Ταξιδεύεις μαζί μου...

Η ψυχή μου ταξιδεύει. Συνέχεια. Όσα κι αν συμβαίνουν γύρω μου, έχω το χάρισμα να μπορώ να δραπετεύω. Να πηγαίνω ταξίδια μακρινά, εκεί που ακούω τον χτύπο της καρδιάς μου πιο έντονα, πιο καθαρά. 

Τις τελευταίες ημέρες, έχω πιάσει τον εαυτό μου να χαζεύει με τις ώρες τον χάρτη με τις επισκέψεις ανθρώπων που μπαίνουν στο blog μου, είτε τυχαία, είτε για να διαβάσουν όσα έχω γράψει. Είναι πραγματικά εκπληκτικό να βλέπω πως σε αυτό το ταξίδι που κάνω, υπάρχουν άνθρωποι από όλες τις ηπείρους και από αμέτρητες χώρες. 
Οι περισσότεροι που μπαίνουν στη σελίδα μου δεν αφήνουν κάποιο σχόλιο. Φαντάζομαι είτε γιατί δεν έχουν κάτι να προσθέσουν σε όσα γράφω, είτε γιατί δε θέλουν να αφήσουν το στίγμα τους, είτε γιατί δεν τους αρέσουν όσα γράφω. Λογικά όλα. 

Απόψε, θέλω να σας ζητήσω κάτι... Θα ήθελα πολύ να δω μία πρότασή σας, μία κουβέντα σας κάτω από αυτό το post μου, αναφέροντάς μου από ποιά περιοχή είστε. Όχι για κανέναν άλλο λόγο, απλά για να γνωρίσω τους συνταξιδιώτες μου... έστω και ανώνυμα.

Καλό βραδάκι να έχετε συντροφιά με το παρακάτω τραγούδι...

Όλα αυτά, που τα πρέπει απαγορεύουν...

Να ξυπνήσω μια μέρα και να κάνω όλα αυτά που τα πρέπει απαγορεύουν. Να ανοίξω τα μάτια και το όνειρο να μη χαθεί. Να δώσω πνοή και ζωή στο όνειρο. Να πάρει μορφή, διάσταση, χρώμα. Να μη χαθεί.. Να μπορώ να το αγγίξω, να το νιώσω, να μη χρειαστεί να ανοιγοκλείσω τα μάτια για να πιστέψω ότι είναι αληθινό. Να με αγκαλιάσει σαν απαλό χάδι. Να με πιάσει από το χέρι και να με ταξιδέψει. Να μη με αφήσει ποτέ και να μη νιώσω ποτέ φόβο ή μοναξιά. Να μη μου λείψει. Να με κάνει να γελάω. Με αυτό το γέλιο που βγαίνει μέσα από τη ψυχή μου. Αυτό που ακόμα και μικρό παιδί θα ζήλευε. Να πάμε μακριά, εκεί που δεν υπάρχουν πρέπει και όρια. Εκεί που όλες μου οι αισθήσεις θα χορεύουν στο ρυθμό της ψυχής μου που ψάχνει λύτρωση. Εκεί που ο φόβος μη χαθεί το όνειρο δεν υπάρχει.

Και μόλις νυχτώσει, πριν κλείσω τα μάτια, να είναι δίπλα μου. Να χωθώ στην αγκαλιά του σαν να μην υπάρχει αύριο, να με νανουρίσει, να μου σιγοψιθυρίσει λόγια που θα μπαρκάρω μαζί τους για το πιο ωραίο ταξίδι. Να μου χαϊδέψει τα μαλλιά. Να με κοιτάξει στα μάτια και να μου πει τις αλήθειες εκείνες που δε θα τολμούσε ποτέ πριν να μαρτυρήσει. Να με σκεπάσει, να μου πει καληνύχτα και να μείνει δίπλα μου όλο το βράδυ περιμένοντας να ξημερώσει. 

Να κοιτάξω κατάματα ΤΟ όνειρο και να ΜΗΝ πω, όνειρο ήτανε.

