τον ήχο της ανθρώπινης ύπαρξης που καλεί και φωνάζει με πνιχτή κα βουβή ικεσία -και αυτό επαναλαμβάνεταισε κάθε κύκλο που σχηματίζεται -να προσέξει κάποιος το πόσο χώρο καρδιάς έχει να μοιραστέι με εναν άλλον άνθρωπο και να δείξει έτσι την μοναξιά που βιωνει ακόμα και μεσα στο πλήθος..
Γιατί πολλες φορές οι πέτρες που ρίχνουμε στο νερό όταν είμαστε μόνοι- και συνήθως το κάνουμε μετά απο προσωπικές στιγμές γεμάτες ένταση σαν να θέλουμε να τιμωρήσουμε κάποιον ή και τον εαυτό μας ακόμα- εκφράζουν το θυμό μας για το ότι ποτέ κανείς δεν μας κατάλαβε..
Να το ρίξεις όσο πιο βαθιά μπορείς, με όλη σου τη δύναμη. Ίσως έτσι μπορέσω να διαπιστώσω αν ο βυθός αξίζει, αν οι δακτύλιοι θα αγκαλιάσουν όσα βγαίνουν στην επιφάνεια.
Κατάφερες και αποτύπωσες με τον πιο σωστό τρόπο όλα όσα με λίγες λέξεις σε μια πρόταση ρώτησα μέσα από την ανάρτησή μου. Και το σχόλιό σου αυτό θα το χρησιμοποιήσω για να μπορέσω να "φωνάξω" κάποια πράγματα στο "πουθενά" μέσα από μια ανάρτησή μου.
Σ'ευχαριστώ πολύ καλή μου ψυχή.
Καλό υπόλοιπο Κυριακής να έχεις δίπλα στο "ζεστό" σου σπίτι.
αυτό επιδιώκω, να πιάσει πάτο το βότσαλο, ν'ακούσω τον ήχο και μετά με μια μεγάλη βουτιά να το ανασύρω στην επιφάνεια. Το ταξίδι επιφάνειας - βυθού και βυθού - επιφάνειας είναι ό,τι αξίζει περισσότερο. Δε συμφωνείς;
Απλά αισθάνομαι πως το "γιατί" είναι το πιο συγκλονιστικό ερώτημα που μπορεί να θέσει ένας άνθρωπος. Και αυτό διότι όλοι σιωπούμε, κανείς δεν απαντά...
Το "αγαπώ" στον αόριστο είναι ταξιδιάρικο. Δεν αρκείται όμως εκεί.. είναι νοσταλγικό και βασανιστικό.
Η μείξη αυτό των δύο είναι το αποκορύφωμα μιας βασανιστικής νοσταγίας που έγκειται στην ιδέα του προορισμού...
20 σχόλια:
εξαρτάται το πώς (το ρίχνεις).
καλησπέρα σου.
@ b|a|s|n\i/a
με την ελπίδα να πάει όσο πιο βαθιά γίνεται...
Καλησπέρα Βασίλη
Με πόση δύναμη να το ρίξω;
Πόσο βαθιά θα πάει;
Ένα είναι το σίγουρο... τα νερά θα ταραχτούν... οι δακτύλιοι θα το αγκαλιάζουν κύκλους-κύκλους... μετά όμως θαρθεί πάλι η ηρεμία και η γαλήνη.
Καλό βράδυ γλυκειά μου Υάδα.
ποσο θελεις να ταραχτεις;;;
το ζητουμενο....
ετσι κι αλλιως...κυκλους κανουμε...
καλημερα!!!
Σου εχω θάλασσα, πάμε να το ρίξουμε παρέα να σου φύγει η απορία!!!
Την καλημέρα μου...
τον ήχο της ανθρώπινης ύπαρξης που καλεί και φωνάζει με πνιχτή κα βουβή ικεσία -και αυτό επαναλαμβάνεταισε κάθε κύκλο που σχηματίζεται -να προσέξει κάποιος το πόσο χώρο καρδιάς έχει να μοιραστέι με εναν άλλον άνθρωπο και να δείξει έτσι την μοναξιά που βιωνει ακόμα και μεσα στο πλήθος..
Γιατί πολλες φορές οι πέτρες που ρίχνουμε στο νερό όταν είμαστε μόνοι- και συνήθως το κάνουμε μετά απο προσωπικές στιγμές γεμάτες ένταση σαν να θέλουμε να τιμωρήσουμε κάποιον ή και τον εαυτό μας ακόμα- εκφράζουν το θυμό μας για το ότι ποτέ κανείς δεν μας κατάλαβε..
