Μη φύγει τ' όνειρο καθώς θα σ' αγκαλιάζω...

Τέλος της εβδομάδας σήμερα και ο Οκτώβρης μας αποχαιρετά με χειμωνιάτικες διαθέσεις. Νομίζω ότι είναι αυτό που από μέρες επιθυμούσα. Να έρθει επιτέλους ο χειμώνας. Ίσως να ελπίζω ότι με αυτήν την αλλαγή, θα αλλάξει λίγο και η διάθεσή μου, θα αλλάξουν και τα πράγματα γύρω μου. Ξέρω ότι όλοι μας περνούμε δύσκολες στιγμές. Η οικονομική κατάσταση που υπάρχει στη χώρα μας, τα προβλήματα που καθημερινά αντιμετωπίζουμε αλλά και το αύριο που φαντάζει αβέβαιο, μας δημιουργεί τις προϋποθέσεις να θέλουμε να το αλλάξουμε, να ελπίσουμε έστω ότι είμαστε ικανοί να το διαμορφώσουμε όσο πιο φωτεινό μπορεί να γίνει.

Ετοιμάζομαι να πάω μια βόλτα δίπλα στη θάλασσα. Είναι μεγάλη η λατρεία μου γι αυτήν. Νιώθω ότι μου έχει λείψει. Πάντοτε η θάλασσα μου άρεσε περισσότερο το χειμώνα. Μοιραζόμουν ανέκαθεν όλα μου τα μυστικά μαζί της. Τα έπαιρνε βαθιά μέσα της και τα ταξίδευε τόσο μακριά που κανείς δεν μπορούσε να τα ακούσει.

Θα οδηγήσω εγώ μέχρι εκεί. Είναι μοναδική η αίσθηση ελευθερίας που σου δίνει το αυτοκίνητο και στην παρούσα φάση, το θέλω τόσο πολύ. Υπάρχουν στιγμές που νιώθω το αυτοκίνητο ως καταφύγιο – μέσον για απόδραση σε έναν χωροχρόνο που μόνο εγώ μπορώ να ορίζω. Τελικά δε χρειαζόμαστε μεγαλειώδη πράγματα για να νιώσουμε ευχαριστημένοι. Αρκεί κάτι από όλα αυτά να μπορεί να αγγίξει έστω και λίγο ένα από τα πολλά «θέλω» μας.

Σου είπα ότι θέλω να πάω ένα μεγάλο ταξίδι; Έχω πολύ καιρό να πάω και νιώθω ότι μου έχει λείψει. Από πάντα με θυμάμαι άνθρωπο που του άρεσε να γεμίζει με εικόνες και στιγμές  ικανές να γεμίσουν το άλμπουμ της ζωής μου. Δυστυχώς όμως δεν προβλέπεται άμεσα να πραγματοποιήσω αυτό το όνειρό μου. Υπάρχουν άλλες προτεραιότητες και τα όνειρα περί ταξιδιού θα πρέπει να μείνουν λίγο έως πολύ πίσω.

Χθες το βράδυ, ονειρεύτηκα στιγμές που δεν τις έχω βιώσει στην πραγματικότητα, αλλά με ανθρώπους πραγματικούς, τόσο από το παρόν μου , όσο και από το παρελθόν μου. Ανθρώπους που έχω να συναντήσω  από το 2005 ή το 2006, (δε θυμάμαι ακριβή χρονολογία) και είχαν διαδραματίσει σημαντικό ρόλο στη ζωή μου. Δε ξέρω αν οφείλεται σε κάποιο απωθημένο ή απλά είναι κάτι το τυχαίο,  όμως σίγουρα ήταν τόσο ζωντανό το όνειρο, που νόμιζα ότι το βίωνα εκείνη τη στιγμή. Θυμάμαι μονάχα, εκείνον τον τόσο λαμπερό νυχτερινό ουρανό, δίπλα σε μια θερινή Ακρόπολη, που αγκάλιαζε καθετί βρισκόταν γύρω της.  

