Κυριακή 4 Ιουλίου 2010

Still wondering...


Κάπως σαν τον κλέφτη νιώθω πως τριγυρνώ στο δικό μου καλύβι, στη δική μου κρυψώνα. Φοβάμαι κάτι; Ίσως εμένα την ίδια. Το περίεργο είναι ότι με βρίσκω ακριβώς στο ίδιο σημείο με πέρυσι τέτοιο μήνα. Αλλά υπάρχουν πολλές διαφορές. Ουσίας διαφορές. Καθοριστικές διαφορές που αυτομάτως επαναπροσδιορίζουν το τότε με το τώρα. Μήπως όμως τελικά ο χρόνος είναι μια ουτοπία χωρίς πραγματική ουσία; Μήπως απλά υπάρχει για να οριοθετεί συγκεκριμένες καταστάσεις, βάζοντας απλά μια ταμπέλα προσδιορίζοντας κάτι που στην ουσία δεν υφίσταται;

Πέρασε ένας χρόνος μα νιώθω ότι βρίσκομαι στο ίδιο ακριβώς σημείο. Τότε περίμενα. Και τώρα περιμένω. Δε ξέρω τί. Δε ξέρω αν πρόκειται για μια ματαιότητα. Όχι, δε νομίζω. Άλλωστε αν κάτι δεν αξίζει, απλά σβήνει. Αν κάτι συνεχίζει να υπάρχει, τότε μάλλον αξίζει. Σίγουρα το κάθετί στη ζωή μας είναι υποκειμενικό και ο καθένας μπορεί να το ερμηνεύσει διαφορετικά. Για κάποιους μπορεί να φανεί παράλογο και για κάποιους άλλους φυσιολογικό. Σημασία έχει πώς επιλέγουμε να πορευτούμε. Δε ξέρω πώς θα ήταν η ζωή μου αν είχα αλλάξει πορεία σε συγκεκριμένα σταυροδρόμια, αλλά το σίγουρο είναι πως δεν έχω μετανιώσει για κάτι. Αν το είχα κάνει, μάλλον δε θα ήμουν ο εαυτός μου. Μάλλον θα ήταν όλα μια απλή παρόρμηση της στιγμής, άνευ ουσίας και σκοπού.



Όλον αυτόν το καιρό, έμαθα για μια ακόμη φορά τί σημαίνει ανιδιοτέλεια. Τι σημαίνει υπομονή. Και επιμονή θα έλεγα, όχι όμως από την εγωιστική πλευρά της. Σημασία έχει πως ακόμη περιμένω. Δε ξέρω για πόσο, αλλά περιμένω. Δε ξέρω το αύριο, ούτε καν το μετά από λίγο και ποτέ δε θα θελήσω να το μάθω. Για έναν και μόνο λόγο. Επειδή η ζωή είναι τόσο όμορφη που οι εκπλήξεις της - ευχάριστες ή δυσάρεστες - είναι αυτές που μας δίνουν πνοή και κουράγιο να πάμε παρακάτω... ή πολλές φορές να μείνουμε σε όσα πιστεύουμε.

Τι κι αν επέστρεψα μετά από τόσο καιρό στον ίδιο χώρο; Νιώθω πως πάντα εδώ βρισκόμουν, με τη μόνη διαφορά ότι πολλές φορές ξεκινούσα να γράφω κάτι και πάντα δεν το τελείωνα. Όπως κι απόψε... Για να συνεχίσει η ζωή μας το δικό της ταξίδι.


Κάποια πράγματα μένουν πάντα ανολοκλήρωτα...

10 σχόλια:

b|a|s|n\i/a είπε...

στην σχετικότητα και στην απεραντοσύνη του χρόνου το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι απλά να τον βιώνουμε. αληθινά. με τις καλές στιγμές. με τις κακές στιγμές. μα κυρίως με την αλήθεια αυτών.
πολύ καλή σου εβδομάδα! όμορφη και χαμογελαστή!

mariposa είπε...

πλεον ειμαι σιγουρη οτι κατι μας ενωνει...αλλα τι ακριβως δεν εχω καταλαβει ακομα...που θα παει...ευτυχως εγω σταματησα να περιμενω και πλεον ζω..δεν θα ξανακανω υπομονη περιμενωντας παντως.....μονο θα ζω.....

Υάδα είπε...

@ b|a|s|n\i/a

Βασίλη μου χαίρομαι τόσο πολύ που σε βρίσκω και πάλι εδώ! Έχεις δίκιο σε αυτό που λες, απλά υπάρχουν στιγμές που νιώθεις ότι ακροβατείς στο απόλυτο και ταυτόχρονα στο τίποτα. Και απλά περιμένεις το μετά..

Καλή εβδομάδα να έχεις κι εσύ. Φιλιά πολλά καλέ μου!

Υάδα είπε...

@ mariposa

Mariposa μου, το έχω καταλάβει κι εγώ αυτό. Ίσως να μη μάθουμε ποτέ. Ίσως να είναι παρεμφερή βιώματα, παράλληλα που δεν τέμνονται πουθενά. Αλλά κάποια στιγμή ίσως καταφέρουμε και τα πούμε εκτενέστερα και μέσα εκεί θα βρούμε τις αλήθειες μας.

