Άκουσε ...

ΜΠΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΜ....

Η θέα της ζωής

"Η ζωή είναι μια ανηφόρα,
αλλά η θέα της είναι πανέμορφη"

Απόψε δεν έχω κάτι να γράψω δικό μου, μονάχα να παραθέσω αυτήν την υπέροχη παραδοχή. Από τη στιγμή που χθες το βράδυ την άκουσα, κάποια πράγματα μέσα μου έχουν αλλάξει. Ναι, μου λείπουν κάποια βασικά της στοιχεία, αλλά έχω μάθει να αγαπάω και να αγαπιέμαι. Νομίζω πως έχω καταφέρει να διανύσω ένα σημαντικό μέρος αυτής της ανηφόρας και σαν ανταμοιβή είχα και έχω την ευκαιρία, μπροστά στα μάτια μου και τη ψυχή μου να ξετυλίγεται μια υπέροχη θέα, αυτή της ζωής. Τελικά, πόσο μας αλλάζει μια παιδική αγκαλιά...

Καλή εβδομάδα να έχουμε

Η πολυκατοικία

Όχι, δεν πρόκειται για το καλογραμμένο και καλογυρισμένο σήριαλ που προβάλλεται στις τηλεοράσεις μας. Δεν πρόκειται για τους εξαίρετους ηθοποιούς που απαρτίζουν το σκηνικό της πολυκατοικίας, αλλά ούτε και για αυτούς που στη διαφήμιση του σήριαλ κάθονται σε μια καρέκλα κάνοντας ψυχοθεραπεία αναλύοντας τις ημέρες και τους μήνες που έχουν να παρακολουθήσουν το σήριαλ. Πρόκειται για την ψυχοθεραπεία που θα χρειαστώ εγώ με τους γείτονές μου στην πολυκατοικία που ζω δέκα συναπτά και καθόλου ευκαταφρόνητα έτη.

Από πού να ξεκινήσω και πού να καταλήξω με όσα συμβαίνουν; Τί άκουσα μόλις πριν από λίγα λεπτά; Ότι το μπετόν της αυλής μουχλιάζει από το νερό που στάζει από το σωληνάκι του κλιματιστικού. Έλεος δηλαδή!!!!! Πώς μπορεί να μουχλιάσει; Άλλο η πρασινάδα που έχει βγάλει και άλλο η μούχλα... Μη τα κάνουμε όλα ίσα και όμοια. Επειδή κάποιοι δεν έχουν τί να κάνουν όλη τη μέρα μέσα σε ένα σπίτι, ψάχνουν να βρουν αφορμές και να πλάσουν σενάρια επιστημονικής φαντασίας. Αλλά δεν μπόρεσα να συγκρατηθώ και έβαλα τα πράγματα στη θέση τους.

Γύρισα από τη δουλειά, χαρούμενη και με κέφι και άρχισε η κυρία της διπλανής πόρτας, της οποίας παρεμπιπτόντως το μπαλκόνι συγκοινωνεί με το δικό μου που έχω το κλιματιστικό, να μου λέει και καλά πως οι από κάτω του ισογείου έκαναν παράπονα γιατί στάζει το νερό και έχει δημιουργήσει μούχλα στο μπετόν της αυλής. Πέντε χρόνια το νερό στάζει και κανείς δεν έχει πει το οτιδήποτε, φέτος όμως αλλάξαμε τροπάριο. Βέβαια, ευτυχώς είχα ενημερωθεί προ ενός μήνα από τη διαχειρίστρια, πως η γειτόνισσα, ούσα παράξενη, της είχε πει πως το νερό που τρέχει από το σωληνάκι είναι πηγή "μάζωξης κουνουπιών"!!!!! Έτσι λοιπόν, σήμερα, όταν μου είπε η "παράξενη" πως οι από κάτω έκαναν τα παράπονα, την έβαλα στη θέση της. Σεβάστηκα όσο μπορούσα την ηλικία της, αλλά δεν άντεξα. Της τα είπα ένα χεράκι. Όχι βέβαια ότι παραδέχτηκε πως είναι δική της η παραξενιά και όχι τα "υποθετικά" παράπονα άλλων, αλλά λέμε τώρα...

