώπου που πέρασες μαζί του στιγμές που θα σου μείνουν μέσα σου, που σε κάνει να χαμογελάς και να ελπίζεις λέγοντας πως η ζωή είναι τόσο ωραία. Και νιώθεις που σου λείπει. Αλλά αναρωτιέσαι αν σου λείπει ο ίδιος ο άνθρωπος ή οι στιγμές που περάσατε μαζί. Και ακριβώς την ίδια στιγμή τρυπώνουν στη σκέψη σου όλα όσα κρατούσες σφραγισμένα μέσα σου - ή νόμιζες πως ήταν σφραγισμένα - και σε αναποδογυρίζουν, σε στροβιλίζουν, παρασέρνοντας όλο σου το είναι σε μονοπάτια σκοτεινά, όπου το φως που πλημμύριζε την ύπαρξή σου μέχρι και πριν από λίγο, να μοιάζει με αυτό ενός φακού που τελειώνει η μπαταρία του.

Σκέψεις, αναπνοή διακεκομμένη στην καινούργια μέρα, επόμενες κινήσεις, επόμενες σκέψεις και μια γλυκιά μελαγχολία και προσμονή θέλοντας το μετά από λίγο να είναι φωτεινό και γεμάτο από χαμόγελα...

Ο παρονομαστής θα παραμένει πάντα ίδιος;

Η συνέχεια δίπλα στη θάλασσα...

Κάποιες φορές είναι ωραίο να ζεις μέσα στην αυταπάτη που ορίζεις είτε εσύ, είτε διάφοροι παράγοντες...

Σήμερα αφήνω πίσω τις περισσότερες από αυτές και φεύγω να συναντήσω τον ήλιο, το καλοκαίρι, τη θάλασσα και όσα οι μέρες και οι νύχτες ξεγνοιασιάς μου επιφυλάσουν...

Σας φιλώ... να προσέχετε τους εαυτούς σας ;-)

Still wondering...

Κάπως σαν τον κλέφτη νιώθω πως τριγυρνώ στο δικό μου καλύβι, στη δική μου κρυψώνα. Φοβάμαι κάτι; Ίσως εμένα την ίδια. Το περίεργο είναι ότι με βρίσκω ακριβώς στο ίδιο σημείο με πέρυσι τέτοιο μήνα. Αλλά υπάρχουν πολλές διαφορές. Ουσίας διαφορές. Καθοριστικές διαφορές που αυτομάτως επαναπροσδιορίζουν το τότε με το τώρα. Μήπως όμως τελικά ο χρόνος είναι μια ουτοπία χωρίς πραγματική ουσία; Μήπως απλά υπάρχει για να οριοθετεί συγκεκριμένες καταστάσεις, βάζοντας απλά μια ταμπέλα προσδιορίζοντας κάτι που στην ουσία δεν υφίσταται;

Πέρασε ένας χρόνος μα νιώθω ότι βρίσκομαι στο ίδιο ακριβώς σημείο. Τότε περίμενα. Και τώρα περιμένω. Δε ξέρω τί. Δε ξέρω αν πρόκειται για μια ματαιότητα. Όχι, δε νομίζω. Άλλωστε αν κάτι δεν αξίζει, απλά σβήνει. Αν κάτι συνεχίζει να υπάρχει, τότε μάλλον αξίζει. Σίγουρα το κάθετί στη ζωή μας είναι υποκειμενικό και ο καθένας μπορεί να το ερμηνεύσει διαφορετικά. Για κάποιους μπορεί να φανεί παράλογο και για κάποιους άλλους φυσιολογικό. Σημασία έχει πώς επιλέγουμε να πορευτούμε. Δε ξέρω πώς θα ήταν η ζωή μου αν είχα αλλάξει πορεία σε συγκεκριμένα σταυροδρόμια, αλλά το σίγουρο είναι πως δεν έχω μετανιώσει για κάτι. Αν το είχα κάνει, μάλλον δε θα ήμουν ο εαυτός μου. Μάλλον θα ήταν όλα μια απλή παρόρμηση της στιγμής, άνευ ουσίας και σκοπού.

