Παρασκευή 9 Οκτωβρίου 2009

Αναστολή λειτουργίας...

Σήμερα δεν μπορώ να σε ακούσω. Συνέχεια κάτι μου ψιθυρίζεις, μα εγώ σε αγνοώ. Δε ξέρω αν το κάνω ηθελημένα, μα σε αγνοώ. Ένα χαζοκούτι συνεχώς ανοιχτό και εγώ ακριβώς μπροστά του, μπρούμυτα στον καναπέ να χαζεύω. Κάποιες φορές ήχοι γνώριμοι ακούστηκαν... ίσως ήταν οι μόνες στιγμές που οι αισθήσεις μου επικεντρώθηκαν σε εξωτερικά ερεθίσματα. Ξαφνικά ένιωσα κάτι ζεστό να κυλάει από τα μάτια στο πρόσωπό μου και μετά κι άλλο κι άλλο κι άλλο... Θα φταίει μάλλον κάποιο σκουπιδάκι στον αέρα σκέφτηκα. Χα! Για μια ακόμη φορά σου την έφερα! Σε ξεγέλασα! Κάποια στιγμή έκλεισα τα μάτια μα κάτι προσπάθησε να τρυπώσει με τρόπο ύπουλο μέσα στο μυαλό μου, φέρνοντας μια σκέψη και μετά άλλη μία σαν τετελεσμένα γεγονότα. Με ρώτησες αν θέλω να έρθεις; Δε θέλω σου λέω. Δε θέλω να απασχολείς τη σκέψη μου. Εσύ ειδικά που με ξέρεις τόσο καλά, θα έπρεπε να είχες καταλάβει πως έχει επέλθει αναστολή λειτουργίας για κάποιο διάστημα, για όσο χρειαστεί. Δε ξέρω για πόσο. Γι αυτό λοιπόν καλά θα κάνεις, αν βέβαια θέλεις να υπάρχεις μέσα μου τα επόμενα Χ χρόνια, να σωπάσεις. Ειδικά τώρα που δεν μπορώ και δε θέλω να σε ακούσω. Τώρα που θέλω να αδειάσω από όσες σκέψεις με γεμίζεις. Ξέρω πως τα έχεις τακιμιάσει με την καρδιά, τη ψυχή και το μυαλό. Δε σας θέλω τώρα. Κανέναν και καμιά από εσάς. Θέλω να μείνω μόνη. Εγώ και η μοναξιά μου. Εγώ κι ο αρνητισμός μου. Θέλω να αδειάσω εντελώς, να μείνω ένα κουφάρι και ας μου φέρεις μετά όσες σκέψεις θέλεις, όσα αισθήματα σου ζήτησα να κρατήσεις για λίγο μακριά μου.

Μετά όμως...


όχι τώρα... όχι απόψε... κι ας φοβάμαι...

Με ακούς εαυτέ μου;


18 σχόλια:

Unknown είπε...

η αναστολη μπορει να οδηγησει στην καταστολη!!!
αυτο το θελει ο εαυτος σου...δηλαδη εσυ;;;

b|a|s|n\i/a είπε...

εαυτός ακούει. εσύ;
μέσα από τους φόβους γεννιούνται τα χαμόγελα τα αληθινά. μέσα από τα χαμόγελα γεννιούνται φόβοι άλλοι. μα πάντα να χαμογελάμε στις αλήθειες. των συναισθημάτων μας. έστω και δακρύζοντας. γιατί απλά ζούμε.
ένα καλό βράδυ να έχεις. ξέγνοιαστο. και χαμογελαστό. φιλιά!

Κωνσταντίνος Κόλιος είπε...

Αναστολή λειτουργίας?
Χμ, δε νομίζω να υπάρχει,
αποδοχή και παραδοχή υπάρχει
αφήνετε κανείς σ΄αυτά που νιώθει
τα προκαλεί να βγουν στην επιφάνεια
τα βιώνει
και μετά μια ωραία πρωία...
βγαίνει για καφέ κι είναι όλα όμορφα:)

Καλό μεσημέρι:)

ΦΟΥΛΗ είπε...

Καλησπέρα...δεν ήξερα τι να σου γράψω,μέχρι που άκουσα τα λόγια του τραγουδιού
[είναι ο έρωτας το ποιο γλυκό μαχαίρι]...
Καλό βράδυ..

Φως στα όνειρα είπε...

Βγάζεις πολύ πόνο..Αγάπης πόνο..Και η αγάπη πονάει..Δεν μπορώ να σου πω πολλά..Τέτοιες στιγμές θέλεις να τις περάσεις μόνο..Μόνη με τον εαυτό σου..Να παλέψεις με την αδυναμία σου ,να μισήσεις την ύπαρξή σου που αφέθηκε..
Δεν θα πω τιποτε άλλο,αλλά να ξέρεις πως ό,τι χρειαστείς ,αν με χρειαστείς,θα είμαι εδώ να σε ακούσω..

ruth_less είπε...

