Επιστροφή

Πέρασαν οι μέρες. Πόσο γρήγορα αλήθεια έφυγαν μακριά...

Το σπίτι, γνώριμο λημέρι που μέχρι πριν από 10 περίπου μέρες η νύχτα φιλοξενούσε τις ομορφότερες στιγμές του 24ωρου. Από χθες το βράδυ η νύχτα είναι διαφορετική. Άκρως ήρεμη, σχεδόν δίχως πνοή, δίχως τα γέλια, τα δάκρυα και τους ήχους που γέμιζαν τις στιγμές της πριν από λίγες μέρες. Μια απότομη μοναξιά ένιωσα μπαίνοντας μέσα, μια μαχαιριά να σκίζει το στήθος μου. Απέφυγα να περάσω από το σαλόνι... μηχανισμοί αυτοάμυνας βλέπεις. Μα σήμερα το απόγευμα δεν μπόρεσα να το αποφύγω. Υπολείμματα στάχτης πάνω στο τραπέζι, δυο μπουκάλια ποτού να στέκονται περιμένοντας την επόμενη φορά να αδειάσουν, κεριά μισοτελειωμένα. Και δίπλα ακριβώς η καρέκλα. Την αγγίζω, απαλά, σχεδόν τρυφερά. Την ανασηκώνω και βλέπω αυτό που μου λείπει περισσότερο από όλα.

Ένα δάκρυ κύλησε και μετά έγινε ρυάκι...

Ναι, απόψε μου λείπουν πολλά, μα περισσότερο από όλα μου λείπουν όσα σημαίνουν αυτές οι δύο λέξεις που έχεις γράψει κάτω από εκεί: "Δικός σου"

Πηγή φωτογραφίας : http://dibanegar.blogspot.com

Longing for ...

Επιτέλους έφτασε η στιγμή, να βάλω ό,τι πιο ανάλαφρο έχω, από ρούχα, μέχρι διάθεση και να εκδράμω σε ένα νησί. Παίρνω μαζί μου βλέμματα που με γεμίζουν με οξυγόνο και κρατάω μέσα μου στιγμές ευτυχίας, πλημυρισμένες από χαμόγελα δικών μου ανθρώπων.

Εις το επανιδείν...
να προσέχετε τους εαυτούς σας

Waiting for...

Περιμένοντας τί ακριβώς; Μια ζωή θυμάμαι τον εαυτό μου να περιμένει. Αποφάσεις άλλων, αποφάσεις που ορίζουν άλλους μα ταυτόχρονα ορίζουν εμένα την ίδια. Γιατί αφήνω έτσι τον εαυτό μου να εξαρτάται από άλλους; Γιατί τα έχω κάνει έτσι σκ...; Και σαν να μην έφτανε αυτό, ξέρω περίπου και τί περιμένω. Όχι, δεν είμαι παπατρέχας, ούτε έχω μαντικές ικανότητες. Απλά όταν από την αρχή υπάρχουν κάποια Χ δεδομένα, τότε και αυτά τα Υ που περιμένω είναι συγκεκριμένα. Θα μου πεις βέβαια, γιατί κάθεσαι και σκας και περιμένεις. Έλα μου ντε. Μήπως με κατατρέχει ένα είδος ηττοπάθειας; Έτσι μου είπες... μήπως έχεις δίκιο;




Έχω φτάσει σε σημείο να θεωρώ άκρως μαζοχιστική την τάση που έχω. Και το χειρότερο όλων είναι πως σε αυτήν την ηλικία δύσκολα να αλλάξω. Αν γυρίσει ανάποδα η γη και σταματήσει η σελήνη να είναι δορυφόρος της, τότε ίσως κι εγώ να σταματήσω. Ψάχνω να βρω τί πραγματικά φταίει, που έχω κάνει λάθος... αλλά μάταια. Ίσως και να εθελοτυφλώ. Αφήνω τον εαυτό μου και αυτοκαταβάλλεται. Πόσο δίκιο έχει η ... .

Γράφω και σβήνω συνέχεια. Έχω τόσα πράγματα μέσα μου, τα οποία αν τα βγάλω ίσως δεν κάνουν σε μένα την ίδια καλό.

Να αλλάξω λίγο θέμα; Θα επανέλθω και θα καταλάβεις πως δεν υπάρχει σειρά σε όσα απόψε θα γράψω. Τη Δευτέρα που μας πέρασε, απόλαυσα μια συναυλία τόσο εκπληκτική, που ακόμα και οι καλύτερες των προσδοκιών μου δεν κατάφεραν να την αγγίξουν. Ένας Βασίλης Παπακωνστανίνου, που όσα κι αν γράψω για αυτόν, θα είναι απειροελάχιστα... Και ένα συγκρότημα σαν τους Scorpions που όμοιό τους δε θα υπάρξει ποτέ. Η παρέα ήταν κάτι παραπάνω από μοναδική. Ματιές που ανταλλάχτηκαν σε συγκεκριμένα τραγούδια που αντίστοιχες αλήθεια δεν έχουν καταγραφεί μέσα μου. Και μετά τη συναυλία, ταχύτητα σε λεωφόρους που αγγίζουν το κόκκινο. Ένα ροκ μαγαζί σε μια άλλη λεωφόρο που ο χρόνος σταματάει. Μια απόδραση πέρα από κάθε λογική, που χρειαζόταν μόνο ένα ναι για να γίνει. Κι όμως κάποια πρέπει τη σταμάτησαν. Δόθηκαν υποσχέσεις που δεν ξέρω αν θα τηρηθούν, βέβαια όχι από την πλευρά μου... Και μετά ανασκόπηση των όσων ζήσαμε με τα αντίστοιχα videos... και ένας ύπνος λυτρωτικός... λίγων ωρών, αλλά πολλών συναισθημάτων...