Όλον αυτόν το καιρό, έμαθα για μια ακόμη φορά τί σημαίνει ανιδιοτέλεια. Τι σημαίνει υπομονή. Και επιμονή θα έλεγα, όχι όμως από την εγωιστική πλευρά της. Σημασία έχει πως ακόμη περιμένω. Δε ξέρω για πόσο, αλλά περιμένω. Δε ξέρω το αύριο, ούτε καν το μετά από λίγο και ποτέ δε θα θελήσω να το μάθω. Για έναν και μόνο λόγο. Επειδή η ζωή είναι τόσο όμορφη που οι εκπλήξεις της - ευχάριστες ή δυσάρεστες - είναι αυτές που μας δίνουν πνοή και κουράγιο να πάμε παρακάτω... ή πολλές φορές να μείνουμε σε όσα πιστεύουμε.

Τι κι αν επέστρεψα μετά από τόσο καιρό στον ίδιο χώρο; Νιώθω πως πάντα εδώ βρισκόμουν, με τη μόνη διαφορά ότι πολλές φορές ξεκινούσα να γράφω κάτι και πάντα δεν το τελείωνα. Όπως κι απόψε... Για να συνεχίσει η ζωή μας το δικό της ταξίδι.

Κάποια πράγματα μένουν πάντα ανολοκλήρωτα...

Βήματα...

Είναι ωραίο να κάνεις βήματα προχωρώντας παρακάτω... Ακόμα και τις στιγμές που περνάμε τη ζωή μας κλεισμένοι στο δικό μας κουκούλι, σαν αυτό του μεταξοσκώληκα μέχρι να αναγεννηθούμε, να αναπλαστούμε, να αναπνεύσουμε και πάλι...

Βήματα, ταξίδι και συνέχεια...

Νύχτες σιωπής που κραυγάζουν...

Υπάρχουν νύχτες σιωπηλές, νύχτες που οι σιωπές είναι τόσο δυνατές. Αγαπώ τις νύχτες, όταν το σκοτάδι γίνεται ένα πάνω μου, όταν με τυλίγει, με αγκαλιάζει και με βυθίζει στη δίνη του.

Υπάρχουν βράδια που οι σκέψεις μου ταξιδεύουν κάπου εκεί κοντά σου, προσπαθώντας να συναντηθεί το βλέμμα μου με το δικό σου, να νιώσω το χτύπο της καρδιάς σου, τη φλέβα στο λαιμό σου, την αναπνοή σου να μη διακόπτεται από ήχους παράλληλους, αυτούς που σε φοβίζουν. Προσπαθώ να ακολουθήσω σα σκιά τα βήματά σου χωρίς να μπω εμπόδιο στην επόμενη κίνησή σου. Να αγγίξω αυτά τα άψυχα δίνοντάς τους ζωή με την αφή και χρώμα με τη ματιά μου. Προσπαθώ να ακούσω τη σκέψη σου που αργότερα θα γίνει πράξη και να αποτρέψω αυτό που μπορεί να σε πονέσει ή να σε παρασύρει σε μονοπάτια γεμάτα λακούβες από λάσπη και βρωμιά. Να γίνω ένα με τη γουλιά από το οινόπνευμα που σου καίει τα σωθικά, οδηγώντας σε ένα κόσμο πρωτόγνωρο και ξέγνοιαστο, όπου κακοί λύκοι και κοκκινοσκουφίτσες δεν υπάρχουν. Σε έναν κόσμο που οι επιλογές σου δε θα είναι ταυτόσημες με τον κίνδυνο επειδή δεν έχεις άλλο μονοπάτι να διαβείς, μα ταυτόσημες με όσα κάποτε ονειρεύτηκες. Όνειρα που κάποιοι αποφάσισαν να σου σκοτώσουν βίαια αφήνοντάς σε χωρίς αύριο, χωρίς ελπίδα, χωρίς πνοή.

Μα μέσα σε όλο αυτό το σκοτάδι μπορώ και διακρίνω το πάθος, το φως, την ανάγκη για ζωή, τη θέληση για μοίρασμα, την κραυγή και την αγωνία για όλα αυτά που αξίζουν, αφήνοντας όλα εκείνα που μίσησες όσο την ίδια σου τη ζωή. Ακολούθησέ τα, βήμα προς βήμα. Το φως δεν είναι μακριά.

Φτάνεις. Το ξέρω.

Το νιώθω μέσα στις σιωπές σου κι ας μην το πίστεψες ποτέ.

