Καλοκαίρι πάντα στη ψυχή μου

 

Και ξαφνικά αποφάσισα να επιστρέψω στην οικεία για μένα γειτονιά μετά από 6 χρόνια. Δεν είχα ποτέ φύγει πραγματικά, αλλά είχα διακόψει την συνήθη πρακτική μου να γράφω και να μοιράζομαι τις σκέψεις μου. Είναι παράξενο πόσο αισθάνομαι μετά από όλα αυτά τα χρόνια, αλλά ταυτόχρονα, πόσο πολύ επιθυμούσα να βρεθώ ξανά εδώ. Ίσως να είχα χαθεί στη άβυσσο των υπόλοιπων socia media, αυτών που μετατρέπουν τους ανθρώπους σε άβουλα όντα, έτοιμα να απορροφήσουν κάθε είδους καταναλωτικό μη αναγκαίο προϊόν.

Δεν είμαι εδώ για να παίξω τη σπουδαίσ ή να φιλοσοφήσω προς τα πού βαδίζει η κοινωνία μας. Μακριά από εμένα αυτά! Είμαι εδώ επειδή νιώθω ότι ήρθε η στιγμή να μοιραστώ ξανά με αγνώστους τις δικές μου στιγμές, είτε πραγματικές είτε όχι, εικόνες, σκέψεις, όνειρα, προσδοκίες και πολλά άλλα. Με τον δικό μου τρόπο, πολλές φορές χωρίς φιλτράρισμα. Δεν ξέρω πόσοι θα διαβάσουν αυτά που μοιράζομαι, και δεν ξέρω καν πόσοι ακόμα διατηρούν το ενδιαφέρον τους στον κόσμο των blogs. Όπως και να έχει όμως, είμαι και πάλι εδώ και σκέφτομαι να μείνω.

Πέρασαν οι γιορτές και η σκέψη που υπάρχει μέσα στο μυαλό μου είναι το καλοκαίρι. Ναι, εγώ, άνθρωπος που λάτρευε το χειμώνα, πλέον 365 μερες το χρόνο σκέφτομαι καλοκαίρια, θάλασσα, μικρές παραλίες με σκιά απο τα αρμυρίκια, όπου μπορείς να διαβάζεις με την ησυχία σου το αγαπημένο σου βιβλίο. Θα μου πεις βέβαια ότι τόσα χρόνια είχες θάλασσες μες τα πόδια σου και αποφάσισες να φύγεις μακριά τους. Παράπλευρες απώλειες θα σου απαντήσω. Πάντα έτσι δε γίνεται; Όλες μας οι αποφάσεις λαμβάνονται με το αντίστοιχο κόστος. Όπως επίσης και όλες οι αποφάσεις αναστρέφονται. Πάλι με το ανάλογο κόστος. Επιλογές είναι όλα στη ζωή μας. Αλήθεια, αξίζει πάντα να ζυγίζουμε τα δεδομένα ή να ακούμε την καρδιά μας;

Circulus in probando

Μία ψυχή που περιμένει να αγκαλιαστεί από χέρια ζεστά.Τόσα χρόνια μόνη σεργιανίζοντας σε μονοπάτια δύσβατα. Επιλογές καρδιάς κάποιες φορές δυσνόητες μα πάντα αληθινές. Επιθυμίες που αναζητούν δύο να μοιραστούν σε δύο ολόκληρα και όχι μισά. Μίαανάσα που παλεύει να αποκτήσει την πραγματική της διάσταση χωρίς να χρειάζεται τεχνητή υποστήριξη. Ένα χαμόγελο που θέλει να κατακτήσει τη θέση του στη ζωή, χωρίς να αργοσβήνει περιμένοντας το πότε ή το ποτέ.

Η μοναξιά που θέλει να ακολουθήσει μια πορεία χωρίς επιστροφή αφήνοντας χώρο μέσα στο άπλετο της καρδιάς για μια θέση στο όνειρο. Και διαπιστώνεις πως ο χώρος αυτός τελικά είναι τόσος δα μικρός που χωράει δυο ψυχές και δυο ανάσες περιτριγυρισμένες από αμέτρητα θέλω και άλλα τόσα μπορώ. Κι αν κάποια από αυτά τα θέλω απαιτούν θυσίες, αλήθεια, πόσο έτοιμος είσαι να θυσιάσεις και να θυσιαστείς στο βωμό τους; Να ρίξεις με όλη σου τη δύναμη ένα βότσαλο και να στροβιλιστείς μαζί με τους κύκλους που θα σχηματιστούν όχι μόνο στην επιφάνεια μα και στο βυθό; Θα το κάνεις;

Μίλησες για στιγμές που θα έρθουν, αφήνοντας πίσω μια ψυχή και μια σάρκα να φωνάζουν από αγωνία και πόνο χωρίς να μπορούν να πράξουν κάτι. Μονάχα ελπίζουν, μα ταυτόχρονα πονούν. Και το βράδυ σαν φτάνει, η ψυχή ματώνει γιατί αυτό το απροσδιόριστο της ρουφάει όση ελπίδα έχει απομείνει και η σάρκαμένει ένα κουφάρι που κάποιος επιδέξια ρούφηξε όλη τη ζωή από μέσα. Μα σαν ξημερώνει, η ελπίδαξανανθίζει, η ψυχή αναγεννάται και από τη σάρκα αναβλύζουν όλες οι μυρωδιές της προσμονής. Και όλα αυτά μαζί χορεύουν στο ρυθμό ενός φαύλου κύκλου χωρίς αρχή και τέλος, σαν μια ικεσία σε κάποιο Θεό. Κάθε μέρα μια πληγή επουλώνεται και μια άλλη ανοίγει και σαν έρθει το βράδυ πνίγονται σε έναν λυγμό με την μάταιη ελπίδα πως θα εισακουστούν.

