Κυριακή 2 Αυγούστου 2009

Χωρίς τέλος

Λένε πως όσο πιο μακριά - και όχι απαραιτήτως ως προς την απόσταση - είναι κάποιος, τόσο πιο πολύ σου λείπει, τόσο πιο πολύ συνειδητοποιείς όσα νιώθεις για εκείνον.

Μια Κυριακή από αυτές που πέρασαν, μια Κυριακή που το ξημέρωμά της βρήκε δυο ανθρώπους να μιλάνε σε ένα μπαλκόνι και πίσω το χάραμα να ξεπροβάλλει δειλά - δειλά αγκαλιάζοντας κάθε τους συζήτηση, χαμόγελα και ευτυχία ήταν ζωγραφισμένα τόσο αρμονικά στο πρόσωπό τους. Λιγοστός ύπνος, μόνο για να περάσουν κάποιες ώρες χωριστά και το κορμί να πάρει και πάλι την κανονική του μορφή και ένα απόγευμα γεμάτο από ήχους και εικόνες δικές τους. Μόνο δικές τους. Από αυτές που οι δυο τους ήξεραν να σκηνοθετούν και ταυτόχρονα να πρωταγωνιστούν. Χωρίς επιτηδεύσεις, χωρίς υποσχέσεις, μόνο με τη ψυχή και τα θέλω τους.

Το κουδούνι χτύπησε και το σπίτι γέμισε από την παρουσία του. Δυο χαμόγελα και ένα φιλί στα χείλη ήταν αρκετό για να γίνει το απόγευμα της Κυριακής τους ξεχωριστό, όπως κάθε απόγευμα ή κάθε βράδυ τους. Πόσο μοναδικό είναι να μπορείς να κοιτάς τον άλλον κατάματα και ένα βλέμμα μονάχα να είναι αρκετό για να συνειδητοποιήσεις πως δίπλα σου έχεις όλα όσα η καρδιά και το μυαλό σου λαχταρούν!


Ένα απαλό άγγιγμα στο χέρι, μια επιτακτική ανάγκη δύο ζευγάρια μάτια να κοιτιούνται συνεχώς και μια αγκαλιά που λαχταρούσε να δοθεί ώρες πριν. Δυο ποτήρια, το ένα με ούζο και το άλλο με μπύρα άγγιζαν τα χείλη των δύο αυτών ανθρώπων. Εκείνη τη μέρα δεν έπιναν το ίδιο, μα ένιωθαν το ίδιο. Λένε πως τα αντίθετα έλκονται. Μα δε συμβαίνει το ίδιο ανάμεσα στους ανθρώπους. Δεν επιλέγουν ή δεν αποφασίζουν να συνυπάρξουν με κάποιον ή κάποιαν που είναι εντελώς αντίθετος/η με εκείνους, αλλά με αυτόν τον άνθρωπο που τους συμπληρώνει.



Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με τους δύο αυτούς ανθρώπους που το απόγευμα εκείνης της Κυριακής τους βρήκε αγκαλιασμένους. Αχόρταγες ματιές, πάθος που πλημμύριζε κάθε τους κύτταρο, φιλιά που ξανά δεν είχαν νιώσει και έρωτας... αυτός ο αχόρταγος, ο πρωτόγνωρος, ο λυτρωτικός, ο συνειδητοποιημένος, αυτός που σε σηκώνει στα ουράνια και σε αφήνει εκεί να τον νιώσεις μέχρι την πιο μικρή του λεπτομέρεια. Και οι δυο τους το ζούσαν τόσο έντονα. Δεν άφηναν περιθώριο στις ανάσες τους, δεν άφηναν κενό στα σώματά τους, δεν άφηναν στιγμή να περάσει χωρίς να ζήσουν όπως τους άξιζε. Ναι, αυτοί οι δύο άνθρωποι είναι ερωτευμένοι. Και όχι μόνο ερωτευμένοι, μα αγαπάει ο ένας τον άλλον
.

