Κυριακή 28 Οκτωβρίου 2012

Μη φύγει τ' όνειρο καθώς θα σ' αγκαλιάζω...


Τέλος της εβδομάδας σήμερα και ο Οκτώβρης μας αποχαιρετά με χειμωνιάτικες διαθέσεις. Νομίζω ότι είναι αυτό που από μέρες επιθυμούσα. Να έρθει επιτέλους ο χειμώνας. Ίσως να ελπίζω ότι με αυτήν την αλλαγή, θα αλλάξει λίγο και η διάθεσή μου, θα αλλάξουν και τα πράγματα γύρω μου. Ξέρω ότι όλοι μας περνούμε δύσκολες στιγμές. Η οικονομική κατάσταση που υπάρχει στη χώρα μας, τα προβλήματα που καθημερινά αντιμετωπίζουμε αλλά και το αύριο που φαντάζει αβέβαιο, μας δημιουργεί τις προϋποθέσεις να θέλουμε να το αλλάξουμε, να ελπίσουμε έστω ότι είμαστε ικανοί να το διαμορφώσουμε όσο πιο φωτεινό μπορεί να γίνει.

Ετοιμάζομαι να πάω μια βόλτα δίπλα στη θάλασσα. Είναι μεγάλη η λατρεία μου γι αυτήν. Νιώθω ότι μου έχει λείψει. Πάντοτε η θάλασσα μου άρεσε περισσότερο το χειμώνα. Μοιραζόμουν ανέκαθεν όλα μου τα μυστικά μαζί της. Τα έπαιρνε βαθιά μέσα της και τα ταξίδευε τόσο μακριά που κανείς δεν μπορούσε να τα ακούσει.

Θα οδηγήσω εγώ μέχρι εκεί. Είναι μοναδική η αίσθηση ελευθερίας που σου δίνει το αυτοκίνητο και στην παρούσα φάση, το θέλω τόσο πολύ. Υπάρχουν στιγμές που νιώθω το αυτοκίνητο ως καταφύγιο – μέσον για απόδραση σε έναν χωροχρόνο που μόνο εγώ μπορώ να ορίζω. Τελικά δε χρειαζόμαστε μεγαλειώδη πράγματα για να νιώσουμε ευχαριστημένοι. Αρκεί κάτι από όλα αυτά να μπορεί να αγγίξει έστω και λίγο ένα από τα πολλά «θέλω» μας.

Σου είπα ότι θέλω να πάω ένα μεγάλο ταξίδι; Έχω πολύ καιρό να πάω και νιώθω ότι μου έχει λείψει. Από πάντα με θυμάμαι άνθρωπο που του άρεσε να γεμίζει με εικόνες και στιγμές  ικανές να γεμίσουν το άλμπουμ της ζωής μου. Δυστυχώς όμως δεν προβλέπεται άμεσα να πραγματοποιήσω αυτό το όνειρό μου. Υπάρχουν άλλες προτεραιότητες και τα όνειρα περί ταξιδιού θα πρέπει να μείνουν λίγο έως πολύ πίσω.

Χθες το βράδυ, ονειρεύτηκα στιγμές που δεν τις έχω βιώσει στην πραγματικότητα, αλλά με ανθρώπους πραγματικούς, τόσο από το παρόν μου , όσο και από το παρελθόν μου. Ανθρώπους που έχω να συναντήσω  από το 2005 ή το 2006, (δε θυμάμαι ακριβή χρονολογία) και είχαν διαδραματίσει σημαντικό ρόλο στη ζωή μου. Δε ξέρω αν οφείλεται σε κάποιο απωθημένο ή απλά είναι κάτι το τυχαίο,  όμως σίγουρα ήταν τόσο ζωντανό το όνειρο, που νόμιζα ότι το βίωνα εκείνη τη στιγμή. Θυμάμαι μονάχα, εκείνον τον τόσο λαμπερό νυχτερινό ουρανό, δίπλα σε μια θερινή Ακρόπολη, που αγκάλιαζε καθετί βρισκόταν γύρω της.  