Πες μου... Σε ποιο σύμπαν θα μπορέσω να σε μεθύσω; 

Σε ποιο σύμπαν θα μπορέσω να μεθύσω μαζί σου χωρίς να με νοιάζει τίποτα; 

Against all odds

Τέλη Δεκεμβρίου 2015. 

Σε απόσταση αναπνοής τα Χριστούγεννα και το μυαλό μου μόνο στις γιορτές δεν είναι φέτος. Όλα γύρω μου είναι στολισμένα, γιορτινά και χαρούμενα, αλλά το δικό μου μυαλό ήδη βρίσκεται αλλού. Σε μια μεγαλύτερη πόλη, από παλιά αγαπημένη που εδώ και λίγο καιρό έχει ανοίξει τις πύλες της. Κι εγώ δειλά δειλά, αλλά με απίστευτη θέληση και επιμονή προσπαθώ ατελείωτες ώρες να δημιουργήσω τις κατάλληλες συνθήκες που θα με βοηθήσουν να κάνω το όνειρό μου πραγματικότητα. Να εγκατασταθώ μόνιμα.

Πάντα ήθελα να μείνω εκεί. Από την πρώτη φορά που είχα επισκεφθεί το μέρος εκείνο ως τουρίστρια. Από τη δεύτερη κιόλας μέρα κυκλοφορούσα μόνη μου στην πόλη αυτή. Με είχαν γοητεύσει τα πάντα. Από τον αέρα που ανέπνεα, τα κτίρια που έβλεπα, τις καταπράσινες περιοχές που απλώνονταν μπροστά μου, τις μοναδικές ευκαιρίες για ψυχαγωγία, την έντονη διαφορετικότητα που πλέκεται σε ένα πανέμορφο υφαντό και στολίζει αυτό το μέρος. Είχα ακούσει το κάλεσμά και είχα πει μέσα μου ότι κάποια μέρα θα πάω να μείνω μόνιμα εκεί. 

Και μετά ήρθε η δεύτερη φορά που ταξίδεψα στο μέρος εκείνο και ερωτεύθηκα ακόμα πιο πολύ. Ξέρεις, για να αγαπήσω ένα μέρος, το πρώτο πράγμα που μου κάνει κλικ είναι οι ατελείωτες ώρες που περνάω περπατώντας. Και θυμάμαι τις στιγμές εκείνες με νοσταλγία. Πλέον όμως η νοσταλγία αυτή έχει μετατραπεί σε προσμονή. 

Ξέρω καλά πως θα αφήσω πίσω μου κάποιους ανθρώπους που αγαπώ πολύ. Θα πονέσω που θα κάνω καιρό να τους δω. Το μόνο που ελπίζω είναι όταν τους συναντήσω πάλι να μοιάζουν όλα σαν να μην πέρασε ούτε μια μέρα. Αλήθεια, μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο; Θα μου πεις, υπάρχουν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης τα οποία "Connecting people". Δεν είναι το ίδιο με την απευθείας επαφή όμως. Ίσως είναι ένα από τα τιμήματα που θα κληθώ να πληρώσω ιδιαίτερα ακριβά. 

Και το σπίτι μου; Εδώ που έχω τόσες αναμνήσεις; Μα τις αναμνήσεις τις κουβαλάς πάντα μέσα σου θα μου πεις. Στη ψυχή σου, στο μυαλό σου. Κυλούν μέσα στο είναι σου και σε προσδιορίζουν. 

Θα είναι δύσκολη η περίοδος που έρχεται, το ξέρω καλά. Θα πρέπει να ισορροπήσω ανθρώπους και καταστάσεις, νέα ξεκινήματα και κλείσιμο του παρελθόντος. Θα πρέπει μέσα μου να είμαι καλά, ώστε να μπορώ να πατήσω γερά στα πόδια μου για να ξεκινήσω σωστά τη συνέχεια της ζωής μου στο νέο μακρινό περιβάλλον. 

