Διάττοντες αστέρες

Πόσο καιρό έχω να γράψω μέσα εδώ; Νιώθω σαν μικρό παιδάκι, που τώρα ξεκινάει να κάνει τα πρώτα του βήματα. Θα μου πεις, είναι λογικό. Όταν κάτι το αφήνεις, τότε σε αφήνει κι αυτό. Ήξερα πως δε θα κρατούσε για πάντα η αποχή μου από εδώ. Ήξερα πως κάποια στιγμή θα γυρνούσα πάλι πίσω, στο δικό μου καταφύγιο σκέψεων και κυρίως ταξιδιών. Η αλήθεια είναι ότι δύο λόγοι με κρατούσαν μακρυά. Ο πρώτος και κυριότερος ήταν ότι δεν μπορούσα να αποτυπώσω τις σκέψεις μου. Και ο δεύτερος είναι ότι δεν μπορούσα να διαχειριστώ τον χρόνο μου... κι ας έχω πλέον πολύ ελεύθερο... 

Ξέρεις τί άλλο έχω πάθει; Όλο αυτό το διάστημα δεν μπορούσα να ακούσω μουσική. Ναι, εγώ που δεν περνούσε μέρα χωρίς να ακούω μουσική από το πρωί έως το βράδυ, μη σου πω τα ξημερώματα. Α και μια που είπα ξημερώματα. Θυμάσαι που ξενυχτούσα μέχρι να ανατείλει ο ήλιος; Πάνε αυτές οι εποχές... Τώρα μόλις ο ήλιος δύσει, αρχίζω και νυστάζω. Και είμαι σίγουρη, πως αν υπάρχει κάποιος από τους παλιούς μου αναγνώστες ακόμα εδώ μέσα (κάτι που δεν το νομίζω μετά από τόσα χρόνια που έχω να εμφανιστώ εδώ), δε θα πιστεύει πως είμαι το ίδιο άτομο. 

Γι αυτό σου λέω, αρχίζω να βρίσκω πάλι τον παλιό μου εαυτό. Και λατρεύω αυτόν τον καιρό. Χαζεύω μέσα από το μισάνοιχτο παράθυρό μου τον γκρι ουρανό. Βλέπω και τις πρώτες ψιχάλες να πέφτουν στο περβάζι και νιώθω τόσο μα τόσο όμορφα. 

- Για μένα το έκανες, το ξέρω... κοιτάω ψηλά χαμογελώντας

Πλησιάζουν τα Χριστούγεννα. Νιώθω πως φέτος δεν είμαι έτοιμη να νιώσω τη μαγεία των εορτών. Τα τελευταία χρόνια με όσα συμβαίνουν γύρω μας, με τόση μελαγχολία και τόσα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε καθημερινά, πιστεύω πως τα Χριστούγεννα θα μας πιάσει κατάθλιψη. Δεν υπερβάλλω. Πάντα ένιωθα αυτές τις μέρες λίγο πιο μελαγχολικά, γι αυτό και φέτος δε θέλω να έρθουν. 

Βέβαια, πάντα υπάρχει η ευχάριστη όψη των εορτών. Δεν είναι άλλη από τον ερχομό του Άγιου Βασίλη. Εύλογα θα με ρωτήσεις.. Μα καλά ακόμα στον Άγιο Βασίλη πιστεύεις; Ναι, γιατί ακόμα κάνω όνειρα, ακόμα ελπίζω, ακόμα μπορώ και ταξιδεύω, έστω και νοητά. Και φέτος, θέλω να μου φέρει ένα τεράστιο σε αξία δώρο. Τον παλιό καλό εαυτό μου. Εκείνον τον χαρούμενο, τον ανέμελο, τον αισιόδοξο, που όσα κι αν αντιμετώπιζε, πάντα έκλεινε το μάτι στα δύσκολα και προσπαθούσε για όσα θα έρθουν. Αρκετά με την ηττοπάθεια ε; Πάμε μπροστά.
Γι αυτό και περιμένω ανυπόμονα τον γεράκο με την άσπρη γενειάδα. Να ξανανιώσω παιδί. Ναι, αυτό θέλω. 

Και κάτι ακόμα που θέλω να μοιραστώ μαζί σου... 

Πόσες φορές έχεις αναρωτηθεί αν αυτό που έχεις στη ζωή σου θα μείνει ή θα φύγει; Αν, αυτό που ήρθε τόσο ξαφνικά μία μέρα, θα μείνει; Τί είναι αυτό που μπορείς να κάνεις για να το κρατήσεις. Έχεις άραγε τη δυνατότητα να το κρατήσεις; Πόσες φορές έχεις αναρωτηθεί αν κάποια από τα γεγονότα που συμβαίνουν στη ζωή σου (αναπάντεχα πάντα) είναι καρμικά; Υπάρχει μοίρα; Και αν ναι ποιός την ορίζει; 

Πού θέλω να καταλήξω; Θέλω να μείνουν στη ζωή μου όσα αξίζουν. Όσα ήρθαν ξαφνικά κι απρόσμενα, αλλά και όσα υπάρχουν χρόνια... Είτε είναι διάττοντες αστέρες, είτε βρίσκονται μόνιμα στον ουρανό μου, θέλω να μείνουν... 

Να χαμογελάς. Πάντα θα ομορφαίνεις τον ουρανό κάποιου...