Ξέρεις πόσες φορές έχω πει να ζήσω απλά χωρίς να περιμένω κάτι; Μα όλο κάτι γίνεται και αντιστρέφονται τα πάντα. Γυρίζουν ανάποδα και αρχίζω πάλι και περιμένω. Δε ξέρω τί είναι αυτό που με τραβάει πίσω. Όχι μόνο σε ανθρώπους ή καταστάσεις, αλλά κυρίως στα θέλω μου. Τα δικά μου θέλω. Αυτά που από καιρό περιμένω..

Είναι επίπονη η διαδικασία αυτή. Δε με προχωράει μπροστά, το ξέρω. Αλλά γίνεται από μόνη της. Ίσως να μην έχω ανεπτυγμένους τους μηχανισμούς αυτοάμυνας... Ποιος ξέρει..

Φιλιά πολλά και σ'ευχαριστώ που μπορείς και με "ακούς"

προφήτηs είπε...

κάποια πράγματα βρίσκονται έρχονται, εξελίσσονται και τελειώνουν... μια στασιμότητα ίσως είναι... μα κοίτα λίγο πέρα μακριά, και ίσως τότε βρεις τη διαφορά... τίποτα δε μένει ίδιο στα λεπτά που περνάνε... εμείς με τις σκέψεις του πριν τα κάνουμε να μοιάζουν ίδια...

καλησπέρα

Υάδα είπε...

@ προφήτη

υπάρχει άραγε τέλος? Συνέχεια υπάρχει, με άλλες μορφές, με άλλες καταστάσεις, μα με κοινούς παρονομαστές... πάτα..

Καλό σου βράδυ :-)

Σκιά με παλμό είπε...

Πάει καιρός... Έχω την αίσθηση πως δεν σου αξίζει να μην περιμένεις τίποτα. Αν όχι από τους άλλους τουλάχιστον από εσένα. Και τούτο διότι αν η προσμονή έγκειται στο τίποτα τότε και το νόημα να ανοίγουν αυτά τα μάτια (αν και δεν τα έχω δει) κάθε πρωι αιθεροβατούν στο τίποτα....

Ξες υπάρχουν στιγμές που μας κάνουν να πιστέψουμε πως δεν υπάρχει νόημα σε τίποτα, μα πάντα βρίσκω έναν λόγο όταν ανοίγω το παράθυρο στη γειτονια να χαμογελώ. Και ξες γιατί το κάνω; επειδή τους αγαπώ και πρώτο από όλους εμένα.

Σκέφτομαι πως ό,τι κι αν συμβεί ακόμα κι αν υπάρχω μόνος μου σε έναν κόσμο απέραντο και άψυχο, θα έχω την έννοια αυτή στο μυαλό μου και θα είναι δική μου.Θυμίσου: "Αύριο μπορεί να μας σκοτώσουν. Αυτό το χαμόγελο,
κι αυτόν τον ουρανό, δεν μπορούν να μας τα πάρουν."

http://www.youtube.com/watch?v=6BOczVGB85w

Υάδα είπε...

@ Σκιά με παλμό

Πάει καιρός, μα είναι σαν να μην απομακρύνθηκα ποτέ από εδώ.

Η ελπίδα λένε πως πεθαίνει πάντα τελευταία κι εγώ δεν την έχω χάσει. Ποτέ δεν τη χάνω, ακόμη και σε εκείνες τις μικρές ή μεγάλες στιγμές που λυγίζω. Μέσα σε αυτόν το χώρο εναποθέτω όλα όσα μπορούν να αποτυπωθούν με λέξεις, εικόνες ή ήχους.

Ελπίζω να μπορείς (έστω με τη σκέψη) να δεις τα δικά μου μάτια και το δικό μου χαμόγελο που ποτέ δε σβήνει...

Σ' ευχαριστώ που είσαι ακόμη εδώ. Κάποτε σου είχα πει πως ακούω τον παλμό σου... όπως τώρα...

tosodoula είπε...

Περίπου 7 χρόνια στην ίδια θέση...περιμένω,τί περιμένω άραγε και πού θα με βγάλει;Μήπως τελικά στην ίδια θέση με τώρα;πόσο ακόμα μπορεί να συνεχιστεί;Ειλικρινά δεν θέλω να μάθω...θέλω να αρχίσω να ζω...προσπαθώ κάτι όμως γίνεται κάθε φορά και με γυρίζει στις ίδιες σκέψεις,στις ίδιες καταστάσεις που πρέπει να τις αντιμετωπίσω...δεν ξέρω...ο χρόνος θα δείξει...

tosodoula είπε...

προσπάθησα να πάω μπροστά,πήρα απόφαση ότι αυτή η στασιμότητα δεν μου ταιριάζει και κάτι πρέπει να κάνω...έκανα λοιπόν βήματα όπως λες και παρακάτω κατά ένα περίεργο τρόπο όμως αυτό με πήγε ακόμη πιο πίσω...είμαι καταδικασμένη,ή εγώ το προκαλώ και δεν το αφήνω να με αφήσει;;;