Και πάλι έφτασε το βράδυ...

When I (always) need you...

Να ξυπνάω και το πρώτο πράγμα που θα αντικρίζω να είναι το πρόσωπό σου γυρισμένο στο πλάι, όπως ακριβώς σε θυμάμαι να αποκοιμήθηκες το προηγούμενο βράδυ. 

Να είσαι το πρώτο χαμόγελο της ημέρας μου, μόλις ανοίξεις τα μάτια σου. Η πρώτη και τελευταία αγκαλιά της ημέρας, το πρώτο χάδι στα μαλλιά και το πρωτόγνωρο αυτό φιλί που κάθε φορά θα είναι σαν εκείνη, την πρώτη... με το ίδιο καρδιοχτύπι. 

Να μπορώ να σου ψιθυρίζω πόσο σε αγαπάω και πόσα πολλά σημαίνεις για μένα. Τότε που το σήμα δε θα χάνεται, και το μόνο που θα χρειάζεται θα είναι δύο ζευγάρια χείλη να πουν όλα εκείνα που η απόσταση εμπόδιζε.  

Η μέρα μας να αποκτά χρώματα που τόσο καιρό είχε μόνο το γκρίζο για αγαπημένο. Και οι νύχτες μας.. αχ αυτές οι νύχτες μας... Ταξίδια μοναδικά, ατελείωτα γεμάτα έρωτα, πάθος και λατρεία. Εκεί που η ψυχή και το σώμα γίνονται ένα και δεν υπάρχει το εγώ και το εσύ, μονάχα το Εμείς. 

Εκείνες τις στιγμές ονειρεύομαι, εκείνες τις στιγμές λαχταράω. Όταν τις νύχτες όπως απόψε, θα σε νιώθω δίπλα μου και θα με νανουρίζει η παρουσία σου. Θα είσαι εκείνος που θα διώχνει μακριά κάθε άσχημη σκέψη, φύλακας Άγγελος των ονείρων μου. Φύλακας Άγγελος της ζωής μου - ζωή μου. 

Nostalgia...

Από που αλήθεια να ξεκινήσω; Νομίζω πως τόσος καιρός που έχει περάσει, έχω ξεχάσει πώς είναι να αποτυπώνεις τα συναισθήματά σου σε ένα χαρτί, έστω ηλεκτρονικό. Πάντα έτσι δε συνέβαινε όμως; Πάντα όταν χανόμουν για κάποια διαστήματα, μικρά ή μεγάλα, το ίδιο αντιμετώπιζα. 

Θα αναρωτηθείς τί είναι αυτό που με γύρισε πίσω εδώ, στο δικό μου σπίτι. Καλύτερα να σου πω για όλα αυτά που με κρατούσαν μακρυά του τόσο καιρό, ίσως και χρόνια μπορώ να πω, αν εξαιρέσεις μικρές, δειλές επιστροφές, οι οποίες ουσιαστικά αποδεικνύουν ότι τα πάντα είχαν πάρει συγκεκριμένο δρόμο που απλά έπρεπε να ακολουθήσω. Και το έκανα, αρχές αυτής της χρονιάς.  

Και ήταν τόσα πολλά, μα τόσα πολλά. Μέρες, μήνες ή και εβδομάδες θα χρειαζόμουν για να σου αναλύσω τα γεγονότα από το 2010 έως και σήμερα, αν και είμαι σίγουρη πως θα κουραστείς, θα εκπλαγείς, θα κλάψεις, θα γελάσεις και κυρίως θα καταλάβεις πως τα πάντα είναι τόσο ρευστά στη ζωή μας και το μόνο που μπορούμε να καταφέρουμε με απόλυτη επιτυχία, είναι να ζούμε το παρόν, όσο πιο έντονα, όσο πιο μοναδικά γίνεται, δίνοντας κάθε κομμάτι του εαυτού μας. 

Ξέρω, θα γυρίσεις και θα μου πεις ότι πρέπει να κρατάμε κομμάτια για εμάς, για να μπορούμε να προστατεύουμε τον εαυτό μας όταν συμβεί κάτι άσχημο. Ε, λοιπόν διαφωνώ. Ναι, εγώ διαφωνώ. Αν συγκρατείς συναισθήματα σε ένταση, ποιότητα και ποσότητα, τότε πώς μπορείς να λες ότι ζεις; 

Δε θέλω να σταθώ ή να αναλύσω όλα όσα συνέβησαν τα τελευταία δύο χρόνια κυρίως. Άλλωστε η αιτία και αφορμή της επιστροφής μου, είναι άλλη. 

