Λίγο ακόμα...

Μπορεί πριν από λίγο καιρό να αποφάσισα να βάλω λουκέτο στο χώρο αυτό, όχι τόσο επειδή δεν είχα να γράψω βιώματα της Υάδας, αλλά γιατί δεν έβρισκα τον τρόπο να τα εκφράσω. Ίσως ήταν μια βιαστική απόφαση. Ίσως ένα ακόμη λάθος.

Πολλές φορές νομίζουμε ότι έχουμε φτάσει στο τέλος μια διαδρομής. Κι εκεί εντοπίζω το δικό μου λάθος. Τέλος μια διαδρομής δεν υπήρξε ποτέ. Τέλος όμως συγκεκριμένων καταστάσεων στην ίδια διαδρομή, υπήρξε.

Νιώθω πως χρειάζομαι ως Υάδα να συνεχίσω να εκφράζω με λόγια, μουσικές και εικόνες στιγμές της ζωής μου, σκέψεις μου, οι οποίες ψάχνουν εδώ και αρκετό καιρό λόγο ύπαρξης, τρόπο έκφρασης και μετουσίωσης.

Αφορμή υπήρξε ένα μήνυμα που έλαβα πριν από μερικές ημέρες. Ένα μήνυμα που ίσως μου έδωσε να καταλάβω πως τίποτα δεν τελειώνει έτσι απλά και ταυτόχρονα τίποτα δεν είναι παντοτινό. Πώς γίνεται ταυτόχρονα να συμβαίνουν και τα δύο; Αυτό αναρωτήθηκα κι εγώ αλλά μετά κατάλαβα ότι μπορεί να συμβαίνουν και τα δύο. Μια κίνηση, ένα τυχαίο χτύπημα πλήκτρου και κάπως έτσι αρχίζουν όλα...

Κυριακή απόγευμα και με βρίσκεις χωμένη στην αγαπημένη πολυθρόνα αγκαλιά με το lap top να σου γράφω για όσα έγιναν και για όσα δεν πρόλαβαν να γίνουν. Για όσα προσπάθησα και για όσα άφησα στην τύχη να εξελιχθούν από μόνα τους, χωρίς τη δική μου παρέμβαση. Έχει και η τύχη την γοητεία της.

Κάποιες στιγμές στη ζωή μας, νιώθουμε ότι συναντούμε ανθρώπους οι οποίοι συνυπάρχουν μαζί μας, αλλά σε διαφορετικό σύμπαν, παράλληλο. Και είναι τόσο μεγάλη η απόσταση που πρέπει να διανύσουμε ώστε να τους φτάσουμε που δυστυχώς χανόμαστε στην προσπάθεια γιατί το ταξίδι είναι μακρινό… Μερικές φορές τα καταφέρνουμε, άλλες όμως όχι... 

Εκεί που νόμιζες ότι οι μέρες κυλούν αργά και νωχελικά, εκεί που πίστευες ότι είχες ανέβει σε ένα πλοίο και ταξίδευες με προκαθορισμένη ρότα όσο κι αν εκ φύσεως είσαι ενάντια σε ο,τιδήποτε προμελετημένο, ένα μικρό αεράκι ήρθε τόσο ξαφνικά και στάθηκε ικανό όχι μόνο να σου αλλάξει τη διάθεση, μα ακόμη και τις σκέψεις και τα πιστεύω που τόσα χρόνια πάσχιζες να καθιερώσεις στη συνείδησή σου, αλλά και τα όνειρα που έχτιζες μέρα με τη μέρα με όσες δυσκολίες κι αν τύχαινε να αντιμετωπίζεις.

Ένα όνειρο λίγων ημερών, ελάχιστων στιγμών και ατελείωτων ταξιδιών. Ταξιδιών σκέψης, ταξιδιών θέλω, ταξιδιών δεν μπορώ αλλά προσπαθώ. Λάθος στιγμή ή σωστή στιγμή, ο καιρός θα το δείξει. Και επειδή κάποια στιγμή όλοι μας μεγαλώνουμε και μέσα από τα διάφορα βιώματά μας μαθαίνουμε, λειτουργούμε και εξελισσόμαστε, ίσως χρειάζεται να αφήνουμε κάποια πράγματα να κυλούν από μόνα τους, χωρίς τη δική μας παρέμβαση.

Αλήθεια, έχεις νιώσει ποτέ σαν να τρέχεις τόσο γρήγορα που τίποτα δεν μπορεί να σε σταματήσει; Και ξαφνικά εκεί που τρέχεις να προλάβεις να ζήσεις και να νιώσεις, κάτι εντελώς απροσδόκητο σε σταματάει τόσο απότομα με αποτέλεσμα να νιώθεις ότι προσέκρουσες σε τοίχο; Έχεις νιώσει να προσπαθείς να αποφύγεις την πρόσκρουση, αλλά η έλξη της ταχύτητας να σε έχει συνεπάρει τόσο πολύ όσο να μη σε νοιάζει η πρόσκρουση;

Κυριακή απόγευμα… Σε λίγες ώρες μια καινούργια εβδομάδα θα ξημερώσει. Μια εβδομάδα στην οποία θέλω να δώσω όλο μου τον εαυτό. Θέλω να είμαι παρούσα σε όσα θα ξημερώσουν, σε όσα θα μου χαριστούν, σε όσα θα διεκδικήσω. Να μπορώ να διορθώσω όσα λάθη έκανα την προηγούμενη, να σβήσω και να γράψω, να μπορώ στο τέλος της εβδομάδας να λέω ότι χαμογελούσα ακόμη και στις δυσκολίες. 

Αλήθεια, ήρθες για να μείνεις;  

Υ.γ: 
Να θυμηθώ να κρατήσω δίπλα μου όσες καταστάσεις με κάνουν να χαμογελάω...
Να διώξω μακριά τις σκιές.. 

-