Πέμπτη 17 Σεπτεμβρίου 2009

Το χρυσό κλουβί

Το βλέπεις; Είναι χρυσό και για την ακρίβεια λευκόχρυσο. Καλογυαλισμένο και φινετσάτο με λεπτομέρειες που θα ζήλευε ο καθένας. Προσπαθείς να το ακουμπήσεις μα μόλις πλησιάζεις το χέρι σου αυτό εξαφανίζεται. Μέσα του ζει μια ψυχή γυμνή. Εσύ μπορεί να τη βλέπεις ντυμένη αλλά στην ουσία είναι ολόγυμνη, όπως όλες οι ψυχές αν καταφέρεις να τις πλησιάσεις. Ζει μόνη της για πολλά χρόνια. Τις περισσότερες φορές θα τη δεις πάνω στην αιώρα της να προσπαθεί να φτάσει το πάνω μέρος από το κλουβί στο οποίο βρίσκεται. Δίνει ώθηση κάθε φορά, ακουμπώντας στο έδαφος με τα πόδια της και κάθε φορά πηγαίνει όλο ψηλότερα. Εκεί περνάει πολλές ώρες από την ημέρα της. Γελάει με τη ψυχή της σε κάθε της προσπάθεια να φτάσει πιο ψηλά. Αποκαμωμένη πια, μετά από πολλές ώρες, αποφασίζει να κατέβει και να κάνει μια βόλτα στον ολάνθιστο κήπο του κλουβιού της.


Λουλούδια και δέντρα, που τόσο καιρό περιποιείται με φροντίδα και αγάπη, είναι η μοναδική συντροφιά της. Περιφέρεται ανέμελη μέσα στο λευκό αέρινο φόρεμά της, αυτό με τις ολοκέντητες άκρες του. Τα μαλλιά της λυτά σα χείμαρροι αγκαλιάζουν το σώμα της και ανεμίζουν στη φθινοπωρινή αύρα του απογεύματος. Κοιτάει τριγύρω της όλα όσα με αγάπη καθημερινά φροντίζει μα νιώθει κάτι να της λείπει. Κάποιες στιγμές εγκλωβίζεται στη σκέψη αυτή, ψάχνοντας να βρει τί πραγματικά είναι αυτό που λαχταράει μα δεν έχει. Μια ξαφνική βροχή διώχνει μακριά τις σκέψεις της. Ανοίγει τα χέρια προσπαθώντας να αγκαλιάσει τον ουρανό για το μοναδικό αυτό δώρο που της χαρίζει, ανοιγοκλείνοντας τα μάτια σε κάθε ψιχάλα που αγκαλιάζει το πρόσωπό της. Και όταν πια κάθε της κύτταρο έχει βραχεί και το φόρεμά της έχει γίνει ένα με τη σάρκα της, επιστρέφει στο μικρό καλύβι που βρίσκεται στο κέντρο του κλουβιού.

Βρεγμένη όπως είναι, με το νερό να λιμνάζει σε κάθε της βήμα, ανάβει δυο κούτσουρα στο μικρό της τζάκι για να ζεστάνει το χώρο και τη ψυχή της που εκείνο το απόγευμα έγινε ένα με τις ψιχάλες. Αποκαμωμένη, κουρνιάζει δίπλα στη φωτιά και παρατηρεί τις φλόγες όπως αγκαλιάζουν τα ξύλα. Νιώθει ένα χέρι αόρατο να αγκαλιάζει τους ώμους της, μια ζεστασιά ξεχωριστή να πλανάται στο χώρο και στο χρόνο. Έτσι γλυκά και μοναδικά όπως αισθάνεται, παραδίδει σώμα και πνεύμα στο Μορφέα, μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες...

18 σχόλια:

m.blanco είπε...

Απόλαυσα το λογοτεχνικό σου οίστρο, όμορφο!
καλό βράδυ

Ιορδανίδου Όλγα είπε...

Θα μου άρεσε Υάδα να την φαντάζομαι, την γυναίκα τούτη που θυμίζει τόσο μα τόσο όλες τις γυναίκες του κόσμου, που φροντίζουν και ονειρεύονται..ελεύθερη..και όχι σε κλουβί.Αλλά πάλι υπάρχουν μερικά κλουβιά..που θυμίζουν τόσο μα τόσο πολύ αγκαλιά..Καλώς σε βρήκα και πάλι.

Υάδα είπε...

@ m.blanco

είναι κάτι παραπάνω από ένα "παραμύθι" καλέ μου blanco. Χαίρομαι που το απόλαυσες :-)

Καλό σου βράδυ

Υάδα είπε...

@ CARPE DIEM

Καλώς ήρθες και πάλι και καλό χειμώνα να έχουμε :-))

ίσως αυτό το κλουβί να είναι αγκαλιάς νοητής, ίσως όμως και ένα κλουβί όλων μας των ανεκπλήρωτων "θέλω". Η γυναίκα έχει ελεύθερο πνεύμα.. μα είναι στην ουσία ελεύθερη ή "παγιδευμένη" σε όσα λαχταράει;

b|a|s|n\i/a είπε...

τα ανεκπλήρωτα θέλω μπορώ γίνονται. και σαν δεν ολοκληρώνονται ποτέ ελευθερία γίνονται στο όνειρο.
μα ποιος μπορεί να πει ποτέ σαν ανασαίνουμε ακόμα;

Φως στα όνειρα είπε...

καλημέρα

κείμενο που αγγίζει την ψυχή..Κάπως έτσι δεν είμαστε όλες."Ζωγράφισες" τη δική μας ψυχοσύνθεση..

Unknown είπε...

