Κυριακή 12 Ιουλίου 2009

Waiting for...

Περιμένοντας τί ακριβώς; Μια ζωή θυμάμαι τον εαυτό μου να περιμένει. Αποφάσεις άλλων, αποφάσεις που ορίζουν άλλους μα ταυτόχρονα ορίζουν εμένα την ίδια. Γιατί αφήνω έτσι τον εαυτό μου να εξαρτάται από άλλους; Γιατί τα έχω κάνει έτσι σκ...; Και σαν να μην έφτανε αυτό, ξέρω περίπου και τί περιμένω. Όχι, δεν είμαι παπατρέχας, ούτε έχω μαντικές ικανότητες. Απλά όταν από την αρχή υπάρχουν κάποια Χ δεδομένα, τότε και αυτά τα Υ που περιμένω είναι συγκεκριμένα. Θα μου πεις βέβαια, γιατί κάθεσαι και σκας και περιμένεις. Έλα μου ντε. Μήπως με κατατρέχει ένα είδος ηττοπάθειας; Έτσι μου είπες... μήπως έχεις δίκιο;




Έχω φτάσει σε σημείο να θεωρώ άκρως μαζοχιστική την τάση που έχω. Και το χειρότερο όλων είναι πως σε αυτήν την ηλικία δύσκολα να αλλάξω. Αν γυρίσει ανάποδα η γη και σταματήσει η σελήνη να είναι δορυφόρος της, τότε ίσως κι εγώ να σταματήσω. Ψάχνω να βρω τί πραγματικά φταίει, που έχω κάνει λάθος... αλλά μάταια. Ίσως και να εθελοτυφλώ. Αφήνω τον εαυτό μου και αυτοκαταβάλλεται. Πόσο δίκιο έχει η ... .


Γράφω και σβήνω συνέχεια. Έχω τόσα πράγματα μέσα μου, τα οποία αν τα βγάλω ίσως δεν κάνουν σε μένα την ίδια καλό.


Να αλλάξω λίγο θέμα; Θα επανέλθω και θα καταλάβεις πως δεν υπάρχει σειρά σε όσα απόψε θα γράψω. Τη Δευτέρα που μας πέρασε, απόλαυσα μια συναυλία τόσο εκπληκτική, που ακόμα και οι καλύτερες των προσδοκιών μου δεν κατάφεραν να την αγγίξουν. Ένας Βασίλης Παπακωνστανίνου, που όσα κι αν γράψω για αυτόν, θα είναι απειροελάχιστα... Και ένα συγκρότημα σαν τους Scorpions που όμοιό τους δε θα υπάρξει ποτέ. Η παρέα ήταν κάτι παραπάνω από μοναδική. Ματιές που ανταλλάχτηκαν σε συγκεκριμένα τραγούδια που αντίστοιχες αλήθεια δεν έχουν καταγραφεί μέσα μου. Και μετά τη συναυλία, ταχύτητα σε λεωφόρους που αγγίζουν το κόκκινο. Ένα ροκ μαγαζί σε μια άλλη λεωφόρο που ο χρόνος σταματάει. Μια απόδραση πέρα από κάθε λογική, που χρειαζόταν μόνο ένα ναι για να γίνει. Κι όμως κάποια πρέπει τη σταμάτησαν. Δόθηκαν υποσχέσεις που δεν ξέρω αν θα τηρηθούν, βέβαια όχι από την πλευρά μου... Και μετά ανασκόπηση των όσων ζήσαμε με τα αντίστοιχα videos... και ένας ύπνος λυτρωτικός... λίγων ωρών, αλλά πολλών συναισθημάτων...


Πλησιάζουν οι μέρες των διακοπών, τις οποίες τις περιμένω όσο τίποτε άλλο. Χμμμ... μάλλον για να μην κοροϊδεύω τον εαυτό μου, τις περιμένω, αφού πρώτα μου ανακοινωθούν κάποιες αποφάσεις, κάποιες επιλογές... άλλων... για μένα... Και μετά, ειλικρινά, όποιες κι αν είναι αυτές, θα εξαφανιστώ... για 10 μέρες θα υπάρχω για έναν ήλιο, για μια ξαπλώστρα και για νύχτες αξημέρωτες με αλκοόλ και ξενύχτι - με τον άνθρωπο εκείνον που προσπαθεί εδώ και χρόνια να μου βάλει μυαλό, αλλά μέχρι σήμερα δεν τα έχει καταφέρει - την κολλητή μου. Δεν το έχω ξανακάνει για τόσο χρονικό διάστημα, μα φέτος μοιάζει με επιτακτική ανάγκη. Όχι μόνο για όσα συμβαίνουν τον τελευταίο 1,5 μήνα, αλλά για όλη τη χρονιά.