Αυτάααα τα νέα μου για σήμερα. Δεν έχω παράπονο, οι τόνοι και τα "αίματα" ανέβηκαν και ξεθύμανα σαν το μπουκαλάκι από το ασετόν όταν το αφήνεις ανοιχτό.

Σας φιλώ γλυκά...

Θέλω...

Θέλω να γκρινιάξω απόψε. Νιώθω κουρασμένη από την πρώτη κιόλας ημέρα της εβδομάδας!!!

• Θέλω να πάω βόλτα στη θάλασσα (κι ας πέρασα πριν λίγες ώρες από δίπλα της).

• Θέλω άδεια 1 εβδομάδα και να εξαφανιστώ.

• Θέλω να κοιμηθώ και να χουζουρεύω στο κρεβάτι μου μέχρι αύριο το μεσημέρι.

• Θέλω χαμόγελα τριγύρω μου, πολλά - πολλά χαμόγελα.

• Θέλω να κόψω το τσιγάρο (είμαι σε καλό δρόμο, είπα πως δε θα πάρω άλλο πακέτο)

• Θέλω ένα δροσιστικό coctail σαν αυτά που έπινα το καλοκαίρι σε εκείνο το μαγικό νησί.

• Θέλω να σταματήσει αυτή η προεκλογική περίοδος με όλα αυτά τα πάντα ανεκπλήρωτα ¨ΘΑ"

• Θέλω να ξεκινήσει στην Αμερική το Grey's Anatomy Season 6.

• Θέλω να ξυπνήσω αύριο και να πάρω αύξηση και να τα χαλάσω σε shopping therapy

• Θέλω να κάνω ένα μεγάλο party (τα γενέθλιά μου αργούν ακόμα) και να γεμίσω ένα μαγαζί από φίλους και γνωστούς.

• Θέλω να κάνω κοπάνα από τη δουλειά και να πάω να απολαύσω το πρωί τον καφέ μου στην παραλιακή.

• Θέλω να ανανεώσω το blog μου με καινούργιο background και εικόνες αλλά δε ξέρω πώς

• Θέλω μια αγκαλιάααααααα

Ζητάω πολλά;;;

Αναζητούνται στιγμές

Για μια στιγμή που θα μείνει μέσα σου χαραγμένη, χρειάζονται δύο άνθρωποι ή παραπάνω. Πρωταγωνιστές και σκηνοθέτες ταυτόχρονα στο εκάστοτε έργο που η στιγμή καθορίζει. Μια λάθος κίνηση αλλάζει το ρου της ζωής. Μια σωστή κίνηση χρωματίζει τη στιγμή, της δίνει ξεχωριστή οντότητα και παρουσία μέσα στην καθημερινότητά μας και ταυτόχρονα κομβικό σημείο σκέψης και αναπόλησης στο μέλλον. Πασχίζουμε να ζήσουμε στιγμές ευτυχίας, καμιά φορά χωρίς να υπολογίζουμε τίποτα, γνωρίζοντας όμως ότι η ευτυχία κοστίζει ακριβά. Και ποιός άραγε σκέφτεται προκαταβολικά τί θα ακολουθήσει, όταν νιώθει πως η ευτυχία χτυπάει δειλά δειλά την πόρτα του; Αφήνουμε τον εαυτό μας, τη ψυχή μας, το σώμα μας να στροβιλιστεί στου πάθους τα δίχτυα, αφήνουμε ελεύθερη την καρδιά μας να αγαπήσει και να αγαπηθεί χωρίς όρια.

Το ίδιο μπορεί να συμβεί και στις ερωτικές - συντροφικές σχέσεις, μα και στις φιλικές. Δίνεις τον εαυτό σου, δείχνεις με κάθε τρόπο την αγάπη σου με πράξεις μα και με λόγια, εισπράττεις αγάπη και φροντίδα και νιώθεις γεμάτος ως άνθρωπος. Βλέπεις τους φίλους ή/και σύντροφό σου να απολαμβάνει τη φροντίδα και την αγάπη σου και τότε η ευτυχία σου διπλασιάζεται. Τί γίνεται όμως όταν διαπιστώνεις πως οι άνθρωποι που πίστευες μέχρι χθες ότι είναι δίπλα σου, στην ουσία είχαν ημερομηνία λήξης, σαν τα προϊόντα που βρίσκουμε στα σούπερ μάρκετς; Χα... εκεί ακριβώς νιώθεις πως όλα γύρω σου καταρρέουν, ή τέλος πάντων κάπως έτσι. Είναι σαν να νιώθεις να πέφτεις σε ένα μεγάλο λάκκο - παγίδα γεμάτο από λάσπη. Και σε εκείνο το σημείο, συνειδητοποιείς πως όλα όσο τόσο καιρό νόμιζες ή αισθανόσουν, ήταν μια φούσκα.