Άδειασε... κυλίστου στο πάτωμα αν θες... ό,τι και όπως νοιώθεις... ΑΛΛΑ μετά να πάρεις τα επάνω σου και να σταθείς, ίσια, ολόρθα, όπως μόνο οι μικροί/μεγάλοι μαχητές της ζωής ξέρουν...μ΄ακούς;; Έχουμε πολύ δρόμο μπροστά μας ακόμα να διανύσουμε :)

Φιλιά πολλά αγαπημένη μου Υάδα.

Ανώνυμος είπε...

οι μαχητες ....μικροι και μεγαλοι....παλευουν....εσυ καταλαβες τι ενος...και μονο εσυ μπορεις να καταλαβεις την μαχη μου!

Υάδα είπε...

@ σιωπηλέ

ίσως ο εαυτός μου να χρειαζόταν και να χρειάζεται κάποια περίοδο που όλες οι λειτουργίες του να είναι στο ρελαντί (όπως είπε και ένας καλός μου φίλος).

Βέβαια επειδή άνθρωποι είμαστε και σε καλούπια δεν μπορούμε να μπούμε και επειδή η ζωή είναι μικρή και πανέμορφη κατά γενική ομολογία, η πορεία θα δείξει που βρίσκομαι και γενικά που βρισκόμαστε όλοι μας. Ένα είναι το σίγουρο.. ξέρουμε καλά τί νιώθουμε :-)

Καλή σου μέρα

Υάδα είπε...

@ b|a|s|n\i/a

αυτές οι νύχτες οι ξέγνοιαστες, δε ξέρουμε ποτέ εκ των προτέρων πώς θα εξελιχθούν και τί θα μας ξημερώσει.
Ναι, έχεις δίκιο.. μέσα από τα χαμόγελα γεννιούνται οι φόβοι και αντίστοιχα μέσα από τους φόβους ανθίζουν κάτι χαμόγελα.. μα κάτι χαμόγελα που περικλύουν όλη τη γλύκα του κόσμου.

Καλή σου μέρα :-)

Υάδα είπε...

@ Κωνσταντίνε...

ε μια τέτοια μέρα νιώθω πως είναι και η σημερινή.. με ένα αεράκι πανέμορφο που αγκαλιάζει κάθε σου κύτταρο, με θερμοκρασία που παίρνει σιγά σιγά την κατιούσα και μου αρέσει..

Κερνάω καφέ.. ζεστό ή κρύο.. ό,τι θέλει η ψυχή σου.. θα σου το στείλω με περιστέρι ;-)

Φιλιά πολλά. Καλημέρα :-)

Υάδα είπε...

@ ΦΟΥΛΗ

είναι... και το κόψιμό του τόσο γλυκό.. που ούτε καν το καταλαβαίνεις..

Καλή σου μέρα :-))

Υάδα είπε...

@ Ευρυδίκη

το ξέρω πως είσαι εδώ και ξέρω πως με ακούς με κάθε τρόπο. Λίγοι είναι οι άνθρωποι που μπορούν να μας νιώσουν και να μας καταλάβουν μέσα από λιγοστές εικόνες..
Και σε ευχαριστώ μέσα από τη ψυχή μου γι αυτό.

Ξέρεις είναι σπάνιο να μπορεί κάποιος να κάνει βουτιά στη ψυχή του άλλου χωρίς μάσκα οξυγόνου.. Και έχω νιώσει πως τέτοιου είδους βουτιές είναι και οι πιο ουσιαστικές..

Καλημέρα καλή μου Ευρυδίκη. Αγκαλιά μεγάλη σου στέλνω :-)

Υάδα είπε...

@ ruth_less μου

το ξέρω καλή μου. Μα ακόμα και τις στιγμές που κυλιόμαστε, ταυτόχρονα πρέπει και οφείλουμε στον εαυτό μας να στεκόμαστε στα πόδια μας.
Και ο δρόμος που ανοίγεται μπροστά μας, είναι γεμάτος από στιγμές που καλούμαστε να ζήσουμε με όλη μας τη ψυχή..

Ένα ευχαριστώ για όλα, θα ήταν αρκετό αν σου έστελνα; Μαζί με μια αγκαλιά και ένα χαμόγελο;

Υάδα είπε...

@ ανώνυμέ μου

Για τους μαχητές εκείνους που ξέρω πως αξίζουν να ζουν για τους ίδιους και για τους ανθρώπους γύρω τους.. για εκείνους τους μαχητές που η δική τους μάχη δε συγκρίνεται με καμία άλλη... για όλους εκείνους που ματώνουν ψυχικά και σωματικά, μα ποτέ δεν το βάζουν κάτω..

Για εσένα και για τις καθημερινές μάχες..