«Είναι τα μάτια σου που κλείνεις και τρομάζω

είναι που μέσα σου σαν χρώμα ξεθωριάζω

είναι που θέλω το κορμί σου και διστάζω

μη φύγει τ' όνειρο καθώς θα σ' αγκαλιάζω»

Αύριο ξημερώνει μια καινούργια εβδομάδα. Πόσο θα ήθελα να μπορούσα να τη χρωματίσω μονάχα με φωτεινά χρώματα. Να μην υπάρχει καθόλου γκρίζο. Να μπορέσω να ρουφήξω κάθε στιγμή της. Να τρέξω να προλάβω κάθε δικό μου πρέπει αλλά και να πραγματοποιήσω μερικά από τα θέλω μου. Έχω καιρό να ρωτήσω τον εαυτό μου τι είναι αυτό που θέλει. Ίσως τον έχω αφήσει λίγο πίσω. Μακάρι να μπορέσω να τον συναντήσω αυτήν την εβδομάδα, κάνοντάς του μερικά χατίρια. Νομίζω του αξίζει.  Ένα από τα προβλήματα που πρέπει να αντιμετωπίσω από αύριο, είναι κάποια διλλήματα που θα προκύψουν. Δε ξέρω αν θα είναι σοβαρά ή όχι, πάντως εύχομαι να ακολουθήσω το σωστό δρόμο.

Λίγο ακόμα...

Μπορεί πριν από λίγο καιρό να αποφάσισα να βάλω λουκέτο στο χώρο αυτό, όχι τόσο επειδή δεν είχα να γράψω βιώματα της Υάδας, αλλά γιατί δεν έβρισκα τον τρόπο να τα εκφράσω. Ίσως ήταν μια βιαστική απόφαση. Ίσως ένα ακόμη λάθος.

Πολλές φορές νομίζουμε ότι έχουμε φτάσει στο τέλος μια διαδρομής. Κι εκεί εντοπίζω το δικό μου λάθος. Τέλος μια διαδρομής δεν υπήρξε ποτέ. Τέλος όμως συγκεκριμένων καταστάσεων στην ίδια διαδρομή, υπήρξε.

Νιώθω πως χρειάζομαι ως Υάδα να συνεχίσω να εκφράζω με λόγια, μουσικές και εικόνες στιγμές της ζωής μου, σκέψεις μου, οι οποίες ψάχνουν εδώ και αρκετό καιρό λόγο ύπαρξης, τρόπο έκφρασης και μετουσίωσης.

Αφορμή υπήρξε ένα μήνυμα που έλαβα πριν από μερικές ημέρες. Ένα μήνυμα που ίσως μου έδωσε να καταλάβω πως τίποτα δεν τελειώνει έτσι απλά και ταυτόχρονα τίποτα δεν είναι παντοτινό. Πώς γίνεται ταυτόχρονα να συμβαίνουν και τα δύο; Αυτό αναρωτήθηκα κι εγώ αλλά μετά κατάλαβα ότι μπορεί να συμβαίνουν και τα δύο. Μια κίνηση, ένα τυχαίο χτύπημα πλήκτρου και κάπως έτσι αρχίζουν όλα...

Κυριακή απόγευμα και με βρίσκεις χωμένη στην αγαπημένη πολυθρόνα αγκαλιά με το lap top να σου γράφω για όσα έγιναν και για όσα δεν πρόλαβαν να γίνουν. Για όσα προσπάθησα και για όσα άφησα στην τύχη να εξελιχθούν από μόνα τους, χωρίς τη δική μου παρέμβαση. Έχει και η τύχη την γοητεία της.

Κάποιες στιγμές στη ζωή μας, νιώθουμε ότι συναντούμε ανθρώπους οι οποίοι συνυπάρχουν μαζί μας, αλλά σε διαφορετικό σύμπαν, παράλληλο. Και είναι τόσο μεγάλη η απόσταση που πρέπει να διανύσουμε ώστε να τους φτάσουμε που δυστυχώς χανόμαστε στην προσπάθεια γιατί το ταξίδι είναι μακρινό… Μερικές φορές τα καταφέρνουμε, άλλες όμως όχι... 

Εκεί που νόμιζες ότι οι μέρες κυλούν αργά και νωχελικά, εκεί που πίστευες ότι είχες ανέβει σε ένα πλοίο και ταξίδευες με προκαθορισμένη ρότα όσο κι αν εκ φύσεως είσαι ενάντια σε ο,τιδήποτε προμελετημένο, ένα μικρό αεράκι ήρθε τόσο ξαφνικά και στάθηκε ικανό όχι μόνο να σου αλλάξει τη διάθεση, μα ακόμη και τις σκέψεις και τα πιστεύω που τόσα χρόνια πάσχιζες να καθιερώσεις στη συνείδησή σου, αλλά και τα όνειρα που έχτιζες μέρα με τη μέρα με όσες δυσκολίες κι αν τύχαινε να αντιμετωπίζεις.