Να επανέλθω στα προηγούμενα; Ξέρεις τί νιώθω; Πώς όσες στιγμές ευτυχίας κι αν νιώσω, πάντα ένα αδιόρατο τέλος προσμένει να μου τις σταματήσει. Λένε κρατάει λίγο η ευτυχία... Αλήθεια; Και γιατί αυτό συμβαίνει σε λίγους;
Είναι από τις νύχτες που θα ήθελα να ήμουν πάνω στη μηχανή σου πηγαίνοντας στο πουθενά με το γκάζι πατημένο μέχρι εκεί που δεν πηγαίνει άλλο... Η ίδια η ζωή δεν είναι μια τρέλα; Εγώ γιατί να λείπω από αυτήν;

Ξέρω απόψε σας μπέρδεψα... μπορεί να μην καταλάβατε και τίποτα από όσα έγραψα, αλλά δεν μπορούσα με τίποτα να βάλω τις σκέψεις μου σε μια σειρά. Και μόνο που κατάφερα να αποτυπώσω με κάποιον τρόπο όσα νιώθω, είναι πολύ, ειδικά γι' απόψε... που ο χρόνος έχει σταματήσει να προχωρά μπροστά, περιμένοντας...


Αλήθεια, μπορεί να έρθει και να μείνει; Αρκεί μονάχα να μείνει...

13 σχόλια:

ruth_less είπε...

Αγαπημένη μου,
δύσκολες οι ώρες της αναμονής, της απάντησης κάποιου άλλου που θα καθορίσει τη δική σου πορεία... σαν να ακούω την ιστορία σου πίσω απ΄τις λέξεις. Όποια ιστορία όμως και να κρύβεται, αυτό δεν είναι η ουσία - η ουσία είναι να μην χαθείς Εσύ, αυτό που Εσύ έχεις ανάγκη. Πίσω από τα πρέπει και τα μη-πρέπει που καθορίζουν μια πορεία, να μην ξεχνάς ποια πραγματικά είσαι εσύ. Όχι αυτό που οι άλλοι περιμένουν να είσαι, όχι αυτό που πρέπει να είσαι, αλλά αυτό που νοιώθεις εσύ - αυτό είναι η ουσία.

Σαν γνήσιο καθρεφτάκι πολλές φορές οδηγήθηκα από τις αποφάσεις άλλων. Κάπου τις περισσότερες φορές Με έχασα. Γιατί φτάνουμε ως εδώ ρωτάς; Ψυχικές ανάγκες, ένα κοριτσάκι που αρνήθηκε να μεγαλώσει και όσο και να απέδειξε ότι είναι δυνατό, εσωτερικά ορίζεται από τους άλλους για ασφάλεια.

Η αναγνώριση είναι το ήμισυ του παντός λέω εγώ. Υπάρχει ελπίδα. Η εκλογίκευση κάποιων καταστάσεων, αυτά τα Χ δεδομένα με τα Υ αποτελέσματα που λες, αποδεικνύουν ότι ήδη ξέρεις. Το τι επιλέγεις αυτό κάνει τη διαφορά.

Ναι, στην ηλικία μας δύσκολα αλλάζουμε. Μπορούμε όμως να καλυτερεύσουμε.

Εύχομαι να γαληνέψει η ψυχή σου Υάδα μου. Φιλιά φιλενάδα.

Υάδα είπε...

@ ruth_less μου,

την πήρα την απάντηση. Την αναμενόμενη επιλογή που ταυτόχρονα καθορίζει κι εμένα. Άμεσα. Για μια ακόμη φορά, ένιωσα να με χάνω. Με έχασα... μάλλον ναι; Αυτές τις ψυχικές ανάγκες να μπορούσα με κάποιον τρόπο να χαλιναγωγήσω, κι ας ήταν τί στον κόσμο. Όταν όμως υπάρχουν αισθήματα; Τότε τί γίνεται; Ανοίγεις ένα κουτάκι, τα χώνεις μέσα και τα κρατάς μέσα σου για πάντα. Δε μένουν όμως απωθημένα; Τί κάνεις γι αυτά;

Ίσως το κλειδί σε όλα είναι να μάθουμε να σεβόμαστε πρώτα τον εαυτό μας. Αυτή τη συμβουλή την ακούω εδώ και καιρό, άσχετα αν δεν μπορώ να την υιοθετήσω και κατ'επέκταση να την ακολουθήσω..