Αλήθεια, πόσες φορές έχεις πει στη ζωή σου, ότι τώρα νιώθω ότι όλα μου τα αισθήματα δουλεύουν σε πλήρη ταχύτητα, μέρα και νύχτα; Πόσες φορές έχεις "πιάσει" τον εαυτό σου να κάνει όνειρα, να ελπίζει, να ζητά επίμονα, να διεκδικεί, να ανυπομονεί, να λαχταράει, να ερωτεύεται, να λατρεύει, να μετράει αντίστροφα, να κλαίει, να γελάει και ταυτόχρονα να πονάει; Παράξενα όλα αυτά μαζί . Μα συμβαίνουν. Ταυτόχρονα.

Και τί κάνεις όταν για κάποιους λόγους, όλα αυτά πρέπει να περιμένουν για λίγο, ώστε να δημιουργηθούν οι κατάλληλες προϋποθέσεις για να γίνουν η καθημερινότητά σου; Πώς μπορείς να "παγώσεις" τα θέλω σου, τη λαχτάρα σου, όταν ολόκληρο το είναι σου επαναστατεί; Και επαναστατεί γιατί όλα αυτά του λείπουν, έστω προσωρινά, έστω για λίγο. Πάντα πίστευα και πιστεύω πως ό,τι πραγματικά αξίζει, όσο δύσκολο κι αν είναι, θα γίνει. Αλλά τώρα αυτό που με βασανίζει, είναι ένα γιατί. Γιατί πρέπει να στερούμαστε χρόνο από όσα λαχταράμε, χρόνο από όσους λατρεύουμε, στιγμές που θα μπορούσαμε να ζήσουμε; Γιατί τα "πρέπει" τις περισσότερες φορές έχουν προτεραιότητα και αλήθεια, ποιός την ορίζει;

Η ζωή είναι μικρή. Πολύ μικρή για να μην τη ζούμε όπως πραγματικά λαχταράμε. Και είναι πραγματικά πολύ δύσκολο να πρέπει να παγώνουμε τα θέλω και τα όνειρά μας, για να προηγηθούν κάποια πρέπει. Και τελικά, είμαστε δέσμιοι αυτών των "πρέπει".

Ονειρεύομαι. Και ονειρεύομαι πολύ τώρα τελευταία και πάλι. Είχα ξεχάσει πώς είναι να κάνεις όνειρα και να λαχταράς. Είχα ξεχάσει πώς είναι να θέλεις να μοιραστείς. Και το πιο σημαντικό, δεν ήξερα πώς είναι κάθε κομμάτι σου να λειτουργεί καλύτερα όταν είναι παρόν το άλλο σου μισό.. όπως λένε... Μα εγώ θα προτιμήσω το άλλο μου ολόκληρο. Γιατί δύο ολόκληρα μαζί, κάνουν θαύματα. 

υ.γ.: Σ' ευχαριστώ που ξεκλείδωσες όλα όσα είχα μέσα μου. 

Κάτι δικά μου...

Τη ζωή λένε, είναι καλύτερο να την αφήσεις να τσουλήσει από μόνη της. Να μην κάνεις βεβιασμένες κινήσεις. Να μπορείς να ταξιδεύεις μαζί της. Έτσι κάνω τους τελευταίους μήνες. Κάποια όνειρα μου εκπληρώνονται, κάποια άλλα αναμένουν την υλοποίησή τους και κάποια μόλις γεννιούνται και ξεκινούν το ταξίδι προς την πραγματοποίησή τους. 

Είναι αλλιώτικο το φετινό καλοκαίρι. Κάποτε το φανταζόμουν. Όχι ακριβώς έτσι, μα εδώ που βρίσκομαι. Λείπουν ακόμη κάποια συστατικά για να το κάνουν μοναδικό. Αλλά θα έρθουν κι αυτά στην ώρα τους. Έτσι δεν είναι; Όλα έρχονται την κατάλληλη στιγμή και όλα γίνονται για κάποιο λόγο. 

Έχω αρχίσει και δημιουργώ τις συνθήκες ώστε να είμαι πιο ήρεμη και το χαμόγελό μου έρχεται δειλά δειλά και πάλι στα χείλη μου. Είναι ωραίο να εισπράττεις αγάπη μα είναι ακόμη πιο σημαντικό να δίνεις αγάπη σε εκείνους τους ανθρώπους που το αξίζουν. Νιώθω πολύ ευτυχισμένη που μπορώ να ξεχωρίσω τους ανθρώπους που είναι κοντά μου κι ας βρίσκονται τόσο μα τόσο μακριά. Είναι ωραίο να νιώθεις πως έστω και μακριά υπάρχουν ψυχές που σε σκέφτονται, σε αγαπούν και αγωνιούν για εσένα. 

Ναι, χαμογελάω και πάλι κι ας βρίσκομαι μακριά από πολλές συνήθειες και αρκετούς ανθρώπους. Και νομίζω πως η ψυχή μου αργά αλλά σταθερά γαληνεύει. Μπορεί να βοηθάει η φλόγα από το αναμμένο κερί που καίει δίπλα μου, μπορεί και η μουσική που με γαληνεύει, που με κάνει να ονειρεύομαι και πάλι. 

