Όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν...

Πώς αλλάζουν όλα γύρω μας. Πώς μένουν ταυτόχρονα όλα ίδια...

Πέρασε τόσος καιρός από την τελευταία μου ανάρτηση... Ερχόμουν σαν τον κλέφτη και έβλεπα όσα είχα μοιραστεί κάποτε μαζί σας. Ευτυχισμένες στιγμές, άλλες με πολύ πόνο, άλλες με χαμόγελα και άλλες τόσο προβληματισμένες. Είναι ωραίο να γράφεις και να μοιράζεσαι τελικά. Ίσως κάποιες φορές να κρύβεσαι πίσω από την ανωνυμία, όχι για να κρύψεις τις ενοχές ή τις αδυναμίες σου, αλλά κυρίως για να μπορούν οι άλλοι που σε διαβάζουν να προσθέτουν με τα σχόλιά τους έστω ένα μικρό λιθαράκι στις σκέψεις σου. Είναι αμέτρητες οι φορές που οι σκέψεις μπλέκονται με το τώρα, με το χθες με το ποτέ και το πάντα. Περίεργο που το μυαλό και η ψυχή γυρίζει πίσω, σε αυτά που έχουμε σφραγίσει με βουλοκέρι ώστε να μην ανοίξουν ποτέ ξανά. Μα και το βουλοκέρι δεν ανοίγει; Δεν μπορεί να σπάσει; Τι κι αν παραβιάσουμε το περιεχόμενό του; Δικό μας δεν είναι; Εκεί δεν κρύβεται άλλωστε η ομορφιά της ζωής; 

Θα μου πεις τώρα, τί σε έπιασε σήμερα και αναμοχλεύεις το παρελθόν... Αλήθεια, υπάρχει άραγε κάποια ορατή ή έστω αόρατη γραμμή η οποία διαχωρίζει το τώρα από το χθες; Μέχρι αυτή τη στιγμή, δυστυχώς δεν την έχω ανακαλύψει. Και νομίζω κανείς έως τώρα δεν έχει ορθώσει κάποιο φράγμα ώστε το παρελθόν να μην είναι ικανό να επηρεάσει το παρόν ή και το μέλλον μας. 

Τί ψάχνω; Τίποτα απολύτως. Τί θέλω; Επίσης τίποτα.. Απλά, υπάρχω μέσα από το χθες μου, το σήμερα και το πάντα. Μέσα εδώ μπορώ ελεύθερα να νιώθω, να γράφω, να υπάρχω, να θυμάμαι, να ελπίζω, να ζητώ, να διεκδικώ... Ακόμη και τα άπιαστα, τα ακατόρθωτα. Ακόμη κι αυτά που η ζωή μπορεί ποτέ να μη μας δώσει, ακόμη κι αυτά που ποτέ δε θα κερδίσουμε. Αρκεί να έχουμε προσπαθήσει. Αρκεί να έχουμε κυνηγήσει τα όνειρά μας. 

Καλή σας ημέρα και εύχομαι όπου κι αν είστε να χαμογελάτε!