Παρασκευή 20 Αυγούστου 2010

Παιχνίδια μυαλού..


Και ξαφνικά, εκεί που πίστευες πως είχες βάλει σε μια τάξη όλα όσα υπήρχαν στη ζωή σου, καθημερινά ή μη, κάνεις μια βόλτα, βλέπεις εικόνες, ακούς ήχους, αφουγκράζεσαι τις σιωπές έτσι όπως μοναδικά διέθετες την ικανότητα να το κάνεις, η ζωή σου περνάει σαν αστραπή μπροστά στα μάτια σου συμπυκνώνοντας μικρές ή μεγάλες στιγμές.

Μια αγκαλιά, ένα χάδι, ένα χαμόγελο. Είναι αυτά που ανέκαθεν αναζητούσες, αυτά που πάντα ήθελες να πλαισιώνουν τη ζωή σου. Και όταν τα βρίσκεις, εισέρχεσαι στη διαδικασία να αναρωτιέσαι αν ο άνθρωπος που σου τα δίνει είναι αυτός που θέλεις να είναι δίπλα σου ή αν αυτά που σου δίνει είναι αυτά που χρειάζεσαι. Και αυτομάτως προκύπτουν οι συγκρίσεις. Και έρχονται στην επιφάνεια όλα εκείνα που τόσο καιρό προσπαθείς να κρατήσεις σφραγισμένα μέσα στη ψυχή σου μόνο και μόνο επειδή δεν μπορούν να γίνουν η καθημερινότητά σου, η ζωή σου, το ξύπνημά σου κάθε πρωί, η σκέψη σου κατά τη διάρκεια της μέρας και το λιμανάκι σου κάθε βράδυ.

Υπάρχουν άνθρωποι και καταστάσεις που στοιχειώνουν όλο σου το είναι, αδιαφορώντας αν θα σε παρακινήσουν να προχωρήσεις μπροστά. Και δεν το κάνουν ηθελημένα. Λειτουργούν στο υποσυνείδητό σου με τόση δύναμη που όση αντίσταση κι αν βάλεις το μόνο σίγουρο είναι ότι θα μείνεις απλός θεατής, σαν να παρακολουθείς μια αρχαία ελληνική τραγωδία να ξετυλίγεται μπροστά σου.

Και ξημερώνει η μέρα που έχεις στο σώμα σου τη μυρωδιά ενός ανθρώπου που θα ήθελες να βρίσκεται δίπλα σου, εκείνου του ανθρώπου που πέρασες μαζί του στιγμές που θα σου μείνουν μέσα σου, που σε κάνει να χαμογελάς και να ελπίζεις λέγοντας πως η ζωή είναι τόσο ωραία. Και νιώθεις που σου λείπει. Αλλά αναρωτιέσαι αν σου λείπει ο ίδιος ο άνθρωπος ή οι στιγμές που περάσατε μαζί. Και ακριβώς την ίδια στιγμή τρυπώνουν στη σκέψη σου όλα όσα κρατούσες σφραγισμένα μέσα σου - ή νόμιζες πως ήταν σφραγισμένα - και σε αναποδογυρίζουν, σε στροβιλίζουν, παρασέρνοντας όλο σου το είναι σε μονοπάτια σκοτεινά, όπου το φως που πλημμύριζε την ύπαρξή σου μέχρι και πριν από λίγο, να μοιάζει με αυτό ενός φακού που τελειώνει η μπαταρία του.

Σκέψεις, αναπνοή διακεκομμένη στην καινούργια μέρα, επόμενες κινήσεις, επόμενες σκέψεις και μια γλυκιά μελαγχολία και προσμονή θέλοντας το μετά από λίγο να είναι φωτεινό και γεμάτο από χαμόγελα...




Ο παρονομαστής θα παραμένει πάντα ίδιος;

16 σχόλια:

Coffeemug είπε...

Άδικο να συγκρίνεις το τώρα με το πριν. Την φαντασία με την πραγματικότητα. Αυτό που ποτέ δεν είχες ή αυτό που πέρασε με αυτό που έχεις τώρα δίπλα σου. Ομως δίκαιο να νοσταλγείς και τον άνθρωπο και τις στιγμές. Μπορείς άραγε να τα ξεχωρίσεις αυτά μεταξύ τους;

b|a|s|n\i/a είπε...

