Εκτός κανόνων

όλα είναι συνήθεια...μόνο η αγάπη είναι εκτός κανόνα!

Προσπαθώ να βάλω αυτά τα λόγια απέναντί μου από προχθές. Προσπαθώ να μείνω γυμνή μπροστά τους, γδύνοντάς κι αυτά. Όλα τα παιχνίδια αν θέλουμε να θεωρήσουμε πως είναι σωστά, πρέπει να παίζονται επί ίσοις όροις.

Απλώνω το χέρι μου και αγγίζω τη συνήθεια.

Αυτή που κάνει έναν άνθρωπο να κουράζεται, να ασφυκτιά, να την αποστρέφεται. Συνήθεια που κατατρώει κάθετί όμορφο στη ζωή, αφήνοντάς την χωρίς χρώμα, χωρίς οξυγόνο και πνοή. Ένα κουφάρι που προσπαθεί να αναστηθεί. Μάταια όμως.

Με το άλλο χέρι αγγίζω τη συνήθεια.

Εκείνη που αποζητά ένας άνθρωπος, που την αγκαλιάζει και ζει μαζί της. Αυτή τη συνήθεια που κάνει τους ανθρώπους να λένε καλημέρα ανοίγοντας τα μάτια τους και καληνύχτα λίγο πριν τα κλείσουν. Συνήθεια και συντροφικότητα γίνονται ένα, ταξιδεύουν μέσα στον χρόνο, πλέκουν ένα υπέροχο υφαντό και πορεύονται με την ελπίδα πως κάθε μέρα που θα ξημερώνει, θα τους βρίσκει μαζί, ένα.




Και απέναντί μου μένει η αγάπη.

Εκείνη για την οποία μίλησε ο Αριστοτέλης και αποτύπωσε μέσα σε μία πρόταση την έννοιά της: "Η αγάπη αποτελείται από μία ψυχή που κατοικεί σε δύο σώματα." Αυτή η αγάπη που δεν υπόκειται σε κανόνες και σε πρέπει. Η αγάπη που δε γνωρίζει τί σημαίνει υστεροβουλία και ιδιοτέλεια. Η αγάπη που όταν τίθεται το ερώτημα: Γιατί με αγαπάς; δεν βρίσκεις τους λόγους. Απλά υπάρχει για όλα όσα νιώθεις μέσα σου. Για όλα εκείνα που πλαισιώνουν την αγάπη και γνωρίζεις μόνο εσύ. Η αγάπη δεν υπόκειται στη συνήθεια. Είναι εκτός αυτών των ορίων. Και αν κάποιος άθελά του προσπαθήσει να την εντάξει στη συνήθεια, το αποτέλεσμα θα είναι μοιραίο.

~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*

Μη νομίζεις. Ακόμα και απόψε ακροβατώ ανάμεσα σε σκέψεις και θέλω. Προσπαθώ να δω κάτω από αυτήν τη λάμψη των ματιών μου όσα νιώθω. Προσπαθώ να κρατήσω μέσα μου καλά φυλαγμένα όσα λαχταράω. Και να ήξερες μόνο πόσο θέλω μια αγκαλιά να χωρέσει όλα εκείνα που υπάρχουν, όσο βαρύ κι αν είναι το φορτίο της.

Όλα είναι θέμα σωστής στιγμής, πιστεύουν κάποιοι. Ίσως να έχουν δίκιο. Μα τα μάτια λάμπουν όταν είναι κάποιος ευτυχισμένος. Και ακόμα πιο ευτυχισμένος είναι αυτός που μπορεί να τα διακρίνει.

Ανεπαίσθητα και πάλι

Βρέχει πάλι... κι άρχισε ξανά να βρέχει την ώρα που το 1% ήταν ανεπαίσθητο, σχεδόν ξεχασμένο. Μα πάλι έγινε κυρίαρχο κι απόψε.


Επειδή τις τελευταίες μέρες, μοιάζει σαν να έχω ξεχάσει γραμματική, συντακτικό και μαζί με αυτά η έμπνευση έχει πάει περίπατο στη βροχή, ας με βοηθήσει κάποιος να αρθρώσω έστω με λίγες λέξεις όσα υπάρχουν μέσα μου. Ειλικρινά θα του/της ήμουν ευγνώμων. Νιώθω πράγματα μέσα μου, συναισθήματα που άλλοτε βρίσκουν αντίκρισμα και άλλοτε μένουν μόνα τους να αιωρούνται, νιώθω τις λαχτάρες μου, νιώθω την μοναξιά που ίσως έχει έρθει κατ' επιλογήν (νομίζω δηλαδή), αλλά δεν μπορώ να τα αποτυπώσω μέσα εδώ, μέσα στο καταφύγιό μου, στο δικό μου χώρο..

