Αφετηρία το χθες, προορισμός το αύριο...

Αυτές τις Άγιες μέρες και νύχτες, νιώθω περίεργα. Δε ξέρω αν είναι μελαγχολία ή νοσταλγία για όσα πέρασαν. Γυρνάω πίσω στις στιγμές αυτής της χρονιάς που έφυγαν ανεπιστρεπτί και ταξιδεύω στο χωρόχρονο χωρίς σάρκα, μονάχα με ψυχή. Θυμάμαι, την πιο παγωμένη νύχτα του 2008 λίγο πριν αλλάξει η χρονιά, 30 Δεκεμβρίου, όταν όλο μου το είναι ετοιμαζόταν να συναντήσει το πεπρωμένο του. Μπορεί να μην ήρθε ποτέ, όσες ώρες κι αν πέρασαν περιμένοντάς το. Μα δε το μετάνιωσα.

Οι επόμενοι μήνες, αποζημίωσαν με το παραπάνω την καρδιά, ακόμα και τις δύσκολες στιγμές που έπρεπε μέσα μου να ισορροπήσω στο τεντωμένο σχοινί της απουσίας και της παρουσίας. Φίλους καλούς μου έκανα την υπομονή και την επιμονή και ένιωθα σαν να ανεβαίνω μικρά σκαλοπατάκια προς την ωριμότητα. Κάποιες στιγμές ένιωθα πως ο αυθορμητισμός μου γλιστρούσε μέσα από τα χέρια μου αλλά στην πορεία τον ξαναέβρισκα. Θα με ρωτήσεις πώς τα κατάφερνα, αλλά δεν είναι δύσκολο για έναν άνθρωπο που πιστεύει ότι η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία. Υπήρχαν στιγμές που λύγισα σε αυτές τις 365 περίπου μέρες που πέρασαν.

Υπήρχαν στιγμές που ένιωθα τον εαυτό μου ένα με το κρεβάτι μου, γιατί ήταν το μόνο ανάμεσα σε άψυχα και έμψυχα που μπορούσε να ακούσει τη σιωπή μου, να ρουφήξει το δάκρυ μου και να αφουγκραστεί την καρδιά μου να χτυπά δυνατά. Ακόμα και πριν από μερικούς μήνες, το καλοκαίρι, όταν το άπιαστο και το ιδανικό συναντούσε τον πόνο και το αβέβαιο για το επόμενο δευτερόλεπτο. Τη μια στιγμή άγγιζα και ένιωθα να ζω κάθετί μικρό και ταυτόχρονα σπουδαίο και την αμέσως επόμενη, δεν ήξερα αν θα αντίκρυζα ξανά την πηγή αυτής της ευτυχίας. Και οι μέρες κυλούσαν κάπως έτσι, σαν σκωτσέζικο ντουζ. Δεν το μετάνιωσα όμως, ούτε για ένα δευτερόλεπτο. Και πέρασαν κάπως έτσι οι μήνες με όρια τα οποία ξεπεράστηκαν, προσπεράστηκαν μα ποτέ δεν ξεχάστηκαν.

Και πώς μπορούσαν άραγε να λησμονηθούν; Όταν ζεις για αυτή τη μία στιγμή, τη μοναδική, χωρίς να ξέρεις πότε θα έρθει να σου χτυπήσει την πόρτα της ζωής σου, χωρίς να ξέρεις πότε θα μπορέσεις να αναπνεύσεις βαθιά, με αναπνοή ολόκληρη, όχι μισή, όχι κομμένη σε μικρά πώς, που, πότε. Και μια μέρα μόνο του πατήθηκε το πλήκτρο του χθες, με ήχους και εικόνες σαν τα δάχτυλά μου ταυτόχρονα να ακουμπούσαν το control και το copy και στη συνέχεια το control και το paste. Όταν το χθες ήρθε στο σήμερα σαν από ταινία ασπρόμαυρη απαιτώντας το δικό του χώρο εντός κι εκτός. Όλα ίδια μα ταυτόχρονα όλα τόσο διαφορετικά. Σαν να μεγάλωσα για μια ακόμη φορά απότομα. Δε ξέρω γιατί, όμως κάθε που αλλάζει ο χρόνος νιώθω όπως θα έπρεπε να αισθάνομαι όταν έχω γενέθλια, μα τότε μοιάζει σαν να σβήνω ένα ακόμη κεράκι από το νήμα της δικής μου ζωής. Σαν να μεγαλώνω κάθε πρωτοχρονιά. Παράξενο; Ίσως..

