Σάββατο 3 Οκτωβρίου 2009

Για μια στιγμή ή για πάντα;


Γιατί πρέπει όλος ο κόσμος μου να αναποδογυρίζει κάποιες φορές; Γιατί πρέπει όλα όσα υπάρχουν τη μια στιγμή, την αμέσως επόμενη να μην υπάρχουν ή να αλλάζουν; Για μια στιγμή απόψε, το βράδυ έγινε πιο φωτεινό και άφησε πίσω του το μουντό και άχαρο χρώμα του. Για μια στιγμή ένιωσα σαν να μου χάριζαν ένα όνειρο, σαν να ξύπνησα ξαφνικά, που όντως έτσι έγινε, σαν να με πήρε η ζωή που είχα αφήσει παραδίπλα, δίνοντάς μου δυο χαστούκια, όλα δικά μου. Ναι, όλα δικά μου. Και τότε ρυάκι σχημάτισε το αίμα, σαν από καιρό να περίμενε αυτήν τη στιγμή, παίρνοντας μαζί του όλους τους πόνους τόσων μηνών και κυρίως τόσων ημερών. Ένιωσα όλα τα
ζωτικά μου σημεία να χτυπούν κόκκινο και όσο κι αν προσπάθησα να τα ημερέψω - αν προσπάθησα δηλαδή, που νομίζω πως δεν προσπάθησα - δεν τα κατάφερα.

Τα πάντα αναποδογύρισαν, σκέψεις και λέξεις έχασαν τη φωνή τους και τη ροή τους, ο ύπνος έγινε όνειρο απατηλό και όλο μου το είναι στροβιλίστηκε σε έναν τυφώνα συναισθημάτων τόσο πρωτόγνωρο, που με καμία δύναμη δεν μπόρεσα και
δεν μπορώ ακόμα να διαχειριστώ. Δε ξέρω ποια άλλη επιβεβαίωση χρειάζομαι για όσα νιώθω. Δε ξέρω ποιά δύναμη ανθρώπινη ή Θεϊκή θα μπορέσει να αντιστρέψει κάτι τόσο μοναδικό και τόσο επίπονο ταυτόχρονα, κάτι τόσο ζωογόνο και ταυτόχρονα σχεδόν θανατηφόρο, μα για ένα είμαι σίγουρη... για όσα υπήρχαν και υπάρχουν μέσα μου, με όποια μορφή, με όποια παραλλαγή.

Και όσο κι αν προσπαθώ να τα κρατήσω μέσα μου, όσο κι αν προσπαθώ να τα κατευνάσω, αυτά γίνονται θηρία και με πνίγουν. Την έκρηξη με άλλη μορφή την περίμενα, με άλλη μορφή ήρθε στο σήμερα, στο πριν από λίγο, στο απόψε. Ίσως, για δεύτερη φορά στη ζωή μου απόψε κατάλαβα τι σημαίνει ανιδιοτέλεια αισθημάτων. Τί σημαίνει να νιώθεις, να εκφράζεις με όποιο μέσον δίνοντας όσα
έχεις μέσα σου, χωρίς να περιμένεις να πάρεις κάτι.

Ίσως για πρώτη φορά συνειδητοποίησα πώς είναι να νιώθουν τα ίδια και να σου τα εκδηλώνουν με όσους τρόπους έχουν απομείνει διαθέσιμοι. Οι συνθήκες μας έχουν αναγκάσει να περιορίζουμε την εκδήλωσή τους, έχοντας κάνει εκπτώσεις και περικοπές. Μα ποτέ και κανένας δε θα μπορέσει να μας σταματήσει να νιώθουμε. Η ελευθερία σκέψης πάντα θα υπάρχει, ως το πιο δυνατό όπλο της ανθρώπινης ύπαρξης, ακόμα κι αν μερικές φορές αναγκαζόμαστε να καμουφλάρουμε αυτά για τα οποία ζούμε, αυτά που νιώθουμε, αυτά για τα οποία ματώνουμε...



