Παρασκευή 4 Δεκεμβρίου 2009

Με ακούς και απόψε;

Υπάρχουν στιγμές που αναρωτιέμαι αν κάποια πράγματα συμβαίνουν στη ζωή μας για να μας ταρακουνήσουν, ή συμβαίνουν γιατί απλά έτσι είναι η ζωή. Κάποιοι άνθρωποι, κάποιες στιγμές ή έστω κάποια γεγονότα, τα οποία υπό φυσιολογικές συνθήκες θα μας γέμιζαν με χαρά και με ευτυχία, μοιάζουν να γυρίζουν τούμπα και μας παρασύρουν σε έναν κυκεώνα σκέψεων ανάμεσα στους αμέτρητους λαβύρινθους του μυαλού μας. Και ξέρεις καλά πως αν έστω για μια στιγμή χάσεις τον προσανατολισμό σου, αν έστω για μια στιγμή θέσεις στον εαυτό σου ερωτήματα που αρχίζουν με το γιατί ή με το πως, το αποτέλεσμα θα είναι αντίθετο από ότι επιθυμούσες, διαφορετικό από αυτό που ίσως να αξίζουν οι ίδιες οι επιλογές.

Προσπαθείς να αναλύσεις καταστάσεις που σε οδήγησαν σε συγκεκριμένες πράξεις, οι οποίες σε ένα διαφορετικό χωρόχρονο θα σε γέμιζαν με ευτυχία και πληρότητα. Όταν όμως συμβαίνουν, τη στιγμή που συμβαίνουν, σε κάνουν να χάνεις τη γη κάτω από τα πόδια σου, προσπαθώντας να καταλάβεις πρώτα από όλα και όλους τον εαυτό σου και μετά τις επιλογές σου. Θα μου πεις βέβαια, πως υπάρχουν και κάποια μοιραία πράγματα στη ζωή μας, στα οποία όσο κι αν προσπαθήσεις να βάλεις μια ετικέτα, τόσο περισσότερο θα βουλιάζεις, ανήμπορος να αναδυθείς στην επιφάνεια. Μήπως τελικά αυτό που εμείς οι άνθρωποι ορίζουμε ως μοιραίο είναι απλά μια δικαιολογία, ώστε να νιώσουμε απαλλαγμένοι από τύψεις και ενοχές, αποκρύπτοντας από τον εαυτό μας την ουσία της αλήθειας;



Κι αν τελικά ορίσουμε συγκεκριμένες πράξεις ως μοιραίες, μήπως τελικά αδικούμε κάποιους ανθρώπους πέραν από εμάς τους ίδιους; Μήπως συγκεκριμένα θέλω μας οδηγούν σε αντίστοιχες επιλογές; Μήπως αυτό που δεν μπορούμε να έχουμε, το αναζητούμε με λάθος τρόπο σε λάθος ανθρώπους; Κι αν συμβαίνει αυτό, αν δηλαδή χρυσώνουμε το χάπι ή επουλώνουμε περιστασιακά μια πληγή που παραμένει ανοιχτή, δεν αδικούμε με αυτόν τον τρόπο τον εαυτό μας και ταυτόχρονα τους ανθρώπους γύρω μας; Υπάρχει τελικά λογική σε όλα;

Υπάρχει βέβαια και η άλλη άποψη, βάσει της οποίας ό,τι κι αν συμβαίνει το οποίο πιθανόν μας πόνεσε ή μας έκανε να χάσουμε την ισορροπία μας, απλά το αφήνουμε να περάσει και να σβήσει. Αλήθεια, οι πληγές της ψυχής, επουλώνονται ποτέ; Κι αν ναι, με ποιόν τρόπο;

Ξέρεις τί θα ήθελα αυτή τη στιγμή; Να μπορούσα να κλείσω το διακοπτάκι εκείνο μέσα στο μυαλό μου, να σταματήσω να σκέφτομαι, γιατί είναι τόσο δυνατές οι σκέψεις που νιώθω σαν να γίνονται εκρήξεις μεγατόνων μέσα μου...



