Take care...

Για κάποιες μέρες θα λείψω από αυτόν το χώρο. Η δουλειά μου τρώει τον περισσότερο χρόνο από το 24ωρό μου (μακάρι να ήταν παραπάνω) και το βασικότερο, το λατρεμένο μου lap top τελικώς απεβίωσε και πριν τις γιορτές δε νομίζω να το αντικαταστήσω με άλλο (εκτός εάν ο Άγιος Βασίλης έρθει νωρίτερα φέτος).



Όσο μπορώ να κλέβω λίγο χρόνο, θα διαβάζω όσα γράφετε στα δικά σας blogs και θα χαίρομαι να μαθαίνω πως είστε καλά. Το mail μου βρίσκεται στο προφίλ μου, αν θέλετε να τα λέμε και από εκεί.

Να προσέχετε και να χαμογελάτε, ακόμη και στα δύσκολα. Σύντομα θα τα ξαναπούμε.

Σας φιλώ γλυκά και σας αφήνω ένα λατρεμένο μου τραγούδι για συντροφιά.

Μπλουμ

Αν ρίξεις μέσα μου ένα βότσαλο...

Ποιόν ήχο θα ακούσεις;

Για έναν καβαλάρη της ζωής

Και αναζητάς εκείνα τα μικρά και απλά μέσα στην καθημερινότητα που θα σε κάνουν να νιώσεις πως έχεις πάνω σου το ουρί του παραδείσου. Μη νομίζεις πως ψάχνεις για κάποια μεγάλα ή άπιαστα, αντιθέτως, πρόκειται για απλά πράγματα που βρίσκονται συνεχώς στο μυαλό σου μα με δυσκολία μπορείς να κατακτήσεις. Όχι επειδή δε θέλεις, μα γιατί κάποιοι κάποτε δεν είχαν προνοήσει να σου εξασφαλίσουν και να σου αφήσουν ως παρακαταθήκη. Μα ακόμα κι αν είχες χτίσει το δικό σου βασίλειο, έρχεται μια στιγμή που μπορεί όλα σου τα όνειρα να γκρεμιστούν, να φυσήξει ένα αεράκι και να πάρει μαζί του όσα τόσο καιρό με αγάπη φρόντιζες.

Και τότε μπλέκεσαι σε έναν κυκεώνα για να μπορέσεις να διασώσεις τα πλέον ανεκτίμητα κομμάτια της ζωής σου, λειτουργώντας όπως θα έκανε ο καθένας από εμάς, αδιαφορώντας για τις συνέπειες. Και πώς να κάνεις διαφορετικά; Πώς να μπορέσεις να αναλογιστείς το μετά, όταν το παρόν είναι ό,τι πολυτιμότερο διαθέτεις; Τί σου απομένει να κάνεις όταν ο χρόνος δεν είναι σύμμαχός σου, όταν το κάθε δευτερόλεπτο γίνεται εχθρός, μαχαίρι που χωρίς έλεος σου ξεσκίζει τα σωθικά;

Θυσιάζεις δικές σου προσωπικές στιγμές, τα θέλω σου παραμερίζονται και κλείνονται στο χρονοντούλαπο μέχρι να βρεθεί η κατάλληλη στιγμή που θα μπορέσουν να πάρουν μορφή, να αποκτήσουν πνοή και να γίνουν ζωή. Υπερβάλλεις εαυτώ για να μπορέσεις να δώσεις όσα παραπάνω μπορείς, παραγκωνίζοντας όσα λαχταράς.

Και έρχονται κάποιες στιγμές που λυγίζεις. Ειδικά εκείνες τις νύχτες τις αξημέρωτες, όταν μένεις μόνος με τις σκέψεις σου και αναλογίζεσαι αν κατάφερες τη μέρα που πέρασε να δώσεις μια ακόμη ανάσα εκεί που οφείλεις. Και σε αυτές τις στιγμές του απολογισμού, κάποιες φορές πονάς, ματώνεις. Ξέρεις όμως πόση δύναμη κρύβεις μέσα σου; Ξέρεις πόσες φορές έχεις αγγίξει ή ξεπεράσει τα όρια του ίδιου σου του εαυτού; Ξέρεις πως με τη θέληση σου έχεις μπορέσει να αγγίξεις το ακατόρθωτο, θέτοντας την ίδια σου τη ζωή σε κίνδυνο;