Κι αν όλα μοιάζουν με ένα δίχτυ πλεγμένο αριστοτεχνικά γύρω από τις ζωές μας, ας προσπαθήσουμε όσο βρισκόμαστε μέσα εκεί, τις στιγμές μας να τις γεμίζουμε με όσα αγαπάμε. Κι αν λόγω συνθηκών δεν μπορούμε... τότε ειλικρινά δε ξέρω...





Το τραγούδι στο video"το δίχτυ"
σε στίχους Νίκου Γκάτσου και μουσική Σταύρου Ξαρχάκου
και από το οποίο λατρεύω κάθε του νότα,
κάθε του λέξη, το αφιερώνω σε εμένα και σε όσους κατάφεραν
να νιώσουν όσα απόψε γράφω..

12 σχόλια:

ΦΟΥΛΗ είπε...

Υαδα μου πολύ μελαγχολικές οι σκέψεις
σου, και δεν μπορώ να σου απαντήσω γιατί είμαι και εγώ χάλια ψυχολογικά,δεν μπορώ να καταλάβω τι μου φταίει....
Όπως και να έχει, εύχομαι καλό σκ..

ruth_less είπε...

Στέκομαι μόνο σ΄αυτό - ότι ευτυχώς η σκέψη δεν δεσμεύεται σε πρέπει και σε συνθήκες... κι ότι εκεί μέσα είμαστε ελεύθεροι να Είμαστε και να Νοιώθουμε. Δύσκολη η πραγματικότητα Υάδα μου... κι αυτό το Πάντα που πρέπει κάποιος να το προσδιορίσει... Μια μια τις στιγμές αν τις κρατήσεις, ίσως γίνουν πάντα. Το θέμα είναι ποιό "πάντα" ζητά και ποιό έχει ανάγκη η ψυχή μας.

Πιό εύκολες βραδυές εύχομαι να έχεις απ΄εδώ και πέρα, με πιο όμορφες στιγμές που να διαρκούν και να διαρκούν μέχρι να καλύψουν ότι εσύ ψάχνεις.

Κι αυτό το Δίκτυ... ολόκληρη η ζωή μας πιασμένη μέσα στις λέξεις του! Φιλιά πολλά Υάδα μου.

Υάδα είπε...

@ ΦΟΥΛΗ

Μάλλον το έχουν οι ημέρες.. και δεν εννοώ οι προεκλογικές βέβαια.. Ελπίζω να καλυτέρεψε η διάθεσή σου από το πρωί..
Καλό σου βράδυ :)

Υάδα είπε...

@ ruth_less

Καμιά φορά οι στιγμές δεν είναι αρκετές. Μοιάζουν με φαντάσματα που μας στοιχειώνουν και πλέκουν γύρω μας ιστούς από τους οποίους δύσκολα μπορούμε να απεμπλακούμε. Ίσως το πάντα που αναζητούμε να είναι κάτι δύσκολο να αποκτηθεί, επομένως μένουμε και πάλι μόνοι με όσα λαχταράμε. Η ζωή όμως είναι τόσο μικρή και την σπαταλούμε περιμένοντας αυτό το «πάντα».
Μια συνεχής αναζήτηση μέχρι να βρούμε το δικό μας «πάντỨ..

Φιλιά καλή μου. Πανέμορφο βράδυ να έχεις :-)

Κωνσταντίνος Κόλιος είπε...