Πλησιάζουν οι μέρες των διακοπών, τις οποίες τις περιμένω όσο τίποτε άλλο. Χμμμ... μάλλον για να μην κοροϊδεύω τον εαυτό μου, τις περιμένω, αφού πρώτα μου ανακοινωθούν κάποιες αποφάσεις, κάποιες επιλογές... άλλων... για μένα... Και μετά, ειλικρινά, όποιες κι αν είναι αυτές, θα εξαφανιστώ... για 10 μέρες θα υπάρχω για έναν ήλιο, για μια ξαπλώστρα και για νύχτες αξημέρωτες με αλκοόλ και ξενύχτι - με τον άνθρωπο εκείνον που προσπαθεί εδώ και χρόνια να μου βάλει μυαλό, αλλά μέχρι σήμερα δεν τα έχει καταφέρει - την κολλητή μου. Δεν το έχω ξανακάνει για τόσο χρονικό διάστημα, μα φέτος μοιάζει με επιτακτική ανάγκη. Όχι μόνο για όσα συμβαίνουν τον τελευταίο 1,5 μήνα, αλλά για όλη τη χρονιά.

Να επανέλθω στα προηγούμενα; Ξέρεις τί νιώθω; Πώς όσες στιγμές ευτυχίας κι αν νιώσω, πάντα ένα αδιόρατο τέλος προσμένει να μου τις σταματήσει. Λένε κρατάει λίγο η ευτυχία... Αλήθεια; Και γιατί αυτό συμβαίνει σε λίγους; Είναι από τις νύχτες που θα ήθελα να ήμουν πάνω στη μηχανή σου πηγαίνοντας στο πουθενά με το γκάζι πατημένο μέχρι εκεί που δεν πηγαίνει άλλο... Η ίδια η ζωή δεν είναι μια τρέλα; Εγώ γιατί να λείπω από αυτήν;

Ξέρω απόψε σας μπέρδεψα... μπορεί να μην καταλάβατε και τίποτα από όσα έγραψα, αλλά δεν μπορούσα με τίποτα να βάλω τις σκέψεις μου σε μια σειρά. Και μόνο που κατάφερα να αποτυπώσω με κάποιον τρόπο όσα νιώθω, είναι πολύ, ειδικά γι' απόψε... που ο χρόνος έχει σταματήσει να προχωρά μπροστά, περιμένοντας...

Αλήθεια, μπορεί να έρθει και να μείνει; Αρκεί μονάχα να μείνει...

La vie est belle...

...έτσι λένε, έτσι πιστεύω κι εγώ. Με βροχή, με ήλιο γεμίζω στιγμές, αλλάζω διάθεση, ζω..




Απόψε θα πιω κάτι παραπάνω και για εσάς, κάτι κόκκινο.. έντονο, γεμάτο πάθος.. όπως η ζωή

Εις υγείαν λοιπόν

Pieces...

Ναι, κάτι περιμένω. Κάτι προσδοκώ. Κάτι ελπίζω. Πάντα έτσι έκανα. Κοιτάζω γύρω μου και έχω τόσους ανθρώπους και αμέσως την επόμενη στιγμή νιώθω πως δεν έχω κανέναν. Ακούω τραγούδια, πλάθω εικόνες, γνωρίζω εμένα έτσι όπως δε με ήξερα ποτέ. Μοιράζομαι δειλά δειλά κομμάτια μου που δεν είχα τολμήσει στο παρελθόν να κάνω. Δε ξέρω με ποιόν τρόπο. Το μόνο που ξέρω είναι πως με βρίσκω κάπου εκεί μέσα.


Μαθαίνω να κοιτάζω στα μάτια, μαθαίνω να βουτάω σε αυτά που πρέπει και ταυτόχρονα σε αυτά που δεν πρέπει. Ισορροπίες κατακόρυφες. Επιλογές δύσκολες που η λογική επικρίνει. Και πότε ακολούθησα τη λογική για να το κάνω και τώρα; Τέσσερα χρόνια πέρασαν στη σιωπή. Έβαζα τα πρέπει μπροστά. Δράση και αντίδραση τέντωναν το σχοινί και με καλούσαν στο δικό τους χορό. Αυτόν που από τη μία με έσπρωχνε σε όσα ένιωθα και από την άλλη με απομάκρυνε. Και το αποτέλεσμα; Έχασα στιγμές, έχασα κάποια χρόνια και τώρα προσπαθώ να τα καλύψω. Με ποιόν τρόπο; Καλύπτονται τέτοιου είδους κενά; Ξέρεις τί νιώθω να έχω δίπλα μου; Tη συνείδηση όσων κάνω. Μέχρι πριν από λίγο καιρό ήταν κάτι άγνωστο. Βέβαια, θα μου πεις, όλα όσα κάνεις τώρα είναι συνειδητοποιημένα; Αν η λογική ταυτίζεται με την συνείδηση, μάλλον όχι. Δεν έχει σημασία νομίζω. Ή μήπως τελικά έχει;

Σήμερα, βρήκα ένα ακόμη κομμάτι από το παζλ μου...