Αφετηρία το χθες, προορισμός το αύριο...

Αυτές τις Άγιες μέρες και νύχτες, νιώθω περίεργα. Δε ξέρω αν είναι μελαγχολία ή νοσταλγία για όσα πέρασαν. Γυρνάω πίσω στις στιγμές αυτής της χρονιάς που έφυγαν ανεπιστρεπτί και ταξιδεύω στο χωρόχρονο χωρίς σάρκα, μονάχα με ψυχή. Θυμάμαι, την πιο παγωμένη νύχτα του 2008 λίγο πριν αλλάξει η χρονιά, 30 Δεκεμβρίου, όταν όλο μου το είναι ετοιμαζόταν να συναντήσει το πεπρωμένο του. Μπορεί να μην ήρθε ποτέ, όσες ώρες κι αν πέρασαν περιμένοντάς το. Μα δε το μετάνιωσα.

Οι επόμενοι μήνες, αποζημίωσαν με το παραπάνω την καρδιά, ακόμα και τις δύσκολες στιγμές που έπρεπε μέσα μου να ισορροπήσω στο τεντωμένο σχοινί της απουσίας και της παρουσίας. Φίλους καλούς μου έκανα την υπομονή και την επιμονή και ένιωθα σαν να ανεβαίνω μικρά σκαλοπατάκια προς την ωριμότητα. Κάποιες στιγμές ένιωθα πως ο αυθορμητισμός μου γλιστρούσε μέσα από τα χέρια μου αλλά στην πορεία τον ξαναέβρισκα. Θα με ρωτήσεις πώς τα κατάφερνα, αλλά δεν είναι δύσκολο για έναν άνθρωπο που πιστεύει ότι η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία. Υπήρχαν στιγμές που λύγισα σε αυτές τις 365 περίπου μέρες που πέρασαν.

Υπήρχαν στιγμές που ένιωθα τον εαυτό μου ένα με το κρεβάτι μου, γιατί ήταν το μόνο ανάμεσα σε άψυχα και έμψυχα που μπορούσε να ακούσει τη σιωπή μου, να ρουφήξει το δάκρυ μου και να αφουγκραστεί την καρδιά μου να χτυπά δυνατά. Ακόμα και πριν από μερικούς μήνες, το καλοκαίρι, όταν το άπιαστο και το ιδανικό συναντούσε τον πόνο και το αβέβαιο για το επόμενο δευτερόλεπτο. Τη μια στιγμή άγγιζα και ένιωθα να ζω κάθετί μικρό και ταυτόχρονα σπουδαίο και την αμέσως επόμενη, δεν ήξερα αν θα αντίκρυζα ξανά την πηγή αυτής της ευτυχίας. Και οι μέρες κυλούσαν κάπως έτσι, σαν σκωτσέζικο ντουζ. Δεν το μετάνιωσα όμως, ούτε για ένα δευτερόλεπτο. Και πέρασαν κάπως έτσι οι μήνες με όρια τα οποία ξεπεράστηκαν, προσπεράστηκαν μα ποτέ δεν ξεχάστηκαν.

Και πώς μπορούσαν άραγε να λησμονηθούν; Όταν ζεις για αυτή τη μία στιγμή, τη μοναδική, χωρίς να ξέρεις πότε θα έρθει να σου χτυπήσει την πόρτα της ζωής σου, χωρίς να ξέρεις πότε θα μπορέσεις να αναπνεύσεις βαθιά, με αναπνοή ολόκληρη, όχι μισή, όχι κομμένη σε μικρά πώς, που, πότε. Και μια μέρα μόνο του πατήθηκε το πλήκτρο του χθες, με ήχους και εικόνες σαν τα δάχτυλά μου ταυτόχρονα να ακουμπούσαν το control και το copy και στη συνέχεια το control και το paste. Όταν το χθες ήρθε στο σήμερα σαν από ταινία ασπρόμαυρη απαιτώντας το δικό του χώρο εντός κι εκτός. Όλα ίδια μα ταυτόχρονα όλα τόσο διαφορετικά. Σαν να μεγάλωσα για μια ακόμη φορά απότομα. Δε ξέρω γιατί, όμως κάθε που αλλάζει ο χρόνος νιώθω όπως θα έπρεπε να αισθάνομαι όταν έχω γενέθλια, μα τότε μοιάζει σαν να σβήνω ένα ακόμη κεράκι από το νήμα της δικής μου ζωής. Σαν να μεγαλώνω κάθε πρωτοχρονιά. Παράξενο; Ίσως..

Σε λίγες ώρες θα πρέπει να φύγω από την καθημερινότητά μου, να πάω να συναντήσω ανθρώπους μου αγαπημένους. Την οικογένειά μου. Πόσες μέρες και νύχτες δεν είμαι κοντά τους.. Ταυτόχρονα, θα αφήσω πίσω μου άλλους αγαπημένους μου ανθρώπους, που ξέρω ότι θα περιμένουν να επιστρέψω. Ανάμεσα σε εκείνους και κάποιος που μπορεί οι στιγμές που μας χωρίζουν να είναι τόσες πολλές, μα όχι περισσότερες από εκείνες που μας ενώνουν.

Ξέρω καλά πως τις νύχτες αυτές η νοσταλγία μοιάζει με θηρίο που δεν μπορείς να τιθασεύσεις εύκολα. Κοιτώντας έξω από το παράθυρο, στο δρόμο με τα δεκάδες αυτοκίνητα να σε προσπερνούν. Όλοι βιάζονται να βρεθούν κοντά στους ανθρώπους που αγαπούν. Να νιώσουν λίγο τη ζεστασιά τους, να χωθούν στην αγκαλιά τους, να χαρίσουν το πιο ευτυχισμένο τους χαμόγελο. Να μοιραστούν στιγμές. Να δώσουν, να πάρουν...

Κι αν κάποιος είναι μακριά; Κι αν μένουν μέσα σου όλα εκείνα που θέλεις να χαρίσεις, να μοιραστείς και να λάβεις; Ανισόπεδοι κόμβοι σε δρόμους σκοτεινούς. Μα πάντα δεν υπάρχει μέσα σου αναμμένο ένα φωτάκι ελπίδας;

Κομμάτια εδώ, κομμάτια εκεί.. πασπαρτού... κι εγώ κάπου ανάμεσα μετέωρη να προσπαθώ να ισορροπήσω, να ηρεμήσω, να βρω την αφετηρία μου, το ταξίδι μου, τον προορισμό μου κι ας έχω χάσει όλους τους χάρτες και τις πυξίδες μου...

Καλά Χριστούγεννα και Καλή Χρονιά να έχουμε. Με ταξίδια ψυχής και καρδιάς... και προσανατολισμό... χμμ... ας μην είναι προκαθορισμένος... μονάχα αληθινός.

Σας φιλώ...

Ευχές...

Επειδή τις μέρες που διανύουμε τρέχουμε περισσότερο, ακόμα κι αν είμαστε καθιστοί και επειδή τα λεπτά που περνούν είναι πολύτιμα, χωρίς να θέλω να ξεχάσω καμία και κανέναν σας, μέσα από την καρδιά μου σας εύχομαι:

Χρόνια Πολλά, Χρόνια Καλά, Χρόνια όπως τα ονειρεύεστε.

Καλά Χριστούγεννα να περάσετε και το 2010 να είναι ένα έτος που χαμόγελα και δάκρυα χαράς να γεμίσει όλους σας.

Ας περάσουμε αυτές τις μέρες κοντά στους ανθρώπους που αγαπάμε και ας τους χαρίσουμε κάτι από όσα νιώθουμε. Κι αν δεν καταφέρουμε να είμαστε δίπλα τους, ας ταξιδέψει κοντά τους η σκέψη μας...

Σας φιλώ γλυκά και σας ευχαριστώ για τα μοναδικά "μοιράσματά" μας μέσα στο 2009, με την ευχή το 2010 να μας φέρει ακόμα πιο κοντά.

Ερωτήσεις...

Αν η ευτυχία είχε χρώμα, με ποιό θα τη ζωγράφιζες και πώς θα καταλάβαινες πως βρίσκεται στη ζωή σου;

Το νιώθεις; Έρχεται απρόσμενα; Πόσο διαρκεί; Έχει ημερομηνία λήξης; Με τί συντηρείται;

Αν κάποτε είχες ζήσει ευτυχισμένα, αλλά αυτές οι στιγμές έφυγαν μακριά, μπορούν να ξαναέρθουν στη ζωή σου; Με ποιό τίμημα;

Και τελικά, τί θυσίες θα μπορούσες να κάνεις ώστε να είσαι ευτυχισμένος αλλά ταυτόχρονα να χαρίζεις ευτυχία στους ανθρώπους που αγαπάς;

And life goes on and on...

Σήμερα ξημέρωσε μια διαφορετική μέρα, μα ταυτόχρονα ίδια με χθες η προχθές. Ο ήλιος ανέτηλε κανονικά το πρωί, αλλά είναι πιο φωτεινός, ο ουρανός έχει και σήμερα το μπλε του χρώμα, μα σήμερα είναι με λιγότερα σύννεφα και το σπίτι ίδιο με χθες, μα γεμάτο από ζεστασιά και στολίδια Χριστουγέννων.

Και επειδή η ζωή είναι πολύ μικρή με ατελείωτα προβλήματα κι εμείς καλούμαστε να τη ζήσουμε μέχρι το τέλος της σαν το μεγαλύτερο δώρο που μας έχει ποτέ χαριστεί, είπα να κλείσω ένα από τα διακοπτάκια, ανοίγοντας ταυτόχρονα ένα άλλο, αυτό που επιτάσσει την χαρά και την ανακάλυψη της ευτυχίας ανάμεσα στα απλά και καθημερινά. Αν κάποια από τα θέλω μου δεν μπορούν εκ των πραγμάτων να πάρουν μορφή, έχοντας βέβαια προσπαθήσει πολύ γι αυτό, απλά θα αφήσω τη ζωή να συνεχίσει την πορεία της. Και που ξέρεις, αν κάτι αξίζει, ίσως κάποια στιγμή γίνει η καθημερινότητά μου, αν όχι, θα ξέρω τουλάχιστον ότι προσπάθησα με όλη μου τη ψυχή.

Μου έχει λείψει η ξεγνοιασιά, η απλότητα, η στάση απέναντι στη ζωή να μη βλέπω μόνο τα αρνητικά της, μα περισσότερο αυτά τα μικρά που συμβαίνουν στην καθημερινότητά μας. Μου έχει λείψει η "ροκιά" της ζωής. Και να σκεφτείς πως πάντα ήμουν άνθρωπος που εκτιμούσα όσα και όπως έρχονταν στη ζωή μου. Το τελευταίο διάστημα δημιούργησα και κλείστηκα στον δικό μου μικρόκοσμο, ανέπνεα με δυσκολία το οξυγόνο και το χαμόγελο, αυτό που οι περισσότεροι άνθρωποι γύρω μου πάντα πίστευαν πως είναι ένα απο τα πιο δυνατά μου χαρακτηριστικά, με δυσκολία ζωγραφιζόταν στο πρόσωπό μου. Αλλά ακόμα κι αν συνέβαινε αυτό, θα ήταν για αυτοάμυνα, ξέρεις από αυτούς τους μηχανισμούς που ο εαυτός μας επιβάλλει ώστε να αυτοπροστατευτεί.