Δε ξέρω αν για όλα αυτά ευθύνονται οι λάθος επιλογές ανθρώπων ή απλά οι λάθος συγκυρίες. Όσες φορές έχω προσπαθήσει να αναλύσω το συγκεκριμένο ερώτημα μέσα μου και άλλες τόσες που το έχω συζητήσει, δεν κατέληξα πουθενά. Νιώθω σαν να είμαστε τα πιόνια σε μια παρτίδα σκάκι με γύρω μας αμέτρητους πύργους να εμποδίζουν κάθε μας κίνηση. Και όταν καταφέρνουμε τελικά να κινηθούμε στο επόμενο τετράγωνο μας περιμένει άλλος ένας πύργος που καλούμαστε να προσπεράσουμε. Ο βασιλιάς και η βασίλισσα κοιτούν ατάραχοι τις κινήσεις μας, σαν να γνωρίζουν εκ των προτέρων το αποτέλεσμα.

Την επόμενη κίνησή μου δεν την έχω προγραμματίσει. Τα δεδομένα είναι μάλλον συγκεκριμένα, από όσα μπορώ να αντιληφθώ. Όσο κι αν θέλω να εθελοτυφλώ ως προς κάποιες καταστάσεις, ξέρω πως είναι λάθος για το σήμερα. Για το αύριο δε ξέρω. Κανείς δε ξέρει. Απόψε ήθελα συγκεκριμένους ανθρώπους δίπλα μου. Μάλλον εξαφανίστηκαν με αξιωματικούς και ίππους σε μια ξεχασμένη παρτίδα. Άνθρωποι, επιλογές, στιγμές...

Το χρυσό κλουβί

Το βλέπεις; Είναι χρυσό και για την ακρίβεια λευκόχρυσο. Καλογυαλισμένο και φινετσάτο με λεπτομέρειες που θα ζήλευε ο καθένας. Προσπαθείς να το ακουμπήσεις μα μόλις πλησιάζεις το χέρι σου αυτό εξαφανίζεται. Μέσα του ζει μια ψυχή γυμνή. Εσύ μπορεί να τη βλέπεις ντυμένη αλλά στην ουσία είναι ολόγυμνη, όπως όλες οι ψυχές αν καταφέρεις να τις πλησιάσεις. Ζει μόνη της για πολλά χρόνια. Τις περισσότερες φορές θα τη δεις πάνω στην αιώρα της να προσπαθεί να φτάσει το πάνω μέρος από το κλουβί στο οποίο βρίσκεται. Δίνει ώθηση κάθε φορά, ακουμπώντας στο έδαφος με τα πόδια της και κάθε φορά πηγαίνει όλο ψηλότερα. Εκεί περνάει πολλές ώρες από την ημέρα της. Γελάει με τη ψυχή της σε κάθε της προσπάθεια να φτάσει πιο ψηλά. Αποκαμωμένη πια, μετά από πολλές ώρες, αποφασίζει να κατέβει και να κάνει μια βόλτα στον ολάνθιστο κήπο του κλουβιού της.