Μη σταματήσετε ποτέ να ελπίζετε. Ακόμα κι το ακατόρθωτο, μπορεί να γίνει πραγματικότητα!

Under a different sky...

Είναι όμορφη η νύχτα... ακόμα και κάτω από διαφορετικό ουρανό. 
Το παν είναι να μπορείς να ονειρεύεσαι, να ελπίζεις, να ζεις.... 
Μα πάνω από όλα να χαμογελάς και να πιστεύεις με όλο σου το είναι πως τα καλύτερα έρχονται...

Καλό βράδυ...

Μέσα από τις σιωπές πάντα κάτι λάμπει...

Ποιά ήταν η τελευταία φορά που με σκέφτηκες;

Η τελευταία φορά που με αναζήτησες;

Η τελευταία φορά που ψιθύρισες το όνομά μου;

Πότε ήταν η τελευταία φορά που ακούγοντας ένα τραγούδι μελαγχόλησες που δεν είσαι δίπλα μου;

Πότε πετάχτηκες από τον ύπνο σου γιατί είχες πολλές ώρες να μου μιλήσεις;

Πότε ένιωσες άσχημα για κάτι που έκανες ή για κάτι που δεν έκανες ώστε να είσαι μαζί μου;

Πόσες φορές στενοχωρέθηκες που δε μου είπες όλη την αλήθεια για να μην πονέσω;

Πότε ένιωσες πως σου λείπω;

Πότε ήταν η τελευταία φορά που ταξίδεψες με τη σκέψη σου κοντά μου;

Πότε γύρισες τον κόσμο ανάποδα για να είσαι κοντά μου;

Take my breath away... for the last time?

Θυμήθηκα μια παλιά κι αγαπημένη ταινία, μα ένα ακόμη πιο γνωστό τραγούδι, διαχρονικό και τόσο μα τόσο λατρεμένο. Πόσες φορές άραγε δεν έχουμε σκεφτεί ή δεν έχουμε νιώσει πως ένας άνθρωπος ή μια σχέση μας έχει πάρει τη ψυχή, την αναπνοή; Πόσες φορές δεν έχουμε πει ότι το σύμπαν συνωμότησε για να έρθει στη ζωή μας;

 "Watching I keep waiting

still anticipating love

Never hesitating

to become the fated ones

Turning and returning

to some secret place to find

Watching in slow motion

as you turn to me and say

My Love"

Πόσοι άνθρωποι άραγε υπήρξαν στη ζωή μας που μας έφεραν τα πάνω κάτω; Που μας έκαναν να αναθεωρήσουμε πολλά από τα πιστεύω μας, που μας ταρακούνησαν για τα καλά, που άλλαξαν ολόκληρη την κοσμοθεωρία μας; 
Κι όταν αυτό το κάτι φεύγει από την καθημερινότητά σου, νιώθεις σαν κάποιος να σου ξερίζωσε τη ψυχή. Να σε άφησε μισό, παρατημένο και μόνο... Πολλές φορές θα αναρωτιέσαι γιατί αφέθηκες στα συναισθήματά σου. Μα αν σου δινόταν και πάλι η ευκαιρία, το ίδιο δε θα έκανες; Την αλήθεια πες μου... 

Ποτέ δεν πίστευα πως κάτι δεν ήρθε στη σωστή στιγμή. Άλλωστε εμείς φτιάχνουμε την κάθε μας στιγμή. Έτσι δεν είναι; Το θέμα είναι πόσο μπορείς και πόσο θέλεις να ρισκάρεις για να έχεις αυτό που πραγματικά λαχταράς να έχεις δίπλα σου. Η επιλογή και οι συνέπειες δικές σου αποκλειστικά. 

Συνωμοσία του σύμπαντος...

Εσύ που ξενυχτάς κι απόψε μαζί μου... που διαβάζεις αυτές τις γραμμές... μπορείς ν' ακούσεις τον ήχο της νύχτας;

Μπορείς να κοιτάξεις ψηλά και να ζητήσεις αυτό που λαχταράς περισσότερο;

Όσο μεγάλο κι όσο δύσκολο αν είναι, το δικαίωμα στο όνειρο κανείς δε θα σου το απαγορεύσει... 

Μπορείς να μου ζητήσεις ό,τι θέλεις. Ένα κοίταγμά σου αρκεί για να νιώσω κάθε παλμό σου.

Κράτα το όνειρο ζωντανό για όσο χρειαστεί. Μέχρι να έρθει η μέρα εκείνη που θα πατήσουμε play σε όσα από τότε λαχταρήσαμε. Εσύ κι εγώ πρωταγωνιστές. Στη δική μας ιστορία...

Chain reactions

Νόμιζες ότι είχες βάλει σε μια σειρά τη ζωή σου, την οικογένειά σου, την καριέρα σου, τα όνειρά σου, τις επιθυμίες σου. Είχες οργανώσει κατά τέτοιον τρόπο την καθημερινότητά σου που δε φανταζόσουν πως μπορεί να υπάρξει κάτι να σου την ταράξει. 

