Και ξαφνικά αποφάσισα να επιστρέψω στην οικεία για μένα γειτονιά μετά από 6 χρόνια. Δεν είχα ποτέ φύγει πραγματικά, αλλά είχα διακόψει την συνήθη πρακτική μου να γράφω και να μοιράζομαι τις σκέψεις μου. Είναι παράξενο πόσο αισθάνομαι μετά από όλα αυτά τα χρόνια, αλλά ταυτόχρονα, πόσο πολύ επιθυμούσα να βρεθώ ξανά εδώ. Ίσως να είχα χαθεί στη άβυσσο των υπόλοιπων socia media, αυτών που μετατρέπουν τους ανθρώπους σε άβουλα όντα, έτοιμα να απορροφήσουν κάθε είδους καταναλωτικό μη αναγκαίο προϊόν.
Δεν είμαι εδώ για να παίξω τη σπουδαίσ ή να φιλοσοφήσω προς τα πού βαδίζει η κοινωνία μας. Μακριά από εμένα αυτά! Είμαι εδώ επειδή νιώθω ότι ήρθε η στιγμή να μοιραστώ ξανά με αγνώστους τις δικές μου στιγμές, είτε πραγματικές είτε όχι, εικόνες, σκέψεις, όνειρα, προσδοκίες και πολλά άλλα. Με τον δικό μου τρόπο, πολλές φορές χωρίς φιλτράρισμα. Δεν ξέρω πόσοι θα διαβάσουν αυτά που μοιράζομαι, και δεν ξέρω καν πόσοι ακόμα διατηρούν το ενδιαφέρον τους στον κόσμο των blogs. Όπως και να έχει όμως, είμαι και πάλι εδώ και σκέφτομαι να μείνω.
Πέρασαν οι γιορτές και η σκέψη που υπάρχει μέσα στο μυαλό μου είναι το καλοκαίρι. Ναι, εγώ, άνθρωπος που λάτρευε το χειμώνα, πλέον 365 μερες το χρόνο σκέφτομαι καλοκαίρια, θάλασσα, μικρές παραλίες με σκιά απο τα αρμυρίκια, όπου μπορείς να διαβάζεις με την ησυχία σου το αγαπημένο σου βιβλίο. Θα μου πεις βέβαια ότι τόσα χρόνια είχες θάλασσες μες τα πόδια σου και αποφάσισες να φύγεις μακριά τους. Παράπλευρες απώλειες θα σου απαντήσω. Πάντα έτσι δε γίνεται; Όλες μας οι αποφάσεις λαμβάνονται με το αντίστοιχο κόστος. Όπως επίσης και όλες οι αποφάσεις αναστρέφονται. Πάλι με το ανάλογο κόστος. Επιλογές είναι όλα στη ζωή μας. Αλήθεια, αξίζει πάντα να ζυγίζουμε τα δεδομένα ή να ακούμε την καρδιά μας;