Μη φοβάσαι το σκοτάδι... είμαι εδώ...

Σταυροδρόμια...

Κάποια πράγματα συμβαίνουν επειδή συγκεκριμένα γεγονόταν μας ωθούν να λειτουργήσουμε κατά αυτόν τον τρόπο ή απλά οδηγούμαστε σε συγκεκριμένες πράξεις επειδή η μοναξιά είναι ο οδηγός σε αυτές;

Υπάρχουν στιγμές που οι πράξεις αλλά και τα αποτελέσματα αυτών χαρακτηρίζονται κάπως επιπόλαια θα μπορούσα να πω, καθώς έχουμε ακολουθήσει μια πορεία η οποία δεν αντικατοπτρίζει τα θέλω μας και το βασικότερο δεν αντιπροσωπεύει εμάς τους ίδιους. Όμως γιατί άραγε να λειτουργούμε με αυτόν τον τρόπο; Γιατί να ακολουθούμε έναν δρόμο τον οποίον ακολουθώντας τον γνωρίζουμε πως δε θα τον περπατούσαμε κάτω από άλλες συνθήκες; Μήπως είναι ένας μηχανισμός αυτοάμυνας, αυτοπροστασίας λόγω συγκεκριμένων βιωμάτων; Έτσι όμως δε χάνουμε το αναπάντεχο, το απροσδόκητο, το μη προγραμματισμένο; Άραγε σε ποιον βαθμό μπορούμε να ορίσουμε το "μετά από λίγο", το αύριο και το παραπέρα;

Κατά πόσον οι αποφάσεις μας και η συμπεριφορά μας σε δεδομένες καταστάσεις είναι ικανές να ορίσουν όσα θα έρθουν; Ζωγραφίζοντας τη ζωή μας ακολουθώντας συγκεκριμένη πορεία, μπορούμε αυτόματα να την κάνουμε ιδανική; Και ποιος ορίζει τί είναι σωστό και τί λάθος; Όταν βιώνεις μια κατάσταση την οποία γνωρίζεις πως είναι αυτό που θα ήθελες κάτω από άλλες συνθήκες, τότε ποιό ακριβώς θα πρέπει να είναι το επόμενο βήμα σου; Καταστρέφεις τα πάντα, όλα όσα ζεις, ακόμα κι αν αυτά είναι μισά, ή συνεχίζεις ζώντας το δικό σου παραμύθι, υπολογίζοντας πως οι πιθανότητες να ολοκληρωθεί είναι μηδαμινές; Κι αν καταστρέψεις ακόμα κι αυτά τα μισά και ανολοκλήρωτα, ποιος σου εγγυάται πως το αύριο δε θα ξημερώσει διαφορετικό από τις προσδοκίες του πρέπει;

Άραγε, το επόμενο βήμα μπορεί να στηρίζεται στο προφανές ή στην ελπίδα; Για πόσο;

Reborn

Και πέρασαν οι μέρες, πέρασαν οι εβδομάδες και οι μήνες και βρίσκομαι και πάλι εδώ, σε ένα χώρο τόσο γνώριμο. Υπήρξαν στιγμές σε αυτό το διάστημα που μου έλειψε πολύ να γράφω, να διαβάζω, να υπάρχω εδώ μέσα. Ειδικά ο πρώτος καιρός ήταν πραγματικά δύσκολος για εμένα. Μου φάνηκε τόσο δύσκολο να πρέπει να γυρίζω σπίτι χωρίς να έχω το μέσο για να βρίσκομαι εδώ. Κάποιες στιγμές υπήρχαν τόσα πολλά που ήθελα να μοιραστώ εδώ μαζί σας και κάποιες άλλες που χανόμουν στις δικές μου σιωπές που κανένας άλλος δε χωράει. Οι μήνες που πέρασαν πρέπει να ομολογήσω ότι ήταν αρκετά δύσκολοι. Έπρεπε να αντιμετωπίσω πολλές καταστάσεις.