Ένα όνειρο λίγων ημερών, ελάχιστων στιγμών και ατελείωτων ταξιδιών. Ταξιδιών σκέψης, ταξιδιών θέλω, ταξιδιών δεν μπορώ αλλά προσπαθώ. Λάθος στιγμή ή σωστή στιγμή, ο καιρός θα το δείξει. Και επειδή κάποια στιγμή όλοι μας μεγαλώνουμε και μέσα από τα διάφορα βιώματά μας μαθαίνουμε, λειτουργούμε και εξελισσόμαστε, ίσως χρειάζεται να αφήνουμε κάποια πράγματα να κυλούν από μόνα τους, χωρίς τη δική μας παρέμβαση.

Αλήθεια, έχεις νιώσει ποτέ σαν να τρέχεις τόσο γρήγορα που τίποτα δεν μπορεί να σε σταματήσει; Και ξαφνικά εκεί που τρέχεις να προλάβεις να ζήσεις και να νιώσεις, κάτι εντελώς απροσδόκητο σε σταματάει τόσο απότομα με αποτέλεσμα να νιώθεις ότι προσέκρουσες σε τοίχο; Έχεις νιώσει να προσπαθείς να αποφύγεις την πρόσκρουση, αλλά η έλξη της ταχύτητας να σε έχει συνεπάρει τόσο πολύ όσο να μη σε νοιάζει η πρόσκρουση;

Κυριακή απόγευμα… Σε λίγες ώρες μια καινούργια εβδομάδα θα ξημερώσει. Μια εβδομάδα στην οποία θέλω να δώσω όλο μου τον εαυτό. Θέλω να είμαι παρούσα σε όσα θα ξημερώσουν, σε όσα θα μου χαριστούν, σε όσα θα διεκδικήσω. Να μπορώ να διορθώσω όσα λάθη έκανα την προηγούμενη, να σβήσω και να γράψω, να μπορώ στο τέλος της εβδομάδας να λέω ότι χαμογελούσα ακόμη και στις δυσκολίες. 

Αλήθεια, ήρθες για να μείνεις;  

Υ.γ: 
Να θυμηθώ να κρατήσω δίπλα μου όσες καταστάσεις με κάνουν να χαμογελάω...
Να διώξω μακριά τις σκιές.. 

- 

Όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν...

Πώς αλλάζουν όλα γύρω μας. Πώς μένουν ταυτόχρονα όλα ίδια...

Πέρασε τόσος καιρός από την τελευταία μου ανάρτηση... Ερχόμουν σαν τον κλέφτη και έβλεπα όσα είχα μοιραστεί κάποτε μαζί σας. Ευτυχισμένες στιγμές, άλλες με πολύ πόνο, άλλες με χαμόγελα και άλλες τόσο προβληματισμένες. Είναι ωραίο να γράφεις και να μοιράζεσαι τελικά. Ίσως κάποιες φορές να κρύβεσαι πίσω από την ανωνυμία, όχι για να κρύψεις τις ενοχές ή τις αδυναμίες σου, αλλά κυρίως για να μπορούν οι άλλοι που σε διαβάζουν να προσθέτουν με τα σχόλιά τους έστω ένα μικρό λιθαράκι στις σκέψεις σου. Είναι αμέτρητες οι φορές που οι σκέψεις μπλέκονται με το τώρα, με το χθες με το ποτέ και το πάντα. Περίεργο που το μυαλό και η ψυχή γυρίζει πίσω, σε αυτά που έχουμε σφραγίσει με βουλοκέρι ώστε να μην ανοίξουν ποτέ ξανά. Μα και το βουλοκέρι δεν ανοίγει; Δεν μπορεί να σπάσει; Τι κι αν παραβιάσουμε το περιεχόμενό του; Δικό μας δεν είναι; Εκεί δεν κρύβεται άλλωστε η ομορφιά της ζωής; 

Θα μου πεις τώρα, τί σε έπιασε σήμερα και αναμοχλεύεις το παρελθόν... Αλήθεια, υπάρχει άραγε κάποια ορατή ή έστω αόρατη γραμμή η οποία διαχωρίζει το τώρα από το χθες; Μέχρι αυτή τη στιγμή, δυστυχώς δεν την έχω ανακαλύψει. Και νομίζω κανείς έως τώρα δεν έχει ορθώσει κάποιο φράγμα ώστε το παρελθόν να μην είναι ικανό να επηρεάσει το παρόν ή και το μέλλον μας. 

Τί ψάχνω; Τίποτα απολύτως. Τί θέλω; Επίσης τίποτα.. Απλά, υπάρχω μέσα από το χθες μου, το σήμερα και το πάντα. Μέσα εδώ μπορώ ελεύθερα να νιώθω, να γράφω, να υπάρχω, να θυμάμαι, να ελπίζω, να ζητώ, να διεκδικώ... Ακόμη και τα άπιαστα, τα ακατόρθωτα. Ακόμη κι αυτά που η ζωή μπορεί ποτέ να μη μας δώσει, ακόμη κι αυτά που ποτέ δε θα κερδίσουμε. Αρκεί να έχουμε προσπαθήσει. Αρκεί να έχουμε κυνηγήσει τα όνειρά μας. 