Κι όμως. Αντέχεις, παραβλέπεις, προσπερνάς και γυρίζεις την πλάτη, έχοντας ως μοναδικό σκοπό αυτά που αξίζουν. Αν αυτή δεν είναι η δύναμη της ανθρώπινης φύσης, αν αυτό δεν είναι το μεγαλύτερο δώρο του ανθρώπου, αν αυτό δε θεωρείται μεγαλείο ψυχής, τότε τί είναι αυτό που πραγματικά αξίζει να υποκλιθώ μπροστά του; Ακόμα κι αν η πορεία που χρειάστηκε να ακολουθήσεις είναι λανθασμένη για κάποιους, ακόμα κι αν τα όρια που θέτονται από κάποιους τα έχεις περάσει προ πολλού, ξέρω καλά τους λόγους, κατανοώ το σκοπό.


Δρόμοι ατελείωτοι χωρίς συγκεκριμένη διαδρομή, ταχύτητα ιλιγγιώδης που τις περισσότερες φορές καταρρίπτεται, ψυχή που πουλιέται στο διάβολο σε τιμή ευκαιρίας, αναπνοή δανεισμένη χωρίς επιστροφή και ένα χαμόγελο ευτυχίας που αδημονεί να σχηματιστεί.

Μα θα συμβεί, είμαι σίγουρη...

Για εκείνον τον καβαλάρη που ξέρει καλά το νόημα της ζωής...

Νύχτες Σαββάτου

Μοιάζει με συνήθεια αγαπημένη, βράδυ Σαββάτου, σχεδόν κάθε βράδυ Σαββάτου, να παρακολουθώ την εκπομπή του Σπύρου Παπαδόπουλου. Ανεξάρτητα από τους καλεσμένους, το θέμα συζήτησης ή το κατά πόσον είναι ενδιαφέροντα όσα λέγονται - κάτι που πιστεύω συμβαίνει κάθε φορά και ταξιδεύω μέσα από τα πρόσωπα, τα τραγούδια και τις συζητήσεις τους - όπου κι αν βρίσκομαι, είναι μια από τις πιο αγαπημένες μου συνήθειες. Το χειμώνα, λόγω καιρού και ανάγκης για ξεκούραση έπειτα από μια δύσκολη εργασιακή εβδομάδα, ο καναπές και ο χαμηλός φωτισμός μέσα στο αγαπημένο δωμάτιο, είναι από τις στιγμές που λαχταρώ να έρθουν. Και το καλοκαιράκι, όταν ξεκινήσουν οι πρώτες ζέστες και το παράθυρο του δωματίου επιβεβλημένα ανοίγει, τα σαββατόβραδα αποκτούν ξεχωριστή θέση μέσα στην εβδομάδα.


Πώς μπορώ να ξεχάσω εκείνες τις νύχτες όταν η εκπομπή αυτή έβαζε τραγούδια μοναδικά και μέσα από ένα lap top βρισκόμουν μερικά τετράγωνα πιο μακριά, σε μια άλλη γειτονιά, σε ένα μπαλκόνι παρέα με ανθρώπους αγαπημένους; Πώς μπορώ να ξεχάσω που σιγοτραγουδούσαμε στίχους από αυτά τα τραγούδια, δημιουργώντας μια ατμόσφαιρα τόσο μαγική και μοναδική, που είμαι σίγουρη πολλοί θα ζήλευαν.

Επειδή το Σάββατο είναι μία φορά την εβδομάδα μονάχα, εκείνες οι νύχτες επαναλήφθηκαν και επαναλαμβάνονται και άλλα βράδια τις εβδομάδας. Πόσο όμορφο είναι να ταξιδεύεις μέσα από ήχους γνώριμους, δίπλα σε ανθρώπους που αγαπάς, παρατηρώντας την αντίδρασή τους σε συγκεκριμένα μουσικά ερεθίσματα, χαμογελώντας σε ένα τους βλέμμα, σε μια τους κουβέντα, σε έναν τους αναστεναγμό.

Και αυτός ο χειμώνας, κάπως έτσι θέλω να κυλήσει, με στιγμές ζεστές, με ανθρώπους αγαπημένους, με ζεστό καφέ τα πρωινά και συζητήσεις με ποτό τις νύχτες, με μουσική, με όνειρα, με σχέδια για το αύριο, με λαχτάρες που περιμένουν να βρουν τη στιγμή να εκδηλωθούν, με χαμόγελα, με πολλά χαμόγελα, με νύχτες αξημέρωτες και με αγάπη και έρωτα για όσα ζω.

Μικρές νοθείες στ' όνειρο

Ένα ακόμα βράδυ με βρήκε να αδημονώ για τις στιγμές που θα έρθουν, για τις στιγμές που το χθεσινό βράδυ ζωγράφιζα στον καμβά της ζωής μου. Έβαζα χρώματα, πολλά, αρμονικά δεμένα μεταξύ τους, φώτιζα το κάθετί γύρω μου, έδινα ψυχή σε ό,τι άψυχο βρισκόταν πλάι μου και ταξίδευα... ταξίδευα...

Και σαν έφτασε σχεδόν το ξημέρωμα και ξάπλωσα, με δυσκολία κατάφερα να κλείσω τα μάτια μου γιατί οι στιγμές εκείνες που πριν λίγο είχα ζωγραφίσει μέσα μου, ξεπηδούσαν μπροστά μου και διεκδικούσαν τη δική τους θέση στο παρόν μα και στο μετά από λίγες ώρες. Κραύγαζαν και τραγουδούσαν ταυτόχρονα μελωδίες που αιχμαλώτιζαν την απόλυτη σιωπή της αυγής. Βυθίστηκα σε ύπνο λίγες στιγμές αργότερα, έχοντας ζωγραφισμένο στο πρόσωπό μου ένα χαμόγελο ηρεμίας, ασφάλειας και γαλήνης. Είναι ωραία στον παράδεισο, σκέφτηκα.. γιατί μόνο στον παράδεισο μπορείς να νιώθεις τόσα πολλά και τόσο όμορφα συναισθήματα. Σε έναν παράδεισο που είτε εμείς τον φτιάχνουμε επί γης και τρυπώνουμε μέσα κάποιες φορές και ονομάζεται ευτυχία, είτε σε έναν παράδεισο μακριά από την ανθρώπινη υπόσταση κι ας είναι για λίγο...

Από τα "80 μέτρα", που τελικά είναι λίγο περισσότερα...

Το απόψε με βρίσκει να αδημονώ, στο ίδιο δωμάτιο, με όλα γύρω μου στην ίδια θέση. Κρατάω στο χέρι μου το φυλαχτό. Ένα βράδυ πριν από μερικούς μήνες το άγγιξα για πρώτη φορά και αμέσως ένιωσα σαν να ήταν από πάντα δικό μου. Κομμάτι της ψυχής και του κορμιού μου... Το καλοκαίρι πέρασε. Αλήθεια, πόσο γρήγορα! Κι όμως, το κρατάω ακόμη στα χέρια μου σαν από χρόνια να περίμενε να γίνει δικό μου. Το ακουμπώ δίπλα στο μαξιλάρι μου, παρατηρώντας το με ένα μειδίαμα στο πρόσωπό μου. Το βλέμμα χάνεται και πηγαίνει και πάλι πίσω σε εκείνες τις καλοκαιρινές στιγμές της νύχτας, όταν οι ήχοι και οι στίχοι γίνονταν ένα, όταν ένα κοίταγμα ήταν αρκετό για να αποκρυπτογραφήσει όσα η ψυχή κραύγαζε μέσα στο σώμα.

Πόσες στιγμές να μετρήσω; Πόσες στιγμές να ονειρευτώ και πάλι; Πόσες στιγμές να περιμένω να γεννηθούν μέσα από τις σκέψεις, τα θέλω και πόσες τελικά μπορούν να μετουσιωθούν σε πράξεις, σε πνοή, σε ζωή; Και τα όνειρα; Αχ, αυτά τα μαγικά όνειρα που δεν γνωρίζουν τί σημαίνουν τα όρια και δύσκολα διακρίνουν την πραγματικότητα και το εφικτό από την φαντασία και το άπιαστο. Μα όσο ζούμε ονειρευόμαστε, παίρνουμε δύναμη από αυτά, παλεύουμε να τα πραγματοποιήσουμε, λαχταράμε να γίνουμε οι πρωταγωνιστές τους. Κι αν τα νοθεύσουμε λίγο, αν προσθέσουμε κάποιες στιγμές κάτι παραπάνω, πασπαλίζοντάς τα με την αστερόσκονη από τις λαχτάρες μας, δεν πειράζει.. Η ψυχή μας βρίσκει και πάντα θα βρίσκει καταφύγιο μέσα σε αυτά.