Αν βρείτε κάπου τις λέξεις που έχω χάσει, εδώ είμαι.. ενημερώστε με, γιατί όσα υπάρχουν μέσα μου, μάλλον βροχή καταρρακτώδης θα γίνουν και δε ξέρω πότε θα παρασύρουν τα πάντα στο πέρασμά τους.. Α.. και μαζί με αυτές, ίσως βρείτε και την ανεμελειά που η καθημερινότητα έχει προ πολλού παρασύρει στο διάβα της.

υγ: Αναρωτιέμαι γιατί έγραψα αυτήν την ανάρτηση. Δε ξέρω... ίσως για να δω γραμμένα και επισήμως ότι έχω χάσει κάποια κομμάτια της καθημερινότητάς μου, όπως είναι η αγάπη μου να γράφω όσα ζω και όσα νιώθω κάθε φορά..

υγ 2: Το τραγούδι που ακούγεται με τυλίγει απόψε σαν αγκαλιά...

Πρέπει...

Πρέπει δηλαδή να αποκωδικοποιήσω συγκεκριμένες συμπεριφορές, να συμπυκνώσω στιγμές μέσα σε 10 λεπτά που στην αρχή ήταν 2 λεπτά αλλά κερδίσαμε μια μικρή παράταση, να δω ένα πρόσωπο χωρίς να βλέπω τα μάτια και την έκφρασή τους, να απολογηθώ για κάτι που θεωρείται αυτονόητο, αλλά γέμισα από τύψεις, να ακολουθήσω μια συμβουλή που μόνο πόνο κρύβει μέσα της...

Ναι, αυτά πρέπει να κάνω.

Α.. επίσης πρέπει να ξεριζώσω την καρδιά μου, τα θέλω της και τις λαχτάρες της, να τα πετάξω όλα αυτά μαζί στο καλάθι των αχρήστων, να κλείσω μετά τη σακούλα για να μη βρουν τρόπο να διαφύγουν, να πετάξω στο δρόμο τη ψυχή μου, ή να τη πουλήσω σε τιμή ευκαιρίας, να γεννήσω λαχτάρες και θέλω από το πουθενά, κάτι σαν παρθενογένεση, να πετάξω και ό,τι έχει απομείνει μέσα μου και να μείνω ένα κουφάρι άψυχο, άκαρδο, χωρίς να περιμένω κάτι, χωρίς να προσδοκώ σε κάτι. Να ζω και να αναπνέω τεχνητά, γιατί έτσι πρέπει.


Να χαμογελάω επειδή πρέπει να δείχνω χαρούμενη, χωρίς βέβαια να είμαι, να δουλεύω γιατί πρέπει να έχω τα προς το ζην, να αναγκάζομαι να υπομένω και να σκύβω το κεφάλι σε όσα οι συνθήκες επιτάσσουν , να είμαι σωστή απέναντι στις υποχρεώσεις μου, να σταματήσω να κοιτάω στα μάτια των άλλων προσπαθώντας να καταλάβω την ουσία.

Πρέπει να συνηθίσω τα πρέπει, μου λένε. Πρέπει να προσποιούμαι κάποιες στιγμές και να αντιμετωπίζω τη ζωή όπως μου αξίζει. Πρέπει να προχωρήσω μπροστά... γιατί έτσι πρέπει. Πρέπει να περνάω πάντα καλά... γιατί έτσι πρέπει...

Πρέπει... γιατί έτσι πρέπει... Με ρώτησε κανείς αν θέλω όσα πρέπει;

Αντιστρόφως ανάλογα

Έχω διαπιστώσει, πως το τελευταίο διάστημα, το μικρότερο ποσοστό πιθανοτήτων, είναι αυτό που υπερισχύει στη δική μου ζωή. Δε ξέρω πώς έχουν αντιστραφεί έτσι τα πράγματα και οι λεγόμενοι "νόμοι" δεν τηρούνται, αλλά είναι όντως άξιο θαυμασμού, παρατήρησης και δε συμμαζεύεται.

