Κυριακή 13 Αυγούστου 2017

Nostalgia...

Από που αλήθεια να ξεκινήσω; Νομίζω πως τόσος καιρός που έχει περάσει, έχω ξεχάσει πώς είναι να αποτυπώνεις τα συναισθήματά σου σε ένα χαρτί, έστω ηλεκτρονικό. Πάντα έτσι δε συνέβαινε όμως; Πάντα όταν χανόμουν για κάποια διαστήματα, μικρά ή μεγάλα, το ίδιο αντιμετώπιζα. 

Θα αναρωτηθείς τί είναι αυτό που με γύρισε πίσω εδώ, στο δικό μου σπίτι. Καλύτερα να σου πω για όλα αυτά που με κρατούσαν μακρυά του τόσο καιρό, ίσως και χρόνια μπορώ να πω, αν εξαιρέσεις μικρές, δειλές επιστροφές, οι οποίες ουσιαστικά αποδεικνύουν ότι τα πάντα είχαν πάρει συγκεκριμένο δρόμο που απλά έπρεπε να ακολουθήσω. Και το έκανα, αρχές αυτής της χρονιάς.  

Και ήταν τόσα πολλά, μα τόσα πολλά. Μέρες, μήνες ή και εβδομάδες θα χρειαζόμουν για να σου αναλύσω τα γεγονότα από το 2010 έως και σήμερα, αν και είμαι σίγουρη πως θα κουραστείς, θα εκπλαγείς, θα κλάψεις, θα γελάσεις και κυρίως θα καταλάβεις πως τα πάντα είναι τόσο ρευστά στη ζωή μας και το μόνο που μπορούμε να καταφέρουμε με απόλυτη επιτυχία, είναι να ζούμε το παρόν, όσο πιο έντονα, όσο πιο μοναδικά γίνεται, δίνοντας κάθε κομμάτι του εαυτού μας. 

Ξέρω, θα γυρίσεις και θα μου πεις ότι πρέπει να κρατάμε κομμάτια για εμάς, για να μπορούμε να προστατεύουμε τον εαυτό μας όταν συμβεί κάτι άσχημο. Ε, λοιπόν διαφωνώ. Ναι, εγώ διαφωνώ. Αν συγκρατείς συναισθήματα σε ένταση, ποιότητα και ποσότητα, τότε πώς μπορείς να λες ότι ζεις; 

Δε θέλω να σταθώ ή να αναλύσω όλα όσα συνέβησαν τα τελευταία δύο χρόνια κυρίως. Άλλωστε η αιτία και αφορμή της επιστροφής μου, είναι άλλη. 

Αλήθεια, πόσες φορές έχεις πει στη ζωή σου, ότι τώρα νιώθω ότι όλα μου τα αισθήματα δουλεύουν σε πλήρη ταχύτητα, μέρα και νύχτα; Πόσες φορές έχεις "πιάσει" τον εαυτό σου να κάνει όνειρα, να ελπίζει, να ζητά επίμονα, να διεκδικεί, να ανυπομονεί, να λαχταράει, να ερωτεύεται, να λατρεύει, να μετράει αντίστροφα, να κλαίει, να γελάει και ταυτόχρονα να πονάει; Παράξενα όλα αυτά μαζί . Μα συμβαίνουν. Ταυτόχρονα.




Και τί κάνεις όταν για κάποιους λόγους, όλα αυτά πρέπει να περιμένουν για λίγο, ώστε να δημιουργηθούν οι κατάλληλες προϋποθέσεις για να γίνουν η καθημερινότητά σου; Πώς μπορείς να "παγώσεις" τα θέλω σου, τη λαχτάρα σου, όταν ολόκληρο το είναι σου επαναστατεί; Και επαναστατεί γιατί όλα αυτά του λείπουν, έστω προσωρινά, έστω για λίγο. Πάντα πίστευα και πιστεύω πως ό,τι πραγματικά αξίζει, όσο δύσκολο κι αν είναι, θα γίνει. Αλλά τώρα αυτό που με βασανίζει, είναι ένα γιατί. Γιατί πρέπει να στερούμαστε χρόνο από όσα λαχταράμε, χρόνο από όσους λατρεύουμε, στιγμές που θα μπορούσαμε να ζήσουμε; Γιατί τα "πρέπει" τις περισσότερες φορές έχουν προτεραιότητα και αλήθεια, ποιός την ορίζει;

Η ζωή είναι μικρή. Πολύ μικρή για να μην τη ζούμε όπως πραγματικά λαχταράμε. Και είναι πραγματικά πολύ δύσκολο να πρέπει να παγώνουμε τα θέλω και τα όνειρά μας, για να προηγηθούν κάποια πρέπει. Και τελικά, είμαστε δέσμιοι αυτών των "πρέπει".

Ονειρεύομαι. Και ονειρεύομαι πολύ τώρα τελευταία και πάλι. Είχα ξεχάσει πώς είναι να κάνεις όνειρα και να λαχταράς. Είχα ξεχάσει πώς είναι να θέλεις να μοιραστείς. Και το πιο σημαντικό, δεν ήξερα πώς είναι κάθε κομμάτι σου να λειτουργεί καλύτερα όταν είναι παρόν το άλλο σου μισό.. όπως λένε... Μα εγώ θα προτιμήσω το άλλο μου ολόκληρο. Γιατί δύο ολόκληρα μαζί, κάνουν θαύματα

υ.γ.: Σ' ευχαριστώ που ξεκλείδωσες όλα όσα είχα μέσα μου. 





Δεν υπάρχουν σχόλια: