Κυριακή 25 Οκτωβρίου 2009

Ανεπαίσθητα και πάλι


Βρέχει πάλι... κι άρχισε ξανά να βρέχει την ώρα που το 1% ήταν ανεπαίσθητο, σχεδόν ξεχασμένο. Μα πάλι έγινε κυρίαρχο κι απόψε.


Επειδή τις τελευταίες μέρες, μοιάζει σαν να έχω ξεχάσει γραμματική, συντακτικό και μαζί με αυτά η έμπνευση έχει πάει περίπατο στη βροχή, ας με βοηθήσει κάποιος να αρθρώσω έστω με λίγες λέξεις όσα υπάρχουν μέσα μου. Ειλικρινά θα του/της ήμουν ευγνώμων. Νιώθω πράγματα μέσα μου, συναισθήματα που άλλοτε βρίσκουν αντίκρισμα και άλλοτε μένουν μόνα τους να αιωρούνται, νιώθω τις λαχτάρες μου, νιώθω την μοναξιά που ίσως έχει έρθει κατ' επιλογήν (νομίζω δηλαδή), αλλά δεν μπορώ να τα αποτυπώσω μέσα εδώ, μέσα στο καταφύγιό μου, στο δικό μου χώρο..


Αν βρείτε κάπου τις λέξεις που έχω χάσει, εδώ είμαι.. ενημερώστε με, γιατί όσα υπάρχουν μέσα μου, μάλλον βροχή καταρρακτώδης θα γίνουν και δε ξέρω πότε θα παρασύρουν τα πάντα στο πέρασμά τους.. Α.. και μαζί με αυτές, ίσως βρείτε και την ανεμελειά που η καθημερινότητα έχει προ πολλού παρασύρει στο διάβα της.


υγ: Αναρωτιέμαι γιατί έγραψα αυτήν την ανάρτηση. Δε ξέρω... ίσως για να δω γραμμένα και επισήμως ότι έχω χάσει κάποια κομμάτια της καθημερινότητάς μου, όπως είναι η αγάπη μου να γράφω όσα ζω και όσα νιώθω κάθε φορά..


υγ 2: Το τραγούδι που ακούγεται με τυλίγει απόψε σαν αγκαλιά...


20 σχόλια:

b|a|s|n\i/a είπε...

στα δάχτυλα κατεβαίνουν ότι είναι να κατέβει. έτσι γλυκά. αβίαστα. ανεπαίσθητα. απλά.
τα υπόλοιπα τα ακούμε να ψιθυρίζουν στις εικόνες, στις σκέψεις, στις λέξεις που ακούμε. έτσι απλά.
και σαν βυθιζόμαστε σε αγκαλιές. είτε με εικόνες. είτε με ήχους. είτε πιο αληθινές. ασφάλεια και γλυκύτητα περισσότερη νοιώθουμε. ακόμα και όταν κάτι το ανολοκλήρωτο πλανάται.
πολύ καλό σου βράδυ!!

ΦΟΥΛΗ είπε...

Δεν τα εχω δει αυτά που ψάχνεις, σε λίγο θα χάσω και τα δικά μου...
Πόσο ζηλεύω την ξενοιασιά και την αθωότητα της μικρής στη φωτογραφία....θέλω να βγω στη βροχή και να μουσκέψω μέχρι την καρδιά μου.
Καλό βράδυ Υαδα μου.

ruth_less είπε...

Όταν αυτά που βιώνει η ψυχή μας είναι τόσο δυνατά, οι λέξεις μας μετατρέπονται σε σιωπή, τα δάκρυα μας βροχή στο τζάμι, η κραυγή μας στίχοι σε τραγούδι.

Δυνατά, καθαρά και καθόλου αναιπαίσθητα φτάνουν στ΄αυτιά μου όσα (δεν) λες... Σε σένα ακούγονται σαν ψίθυρος ακόμα γιατί αυτός είναι ο ρυθμός της ψυχής σου τώρα... αυτή είναι η άκρη του νήματος σου... ακολούθησέ την με εμπιστοσύνη και θα σε οδηγήσει σε ξέφωτο. Καλό σου βράδυ γλυκειά μου και καλή βδομάδα νάχεις.

Aurangel είπε...

Τίποτα δεν είναι τυχαίο......
Για κάποιο λόγο ανέβασες την εν λόγω ανάρτηση. Ίσως για μια εσωτερική ενδοσκόπηση, ένα ξεκαθάρισμα προς τα θέλω σου ή μια γλυκιά πλήξη από την βροχή.
Όπως και να΄χει, αυτό που θα βγει μην το απορίψεις αν δεν είναι σύμφωνο με τα θέλω σου.
Κράτα το, και δες τί σου προκαλεί.τί σου φτιάχνει, τί σε χαλάει.
Καλά αποτελέσματα.

προφήτηs είπε...

το τραγούδι είναι υπέροχο...

κ ίσως αν κοιτάξεις την βροχή ξανά να καταφέρεις να σχηματίσεις όλα όσα νιώθεις... χωρίς λέξεις, μονο με σύμβολα...

καλησπέρα

Κωνσταντίνος Κόλιος είπε...

Σ΄αφήνω ένα ποίημα της Κικής Δημουλά.

πολλά φιλιά:)

Η ΠΕΡΙΦΡΑΣΤΙΚΗ ΠΕΤΡΑ

Μίλα.
Πὲς κάτι, ὁτιδήποτε.
Μόνο μὴ στέκεις σὰν ἀτσάλινη ἀπουσία.
Διάλεξε ἔστω κάποια λέξη,
ποὺ νὰ σὲ δένει πιὸ σφιχτὰ
μὲ τὴν ἀοριστία.
Πές:
«ἄδικα»,
«δέντρο»,
«γυμνό».
Πές:
«θὰ δοῦμε»,
«ἀστάθμητο»,
«βάρος».
Ὑπάρχουν τόσες λέξεις ποὺ ὀνειρεύονται
μιὰ σύντομη, ἄδετη, ζωὴ μὲ τὴ φωνή σου.

Μίλα.
Ἔχουμε τόση θάλασσα μπροστά μας.
Ἐκεῖ ποὺ τελειώνουμε ἐμεῖς
ἀρχίζει ἡ θάλασσα.
Πὲς κάτι.
Πὲς «κῦμα», ποὺ δὲν στέκεται.
Πὲς «βάρκα», ποὺ βουλιάζει
ἂν τὴν παραφορτώσεις μὲ προθέσεις.

Πὲς «στιγμή»,
ποὺ φωνάζει βοήθεια ὅτι πνίγεται,
μὴν τὴ σῴζεις,
πὲς
«δὲν ἄκουσα».

Μίλα.
Οἱ λέξεις ἔχουν ἔχθρες μεταξύ τους,
ἔχουν τοὺς ἀνταγωνισμούς:
ἂν κάποια ἀπ᾿ αὐτὲς σὲ αἰχμαλωτίσει,
σ᾿ ἐλευθερώνει ἄλλη.
Τράβα μία λέξη ἀπ᾿ τὴ νύχτα
στὴν τύχη.
Ὁλόκληρη νύχτα στὴν τύχη.
Μὴ λὲς «ὁλόκληρη»,
πὲς «ἐλάχιστη»,
ποὺ σ᾿ ἀφήνει νὰ φύγεις.
Ἐλάχιστη
αἴσθηση,
λύπη
ὁλόκληρη
δική μου.
Ὁλόκληρη νύχτα.

Μίλα.
Πὲς «ἀστέρι», ποὺ σβήνει.
Δὲν λιγοστεύει ἡ σιωπὴ μὲ μιὰ λέξη.
Πὲς «πέτρα»,
ποὺ εἶναι ἄσπαστη λέξη.
Ἔτσι, ἴσα ἴσα,
νὰ βάλω ἕναν τίτλο
σ᾿ αὐτὴ τὴ βόλτα τὴν παραθαλάσσια.

Σκιά με παλμό είπε...

Ο κόσμος δε περιγράφεται μονο με λέξεις... Έχεις δοκιμάσει κάτι άλλο?

έχεις σκεφτει πως η άγνοια είναι έκφραση? Η τέχνη είναι γεμάτη απ αυτό...

Unknown είπε...

ο,τι ειναι να βρεις....βρισκεται μεσα σου...δε χαθηκε...και δεν ειναι οι λεξεις...
γραψε οταν το νιωσεις...
αλλωστε οι σιωπες κραυγαζουν!!!
οταν η καρδια και ο νους συντασσουν...ολα τα αλλα ειναι περιττα!!

σιωπηλα ασυντακτη ...καλησπερα!!!

Υάδα είπε...

@ b|a|s|n\i/a

Και σαν βυθιζόμαστε σε όποιες αγκαλιές, είτε αυτές του μυαλού, είτε πραγματικές, η γλύκα είναι τόσο μοναδική.. ακόμα και τις στιγμές που λόγια δεν υπάρχουν για να τις περιγράψουν..

Καλό σου απόγευμα :-)

Υάδα είπε...

@ ΦΟΥΛΗ

Και από βροχή άλλο τίποτα όλες αυτές τις μέρες. Ανοίγει ο δρόμος για το χειμώνα που τόσο αγαπάω. Αθωότητα.. χμμ μεγάλη λέξη που οδηγεί σε μεγάλη κουβέντα. Μακάρι να μπορούμε συνεχώς να κρατούμε μέσα μας κάποια κομμάτια της..

Να είσαι καλά. Σε φιλώ :-)

Υάδα είπε...

@ ruth_less

Είμαι σίγουρη πως μπορείς και με «ακούς» με όσες λέξεις δεν μπορούν να βγουν στην επιφάνεια. Ξέρεις τί έχω πάθει εδώ και κάποιες εβδομάδες για να μην πω μήνα και παραπάνω; Βλέπω όνειρα, πολλά όνειρα. Κάθε μα κάθε βράδυ. Ξέρω βέβαια πως τα όνειρα κρατούν ελάχιστες στιγμές κατά τη διάρκεια του ύπνου μας και απλά εμείς μετά τα «εμπλουτίζουμε», μα είναι σαν να ζω μια «δεύτερη» ζωή εκεί. Όλα όσα δε γίνονται τη μέρα, γίνονται κατά τη διάρκεια του ύπνου μου. Δε ξέρω ειλικρινά πώς να το ερμηνεύσω αυτό, μα τόσα όνειρα δεν έχω δει σε όλη μου τη ζωή. Άλλες φορές ήθελα πολύ να βλέπω και παρ’όλα αυτά μπορεί να περνούσαν και μήνες χωρίς να δω έστω ένα…
Ίσως όσα βιώνει η ψυχή μου να είναι τόσο δυνατά που ολόκληρο το 24ωρο να μη φτάνει…

Καλό σου απόγευμα ψυχή μου. Σε φιλώ γλυκά.

Υάδα είπε...

@ Aurangel

Ίσως ήταν μια εσωτερική επιθυμία να αποτυπώσω με κάποια λόγια όσα ένιωθα. Όπως και να έχει, δεν το μετανιώνω.. Τώρα σχετικά με όσα θα φανούν μετά από αυτήν την ενδοσκόπηση, καλύτερα ας μην τα σκέφτομαι από τώρα. Όταν έρθουν με το καλό, θα τα αντιμετωπίσω. Αν και αυτήν την περίοδο της ζωής μου, θα την χαρακτήριζα ως απολύτως ήρεμη φαινομενικά, αλλά στην ουσία είναι θυελλώδης..

Να είσαι καλά και σε ευχαριστώ για το πέρασμά σου :-)

Υάδα είπε...

@ προφήτη

Το τραγούδι κάθε φορά που το ακούω το λατρεύω περισσότερο. Μπορεί να περάσουν χρόνια που θα το ξανακούσω, μα πάντα το αγαπάω. Σήμερα, που λόγω ημέρας δε δουλεύω, προσπαθώ να σχηματίσω με τους γνωστούς τρόπους αυτά που νιώθω..
Παρ’ όλα αυτά, ελπίζω να αντιλαμβάνεσαι όσα δεν μπορώ να αποτυπώσω με λέξεις..

Καλό απόγευμα να έχεις :-)

Υάδα είπε...

@ Κωνσταντίνε

Τι να πω για σένα τώρα, μου λες; Μου άφησες το συγκεκριμένο ποίημα της Δημουλά και με άφησες και μένα άφωνη, ακόμα πιο πολύ. Προσπαθώ να «δέσω» λέξεις, να «δέσω» τα θέλω μου, να «δέσω» όλα εκείνα που πραγματικά λαχταράω κι όμως κάπου μπλέκονται..
Σου μιλάω με λέξεις που δεν γράφονται, μα ούτε ακούγονται.. μπορείς να με ακούσεις;

Σε ευχαριστώ μέσα από τη ψυχή μου κι ας χάνομαι πολλές φορές.. :-)

Υάδα είπε...