Λουλούδια και δέντρα, που τόσο καιρό περιποιείται με φροντίδα και αγάπη, είναι η μοναδική συντροφιά της. Περιφέρεται ανέμελη μέσα στο λευκό αέρινο φόρεμά της, αυτό με τις ολοκέντητες άκρες του. Τα μαλλιά της λυτά σα χείμαρροι αγκαλιάζουν το σώμα της και ανεμίζουν στη φθινοπωρινή αύρα του απογεύματος. Κοιτάει τριγύρω της όλα όσα με αγάπη καθημερινά φροντίζει μα νιώθει κάτι να της λείπει. Κάποιες στιγμές εγκλωβίζεται στη σκέψη αυτή, ψάχνοντας να βρει τί πραγματικά είναι αυτό που λαχταράει μα δεν έχει. Μια ξαφνική βροχή διώχνει μακριά τις σκέψεις της. Ανοίγει τα χέρια προσπαθώντας να αγκαλιάσει τον ουρανό για το μοναδικό αυτό δώρο που της χαρίζει, ανοιγοκλείνοντας τα μάτια σε κάθε ψιχάλα που αγκαλιάζει το πρόσωπό της. Και όταν πια κάθε της κύτταρο έχει βραχεί και το φόρεμά της έχει γίνει ένα με τη σάρκα της, επιστρέφει στο μικρό καλύβι που βρίσκεται στο κέντρο του κλουβιού.

Βρεγμένη όπως είναι, με το νερό να λιμνάζει σε κάθε της βήμα, ανάβει δυο κούτσουρα στο μικρό της τζάκι για να ζεστάνει το χώρο και τη ψυχή της που εκείνο το απόγευμα έγινε ένα με τις ψιχάλες. Αποκαμωμένη, κουρνιάζει δίπλα στη φωτιά και παρατηρεί τις φλόγες όπως αγκαλιάζουν τα ξύλα. Νιώθει ένα χέρι αόρατο να αγκαλιάζει τους ώμους της, μια ζεστασιά ξεχωριστή να πλανάται στο χώρο και στο χρόνο. Έτσι γλυκά και μοναδικά όπως αισθάνεται, παραδίδει σώμα και πνεύμα στο Μορφέα, μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες...

Σκόρπιες σκέψεις

Κουρνιάζεις απόψε σε αγκαλιά νοητή
κλείνεις τα μάτια και νιώθεις χέρια να σε σφίγγουν
ένα καβούκι η αγκαλιά που από μέσα δε θέλεις να φύγεις
νιώθεις ζεστά εκεί μα υγρά ταυτόχρονα

Ο χρόνος κυλά και σε φοβίζει
Οι δείκτες του ρολογιού σαν θηρία αρπακτικά
πλησιάζουν να κλέψουν ό,τι υπάρχει, ό,τι ζει ακόμα
νιώθεις τα πάντα να γλιστρούν παρασέρνοντας κι εσένα στο πέρασμά τους

Θα μπορέσεις να κρατηθείς;

Ένα σχοινί τεντωμένο η ζωή
όσο το τραβάς, τόσο αυτό ξεφτίζει
Σαν το τσιγάρο που όσο το καπνίζεις
στάχτη αφήνει πίσω του να σου θυμίζει μόνο
τα δευτερόλεπτα που πέρασαν

Προχωράς, μα ξέρεις που πηγαίνεις;


Ένα χαμόγελο για λίγα λεπτά
σε μια στιγμή να προσπαθείς να φυλακίσεις
εικόνες τόσες που πινέλα δεν μπορούν να χρωματίσουν
αισθήματα που με λέξεις δεν μπορούν να ειπωθούν.

Φθινοπωρινή νύχτα

Θυμάμαι, πριν από πολλά χρόνια, κάθε Δευτέρα πρωί στο σχολείο - κυρίως στις πρώτες τάξεις του Δημοτικού - γράφαμε έκθεση σχετικά με το πως περάσαμε το Σαββατοκύριακο. Σκέφτομαι και χαμογελάω για το άγχος που είχαμε τότε να μπορέσουμε να περιγράψουμε μέσα σε λίγες γραμμές δύο ημέρες γεμάτες από οικογενειακές και φιλικές στιγμές! Πόσο ωραίες και μοναδικές στιγμές ήταν τότε!

Τα χρόνια πέρασαν, μεγαλώσαμε και γίναμε οι περισσότεροι από εμάς ολοκληρωμένοι άνθρωποι. Κάποιοι δημιούργησαν τη δική τους οικογένεια και είναι ευτυχισμένοι, κάποιοι άλλοι δημιούργησαν τη δική τους οικογένεια αλλά διάφοροι λόγοι τους οδήγησαν στο χωρισμό και κάποιοι άλλοι κυνηγούν ακόμη το δικαίωμά τους στην ευτυχία.

