My return...

Το τελευταίο διάστημα έχω πιάσει τον εαυτό μου να τριγυρνά ξανά και ξανά στο blog μου, σε παλιές γειτονιές, σε παλιά στέκια. Μου αρέσει να διαβάζω ξανά και ξανά όλα εκείνα που κάποτε - κάπως μοιράστηκα εδώ μέσα με αγνώστους - κάποιοι από αυτούς κάποτε έγιναν γνωστοί. Έχω πολύ καιρό να γράψω. Ειδικά τα τρία τελευταία χρόνια σχεδόν καθόλου. Όχι από επιλογή. Ίσως να στέρεψαν οι ιδέες, μα όχι οι σκέψεις.

Όλο αυτό το διάστημα συνέβησαν πολλά στη ζωή μου. Ανακατατάξεις, αλλαγές, τροποποιήσεις και τόσα πολλά άλλα. Η ζωή, ελπίζω να τη γνωρίζετε, μου έδωσε και μου πήρε πολλά. Μου έδωσε κάτι που πάντα ήθελα (για την ακρίβεια δεν έφταναν τόσο ψηλά τα όνειρά μου), μου στέρησε μια συνήθεα πολλών χρόνων και πήρε από κοντά μου ένα πολύ αγαπημένο μου πρόσωπο. Έτσι δε γίνεται πάντα; Κάτι σε τροφοδοτεί με στιγμές ευτυχίας και κάτι άλλο σε κάνει να πενθείς λόγω κάποιας απώλειας, προσώπου ή και κατάστασης.

Θα μου πείς βέβαια πως ό,τι δε σε σκοτώνει, σε κάνει πιο δυνατό. Ναι, συμφωνώ, αλλά με ρώτησε κανείς αν θέλω να γίνω πιο δυνατή; Άλλωστε το αν και το πόσο είμαι δυνατή, το ξέρω μόνο εγώ. Θα μου πεις επίσης, ότι η ζωή μας δίνει και τις δυσκολίες ώστε να μπορούμε μέσα από αυτές να αναγνωρίζουμε την αξία των ευτυχισμένων στιγμών. Όπως και να έχει, εγώ έχω αλλάξει. Πολύ... μέσα μου... Δεν είμαι η ίδια πλέον. Η Υάδα ξαφνικά σαν να μεγάλωσε. Ή μάλλον, σαν να ωρίμασε απότομα. Όχι πως άλλαξα συνήθειες, απλώς κάθε μου κίνηση και ενέργεια φιλτράρεται τις περισσότερες φορές από πολλές σκέψεις. Μην πάει ο νους σας ότι πλέον δεν είμαι αυθόρμητη. Ίσως απλά να είμαι σε θέση να διακρίνω τί πραγματικά έχει σημασία και τί είναι λιγότερο σημαντικό.

Συζητούσα τις προάλλες με έναν φίλο από τα παλιά, με τον οποίο κάποια στιγμή είχαμε μοιραστεί σκέψεις οι οποίες είχαν αποτυπωθεί μέσα σε αυτό τον χώρο, λέγοντάς του ότι μου έχει λείψει να γράφω τα βράδια εδώ στο blog μου. Μου έχει λείψει η ανυπομονησία κάθε πρωί όταν ξυπνάω με λαχτάρα να βλέπω τα μηνύματα και τα σχόλια όσων διάβασαν αυτά που μοιράστηκα εδώ μαζί τους. Θυμάμαι πόσες φορές είχα ξενυχτήσει γράφοντας όσες σκέψεις είχα. Πολλές φορές αφορούσαν την καθημερινότητά μου και κάποιες άλλες ήταν απλά σκέψεις, ταξιδάκια του μυαλού και της ψυχής μου. Και ήταν τόσο ωραία!

Ίσως να ήρθε η στιγμή να επιστρέψω. Για λίγο, για πολύ... δε ξέρω ακόμη. Άλλωστε ήξερα από τότε ότι θα επιστρέψω και πάλι εδώ, σε αυτό το καταφύγιο που μπορώ με απλότητα και ειλικρίνεια να ξεδιπλώνω τις σκέψεις μου, να τις μοιράζομαι, να τσαλακώνομαι εγώ η ίδια, να γελάω, να κλαίω, να μελαγχολώ, να νοσταλγώ και να ονειρεύομαι.

Και είναι τόσο ωραία να επιστρέφω μια μέρα τόσο βροχερή όσο η σημερινή και επιτέλους χειμωνιάτικη...