μακάριοι....οι δραπετευοντες!!!

Κωνσταντίνος Κόλιος είπε...

Χμ, δεν είναι και άσχημα να είναι κάποιος αυτή. Τουλάχιστον ξεμουδιάζουν τα πόδια της σε μιά διαδρομή που φαίνεται ενδιαφέρουσα και πολύχρωμη:) Αν πατήσει και κάποιο αγκάθι δε χάλασε ο κόσμος, δόξα το θεό χεράκια έχει, θα πάρει μιά βελονίτσα και θα το βγάλει, ίσως πονέσει λιγάκι και κάνει ένα μικρό αχ, μα αυτά τα μικρά αχ είναι τόσο ερωτικά:)

Καλό απόγευμα:)

ΦΟΥΛΗ είπε...

Ψυχούλα ρομαντική....
Κανε μου μια χάρη!! μην ξανά πεις καλό χειμώνα,όχι ακόμα τουλάχιστον....
Φτάνει πια, η μελαγχολία του Σεμπτέμβρη, όσο ο καιρός είναι κουκλί, και τα μπάνια συνεχίζονται.....
καλά να περνάς...

Υάδα είπε...

@ b|a|s|n\i/a

Ακολουθώ το πάντα και απομακρύνομαι από το ποτέ. Αυτά είναι τα βήματά μου μέχρι τώρα. Έτσι θα πορευτώ για όσο θα ανασαίνω..

Καλό βράδυ Βασίλη μου :-)

Υάδα είπε...

@ Ευριδίκη

Νομίζω πως κάπως έτσι είμαστε, αν όχι η πλειοψηφία, σίγουρα σημαντικό κομμάτι των γυναικών. Καμιά φορά και τα λόγια ζωγραφίζουν εικόνες.
Να είσαι καλά και να χαμογελάς.
Καλό σου βράδυ :-)

Υάδα είπε...

@ σιωπηλέ

Κι εγώ αυτό πιστεύω. Και όταν υπάρχουν άνθρωποι δίπλα σου, αυτή η δραπέτευση γίνεται πιο ενδιαφέρουσα. Βέβαια, η γυναίκα της ανάρτησης αυτής, ίσως τελικά να είναι περισσότερο μόνη από τις υπόλοιπες. Ποιος ξέρει…

Καλό βράδυ καλέ μου σιωπηλέ :-)

Υάδα είπε...

@ Κωνσταντίνε

Το παν είναι να ζούμε ερωτικά, να αισθανόμαστε τον έρωτα να υπάρχει γύρω μας σε όλες του τις μορφές. Και αν ακούγονται αυτά τα αχ, ακόμα και από αυτά τα μικρά αγκαθάκια, δεν πειράζει. Είναι όπως είπες κι εσύ ερωτικά. Άλλωστε μετά υπάρχει η συνέχεια

Καλό σου βράδυ :-)

ναδα.- είπε...

Κοιτώ τα βράδια ένα αστέρι
Στέκετε μόνο του ψηλά
Χαμογελώ και ένα αγέρι
Μ’ ανακατώνει τα μαλλιά

Λύνω τους κόμπους απ την σκέψη
Κουρνιάζω στην ανεμελιά
Γύρω μου σμίγουν τα λιβάδια
Και γίνονται μια αγκαλιά
:)

Υάδα είπε...

@ ΦΟΥΛΗ

Αφού λατρεύω το χειμώνα. Υπάρχει καλύτερη εποχή; Να είσαι δίπλα σε ένα τζάκι με τους ανθρώπους που αγαπάς, να είσαι ακόμα και δίπλα στη θάλασσα κι ας είναι φουτρουνιασμένη…
Η μελαγχολία να πάει περίπατο… χαμόγελα μόνο να υπάρχουν στη ζωή μας. Αυτό δεν αξίζει περισσότερο;

Υγ: Κάνε καμιά βουτιά και για μένα Φούλη μου, ξέρω πως είναι υπέροχη η θάλασσα το Σεπτέμβριο..

Φιλιά πολλά :-)

Υάδα είπε...

@ Νάδα .-

Τελικά όλα τα αστέρια μια αγκαλιά σχηματίζουν αν τα παρατηρήσεις καλά.

Σ'ευχαριστώ. Καλό σου βράδυ :-)

ruth_less είπε...

Υάδα μου
κανένα κλουβί δεν μπορεί να φυλακίσει τις ψυχές και τα όνειρα.

Την συντροφεύουν τόσες εικόνες και αισθήσεις... ακόμα και στις πιο μεγάλες μοναξιές. Να κοιμάται με όμορφες εικόνες και σκέψεις για όσα ωραία έζησε και για όσα πιο ωραία θα έρθουν.

Καλό βράδυ Υάδα μου και όνειρα γλυκά :)

Υάδα είπε...

@ ruth_less

Αυτό ξαναπές το. Αγρίμι είναι η ψυχή και τα όνειρα που κάνει. Πώς να τη φυλακίσεις; Καμιά φορά όμως, λόγω συνθηκών μοιάζει να είναι εγκλωβισμένη σε κάτι αόρατο. Κάτι που μόνο η ίδια νιώθει.

Ξέρω πως τα καλύτερα πάντοτε και παντού έρχονται. Έτσι η πορεία της ζωής μας αποκτά νόημα...

Καλό ξημέρωμα ψυχή μου. Σε φιλώ :-)

υγ: Μακάρι να ήσουν εδώ απόψε... Η Αθήνα έχει τόσες ομορφιές όταν ο κόσμος μαζεύεται στα σπίτια του. Θα περπατούσαμε μέχρι το πρωί :-)