Δευτέρα 1 Φεβρουαρίου 2016

Εξισώσεις

Περίεργο πράγμα το μυαλό. Σε πηγαίνει σε ταξίδια που ούτε καν είχες φανταστεί. Χωρίς πυξίδα, χωρίς προδιαγεγραμμένο προορισμό. Μονάχα σε πηγαίνει. Σου δημιουργεί εικόνες, σε ξεσηκώνει, σε στροβιλίζει κι αν είσαι τυχερός, θα σε πετάξει σε κάποια απέραντη αμμουδιά, αλλιώς το ταξίδι σου θα σταματήσει βίαια, όπως το σκάσιμο ενός μπαλονιού. 

Περίεργο πράγμα και τα θέλω. Ξέρεις, εκείνα τα θέλω που βγαίνουν από μέσα σου χωρίς να σε ρωτούν αν έχεις τη δύναμη να τα αντέξεις. Εκείνα που αντικατοπτρίζουν τη ψυχή σου, ατόφια όπως είναι. Εκείνα που διεκδικούν τη δική τους θέση στην υπάρχουσα καθημερινότητά σου, είτε μπορείς να τα διαχειριστείς, είτε ξέρεις πως θα σου αλλάξουν για πάντα τη ζωή και θα ματώσεις. 




Αλήθεια, πόσες θυσίες είσαι διατεθειμένος να κάνεις, ώστε ένα από τα θέλω σου, το πιο μεγάλο και σημαντικό, να πραγματοποιηθεί; Πόσες καταστάσεις μπορείς να σηκώσεις πάνω στους ώμους σου, ώστε τα θέλω σου να πάρουν μορφή; Πόσες αλλαγές μπορείς να κάνεις, χωρίς να λυγίσεις; 

Στα θέλω σου μπορείς να βάλεις προτεραιότητες; Κι αν ναι, με ποιά κριτήρια θα το κάνεις αυτό; Κι αν το θέλω που θεωρείς πρωταρχικής σημασίας είναι το ίδιο μεγάλο και επιτακτικό με ένα άλλο; 

Και φτάνεις στο σημείο να μη ξέρεις ποιά είναι η αρχή της κλωστής. Από πού ξεκίνησες και πόσο μακριά θα φτάσει το κουβάρι, είτε από μόνο του αν το αφήσεις να τσουλήσει, είτε στο σημείο που θα θελήσεις να το σταματήσεις. Είτε γιατί δεν έχεις άλλες δυνάμεις να πας παρακάτω, είτε γιατί μέχρι εκεί έφτανε.

Μια εξίσωση είναι όλα. Μια εξίσωση που δεν μπορώ να λύσω γιατί είναι πολύπλοκη. Ξέρω τα δεδομένα θέλω μου, μα τον άγνωστο Χ δεν μπορώ να τον βρω. Γιατί αυτός ο άγνωστος θα είναι ταυτόχρονα και παρονομαστής στις ζωές κι άλλων ανθρώπων μη γνωρίζοντας αν έχω τη δύναμη να τον ανακαλύψω.




...τρέχω μες την εθνική σου
πάνω στη διπλή γραμμή σου ακροβατώ
κρύψε με εσύ που ξέρεις
πάρε με και μη με φέρεις, σ' αγαπώ...





2 σχόλια:

Maria P. είπε...

Όταν εμπλέκονται και άλλοι άνθρωποι, είναι βαρύτερο ακόμα το φορτίο της ευθύνης της επιλογής του τι θα κάνεις... Αισθάνεσαι πως δεν μπορείς να τους πληγώσεις, δεν μπορείς να τους απογοητεύσεις, ούτε να επηρεάσει η δική σου απόφαση τη δική τους ζωή. Όμως μερικές φορές αυτό είναι αναπόφευκτο. Δεν μπορούμε να ικανοποιούμε πάντα τους άλλους αφήνοντας τον εαυτό μας και τα θέλω μας στην άκρη. Παίρνουμε βαθιές ανάσες και διαλέγουμε...

Υάδα είπε...

@ Μαρία Π.

Καλό είναι να υπάρχει πάντα μια ισορροπία..
να μπορούμε δηλαδή να εξισώνουμε τις αντιθέσεις και τις δυσκολίες που μπορεί να προκύψουν...