Έτσι λοιπόν, επειδή η ζωή προχωράει μπροστά κι εμείς, είτε μένουμε προσκολημμένοι στο χθες, είτε προχωρούμε μαζί της, όσα είναι να συμβούν θα συμβούν, είπα να φορέσω το ομορφότερό μου χαμόγελο, να γίνω και πάλι η Υάδα που γνωρίζω καλά και να κλείσω το μάτι με νόημα στη ζωή και στις ομορφιές της.

Με ακούς και απόψε;

Υπάρχουν στιγμές που αναρωτιέμαι αν κάποια πράγματα συμβαίνουν στη ζωή μας για να μας ταρακουνήσουν, ή συμβαίνουν γιατί απλά έτσι είναι η ζωή. Κάποιοι άνθρωποι, κάποιες στιγμές ή έστω κάποια γεγονότα, τα οποία υπό φυσιολογικές συνθήκες θα μας γέμιζαν με χαρά και με ευτυχία, μοιάζουν να γυρίζουν τούμπα και μας παρασύρουν σε έναν κυκεώνα σκέψεων ανάμεσα στους αμέτρητους λαβύρινθους του μυαλού μας. Και ξέρεις καλά πως αν έστω για μια στιγμή χάσεις τον προσανατολισμό σου, αν έστω για μια στιγμή θέσεις στον εαυτό σου ερωτήματα που αρχίζουν με το γιατί ή με το πως, το αποτέλεσμα θα είναι αντίθετο από ότι επιθυμούσες, διαφορετικό από αυτό που ίσως να αξίζουν οι ίδιες οι επιλογές.

Προσπαθείς να αναλύσεις καταστάσεις που σε οδήγησαν σε συγκεκριμένες πράξεις, οι οποίες σε ένα διαφορετικό χωρόχρονο θα σε γέμιζαν με ευτυχία και πληρότητα. Όταν όμως συμβαίνουν, τη στιγμή που συμβαίνουν, σε κάνουν να χάνεις τη γη κάτω από τα πόδια σου, προσπαθώντας να καταλάβεις πρώτα από όλα και όλους τον εαυτό σου και μετά τις επιλογές σου. Θα μου πεις βέβαια, πως υπάρχουν και κάποια μοιραία πράγματα στη ζωή μας, στα οποία όσο κι αν προσπαθήσεις να βάλεις μια ετικέτα, τόσο περισσότερο θα βουλιάζεις, ανήμπορος να αναδυθείς στην επιφάνεια. Μήπως τελικά αυτό που εμείς οι άνθρωποι ορίζουμε ως μοιραίο είναι απλά μια δικαιολογία, ώστε να νιώσουμε απαλλαγμένοι από τύψεις και ενοχές, αποκρύπτοντας από τον εαυτό μας την ουσία της αλήθειας;

Κι αν τελικά ορίσουμε συγκεκριμένες πράξεις ως μοιραίες, μήπως τελικά αδικούμε κάποιους ανθρώπους πέραν από εμάς τους ίδιους; Μήπως συγκεκριμένα θέλω μας οδηγούν σε αντίστοιχες επιλογές; Μήπως αυτό που δεν μπορούμε να έχουμε, το αναζητούμε με λάθος τρόπο σε λάθος ανθρώπους; Κι αν συμβαίνει αυτό, αν δηλαδή χρυσώνουμε το χάπι ή επουλώνουμε περιστασιακά μια πληγή που παραμένει ανοιχτή, δεν αδικούμε με αυτόν τον τρόπο τον εαυτό μας και ταυτόχρονα τους ανθρώπους γύρω μας; Υπάρχει τελικά λογική σε όλα;

Υπάρχει βέβαια και η άλλη άποψη, βάσει της οποίας ό,τι κι αν συμβαίνει το οποίο πιθανόν μας πόνεσε ή μας έκανε να χάσουμε την ισορροπία μας, απλά το αφήνουμε να περάσει και να σβήσει. Αλήθεια, οι πληγές της ψυχής, επουλώνονται ποτέ; Κι αν ναι, με ποιόν τρόπο;

Ξέρεις τί θα ήθελα αυτή τη στιγμή; Να μπορούσα να κλείσω το διακοπτάκι εκείνο μέσα στο μυαλό μου, να σταματήσω να σκέφτομαι, γιατί είναι τόσο δυνατές οι σκέψεις που νιώθω σαν να γίνονται εκρήξεις μεγατόνων μέσα μου...

Το βράδυ που έρχεται, ας μας ταξιδέψει ανάμεσα σε όσα λαχταράμε...

Take care...

Για κάποιες μέρες θα λείψω από αυτόν το χώρο. Η δουλειά μου τρώει τον περισσότερο χρόνο από το 24ωρό μου (μακάρι να ήταν παραπάνω) και το βασικότερο, το λατρεμένο μου lap top τελικώς απεβίωσε και πριν τις γιορτές δε νομίζω να το αντικαταστήσω με άλλο (εκτός εάν ο Άγιος Βασίλης έρθει νωρίτερα φέτος).



Όσο μπορώ να κλέβω λίγο χρόνο, θα διαβάζω όσα γράφετε στα δικά σας blogs και θα χαίρομαι να μαθαίνω πως είστε καλά. Το mail μου βρίσκεται στο προφίλ μου, αν θέλετε να τα λέμε και από εκεί.

Να προσέχετε και να χαμογελάτε, ακόμη και στα δύσκολα. Σύντομα θα τα ξαναπούμε.

Σας φιλώ γλυκά και σας αφήνω ένα λατρεμένο μου τραγούδι για συντροφιά.

Μπλουμ

Αν ρίξεις μέσα μου ένα βότσαλο...

Ποιόν ήχο θα ακούσεις;

Για έναν καβαλάρη της ζωής

Και αναζητάς εκείνα τα μικρά και απλά μέσα στην καθημερινότητα που θα σε κάνουν να νιώσεις πως έχεις πάνω σου το ουρί του παραδείσου. Μη νομίζεις πως ψάχνεις για κάποια μεγάλα ή άπιαστα, αντιθέτως, πρόκειται για απλά πράγματα που βρίσκονται συνεχώς στο μυαλό σου μα με δυσκολία μπορείς να κατακτήσεις. Όχι επειδή δε θέλεις, μα γιατί κάποιοι κάποτε δεν είχαν προνοήσει να σου εξασφαλίσουν και να σου αφήσουν ως παρακαταθήκη. Μα ακόμα κι αν είχες χτίσει το δικό σου βασίλειο, έρχεται μια στιγμή που μπορεί όλα σου τα όνειρα να γκρεμιστούν, να φυσήξει ένα αεράκι και να πάρει μαζί του όσα τόσο καιρό με αγάπη φρόντιζες.

Και τότε μπλέκεσαι σε έναν κυκεώνα για να μπορέσεις να διασώσεις τα πλέον ανεκτίμητα κομμάτια της ζωής σου, λειτουργώντας όπως θα έκανε ο καθένας από εμάς, αδιαφορώντας για τις συνέπειες. Και πώς να κάνεις διαφορετικά; Πώς να μπορέσεις να αναλογιστείς το μετά, όταν το παρόν είναι ό,τι πολυτιμότερο διαθέτεις; Τί σου απομένει να κάνεις όταν ο χρόνος δεν είναι σύμμαχός σου, όταν το κάθε δευτερόλεπτο γίνεται εχθρός, μαχαίρι που χωρίς έλεος σου ξεσκίζει τα σωθικά;

Θυσιάζεις δικές σου προσωπικές στιγμές, τα θέλω σου παραμερίζονται και κλείνονται στο χρονοντούλαπο μέχρι να βρεθεί η κατάλληλη στιγμή που θα μπορέσουν να πάρουν μορφή, να αποκτήσουν πνοή και να γίνουν ζωή. Υπερβάλλεις εαυτώ για να μπορέσεις να δώσεις όσα παραπάνω μπορείς, παραγκωνίζοντας όσα λαχταράς.

Και έρχονται κάποιες στιγμές που λυγίζεις. Ειδικά εκείνες τις νύχτες τις αξημέρωτες, όταν μένεις μόνος με τις σκέψεις σου και αναλογίζεσαι αν κατάφερες τη μέρα που πέρασε να δώσεις μια ακόμη ανάσα εκεί που οφείλεις. Και σε αυτές τις στιγμές του απολογισμού, κάποιες φορές πονάς, ματώνεις. Ξέρεις όμως πόση δύναμη κρύβεις μέσα σου; Ξέρεις πόσες φορές έχεις αγγίξει ή ξεπεράσει τα όρια του ίδιου σου του εαυτού; Ξέρεις πως με τη θέληση σου έχεις μπορέσει να αγγίξεις το ακατόρθωτο, θέτοντας την ίδια σου τη ζωή σε κίνδυνο;

Κι όμως. Αντέχεις, παραβλέπεις, προσπερνάς και γυρίζεις την πλάτη, έχοντας ως μοναδικό σκοπό αυτά που αξίζουν. Αν αυτή δεν είναι η δύναμη της ανθρώπινης φύσης, αν αυτό δεν είναι το μεγαλύτερο δώρο του ανθρώπου, αν αυτό δε θεωρείται μεγαλείο ψυχής, τότε τί είναι αυτό που πραγματικά αξίζει να υποκλιθώ μπροστά του; Ακόμα κι αν η πορεία που χρειάστηκε να ακολουθήσεις είναι λανθασμένη για κάποιους, ακόμα κι αν τα όρια που θέτονται από κάποιους τα έχεις περάσει προ πολλού, ξέρω καλά τους λόγους, κατανοώ το σκοπό.


Δρόμοι ατελείωτοι χωρίς συγκεκριμένη διαδρομή, ταχύτητα ιλιγγιώδης που τις περισσότερες φορές καταρρίπτεται, ψυχή που πουλιέται στο διάβολο σε τιμή ευκαιρίας, αναπνοή δανεισμένη χωρίς επιστροφή και ένα χαμόγελο ευτυχίας που αδημονεί να σχηματιστεί.

Μα θα συμβεί, είμαι σίγουρη...

Για εκείνον τον καβαλάρη που ξέρει καλά το νόημα της ζωής...