Να δώσω ένα παράδειγμα.. Λες ας πούμε σε κάποιον, θα συναντηθούμε το βράδυ κατά 99%. Πώς γίνεται και το 1% που απομένει, να υπερισχύει, δεν το έχω ακόμη καταλάβει. Και όχι τίποτε άλλο, αλλά χθες είχα ετοιμαστεί να παρακολουθήσω ως γνήσιος Έλληνας φίλαθλος τον αγώνα του ποδοσφαίρου, είχα αγοράσει τα ποτάκια και τα ξηροκάρπια, δεν είχα βάλει πιτζάμες, δεν είχα αφαιρέσει τη σκιά ματιών και το ρουζ από το πρόσωπο και περίμενα, περίμενα, περίμενα... Μέχρι που έκανε την εμφάνισή του ο αξιολάτρευτος Μορφέας και με παρέσυρε στην αγκαλιά ενός μοναδικού ύπνου (όχι πως δεν ήθελα δηλαδή)..

Μέχρι και αυτήν τη στιγμή υπερισχύει το 1%. Με αυτό ξύπνησα, με αυτό άνοιξα το παράθυρο να μπει το πρώτο φως της ημέρας.. αλλά τελικά δεν μπήκε γιατί είχε συννεφιά, με αυτό το ποσοστό βγήκα στη βροχή, που μέχρι και αυτήν τη στιγμή συνεχίζει να είναι παρούσα, ώστε να μας θυμίζει ότι ο χειμώνας είναι προ των πυλών. Μου αρέσει ο χειμώνας. Θεωρώ πως αυτό το "κρύο καιρός για δύο", έχει μια βάση. Βέβαια, αν αντί για δύο είναι μία και ένα μαξιλάρι, δε χάλασε και ο κόσμος. Εμείς να είμαστε καλά.

Καλημέρα όπως τη λαχταράτε και πολλά πολλά φιλιά!!!

Αναστολή λειτουργίας...

Σήμερα δεν μπορώ να σε ακούσω. Συνέχεια κάτι μου ψιθυρίζεις, μα εγώ σε αγνοώ. Δε ξέρω αν το κάνω ηθελημένα, μα σε αγνοώ. Ένα χαζοκούτι συνεχώς ανοιχτό και εγώ ακριβώς μπροστά του, μπρούμυτα στον καναπέ να χαζεύω. Κάποιες φορές ήχοι γνώριμοι ακούστηκαν... ίσως ήταν οι μόνες στιγμές που οι αισθήσεις μου επικεντρώθηκαν σε εξωτερικά ερεθίσματα. Ξαφνικά ένιωσα κάτι ζεστό να κυλάει από τα μάτια στο πρόσωπό μου και μετά κι άλλο κι άλλο κι άλλο... Θα φταίει μάλλον κάποιο σκουπιδάκι στον αέρα σκέφτηκα. Χα! Για μια ακόμη φορά σου την έφερα! Σε ξεγέλασα! Κάποια στιγμή έκλεισα τα μάτια μα κάτι προσπάθησε να τρυπώσει με τρόπο ύπουλο μέσα στο μυαλό μου, φέρνοντας μια σκέψη και μετά άλλη μία σαν τετελεσμένα γεγονότα. Με ρώτησες αν θέλω να έρθεις; Δε θέλω σου λέω. Δε θέλω να απασχολείς τη σκέψη μου. Εσύ ειδικά που με ξέρεις τόσο καλά, θα έπρεπε να είχες καταλάβει πως έχει επέλθει αναστολή λειτουργίας για κάποιο διάστημα, για όσο χρειαστεί. Δε ξέρω για πόσο. Γι αυτό λοιπόν καλά θα κάνεις, αν βέβαια θέλεις να υπάρχεις μέσα μου τα επόμενα Χ χρόνια, να σωπάσεις. Ειδικά τώρα που δεν μπορώ και δε θέλω να σε ακούσω. Τώρα που θέλω να αδειάσω από όσες σκέψεις με γεμίζεις. Ξέρω πως τα έχεις τακιμιάσει με την καρδιά, τη ψυχή και το μυαλό. Δε σας θέλω τώρα. Κανέναν και καμιά από εσάς. Θέλω να μείνω μόνη. Εγώ και η μοναξιά μου. Εγώ κι ο αρνητισμός μου. Θέλω να αδειάσω εντελώς, να μείνω ένα κουφάρι και ας μου φέρεις μετά όσες σκέψεις θέλεις, όσα αισθήματα σου ζήτησα να κρατήσεις για λίγο μακριά μου.

Μετά όμως...


όχι τώρα... όχι απόψε... κι ας φοβάμαι...
Με ακούς εαυτέ μου;

Out of order

Κάπως έτσι...

Ανασυγκρότηση κομματιών
Ανασυγκρότηση στιγμών
Ανασυγκρότηση αισθημάτων
Ανασυγκρότηση επιβεβλημένη...