μυρωδιές. τόσο μοναδικές. κάθε σώματος. οι μυρωδιές είναι που κάνουν τις στιγμές. χωρίς αυτές κάθε στιγμή μοιάζει διαφορετική.
καλώς όρισες! καλό σου απόγευμα!

Πριγκιπέσσα είπε...

πολύ όμορφο κι αληθινό ποστ..τουλάχιστον εγώ το νιώθω απόλυτα!!
η συγκριση δυστυχώς ή ευτυχώς είναι ακατανίκητη...ωστόσο θα πρέπει να την ατιμετωπίσουμε κ να προσπαθήσουμε να την αφήσουμε στην άκρη, γτ...γτ κανείς δε θα ειναι τοσο "τέλειος"! τι άλλο να πω...?κι εγώ δν ειμαι σε κλτρη μοίρα! απλά θετική σκέψη, υπομονή κ προσπάθεια... α!κι αν κ μερικές φορές είναι καλό ν κλειδώνουμε συναισθήματα μήπως κ προχωρήσουμε, άλλες πάλι είναι κλτρο να τ αφήνουμε ελέυθερα να περιπλανόνται...
να περνάς καλά :)

προφήτηs είπε...

περιεργες σκεψεις, μα ολες προερχονται μεσα απο σενα...

ειναι ωραιο να λησμονεις, ειναι ωραιο να θυμασαι, ειναι μοναδικο να θες να ξαναζεις μια κατασταση, μα σκεψου πως την επομενη φορα, μπορει ολα να ειναι αλλιως... κ ειτε να σου αρεσει περισσοτερο, ειτε να θες να φυγεις να γλιτωσεις...

καλησπερα

tovenito είπε...

ίσως να μην υπάρχουν αμφιβολίες όταν έχεις απέναντι τον αριθμητή που πάντα περίμενες..ίσως

Ρουθ είπε...

γυρίζω σελίδες και βρίσκω και πάλι το "καθρεφτάκι" απέναντι μου. Απαντήσεις δεν υπάρχουν καλή μου... Μόνο ο χρόνος δίνει τις δικές του στον καθένα ξεχωριστά. Νάσαι καλά :))

Υάδα είπε...

@ Coffeemug
Στην ουσία τα έχω ξεχωρίσει, όμως όταν κάνει κάτι δεν ολοκληρώνεται ποτέ, είτε γιατί από τη φύση του θα παραμείνει ανολοκλήρωτο, ή όταν κάτι το ζούμε μισό και είμαστε σίγουροι ότι αυτό είναι που ανέκαθεν θέλαμε να έχουμε δίπλα μας, τότε το παρόν μπλέκεται με το παρελθόν άθελά μας. Ψάχνουμε να βρούμε μικρά κομμάτια στο σήμερα, εκείνων που έχουμε ζήσει, έστω και για λίγο κι ας μην είμαστε ποτέ σίγουροι ότι η ευτυχία βρίσκεται εκεί…
Καλό σου απόγευμα

Υάδα είπε...

@ b|a|s|n\i/a

Πόσο μάλλον όταν λειτουργούν όλες οι αισθήσεις σε εκείνες τις στιγμές και κάθετί συγκρατείται μέσα στο μυαλό και στη ψυχή μας.. έτσι κάθε στιγμή είναι διαφορετική.

Καλό απόγευμα Βασίλη μου. Χαίρομαι που είμαι πάλι ανάμεσά σας

Υάδα είπε...

@ Πριγκιπέσσα
Καλώς ή κακώς δε γίνεται καμία σύγκριση μέσα από αυτό το post. Υπάρχει μονάχα μια μικρή χαραμάδα ανοιχτή που μέσα από αυτήν ξετρυπώνουν όλα αυτά που δεν έγιναν πράξεις, καθημερινότητα, ζωή, ή ακόμα κι αν έγιναν, διήρκησαν ελάχιστα. Βέβαια, θυμάμαι μια κουβέντα, που έλεγε ότι σημασία δεν έχουν τα λεπτά ή οι ώρες, αλλά οι ίδιες οι στιγμές, ακόμη κι αν κρατούν ελάχιστα. Επίσης, θυμάμαι άλλη μια κουβέντα, για ένα «κουτάκι» που θα παραμένει πάντα μέσα στη ψυχή στην καλύτερη θέση. Μονάχα που αυτό το κουτάκι ξέρω καλά πως και από τις δύο πλευρές παραμένει πάντα ανοικτό από μόνο του…

Καλό σου απόγευμα, καλώς όρισες

Υάδα είπε...