Νύχτες Σαββάτου

Μοιάζει με συνήθεια αγαπημένη, βράδυ Σαββάτου, σχεδόν κάθε βράδυ Σαββάτου, να παρακολουθώ την εκπομπή του Σπύρου Παπαδόπουλου. Ανεξάρτητα από τους καλεσμένους, το θέμα συζήτησης ή το κατά πόσον είναι ενδιαφέροντα όσα λέγονται - κάτι που πιστεύω συμβαίνει κάθε φορά και ταξιδεύω μέσα από τα πρόσωπα, τα τραγούδια και τις συζητήσεις τους - όπου κι αν βρίσκομαι, είναι μια από τις πιο αγαπημένες μου συνήθειες. Το χειμώνα, λόγω καιρού και ανάγκης για ξεκούραση έπειτα από μια δύσκολη εργασιακή εβδομάδα, ο καναπές και ο χαμηλός φωτισμός μέσα στο αγαπημένο δωμάτιο, είναι από τις στιγμές που λαχταρώ να έρθουν. Και το καλοκαιράκι, όταν ξεκινήσουν οι πρώτες ζέστες και το παράθυρο του δωματίου επιβεβλημένα ανοίγει, τα σαββατόβραδα αποκτούν ξεχωριστή θέση μέσα στην εβδομάδα.


Πώς μπορώ να ξεχάσω εκείνες τις νύχτες όταν η εκπομπή αυτή έβαζε τραγούδια μοναδικά και μέσα από ένα lap top βρισκόμουν μερικά τετράγωνα πιο μακριά, σε μια άλλη γειτονιά, σε ένα μπαλκόνι παρέα με ανθρώπους αγαπημένους; Πώς μπορώ να ξεχάσω που σιγοτραγουδούσαμε στίχους από αυτά τα τραγούδια, δημιουργώντας μια ατμόσφαιρα τόσο μαγική και μοναδική, που είμαι σίγουρη πολλοί θα ζήλευαν.

Επειδή το Σάββατο είναι μία φορά την εβδομάδα μονάχα, εκείνες οι νύχτες επαναλήφθηκαν και επαναλαμβάνονται και άλλα βράδια τις εβδομάδας. Πόσο όμορφο είναι να ταξιδεύεις μέσα από ήχους γνώριμους, δίπλα σε ανθρώπους που αγαπάς, παρατηρώντας την αντίδρασή τους σε συγκεκριμένα μουσικά ερεθίσματα, χαμογελώντας σε ένα τους βλέμμα, σε μια τους κουβέντα, σε έναν τους αναστεναγμό.

Και αυτός ο χειμώνας, κάπως έτσι θέλω να κυλήσει, με στιγμές ζεστές, με ανθρώπους αγαπημένους, με ζεστό καφέ τα πρωινά και συζητήσεις με ποτό τις νύχτες, με μουσική, με όνειρα, με σχέδια για το αύριο, με λαχτάρες που περιμένουν να βρουν τη στιγμή να εκδηλωθούν, με χαμόγελα, με πολλά χαμόγελα, με νύχτες αξημέρωτες και με αγάπη και έρωτα για όσα ζω.

Μικρές νοθείες στ' όνειρο

Ένα ακόμα βράδυ με βρήκε να αδημονώ για τις στιγμές που θα έρθουν, για τις στιγμές που το χθεσινό βράδυ ζωγράφιζα στον καμβά της ζωής μου. Έβαζα χρώματα, πολλά, αρμονικά δεμένα μεταξύ τους, φώτιζα το κάθετί γύρω μου, έδινα ψυχή σε ό,τι άψυχο βρισκόταν πλάι μου και ταξίδευα... ταξίδευα...

Και σαν έφτασε σχεδόν το ξημέρωμα και ξάπλωσα, με δυσκολία κατάφερα να κλείσω τα μάτια μου γιατί οι στιγμές εκείνες που πριν λίγο είχα ζωγραφίσει μέσα μου, ξεπηδούσαν μπροστά μου και διεκδικούσαν τη δική τους θέση στο παρόν μα και στο μετά από λίγες ώρες. Κραύγαζαν και τραγουδούσαν ταυτόχρονα μελωδίες που αιχμαλώτιζαν την απόλυτη σιωπή της αυγής. Βυθίστηκα σε ύπνο λίγες στιγμές αργότερα, έχοντας ζωγραφισμένο στο πρόσωπό μου ένα χαμόγελο ηρεμίας, ασφάλειας και γαλήνης. Είναι ωραία στον παράδεισο, σκέφτηκα.. γιατί μόνο στον παράδεισο μπορείς να νιώθεις τόσα πολλά και τόσο όμορφα συναισθήματα. Σε έναν παράδεισο που είτε εμείς τον φτιάχνουμε επί γης και τρυπώνουμε μέσα κάποιες φορές και ονομάζεται ευτυχία, είτε σε έναν παράδεισο μακριά από την ανθρώπινη υπόσταση κι ας είναι για λίγο...

Από τα "80 μέτρα", που τελικά είναι λίγο περισσότερα...

Το απόψε με βρίσκει να αδημονώ, στο ίδιο δωμάτιο, με όλα γύρω μου στην ίδια θέση. Κρατάω στο χέρι μου το φυλαχτό. Ένα βράδυ πριν από μερικούς μήνες το άγγιξα για πρώτη φορά και αμέσως ένιωσα σαν να ήταν από πάντα δικό μου. Κομμάτι της ψυχής και του κορμιού μου... Το καλοκαίρι πέρασε. Αλήθεια, πόσο γρήγορα! Κι όμως, το κρατάω ακόμη στα χέρια μου σαν από χρόνια να περίμενε να γίνει δικό μου. Το ακουμπώ δίπλα στο μαξιλάρι μου, παρατηρώντας το με ένα μειδίαμα στο πρόσωπό μου. Το βλέμμα χάνεται και πηγαίνει και πάλι πίσω σε εκείνες τις καλοκαιρινές στιγμές της νύχτας, όταν οι ήχοι και οι στίχοι γίνονταν ένα, όταν ένα κοίταγμα ήταν αρκετό για να αποκρυπτογραφήσει όσα η ψυχή κραύγαζε μέσα στο σώμα.

Πόσες στιγμές να μετρήσω; Πόσες στιγμές να ονειρευτώ και πάλι; Πόσες στιγμές να περιμένω να γεννηθούν μέσα από τις σκέψεις, τα θέλω και πόσες τελικά μπορούν να μετουσιωθούν σε πράξεις, σε πνοή, σε ζωή; Και τα όνειρα; Αχ, αυτά τα μαγικά όνειρα που δεν γνωρίζουν τί σημαίνουν τα όρια και δύσκολα διακρίνουν την πραγματικότητα και το εφικτό από την φαντασία και το άπιαστο. Μα όσο ζούμε ονειρευόμαστε, παίρνουμε δύναμη από αυτά, παλεύουμε να τα πραγματοποιήσουμε, λαχταράμε να γίνουμε οι πρωταγωνιστές τους. Κι αν τα νοθεύσουμε λίγο, αν προσθέσουμε κάποιες στιγμές κάτι παραπάνω, πασπαλίζοντάς τα με την αστερόσκονη από τις λαχτάρες μας, δεν πειράζει.. Η ψυχή μας βρίσκει και πάντα θα βρίσκει καταφύγιο μέσα σε αυτά.

Είναι που ονειρεύεται πως φεύγει για ταξίδια
πως μπαίνει μέσα σε παλιές φωτογραφίες
ξέρει αν μπορούσε θα ‘κανε μία απ'τα ίδια
αλλά τι νόημα έχει το όνειρο χωρίς μικρές νοθείες

Πες μου...

Ξέρεις κάτι; Υπάρχουν στιγμές που δεν ξέρω αν όσα κάνω και όσα σκέφτομαι είναι αυτά που οφείλω να σκέφτομαι και αυτά που οφείλω να θέλω. Υπάρχουν σκέψεις, λαχτάρες και Θέλω ανυπέρβλητα, τα οποία είναι 24 ώρες το 24ωρο στο μυαλό μου και με βασανίζουν εντός ή εκτός εισαγωγικών. Το τελευταίο διάστημα προσπαθώ να συγκεντρωθώ σε ό,τι κάνω, μα με δυσκολία τα καταφέρνω. Πάντα μία ή περισσότερες από αυτές τις σκέψεις μπαίνουν μπροστά σε ό,τι κι αν κάνω. Προσπαθώ να διακρίνω αν αυτές μου οι επιθυμίες είναι κάτι που μπορώ να αναβάλω για αργότερα, ή είναι τόσο σημαντικές που πρέπει και οφείλω στον εαυτό μου πάση θυσία να τις ικανοποιήσω.

Μπλέκομαι σε κουβέντες, αόρατες υποσχέσεις, λόγια και πράξεις οι οποίες αχνοφαίνονται και συνεχώς γίνονται ένα με τα δικά μου θέλω. Προσπαθώ άπειρες φορές να διαχωρίσω τις επιθυμίες μου με αυτά που μου δίνονται, είτε σε επίπεδο συζήτησης είτε σε πρακτικό επίπεδο. Πολλές φορές αναρωτιέμαι μήπως κάποια πράγματα που έχουν ειπωθεί, απλώς ειπώθηκαν επειδή τα λαχταρούσα πολύ. Μα όσες φορές κι αν έχω ψάξει, έχω βρει μια ταύτιση, που δεν ανήκει στη σφαίρα της φαντασίας μου.


Άλλες φορές αναρωτιέμαι, γιατί οι λέξεις και τα θέλω, μένουν μόνο στα λόγια και δεν γίνονται πράξεις, αφού αποδεδειγμένα είναι επιθυμίες που θέλουν να μετουσιωθούν σε πράξεις. Γιατί πρέπει να δυσκολεύουμε τη ζωή μας τόσο πολύ; Είναι τόσο μικρή για να την μπερδεύουμε κάνοντάς την κουβάρι από ξεφτισμένα υλικά. Όταν νιώθουμε κάποια πράγματα, πιστεύω πως με όσες δυσκολίες κι αν πρόκειται να συναντήσουμε, οφείλουμε να τα ζήσουμε.

Προσπαθώ να αποστασιοποιηθώ από όσα νιώθω, να τα εξετάσω έξω από εμένα, σαν ένας απλός παρατηρητής, ώστε να μπορέσω να προσδιορίσω τί θα έκανα και πώς θα λειτουργούσα σε δεδομένη περίπτωση. Δε ξέρω αν θα άλλαζα κάτι από όσα μέχρι τώρα έχω κάνει. Το αύριο δε ξέρω πώς θα ξημερώσει. Για ένα πράγμα όμως είμαι σίγουρη. Ό,τι ζω και όπως το ζω, δε θα το άλλαζα με τίποτα. Το πάθος με το οποίο αντιμετωπίζω ό,τι έχω στη ζωή μου, δε θα το μείωνα σε καμία περίπτωση.

Ξέρω πως πολλές φορές πληγώνομαι, ξέρω πως πολλές φορές οι επιλογές μου μπορεί να φέρουν πόνο στη ζωή μου, όμως θα έχω για μια ακόμη φορά ακολουθήσει τις επιθυμίες μου. Δε ξέρω τί μπερδεύεται στην πορεία... δε ξέρω αν από την αρχή θα έπρεπε να είχα ακολουθήσει διαφορετικό μονοπάτι...