Ακόμα δεν έχω κάνει τον απολογισμό μου, μα ξέρω πως όσα συνέβησαν ήταν κομμάτια από ένα παζλ που έπρεπε να υπομείνω και να δείξω όσο το δυνατον περισσότερη θέληση να το συνθέσω σωστά και στη συνέχεια να μπορέσω να το καταστρέψω και να προχωρήσω μπροστά. Καθόλου εύκολη διαδικασία, μα νομίζω πως κατάφερα να βγω ζωντανή με κάποιες απώλειες, παροδικές ελπίζω. Όχι, δεν επρόκειτο για κάποιο θέμα υγείας, μα διάφορα γεγονότα που αφορούσαν εμένα, την καθημερινότητά μου και όλα όσα περιστρέφονται γύρω από αυτήν.


Και να μαι πάλι εδώ, ανάμεσά σας, ανάμεσα σε πρόσωπα και εικόνες που αγάπησα κι ακόμα αγαπάω κι ας έχω γνωρίσει λίγο περισσότερο τους λιγότερους από εσάς. Είχα καιρό να γράψω όσα νιώθω. Τουλάχιστον με αυτόν τον τρόπο, γιατί τα χειρόγραφα δεν έλειψαν ποτέ..

Χθες ήταν και η επίσημη πρώτη της Άνοιξης και ελπίζω όλα μα όλα να ξεκίνησαν να κυλούν όπως τα ονειρεύεται ο καθένας μας. Άλλωστε για τα όνειρα κανείς δε ζήτησε αποδείξεις και κανείς δε θα επιβάλει φόρους πολυτελείας κι ας είναι τα περισσότερα από αυτά άκρως πολυτελή.

Σας φιλώ

Κλωστή κομμένη...

Και ξαφνικά νιώθεις πως το ξυπνητήρι που χτυπάει περνάει από ηλεκτροσόκ όλο σου το είναι.

Ανοίγεις τα μάτια σου και αναρωτιέσαι γιατί ξεκίνησε μια ακόμη μέρα.

Κοιτάζεσαι στον καθρέφτη και βλέπεις το πρόσωπό σου πιο γερασμένο από ποτέ.

Περπατάς στο δρόμο προσπαθώντας να κρυφτείς από τους αγνώστους που σε προσπερνούν μήπως και κάποιος από αυτούς σε αναγνωρίσει.

Αναλαμβάνεις χρέη μαριονέτας στην καθημερινότητά σου και προσποιείσαι πως η ζωή είναι όμορφη χωρίς κάποιος από τους γύρω σου να μπορεί να νιώσει όλα όσα μέσα σου συμβαίνουν.



Μα ακόμη και οι μαριονέτες δεν έρχεται η στιγμή που κλείνονται σε ένα ντουλάπι ή κρεμιούνται από ένα καρφί στον τοίχο μέχρι την επόμενη σεζόν, μόνες, στην απόλυτη σιωπή, στο απόλυτο τίποτα;

Της κούκλας στο θέατρο του παραλόγου, μόλις της έκοψαν βίαια μια κλωστή...

Αναδρομές...

Θα προσπαθήσω να ανεβάσω μια ανάρτηση μέσω του κινητού μου, είμαι και σε άδεια και ο Άγιος Βασίλης τελικά προσπέρασε φέτος, μάλλον επειδή μας είδε με κοντομάνικα Δεκέμβριο μήνα. Δε ξέρω αν ήρθε σε εσάς, αλλά σε εμένα ούτε καν έξω από το σπίτι...

Έχω κάποια τραγούδια που θέλω πολύ να μοιραστώ μαζί σας, ανεξάρτητα από τα μουσικά ακούσματα του καθενός. Ένα από αυτά, το οποίο μπορεί να μην είναι Χριστουγεννο - πρωτοχρονιάτικο, είναι όμως πάντα διαχρονικό και πάντα το κουβαλάω μέσα μου, όχι με τη μορφή φορτίου, αλλά επειδή μέσα στα λόγια του με συναντώ πολλές - πολλές φορές.

Αυξήστε την ένταση του ήχου και απολαύστε το. Έτσι για την ιστορία, οι στίχοι είναι του Νίκου Καββαδία και η μουσική όπως και η εκτέλεση του Δημήτρη Ζερβουδάκη. Πάντα οι μελλοποιημένοι στίχοι του Καββαδία με ταξίδευαν πίσω σε στιγμές...

Καλή Χρονιά σε όλους. Ελπίζω κάποια στιγμή να καταφέρω να περάσω και από τα δικά σας blogs. Καλό σαββατοκύριακο να έχουμε!