«Είναι τα μάτια σου που κλείνεις και τρομάζω

είναι που μέσα σου σαν χρώμα ξεθωριάζω
είναι που θέλω το κορμί σου και διστάζω
μη φύγει τ' όνειρο καθώς θα σ' αγκαλιάζω»


Αύριο ξημερώνει μια καινούργια εβδομάδα. Πόσο θα ήθελα να μπορούσα να τη χρωματίσω μονάχα με φωτεινά χρώματα. Να μην υπάρχει καθόλου γκρίζο. Να μπορέσω να ρουφήξω κάθε στιγμή της. Να τρέξω να προλάβω κάθε δικό μου πρέπει αλλά και να πραγματοποιήσω μερικά από τα θέλω μου. Έχω καιρό να ρωτήσω τον εαυτό μου τι είναι αυτό που θέλει. Ίσως τον έχω αφήσει λίγο πίσω. Μακάρι να μπορέσω να τον συναντήσω αυτήν την εβδομάδα, κάνοντάς του μερικά χατίρια. Νομίζω του αξίζει.  Ένα από τα προβλήματα που πρέπει να αντιμετωπίσω από αύριο, είναι κάποια διλλήματα που θα προκύψουν. Δε ξέρω αν θα είναι σοβαρά ή όχι, πάντως εύχομαι να ακολουθήσω το σωστό δρόμο.


10 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Τί ακριβώς σχέση πιστεύεις ότι έχουν οι αναγνώστες του μπλογκ με τη συγγραφέα του;

Υάδα είπε...

Νομίζω ότι υπάρχει μια αλληλεπίδραση μεταξύ της Υάδας και όσων διαβάζουν το συγκεκριμένο blog, όπως ακριβώς συμβαίνει και με όλα τα blogs. Παίρνουν εικόνες και στιγμές οι αναγνώστες από όσα γράφει και η Υάδα από την πλευρά της νιώθει υπέροχα όταν υπάρχουν κάποιες ψυχές εκεί έξω να αφουγκράζονται όσα φωνάζει ή ψιθυρίζει μέσα από τις γραφές της :)

Ποιά είναι η άποψή σου γι αυτό;

Cosmos είπε...

@ Υάδα:
Υάδα μου, ελπίζω να με θυμάσαι! Είμαστε από τους παλιούς πια "συνμπλογκίτες"! :-)

Τι κάνεις βρε ψυχή;!
Σήμερα πήρα χαμπάρι ότι επέστρεψες "ενεργά" στο ιστολόγιό σου και μάλιστα από τον Αύγουστο!
Δε ξέρεις πόσο χάρηκα!
Ελπίζω και εύχομαι να είσαι καλά και, η όποια "απουσία" σου, να οφείλονταν σε όχι πραγματικά σημαντικούς λόγους. Αν αυτό ισχύει, τα υπόλοιπα μπορώ να πω ότι τα καταλαβαίνω χωρίς πραγματικά πολλές εξηγήσεις, δεδομένου ότι και εγώ τυχαίνει, δυστυχώς συχνά, να απέχω και μάλιστα για αρκετούς μήνες από το δικό μου. Ωστόσο, μέσα μου, πάντα γράφει ως "προσωρινή" η αποχή μου.

Τώρα, όσο αφορά και την συγκεκριμένη σου ανάρτηση, όπως πάντα "ζωγραφίζεις" με τον γραπτό σου λόγο και το εννοώ, καταφέρνοντας να περνάς τις εικόνες σου κατευθείαν στη φαντασία των αναγνωστών σου! Σε εμένα τουλάχιστον αυτό συμβαίνει.

Σου εύχομαι τα καλύτερα!


ΥΓ - Απορία:
Γιατί πριν, απάντησες αναφερόμενη μεν στο πρόσωπό σου αλλά σε 3ο ενικό και όχι σε 1ο ενικό;;;!!! Έχω "χάσει" κάτι;;;

Υάδα είπε...

Καλέ μου Cosmos,

σε ευχαριστώ πολύ για τα λόγια σου. Θυμάμαι ακόμη τότε, πριν από 3 χρόνια περίπου, όταν σου είχα ανακοινώσει ότι θα ξεκινήσω να γράφω στο συγκεκριμένο blog.

Η αποχή μου δεν οφείλεται σε κάτι σημαντικό. Ίσως να λυθούν κάποιες από τις απορίες σου αν διαβάσεις 2-3 αναρτήσεις πιο κάτω. Αυτό το διάστημα που δεν ήμουν παρούσα, απλά, δεν υπήρχε κάτι που ήθελα να αποτυπώσω με λέξεις. Συνεχίζει όμως και ισχύει αυτό, απλά υπάρχουν στιγμές που νιώθω την ανάγκη να μοιράζομαι πράγματα, σκέψεις, εικόνες και τόσα άλλα εδώ μαζί με όποιον διαβάζει το blog μου.