Πες μου πού κάνω λάθος...;

Εκτός κανόνων

όλα είναι συνήθεια...μόνο η αγάπη είναι εκτός κανόνα!

Προσπαθώ να βάλω αυτά τα λόγια απέναντί μου από προχθές. Προσπαθώ να μείνω γυμνή μπροστά τους, γδύνοντάς κι αυτά. Όλα τα παιχνίδια αν θέλουμε να θεωρήσουμε πως είναι σωστά, πρέπει να παίζονται επί ίσοις όροις.

Απλώνω το χέρι μου και αγγίζω τη συνήθεια.

Αυτή που κάνει έναν άνθρωπο να κουράζεται, να ασφυκτιά, να την αποστρέφεται. Συνήθεια που κατατρώει κάθετί όμορφο στη ζωή, αφήνοντάς την χωρίς χρώμα, χωρίς οξυγόνο και πνοή. Ένα κουφάρι που προσπαθεί να αναστηθεί. Μάταια όμως.

Με το άλλο χέρι αγγίζω τη συνήθεια.

Εκείνη που αποζητά ένας άνθρωπος, που την αγκαλιάζει και ζει μαζί της. Αυτή τη συνήθεια που κάνει τους ανθρώπους να λένε καλημέρα ανοίγοντας τα μάτια τους και καληνύχτα λίγο πριν τα κλείσουν. Συνήθεια και συντροφικότητα γίνονται ένα, ταξιδεύουν μέσα στον χρόνο, πλέκουν ένα υπέροχο υφαντό και πορεύονται με την ελπίδα πως κάθε μέρα που θα ξημερώνει, θα τους βρίσκει μαζί, ένα.




Και απέναντί μου μένει η αγάπη.

Εκείνη για την οποία μίλησε ο Αριστοτέλης και αποτύπωσε μέσα σε μία πρόταση την έννοιά της: "Η αγάπη αποτελείται από μία ψυχή που κατοικεί σε δύο σώματα." Αυτή η αγάπη που δεν υπόκειται σε κανόνες και σε πρέπει. Η αγάπη που δε γνωρίζει τί σημαίνει υστεροβουλία και ιδιοτέλεια. Η αγάπη που όταν τίθεται το ερώτημα: Γιατί με αγαπάς; δεν βρίσκεις τους λόγους. Απλά υπάρχει για όλα όσα νιώθεις μέσα σου. Για όλα εκείνα που πλαισιώνουν την αγάπη και γνωρίζεις μόνο εσύ. Η αγάπη δεν υπόκειται στη συνήθεια. Είναι εκτός αυτών των ορίων. Και αν κάποιος άθελά του προσπαθήσει να την εντάξει στη συνήθεια, το αποτέλεσμα θα είναι μοιραίο.

~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*

Μη νομίζεις. Ακόμα και απόψε ακροβατώ ανάμεσα σε σκέψεις και θέλω. Προσπαθώ να δω κάτω από αυτήν τη λάμψη των ματιών μου όσα νιώθω. Προσπαθώ να κρατήσω μέσα μου καλά φυλαγμένα όσα λαχταράω. Και να ήξερες μόνο πόσο θέλω μια αγκαλιά να χωρέσει όλα εκείνα που υπάρχουν, όσο βαρύ κι αν είναι το φορτίο της.

Όλα είναι θέμα σωστής στιγμής, πιστεύουν κάποιοι. Ίσως να έχουν δίκιο. Μα τα μάτια λάμπουν όταν είναι κάποιος ευτυχισμένος. Και ακόμα πιο ευτυχισμένος είναι αυτός που μπορεί να τα διακρίνει.

Ανεπαίσθητα και πάλι

Βρέχει πάλι... κι άρχισε ξανά να βρέχει την ώρα που το 1% ήταν ανεπαίσθητο, σχεδόν ξεχασμένο. Μα πάλι έγινε κυρίαρχο κι απόψε.


Επειδή τις τελευταίες μέρες, μοιάζει σαν να έχω ξεχάσει γραμματική, συντακτικό και μαζί με αυτά η έμπνευση έχει πάει περίπατο στη βροχή, ας με βοηθήσει κάποιος να αρθρώσω έστω με λίγες λέξεις όσα υπάρχουν μέσα μου. Ειλικρινά θα του/της ήμουν ευγνώμων. Νιώθω πράγματα μέσα μου, συναισθήματα που άλλοτε βρίσκουν αντίκρισμα και άλλοτε μένουν μόνα τους να αιωρούνται, νιώθω τις λαχτάρες μου, νιώθω την μοναξιά που ίσως έχει έρθει κατ' επιλογήν (νομίζω δηλαδή), αλλά δεν μπορώ να τα αποτυπώσω μέσα εδώ, μέσα στο καταφύγιό μου, στο δικό μου χώρο..

Αν βρείτε κάπου τις λέξεις που έχω χάσει, εδώ είμαι.. ενημερώστε με, γιατί όσα υπάρχουν μέσα μου, μάλλον βροχή καταρρακτώδης θα γίνουν και δε ξέρω πότε θα παρασύρουν τα πάντα στο πέρασμά τους.. Α.. και μαζί με αυτές, ίσως βρείτε και την ανεμελειά που η καθημερινότητα έχει προ πολλού παρασύρει στο διάβα της.

υγ: Αναρωτιέμαι γιατί έγραψα αυτήν την ανάρτηση. Δε ξέρω... ίσως για να δω γραμμένα και επισήμως ότι έχω χάσει κάποια κομμάτια της καθημερινότητάς μου, όπως είναι η αγάπη μου να γράφω όσα ζω και όσα νιώθω κάθε φορά..

υγ 2: Το τραγούδι που ακούγεται με τυλίγει απόψε σαν αγκαλιά...

Πρέπει...

Πρέπει δηλαδή να αποκωδικοποιήσω συγκεκριμένες συμπεριφορές, να συμπυκνώσω στιγμές μέσα σε 10 λεπτά που στην αρχή ήταν 2 λεπτά αλλά κερδίσαμε μια μικρή παράταση, να δω ένα πρόσωπο χωρίς να βλέπω τα μάτια και την έκφρασή τους, να απολογηθώ για κάτι που θεωρείται αυτονόητο, αλλά γέμισα από τύψεις, να ακολουθήσω μια συμβουλή που μόνο πόνο κρύβει μέσα της...

Ναι, αυτά πρέπει να κάνω.

Α.. επίσης πρέπει να ξεριζώσω την καρδιά μου, τα θέλω της και τις λαχτάρες της, να τα πετάξω όλα αυτά μαζί στο καλάθι των αχρήστων, να κλείσω μετά τη σακούλα για να μη βρουν τρόπο να διαφύγουν, να πετάξω στο δρόμο τη ψυχή μου, ή να τη πουλήσω σε τιμή ευκαιρίας, να γεννήσω λαχτάρες και θέλω από το πουθενά, κάτι σαν παρθενογένεση, να πετάξω και ό,τι έχει απομείνει μέσα μου και να μείνω ένα κουφάρι άψυχο, άκαρδο, χωρίς να περιμένω κάτι, χωρίς να προσδοκώ σε κάτι. Να ζω και να αναπνέω τεχνητά, γιατί έτσι πρέπει.


Να χαμογελάω επειδή πρέπει να δείχνω χαρούμενη, χωρίς βέβαια να είμαι, να δουλεύω γιατί πρέπει να έχω τα προς το ζην, να αναγκάζομαι να υπομένω και να σκύβω το κεφάλι σε όσα οι συνθήκες επιτάσσουν , να είμαι σωστή απέναντι στις υποχρεώσεις μου, να σταματήσω να κοιτάω στα μάτια των άλλων προσπαθώντας να καταλάβω την ουσία.

Πρέπει να συνηθίσω τα πρέπει, μου λένε. Πρέπει να προσποιούμαι κάποιες στιγμές και να αντιμετωπίζω τη ζωή όπως μου αξίζει. Πρέπει να προχωρήσω μπροστά... γιατί έτσι πρέπει. Πρέπει να περνάω πάντα καλά... γιατί έτσι πρέπει...

Πρέπει... γιατί έτσι πρέπει... Με ρώτησε κανείς αν θέλω όσα πρέπει;

Αντιστρόφως ανάλογα

Έχω διαπιστώσει, πως το τελευταίο διάστημα, το μικρότερο ποσοστό πιθανοτήτων, είναι αυτό που υπερισχύει στη δική μου ζωή. Δε ξέρω πώς έχουν αντιστραφεί έτσι τα πράγματα και οι λεγόμενοι "νόμοι" δεν τηρούνται, αλλά είναι όντως άξιο θαυμασμού, παρατήρησης και δε συμμαζεύεται.

Να δώσω ένα παράδειγμα.. Λες ας πούμε σε κάποιον, θα συναντηθούμε το βράδυ κατά 99%. Πώς γίνεται και το 1% που απομένει, να υπερισχύει, δεν το έχω ακόμη καταλάβει. Και όχι τίποτε άλλο, αλλά χθες είχα ετοιμαστεί να παρακολουθήσω ως γνήσιος Έλληνας φίλαθλος τον αγώνα του ποδοσφαίρου, είχα αγοράσει τα ποτάκια και τα ξηροκάρπια, δεν είχα βάλει πιτζάμες, δεν είχα αφαιρέσει τη σκιά ματιών και το ρουζ από το πρόσωπο και περίμενα, περίμενα, περίμενα... Μέχρι που έκανε την εμφάνισή του ο αξιολάτρευτος Μορφέας και με παρέσυρε στην αγκαλιά ενός μοναδικού ύπνου (όχι πως δεν ήθελα δηλαδή)..

Μέχρι και αυτήν τη στιγμή υπερισχύει το 1%. Με αυτό ξύπνησα, με αυτό άνοιξα το παράθυρο να μπει το πρώτο φως της ημέρας.. αλλά τελικά δεν μπήκε γιατί είχε συννεφιά, με αυτό το ποσοστό βγήκα στη βροχή, που μέχρι και αυτήν τη στιγμή συνεχίζει να είναι παρούσα, ώστε να μας θυμίζει ότι ο χειμώνας είναι προ των πυλών. Μου αρέσει ο χειμώνας. Θεωρώ πως αυτό το "κρύο καιρός για δύο", έχει μια βάση. Βέβαια, αν αντί για δύο είναι μία και ένα μαξιλάρι, δε χάλασε και ο κόσμος. Εμείς να είμαστε καλά.

Καλημέρα όπως τη λαχταράτε και πολλά πολλά φιλιά!!!

Αναστολή λειτουργίας...