Σε λίγες ώρες θα πρέπει να φύγω από την καθημερινότητά μου, να πάω να συναντήσω ανθρώπους μου αγαπημένους. Την οικογένειά μου. Πόσες μέρες και νύχτες δεν είμαι κοντά τους.. Ταυτόχρονα, θα αφήσω πίσω μου άλλους αγαπημένους μου ανθρώπους, που ξέρω ότι θα περιμένουν να επιστρέψω. Ανάμεσα σε εκείνους και κάποιος που μπορεί οι στιγμές που μας χωρίζουν να είναι τόσες πολλές, μα όχι περισσότερες από εκείνες που μας ενώνουν.

Ξέρω καλά πως τις νύχτες αυτές η νοσταλγία μοιάζει με θηρίο που δεν μπορείς να τιθασεύσεις εύκολα. Κοιτώντας έξω από το παράθυρο, στο δρόμο με τα δεκάδες αυτοκίνητα να σε προσπερνούν. Όλοι βιάζονται να βρεθούν κοντά στους ανθρώπους που αγαπούν. Να νιώσουν λίγο τη ζεστασιά τους, να χωθούν στην αγκαλιά τους, να χαρίσουν το πιο ευτυχισμένο τους χαμόγελο. Να μοιραστούν στιγμές. Να δώσουν, να πάρουν...

Κι αν κάποιος είναι μακριά; Κι αν μένουν μέσα σου όλα εκείνα που θέλεις να χαρίσεις, να μοιραστείς και να λάβεις; Ανισόπεδοι κόμβοι σε δρόμους σκοτεινούς. Μα πάντα δεν υπάρχει μέσα σου αναμμένο ένα φωτάκι ελπίδας;

Κομμάτια εδώ, κομμάτια εκεί.. πασπαρτού... κι εγώ κάπου ανάμεσα μετέωρη να προσπαθώ να ισορροπήσω, να ηρεμήσω, να βρω την αφετηρία μου, το ταξίδι μου, τον προορισμό μου κι ας έχω χάσει όλους τους χάρτες και τις πυξίδες μου...

Καλά Χριστούγεννα και Καλή Χρονιά να έχουμε. Με ταξίδια ψυχής και καρδιάς... και προσανατολισμό... χμμ... ας μην είναι προκαθορισμένος... μονάχα αληθινός.

Σας φιλώ...

Ευχές...

Επειδή τις μέρες που διανύουμε τρέχουμε περισσότερο, ακόμα κι αν είμαστε καθιστοί και επειδή τα λεπτά που περνούν είναι πολύτιμα, χωρίς να θέλω να ξεχάσω καμία και κανέναν σας, μέσα από την καρδιά μου σας εύχομαι:

Χρόνια Πολλά, Χρόνια Καλά, Χρόνια όπως τα ονειρεύεστε.

Καλά Χριστούγεννα να περάσετε και το 2010 να είναι ένα έτος που χαμόγελα και δάκρυα χαράς να γεμίσει όλους σας.

Ας περάσουμε αυτές τις μέρες κοντά στους ανθρώπους που αγαπάμε και ας τους χαρίσουμε κάτι από όσα νιώθουμε. Κι αν δεν καταφέρουμε να είμαστε δίπλα τους, ας ταξιδέψει κοντά τους η σκέψη μας...

Σας φιλώ γλυκά και σας ευχαριστώ για τα μοναδικά "μοιράσματά" μας μέσα στο 2009, με την ευχή το 2010 να μας φέρει ακόμα πιο κοντά.

Ερωτήσεις...