Το εκπληκτικό με όλη αυτή τη διαδικασία είναι ότι νιώθω σαν να ξαναγεννήθηκα. Σαν να βγήκα από το λήθαργο που βρισκόμουν τα τρία τελευταία χρόνια και ο οποίος με είχε φτάσει σχεδόν στον πάτο θα έλεγα. Παρ' όλο που δεν είμαι άνθρωπος που βλέπω με καλό μάτι τις αλλαγές (με φοβίζουν και έχω αρνητική στάση απέναντί τους στην αρχή), τη συγκεκριμένη αλλαγή την περιμένω με λαχτάρα. Ελπίζω να μου βγει σε καλό. 

Οι επόμενες μέρες για τους περισσότερους γύρω μου θα είναι γιορτινές και χαρούμενες. Και για μένα θα είναι μέρες προετοιμασίας, αγωνίας και συναισθηματικής φόρτισης καθώς θα ανακοινώσω την απόφασή μου για το νέο ξεκίνημα σε ανθρώπους που ίσως να περάσω μαζί τους τελευταία φορά τις γιορτές αυτές. Το μόνο που με φοβίζει είναι όταν θα τους κοιτάξω στα μάτια. Γιατί τα μάτια πάντα σου φανερώνουν τη ψυχή. Και δε θέλω με τίποτα να τα δω δακρυσμένα. 

Για τη νέα χρονιά που έρχεται σε 8 ημέρες, το μόνο που εύχομαι, είναι να είμαστε όλοι καλά, γιατί μόνο έτσι μπορούμε να συνεχίσουμε να ονειρευόμαστε και να πραγματοποιούμε τα όνειρά μας. 

Καλές γιορτές, Καλή Χρονιά

and life goes on and on... 

Μπορείς;

Μπορείς να κλείσεις τα μάτια και να αφεθείς στη στιγμή;
Μπορείς να νιώσεις έστω για μία μόνο φορά το χάδι που περίμενες τόσο καιρό;
Μπορείς να ακούσεις τον ήχο της βροχής να μπερδεύεται με τους ήχους της νύχτας;
Μπορείς να αφεθείς στην αγκαλιά που σε έχει κλείσει μέσα της;
Μπορείς να καείς στη φωτιά μου, όπως ακριβώς καίνε τα ξύλα στο τζάκι;
Μπορείς να με κοιτάξεις και να δεις πως πάντα υπήρχα δίπλα σου; 
Μπορείς να με πάρεις σε ένα μακρινό ταξίδι χωρίς πυξίδα και προορισμό;
Μπορείς να με κάνεις να χαμογελάω για όλα τα μικρά και μεγάλα της ζωής;
Μπορείς να με αγκαλιάζεις τις νύχτες και να μη φεύγεις ποτέ από το πλάι μου;
Μπορείς να νιώσεις τα θέλω μου;

Μπορείς να πιστέψεις στα όνειρά σου;
Μπορείς να ζήσεις έστω για πρώτη φορά;
Μπορείς να μείνεις;
Μπορείς να μου χαμογελάς;

Διάττοντες αστέρες

Πόσο καιρό έχω να γράψω μέσα εδώ; Νιώθω σαν μικρό παιδάκι, που τώρα ξεκινάει να κάνει τα πρώτα του βήματα. Θα μου πεις, είναι λογικό. Όταν κάτι το αφήνεις, τότε σε αφήνει κι αυτό. Ήξερα πως δε θα κρατούσε για πάντα η αποχή μου από εδώ. Ήξερα πως κάποια στιγμή θα γυρνούσα πάλι πίσω, στο δικό μου καταφύγιο σκέψεων και κυρίως ταξιδιών. Η αλήθεια είναι ότι δύο λόγοι με κρατούσαν μακρυά. Ο πρώτος και κυριότερος ήταν ότι δεν μπορούσα να αποτυπώσω τις σκέψεις μου. Και ο δεύτερος είναι ότι δεν μπορούσα να διαχειριστώ τον χρόνο μου... κι ας έχω πλέον πολύ ελεύθερο... 