Σήμερα δεν μπορώ να σε ακούσω. Συνέχεια κάτι μου ψιθυρίζεις, μα εγώ σε αγνοώ. Δε ξέρω αν το κάνω ηθελημένα, μα σε αγνοώ. Ένα χαζοκούτι συνεχώς ανοιχτό και εγώ ακριβώς μπροστά του, μπρούμυτα στον καναπέ να χαζεύω. Κάποιες φορές ήχοι γνώριμοι ακούστηκαν... ίσως ήταν οι μόνες στιγμές που οι αισθήσεις μου επικεντρώθηκαν σε εξωτερικά ερεθίσματα. Ξαφνικά ένιωσα κάτι ζεστό να κυλάει από τα μάτια στο πρόσωπό μου και μετά κι άλλο κι άλλο κι άλλο... Θα φταίει μάλλον κάποιο σκουπιδάκι στον αέρα σκέφτηκα. Χα! Για μια ακόμη φορά σου την έφερα! Σε ξεγέλασα! Κάποια στιγμή έκλεισα τα μάτια μα κάτι προσπάθησε να τρυπώσει με τρόπο ύπουλο μέσα στο μυαλό μου, φέρνοντας μια σκέψη και μετά άλλη μία σαν τετελεσμένα γεγονότα. Με ρώτησες αν θέλω να έρθεις; Δε θέλω σου λέω. Δε θέλω να απασχολείς τη σκέψη μου. Εσύ ειδικά που με ξέρεις τόσο καλά, θα έπρεπε να είχες καταλάβει πως έχει επέλθει αναστολή λειτουργίας για κάποιο διάστημα, για όσο χρειαστεί. Δε ξέρω για πόσο. Γι αυτό λοιπόν καλά θα κάνεις, αν βέβαια θέλεις να υπάρχεις μέσα μου τα επόμενα Χ χρόνια, να σωπάσεις. Ειδικά τώρα που δεν μπορώ και δε θέλω να σε ακούσω. Τώρα που θέλω να αδειάσω από όσες σκέψεις με γεμίζεις. Ξέρω πως τα έχεις τακιμιάσει με την καρδιά, τη ψυχή και το μυαλό. Δε σας θέλω τώρα. Κανέναν και καμιά από εσάς. Θέλω να μείνω μόνη. Εγώ και η μοναξιά μου. Εγώ κι ο αρνητισμός μου. Θέλω να αδειάσω εντελώς, να μείνω ένα κουφάρι και ας μου φέρεις μετά όσες σκέψεις θέλεις, όσα αισθήματα σου ζήτησα να κρατήσεις για λίγο μακριά μου.

Μετά όμως...


όχι τώρα... όχι απόψε... κι ας φοβάμαι...
Με ακούς εαυτέ μου;

Out of order

Κάπως έτσι...

Ανασυγκρότηση κομματιών
Ανασυγκρότηση στιγμών
Ανασυγκρότηση αισθημάτων
Ανασυγκρότηση επιβεβλημένη...

Για μια στιγμή ή για πάντα;

Γιατί πρέπει όλος ο κόσμος μου να αναποδογυρίζει κάποιες φορές; Γιατί πρέπει όλα όσα υπάρχουν τη μια στιγμή, την αμέσως επόμενη να μην υπάρχουν ή να αλλάζουν; Για μια στιγμή απόψε, το βράδυ έγινε πιο φωτεινό και άφησε πίσω του το μουντό και άχαρο χρώμα του. Για μια στιγμή ένιωσα σαν να μου χάριζαν ένα όνειρο, σαν να ξύπνησα ξαφνικά, που όντως έτσι έγινε, σαν να με πήρε η ζωή που είχα αφήσει παραδίπλα, δίνοντάς μου δυο χαστούκια, όλα δικά μου. Ναι, όλα δικά μου. Και τότε ρυάκι σχημάτισε το αίμα, σαν από καιρό να περίμενε αυτήν τη στιγμή, παίρνοντας μαζί του όλους τους πόνους τόσων μηνών και κυρίως τόσων ημερών. Ένιωσα όλα τα ζωτικά μου σημεία να χτυπούν κόκκινο και όσο κι αν προσπάθησα να τα ημερέψω - αν προσπάθησα δηλαδή, που νομίζω πως δεν προσπάθησα - δεν τα κατάφερα.

Τα πάντα αναποδογύρισαν, σκέψεις και λέξεις έχασαν τη φωνή τους και τη ροή τους, ο ύπνος έγινε όνειρο απατηλό και όλο μου το είναι στροβιλίστηκε σε έναν τυφώνα συναισθημάτων τόσο πρωτόγνωρο, που με καμία δύναμη δεν μπόρεσα και δεν μπορώ ακόμα να διαχειριστώ. Δε ξέρω ποια άλλη επιβεβαίωση χρειάζομαι για όσα νιώθω. Δε ξέρω ποιά δύναμη ανθρώπινη ή Θεϊκή θα μπορέσει να αντιστρέψει κάτι τόσο μοναδικό και τόσο επίπονο ταυτόχρονα, κάτι τόσο ζωογόνο και ταυτόχρονα σχεδόν θανατηφόρο, μα για ένα είμαι σίγουρη... για όσα υπήρχαν και υπάρχουν μέσα μου, με όποια μορφή, με όποια παραλλαγή.

Και όσο κι αν προσπαθώ να τα κρατήσω μέσα μου, όσο κι αν προσπαθώ να τα κατευνάσω, αυτά γίνονται θηρία και με πνίγουν. Την έκρηξη με άλλη μορφή την περίμενα, με άλλη μορφή ήρθε στο σήμερα, στο πριν από λίγο, στο απόψε. Ίσως, για δεύτερη φορά στη ζωή μου απόψε κατάλαβα τι σημαίνει ανιδιοτέλεια αισθημάτων. Τί σημαίνει να νιώθεις, να εκφράζεις με όποιο μέσον δίνοντας όσα έχεις μέσα σου, χωρίς να περιμένεις να πάρεις κάτι.

Ίσως για πρώτη φορά συνειδητοποίησα πώς είναι να νιώθουν τα ίδια και να σου τα εκδηλώνουν με όσους τρόπους έχουν απομείνει διαθέσιμοι. Οι συνθήκες μας έχουν αναγκάσει να περιορίζουμε την εκδήλωσή τους, έχοντας κάνει εκπτώσεις και περικοπές. Μα ποτέ και κανένας δε θα μπορέσει να μας σταματήσει να νιώθουμε. Η ελευθερία σκέψης πάντα θα υπάρχει, ως το πιο δυνατό όπλο της ανθρώπινης ύπαρξης, ακόμα κι αν μερικές φορές αναγκαζόμαστε να καμουφλάρουμε αυτά για τα οποία ζούμε, αυτά που νιώθουμε, αυτά για τα οποία ματώνουμε...


Κι αν όλα μοιάζουν με ένα δίχτυ πλεγμένο αριστοτεχνικά γύρω από τις ζωές μας, ας προσπαθήσουμε όσο βρισκόμαστε μέσα εκεί, τις στιγμές μας να τις γεμίζουμε με όσα αγαπάμε. Κι αν λόγω συνθηκών δεν μπορούμε... τότε ειλικρινά δε ξέρω...

Το τραγούδι στο video"το δίχτυ"
σε στίχους Νίκου Γκάτσου και μουσική Σταύρου Ξαρχάκου
και από το οποίο λατρεύω κάθε του νότα,
κάθε του λέξη, το αφιερώνω σε εμένα και σε όσους κατάφεραν
να νιώσουν όσα απόψε γράφω..

Άκουσε ...

ΜΠΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΜ....

Η θέα της ζωής

"Η ζωή είναι μια ανηφόρα,
αλλά η θέα της είναι πανέμορφη"

Απόψε δεν έχω κάτι να γράψω δικό μου, μονάχα να παραθέσω αυτήν την υπέροχη παραδοχή. Από τη στιγμή που χθες το βράδυ την άκουσα, κάποια πράγματα μέσα μου έχουν αλλάξει. Ναι, μου λείπουν κάποια βασικά της στοιχεία, αλλά έχω μάθει να αγαπάω και να αγαπιέμαι. Νομίζω πως έχω καταφέρει να διανύσω ένα σημαντικό μέρος αυτής της ανηφόρας και σαν ανταμοιβή είχα και έχω την ευκαιρία, μπροστά στα μάτια μου και τη ψυχή μου να ξετυλίγεται μια υπέροχη θέα, αυτή της ζωής. Τελικά, πόσο μας αλλάζει μια παιδική αγκαλιά...

Καλή εβδομάδα να έχουμε

Η πολυκατοικία

Όχι, δεν πρόκειται για το καλογραμμένο και καλογυρισμένο σήριαλ που προβάλλεται στις τηλεοράσεις μας. Δεν πρόκειται για τους εξαίρετους ηθοποιούς που απαρτίζουν το σκηνικό της πολυκατοικίας, αλλά ούτε και για αυτούς που στη διαφήμιση του σήριαλ κάθονται σε μια καρέκλα κάνοντας ψυχοθεραπεία αναλύοντας τις ημέρες και τους μήνες που έχουν να παρακολουθήσουν το σήριαλ. Πρόκειται για την ψυχοθεραπεία που θα χρειαστώ εγώ με τους γείτονές μου στην πολυκατοικία που ζω δέκα συναπτά και καθόλου ευκαταφρόνητα έτη.

Από πού να ξεκινήσω και πού να καταλήξω με όσα συμβαίνουν; Τί άκουσα μόλις πριν από λίγα λεπτά; Ότι το μπετόν της αυλής μουχλιάζει από το νερό που στάζει από το σωληνάκι του κλιματιστικού. Έλεος δηλαδή!!!!! Πώς μπορεί να μουχλιάσει; Άλλο η πρασινάδα που έχει βγάλει και άλλο η μούχλα... Μη τα κάνουμε όλα ίσα και όμοια. Επειδή κάποιοι δεν έχουν τί να κάνουν όλη τη μέρα μέσα σε ένα σπίτι, ψάχνουν να βρουν αφορμές και να πλάσουν σενάρια επιστημονικής φαντασίας. Αλλά δεν μπόρεσα να συγκρατηθώ και έβαλα τα πράγματα στη θέση τους.

Γύρισα από τη δουλειά, χαρούμενη και με κέφι και άρχισε η κυρία της διπλανής πόρτας, της οποίας παρεμπιπτόντως το μπαλκόνι συγκοινωνεί με το δικό μου που έχω το κλιματιστικό, να μου λέει και καλά πως οι από κάτω του ισογείου έκαναν παράπονα γιατί στάζει το νερό και έχει δημιουργήσει μούχλα στο μπετόν της αυλής. Πέντε χρόνια το νερό στάζει και κανείς δεν έχει πει το οτιδήποτε, φέτος όμως αλλάξαμε τροπάριο. Βέβαια, ευτυχώς είχα ενημερωθεί προ ενός μήνα από τη διαχειρίστρια, πως η γειτόνισσα, ούσα παράξενη, της είχε πει πως το νερό που τρέχει από το σωληνάκι είναι πηγή "μάζωξης κουνουπιών"!!!!! Έτσι λοιπόν, σήμερα, όταν μου είπε η "παράξενη" πως οι από κάτω έκαναν τα παράπονα, την έβαλα στη θέση της. Σεβάστηκα όσο μπορούσα την ηλικία της, αλλά δεν άντεξα. Της τα είπα ένα χεράκι. Όχι βέβαια ότι παραδέχτηκε πως είναι δική της η παραξενιά και όχι τα "υποθετικά" παράπονα άλλων, αλλά λέμε τώρα...

