Παρασκευή 30 Ιουλίου 2010

Η συνέχεια δίπλα στη θάλασσα...

Κάποιες φορές είναι ωραίο να ζεις μέσα στην αυταπάτη που ορίζεις είτε εσύ, είτε διάφοροι παράγοντες...

Σήμερα αφήνω πίσω τις περισσότερες από αυτές και φεύγω να συναντήσω τον ήλιο, το καλοκαίρι, τη θάλασσα και όσα οι μέρες και οι νύχτες ξεγνοιασιάς μου επιφυλάσουν...

Σας φιλώ... να προσέχετε τους εαυτούς σας ;-)

Κυριακή 4 Ιουλίου 2010

Still wondering...


Κάπως σαν τον κλέφτη νιώθω πως τριγυρνώ στο δικό μου καλύβι, στη δική μου κρυψώνα. Φοβάμαι κάτι; Ίσως εμένα την ίδια. Το περίεργο είναι ότι με βρίσκω ακριβώς στο ίδιο σημείο με πέρυσι τέτοιο μήνα. Αλλά υπάρχουν πολλές διαφορές. Ουσίας διαφορές. Καθοριστικές διαφορές που αυτομάτως επαναπροσδιορίζουν το τότε με το τώρα. Μήπως όμως τελικά ο χρόνος είναι μια ουτοπία χωρίς πραγματική ουσία; Μήπως απλά υπάρχει για να οριοθετεί συγκεκριμένες καταστάσεις, βάζοντας απλά μια ταμπέλα προσδιορίζοντας κάτι που στην ουσία δεν υφίσταται;

Πέρασε ένας χρόνος μα νιώθω ότι βρίσκομαι στο ίδιο ακριβώς σημείο. Τότε περίμενα. Και τώρα περιμένω. Δε ξέρω τί. Δε ξέρω αν πρόκειται για μια ματαιότητα. Όχι, δε νομίζω. Άλλωστε αν κάτι δεν αξίζει, απλά σβήνει. Αν κάτι συνεχίζει να υπάρχει, τότε μάλλον αξίζει. Σίγουρα το κάθετί στη ζωή μας είναι υποκειμενικό και ο καθένας μπορεί να το ερμηνεύσει διαφορετικά. Για κάποιους μπορεί να φανεί παράλογο και για κάποιους άλλους φυσιολογικό. Σημασία έχει πώς επιλέγουμε να πορευτούμε. Δε ξέρω πώς θα ήταν η ζωή μου αν είχα αλλάξει πορεία σε συγκεκριμένα σταυροδρόμια, αλλά το σίγουρο είναι πως δεν έχω μετανιώσει για κάτι. Αν το είχα κάνει, μάλλον δε θα ήμουν ο εαυτός μου. Μάλλον θα ήταν όλα μια απλή παρόρμηση της στιγμής, άνευ ουσίας και σκοπού.



Όλον αυτόν το καιρό, έμαθα για μια ακόμη φορά τί σημαίνει ανιδιοτέλεια. Τι σημαίνει υπομονή. Και επιμονή θα έλεγα, όχι όμως από την εγωιστική πλευρά της. Σημασία έχει πως ακόμη περιμένω. Δε ξέρω για πόσο, αλλά περιμένω. Δε ξέρω το αύριο, ούτε καν το μετά από λίγο και ποτέ δε θα θελήσω να το μάθω. Για έναν και μόνο λόγο. Επειδή η ζωή είναι τόσο όμορφη που οι εκπλήξεις της - ευχάριστες ή δυσάρεστες - είναι αυτές που μας δίνουν πνοή και κουράγιο να πάμε παρακάτω... ή πολλές φορές να μείνουμε σε όσα πιστεύουμε.

Τι κι αν επέστρεψα μετά από τόσο καιρό στον ίδιο χώρο; Νιώθω πως πάντα εδώ βρισκόμουν, με τη μόνη διαφορά ότι πολλές φορές ξεκινούσα να γράφω κάτι και πάντα δεν το τελείωνα. Όπως κι απόψε... Για να συνεχίσει η ζωή μας το δικό της ταξίδι.


Κάποια πράγματα μένουν πάντα ανολοκλήρωτα...