Λένε πως έρωτας είναι αυτό που νιώθεις και αγάπη είναι αυτό που δείχνεις με πράξεις. Και κάθε στιγμή και τα δύο αυτά επιβεβαιώνονταν ανάμεσα στους δύο ανθρώπους. Κάποιες συνθήκες τους ανάγκασαν να περιορίσουν το όνειρό τους, όχι να το σταματήσουν. Και εκείνος, δε θα ξεχάσει ποτέ τα λόγια της, που όσο μακριά της κι αν βρίσκεται αυτή τη στιγμή, ηχούν ακόμη στα αυτιά του, με εκείνη τη μοναδική φράση της που πάντα λαχταρά να ακούει:

- Να σου πω;
- Να μου πεις!

- Νιώθω πως εμείς οι δύο δεν έχουμε τελειώσει ακόμα. Δεν υπάρχει τέλος σε τίποτα. Υπάρχει απλά συνέχεια με άλλη μορφή. Και όταν όλα θα είναι πιο ξεκάθαρα, θα συνεχίσουμε από εκεί που είχαμε σταματήσει. Νιώθω πως εμείς οι δύο έχουμε τόσα πολλά ακόμα να ζήσουμε... Μια ζωή που δεν προλάβαμε να ζήσουμε...

- ...

12 σχόλια:

ruth_less είπε...

Για κάποιο λόγο, κάποιες σχέσεις όσο και να "διακοπούν", όσο και να "σταματήσουν", όσο και να "χωρίσουν", δεν τελειώνουν ποτέ. Είμαστε και οι δύο σε άλλη σχέση και όποτε συναντηθούμε το λέμε και το νοιώθουμε... Παράξενο δεν είναι; σαν κάρμα, που πρέπει να πληρωθεί, σ΄αυτή την ζωή... στην επόμενη... δεν ξέρω... μια βεβαιότητα που πηγάζει από μια βαθύτερη γνώση, χωρίς λογική εξήγηση.

Καλή βδομάδα καθρεφτάκι μου :)

b|a|s|n\i/a είπε...

τέλος και αρχή δεν υπάρχει. σε αυτήν ακριβώς την αλήθεια των συναισθημάτων. τόσο απλά. και τόσο αληθινά.
:) καλό σου (σας) ξημέρωμα!

Φως στα όνειρα είπε...

κάποιες σχέσεις πραγματικά δεν τελειώνουν..δεν τελειώνει..Δεν είναι γραμμή γραμμένη με μολύβι που μπορείς να τη σβήσεις..Μια αληθινή σχέση που τελειώνει κάτω από συνθήκες που δεν αφορούν τη σχέση αλλά τους ανθρώπους που την απαρτίζουν συνεχίζει να υπάρχει γιατί αυτό που τους δένει είναι δυνατό και θέμα καρδιάς..Και θα συνεχίσει να υπάρχει ακόμα και αν αυτοί οι άνθρωποι είναι πια σε άλλο δρόμο,ή σε άλλη χώρα ή με άλλους ανθρώπους.θα συνεχίσει να υπάρχει όσα χρόνια και αν περάσουν.. Και κάθε συνάντηση όταν γίνεται θα είναι πάντα μαγική και με τα λόγια που έγραψες στο τέλος της ανάρτησής σου..

Καλό μήνα να έχεις και καλά να περνάς όπου και αν είσαι..

ΦΟΥΛΗ είπε...

Τι όμορφα συναισθήματα!! και όμως υπάρχουν άνθρωποι που δεν έτυχε να τα νιώσουν ποτέ στη ζωή τους.
Πόσο, μα πόσο, τους λυπάμαι!!
Καλή βδομάδα Υαδα μου.....

ΦΟΥΛΗ είπε...

Που είσαι καλέ;; τώρα το διάβασα το πριν σχόλιο σου!! που είσαι; να πεταχτώ με τη μηχανή μου να σε πάρω;;
που;; λεγε που;;

Κωνσταντίνος Κόλιος είπε...

Όμορφα:) Κι ας μείνουν όλα ως έχουν χωρίς ίσως, μήπως και γιατί.
Όλα αυτά το μικρά αγκάθια που εμποδίζουν μιά καρδιά να νιώσει.

Καλό μεσημέρι:)

Υάδα είπε...