Καλή σας ημέρα και εύχομαι όπου κι αν είστε να χαμογελάτε! 

Σκόρπιες σκέψεις για σκόρπιες στιγμές...

Κάποιες φορές όπως αυτή, αναρωτιέμαι γιατί όλες οι όμορφες στιγμές πρέπει να τελειώνουν τόσο γρήγορα. Ένα σαββατοκύριακο πέρασε τόσο υπέροχα και ήδη ανήκει στο παρελθόν. Θα μπορούσε να έχει και συνέχεια, με την έννοια του αύριο και της καθημερινότητας και όχι με την έννοια του κάπου, κάπως κάποτε.

Κάποιες φορές όπως αυτή, αναρωτιέμαι ποιό είναι αυτό το μαγικό συστατικό (γιατί περί μαγικού συστατικού πρόκειται αφού είναι τόσο δύσκολο να βρεθεί ) που χρειάζονται κάποιοι άνθρωποι να κρατήσουν και να αποφασίσουν πως τους γεμίζει με ευτυχία. Ζούμε στιγμές, λεπτά και ώρες με ανθρώπους που μας κάνουν να γελάμε, να νιώθουμε πληρότητα, ευτυχία, ασφάλεια, προσμονή, μας κάνουν να θέλουμε να ρουφήξουμε κάθε μικρή ή μεγάλη στιγμή από εκείνες που είμαστε μαζί τους, στιγμές που μας κάνουν να ζούμε και να ονειρευόμαστε για ένα αύριο με περισσότερα χρώματα. Κι όμως, πώς γίνεται να μη θέλουμε να κρατήσουμε στη ζωή μας αυτά που όπως υποστηρίζουμε και με λόγια και με πράξεις εκτιμάμε; Και τελικά, πόσο δύσκολη είναι η αποκλειστικότητα στις ζωές των ανθρώπων;

Κάποιες φορές όπως αυτή αντιλαμβάνομαι ότι οι άνθρωποι προσπερνάμε την ευτυχία και κάποιες φορές την κλωτσάμε με τόσο απλό και φυσικό τρόπο, σαν να είναι κάτι που μπορούμε να το βρούμε οπουδήποτε. Σε εκείνο ακριβώς το σημείο, χάνουμε τη βασική αξία της ζωής....

Ξέρω πως όσα έγραψα ίσως είναι δυσκολονόητα, μα κάποιοι που θα τα διαβάσουν, ίσως να καταλάβουν πως προσπαθώ να κάνω ένα βήμα μπροστά, βάζοντας την Υάδα ανάμεσα σε καινούργιους ανθρώπους και εικόνες, όπως αυτήν κάτω από τη βροχή, όπως την έζησα χθες το βράδυ δίπλα στη θάλασσα...

Καλή εβδομάδα να έχουμε

Λίγα λόγια ξέμπαρκα που ποτέ δε ξεχνώ...

7 Φεβρουαρίου 2006

Δυο λογάκια να τα μπαρκάρεις τη νύχτα και να δώσεις τις δικές σου, εντελώς δικές σου απαντήσεις, πέρα απ' το χρόνο, πέρα απ' το εδώ και το τώρα, πέρα από το σένα και από μένα..
Έχω τόσα να σου πω... Κι είναι απαίσιο το μέρος εδώ... παγερό κι απάνθρωπο. Αλλοιώνει κι αφήνει τα πάντα ξερά κι αχρωμάτιστα. Δε ξέρω αν αξίζει και πόσο να σου ταξιδεύω χλωμά γράμματα στη σειρά. Ο μόνος λόγος που το κάνω είναι για να τα χρωματίσεις μέσα σου κι ίσως μια ευτυχή στιγμή κάποια απ' αυτά να ανακληθούν.. να φανούν χρήσιμα, ν' αποκτήσουν πνοή και σημασία καθώς τ' αρθρώνεις, ή απλά τα σκέφτεσαι.