Έπιασα αρκετές φορές τον εαυτό μου να σκέφτεται αυτές τις μέρες. Σκέψεις πολλές και αντιφατικές μεταξύ τους, τόσο πολύ αντιφατικές που προσπάθησα κάποια στιγμή να τις βάλω σε μια σειρά, αλλά μάταια. Τις περισσότερες φορές το μυαλό δεν μπορούμε να το ορίσουμε. Ακολουθεί τη δική του πορεία, πόσω δε μάλλον η καρδιά. Παρακολούθησα λίγο την πορεία των σκέψεών μου. Για να είμαι ειλικρινής ήταν αναμενόμενη η πορεία τους. Όσο κι αν θέλησα να τις χαλιναγωγήσω, αυτές συνέχισαν τη δική τους ανεξέλεγκτη πορεία. Νομίζω πως δίκαια υποστηρίζουν κάποιοι πως η πραγματική ελευθερία που έχει ο άνθρωπος είναι να μπορεί να σκέφτεται. Δε θα μπορούσα να πάω κόντρα σε αυτό...

Κυριακή βράδυ απόψε, μετά από ένα Σαββατοκύριακο που πέρασε και κύλησε σαν μια σταγόνα. Το κρεβάτι μου με απόλαυσε τόσο πολύ, που αν είχε στόμα να μιλήσει θα μου έλεγε σίγουρα πως με βαρέθηκε. Ένιωθα τον εαυτό μου ξεκούραστο, αλλά παρ' όλα αυτά κάτι με κρατούσε εκεί και δε με άφηνε να σηκωθώ. Είδα 3 - 4 ταινίες, προσπάθησα να γράψω λίγα λόγια εδώ στο blog, αλλά ήμουν συνεχώς σε μια διαδικασία γραψίματος - σβησίματος... ε και μετά από κάποιο σημείο τα παράτησα και ξανακοιμήθηκα... Απόψε, πιστεύω πως η βροχή που τόσο λατρεύω θα μου κάνει παρέα... Έχεις δοκιμάσει να μοιραστείς μαζί της τα μυστικά σου; Επειδή το έχω δοκιμάσει, σου το συνιστώ ανεπιφύλακτα. Απόψε, όπως και κάθε φορά, θα είναι μοναδική η συντροφιά της..


Σε λίγες ώρες ξεκινά μια καινούργια εβδομάδα. Κανείς δε ξέρει τί μας επιφυλάσσει, μα σίγουρα όλοι μας θέλουμε να είναι γεμάτη από στιγμές ευτυχίας. Άλλωστε η ευτυχία μέσα εκεί κρύβεται, σε στιγμές που καλούμαστε να ζήσουμε με όλη μας τη ψυχή. Καλό θα είναι να μην αγνοούμε όσα συμβαίνουν στην καθημερινότητά μας. Ακόμα και όταν ένα χαμόγελο σχηματίζεται στα χείλη μας, ακόμα και όταν νιώθουμε μια λάμψη στα μάτια μας, ας την ακολουθήσουμε... κάτι έχει να μας δώσει...

Καλή εβδομάδα να έχουμε όλοι μας!

Προτεραιότητες

Τελικά όλα είναι θέμα προτεραιοτήτων σε αυτήν τη ζωή. Από το πιο απλό, μέχρι το πιο σύνθετο. Προτεραιότητα για παράδειγμα κάθε πρωί, είναι να πλένεις το πρόσωπό σου για να ανοίξουν τα μάτια σου, προτεραιότητα είναι να πας τουαλέτα και να τραβήξεις το καζανάκι, προτεραιότητα είναι να βγάλεις τις παντόφλες σου και να βάλεις παπούτσια πριν βγεις στο δρόμο. Προτεραιότητα είναι να ανοίξεις τα mails σου να δεις αν έχεις κάποιο που θα σε κάνει να χαμογελάσεις το πρωί σαν καλημέρα, πριν πέσεις με τα μούτρα στη δουλειά. Προτεραιότητα είναι να πιεις μια γουλιά καφέ πριν αρχίσεις να απαντάς σε επαγγελματικά τηλέφωνα. Προτεραιότητα είναι να πασχίζεις να εξασφαλίσεις τα προς το ζειν, τόσο για τους ανθρώπους που βρίσκονται δίπλα σου, όσο και για εσένα. Προτεραιότητα είναι να θέλεις να βρίσκεσαι με ανθρώπους που αγαπάς και η ψυχή σου μονάχα ξέρει πόσο πολύ λαχταράει να βρίσκεται μαζί τους.