Αν η ευτυχία είχε χρώμα, με ποιό θα τη ζωγράφιζες και πώς θα καταλάβαινες πως βρίσκεται στη ζωή σου;

Το νιώθεις; Έρχεται απρόσμενα; Πόσο διαρκεί; Έχει ημερομηνία λήξης; Με τί συντηρείται;

Αν κάποτε είχες ζήσει ευτυχισμένα, αλλά αυτές οι στιγμές έφυγαν μακριά, μπορούν να ξαναέρθουν στη ζωή σου; Με ποιό τίμημα;

Και τελικά, τί θυσίες θα μπορούσες να κάνεις ώστε να είσαι ευτυχισμένος αλλά ταυτόχρονα να χαρίζεις ευτυχία στους ανθρώπους που αγαπάς;

And life goes on and on...

Σήμερα ξημέρωσε μια διαφορετική μέρα, μα ταυτόχρονα ίδια με χθες η προχθές. Ο ήλιος ανέτηλε κανονικά το πρωί, αλλά είναι πιο φωτεινός, ο ουρανός έχει και σήμερα το μπλε του χρώμα, μα σήμερα είναι με λιγότερα σύννεφα και το σπίτι ίδιο με χθες, μα γεμάτο από ζεστασιά και στολίδια Χριστουγέννων.

Και επειδή η ζωή είναι πολύ μικρή με ατελείωτα προβλήματα κι εμείς καλούμαστε να τη ζήσουμε μέχρι το τέλος της σαν το μεγαλύτερο δώρο που μας έχει ποτέ χαριστεί, είπα να κλείσω ένα από τα διακοπτάκια, ανοίγοντας ταυτόχρονα ένα άλλο, αυτό που επιτάσσει την χαρά και την ανακάλυψη της ευτυχίας ανάμεσα στα απλά και καθημερινά. Αν κάποια από τα θέλω μου δεν μπορούν εκ των πραγμάτων να πάρουν μορφή, έχοντας βέβαια προσπαθήσει πολύ γι αυτό, απλά θα αφήσω τη ζωή να συνεχίσει την πορεία της. Και που ξέρεις, αν κάτι αξίζει, ίσως κάποια στιγμή γίνει η καθημερινότητά μου, αν όχι, θα ξέρω τουλάχιστον ότι προσπάθησα με όλη μου τη ψυχή.

Μου έχει λείψει η ξεγνοιασιά, η απλότητα, η στάση απέναντι στη ζωή να μη βλέπω μόνο τα αρνητικά της, μα περισσότερο αυτά τα μικρά που συμβαίνουν στην καθημερινότητά μας. Μου έχει λείψει η "ροκιά" της ζωής. Και να σκεφτείς πως πάντα ήμουν άνθρωπος που εκτιμούσα όσα και όπως έρχονταν στη ζωή μου. Το τελευταίο διάστημα δημιούργησα και κλείστηκα στον δικό μου μικρόκοσμο, ανέπνεα με δυσκολία το οξυγόνο και το χαμόγελο, αυτό που οι περισσότεροι άνθρωποι γύρω μου πάντα πίστευαν πως είναι ένα απο τα πιο δυνατά μου χαρακτηριστικά, με δυσκολία ζωγραφιζόταν στο πρόσωπό μου. Αλλά ακόμα κι αν συνέβαινε αυτό, θα ήταν για αυτοάμυνα, ξέρεις από αυτούς τους μηχανισμούς που ο εαυτός μας επιβάλλει ώστε να αυτοπροστατευτεί.

Έτσι λοιπόν, επειδή η ζωή προχωράει μπροστά κι εμείς, είτε μένουμε προσκολημμένοι στο χθες, είτε προχωρούμε μαζί της, όσα είναι να συμβούν θα συμβούν, είπα να φορέσω το ομορφότερό μου χαμόγελο, να γίνω και πάλι η Υάδα που γνωρίζω καλά και να κλείσω το μάτι με νόημα στη ζωή και στις ομορφιές της.