Οι άμυνές σου πάντα ακλόνητες σε τέτοιο σημείο που ακόμα και οι άνθρωποι που σε γνωρίζουν καλά δεν πιστεύουν ότι είσαι ο ίδιος άνθρωπος. Οι πολύ δικοί σου, αυτοί δηλαδή που έχουν αφιερώσει χρόνο και συναισθήματα για σένα, προσπαθούν να σε επαναφέρουν. Μα δεν τα καταφέρνουν. 

Και ενώ η ζωή σου προχωράει μέρα με τη μέρα, με άπειρες στιγμές καθημερινής τρέλας, έρχεται ξαφνικά ένα πρωί που όλα αλλάζουν. Φυσικά και δεν το συνειδητοποιείς τη στιγμή εκείνη, αλλά μεσομακροπρόθεσμα βλέπεις τις συνέπειες. Τα όρια που είχες βάλει για τα θέλω σου αρχίζουν να γκρεμίζονται σαν τραπουλόχαρτα. Αντιστέκεσαι, πολεμάς - κυρίως με τον εαυτό σου, πέφτεις, ματώνεις, ξανασηκώνεσαι, φροντίζεις τις πληγές σου (ουσιαστικά αυταπατάσαι γιατί οι πληγές βρίσκονται βαθιά μέσα σου), συνεχίζεις να αντιστέκεσαι με χαμηλωμένες άμυνες πλέον και...  Και μια μέρα, μπορεί και νύχτα, ανακαλύπτεις ότι στέκεσαι μπροστά σε μια τρομακτική - για τα δικά σου δεδομένα - ανακάλυψη. Οι άμυνες σου εξαφανίστηκαν, έτσι απλά.. 

Και ξεκινά η εσωτερική διαδικασία της αποδοχής της συγκεκριμένης κατάστασης. Είναι τρομακτική η συνειδητοποίησή της. Δεν είναι εύκολο τη μία μέρα κάτι να είναι άσπρο και την άλλη να γίνει μαύρο. Μα σιγά σιγά μαθαίνεις και ζεις με αυτό. Αρχικά με δυσκολία μα στη συνέχεια μαθαίνεις να ξυπνάς και να κοιμάσαι με αυτό. Ξεκινάς να το αποδέχεσαι και να το αγκαλιάζεις. Σε φοβίζει αυτή η αλλαγή, μα ταυτόχρονα είναι τόσο γλυκιά. Όπως η αμαρτία. Και φτάνεις στο σημείο να το παραδέχεσαι,  πρώτα στον εαυτό σου και μετά στους υπόλοιπους. Και οι μέρες σου αποκτούν χρώμα και άρωμα. Και ζεις το όνειρό σου. Γιατί τα όνειρα δεν πρέπει να μένουν για πάντα όνειρα, πρέπει να παίρνουν σάρκα και οστά, πρέπει να αποκτούν ζωή, δοσμένη από εσένα, γιατί αλλιώς σε εκδικούνται. Δικές σου δημιουργίες είναι. Καμιά φορά όχι μόνο δικές σου, αλλά κι ενός άλλου ανθρώπου που κάποτε μοιράστηκες το όνειρο. 

Και ξαφνικά όλα γυρίζουν ανάποδα για μια ακόμη φορά. Γκρεμίζονται, διαλύονται... κι εσύ μένεις να κοιτάζεις τα συντρίμμια, μη μπορώντας να αντιδράσεις. Μη μπορώντας να σώσεις κάτι. Σώζεται άραγε κάτι όταν όλα καταρρέουν;  
- Και πώς είσαι τόσο σίγουρη ότι όλα τελειώνουν; Μια φωνούλα μέσα της την ρωτάει.
- Δεν το ξέρω, αλλά όλα προς εκείνη την κατεύθυνση πάνε.. Αλυσιδωτές αντιδράσεις είναι όλα στη ζωή μας...
- Μη βιάζεσαι να βγάλεις συμπεράσματα, άσε το χρόνο να κυλήσει, άσε το χρόνο να επουλώσει τις πληγές, να ξεκαθαρίσουν κάποια πράγματα. Άσε λίγο το χρόνο να ηρεμήσει τις καταστάσεις. Ακούστηκε και πάλι αυτή η φωνή.
- Φοβάμαι τις σκιές...

Όλα αυτά που είναι χτισμένα με πραγματική αγάπη και πολύ μεγάλη προσπάθεια για να αντέξουν στις δυσκολίες που θα παρουσιαστούν, δεν είναι άδικο να γκρεμίζονται σε μια νύχτα; Τελικά όλα τα όμορφα και τα μαγικά πρέπει να τελειώνουν; Δε θέλω να το δεχτώ... Δεν μπορώ... Είναι πάνω από τις δυνάμεις μου... Κι αν το όνειρο μείνει όνειρο, ας μη με ξυπνήσετε... 

Αφήστε με να ονειρεύομαι για όσα αγάπησα.  