Αυτάααα τα νέα μου για σήμερα. Δεν έχω παράπονο, οι τόνοι και τα "αίματα" ανέβηκαν και ξεθύμανα σαν το μπουκαλάκι από το ασετόν όταν το αφήνεις ανοιχτό.

Σας φιλώ γλυκά...

Θέλω...

Θέλω να γκρινιάξω απόψε. Νιώθω κουρασμένη από την πρώτη κιόλας ημέρα της εβδομάδας!!!

• Θέλω να πάω βόλτα στη θάλασσα (κι ας πέρασα πριν λίγες ώρες από δίπλα της).

• Θέλω άδεια 1 εβδομάδα και να εξαφανιστώ.

• Θέλω να κοιμηθώ και να χουζουρεύω στο κρεβάτι μου μέχρι αύριο το μεσημέρι.

• Θέλω χαμόγελα τριγύρω μου, πολλά - πολλά χαμόγελα.

• Θέλω να κόψω το τσιγάρο (είμαι σε καλό δρόμο, είπα πως δε θα πάρω άλλο πακέτο)

• Θέλω ένα δροσιστικό coctail σαν αυτά που έπινα το καλοκαίρι σε εκείνο το μαγικό νησί.

• Θέλω να σταματήσει αυτή η προεκλογική περίοδος με όλα αυτά τα πάντα ανεκπλήρωτα ¨ΘΑ"

• Θέλω να ξεκινήσει στην Αμερική το Grey's Anatomy Season 6.

• Θέλω να ξυπνήσω αύριο και να πάρω αύξηση και να τα χαλάσω σε shopping therapy

• Θέλω να κάνω ένα μεγάλο party (τα γενέθλιά μου αργούν ακόμα) και να γεμίσω ένα μαγαζί από φίλους και γνωστούς.

• Θέλω να κάνω κοπάνα από τη δουλειά και να πάω να απολαύσω το πρωί τον καφέ μου στην παραλιακή.

• Θέλω να ανανεώσω το blog μου με καινούργιο background και εικόνες αλλά δε ξέρω πώς

• Θέλω μια αγκαλιάααααααα

Ζητάω πολλά;;;

Αναζητούνται στιγμές

Για μια στιγμή που θα μείνει μέσα σου χαραγμένη, χρειάζονται δύο άνθρωποι ή παραπάνω. Πρωταγωνιστές και σκηνοθέτες ταυτόχρονα στο εκάστοτε έργο που η στιγμή καθορίζει. Μια λάθος κίνηση αλλάζει το ρου της ζωής. Μια σωστή κίνηση χρωματίζει τη στιγμή, της δίνει ξεχωριστή οντότητα και παρουσία μέσα στην καθημερινότητά μας και ταυτόχρονα κομβικό σημείο σκέψης και αναπόλησης στο μέλλον. Πασχίζουμε να ζήσουμε στιγμές ευτυχίας, καμιά φορά χωρίς να υπολογίζουμε τίποτα, γνωρίζοντας όμως ότι η ευτυχία κοστίζει ακριβά. Και ποιός άραγε σκέφτεται προκαταβολικά τί θα ακολουθήσει, όταν νιώθει πως η ευτυχία χτυπάει δειλά δειλά την πόρτα του; Αφήνουμε τον εαυτό μας, τη ψυχή μας, το σώμα μας να στροβιλιστεί στου πάθους τα δίχτυα, αφήνουμε ελεύθερη την καρδιά μας να αγαπήσει και να αγαπηθεί χωρίς όρια.

Το ίδιο μπορεί να συμβεί και στις ερωτικές - συντροφικές σχέσεις, μα και στις φιλικές. Δίνεις τον εαυτό σου, δείχνεις με κάθε τρόπο την αγάπη σου με πράξεις μα και με λόγια, εισπράττεις αγάπη και φροντίδα και νιώθεις γεμάτος ως άνθρωπος. Βλέπεις τους φίλους ή/και σύντροφό σου να απολαμβάνει τη φροντίδα και την αγάπη σου και τότε η ευτυχία σου διπλασιάζεται. Τί γίνεται όμως όταν διαπιστώνεις πως οι άνθρωποι που πίστευες μέχρι χθες ότι είναι δίπλα σου, στην ουσία είχαν ημερομηνία λήξης, σαν τα προϊόντα που βρίσκουμε στα σούπερ μάρκετς; Χα... εκεί ακριβώς νιώθεις πως όλα γύρω σου καταρρέουν, ή τέλος πάντων κάπως έτσι. Είναι σαν να νιώθεις να πέφτεις σε ένα μεγάλο λάκκο - παγίδα γεμάτο από λάσπη. Και σε εκείνο το σημείο, συνειδητοποιείς πως όλα όσο τόσο καιρό νόμιζες ή αισθανόσουν, ήταν μια φούσκα.

Δε ξέρω αν για όλα αυτά ευθύνονται οι λάθος επιλογές ανθρώπων ή απλά οι λάθος συγκυρίες. Όσες φορές έχω προσπαθήσει να αναλύσω το συγκεκριμένο ερώτημα μέσα μου και άλλες τόσες που το έχω συζητήσει, δεν κατέληξα πουθενά. Νιώθω σαν να είμαστε τα πιόνια σε μια παρτίδα σκάκι με γύρω μας αμέτρητους πύργους να εμποδίζουν κάθε μας κίνηση. Και όταν καταφέρνουμε τελικά να κινηθούμε στο επόμενο τετράγωνο μας περιμένει άλλος ένας πύργος που καλούμαστε να προσπεράσουμε. Ο βασιλιάς και η βασίλισσα κοιτούν ατάραχοι τις κινήσεις μας, σαν να γνωρίζουν εκ των προτέρων το αποτέλεσμα.

Την επόμενη κίνησή μου δεν την έχω προγραμματίσει. Τα δεδομένα είναι μάλλον συγκεκριμένα, από όσα μπορώ να αντιληφθώ. Όσο κι αν θέλω να εθελοτυφλώ ως προς κάποιες καταστάσεις, ξέρω πως είναι λάθος για το σήμερα. Για το αύριο δε ξέρω. Κανείς δε ξέρει. Απόψε ήθελα συγκεκριμένους ανθρώπους δίπλα μου. Μάλλον εξαφανίστηκαν με αξιωματικούς και ίππους σε μια ξεχασμένη παρτίδα. Άνθρωποι, επιλογές, στιγμές...

Το χρυσό κλουβί

Το βλέπεις; Είναι χρυσό και για την ακρίβεια λευκόχρυσο. Καλογυαλισμένο και φινετσάτο με λεπτομέρειες που θα ζήλευε ο καθένας. Προσπαθείς να το ακουμπήσεις μα μόλις πλησιάζεις το χέρι σου αυτό εξαφανίζεται. Μέσα του ζει μια ψυχή γυμνή. Εσύ μπορεί να τη βλέπεις ντυμένη αλλά στην ουσία είναι ολόγυμνη, όπως όλες οι ψυχές αν καταφέρεις να τις πλησιάσεις. Ζει μόνη της για πολλά χρόνια. Τις περισσότερες φορές θα τη δεις πάνω στην αιώρα της να προσπαθεί να φτάσει το πάνω μέρος από το κλουβί στο οποίο βρίσκεται. Δίνει ώθηση κάθε φορά, ακουμπώντας στο έδαφος με τα πόδια της και κάθε φορά πηγαίνει όλο ψηλότερα. Εκεί περνάει πολλές ώρες από την ημέρα της. Γελάει με τη ψυχή της σε κάθε της προσπάθεια να φτάσει πιο ψηλά. Αποκαμωμένη πια, μετά από πολλές ώρες, αποφασίζει να κατέβει και να κάνει μια βόλτα στον ολάνθιστο κήπο του κλουβιού της.


Λουλούδια και δέντρα, που τόσο καιρό περιποιείται με φροντίδα και αγάπη, είναι η μοναδική συντροφιά της. Περιφέρεται ανέμελη μέσα στο λευκό αέρινο φόρεμά της, αυτό με τις ολοκέντητες άκρες του. Τα μαλλιά της λυτά σα χείμαρροι αγκαλιάζουν το σώμα της και ανεμίζουν στη φθινοπωρινή αύρα του απογεύματος. Κοιτάει τριγύρω της όλα όσα με αγάπη καθημερινά φροντίζει μα νιώθει κάτι να της λείπει. Κάποιες στιγμές εγκλωβίζεται στη σκέψη αυτή, ψάχνοντας να βρει τί πραγματικά είναι αυτό που λαχταράει μα δεν έχει. Μια ξαφνική βροχή διώχνει μακριά τις σκέψεις της. Ανοίγει τα χέρια προσπαθώντας να αγκαλιάσει τον ουρανό για το μοναδικό αυτό δώρο που της χαρίζει, ανοιγοκλείνοντας τα μάτια σε κάθε ψιχάλα που αγκαλιάζει το πρόσωπό της. Και όταν πια κάθε της κύτταρο έχει βραχεί και το φόρεμά της έχει γίνει ένα με τη σάρκα της, επιστρέφει στο μικρό καλύβι που βρίσκεται στο κέντρο του κλουβιού.

Βρεγμένη όπως είναι, με το νερό να λιμνάζει σε κάθε της βήμα, ανάβει δυο κούτσουρα στο μικρό της τζάκι για να ζεστάνει το χώρο και τη ψυχή της που εκείνο το απόγευμα έγινε ένα με τις ψιχάλες. Αποκαμωμένη, κουρνιάζει δίπλα στη φωτιά και παρατηρεί τις φλόγες όπως αγκαλιάζουν τα ξύλα. Νιώθει ένα χέρι αόρατο να αγκαλιάζει τους ώμους της, μια ζεστασιά ξεχωριστή να πλανάται στο χώρο και στο χρόνο. Έτσι γλυκά και μοναδικά όπως αισθάνεται, παραδίδει σώμα και πνεύμα στο Μορφέα, μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες...

Σκόρπιες σκέψεις

Κουρνιάζεις απόψε σε αγκαλιά νοητή
κλείνεις τα μάτια και νιώθεις χέρια να σε σφίγγουν
ένα καβούκι η αγκαλιά που από μέσα δε θέλεις να φύγεις
νιώθεις ζεστά εκεί μα υγρά ταυτόχρονα

Ο χρόνος κυλά και σε φοβίζει
Οι δείκτες του ρολογιού σαν θηρία αρπακτικά
πλησιάζουν να κλέψουν ό,τι υπάρχει, ό,τι ζει ακόμα
νιώθεις τα πάντα να γλιστρούν παρασέρνοντας κι εσένα στο πέρασμά τους

Θα μπορέσεις να κρατηθείς;

Ένα σχοινί τεντωμένο η ζωή
όσο το τραβάς, τόσο αυτό ξεφτίζει
Σαν το τσιγάρο που όσο το καπνίζεις
στάχτη αφήνει πίσω του να σου θυμίζει μόνο
τα δευτερόλεπτα που πέρασαν

Προχωράς, μα ξέρεις που πηγαίνεις;


Ένα χαμόγελο για λίγα λεπτά
σε μια στιγμή να προσπαθείς να φυλακίσεις
εικόνες τόσες που πινέλα δεν μπορούν να χρωματίσουν
αισθήματα που με λέξεις δεν μπορούν να ειπωθούν.