Όσα ειπωθήκανε δεν είναι λόγια για να λέγονται
σ' αυτούς που ξέρουν και δε ξέρουν.
Ποιό κύμα, ποιό ποτάμι, κατεβάζοντας
μνήμες ορμές κι επιθυμίες,
ποιος χρόνος ανυπόστατος κρύβεται πίσω από τα λόγια .
Πώς θα περάσουμε από το σκοτάδι του αίματος
Είναι ένα δάσος το αίμα.
Πώς θα συμβιβαστούμε, πώς θα χτίσουμε
το ωραίο ταξίδι με τις άμμους που σαλεύουν
και φεύγουνε κάθε πρωί. Το ξέρω η θάλασσα
μας δίνει φως, η θάλασσα επιβάλλει τη γαλήνη
θυμίζοντας ένα κορμί στα βράχια
ή εκείνο τον παράδρομο στα χώματα της νύχτας.
Όσα ειπωθήκανε μια μέρα θα τα ξαναπούμε
θα ξαναβρούμε τάχα τα φτερά
εκείνου του πουλιού στα βράχια;

-*-*-*-*-*-*

Τί γύρευες τόσο ψηλά στον ουρανό
Κι ανέβαινα χιλιάδες άστρα να σε συναντήσω;
Από τους ώμους μου είχαν φύγει τα φτερά.
Τα ' καψε ο ήλιος του μεσημεριού.
Πονούσε το κορμί μου κι όταν σ' αγγιζα γεννούσε νύχτες.
Πρωί αέρινο
και μήτε ν ' ανασάνω μήτε να μιλήσω μ' άφηνες.
Ανέβαινα χλωμός απ' την μεγάλη Άρκτο.
Δίπλα στο Σείριο τα μαλλιά σου μύριζαν
φύκια της θάλασσας αρμύρες του βυθού.
Ένα θαμπό χαμόγελο με λάβωνε
κι ένα κορμί το απόγευμα που γύριζε κατά τη δύση του

-*-*-*-*-*-*

Όλα τα παραπάνω ανήκουν σε στιγμές μοναδικές, που τις νοσταλγώ. Δεν έχει περάσει μέρα και νύχτα χωρίς να τον σκέφτομαι, από τότε που εκείνος ο άνθρωπος - κομμάτι του οποίου βρίσκεται και θα βρίσκεται πάντα μέσα στη ψυχή μου - μου τα αφιέρωνε, εκείνα τα βράδια που δε ξημέρωναν ποτέ. Τί νιώθω γι αυτόν τον άνθρωπο; Δύσκολα μπορώ να περιγράψω, γιατί είναι πολλά και κάποιες φορές αντιφατικά. Πάνω από όλα είναι ο αδελφός που ποτέ δεν είχα, ο άνθρωπος που όσο κοντά η μακριά βρισκόταν, πάντοτε καταλάβαινε τί ένιωθα, τί συνέβαινε στη ζωή μου, τί λαχταρούσα. Ισορροπίες τόσο λεπτές...

Ξέρω πως έσβησε πριν από κάποια χρόνια. Έτσι τουλάχιστον έμαθα. Μέσα μου έχω ακόμη τις αμφιβολίες μου... όχι γιατί μου αρέσει να ζω μέσα από και σε ουτοπικές καταστάσεις, αλλά γιατί μετά από τόσο καιρό και εντελώς απροσδόκητα έγινε κάτι τόσο μικρό, που οι συμπτώσεις του μου αφήνουν ακόμη την ελπίδα πως ίσως ακόμη να αναπνέουμε τον ίδιο αέρα.

Αν ζει, ξέρω πως θα με συγχωρέσει που αποτυπώνω τα λόγια του εδώ μέσα και θα το ξανακάνω γιατί έχω ανάγκη να τα βλέπω να υπάρχουν στη ζωή μου. Δε ξέρω αν τα λόγια ανήκουν κάπου αλλού, το μόνο που ξέρω είναι πως μου τα σιγοψιθύρησε κάποτε κι ας μην ένιωσα ποτέ την ανάσα του.

Όπου κι αν είσαι, να χαμογελάς κι εγώ κάθε φορά που βρίσκομαι κοντά σε θάλασσα, πετάω ένα βοτσαλάκι και λέω " Για σενα Α. μου"

Breath in... Breath out...

Αυτό το ένστικτο... να λειτουργεί πάντα εκεί που δεν το περιμένεις. Και να μη λειτουργεί όταν πραγματικά το θέλεις και το χρειάζεσαι.. Παρασκευή απόγευμα, μετά από τόσο καιρό και με αφορμή τη συναυλία, φεύγοντας από το σπίτι, ένιωσα ότι θα δω αυτό που τόσο περίμενα. Ήμουν σίγουρη σχεδόν. Και επιβεβαιώθηκα. Μεγάλη λεωφόρος, μια μικρή εκκλησία κι ένα μπαλκόνι που για πρώτη φορά το έβλεπα γεμάτο. Λίγοι ή πολλοί δεν έχει σημασία, εκεί βρισκόταν αυτό που ήθελα.