@ προφήτης
Κι αν υπάρχει μια κατάσταση που ναι μεν είχε αρχή, αλλά τέλος δεν είχε ή δε θα έχει ποτέ. Ξέρω πως ακροβατώ στο ποτέ και στο πάντα, λέξεις και έννοιες τόσο δύσκολες και επίπονες, μα αυτή είναι η πραγματικότητα. Όπως ξαναείπα και παραπάνω, δε ξέρω αν η ευτυχία κρύβεται εκεί, μα είναι αυτό που λέει και ο στίχος από ένα αγαπημένο τραγούδι του Παπακωνσταντίνου «Αξίζει φίλε να υπάρχεις για ένα όνειρο,
κι ας είναι η φωτιά του να σε κάψει...»

Καλό σου απόγευμα προφήτη μου. Χαίρομαι που σε ξαναβρίσκω εδώ

Υάδα είπε...

@ tovenito
Αυτό που λες το έχω σκεφτεί πολλές φορές. Ίσως αν ο αριθμητής αλλάξει, να αλλάξει και ο παρονομαστής αυτόματα, υποσεινήδητα αλλά και ουσιαστικά.. Έχεις δίκιο… Αλλά θα αλλάξει ποτέ;

Καλώς όρισες. Καλό απόγευμα να έχεις

Υάδα είπε...

@ Ρουθ μου

Ξέρεις τι χαρά μου έδωσες που βλέπω και πάλι εδώ το καθρεφτάκι μου; Είδες τελικά, κάποια πράγματα ή καταστάσεις δεν αλλάζουν, όσος χρόνος κι αν περάσει και όσο κι αν χαθούμε ή αποστασιοποιηθούμε από ανθρώπους ή καταστάσεις. Τα έχουμε συζητήσει πολλές φορές και στο παρελθόν αυτά και ξέρεις πώς είναι. Ελπίζω για τα καλύτερα, πάντα. Είμαι αισιόδοξος άνθρωπος, όσα κι αν συμβαίνουν γύρω μου.

Σε φιλώ. Να προσέχεις τον εαυτό σου. Θα μιλήσουμε :-)

mariposa είπε...

ποτε δεν ειμαστε ευχαριστημενοι μαυτα που εχουμε παντα θελουμε το κατι παραπανω..ειδικα οταν ειμαστε γεματοι ανασφαλεια πιστευουμε οτι αυτο που εχουμε (ενω ηταν ακριβως αυτο που θελαμε) δεν μας καλυπτει!!!!το αλλο, το παλιο, το γνωριμο (που μας ηξερε πολυ καλυτερα απο το τωρα το καινουριο) ηταν σαφως καλυτερο και ξεκινα η αυτοκαταστροφη.........

Υάδα είπε...

@ mariposa

δεν είμαι σίγουρη ότι αφορά σε θέμα ανασφάλειας αλλά περισσότερο σε αυτά που θέλουμε και δεν έχουμε. Και έχω αναρωτηθεί αν έχει να κάνει με το γεγονός ότι πολλές φορές ψάχνουμε το τέλειο και το άπιαστο, αλλά καταλήγω ότι έχει να κάνει με όσα ο άλλος μας δίνει ή μας παίρνει...

Καλημέρα καλή μου :-)

Takis X είπε...

Τι ομορφες σκέψεις σε ακολουθούν..Χαίρομαι γιατί τις αναγνωρίσω ..

Υάδα είπε...

@ Takis X

όλοι μας, άλλοι περισσότερο και άλλοι λιγότερο έχουμε βιώσει ή βιώνουμε αντίστοιχες καταστάσεις. Πολλές φορές αυτός εδώ ο χώρος λειτουργεί και σαν καταθετήριο σκέψεων και αναγκών.

Ελπίζω τις συγκεκριμένες σκέψεις να τις έχεις κάνει στο παρελθόν γιατί είναι όντως επίπονες. Και πάνω από όλα εύχομαι να έχεις απεμπλακεί απο αυτούς τους λαβιρύνθους.

Εγώ τουλάχιστον τα κατάφερα..

Καλή σου μέρα :-)