Φθινοπωρινή νύχτα

Θυμάμαι, πριν από πολλά χρόνια, κάθε Δευτέρα πρωί στο σχολείο - κυρίως στις πρώτες τάξεις του Δημοτικού - γράφαμε έκθεση σχετικά με το πως περάσαμε το Σαββατοκύριακο. Σκέφτομαι και χαμογελάω για το άγχος που είχαμε τότε να μπορέσουμε να περιγράψουμε μέσα σε λίγες γραμμές δύο ημέρες γεμάτες από οικογενειακές και φιλικές στιγμές! Πόσο ωραίες και μοναδικές στιγμές ήταν τότε!

Τα χρόνια πέρασαν, μεγαλώσαμε και γίναμε οι περισσότεροι από εμάς ολοκληρωμένοι άνθρωποι. Κάποιοι δημιούργησαν τη δική τους οικογένεια και είναι ευτυχισμένοι, κάποιοι άλλοι δημιούργησαν τη δική τους οικογένεια αλλά διάφοροι λόγοι τους οδήγησαν στο χωρισμό και κάποιοι άλλοι κυνηγούν ακόμη το δικαίωμά τους στην ευτυχία.

Έπιασα αρκετές φορές τον εαυτό μου να σκέφτεται αυτές τις μέρες. Σκέψεις πολλές και αντιφατικές μεταξύ τους, τόσο πολύ αντιφατικές που προσπάθησα κάποια στιγμή να τις βάλω σε μια σειρά, αλλά μάταια. Τις περισσότερες φορές το μυαλό δεν μπορούμε να το ορίσουμε. Ακολουθεί τη δική του πορεία, πόσω δε μάλλον η καρδιά. Παρακολούθησα λίγο την πορεία των σκέψεών μου. Για να είμαι ειλικρινής ήταν αναμενόμενη η πορεία τους. Όσο κι αν θέλησα να τις χαλιναγωγήσω, αυτές συνέχισαν τη δική τους ανεξέλεγκτη πορεία. Νομίζω πως δίκαια υποστηρίζουν κάποιοι πως η πραγματική ελευθερία που έχει ο άνθρωπος είναι να μπορεί να σκέφτεται. Δε θα μπορούσα να πάω κόντρα σε αυτό...

Κυριακή βράδυ απόψε, μετά από ένα Σαββατοκύριακο που πέρασε και κύλησε σαν μια σταγόνα. Το κρεβάτι μου με απόλαυσε τόσο πολύ, που αν είχε στόμα να μιλήσει θα μου έλεγε σίγουρα πως με βαρέθηκε. Ένιωθα τον εαυτό μου ξεκούραστο, αλλά παρ' όλα αυτά κάτι με κρατούσε εκεί και δε με άφηνε να σηκωθώ. Είδα 3 - 4 ταινίες, προσπάθησα να γράψω λίγα λόγια εδώ στο blog, αλλά ήμουν συνεχώς σε μια διαδικασία γραψίματος - σβησίματος... ε και μετά από κάποιο σημείο τα παράτησα και ξανακοιμήθηκα... Απόψε, πιστεύω πως η βροχή που τόσο λατρεύω θα μου κάνει παρέα... Έχεις δοκιμάσει να μοιραστείς μαζί της τα μυστικά σου; Επειδή το έχω δοκιμάσει, σου το συνιστώ ανεπιφύλακτα. Απόψε, όπως και κάθε φορά, θα είναι μοναδική η συντροφιά της..


Σε λίγες ώρες ξεκινά μια καινούργια εβδομάδα. Κανείς δε ξέρει τί μας επιφυλάσσει, μα σίγουρα όλοι μας θέλουμε να είναι γεμάτη από στιγμές ευτυχίας. Άλλωστε η ευτυχία μέσα εκεί κρύβεται, σε στιγμές που καλούμαστε να ζήσουμε με όλη μας τη ψυχή. Καλό θα είναι να μην αγνοούμε όσα συμβαίνουν στην καθημερινότητά μας. Ακόμα και όταν ένα χαμόγελο σχηματίζεται στα χείλη μας, ακόμα και όταν νιώθουμε μια λάμψη στα μάτια μας, ας την ακολουθήσουμε... κάτι έχει να μας δώσει...

Καλή εβδομάδα να έχουμε όλοι μας!

Προτεραιότητες

Τελικά όλα είναι θέμα προτεραιοτήτων σε αυτήν τη ζωή. Από το πιο απλό, μέχρι το πιο σύνθετο. Προτεραιότητα για παράδειγμα κάθε πρωί, είναι να πλένεις το πρόσωπό σου για να ανοίξουν τα μάτια σου, προτεραιότητα είναι να πας τουαλέτα και να τραβήξεις το καζανάκι, προτεραιότητα είναι να βγάλεις τις παντόφλες σου και να βάλεις παπούτσια πριν βγεις στο δρόμο. Προτεραιότητα είναι να ανοίξεις τα mails σου να δεις αν έχεις κάποιο που θα σε κάνει να χαμογελάσεις το πρωί σαν καλημέρα, πριν πέσεις με τα μούτρα στη δουλειά. Προτεραιότητα είναι να πιεις μια γουλιά καφέ πριν αρχίσεις να απαντάς σε επαγγελματικά τηλέφωνα. Προτεραιότητα είναι να πασχίζεις να εξασφαλίσεις τα προς το ζειν, τόσο για τους ανθρώπους που βρίσκονται δίπλα σου, όσο και για εσένα. Προτεραιότητα είναι να θέλεις να βρίσκεσαι με ανθρώπους που αγαπάς και η ψυχή σου μονάχα ξέρει πόσο πολύ λαχταράει να βρίσκεται μαζί τους.

Όλα καλά μέχρι εδώ, σωστά; Τί γίνεται όμως όταν οι προτεραιότητες μπερδεύονται μεταξύ τους; Τί γίνεται όταν δύο προτεραιότητες μεταξύ τους διεκδικούν το ίδιο μερίδιο; Και μη μου πεις πως μπορείς ταυτόχρονα να ικανοποιήσεις και τις δύο, γιατί ακόμη το ανθρώπινο είδος δεν έχει κλωνοποιηθεί από όσο γνωρίζω. Μήπως τελικά κάποια από τις δύο έχει μικρότερη αξία από την άλλη και απλά πιστεύεις λανθασμένα το αντίθετο; Μήπως όλα είναι πιο ξεκάθαρα και απλά εσύ τα μπερδεύεις; Διόλου απίθανο. Έτσι κι αλλιώς πόσες και πόσες φορές έχεις προβεί σε λανθασμένες εκτιμήσεις; Άντε τώρα να μπορέσεις να ταξινομήσεις μέσα στο μυαλό σου τη μεγαλύτερη, ή αλλιώς σημαντικότερη προτεραιότητα, τόσο από τις δικές σου που αφορούν εσένα, όσο και από των ανθρώπων γύρω σου που αφορούν και πάλι εσένα.

Έχω μπερδευτεί... το ξέρω καλά. Ίσως είναι το μόνο που στην πραγματικότητα γνωρίζω. Νιώθω όλα γύρω μου να έχουν φουσκώσει σαν ένα μεγάααααααλο μπαλόνι. Αλήθεια, αν πάρω μια καρφίτσα και το τρυπήσω, το μπαμ που θα ακουστεί από το σκάσιμο, θα είναι μεγάλο; Δεν τολμώ να το δοκιμάσω. Πες το δειλία, πες το όπως θέλεις. Δεν μπορώ να το κάνω. Ίσως γιατί τα όριά μου ακόμη καλά κρατούν.

Γενικότερα είμαι άνθρωπος των ορίων. Τα δοκιμάζω και ταυτόχρονα με δοκιμάζουν. Μοιάζει η σχέση που έχω μαζί τους άκρως ερωτική. Ανέκαθεν τα φλέρταρα και με φλέρταραν ταυτοχρόνως. Βέβαια το ποιός έβγαινε στο τέλος νικητής (αν μπορώ να το πω έτσι) είναι μια άλλη υπόθεση. Μήπως τελικά θα έπρεπε να μη δοκιμάζω τόσο τις αντοχές μου; Μήπως τελικά προτιμότερο θα ήταν να αφήνω κάποιο περιθώριο "ανάσας" για τον εαυτό μου; Αλήθεια, γιατί νιώθω σαν όλα να μοιάζουν με ένα κουβάρι που ενώ έχω βρει την αρχή του, κάπου στη μέση έχουν μπερδευτεί όλα; Σαν να έχει γίνει κουβάρι το ίδιο το κουβάρι... Τί λέω Θεέ μου;

Απόψε, κατόπιν συμβουλής "ιατρού" λέω να κλείσω τα φώτα, να ανάψω ένα κερί, να βάλω ένα ποτό (αυτό δεν μου το είπε ο γιατρός) και να αφήσω το μυαλό να ταξιδέψει. Ίσως κάπου εκεί, σε εκείνο το ταξίδι καταλάβω τις προτεραιότητες... τις δικές μου και των ανθρώπων γύρω μου.

Παραπονιέμαι ε; Κι εσύ, εσύ, εσύ κι εσύ κάθεσαι ακόμα και διαβάζεις όσα γράφω; Ήρωας είσαι...

υγ: Προτεραιότητα γι απόψε, πριν έρθει το βράδυ,
είναι να πετάξω το παγωτό από την κατάψυξη.
Δε θα είναι καλή παρέα...

Σσσσστττ...

Έχεις νιώσει κάποιες στιγμές τη σιωπή να μοιάζει τόσο μοναδικά ελκυστική και ερωτική, μα ταυτόχρονα άλλες στιγμές να μοιάζει τόσο σκοτεινή και επίπονη που τρομάζεις και φοβάσαι;

Κοιτάζεις κατάματα και χάνεσαι σε μια σιωπή που παρασύρει τα πάντα τριγύρω. Ακούς τον ήχο από τις ανάσες να σπάνε ρυθμικά τη σιωπή και νιώθεις σαν να διαπράττεις αμαρτία που χάλασες έστω και λίγο αυτήν τη σιωπή, την ιερή. Παρασύρεσαι στη δίνη των συναισθημάτων και ψάχνεις τρόπους να εκδηλώσεις αν όχι όλα, έστω κάποια από αυτά.