Είναι που ονειρεύεται πως φεύγει για ταξίδια
πως μπαίνει μέσα σε παλιές φωτογραφίες
ξέρει αν μπορούσε θα ‘κανε μία απ'τα ίδια
αλλά τι νόημα έχει το όνειρο χωρίς μικρές νοθείες

Πες μου...

Ξέρεις κάτι; Υπάρχουν στιγμές που δεν ξέρω αν όσα κάνω και όσα σκέφτομαι είναι αυτά που οφείλω να σκέφτομαι και αυτά που οφείλω να θέλω. Υπάρχουν σκέψεις, λαχτάρες και Θέλω ανυπέρβλητα, τα οποία είναι 24 ώρες το 24ωρο στο μυαλό μου και με βασανίζουν εντός ή εκτός εισαγωγικών. Το τελευταίο διάστημα προσπαθώ να συγκεντρωθώ σε ό,τι κάνω, μα με δυσκολία τα καταφέρνω. Πάντα μία ή περισσότερες από αυτές τις σκέψεις μπαίνουν μπροστά σε ό,τι κι αν κάνω. Προσπαθώ να διακρίνω αν αυτές μου οι επιθυμίες είναι κάτι που μπορώ να αναβάλω για αργότερα, ή είναι τόσο σημαντικές που πρέπει και οφείλω στον εαυτό μου πάση θυσία να τις ικανοποιήσω.

Μπλέκομαι σε κουβέντες, αόρατες υποσχέσεις, λόγια και πράξεις οι οποίες αχνοφαίνονται και συνεχώς γίνονται ένα με τα δικά μου θέλω. Προσπαθώ άπειρες φορές να διαχωρίσω τις επιθυμίες μου με αυτά που μου δίνονται, είτε σε επίπεδο συζήτησης είτε σε πρακτικό επίπεδο. Πολλές φορές αναρωτιέμαι μήπως κάποια πράγματα που έχουν ειπωθεί, απλώς ειπώθηκαν επειδή τα λαχταρούσα πολύ. Μα όσες φορές κι αν έχω ψάξει, έχω βρει μια ταύτιση, που δεν ανήκει στη σφαίρα της φαντασίας μου.


Άλλες φορές αναρωτιέμαι, γιατί οι λέξεις και τα θέλω, μένουν μόνο στα λόγια και δεν γίνονται πράξεις, αφού αποδεδειγμένα είναι επιθυμίες που θέλουν να μετουσιωθούν σε πράξεις. Γιατί πρέπει να δυσκολεύουμε τη ζωή μας τόσο πολύ; Είναι τόσο μικρή για να την μπερδεύουμε κάνοντάς την κουβάρι από ξεφτισμένα υλικά. Όταν νιώθουμε κάποια πράγματα, πιστεύω πως με όσες δυσκολίες κι αν πρόκειται να συναντήσουμε, οφείλουμε να τα ζήσουμε.

Προσπαθώ να αποστασιοποιηθώ από όσα νιώθω, να τα εξετάσω έξω από εμένα, σαν ένας απλός παρατηρητής, ώστε να μπορέσω να προσδιορίσω τί θα έκανα και πώς θα λειτουργούσα σε δεδομένη περίπτωση. Δε ξέρω αν θα άλλαζα κάτι από όσα μέχρι τώρα έχω κάνει. Το αύριο δε ξέρω πώς θα ξημερώσει. Για ένα πράγμα όμως είμαι σίγουρη. Ό,τι ζω και όπως το ζω, δε θα το άλλαζα με τίποτα. Το πάθος με το οποίο αντιμετωπίζω ό,τι έχω στη ζωή μου, δε θα το μείωνα σε καμία περίπτωση.

Ξέρω πως πολλές φορές πληγώνομαι, ξέρω πως πολλές φορές οι επιλογές μου μπορεί να φέρουν πόνο στη ζωή μου, όμως θα έχω για μια ακόμη φορά ακολουθήσει τις επιθυμίες μου. Δε ξέρω τί μπερδεύεται στην πορεία... δε ξέρω αν από την αρχή θα έπρεπε να είχα ακολουθήσει διαφορετικό μονοπάτι...

Πες μου πού κάνω λάθος...;