Δευτέρα 23 Μαρτίου 2009

Σαν ανάμνηση παλιά


Πώς περνάει έτσι ο καιρός! Τα χρόνια! Χρειάστηκε να σημειώσω κάποια πράγματα σε χαρτί και επειδή το πιο εύκαιρο που βρήκα ήταν μια σελίδα τετραδίου από τη βιβλιοθήκη μου, το ξεφύλλισα. Πώς πέρασαν έτσι τα χρόνια! Ήταν ένα από τα τετράδια που είχα στο πανεπιστήμιο και συγκεκριμένα στο μάθημα της ψυχολογίας. Τώρα θα μου πεις, πώς από τη ψυχολογία που σπούδαζες (μαζί με όλα τα υπόλοιπα) κατέληξες να δουλεύεις σε εντελώς διαφορετικό κλάδο, είναι μια άλλη υπόθεση που θα συζητήσουμε άλλη στιγμή.

Τί έλεγα; Α, ναι. Έπεσε η ματιά μου σε έναν όρο της ψυχολογίας, τον λεγόμενο cognitive dissonance, σύμφωνα με τον οποίο ο άνθρωπος περιέρχεται σε ένταση/άγχος, όταν ταυτόχρονα διατηρεί δύο καταστάσεις, οι οποίες είναι αντιφατικές. (π.χ. στάση ζωής και τα πιστεύω του). Πόσες φορές άραγε έχουμε νιώσει μέσα μας δύο διαφορετικές δυνάμεις να παλεύει η μία την άλλη. Πόσες φορές λειτουργούμε με βάση τη λογική και όχι βάσει όσων πραγματικά θέλουμε.

Τέλος πάντων. Το θέμα μου δεν ήταν ακριβώς αυτό. Δηλαδή, δεν ήθελα να αναλύσω τον παραπάνω ψυχολογικό όρο, αλλά όσα ένιωσα διαβάζοντας το τετράδιο αυτό, καθώς βρέθηκα ξανά πίσω στα θρανία, εκεί που όλα ήταν πιο ξέγνοιαστα. Χωρίς το άγχος της καθημερινότητας να μας κυνηγάει από το πρωί μέχρι το βράδυ. Χωρίς να χρειάζονται χαρτάκια να σημειώνουμε όσα την επόμενη μέρα πρέπει να κάνουμε, ώστε να μη τα ξεχάσουμε. Χωρίς πρέπει.


Ωραία χρόνια τότε. Λένε όμως πως ποτέ δεν είναι αργά να φέρεις την καθημερινότητά σου στα μέτρα σου. Και να σου πω την αλήθεια; Το πιστεύω αυτό. Άλλωστε αν δεν κάνουμε την καθημερινότητα ευχάριστη, τότε έχουμε χάσει το παιχνίδι. Κάπως έτσι έχω αρχίσει να φιλοσοφώ τη ζωή μου. Προσπαθώ να κάνω πράγματα για να ευχαριστήσω τον εαυτό μου και τους ανθρώπους μου είναι κομμάτια της ζωής μου, αυτούς τους ανθρώπους που αγαπάω.

Πέρασε η ώρα... Αύριο έχει αρκετό τρέξιμο και μια λίστα από όσα πρέπει να κάνω για την προετοιμασία κάποιων πραγμάτων. Ελπίζω η κούραση να αργήσει να έρθει τις επόμενες μέρες. Ύπνος και ξεκούραση για αντοχή. Και πάνω από όλα καλή διάθεση και θέληση για τα όμορφα της ζωής.

Καλό ξημέρωμα να έχουμε...

15 σχόλια:

Unknown είπε...

οι ανασες και ψίθυροι ειναι σα δροσοσταλίδες στην καθημερινότητα...

μενω λιγο στην αντιπαλότητα των καταστάσεων που ζουμε και ειναι γεματες αντιφάσεις....έτσι είναι...εγω τουλαχιστον το βιώνω έντονα εδω και αρκετό καιρό...

καλό ξημέρωμα!!!

Cosmos είπε...

