Νύχτες σιωπής που κραυγάζουν...

Υπάρχουν νύχτες σιωπηλές, νύχτες που οι σιωπές είναι τόσο δυνατές. Αγαπώ τις νύχτες, όταν το σκοτάδι γίνεται ένα πάνω μου, όταν με τυλίγει, με αγκαλιάζει και με βυθίζει στη δίνη του.

Υπάρχουν βράδια που οι σκέψεις μου ταξιδεύουν κάπου εκεί κοντά σου, προσπαθώντας να συναντηθεί το βλέμμα μου με το δικό σου, να νιώσω το χτύπο της καρδιάς σου, τη φλέβα στο λαιμό σου, την αναπνοή σου να μη διακόπτεται από ήχους παράλληλους, αυτούς που σε φοβίζουν. Προσπαθώ να ακολουθήσω σα σκιά τα βήματά σου χωρίς να μπω εμπόδιο στην επόμενη κίνησή σου. Να αγγίξω αυτά τα άψυχα δίνοντάς τους ζωή με την αφή και χρώμα με τη ματιά μου. Προσπαθώ να ακούσω τη σκέψη σου που αργότερα θα γίνει πράξη και να αποτρέψω αυτό που μπορεί να σε πονέσει ή να σε παρασύρει σε μονοπάτια γεμάτα λακούβες από λάσπη και βρωμιά. Να γίνω ένα με τη γουλιά από το οινόπνευμα που σου καίει τα σωθικά, οδηγώντας σε ένα κόσμο πρωτόγνωρο και ξέγνοιαστο, όπου κακοί λύκοι και κοκκινοσκουφίτσες δεν υπάρχουν. Σε έναν κόσμο που οι επιλογές σου δε θα είναι ταυτόσημες με τον κίνδυνο επειδή δεν έχεις άλλο μονοπάτι να διαβείς, μα ταυτόσημες με όσα κάποτε ονειρεύτηκες. Όνειρα που κάποιοι αποφάσισαν να σου σκοτώσουν βίαια αφήνοντάς σε χωρίς αύριο, χωρίς ελπίδα, χωρίς πνοή.

Μα μέσα σε όλο αυτό το σκοτάδι μπορώ και διακρίνω το πάθος, το φως, την ανάγκη για ζωή, τη θέληση για μοίρασμα, την κραυγή και την αγωνία για όλα αυτά που αξίζουν, αφήνοντας όλα εκείνα που μίσησες όσο την ίδια σου τη ζωή. Ακολούθησέ τα, βήμα προς βήμα. Το φως δεν είναι μακριά.

Φτάνεις. Το ξέρω.

Το νιώθω μέσα στις σιωπές σου κι ας μην το πίστεψες ποτέ.

Μη φοβάσαι το σκοτάδι... είμαι εδώ...