Όλα καλά μέχρι εδώ, σωστά; Τί γίνεται όμως όταν οι προτεραιότητες μπερδεύονται μεταξύ τους; Τί γίνεται όταν δύο προτεραιότητες μεταξύ τους διεκδικούν το ίδιο μερίδιο; Και μη μου πεις πως μπορείς ταυτόχρονα να ικανοποιήσεις και τις δύο, γιατί ακόμη το ανθρώπινο είδος δεν έχει κλωνοποιηθεί από όσο γνωρίζω. Μήπως τελικά κάποια από τις δύο έχει μικρότερη αξία από την άλλη και απλά πιστεύεις λανθασμένα το αντίθετο; Μήπως όλα είναι πιο ξεκάθαρα και απλά εσύ τα μπερδεύεις; Διόλου απίθανο. Έτσι κι αλλιώς πόσες και πόσες φορές έχεις προβεί σε λανθασμένες εκτιμήσεις; Άντε τώρα να μπορέσεις να ταξινομήσεις μέσα στο μυαλό σου τη μεγαλύτερη, ή αλλιώς σημαντικότερη προτεραιότητα, τόσο από τις δικές σου που αφορούν εσένα, όσο και από των ανθρώπων γύρω σου που αφορούν και πάλι εσένα.

Έχω μπερδευτεί... το ξέρω καλά. Ίσως είναι το μόνο που στην πραγματικότητα γνωρίζω. Νιώθω όλα γύρω μου να έχουν φουσκώσει σαν ένα μεγάααααααλο μπαλόνι. Αλήθεια, αν πάρω μια καρφίτσα και το τρυπήσω, το μπαμ που θα ακουστεί από το σκάσιμο, θα είναι μεγάλο; Δεν τολμώ να το δοκιμάσω. Πες το δειλία, πες το όπως θέλεις. Δεν μπορώ να το κάνω. Ίσως γιατί τα όριά μου ακόμη καλά κρατούν.

Γενικότερα είμαι άνθρωπος των ορίων. Τα δοκιμάζω και ταυτόχρονα με δοκιμάζουν. Μοιάζει η σχέση που έχω μαζί τους άκρως ερωτική. Ανέκαθεν τα φλέρταρα και με φλέρταραν ταυτοχρόνως. Βέβαια το ποιός έβγαινε στο τέλος νικητής (αν μπορώ να το πω έτσι) είναι μια άλλη υπόθεση. Μήπως τελικά θα έπρεπε να μη δοκιμάζω τόσο τις αντοχές μου; Μήπως τελικά προτιμότερο θα ήταν να αφήνω κάποιο περιθώριο "ανάσας" για τον εαυτό μου; Αλήθεια, γιατί νιώθω σαν όλα να μοιάζουν με ένα κουβάρι που ενώ έχω βρει την αρχή του, κάπου στη μέση έχουν μπερδευτεί όλα; Σαν να έχει γίνει κουβάρι το ίδιο το κουβάρι... Τί λέω Θεέ μου;

Απόψε, κατόπιν συμβουλής "ιατρού" λέω να κλείσω τα φώτα, να ανάψω ένα κερί, να βάλω ένα ποτό (αυτό δεν μου το είπε ο γιατρός) και να αφήσω το μυαλό να ταξιδέψει. Ίσως κάπου εκεί, σε εκείνο το ταξίδι καταλάβω τις προτεραιότητες... τις δικές μου και των ανθρώπων γύρω μου.

Παραπονιέμαι ε; Κι εσύ, εσύ, εσύ κι εσύ κάθεσαι ακόμα και διαβάζεις όσα γράφω; Ήρωας είσαι...

υγ: Προτεραιότητα γι απόψε, πριν έρθει το βράδυ,
είναι να πετάξω το παγωτό από την κατάψυξη.
Δε θα είναι καλή παρέα...