Υάδα μου, γεια σου και πάλι!

Βλέπω ότι εδώ θίγεις αρκετά θέματα που για εμένα το καθένα θέλει κυριολεκτικά, ολόκληρη κουβέντα ανεξάρτητα από το κάθε άλλο!
Αυτό μπορεί να ερμηνευτεί και ότι τα θέματα αυτά είναι και πολύ σημαντικά.

Ειλικρινά δε ξέρω ποιο να θίξω χωρίς να αδικήσω κάποιο άλλο. Γι αυτό θα προσπαθήσω να περιοριστώ απλώς, σε ότι πιο κοντινό με τον τίτλο της ανάρτησής σου. Ωστόσο θα σε παρακαλούσα, αν πράγματι σε απασχολούν όλα τα παραπάνω, να τους δώσεις τον απαραίτητο χώρο, σε δικές τους αναρτήσεις σου.

Τα χρόνια περνούν, ο χρόνος περνά, οι στιγμές έχουν φύγει πριν προλάβουμε να τους δώσουμε την πρώτη τους ταυτότητα.
Οι αναμνήσεις μας είναι τα απομεινάρια των εντονότερων μας καταστάσεων. Εντονότερων βάσει της δικής μας αυστηρά μετάφρασης. Λιγότερο ή περισσότερο καλές ή κακές δεν παίζει ρόλο. Είναι αυτές που συμβάλουν στην καθημερινή διάπλαση της προσωπικότητάς μας.

Δεν ξέρω αν η ζωή φεύγει ή εμείς. Δεν ξέρω καν αν υπάρχει αυτό που λέμε "ζωή" ή απλά είναι μία ακόμα μετάφρασή μας. Ωστόσο κάτι κινείτε αδιάλειπτα με ή χωρίς εμάς. Ας προσπαθήσουμε να το ακολουθήσουμε μέσα από ευχάριστα μονοπάτια!

b|a|s|n\i/a είπε...

την έχεις δώσει ήδη την ισορροπία. όταν προσπαθείς να κάνεις πράγματα για να ευχαριστήσεις τον εαυτό σου και τους ανθρώπους που είναι κομμάτια της ζωής σου.
όλα τα υπόλοιπα, τα μικρά, τα καθημερινά, έρχονται, παρέρχονται.
είτε είμαστε σε διαδρομές που επιλέξαμε, είτε είμαστε σε διαδρομές που βρεθήκαμε, είτε είμαστε σε διαδρομές που απλά επιλέχτηκαν να είμαστε, το θέμα είναι πώς περπατάμε στα μονοπάτια των κάθε διαδρομών.
και όλες οι δεκαετίες έχουν την γοητεία τους. και τα παιδικά χρόνια, και τα φοιτητικά, και τα εργασιακά, όλες.
αρκεί να προσπαθούμε για μας και τους ανθρώπους που είναι κομμάτια της ζωής μας.
καλημέρα!

ΦΟΥΛΗ είπε...

Δυστυχώς η καθημερινότητα μας καταπίνει.
Σωστά,κάθε φάση της ζωής μας, έχει τα καλά της,και δεν πρέπει, να τα θεωρούμε όλα δεδομένα.
Ξεχνάμε της μικρο-χαρές και τρέχουμε,στη δύνη της ρουτίνας

life_traveller είπε...

Πάντως εγώ έχω να σχολιάσω οτι και τα φοιτητικά χρόνια είχαν άγχος και συχνά μεγαλύτερο, καθώς δεν υπήρχε η εμπειρία κάποιων καταστάσεων.. και τα πάθη και λάθη ήταν κατά συνέπεια δυνατότερα και περισσότερα, τουλάχιστον σε ο,τι με αφορά!

Υάδα είπε...

Σιωπηλέ καλησπέρα ανοιξιάτικη πλέον,

Καμιά φορά οι σιωπές έχουν να μας πουν πολλά περισσότερα από ότι οι λέξεις. Και οι ψίθυροι είναι μόνο για όσους μπορούν να τους ακούσουν.