Εξισώσεις

Περίεργο πράγμα το μυαλό. Σε πηγαίνει σε ταξίδια που ούτε καν είχες φανταστεί. Χωρίς πυξίδα, χωρίς προδιαγεγραμμένο προορισμό. Μονάχα σε πηγαίνει. Σου δημιουργεί εικόνες, σε ξεσηκώνει, σε στροβιλίζει κι αν είσαι τυχερός, θα σε πετάξει σε κάποια απέραντη αμμουδιά, αλλιώς το ταξίδι σου θα σταματήσει βίαια, όπως το σκάσιμο ενός μπαλονιού. 

Περίεργο πράγμα και τα θέλω. Ξέρεις, εκείνα τα θέλω που βγαίνουν από μέσα σου χωρίς να σε ρωτούν αν έχεις τη δύναμη να τα αντέξεις. Εκείνα που αντικατοπτρίζουν τη ψυχή σου, ατόφια όπως είναι. Εκείνα που διεκδικούν τη δική τους θέση στην υπάρχουσα καθημερινότητά σου, είτε μπορείς να τα διαχειριστείς, είτε ξέρεις πως θα σου αλλάξουν για πάντα τη ζωή και θα ματώσεις. 

Αλήθεια, πόσες θυσίες είσαι διατεθειμένος να κάνεις, ώστε ένα από τα θέλω σου, το πιο μεγάλο και σημαντικό, να πραγματοποιηθεί; Πόσες καταστάσεις μπορείς να σηκώσεις πάνω στους ώμους σου, ώστε τα θέλω σου να πάρουν μορφή; Πόσες αλλαγές μπορείς να κάνεις, χωρίς να λυγίσεις; 

Στα θέλω σου μπορείς να βάλεις προτεραιότητες; Κι αν ναι, με ποιά κριτήρια θα το κάνεις αυτό; Κι αν το θέλω που θεωρείς πρωταρχικής σημασίας είναι το ίδιο μεγάλο και επιτακτικό με ένα άλλο; 

Και φτάνεις στο σημείο να μη ξέρεις ποιά είναι η αρχή της κλωστής. Από πού ξεκίνησες και πόσο μακριά θα φτάσει το κουβάρι, είτε από μόνο του αν το αφήσεις να τσουλήσει, είτε στο σημείο που θα θελήσεις να το σταματήσεις. Είτε γιατί δεν έχεις άλλες δυνάμεις να πας παρακάτω, είτε γιατί μέχρι εκεί έφτανε.

Μια εξίσωση είναι όλα. Μια εξίσωση που δεν μπορώ να λύσω γιατί είναι πολύπλοκη. Ξέρω τα δεδομένα θέλω μου, μα τον άγνωστο Χ δεν μπορώ να τον βρω. Γιατί αυτός ο άγνωστος θα είναι ταυτόχρονα και παρονομαστής στις ζωές κι άλλων ανθρώπων μη γνωρίζοντας αν έχω τη δύναμη να τον ανακαλύψω.

...τρέχω μες την εθνική σου
πάνω στη διπλή γραμμή σου ακροβατώ
κρύψε με εσύ που ξέρεις
πάρε με και μη με φέρεις, σ' αγαπώ...

Taking the decision...

Από μέρες έψαχνε να βρει ένα εισιτήριο. Δύσκολη περίοδος αυτή για ένα τόσο μεγάλο ταξίδι. Μετά από αρκετό ψάξιμο και άπειρα τηλεφωνήματα, κατάφερε να βρει αυτό που ήθελε:

- Ημερομηνία επιστροφής;

- Χμμμ... όχι, σας ευχαριστώ.. δε γνωρίζω ακόμη. 

- Άρα σας κλείνω μόνο το εισιτήριο για να πάτε.

- Ναι, για να πάω μόνο... 

Κλείνοντας το τηλέφωνο, δεν ήξερε αν έκανε σωστά που δεν έβγαλε εισιτήριο επιστροφής. Κι αν δεν είναι όλα όπως τα είχε σκεφτεί στο μυαλό της; Αν χρειαστεί να επιστρέψει άμεσα; Ερωτήσεις την βασάνισαν για λίγο, αλλά γρήγορα τις απομάκρυνε από το μυαλό της. Είχε εμπιστοσύνη στο ένστικτό της. Όπως πάντα. 

Την επόμενη ημέρα το εισιτήριο ήρθε στα χέρια της. Η βαλίτσα έτοιμη σαν από καιρό πριν, την περιμένει να ταξιδέψει μαζί της και να δώσει μορφή στις εικόνες του μυαλού της που την έχουν κατακλύσει εδώ και πολλούς μήνες. 

Κάνει ένα απολαυστικό μπάνιο, ακριβώς όπως της αρέσει, με θερμοκρασία νερού μέτρια πάντα και μόλις τελειώνει, απλώνει στο γυμνό της κορμί την αγαπημένη της κρέμα με μυρωδιά καρύδα. Γυμνή όπως είναι, στεγνώνει τα μαλλιά της. Πάντα της άρεσε η αίσθηση της ανατριχίλας καθώς η σταγόνα κυλάει πάνω στο γυμνό της κορμί χωρίς να ξέρει πού θα σταματήσει. 