καλημέρα Υάδα μου..Φιλιά..
Ευρυδίκη..
Μπλούμ θα ακούσεις μα θα πιάσει βυθό κι άντε να το βγάλεις μετά:)
Είδες, και στη θάλασσα τα βότσαλα κάνουν λίγα γκέλ στην επιφάνεια και μετά πιάνουν πάτο.
Καλό Σαββατοκυριακάκι:)
@ ruth_less
Να το ρίξεις όσο πιο βαθιά μπορείς, με όλη σου τη δύναμη. Ίσως έτσι μπορέσω να διαπιστώσω αν ο βυθός αξίζει, αν οι δακτύλιοι θα αγκαλιάσουν όσα βγαίνουν στην επιφάνεια.
Ελπίζω να είσαι καλά ψυχή μου. Σε φιλώ :-)
@ σιωπηλός
Όσο γίνεται περισσότερο. Τουλάχιστον αυτήν τη φορά δε θα γίνει ερήμην μου.
Καλή σου μέρα σιωπηλέ μου :-)
@ ΦΟΥΛΗ
να πάμε στο ομορφότερο σημείο της Σύρου να το ρίξουμε. Σε μια απόμακρη ακτή της.. Εκεί ίσως είναι καλύτερα :-)
Σε φιλώ. Καλό υπόλοιπο Κυριακής να έχεις :-)
@ Ευρυδίκη
Κατάφερες και αποτύπωσες με τον πιο σωστό τρόπο όλα όσα με λίγες λέξεις σε μια πρόταση ρώτησα μέσα από την ανάρτησή μου. Και το σχόλιό σου αυτό θα το χρησιμοποιήσω για να μπορέσω να "φωνάξω" κάποια πράγματα στο "πουθενά" μέσα από μια ανάρτησή μου.
Σ'ευχαριστώ πολύ καλή μου ψυχή.
Καλό υπόλοιπο Κυριακής να έχεις δίπλα στο "ζεστό" σου σπίτι.
Σε φιλώ :-)
@ Κωνσταντίνε
αυτό επιδιώκω, να πιάσει πάτο το βότσαλο, ν'ακούσω τον ήχο και μετά με μια μεγάλη βουτιά να το ανασύρω στην επιφάνεια. Το ταξίδι επιφάνειας - βυθού και βυθού - επιφάνειας είναι ό,τι αξίζει περισσότερο. Δε συμφωνείς;
Φιλιά πολλά καλέ μου. Καλό σου απόγευμα :-)
σςςς
άκου...
@ προφήτη
ακούω... μάλλον ακούω πολύ και είναι τόσο δυνατός ο ήχος της σιωπής τελικά..
Καλό σου βράδυ :-)
ένα σπαραγμό, ήσυχο, να χάνεται στο νερό λέγοντας: "αγάπησα... αγάπησες... αγάπησε... αγαπήσαμε... αγαπήσατε ... αγάπησαν.."
ΥΓ: Συγνώμη που άργησα
@ Σκιά με παλμό
όλα σε χρόνο αόριστο;
ΥΓ: Αρκεί που είσαι εδώ :-)
μάλλον το σωστότερο θα ήταν να προσέθετα το "γιατί" μπροστά στα ρήματα...
Ίσως επειδη η ίδια η σκέψη πάνω σε αυτό είναι αόριστη και πεπερασμένη...
Είναι ίσως η πιο ταξιδιάρικη σκέψη αυτή που εκφράζεις..
Έτσι ακριβώς όπως οι κύκλοι που σχηματίζονται στη θάλασσα/στη ζωή μας..
Απλά αισθάνομαι πως το "γιατί" είναι το πιο συγκλονιστικό ερώτημα που μπορεί να θέσει ένας άνθρωπος. Και αυτό διότι όλοι σιωπούμε, κανείς δεν απαντά...
Το "αγαπώ" στον αόριστο είναι ταξιδιάρικο. Δεν αρκείται όμως εκεί.. είναι νοσταλγικό και βασανιστικό.
Η μείξη αυτό των δύο είναι το αποκορύφωμα μιας βασανιστικής νοσταγίας που έγκειται στην ιδέα του προορισμού...
Ελπίζω να μη σε κουρασα...
Δε με κούρασες...
Και πάντα ο προορισμός παραμένει άγνωστος σαν ένα αναπάντητο γιατί.. Αυτή όμως δεν είναι η μαγεία της ζωής;
Μου ήρθε στο μυαλό η φράση "Shall we dance" παραλλαγμένη βέβαια "Shall we travel"?
Δημοσίευση σχολίου