Ξέρεις πόσες φορές λαχταράω και επιδιώκω να είναι η μέρα διαφορετική από τη στιγμή που θα βρεθώ εκτός σπιτιού;

Προσπαθώ, ακόμα και την παραμικρή λεπτομέρεια, να την χρωματίσω. Όσο μπορώ πάντα. Κι ας βρισκόμαστε θεατές ή πρωταγωνιστές σε καθημερινές αντιπαλότητες. Μπορούμε να τις ξεπεράσουμε πιστεύω.

Να είσαι καλά :-)

Υάδα είπε...

Cosmos καλησπέρα σου

Σίγουρα καθετί που θίγω μέσα στην ανάρτηση αυτήν αποτελεί ξεχωριστή κουβέντα. Θα μείνω κι εγώ στα απλά και καθημερινά που δυστυχώς τα προσπερνούμε χωρίς να τους δίνουμε την πρέπουσα σημασία. Και να σου δώσω ένα παράδειγμα.

Γενικότερα, είμαι φύσει παρατηρητική. Μου αρέσει να προσέχω και να επεξεργάζομαι τα πάντα σχεδόν. Από ανθρώπινες συμπεριφορές, κινήσεις, τρόπους έκφρασης, κτλ.

Σήμερα το πρωί, μπαίνοντας στο γραφείο, καλημέρισα όσους συναδέλφους βρίσκονταν στον όροφο. Σε πληροφορώ πως ελάχιστοι από αυτούς ανταπέδωσαν την καλημέρα. Πόσο κοστίζει άραγε μια καλημέρα; Κι όμως, ακόμα κι αυτήν τη δίνουμε με φειδώ. Γιατί άραγε;

Αν προσπαθήσουμε να αλλάξουμε τις λεπτομέρειες μέσα στις 24 ώρες κάθε ημέρας, τότε ίσως να μη μας ξεφεύγει η ζωή. Τότε ίσως καταλάβουμε το νόημά της.

Τί λες;

Υάδα είπε...

b|a|s|n\i/a καλησπέρα :-)

Υπάρχουν στιγμές που νιώθω τύψεις. Ναι, τύψεις. Πιστεύω πως δεν έχω δώσει τα πάντα στους ανθρώπους που αγαπάω. Πιστεύω πως τους στερώ κάποια πράγματα ή από κάποια πράγματα και καταστάσεις. Ακόμα και μια αγκαλιά που την άφησα «για αργότερα» και τελικά δεν την έδωσα, νιώθω πως τους τη στέρησα.
Βέβαια, θα μου πεις, ποτέ δεν είναι αργά. Ναι, σίγουρα. Αλλά περνάει ο καιρός.

Ακολουθήσαμε τις διαδρομές ανάμεσα σε μονοπάτια που είτε επιλέξαμε, είτε βρέθηκαν στο δρόμο μας, είτε μας επιβλήθηκαν τρόπον τινά, είτε σε επαγγελματικό επίπεδο, είτε σε προσωπικό, είτε σε οικογενειακό. Το τίμημα όμως όταν θα έρθει η ώρα, θα είμαστε σε θέση να το πληρώσουμε;

Υάδα είπε...

ΦΟΥΛΗ καλησπέρα σου,

Αυτό πιστεύω κι εγώ. Και για την ακρίβεια, αφήνουμε την καθημερινότητα να μας καταπιεί αμαχητί. Κάτι δεν πρέπει να κάνουμε γι αυτό;

Ορθά έλεγαν οι αρχαίοι μας αλλά και οι Λατίνοι «Άδραξε τη μέρα». Κάτι παραπάνω ήξεραν.
Ίσως εκεί να βρίσκεται το μυστικό της ζωής. Αρκεί να βρούμε το κλειδί.

Υάδα είπε...

life_traveller καλησπέρα σου,

Κάθε περίοδος της ζωής μας συνοδεύεται από το αντίστοιχο άγχος. Κάθε φορά που βιώνουμε μια κατάσταση, η οποία μας συμβαίνει για πρώτη φορά, μας φαίνεται δύσκολη.