Σχετικά με την Υάδα και εμένα... απλά μου αρέσει να "παίζω" με τον πρώτο και τρίτο ενικό :)

Εύχομαι να είσαι πάντα καλά. Και να χαίρεσαι την οικογένειά σου :)

Cosmos είπε...

Ναι, η αλήθεια είναι ότι δε διάβασα ακόμα τις αμέσως προηγούμενες αναρτήσεις σου και αφού το θέτεις έτσι, θα το προσπαθήσω σύντομα.

Πάντως είδες πώς περνάνε τα χρόνια ε;
Τρία χρόνια!
Ας μη το συνεχίσω γιατί μπορεί να μελαγχολήσω και δε το θέλω τώρα.

Ελπίζω να τα λέμε συχνότερα πια και να είσαι πάντα καλά!

Υάδα είπε...

Cosmos καλέ μου φίλε,

φυσικά και θα τα λέμε. Εδώ θα είμαι :)

υγ: Να μη μελαγχολείς για κανέναν και τίποτα. Η ζωή είναι ωραία, όσες δυσκολίες κι αν περνάμε. :)

Ανώνυμος είπε...

Υάδα.

"απλά μου αρέσει να "παίζω" με τον πρώτο και τρίτο ενικό :)"
το παιχνίδι παίζεται μόνο στην αρένα. Και ο λόγος είναι γυναικείος. Όχι μόνο ο δικός σου, αλλά ο κάθε λόγος. Είναι θηλυκός (ούτε καν θηλυπρεπής). Αφιερώνεται-αφοσιώνεται, τριγυρνά και εξημερώνει το τραγικό, το άδικο, και το νόημα του ανθρώπου...

Τώρα ως προς την ανάγνωση του Blog:

είναι μερικοί χώροι όπου ακούγονται οι λέξεις των επόμενων χρόνων. Εγώ το πιστεύω ότι γράφουμε την ιστορία μας...

Ανώνυμος είπε...

και παλι επεσα επανω στην αναρτηση σου,, 28.10.2013??? δεν πιστευω οτι ετυχε.... οι συμπτωσεις δεν κανουν τους ιδιους κυκλους.. :)
δημητρης γκ.

Υάδα είπε...

@ Δημήτρη γκ.

Δε ξέρω αν είναι τυχαίο, αν και να σου πω την αλήθεια ποτέ δεν πίστευα στην τύχη. Και πόσο τυχαίο άλλωστε μπορεί να είναι το γεγονός ότι 28.10.2013 μπήκα μετά από πάρα πολύ καιρό στο ιστολόγιό μου γιατί το τελευταίο διάστημα μου έχει λείψει; Πέρασε ένας χρόνος από αυτήν την ανάρτηση. Χρόνος πολύ-πολύ δύσκολος με αλλαγές ριζικές στη ζωή μου, μη αναστρέψιμες.
Και να που μετά από τόσο καιρό επιστρέφω πάλι εδώ, στο δικό μου καταφύγιο...
Τόσους μήνες/χρόνια το κρατάω ανοιχτό... Ίσως τελικά να υπάρχει λόγος και να μην είναι σύμπτωση. Τί λες;
Εύχομαι να είσαι καλά :)

Υάδα είπε...

@ prosopofobia

είναι μερικοί χώροι όπου ακούγονται οι λέξεις των επόμενων χρόνων. Εγώ το πιστεύω ότι γράφουμε την ιστορία μας...

Να ξερες πόσες φορές έχω διαβάσει ξανά και ξανά όσα μου είχες γράψει πιο πάνω.. Να ξερες μονάχα πόσο δίκιο είχες... Σαν να έχω προφητεύσει με όσα έγραφα, όλα όσα ακολούθησαν όλα αυτά τα χρόνια.
Ίσως ξαναγυρίσω πάλι εδώ.. Μου έλειψε να γράφω και να επικοινωνώ με όσους μπορούν να καταλάβουν όσα γράφω. :)

Ελπίζω να είσαι καλά!