@ Σκιά με παλμό

Η άγνοια είναι κάτι το γοητευτικό, κάτι το οποίο μπορεί να σε σαγηνεύσει.. εγώ την λέω τρόπο ζωής.. Τον κόσμο έχω προσπαθήσει να τον περιγράψω και με τις υπόλοιπες αισθήσεις καλέ μου παλμέ (και πίστεψέ με ακούω τον χτύπο σου κι ας είσαι μια σκιά). Μα χρειάζομαι και κάποιον να μπορεί να με ακούσει.. Έτσι δεν είναι;

Να είσαι καλά και ελπίζω να σε «ακούω» συνέχεια :-)

Υάδα είπε...

@ σιωπηλέ

Συγνώμη για τον θόρυβο της σιωπής μου. Ελπίζω να μη σε κούρασε. Ούτε εσένα, ούτε και όσους έρχονται εδώ.. Δε ξέρω πότε θα έρθει η «ανασύνταξη», αλλά την περιμένω..

Καλό απόγευμα να έχεις :-)

ναδα.- είπε...

Α ! ποστ αφιερώσεων ποίησης;
Να και ένα από μένα
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Εμβατήριο πένθιμο και κατακόρυφο.


Στο ταβάνι βλέπω τους γύψους.
Μαίανδροι στο χωρό τους με τραβάνε.
Η ευτυχία μου, σκέπτομαι, θα ‘ναι
ζήτημα ύψους.

Σύμβολα ζωής υπερτέρας,
ρόδα αναλλοίωτα, μετουσιωμένα,
λευκές άκανθες ολόγυρα σ’ ένα
Αμάλθειο κέρας.

(Ταπεινή τέχνη χωρίς ύφος,
πόσο αργά δέχομαι το δίδαγμά σου!)
Όνειρο ανάγλυφο, θα ‘ρθω κοντά σου
κατακορύφως.

Οι ορίζοντες θα μ’ έχουν πνίξει.
Σ’ όλα τα κλίματα, σ’ όλα τα πλάτη,
αγώνες για το ψωμί και το αλάτι,
έρωτες, πλήξη.

Α! πρέπει τώρα να φορέσω
τ’ ωραίο εκείνο γύψινο στεφάνι.
Έτσι, με πλαίσιο γύρω το ταβάνι,
πολύ θ’ αρέσω.

Στίχοι: K. Καρυωτάκης
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~



Να χαμογελάς γλυκά
Και να γελάς όμορφα .
:)

magdalini36 είπε...

..."μοναξιά κατ'επιλογή"...κάπως έτσι πιστεύω πως συμβαίνει τελικά,
μοναχικοί αλλά όχι μόνοι...
΄Οσο γιά τις λέξεις δεν έχεις παρά ν'απλώσεις το δίχτυ σου να τις μαζέψεις...(άρχισε να κουβαλάς ένα μικρό μαύρο μπλοκάκι μαζί που λέει κι ο αγαπημένος μου Νικ Κέιβ,...δεν θα το μετανιώσεις),
έστω κι άν απλώς έχεις καταγράψει μιά συνθηματική λέξη-κλειδί γιά να μην χάσεις την έμπνευση της στιγμής, θα τη βρεις την άκρη μετά...
Μ'αρέσει πολύ το "αν βρείτε κάπου τις λέξεις που έχω χάσει"...

Η ανάρτηση σου πάντως αυτή εμένα προσωπικά με λυτρώνει γιά όλες τις στιγμές που νιώθω πως κάτι μου διέφυγε...
Κι εγώ χαίρομαι που σε βρήκα!;))

Υάδα είπε...

@ Νάδα .-

όλα τα δώρα είναι ευπρόσδεκτά. Αφιερώσεις, χαμόγελα.. Όλα..

Κι εσύ να χαμογελάς :-)

Καλό σου βράδυ

Υάδα είπε...

@ magdalini36

καλώς όρισες. Όλοι μας πιστεύω χάνουμε κάπως κάποτε το βηματισμό μας, ξεχνούμε πώς αποτυπώνονται τα συναισθήματα και στο δρόμο χάνονται και οι λέξεις.
Αλλά αυτή είναι η ζωή και ευτυχώς που δεν είναι μονότονη..

Συνθέτω λέξεις υφαίνοντάς τις με συναισθήματα. Το υφαντό θα φανεί στην πορεία..

Καλό σου βράδυ γεμάτο από στιγμές που λαχταράς :-)