Για μια στιγμή ή για πάντα;

Γιατί πρέπει όλος ο κόσμος μου να αναποδογυρίζει κάποιες φορές; Γιατί πρέπει όλα όσα υπάρχουν τη μια στιγμή, την αμέσως επόμενη να μην υπάρχουν ή να αλλάζουν; Για μια στιγμή απόψε, το βράδυ έγινε πιο φωτεινό και άφησε πίσω του το μουντό και άχαρο χρώμα του. Για μια στιγμή ένιωσα σαν να μου χάριζαν ένα όνειρο, σαν να ξύπνησα ξαφνικά, που όντως έτσι έγινε, σαν να με πήρε η ζωή που είχα αφήσει παραδίπλα, δίνοντάς μου δυο χαστούκια, όλα δικά μου. Ναι, όλα δικά μου. Και τότε ρυάκι σχημάτισε το αίμα, σαν από καιρό να περίμενε αυτήν τη στιγμή, παίρνοντας μαζί του όλους τους πόνους τόσων μηνών και κυρίως τόσων ημερών. Ένιωσα όλα τα ζωτικά μου σημεία να χτυπούν κόκκινο και όσο κι αν προσπάθησα να τα ημερέψω - αν προσπάθησα δηλαδή, που νομίζω πως δεν προσπάθησα - δεν τα κατάφερα.

Τα πάντα αναποδογύρισαν, σκέψεις και λέξεις έχασαν τη φωνή τους και τη ροή τους, ο ύπνος έγινε όνειρο απατηλό και όλο μου το είναι στροβιλίστηκε σε έναν τυφώνα συναισθημάτων τόσο πρωτόγνωρο, που με καμία δύναμη δεν μπόρεσα και δεν μπορώ ακόμα να διαχειριστώ. Δε ξέρω ποια άλλη επιβεβαίωση χρειάζομαι για όσα νιώθω. Δε ξέρω ποιά δύναμη ανθρώπινη ή Θεϊκή θα μπορέσει να αντιστρέψει κάτι τόσο μοναδικό και τόσο επίπονο ταυτόχρονα, κάτι τόσο ζωογόνο και ταυτόχρονα σχεδόν θανατηφόρο, μα για ένα είμαι σίγουρη... για όσα υπήρχαν και υπάρχουν μέσα μου, με όποια μορφή, με όποια παραλλαγή.

Και όσο κι αν προσπαθώ να τα κρατήσω μέσα μου, όσο κι αν προσπαθώ να τα κατευνάσω, αυτά γίνονται θηρία και με πνίγουν. Την έκρηξη με άλλη μορφή την περίμενα, με άλλη μορφή ήρθε στο σήμερα, στο πριν από λίγο, στο απόψε. Ίσως, για δεύτερη φορά στη ζωή μου απόψε κατάλαβα τι σημαίνει ανιδιοτέλεια αισθημάτων. Τί σημαίνει να νιώθεις, να εκφράζεις με όποιο μέσον δίνοντας όσα έχεις μέσα σου, χωρίς να περιμένεις να πάρεις κάτι.

Ίσως για πρώτη φορά συνειδητοποίησα πώς είναι να νιώθουν τα ίδια και να σου τα εκδηλώνουν με όσους τρόπους έχουν απομείνει διαθέσιμοι. Οι συνθήκες μας έχουν αναγκάσει να περιορίζουμε την εκδήλωσή τους, έχοντας κάνει εκπτώσεις και περικοπές. Μα ποτέ και κανένας δε θα μπορέσει να μας σταματήσει να νιώθουμε. Η ελευθερία σκέψης πάντα θα υπάρχει, ως το πιο δυνατό όπλο της ανθρώπινης ύπαρξης, ακόμα κι αν μερικές φορές αναγκαζόμαστε να καμουφλάρουμε αυτά για τα οποία ζούμε, αυτά που νιώθουμε, αυτά για τα οποία ματώνουμε...


Κι αν όλα μοιάζουν με ένα δίχτυ πλεγμένο αριστοτεχνικά γύρω από τις ζωές μας, ας προσπαθήσουμε όσο βρισκόμαστε μέσα εκεί, τις στιγμές μας να τις γεμίζουμε με όσα αγαπάμε. Κι αν λόγω συνθηκών δεν μπορούμε... τότε ειλικρινά δε ξέρω...

Το τραγούδι στο video"το δίχτυ"
σε στίχους Νίκου Γκάτσου και μουσική Σταύρου Ξαρχάκου
και από το οποίο λατρεύω κάθε του νότα,
κάθε του λέξη, το αφιερώνω σε εμένα και σε όσους κατάφεραν
να νιώσουν όσα απόψε γράφω..