Κυριακή 20 Δεκεμβρίου 2015

Μπορείς;

Μπορείς να κλείσεις τα μάτια και να αφεθείς στη στιγμή;
Μπορείς να νιώσεις έστω για μία μόνο φορά το χάδι που περίμενες τόσο καιρό;
Μπορείς να ακούσεις τον ήχο της βροχής να μπερδεύεται με τους ήχους της νύχτας;
Μπορείς να αφεθείς στην αγκαλιά που σε έχει κλείσει μέσα της;
Μπορείς να καείς στη φωτιά μου, όπως ακριβώς καίνε τα ξύλα στο τζάκι;
Μπορείς να με κοιτάξεις και να δεις πως πάντα υπήρχα δίπλα σου; 
Μπορείς να με πάρεις σε ένα μακρινό ταξίδι χωρίς πυξίδα και προορισμό;
Μπορείς να με κάνεις να χαμογελάω για όλα τα μικρά και μεγάλα της ζωής;
Μπορείς να με αγκαλιάζεις τις νύχτες και να μη φεύγεις ποτέ από το πλάι μου;
Μπορείς να νιώσεις τα θέλω μου;














Μπορείς να πιστέψεις στα όνειρά σου;
Μπορείς να ζήσεις έστω για πρώτη φορά;
Μπορείς να μείνεις;
Μπορείς να μου χαμογελάς;

2 σχόλια:

Maria P. είπε...

Ε, μπορείς;
Πόσα απλά πράγματα δεν κάνουμε και πόσα δεν εκτιμάμε...

Υάδα είπε...

@ Μαίρη Π.

είναι στη φύση μας.. έρχεται όμως η στιγμή που το αντιλαμβανόμαστε. Αρκεί να μην είναι αργά... γιατί η ζωή προχωρά και χάνεται...
Σε φιλώ!