Ξέρεις πόσο θα ήθελα απόψε, τώρα να σε είχα εδώ; Αχ, να ξερες πόσο..

ruth_less είπε...

Αχ βρε Υάδα μου,
πόσα και πόσα απωθημένα δεν κουβαλάμε τελικά στο διάβα όλης μας της ζωής; Πράγματα και καταστάσεις που για τον ένα ή άλλο λόγο δεν καταφέραμε ή δεν μπορούσαμε ή δεν γινότανε να ζήσουμε. Ναι, αυτό το περιβόητο κουτάκι έχει πολλά μέσα. Με το πέρασμα του χρόνου τα ανασκαλεύω, τα μελετώ, με πιο καθαρή ματιά, με αισθήματα που έστω κι αν παραμένουν, είναι πιο προσαρμοσμένα στην πραγματικότητα του τι είναι εφικτό και με την εκ των υστέρων γνώση του απώτερου κόστους.

Καλή βδομάδα νάχεις γλυκειά μου... κι εγώ εδώ όποτε θέλεις.

Ανώνυμος είπε...

Δεν ξέρω αν σε κάνει αυτό που θα πω να νιώσεις λίγο καλύτερα,αλλά δεν είσαι η μόνη που νιώθει έτσι..Σκέψου όμως την πορεία της ζωή σου και θα δεις όσο και αν οι αποφάσεις αλλων επηρεάζουν τη ζωή σου και την καθοδηγούν πίσω από αυτές κρύβεται μια δική σου επιθυμία ή απόφαση η οποία μακροπρόθεσμα ή μεσοπρόθεσμα σε οδηγεί στο αποτέλεσμα που ισως αναμένεις..Στην ουσία εσύ καθοδηγείς το μέλλον και τη ζωή σου..
Ειλικρινά εγώ κάπως έτσι άρχισα να σκέφτομαι πριν από καιρό για να πάψω να αμφισβητώ τον εαυτό μου και να τον κρίνω..Δεχομαι πια το κάθε τι όχι μοιρολατρικά και στατικά αλλά σαν αποτέλεσμα των δικών μου κινήσεων και αυτό με βοήθησε να νιώσω πιο δυνατή σε ό,τι περιμένω να έρθει και μάλιστα με βοήθησε να επεμβαίνω και στις αποφάσεις των άλλων γιατί με έκανε να διεκδικώ τα θέλω μου με όποιες συνέπειες .."Πιστευω σε μένα"να σκέφτεσαι, και θα δεις ότι και η ευτυχία που θεωρείς ότι κρατάει λίγο θα κρατήσει περισσότερο..
Μετέτρεψε τις δύσκολες στιγμές σε θετική σκέψη και να λες στον εαυτό σου ότι αυτό που έγινε,έγινε για να άνεβάσει ένα σκαλί πιο πάνω την προσωπικότητά σου,για να σε κάνει καλύτερη και να σκέφτεσαι αν δεν το περνούσες ίσως να μην γνώριζες ποτέ όχι μόνο τα συναισθήματα που βιωσες και που πολλές φορές δεν μετατρεπονται σε λόγια αλλά και την ίδια σου τη ζωή γιατί την γεμίζεις εμπειρίες και εικόνες..
Εξάλλου για μένα η ζωή είναι σαν βιβλίο με άγραφες σελίδες και πολλά κεφάλαια.Κάθε φορά που κλείνει ή ανοίγει ένα ,γυρνάς σελίδα γράφεις τον αριθμό του νέου κεφαλαίου και κάθεσαι σε μια γωνιά ήρεμη(για να μπορέσεις να κρίνεις τον εαυτό σου αμερόληπτα όσο μπορείς) να διαβάσεις τα προηγούμενα και βάση αυτών να ξεκινήσεις την πρώτη λέξη του επόμενου κεφαλαίου ευχόμενη να ξεκινήσει καλύτερα και να τελείωσει επίσης ακόμα πιο καλά..