Ξέρεις τί άλλο έχω πάθει; Όλο αυτό το διάστημα δεν μπορούσα να ακούσω μουσική. Ναι, εγώ που δεν περνούσε μέρα χωρίς να ακούω μουσική από το πρωί έως το βράδυ, μη σου πω τα ξημερώματα. Α και μια που είπα ξημερώματα. Θυμάσαι που ξενυχτούσα μέχρι να ανατείλει ο ήλιος; Πάνε αυτές οι εποχές... Τώρα μόλις ο ήλιος δύσει, αρχίζω και νυστάζω. Και είμαι σίγουρη, πως αν υπάρχει κάποιος από τους παλιούς μου αναγνώστες ακόμα εδώ μέσα (κάτι που δεν το νομίζω μετά από τόσα χρόνια που έχω να εμφανιστώ εδώ), δε θα πιστεύει πως είμαι το ίδιο άτομο. 

Γι αυτό σου λέω, αρχίζω να βρίσκω πάλι τον παλιό μου εαυτό. Και λατρεύω αυτόν τον καιρό. Χαζεύω μέσα από το μισάνοιχτο παράθυρό μου τον γκρι ουρανό. Βλέπω και τις πρώτες ψιχάλες να πέφτουν στο περβάζι και νιώθω τόσο μα τόσο όμορφα. 

- Για μένα το έκανες, το ξέρω... κοιτάω ψηλά χαμογελώντας

Πλησιάζουν τα Χριστούγεννα. Νιώθω πως φέτος δεν είμαι έτοιμη να νιώσω τη μαγεία των εορτών. Τα τελευταία χρόνια με όσα συμβαίνουν γύρω μας, με τόση μελαγχολία και τόσα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε καθημερινά, πιστεύω πως τα Χριστούγεννα θα μας πιάσει κατάθλιψη. Δεν υπερβάλλω. Πάντα ένιωθα αυτές τις μέρες λίγο πιο μελαγχολικά, γι αυτό και φέτος δε θέλω να έρθουν. 

Βέβαια, πάντα υπάρχει η ευχάριστη όψη των εορτών. Δεν είναι άλλη από τον ερχομό του Άγιου Βασίλη. Εύλογα θα με ρωτήσεις.. Μα καλά ακόμα στον Άγιο Βασίλη πιστεύεις; Ναι, γιατί ακόμα κάνω όνειρα, ακόμα ελπίζω, ακόμα μπορώ και ταξιδεύω, έστω και νοητά. Και φέτος, θέλω να μου φέρει ένα τεράστιο σε αξία δώρο. Τον παλιό καλό εαυτό μου. Εκείνον τον χαρούμενο, τον ανέμελο, τον αισιόδοξο, που όσα κι αν αντιμετώπιζε, πάντα έκλεινε το μάτι στα δύσκολα και προσπαθούσε για όσα θα έρθουν. Αρκετά με την ηττοπάθεια ε; Πάμε μπροστά.
Γι αυτό και περιμένω ανυπόμονα τον γεράκο με την άσπρη γενειάδα. Να ξανανιώσω παιδί. Ναι, αυτό θέλω. 

Και κάτι ακόμα που θέλω να μοιραστώ μαζί σου... 

Πόσες φορές έχεις αναρωτηθεί αν αυτό που έχεις στη ζωή σου θα μείνει ή θα φύγει; Αν, αυτό που ήρθε τόσο ξαφνικά μία μέρα, θα μείνει; Τί είναι αυτό που μπορείς να κάνεις για να το κρατήσεις. Έχεις άραγε τη δυνατότητα να το κρατήσεις; Πόσες φορές έχεις αναρωτηθεί αν κάποια από τα γεγονότα που συμβαίνουν στη ζωή σου (αναπάντεχα πάντα) είναι καρμικά; Υπάρχει μοίρα; Και αν ναι ποιός την ορίζει; 

Πού θέλω να καταλήξω; Θέλω να μείνουν στη ζωή μου όσα αξίζουν. Όσα ήρθαν ξαφνικά κι απρόσμενα, αλλά και όσα υπάρχουν χρόνια... Είτε είναι διάττοντες αστέρες, είτε βρίσκονται μόνιμα στον ουρανό μου, θέλω να μείνουν... 

Να χαμογελάς. Πάντα θα ομορφαίνεις τον ουρανό κάποιου...