Ίσως και με το πέρασμα των χρόνων να εξασθενεί η μνήμη και όλα τα δύσκολα να τα έχουμε απωθήσει στο πίσω μέρος του μυαλού μας. Ηθελημένα ή άθελά μας.

Μη νομίζεις, είναι μηχανισμοί αυτοάμυνας. Και όσους περισσότερους από αυτούς έχουμε, τόσο ευκολότερα επιβιώνουμε.

So Far Away είπε...

Υάδα γειά σου !
Πέρασαν τα χρόνια , όμορφα χρόνια . . .
Καλά ήταν τότε !
Έχουμε διαλέξει μιά "σωστή" συμπεριφορά , τη φορεσιά μας και έχουμε βγει στουσ δρόμους . . .
Τις πιο πολλές φορές χαμένοι στη μιζέρια μας δεν ανταλάσουμε ζωη ! Εσώκλειστοι στη μοναξιά μας , χαμένοι στο πολιτισμό μας , ξεκρέμαστοι στην αλήθεια !
Ταξιδιάρικα τα λόγια σου !
Άραγε θα ξαναγυρίσουν εκείνα τα συναισθήματα . . .
Τη καλησπέρα μου !

Υάδα είπε...

So far away... καλησπέρα σου :-)

νομίζω πως το προσωπείο που έχουμε διαλεξει εξαρτάται από τις συνθήκες ζωής μας. Πόσο καλύτερα θα ήταν να μην κλεινόμαστε μέσα στα στενά όρια των πρέπει που η ίδια η κοινωνία επιτάσσει. Αλλά και πάλι, την κοινωνία εμείς δεν τη διαμορφώνουμε;

Παραβλέπουμε την αλήθεια και προσπερνάμε τα θέλω μας. Γι αυτό και χάνουμε μέσα από τα χέρια μας την ευτυχία, μένουμε μόνοι μας όχι κατ'επιλογήν αλλά αναγκαστικά.

Μακάρι να βρούμε το δρόμο που θα μας κάνει ευτυχισμένους. Ακόμα κι αν χρειαστεί να πάμε κόντρα σε όρια και πρέπει.

Να είσαι καλά. Και ειλικρινά χαίρομαι που καταφέρνω να σε ταξιδέψω.

Epicuros είπε...

Καθημερινά βρισκόμαστε σε τέτοιες καταστάσεις. Αγνοούσα τον όρο (cognitive dissonance) αλλά η κατάσταση μου είναι γνώριμη. Νομίζω ότι είναι περισσότερο συνηθισμένη κατάσταση απ' όσο νομίζουμε.

Ευχαριστώ για την επίσκεψη.

Υάδα είπε...

Epicuros καλώς ήρθες και καλημέρα σου

Παρασκευή σήμερα, ας είναι συννεφιασμένη, παραμερίζουμε κάθετί που μας κάνει να νιώθουμε άβολα και προετοιμαζόμαστε για ένα σαββατοκύριακο που εκτός από τη ξεκούραση θα ασχοληθούμε με άνθρώπους και πράγματα που θα μας κάνουμε αν μη τι αλλο να χαμογελάμε.

Εύχομαι κάπως έτσι να περάσεις κι εσύ.

Να είσαι καλά και σε ευχαριστώ :-)

PanoS είπε...

Καλή σου μέρα!!! Ελπίζω να είμαι το Πρώτο σου mail ή έστω το πρώτο να μην ήταν "...μέχρι τις 12 ΠΡΕΠΕΙ (αναθεματισμένη λέξη, θα μου επιτρέψεις) να κάνεις Αυτό...".
Γράφω, αρχικά, γιατί μου έκανε εντύπωση ο όρος "cognitive dissonance". Εγώ, τώρα, που τα τελευταία δύο χρόνια, περίπου, το νιώθω ως τη μόνιμή μου κατάσταση, πρέπει να ανησυχώ...? :-)
Και πάλι καλημέρα και καλύτερο Σ/Κ