Πηγαίνει προς το δωμάτιό της και αρχίζει να ντύνεται με γρήγορες κινήσεις, καθώς βλέπει πως η ώρα που θα έρθει το ταξί να την παραλάβει για να την πάει στο αεροδρόμιο πλησιάζει. Κοιτάζεται στον καθρέφτη και τοποθετεί στα μάτια της την καφεκόκκινη σκιά, εκείνη που της αναδεικνύει όσο καμία άλλη τα γκριζοπράσινα μάτια της, βάζει και λίγο μαύρο μολύβι και μάσκαρα και αφού τελειώνει και με το υπόλοιπο μακιγιάζ, απλώνει λίγο κραγιόν στα χείλη της. Χαμογελάει στον καθρέφτη με το αποτέλεσμα. 

Το ταξί μόλις την ειδοποίησε να κατέβει. Κλείνει τη βαλίτσα της βάζοντας μέσα και τα τελευταία πράγματα. Φοράει το παλτό της - το κρύο που θα συναντήσει στον προορισμό της θα είναι υπερβολικό - και πριν φτάσει στην έξοδο του σπιτιού φοράει στο λαιμό και στους καρπούς των χεριών της την αγαπημένη της κολόνια. Αναπνέει βαθιά από ευχαρίστηση με τη μυρωδιά που κατέκλυσε το σώμα της και τον χώρο και κλείνει πίσω της την πόρτα του σπιτιού, ρίχνοντας μια τελευταία ματιά ... 

υ.γ: Η συνέχεια της ιστορίας μπορεί να ακολουθήσει σε επόμενες αναρτήσεις. Η πρωταγωνίστρια είναι είτε πραγματικό πρόσωπο, είτε πρόσωπο φανταστικό. Η φαντασίωση και το ταξίδι όμως είναι άκρως αληθινά. 

Black Hole...

Μια ανάσα θέλω σήμερα να πάρω. Μια ανάσα να μπορέσω να συνεχίσω ό,τι κάνω. Ένα μαγικό ραβδάκι να με διακτινίσει όσο πιο μακριά γίνεται. Κάπου που δε θα υπάρχουν δεύτερες σκέψεις, κάπου που το ρίσκο θα μεταμορφώνεται σε ευκαιρία κι έπειτα σε επιτυχία, κάπου όπου η Ιθάκη δε θα μοιάζει τόσο άπιαστη. 

Έχεις νιώσει ποτέ σαν να βρίσκεσαι μέσα σε μια μαύρη τρύπα, από την οποία δεν μπορείς να ξεφύγεις; Ούτε καν το φως που υπάρχει γύρω σου δεν μπορεί να φανεί. Ούτε να αναπνεύσεις... Έτσι νιώθω σήμερα. 

Περίεργη μέρα. Από την ώρα που άνοιξα τα μάτια μου, μετράω τις ώρες για να βρεθώ ξανά κάτω από το πάπλωμά μου. Κι όμως, είναι μια μέρα που ξεκίνησε όπως ακριβώς και η χθεσινή και η προχθεσινή και όλες οι μέρες των τελευταίων μηνών. Με σταθερή έλλειψη σιγουριάς, με έλλειψη δυνατότητας συγκέντρωσης και άσχημη διάθεση. Όλα μαύρα; Ναι, όλα μαύρα σήμερα. Γι αυτό θέλω να νυχτώσει, γιατί αυτός ο ήλιος που μια βγαίνει και μια κρύβεται με κούρασε. 

Ψάχνω να δω τί φταίει. Ίσως να είναι η γενικότερη κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε. Ένα αβέβαιο σήμερα και ένα πολύ πιο δύσκολο αύριο. Ίσως αυτός να είναι ο λόγος που μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες δεν μπορούσα να κλείσω τα μάτια μου. Ο Μορφέας με βαρέθηκε κι έφυγε σκέφτηκα. 

Ξέρεις τί θέλω; Να πάρω τα δικά μου χρώματα και να ζωγραφίσω το δικό μου ταξίδι, όπως παλιά. Να μη με νοιάζει αν θα ξεφύγω από τα περιθώρια του καμβά. Να μπορώ να το χρωματίσω τόσο πολύ, που σε κάθε σημείο του να χαμογελάω για την ομορφιά και την ηρεμία που το χαρακτηρίζει. Να μπορώ να βουτάω μέσα του και να με πηγαίνει σε μέρη που η θάλασσα και ο ουρανός θα μου δίνουν όλα όσα χρειάζομαι. Τίποτα περισσότερο... τίποτα λιγότερο. 

Ένα ταξίδι με ανοικτό εισιτήριο...

Άσε με τουλάχιστον να το ονειρεύομαι, γιατί ξέρω πως υπάρχει....

Ό,τι πιο όμορφο είχα να σου πω, δε στο πα ακόμα..

Γυμνώθηκα απόψε. Από μέσα. Και μέσα το κρύο μπαίνει και δε χαρίζεται. Αλλά πάντα αντέχεις, όσο υπάρχει ένα επόμενο πρωί, με δρόμους γεμάτους ανθρώπους, δυστυχισμένους ή λιγότερο δυστυχισμένους και μερικούς χαρούμενους, με ήχους να σε ξεκουφαίνουν και πουλιά να σε γλυκαίνουν, με όλα αυτά τα αντιθετικά να σε κυκλώνουν και να σε σπρώχνουν διαρκώς να επιλέγεις, άρα να ζεις. 