Είπες τη μαγική λέξη, ελευθερία σκέψης, τι να είναι άραγε.
Μήπως η απόλυτη αποδοχή των ευθυνών και πράξεων μας? Πράγμα που αυτόματα μας κάνει να μην έχουμε ενοχές και τύψεις?
Χμ ναι, αποδοχή και ένα αόρατο ζύγι που ζυγίζει διαθέσεις, μα αν αυτή η αέναη και αθέατη αποδοχή, των αισθημάτων μας, μπάζει νερά από ρωγμές της σκέψης τότε η αποδοχή δεν είναι εφικτή. Παίρνει τη μορφή αδυναμίας και φωνάζει: Είμαι πιο δυνατή από σένα άρα οφείλεις να με προσκυνήσεις. Μα πως να προσκυνήσει η ψυχή και η σκέψη που ακόμα και την παραμονή στο σώμα τη βιώνει σα μικρή φυλακή?

Καλό βράδυ, πίσω και κάτω απ' όλα κρύβεται η δύναμη να ακολουθούμε τις σκέψεις μας.

Υάδα είπε...

@ Κωνσταντίνε

ακολούθησα αυτή την ελευθερία σκέψεων, δηλαδή την αποδοχή πράξεων και ευθυνών. Το αύριο δε ξέρω πώς θα ξημερώσει, αλλά ξέρω πώς βγήκα λίγο από τη φυλακή/δίχτυ που βρισκόταν τριγύρω μου. Τις συνέπειες δεν τις ξέρω.. ίσως όμως να τις γνωρίζω, μα σήμερα οι μηχανισμοί αυτοάμυνάς μου είναι στο off.

Αύριο ξεκινά μια καινούργια εβδομάδα.. Και ήδη σήμερα είναι μια άλλη μέρα..

Καλή σου μέρα :-)

b|a|s|n\i/a είπε...

στο πάντα του τώρα. ελευθέρωσε τα ό, τι και νοιώσε τον εαυτό σου όπως νοιώθεις. ;) και πάντα με αυτήν την αλήθεια συναισθημάτων!
καλή σου μέρα. όμορφα χαμογελαστή!

Υάδα είπε...

@ b|a|s|n\i/a

αυτό έκανα, για μια ακόμη φορά..
και αυτή τη στιγμή έχω μείνει με τη λαχτάρα των στιγμών που τελείωσαν και πέρασαν..

Καλό σου απόγευμα :-)

Ιορδανίδου Όλγα είπε...

Give me a moment at the time and i will be eternity...Το θυμάσαι Υάδα μου αυτό το τραγουδάκι;Για μια στιγμή που θα αξίζει για πάντα;Ναι, για μια τέτοια θα το άντεχα....το όποιο...τίμημα.

Υάδα είπε...

@ CARPE DIEM

Πώς να μη θυμάμαι τέτοιο τραγούδι... είναι από αυτά που μας ταξιδεύουν τόσο μακριά και ταυτόχρονα τόσο κοντά. Εικόνες, λέξεις και στιγμές χιλιάδες. Κάποιες από αυτές μας γεμίζουν χαμόγελα, άλλες νοσταλγία και κάποιες δάκρυα χαράς και λύπης..

Αχ να ήξερες πόσες φορές έχω ακούσει από το απόγευμα αυτό το τραγούδι...

Κι εγώ, για τέτοιες στιγμές, αντέχω το τίμημα..

Φιλιά πολλά καλή μου. Καλό ξημέρωμα :-)

Marianthi Christofidou είπε...

Σ' ευχαριστώ... τελικά διαβάζοντας τις σκέψεις των άλλων απλά συνειδητοποιείς ότι τελικά δεν είσαι ούτε μόνος, ούτε ο μόνος άνθρωπος πάνω στη γή που σκέφτεσαι με τον τρόπο που σκέφτεσαι! Πολλά φιλιά, Καλημέρα!

Υάδα είπε...

@ Manani Pitsidou

Έτσι ακριβώς είναι καλή μου. Όλοι λειτουργούμε κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες με κάποιους τρόπους βάσει των εμπειριών μας, βάσει όσων λαχταράμε, βάσει των θέλω μας. Επιλογές κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες..

Καλό σου μεσημέρι. Σε φιλώ :-)