Με ακούς και απόψε;

Υπάρχουν στιγμές που αναρωτιέμαι αν κάποια πράγματα συμβαίνουν στη ζωή μας για να μας ταρακουνήσουν, ή συμβαίνουν γιατί απλά έτσι είναι η ζωή. Κάποιοι άνθρωποι, κάποιες στιγμές ή έστω κάποια γεγονότα, τα οποία υπό φυσιολογικές συνθήκες θα μας γέμιζαν με χαρά και με ευτυχία, μοιάζουν να γυρίζουν τούμπα και μας παρασύρουν σε έναν κυκεώνα σκέψεων ανάμεσα στους αμέτρητους λαβύρινθους του μυαλού μας. Και ξέρεις καλά πως αν έστω για μια στιγμή χάσεις τον προσανατολισμό σου, αν έστω για μια στιγμή θέσεις στον εαυτό σου ερωτήματα που αρχίζουν με το γιατί ή με το πως, το αποτέλεσμα θα είναι αντίθετο από ότι επιθυμούσες, διαφορετικό από αυτό που ίσως να αξίζουν οι ίδιες οι επιλογές.

Προσπαθείς να αναλύσεις καταστάσεις που σε οδήγησαν σε συγκεκριμένες πράξεις, οι οποίες σε ένα διαφορετικό χωρόχρονο θα σε γέμιζαν με ευτυχία και πληρότητα. Όταν όμως συμβαίνουν, τη στιγμή που συμβαίνουν, σε κάνουν να χάνεις τη γη κάτω από τα πόδια σου, προσπαθώντας να καταλάβεις πρώτα από όλα και όλους τον εαυτό σου και μετά τις επιλογές σου. Θα μου πεις βέβαια, πως υπάρχουν και κάποια μοιραία πράγματα στη ζωή μας, στα οποία όσο κι αν προσπαθήσεις να βάλεις μια ετικέτα, τόσο περισσότερο θα βουλιάζεις, ανήμπορος να αναδυθείς στην επιφάνεια. Μήπως τελικά αυτό που εμείς οι άνθρωποι ορίζουμε ως μοιραίο είναι απλά μια δικαιολογία, ώστε να νιώσουμε απαλλαγμένοι από τύψεις και ενοχές, αποκρύπτοντας από τον εαυτό μας την ουσία της αλήθειας;

Κι αν τελικά ορίσουμε συγκεκριμένες πράξεις ως μοιραίες, μήπως τελικά αδικούμε κάποιους ανθρώπους πέραν από εμάς τους ίδιους; Μήπως συγκεκριμένα θέλω μας οδηγούν σε αντίστοιχες επιλογές; Μήπως αυτό που δεν μπορούμε να έχουμε, το αναζητούμε με λάθος τρόπο σε λάθος ανθρώπους; Κι αν συμβαίνει αυτό, αν δηλαδή χρυσώνουμε το χάπι ή επουλώνουμε περιστασιακά μια πληγή που παραμένει ανοιχτή, δεν αδικούμε με αυτόν τον τρόπο τον εαυτό μας και ταυτόχρονα τους ανθρώπους γύρω μας; Υπάρχει τελικά λογική σε όλα;

Υπάρχει βέβαια και η άλλη άποψη, βάσει της οποίας ό,τι κι αν συμβαίνει το οποίο πιθανόν μας πόνεσε ή μας έκανε να χάσουμε την ισορροπία μας, απλά το αφήνουμε να περάσει και να σβήσει. Αλήθεια, οι πληγές της ψυχής, επουλώνονται ποτέ; Κι αν ναι, με ποιόν τρόπο;

Ξέρεις τί θα ήθελα αυτή τη στιγμή; Να μπορούσα να κλείσω το διακοπτάκι εκείνο μέσα στο μυαλό μου, να σταματήσω να σκέφτομαι, γιατί είναι τόσο δυνατές οι σκέψεις που νιώθω σαν να γίνονται εκρήξεις μεγατόνων μέσα μου...

Το βράδυ που έρχεται, ας μας ταξιδέψει ανάμεσα σε όσα λαχταράμε...