Τα μάτια λένε πολλά.. και συγκεκριμένα μάτια ξέρω να τα αποκωδικοποιώ και να τα "αγκαλιάζω" με κάθε τρόπο...

Επειδή δε ξέρω αν άκουσες το τραγούδι.. σου γράφω τους στίχους..

Τρελαίνει τις πυξίδες τ’ ουρανού τ’ αγιάζι
κι ο κόσμος κατεβάζει τα ρολά
μου λες πως δεν μας παίρνει για πολλά
μα είμαι δίπλα σου καθώς βραδιάζει.

Σκιές και φώτα σ’ αυτοσχέδιο μπαλέτο
γέλια που σμίγουν μ’ αναφιλητά
στο χέρι μου ένα τσιγάρο σκέτο
που τη φωτιά σου μόνο αναζητά.

Μη με φοβάσαι, δώσε μου το χέρι
μαζί να ζήσουμε η νύχτα όσα φέρει
μη με φοβάσαι, δώσε μου το χέρι
είναι ο έρωτας το πιο γλυκό μαχαίρι.

Πάψε να ψάχνεις λόγο και σκοπό
σε ότι κάνω και σε ότι πω
ούτε που ξέρω γιατί σ’ αγαπώ
κι όμως μπορώ για σένα να κοπώ
και σαν τσιγάρο να καώ.

Τρελαίνει τις πυξίδες τ’ ουρανού τ’ αγιάζι
θολό ποτάμι ο κόσμος και κυλά
το ξέρω δεν με παίρνει για πολλά
μα είμαι δίπλα σου καθώς βραδιάζει.


Καλή σου μέρα.. όπως τη λαχταράς :-)

Ανώνυμος είπε...

ωραίο τραγούδι για αυτούς που θέλουν να δώσουν....μόνο που η πουτάνα η ζωή δεν έχει καλή πίστωση...ούτε και συναλλαγματικές δίνει με ημερομηνίες χωρίς να λείγουν...όλα εχουν όρια...και μόλις τα περάσεις.......
μόνο μη φοβηθείς να πάρεις το χέρι μου...και ας φένεται ότι σε κόβει...
και ας ψάχνεις τον λόγο που αγαπάς....μη με φοβηθείς μόνο!
*Θα είμαι δίπλα σου καθώς βραδιάζει* ...με το μυαλό και όσο μπορώ με την ζωή μου την ίδια!!!
αυτός ο ...άγνωστος

Υάδα είπε...

@ ανώνυμέ μου

Και προκύπτει το εξής ερώτημα. Εμείς χρωστάμε στη ζωή ή μήπως η ζωή μας χρωστάει; Σε αυτό το ερώτημα δεν είχα ποτέ απάντηση. Ίσως γιατί οι ισορροπίες είναι τόσο λεπτές. Ίσως να είναι ένα ασταμάτητο δούναι και λαβείν και όσο αν προσπαθούμε να το αποκωδικοποιήσουμε, τόσο θα μπερδευόμαστε.

Το κόψιμο που αναφέρεις, είναι το πιο γλυκό. Αυτό για το οποίο θα έδινα και τη ζωή μου, όπως εσύ δίνεις τη δική σου, με τον τρόπο σου.

Και σαν βραδιάζει, θα είμαι δίπλα σε αυτά που αξίζουν, σε αυτά που γεμίζουν χαμόγελα τη ψυχή μου, σε αυτά που ακόμα και το δάκρυ έχει λόγο να κυλάει..

Καλή σου μέρα γνωστέ μου άγνωστε..
Για μια ακόμη φορά με έκανες να δακρύσω..

Yuna είπε...

χαζευα διαφορα blog και αμέσως έμεινα στο δικό σου...απίστευτη δύναμη γραφής, απίστευτο συναίσθημα...

είναι οικεία η κατάσταση που περιγράφεις.και είναι πιθανόν να βρεθείς κάποια στιγμή στη θέση εκείνου που ζήτησε να έρθει μαζί σου.και οι 2 θέσεις δοκιμάζουν τις αντοχές σου.
δεν ξέρω αν η κατάσταση αναστολής έχει αποτέλεσμα πάντως,αν σε ανακουφίζει ή απλά παρατείνει τα συναισθήματα που σε καίνε στην τελική...

Υάδα είπε...

@ Yuna

Καλώς όρισες. Πρέπει να ομολογήσω πως επέλεξες να αφήσεις σχόλιο σε μια από τις πιο αγαπημένες μου αναρτήσεις.
Οι αντοχές δοκιμάζονται συνεχώς, μα η καρδιά και το μυαλό ακολουθούν το δρόμο τους.
Όσο γι αυτό που γράφεις στο τέλος... ειλικρινά δε ξέρω τί να σου απαντήσω..

Καλό βράδυ να έχεις. Σε ευχαριστώ για την παρουσία σου :-)