Και τί να καταλάβει ο ταξιτζής αν του έλεγα ότι ήθελα να βγω από το παράθυρο να φωνάξω, να πω όλα όσα μια στιγμή σαν εκείνη δε μπορεί να χωρέσει. Παρέμεινα σιωπηλή, να κοιτάζω το ίδιο σημείο καθώς απομακρυνόμουν. Πώς ένιωσα; Λίγες γραμμές και πολλές λέξεις δεν μπορούν να περιγράψουν όλα εκείνα τα μικρά ή μεγάλα που κάνουν το σώμα να τρέμει και τη ψυχή να φτερουγίζει από χαρά και νοσταλγία.

Και τα ξημερώματα η χαρά ήταν ακόμη μεγαλύτερη όταν τα μάτια συναντήθηκαν. Ακροβασίες ανάμεσα στα θέλω και στα μπορώ, στο δυνατό και στο αδύνατο, στο τώρα στο χθες και στο αύριο. Υποσχέσεις δόθηκαν, αλλά πόσο μπορούν να τηρηθούν όταν το αύριο δε ξέρει κανείς από εμάς που θα μας βρει; Μια απόφαση που θα καθορίσει τις στιγμές με βάση όσα έγιναν κάποτε. Όλα πρέπει να είναι ένας φαύλος κύκλος χωρίς αρχή και τέλος; Ή μήπως τελικά την αρχή και τη συνέχεια μπορούμε να την οριοθετήσουμε, απλά το αποτέλεσμα συμβαίνει εξαιτίας αυτών των πράξεών μας;

Τα μάτια λένε πάντα την αλήθεια αν μπορείς να τα διαβάζεις. Κι εσύ μπορούσες πάντα να τα διαβάζεις. Χωρίς να μιλήσω, χωρίς καν να με έχεις απέναντί σου, χωρίς να εκφράσω την παραμικρή συλλαβή, πώς καταφέρνεις να διαβάζεις τη σκέψη μου; Πώς μπορείς να ξέρεις τα θέλω μου, όταν δε σου τα έχω εκφράσει ποτέ όπως θα ήθελα. Όχι γιατί δεν ήθελα, αλλά γιατί δεν μπορούσα. Γιατί πάντα μοιάζαμε με κούκλες σε θέατρο παραλόγου που με νωχελικές κινήσεις κινούμασταν σε δρόμους παράλληλους με πορείες οι οποίες σπάνια μπορούσαν να συναντηθούν. Μα όταν αυτό γίνονταν, ήταν σαν ολόκληρος ο κόσμος να έχει ρίξει λίγη από την ασημόσκονη πάνω μας. Τα θέλω κοινά, μα οι πορείες πάντα χωριστές. Γιατί να μην μπορούν να ενωθούν όπως τότε;

- Να μπορούσα λίγο να απλώσω το χέρι μου να σε αγγίξω, για μια μονάχα στιγμή και μετά να γίνω αόρατη μέσα στο χώρο και στο χρόνο. Να παγώσω τις στιγμές και μαζί να κινούμαστε ανάμεσα τους χωρίς να υπολογίζουμε κάτι, μονάχα πώς θα μπορέσουμε να κάνουμε τα πάντα περισσότερο φωτεινά, από την αρχή, συλλαβίζοντας το ρήμα σ'αγαπάω ασυναίρετο, όπως του αξίζει. Μια ζωή όπως την έχουμε ονειρευτεί, προσπερνώντας κάθε εμπόδιο

- Μακάρι να μπορούσα να σου δείξω τα μισά από όσα νιώθω

- Μ'αγαπάς;

- Πολύ ματάκια μου κι ας μην το δείχνω

- Δε μου το έχεις ξαναπεί έτσι

- Δεν ήταν ποτέ τα πράγματα έτσι. Δε θέλω να κλαις...

Και η ζωή συνεχίζεται...

Μια ψυχή και απόψε ταξιδεύει...

Πολλές φορές αναρωτιέμαι πόσες είναι οι ψυχές εκείνες που τις νύχτες μαζί μου ξενυχτούν, περιμένοντας τα πάντα και ταυτόχρονα το απόλυτο τίποτα. Και μέσα σε αυτό το τίποτα υπάρχει και εκείνο το κάτι που περιμένουμε να έρθει, χωρίς να μπορούμε να το προσδιορίσουμε. Εκεί όμως δε βρίσκεται και η μαγεία; Να μπορούμε να ονειρευόμαστε ελεύθερα, χωρίς όρια, χωρίς πρέπει και μη, χωρίς εμπόδια...