Το βράδυ που έρχεται, ας μας ταξιδέψει ανάμεσα σε όσα λαχταράμε...

8 σχόλια:

Φωτεινή Κανάκη είπε...

Λες και μίλησες για όλες τις δικές μου σκέψεις αυτόν τον καιρό...Σε ευχαριστώ.Καλό σου βραδάκι!!:)

b|a|s|n\i/a είπε...

υπάρχει διακοπτάκι αλήθεια;
ό, τι και να συμβαίνει. όπως και να συμβαίνει. όταν και να συμβαίνει. για κάτι είναι. ίσως το ανακαλύπτουμε στην πορεία. ίσως αργότερα. όταν "απομακρυνόμαστε" από τις στιγμές. η ψυχή αντέχει αμέτρητες καταστάσεις. κάθε στιγμή το ανακαλύπτουμε.
καλησπέρα σου!

Υάδα είπε...

@ Miou-Popofotitsa

πολλές φορές οι λέξεις βγαίνουν αβίαστα από μέσα μας. Όπως τα ερωτήματα.. δε σταματούν..

Να είσαι καλά. Καλό σου ξημέρωμα :-)

Υάδα είπε...

@ b|a|s|n\i/a

πόσα να αντέξει αυτή η ρημάδα η ψυχή; Τη χτυπάμε συνεχώς, μα πόσο να αντέξει; Εμείς οι ίδιοι, οι σκέψεις μας.. οι ενέργειές μας..

Ελπίζω το βράδυ σου να είναι όπως το ήθελες

Καλό ξημέρωμα Βασίλη μου :-)

ΦΟΥΛΗ είπε...

Το διακοπτάκι δεν κλείνει έχει ασφάλεια και ξαναπαίρνει μπρος??
Καλό μεσημέρι Υαδα μου...

Υάδα είπε...

@ ΦΟΥΛΗ

μάλλον αυτό συμβαίνει Φούλη μου. Βέβαια, στην προκειμένη περίπτωση, αντί να λειτουργεί ως ρελέ διαφυγής, κατεβάζοντας τον διακόπτη, λειτουργεί σαν ισορροπιστής τάσης -γνωστός και ως UPS...

Φιλιά πολλά. Καλό σου βράδυ :-)

Σκιά με παλμό είπε...

Η λήθη είναι σωτηρία για αυτούς που ξέρουν να τη διαχειρίζονται... Δε θα σου έλεγα ποτέ να κάνεις κάτι τέτοιο... Δε θα σου έλεγα ποτέ να κατεβάσεις το διακοπτάκι... δε σου αξίζει...

Απλά πιστεύω πως κάποιοι άνθρωποι είναι πολύ ευαίσθητοι για τις σκέψεις του... Δε ξέρω αν αυτό αλλάζει...

Πες μου εσυ...

Υάδα είπε...

@ Σκιά με παλμό

φτάνουμε όμως κάποια στιγμή στη ζωή μας, σε σημείο που δεν υπάρχει πιο κάτω, τουλάχιστον στην εκάστοτε παρούσα στιγμή. Και ίσως το διακοπτάκι να πρέπει να το κλείνουμε. Είναι κι αυτός ένας τρόπος διαχείρισης όταν όλα τα υπόλοιπα έχουν δοκιμαστεί.

Σίγουρα δεν είμαι οπαδός της λήθης, αλλά ίσως κάποιες στιγμές να χρειάζεται να προχωρούμε μπροστά. Και σίγουρα και το καλό και το κακό θα βρίσκονται στην καθημερινότητά μας. Όλα είναι θέμα διαχείρισης. Συμφωνώ στο θέμα ευαισθησίας. Όμως υπάρχει και αυτή η λεγόμενη αυτοάμυνα που σίγουρα χρειαζόμαστε...

Έτσι δεν είναι;

υγ: Ταυτόχρονα με το σχόλιό σου ανέβασα μια καινούργια ανάρτηση, ίσως εκεί βρίσκονται όλες οι απαντήσεις..

Γλυκιά Κυριακή να έχεις :-)