Και ακριβώς σε εκείνο το σημείο, ανακαλύπτεις πως δεν έχεις χρόνο, δεν έχεις τρόπο, μονάχα τη σιωπή, η οποία λειτουργεί ταυτόχρονα ως μέσον και ως αποτέλεσμα. Καταλυτική η παρουσία της. Απαραίτητη, μοναδική. Μα έχεις τόσο πολλά που θέλεις να δώσεις κι όμως δεν μπορείς. Φτάνεις στο σημείο να αισθάνεσαι μικρές εκρήξεις μέσα σου, οι οποίες δεν βρίσκουν τρόπο να φωτίσουν το χώρο γύρω σου και έτσι αρκούνται σε μικρότερης ή μεγαλύτερης διάρκειας σιωπές.


Μήπως τελικά οι σιωπές είναι ικανές να πουν πολλά περισσότερα από όσα μπορούν οι λέξεις;

Είναι από τις μέρες και νύχτες που θέλω η σιωπή να μην ακούγεται. Θέλω ήχους δικούς μου, μοναδικούς, ήχους που θα κάνουν τη σιωπή αυτήν, τη σκοτεινή να απομακρυνθεί... για πάντα...

Απόψε, με ακούς μέσα από τις σιωπές μου;

Μη φύγει το όνειρο καθώς θα σ' αγκαλιάζω

Πώς να χωρέσεις τόσες στιγμές μέσα σε λίγη ώρα; Πώς να μπορέσεις να συρρικνώσεις τα θέλω σου μέσα στο χρόνο που κυλά αδυσώπητα; Ακόμα και τα "πρέπει" μοιάζουν τόσο μικρά... Αλήθεια, πότε τα θέλω θα καταφέρουν να υπερνικήσουν όλα τα υπόλοιπα; Και μη με ρωτήσεις γιατί πάλι ξενυχτάω... Τη νύχτα την λατρεύω. Δεν μπορώ να την αφήσω στην αγκαλιά του Μορφέα. Ο ύπνος μάλλον φτιάχτηκε για άλλους. Όχι για εμένα.


[Έχω ένα τραγούδι μισό.. ίσως είναι το μόνο μισό τραγούδι που έχω ανάμεσα στα χιλιάδες... θα ψάξω να βρω το άλλο του μισό]

Ξέρεις πού θα ήθελα να είμαι τώρα; Στην παραλία... όχι σε αυτή δίπλα στη θάλασσα. Στην άλλην, που μου γνώρισες πριν ακριβώς μία εβδομάδα. Βράδυ Σαββάτου, ξημερώματα Κυριακής.

Γιατί άραγε κάποια όνειρα να βιάζονται τόσο πολύ να επαναληφθούν;

Το τραγούδι που ακούω τώρα λέει ... μη φύγει το όνειρο καθώς θα σ' αγκαλιάζω...

Αλήθεια, τα όνειρα σβήνουν;

Θα έχω ανοιχτά τα μάτια μου και απόψε και αύριο και κάθε νύχτα και μέρα...

Ξέρω πως νόημα δύσκολα θα βγάλει κανείς από όσους διαβάσουν όσα μόλις έγραψα...
Αρκεί που κάποιοι ίσως μπορέσουν να ταξιδέψουν μαζί με τις σκέψεις μου...

Κύκλοι ζωής

Βλέποντας από το μπαλκόνι του γραφείου μου κάθε μέρα την ίδια εικόνα παραλλαγμένη με μικρές πινελιές. Μια ηλικιωμένη κυρία να περνά την ημέρα της μόνη στο μπαλκόνι του δικού της σπιτιού. Κάθε πρωί πίνοντας αμέριμνη το καφεδάκι της παρέα με ένα πακέτο τσιγάρα. Είκοσι μονάδες από αυτά, είκοσι πεντάλεπτα συντροφιάς στη μοναξιά της. Κάθε μεσημέρι απλώνοντας τα ανάλαφρα ρούχα από τη θάλασσα που πέρασε λιγοστές ώρες κοντά της. Και σαν έρχεται το απογευματάκι, ένα ποτήρι με καφέ - παρέα μοναδική και πάλι με κάποιο από τα υπόλοιπα είκοσι τσιγάρα του ίδιου ή διαφορετικού πακέτου συντροφεύοντάς την μέχρι να έρθει η νύχτα.

Πολλές φορές έχω αναρωτηθεί αν υπάρχουν άνθρωποι που νοιάζονται για εκείνην. Ποτέ έως τώρα δεν έχω δει κάποια ανθρώπινη παρουσία δίπλα της. Μόνο άψυχα πράγματα την πλαισιώνουν. Αλήθεια, μήπως τελικά το τραπεζάκι, η καρέκλα και η απλώστρα είναι ικανά να γεμίσουν τις ατελείωτες ώρες μοναξιάς της; Κι όμως, μοιάζει να απολαμβάνει κάθε στιγμή μέσα στην ημέρα της, τουλάχιστον τις ώρες που έχει τύχει να την παρακολουθώ - άσκοπα τις περισσότερες φορές - από τη τζαμαρία στο γραφείο μου.

Ίσως τελικά να έχει βρει το νόημα της ζωής. Ίσως να απολαμβάνει την κάθε στιγμή που η ζωή της χαρίζει, με έναν μοναδικό τρόπο που πολλοί από εμάς, συμπεριλαμβανομένης και εμού, κάποιες φορές αδυνατούμε να ακολουθήσουμε. Υπάρχουν στιγμές που μας χαρίζονται ως δώρο Θεού, στιγμές που μέρες, μήνες, ακόμα και χρόνια ολόκληρα αναζητούμε να ζήσουμε και αντί να τις χαρούμε και να τις απολαύσουμε όσο πιο έντονα μπορούμε, αγωνιούμε για την ακριβώς επόμενη στιγμή, για την επόμενη μέρα που θα ανατείλει, χάνοντας έτσι την ουσία τους, την ουσία της ίδιας της ζωής.

Βλέποντας αυτήν τη γυναίκα σκέφτομαι τον κύκλο της ζωής της που σε λίγα χρόνια θα φτάσει στο τέλος που κάποιοι ορίζουν. Προσωπικά θεωρώ πως τέλος δεν υπάρχει πουθενά και σε τίποτα, ακόμα και όταν έχουμε να κάνουμε με την ίδια τη ζωή. Αστραπιαία περνάει από το μυαλό μου ο δικός μου κύκλος... για να είμαι ακριβής όμως, θα έλεγα οι δικοί μου κύκλοι. Δεν έχει σημασία τί πιστεύω, δεν έχει σημασία τί περιείχε κάθε ένας κύκλος... σημασία όμως έχουν οι άνθρωποι που τους πλαισίωναν. Οικογένεια, φίλοι, γνωστοί, σύντροφοι... Σύντροφοι είπα... Ίσως τελικά να είναι η πιο παρεξηγημένη λέξη και κατ' επέκταση έννοια.

Πριν από κάποια χρόνια, την έννοια του συντρόφου την είχα μέσα στο μυαλό μου με εντελώς διαφορετική μορφή και δομή από ότι αν με ρωτήσεις σήμερα. Έχω καταλήξει στο ότι σύντροφος είναι ο άνθρωπος εκείνος, ο οποίος είναι δίπλα σου σε στιγμές ευτυχίας και δυστυχίας, πόνου και χαράς. Ο άνθρωπος εκείνος, του οποίου η φυσική παρουσία όταν λείπει, νιώθεις να πλανάται γύρω σου και μέσα σου. Ο άνθρωπος εκείνος, ο οποίος σε κάνει να νιώθεις την ευτυχία μέσα από στιγμές απλές, καθημερινές... εκείνος που σε παροτρύνει να κάνεις όνειρα, χωρίς να σου τα ψαλλιδίζει. Αυτός που σου χαρίζει το χαμόγελό του χωρίς να περιμένει να πάρει αντάλλαγμα, που σου δίνει κουράγιο να αντιμετωπίσεις οτιδήποτε κι αν σου συμβαίνει.


Μεγαλώνουμε όλοι μας και συχνά αναθεωρούμε έννοιες και καταστάσεις στη ζωή μας. Όσο ζούμε μαθαίνουμε μέσα από τα λάθη και τα σωστά μας. Όχι τα λάθη και τα σωστά που ορίζουν οι άλλοι για εμάς, αλλά αυτά που εμείς θεωρούμε έτσι ή αλλιώς. Ανοίγουμε νοητούς κύκλους ζωής, γεμίζοντάς τους από ανθρώπους και στιγμές. Κάποιοι κύκλοι είναι μικροί, κάποιοι μεγάλοι... κάποιοι κλειστοί και κάποιοι ζωντανοί και δυναμικοί. Αν με ρωτούσες θα έλεγα πως σημασία έχει οι κύκλοι αυτοί να είναι γεμάτοι από όνειρα και επιθυμίες.

Ένας κύκλος ανοιχτός που σιγά σιγά χρωματίζεται...

Όλα πήγαν καλά...

... και τα καλύτερα έρχονται...

Βράδυ Σαββάτου...

Πόσα τέτοια βράδια Σαββάτου έχουν περάσει... Αλλού να βρίσκομαι και αλλού να θέλω να είμαι. Σε ένα διαμέρισμα τα πράγματα είναι σαφώς περιορισμένα. Σε μια Αθήνα που ό,τι έχει απομείνει από πράσινο καίγεται αυτήν τη στιγμή, σε μια πόλη άδεια που οι περισσότεροι λείπουν απολαμβάνοντας τις τελευταίες στιγμές ξεγνοιασιάς των καλοκαιρινών τους διακοπών.

Πού θα ήθελα να βρίσκομαι; Κάπου κοντά στη θάλασσα, στο σημείο εκείνο που η δύση θα ήταν ορατή, εκεί ακριβώς που ο ήλιος, κατακόκκινος πια, βουτάει με λαιμαργία μέσα στο απέραντο της θάλασσας. Να μπορώ να μυρίζω το ιώδιο και να γεμίζω από οξυγόνο. Να νιώθω το αλάτι να κολλάει πάνω στο σώμα μου. Να μπορώ να κυλιέμαι στην άμμο σαν μικρό παιδί μέχρι το βράδυ... τίποτα να μη με σταματάει. Να μπορώ να γελάω με τη ψυχή μου. Στιγμές ξεγνοιασιάς, στιγμές που τίποτα δε θα σκιάζει τη σκέψη μου.



Και σαν έρθει το βράδυ, να με βρίσκει ακόμα εκεί στην άμμο, δίπλα στη θάλασσα να ακούω το μοναχικό ήχο της σιωπής των κυμάτων. Αυτόν που πολλοί μπορούν να ακούσουν αλλά λίγοι να καταλάβουν. Να νιώθω τη θάλασσα στην άκρη του σώματός μου, σαν το πιο γλυκό φλερτ, εκείνο το πρωτόγνωρο, το μοναδικό.

Αυτό το βράδυ δε ξέρω πού θα με βρει, μα θέλω να το φαντάζομαι κάπως έτσι...