Συγγνώμη αν σε κούρασα με το μεγάλο σχόλιο μου ,αλλά κάπου μέσα σε όσα έγραψεςς θυμήθηκα κάπου, κάποτε εμένα και ένιωσα την ανάγκη να σου πω πως μπορούμε με τις κατάλληλες κινήσεις(που θέλουν χρόνο όμως να αποδώσουν) να τα καταφέρουμε και να διαφεντευουμε -με λογική σε ίση ποσότητα με το συναίσθημα -το δικό μας κόσμο..Θα σου πω κάτι που το έχει πει ο Καζαντζάκης και είναι η φράση που αναβοσβήνει κάθε φορά στην άκρη του μυαλού μου και είναι αυτό που ακολουθώ πια..
"Εσύ έχεις τα χρώματα έχεις και τα πινέλα..Ζωγράφισε λοιπόν τον Παράδεισό σου και μπες μέσα"

Καλή σου μέρα..


Μοναξιά και φως
(ΕΥΡΥΔΙΚΗ)

b|a|s|n\i/a είπε...

οι διαδρομές που περπατούμε πολλές φορές ίσως επιλέγονται από άλλους. μα ο τρόπος που τις περπατούμε είναι ο τρόπος ο δικός μας. και ξέρεις κάτι; εμείς επιλέγουμε πότε, πού, γιατί, πώς θα χαμογελάσουμε σε κάποιον, κάτι.
και μερικά βλέμματα και χαμόγελα είναι τόσο όμορφα γιατί είναι αληθινά.
να περάσεις πανέμορφα. στις δικές σου διαδρομές. με τα δικά σου χαμόγελα. με τα δικά σου βλέμματα. χαρίζοντάς τα και μοιράζοντάς τα σε ότι εσύ αποφασίζεις. και κοιτάς. και χαμογελάς.
φιλιά πολλά πολλά!

ναδα.- είπε...

Ρε συ κάνε αυτό που καταλαβαίνεις κακό.

Κάνε πραγματικότητα.


Άντε!


Δεν αξίζει να χαθεί...

Θα συνέχιζα...

Αλλά με μπέρδεψαν τα σκ...

Αυτές οι τρεις τελίτσες...

Τα κάνουν να δείχνουν τόσο τέλεια...

παίξε καμία ροκιά, εσύ που ξέρεις)...

Τέλεια!

Για Παπακωνσταντινου δεν είπα...

Είπα;
...

Υάδα είπε...

@ ruth_less μου,

Γενικότερα είμαι άνθρωπος των ορίων. Και τι σημαίνει αυτό; Θα εξαντλήσω κάθε δυνατό ή αδύνατο μέσο και τρόπο για να μπορέσω να έχω όσα λαχταράω. Πολλές φορές δεν τα καταφέρνω, άλλες πάλι τα καταφέρνω με δυσκολία και άλλες εύκολα. Σε μια σχέση, είτε αυτή είναι φιλική είτε ερωτική/συντροφική, προτιμώ να έχω εξαντλήσει τα πάντα και μετά να αποχωρήσω. Ξέρεις, είναι προτιμότερο να ξέρεις πως έχεις κάνει τα πάντα για κάποιον άνθρωπο ή/και για μία σχέση, παρά κάποια στιγμή να μετανιώνεις για κάτι που δεν έκανες, ενώ σου είχε δοθεί η ευκαιρία. Βέβαια, πολλές φορές αυτό δεν είναι ό,τι καλύτερο, αλλά στην προσωπική μου ζωή το ακολουθώ.

Αν σου πω ότι με μια σου φράση, αποτύπωσες πλήρως τα όσα νιώθω, θα είναι λίγο…
«Με το πέρασμα του χρόνου τα ανασκαλεύω, τα μελετώ, με πιο καθαρή ματιά, με αισθήματα που έστω κι αν παραμένουν, είναι πιο προσαρμοσμένα στην πραγματικότητα του τι είναι εφικτό και με την εκ των υστέρων γνώση του απώτερου κόστους.» Αν απομακρυνθούμε από όσα νιώθουμε, τότε καταλαβαίνουμε τι είχαμε, τι ζήσαμε και τί στερηθήκαμε…

Σε φιλώ γλυκά και σε ευχαριστώ που υπάρχεις ψυχή μου

Υάδα είπε...