Μάταια όλα αυτά; Δε ξέρω.. πια δε ξέρω... δε θέλω να ξέρω... μονάχα θέλω να ζήσω, όσα μου αναλογούν, για όσο, για σήμερα, για αύριο, για πάντα... όσα μου αξίζουν.



Σσσσσ... άκου τη νύχτα... κάτι θέλει να σου πει κι απόψε. Εσύ που ξενυχτάς μαζί μου... Απόψε και κάθε βράδυ..


Όταν βρεις αυτό το κάτι, μονάχα τότε, μιλήσέ μου για το ταξίδι σου...

Σαν άγγιγμα...

Βρίσκεσαι κάπου εκεί έξω... το ξέρω, το νιώθω. Ξέρω πως υπάρχεις κι ας μη σε έχω ποτέ γνωρίσει. Έρχεσαι στα όνειρά μου κρυφά και με παίρνεις αγκαλιά μέχρι το πρωί. Φύλακας άγγελος των ονείρων μου όσο κοιμάμαι και συνοδοιπόρος μου στα όνειρα της μέρας.

Είμαι σίγουρη πως κάποια μέρα θα σε γνωρίσω και η συνάντησή μας θα φέρει την ευτυχία στη ζωή μου. Το μόνο όνειρο που δε θέλω να κάνω, είναι οι στιγμές μαζί σου.

Γιατί τότε θέλω μονάχα να ζω... και να ονειρεύομαι μαζί σου...

Παιχνίδια μυαλού..

Και ξαφνικά, εκεί που πίστευες πως είχες βάλει σε μια τάξη όλα όσα υπήρχαν στη ζωή σου, καθημερινά ή μη, κάνεις μια βόλτα, βλέπεις εικόνες, ακούς ήχους, αφουγκράζεσαι τις σιωπές έτσι όπως μοναδικά διέθετες την ικανότητα να το κάνεις, η ζωή σου περνάει σαν αστραπή μπροστά στα μάτια σου συμπυκνώνοντας μικρές ή μεγάλες στιγμές.

Μια αγκαλιά, ένα χάδι, ένα χαμόγελο. Είναι αυτά που ανέκαθεν αναζητούσες, αυτά που πάντα ήθελες να πλαισιώνουν τη ζωή σου. Και όταν τα βρίσκεις, εισέρχεσαι στη διαδικασία να αναρωτιέσαι αν ο άνθρωπος που σου τα δίνει είναι αυτός που θέλεις να είναι δίπλα σου ή αν αυτά που σου δίνει είναι αυτά που χρειάζεσαι. Και αυτομάτως προκύπτουν οι συγκρίσεις. Και έρχονται στην επιφάνεια όλα εκείνα που τόσο καιρό προσπαθείς να κρατήσεις σφραγισμένα μέσα στη ψυχή σου μόνο και μόνο επειδή δεν μπορούν να γίνουν η καθημερινότητά σου, η ζωή σου, το ξύπνημά σου κάθε πρωί, η σκέψη σου κατά τη διάρκεια της μέρας και το λιμανάκι σου κάθε βράδυ.

Υπάρχουν άνθρωποι και καταστάσεις που στοιχειώνουν όλο σου το είναι, αδιαφορώντας αν θα σε παρακινήσουν να προχωρήσεις μπροστά. Και δεν το κάνουν ηθελημένα. Λειτουργούν στο υποσυνείδητό σου με τόση δύναμη που όση αντίσταση κι αν βάλεις το μόνο σίγουρο είναι ότι θα μείνεις απλός θεατής, σαν να παρακολουθείς μια αρχαία ελληνική τραγωδία να ξετυλίγεται μπροστά σου.

Και ξημερώνει η μέρα που έχεις στο σώμα σου τη μυρωδιά ενός ανθρώπου που θα ήθελες να βρίσκεται δίπλα σου, εκείνου του ανθρώπου που πέρασες μαζί του στιγμές που θα σου μείνουν μέσα σου, που σε κάνει να χαμογελάς και να ελπίζεις λέγοντας πως η ζωή είναι τόσο ωραία. Και νιώθεις που σου λείπει. Αλλά αναρωτιέσαι αν σου λείπει ο ίδιος ο άνθρωπος ή οι στιγμές που περάσατε μαζί. Και ακριβώς την ίδια στιγμή τρυπώνουν στη σκέψη σου όλα όσα κρατούσες σφραγισμένα μέσα σου - ή νόμιζες πως ήταν σφραγισμένα - και σε αναποδογυρίζουν, σε στροβιλίζουν, παρασέρνοντας όλο σου το είναι σε μονοπάτια σκοτεινά, όπου το φως που πλημμύριζε την ύπαρξή σου μέχρι και πριν από λίγο, να μοιάζει με αυτό ενός φακού που τελειώνει η μπαταρία του.

