Κύκλοι ζωής

Βλέποντας από το μπαλκόνι του γραφείου μου κάθε μέρα την ίδια εικόνα παραλλαγμένη με μικρές πινελιές. Μια ηλικιωμένη κυρία να περνά την ημέρα της μόνη στο μπαλκόνι του δικού της σπιτιού. Κάθε πρωί πίνοντας αμέριμνη το καφεδάκι της παρέα με ένα πακέτο τσιγάρα. Είκοσι μονάδες από αυτά, είκοσι πεντάλεπτα συντροφιάς στη μοναξιά της. Κάθε μεσημέρι απλώνοντας τα ανάλαφρα ρούχα από τη θάλασσα που πέρασε λιγοστές ώρες κοντά της. Και σαν έρχεται το απογευματάκι, ένα ποτήρι με καφέ - παρέα μοναδική και πάλι με κάποιο από τα υπόλοιπα είκοσι τσιγάρα του ίδιου ή διαφορετικού πακέτου συντροφεύοντάς την μέχρι να έρθει η νύχτα.

Πολλές φορές έχω αναρωτηθεί αν υπάρχουν άνθρωποι που νοιάζονται για εκείνην. Ποτέ έως τώρα δεν έχω δει κάποια ανθρώπινη παρουσία δίπλα της. Μόνο άψυχα πράγματα την πλαισιώνουν. Αλήθεια, μήπως τελικά το τραπεζάκι, η καρέκλα και η απλώστρα είναι ικανά να γεμίσουν τις ατελείωτες ώρες μοναξιάς της; Κι όμως, μοιάζει να απολαμβάνει κάθε στιγμή μέσα στην ημέρα της, τουλάχιστον τις ώρες που έχει τύχει να την παρακολουθώ - άσκοπα τις περισσότερες φορές - από τη τζαμαρία στο γραφείο μου.

Ίσως τελικά να έχει βρει το νόημα της ζωής. Ίσως να απολαμβάνει την κάθε στιγμή που η ζωή της χαρίζει, με έναν μοναδικό τρόπο που πολλοί από εμάς, συμπεριλαμβανομένης και εμού, κάποιες φορές αδυνατούμε να ακολουθήσουμε. Υπάρχουν στιγμές που μας χαρίζονται ως δώρο Θεού, στιγμές που μέρες, μήνες, ακόμα και χρόνια ολόκληρα αναζητούμε να ζήσουμε και αντί να τις χαρούμε και να τις απολαύσουμε όσο πιο έντονα μπορούμε, αγωνιούμε για την ακριβώς επόμενη στιγμή, για την επόμενη μέρα που θα ανατείλει, χάνοντας έτσι την ουσία τους, την ουσία της ίδιας της ζωής.

Βλέποντας αυτήν τη γυναίκα σκέφτομαι τον κύκλο της ζωής της που σε λίγα χρόνια θα φτάσει στο τέλος που κάποιοι ορίζουν. Προσωπικά θεωρώ πως τέλος δεν υπάρχει πουθενά και σε τίποτα, ακόμα και όταν έχουμε να κάνουμε με την ίδια τη ζωή. Αστραπιαία περνάει από το μυαλό μου ο δικός μου κύκλος... για να είμαι ακριβής όμως, θα έλεγα οι δικοί μου κύκλοι. Δεν έχει σημασία τί πιστεύω, δεν έχει σημασία τί περιείχε κάθε ένας κύκλος... σημασία όμως έχουν οι άνθρωποι που τους πλαισίωναν. Οικογένεια, φίλοι, γνωστοί, σύντροφοι... Σύντροφοι είπα... Ίσως τελικά να είναι η πιο παρεξηγημένη λέξη και κατ' επέκταση έννοια.

Πριν από κάποια χρόνια, την έννοια του συντρόφου την είχα μέσα στο μυαλό μου με εντελώς διαφορετική μορφή και δομή από ότι αν με ρωτήσεις σήμερα. Έχω καταλήξει στο ότι σύντροφος είναι ο άνθρωπος εκείνος, ο οποίος είναι δίπλα σου σε στιγμές ευτυχίας και δυστυχίας, πόνου και χαράς. Ο άνθρωπος εκείνος, του οποίου η φυσική παρουσία όταν λείπει, νιώθεις να πλανάται γύρω σου και μέσα σου. Ο άνθρωπος εκείνος, ο οποίος σε κάνει να νιώθεις την ευτυχία μέσα από στιγμές απλές, καθημερινές... εκείνος που σε παροτρύνει να κάνεις όνειρα, χωρίς να σου τα ψαλλιδίζει. Αυτός που σου χαρίζει το χαμόγελό του χωρίς να περιμένει να πάρει αντάλλαγμα, που σου δίνει κουράγιο να αντιμετωπίσεις οτιδήποτε κι αν σου συμβαίνει.


Μεγαλώνουμε όλοι μας και συχνά αναθεωρούμε έννοιες και καταστάσεις στη ζωή μας. Όσο ζούμε μαθαίνουμε μέσα από τα λάθη και τα σωστά μας. Όχι τα λάθη και τα σωστά που ορίζουν οι άλλοι για εμάς, αλλά αυτά που εμείς θεωρούμε έτσι ή αλλιώς. Ανοίγουμε νοητούς κύκλους ζωής, γεμίζοντάς τους από ανθρώπους και στιγμές. Κάποιοι κύκλοι είναι μικροί, κάποιοι μεγάλοι... κάποιοι κλειστοί και κάποιοι ζωντανοί και δυναμικοί. Αν με ρωτούσες θα έλεγα πως σημασία έχει οι κύκλοι αυτοί να είναι γεμάτοι από όνειρα και επιθυμίες.

Ένας κύκλος ανοιχτός που σιγά σιγά χρωματίζεται...

Όλα πήγαν καλά...

... και τα καλύτερα έρχονται...