@ Ευρυδίκη,

σε ευχαριστώ τόσο πολύ για το μεγάλο σου σχόλιο. Ξέρεις πώς ένιωσα διαβάζοντάς το; Σαν να είμαστε σε μια παραλία, έχοντας τα πόδια μας μέσα στη θάλασσα, κουβεντιάζοντας σαν από φίλες παλιές που έχουν καιρό να βρεθούν. Κρατάω όσα μου είπες σαν φυλαχτό και να είσαι σίγουρη πως θα ανατρέχω μόλις νιώθω πως λυγίζω. Ξέρεις όμως κάτι; Κουράστηκα από στιγμές που απλά με ανεβάζουν ένα σκαλί πιο πάνω. Ένα συγκεκριμένο πλατύσκαλο θέλω να μείνω... Δεν το βάζω κάτω, απλά είναι κάτι που θα ήθελα να έχω αυτή τη χρονική περίοδο. Αλλά να συνοδεύεται από τρέλα για ζωή. Γιατί ως γνωστόν, ζωή χωρίς τρέλα, ίσον φαγητό χωρίς αλάτι.

Με γέμισες με αισιοδοξία, από το πρωί που διάβασα τα όσα μου έγραψες.

ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ μέσα από την καρδιά μου.

Καλό σου βράδυ :-)))

Υάδα είπε...

@ b|a|s|n\i/a μου,

σίγουρα ο τρόπος είναι δικός μας σε κάθε μονοπάτι. Τα βλέμματα επίσης, όπως και τα συναισθήματα. Η καρδιά είναι πλανεύτρα πολλές φορές. Αλλά σε όσα μας πονούν, δίπλα ακριβώς υπάρχουν κάποια που μας γεμίζουν με χαρά. Και αυτή τη στιγμή, έχω μια βαλίτσα παραδίπλα που με φωνάζει να τη γεμίσω, ανυπομονώντας για το ταξίδι που πλησιάζει μέρα με τη μέρα :-))))

Να περνάς καλά ό,τι κι αν κάνεις. Καλό σου ξημέρωμα :-)

Υάδα είπε...

@ Νάδα .-,

δεν μπορείς να φανταστείς πόσο γέλασα με το σχόλιό σου. Ήταν ό,τι είχα ανάγκη αυτή τη στιγμή. Βέβαια, το θέαμα μιας που κοιτάζει την οθόνη του υπολογιστή, ενώ ξεκαρδίζεται στα γέλια, καλύτερα που δεν το είδαν πολλοί...

Τί έλεγα; Α, ναι... ροκ μου αρέσει να είναι ο τρόπος ζωής μου. Δε θα μπορούσα να κάνω αλλιώς.

Ξέρω πως δεν αξίζει να χαθεί, αν όμως έχει αποφασίσει να χαθεί; Ό,τι κι αν κάνω δεν μπορώ να το κρατήσω. Άλλωστε λένε πως για να είναι κάτι δικό σου, πρέπει να το αφήσεις ελεύθερο και αν ξαναγυρίσει, σημαίνει πως ήταν πάντα δικό σου.

Άσε γιατί έχω αρχίσει και πιστεύω και σε αυτά... Είναι επικίνδυνη η κατάστασή μου γιατρέ μου; Θα επιβιώσω;

Η επόμενη ροκιά στην επόμενη ανάρτηση, θα είναι και η καλύτερη, θα δεις.

Για Παπακωνσταντίνου όμως δεν είπες... και θα ήθελα. Αλήθεια, ήσουν κι εσύ εκεί;

ναδα.- είπε...

Το πόσο γέλασες αν νομίζεις πως δεν το είδα τότε γελιέσαι….
Για παπακωνσταντινου;
Ήμουν εκεί απ γενισημιου του!
Σε τέσσερις κατσαρόλες τον φτιάχναμε !
Πάμε μπροστά …

(θα σου έλεγα κι άλλα ,αλλά δεν έχεις την διατροφή ...
Τρεις τελίτσες
Αχ! Τέλειο!

m.blanco είπε...

Είσαι τυχερή που είδες και άκουσες ζωντανά τους scorpions, με τα τραγούδια τους μεγάλωσα.

Όσο για τα υπόλοιπα κοίτα να περάσεις όσο γίνεται καλύτερα στις διακοπές, η ζωή έχει σκαμπανεβάσματα, εκεί που νομίζεις ότι όλα πάνε χάλια γίνεται κάτι και φέρνει τα κάτω πάνω.

Valisia είπε...

Έχει ξεκινήσει η διαδικασία της αυτογνωσίας;Θαρρώ πως το νησί με την παρέα σας θα σας κάνει και μια μικρή αποτοξίνωση παρά τις όποιες κρεπάλες.
α)Χορέψτε και για μένα
β)Ξεχάστε και ξεχαστείτε
γ)Με το καλό να μας έρθετε και να μας ξαναγράψετε

Φιλάκια νησιώτικα