Η πολυκατοικία

Όχι, δεν πρόκειται για το καλογραμμένο και καλογυρισμένο σήριαλ που προβάλλεται στις τηλεοράσεις μας. Δεν πρόκειται για τους εξαίρετους ηθοποιούς που απαρτίζουν το σκηνικό της πολυκατοικίας, αλλά ούτε και για αυτούς που στη διαφήμιση του σήριαλ κάθονται σε μια καρέκλα κάνοντας ψυχοθεραπεία αναλύοντας τις ημέρες και τους μήνες που έχουν να παρακολουθήσουν το σήριαλ. Πρόκειται για την ψυχοθεραπεία που θα χρειαστώ εγώ με τους γείτονές μου στην πολυκατοικία που ζω δέκα συναπτά και καθόλου ευκαταφρόνητα έτη.

Από πού να ξεκινήσω και πού να καταλήξω με όσα συμβαίνουν; Τί άκουσα μόλις πριν από λίγα λεπτά; Ότι το μπετόν της αυλής μουχλιάζει από το νερό που στάζει από το σωληνάκι του κλιματιστικού. Έλεος δηλαδή!!!!! Πώς μπορεί να μουχλιάσει; Άλλο η πρασινάδα που έχει βγάλει και άλλο η μούχλα... Μη τα κάνουμε όλα ίσα και όμοια. Επειδή κάποιοι δεν έχουν τί να κάνουν όλη τη μέρα μέσα σε ένα σπίτι, ψάχνουν να βρουν αφορμές και να πλάσουν σενάρια επιστημονικής φαντασίας. Αλλά δεν μπόρεσα να συγκρατηθώ και έβαλα τα πράγματα στη θέση τους.

Γύρισα από τη δουλειά, χαρούμενη και με κέφι και άρχισε η κυρία της διπλανής πόρτας, της οποίας παρεμπιπτόντως το μπαλκόνι συγκοινωνεί με το δικό μου που έχω το κλιματιστικό, να μου λέει και καλά πως οι από κάτω του ισογείου έκαναν παράπονα γιατί στάζει το νερό και έχει δημιουργήσει μούχλα στο μπετόν της αυλής. Πέντε χρόνια το νερό στάζει και κανείς δεν έχει πει το οτιδήποτε, φέτος όμως αλλάξαμε τροπάριο. Βέβαια, ευτυχώς είχα ενημερωθεί προ ενός μήνα από τη διαχειρίστρια, πως η γειτόνισσα, ούσα παράξενη, της είχε πει πως το νερό που τρέχει από το σωληνάκι είναι πηγή "μάζωξης κουνουπιών"!!!!! Έτσι λοιπόν, σήμερα, όταν μου είπε η "παράξενη" πως οι από κάτω έκαναν τα παράπονα, την έβαλα στη θέση της. Σεβάστηκα όσο μπορούσα την ηλικία της, αλλά δεν άντεξα. Της τα είπα ένα χεράκι. Όχι βέβαια ότι παραδέχτηκε πως είναι δική της η παραξενιά και όχι τα "υποθετικά" παράπονα άλλων, αλλά λέμε τώρα...

Αυτάααα τα νέα μου για σήμερα. Δεν έχω παράπονο, οι τόνοι και τα "αίματα" ανέβηκαν και ξεθύμανα σαν το μπουκαλάκι από το ασετόν όταν το αφήνεις ανοιχτό.

Σας φιλώ γλυκά...