@ ruth_less μου,

Να συμπληρώσω σε όσα έγραψες πως αυτό που περιγράφεις και το αντίστοιχο που βιώνει εκείνη στην ανάρτηση δεν είναι απωθημένο. Λένε πως το απωθημένο μετά από κάποιες κοινές στιγμές παύει να υπάρχει. Το πόσο με κατάλαβες, νομίζω το ξέρεις ήδη. Και αν το κάρμα είναι ακριβό; Θα το πληρώσουν και οι δύο μαζί ή μόνο ο ένας ή ξεχωριστά και οι δύο;

Αυτές τις απορίες έχω και δε λέω να τις λύσω..

Σε φιλώ ψυχή μου :-)

Υάδα είπε...

@ b|a|s|n\i/a,

Ξέρω πως τέλος και αρχή δεν υπάρχει. Τέλος γιατί τίποτα δεν τελειώνει και αρχή γιατί όλα προϋπάρχουν χωρίς να γνωρίζουμε την αφετηρία τους. Ξέρεις τι λέω πολλές φορές; Μακάρι να μπορούσαμε να προβλέψουμε τη συνέχεια. Αλλά από την άλλη, η ζωή θα έχανε τη μαγεία της.. Ξέρω, ξέρω… μαζοχισμός στο μεγαλείο του… Αλλά έτσι είμαι… τώρα θα αλλάξω;

Καλό σου βράδυ :-)

Υάδα είπε...

@ Ευριδίκη,

Την πορεία μας τη χαράζουμε εμείς. Όταν όμως έχει να κάνει με την καρδιά και τη ψυχή, τότε το λόγο έχουν αποκλειστικά και μόνο αυτές οι δύο. Κρατάω αυτά που έγραψες :
«Και θα συνεχίσει να υπάρχει ακόμα και αν αυτοί οι άνθρωποι είναι πια σε άλλο δρόμο, ή σε άλλη χώρα ή με άλλους ανθρώπους, θα συνεχίσει να υπάρχει όσα χρόνια και αν περάσουν..»
Κι αν αυτοί οι άνθρωποι, ή έστω ένας από τους δύο θέλει να συνυπάρχουν, όμως συγκεκριμένες συνθήκες το απαγορεύουν; Πώς μπορεί κανείς να τιθασεύσει μια καρδιά;

Απορίες χωρίς απαντήσεις… ξέρω, ξέρω…

Υάδα είπε...

@ ΦΟΥΛΗ μου,

Δεν είναι τύχη, είναι ευλογία να μπορείς να νιώσεις τόσα πολλά και τόσο ανώτερα συναισθήματα, όπως το αυτό, της αγάπης…
Ίσως αν όλοι μας ανοίξουμε λίγο τη ψυχή μας, αν βγάλουμε τις παρωπίδες που μας πλαισιώνουν, να μπορέσουμε να νιώσουμε πολλά παραπάνω

Να είσαι καλά :-)

Υάδα είπε...

@ ΦΟΥΛΗ μου,

προς το παρόν είμαι Αθήνα... και ψήνομαι στη ζέστη (να είναι καλά το αρκουδίσιον που με δροσίζει)και στη δουλειά... που πλέον ξεπερνώ τα 12ωρα..
Από την ερχόμενη εβδομάδα θα είμαι πολύ κοντά σου πάντως :-))

υγ: Κι εσύ μηχανή;;;;; Μάλλον με κυνηγάει η μοίρα μου. Προσπαθώ να αποτοξινωθώ από τις μηχανές... τί μου θύμησες τώρα... ουφφφφφφφ

Υάδα είπε...

@ Κωνσταντίνε,

μια ερώτηση έχω (πέραν από όσες έχω κάνει μέχρι τώρα στα παραπάνω σχόλια - να δω ποιος θα μου πρωτοαπαντήσει):

Τα πώς και τα γιατί, πώς τα συγκρατείς για να μη γίνουν λέξεις και φράσεις; Όταν κάτι νιώθεις πως είναι άδικο, όταν νιώθεις πως κάτι θα μπορούσε να είναι αλλιώς, όταν νιώθεις πως αυτή τη στιγμή θα μπορούσες να είσαι εντελώς διαφορετικά, τότε πώς μπορείς να τιθασεύσεις τα πώς και τα γιατί; Ξέρεις.. αυτά τα αγκαθάκια που σε κάθε τους τσίμπημα σε κάνουν να ματώνεις και να αιμορραγείς...

Θα με βοηθούσε πολύ μια απάντησή σου...