Ο πρώτος καφές ήδη τελείωσε. Ετοιμάζομαι για τον δεύτερο. Μόλις συνομίλησα με έναν μπαμπά - συνάδελφο, του οποίου το μωρό πρώτη μέρα χθες το μετέφεραν από το μαιευτήριο στο σπίτι. Και ενώ ξεκινούσε να μου περιγράφει τις πρώτες στιγμές, ήτοι ξενύχτι, το πρώτο άλλαγμα του μωρού κατά τη διάρκεια του οποίου κατούρησε τη μαμά και τον μπαμπά του, ένιωσα τόσο, μα τόσο ωραία με το συγκεκριμένο συναίσθημα.
Η δουλειά, παραμένει σε σταθερά μη ελεγχόμενα επίπεδα. Αδρεναλίνη στα ύψη, σε τέτοιο βαθμό που ελάχιστες είναι οι ώρες που παραδίδομαι στον αξιολάτρευτο Μορφέα. Αλλά είναι επιλογή μου. Και επιλογή μου επίσης είναι το γέμισμα της ημέρας με στιγμές. Άλλαξα πορεία, αυτή είναι η αλήθεια. Και δεν το μετανιώνω καθόλου. Ήταν αναγκαίο να γίνει. Και ξέρεις τί ανακάλυψα; Κάποιους ανθρώπους που υπήρχαν κάποια χρόνια στη ζωή μου και δεν τους είχα δώσει τη σημασία που έπρεπε, τη σημασία που τους άξιζε. Ξαφνικά ανακάλυψα, ή μάλλον διαπίστωσα πως μια αγκαλιά, ένα χαμόγελο, μια βόλτα κατά μήκος της θάλασσας αποκτά άλλη διάσταση όταν μπορείς να αφήσεις τον εαυτό σου ελεύθερο να νιώσει και να ζήσει. Όταν διαγράφεις όρια, όταν ζεις το τώρα, το παρόν, όταν βάσει αυτού χτίζεις το αύριό σου, χωρίς να το γεμίζεις με πρέπει. Και πόσο μισώ αυτή τη λέξη.
Πρέπει να γυρίσω πίσω στη δουλειά μου, σε όσα έκανα πριν την απόδρασή μου αυτή. Μα πώς να εξουσιάσεις το μυαλό και την καρδιά όταν διψούν για στιγμές που πέρασαν και για στιγμές που καρτερικά περιμένουν να πάρουν χρώμα; Πώς να μπορέσεις να χαλιναγωγήσεις τα ταξίδια του μυαλού ακούγοντας ήχους λατρεμένους, ενώ ήδη βρισκόμαστε στο πρώτο μισό του καλοκαιριού; Είναι και η συναυλία που πλησιάζει και κάθομαι σε αναμμένα κάρβουνα, είναι και εκείνο το καράβι που οσονούπω θα με φιλοξενήσει για την καλοκαιρινή μου εξόρμηση σε νησί μαγικό που για πρώτη φορά θα επισκεφθώ, για νύχτες και μέρες ονειρεμένες.
Βλέπεις, προτιμώ πλέον τα όνειρα που κάνω όταν είμαι ξύπνια..