Ήθελα απλά να μείνω με τα μάτια ανοιχτά, να τα βυθίσω μέσα μου, να δω εμένα, να δω εσένα.. Είναι αλλιώτικα όταν τα κρατάς ανοιχτά. Δε χωράνε αλλοιώσεις στην εικόνα. Τα όνειρα και οι αναμνήσεις στον ξύπνιο μας έχουν ένα μεγαλείο γεμάτο μαγνητισμό. Ευχή και κατάρα..

Κι όμως ο κίνδυνος είναι πάντα για τους τολμηρούς κι έχει ακριβώς τη γεύση που προτιμάμε. Κι αν σταθείς δυνατός και δεν τα παρατήσεις αμέσως, μετά τις ωμές εικόνες που τόσο μάταια θες να πείσεις τον εαυτό σου ότι απωθείς, έρχονται κι οι άλλες..οι όμορφες, αυτές που σε φέραν ως εδώ να συνεχίζεις.. Αλλά θέλει υπομονή.. Θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία, που έλεγε κι ο ποιητής.

Μ’ άρεσε πάντα να χαρίζω ένα χαμόγελο, ακόμα και στο πουθενά. Κι ας είναι γλυκόπικρο. Πάντοτε ήταν, από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, κι από τότε που με θυμούνται όλοι. 

Ουτοπίες...Υπάρχουν λες; Όλα εδώ είναι. Και οι τόποι και οι μη τόποι, αληθινοί πέρα για πέρα, φανταστικοί πέρα για πέρα ή ανάμικτοι. Εμείς έτσι κι αλλιώς τους ορίζουμε - πέρα της δοσμένης γεωγραφίας. Κολάσεις και παράδεισοι εσωτερικοί κι εξωτερικοί. Ηλιοβασιλέματα γεμάτα αναμνήσεις, ή που αναμένουν να γίνουν αναμνήσεις ζωντανές ενώ η ψυχή σου έχει ήδη πάει..  

Κι όμως, κάθε άνθρωπος κουβαλάει άλλες εικόνες, άλλες μνήμες, άλλα όνειρα κι άλλες προτεραιότητες. Πάνω απ’ όλα βρίσκεται σε άλλο στάδιο, σε άλλη στιγμή του ταξιδιού του. Η όρασή του μπορεί να ναι οξύτατη, ή να χει λίγο  θολώσει από τη σκόνη.

Αν έχει βγει πάντως στον πηγαιμό ο (συν)ταξιδιώτης έχει πιθανότητες να βγάλει την παρένθεση από το συν.. Οι πιθανότητες δεν αρκούν από μόνες τους, αλλά από ένα σημείο και μετά αναλαμβάνει η θέληση και η πρωτοβουλία, η ρήξη και η προσωπική πλέον επιλογή για το δρόμο που καθένας θα τραβήξει.. 

Και υπάρχουν φορές που το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να περιμένεις. Να αφήσεις την κίνηση να εξελιχθεί ως παρατηρητής, για να ολοκληρωθεί η εικόνα.. Και αξίζει αυτή η παύση, γιατί σε αναγκάζει να αντέξεις τη μη συμμετοχή.. Όπως υπάρχουν και φορές που το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να απαιτήσεις, να φτάσεις έξω από τα συνηθισμένα όρια των πραγμάτων.. Κι αυτό αξίζει ,γιατί από τη σύγκρουση ματώνεις πρώτα εσύ και βλέπεις να βγαίνεις ζωντανός. Και στα δυο θα χεις δυο πιθανά αποτελέσματα.. Συνταγή δεν υπάρχει κι έτσι δεν ξέρουμε ποια "μέθοδο" να επιλέξουμε. 

Πολλαπλασίασέ τα τώρα αυτά επί δύο, αν μιλάμε για δύο ανθρώπους.. Απίστευτη δυναμική.. Τεράστιο μπέρδεμα.. Εκατοντάδες σκέψεις, θέλω, δισταγμοί, βήματα μπρος και πίσω, ακινησίες...  

Τα όνειρα λένε, παίρνουν εκδίκηση - αν είσαι πιστός στα παραμύθια. Και σε βγάζουν ξανά στο δρόμο. Όσο λαβωμένος κι αν είσαι, τα πρόσωπα που κουβαλάς τροφή της καρδιάς σου, περιποιούνται τις πληγές. Από μακριά κι από πολύ μακριά..κι από κοντά...από μέσα. 

 

Και έρχονται και οι στιγμές που τα ανείπωτα βγαίνουν στην επιφάνεια και διεκδικούν τη δική τους θέση στη ζωή σου.. όπως ακριβώς περιγράφεται μέσα από το ποίημα του Ναζίμ Χικμέτ:

"Η πιο όμορφη θάλασσα είν’ αυτή

που δεν την αρμενίσαμε ακόμα..

Το πιο όμορφο παιδί δε γεννήθηκε ακόμα..

Τις πιο όμορφες μέρες μας, δεν τις ζήσαμε ακόμα

Κι ό,τι πιο όμορφο

Ό,τι πιο όμορφο είχα να σου πω

Δε στο πα ακόμα.."