Σκέψεις, αναπνοή διακεκομμένη στην καινούργια μέρα, επόμενες κινήσεις, επόμενες σκέψεις και μια γλυκιά μελαγχολία και προσμονή θέλοντας το μετά από λίγο να είναι φωτεινό και γεμάτο από χαμόγελα...

Ο παρονομαστής θα παραμένει πάντα ίδιος;

Η συνέχεια δίπλα στη θάλασσα...

Κάποιες φορές είναι ωραίο να ζεις μέσα στην αυταπάτη που ορίζεις είτε εσύ, είτε διάφοροι παράγοντες...

Σήμερα αφήνω πίσω τις περισσότερες από αυτές και φεύγω να συναντήσω τον ήλιο, το καλοκαίρι, τη θάλασσα και όσα οι μέρες και οι νύχτες ξεγνοιασιάς μου επιφυλάσουν...

Σας φιλώ... να προσέχετε τους εαυτούς σας ;-)

Still wondering...

Κάπως σαν τον κλέφτη νιώθω πως τριγυρνώ στο δικό μου καλύβι, στη δική μου κρυψώνα. Φοβάμαι κάτι; Ίσως εμένα την ίδια. Το περίεργο είναι ότι με βρίσκω ακριβώς στο ίδιο σημείο με πέρυσι τέτοιο μήνα. Αλλά υπάρχουν πολλές διαφορές. Ουσίας διαφορές. Καθοριστικές διαφορές που αυτομάτως επαναπροσδιορίζουν το τότε με το τώρα. Μήπως όμως τελικά ο χρόνος είναι μια ουτοπία χωρίς πραγματική ουσία; Μήπως απλά υπάρχει για να οριοθετεί συγκεκριμένες καταστάσεις, βάζοντας απλά μια ταμπέλα προσδιορίζοντας κάτι που στην ουσία δεν υφίσταται;

Πέρασε ένας χρόνος μα νιώθω ότι βρίσκομαι στο ίδιο ακριβώς σημείο. Τότε περίμενα. Και τώρα περιμένω. Δε ξέρω τί. Δε ξέρω αν πρόκειται για μια ματαιότητα. Όχι, δε νομίζω. Άλλωστε αν κάτι δεν αξίζει, απλά σβήνει. Αν κάτι συνεχίζει να υπάρχει, τότε μάλλον αξίζει. Σίγουρα το κάθετί στη ζωή μας είναι υποκειμενικό και ο καθένας μπορεί να το ερμηνεύσει διαφορετικά. Για κάποιους μπορεί να φανεί παράλογο και για κάποιους άλλους φυσιολογικό. Σημασία έχει πώς επιλέγουμε να πορευτούμε. Δε ξέρω πώς θα ήταν η ζωή μου αν είχα αλλάξει πορεία σε συγκεκριμένα σταυροδρόμια, αλλά το σίγουρο είναι πως δεν έχω μετανιώσει για κάτι. Αν το είχα κάνει, μάλλον δε θα ήμουν ο εαυτός μου. Μάλλον θα ήταν όλα μια απλή παρόρμηση της στιγμής, άνευ ουσίας και σκοπού.

Όλον αυτόν το καιρό, έμαθα για μια ακόμη φορά τί σημαίνει ανιδιοτέλεια. Τι σημαίνει υπομονή. Και επιμονή θα έλεγα, όχι όμως από την εγωιστική πλευρά της. Σημασία έχει πως ακόμη περιμένω. Δε ξέρω για πόσο, αλλά περιμένω. Δε ξέρω το αύριο, ούτε καν το μετά από λίγο και ποτέ δε θα θελήσω να το μάθω. Για έναν και μόνο λόγο. Επειδή η ζωή είναι τόσο όμορφη που οι εκπλήξεις της - ευχάριστες ή δυσάρεστες - είναι αυτές που μας δίνουν πνοή και κουράγιο να πάμε παρακάτω... ή πολλές φορές να μείνουμε σε όσα πιστεύουμε.

Τι κι αν επέστρεψα μετά από τόσο καιρό στον ίδιο χώρο; Νιώθω πως πάντα εδώ βρισκόμουν, με τη μόνη διαφορά ότι πολλές φορές ξεκινούσα να γράφω κάτι και πάντα δεν το τελείωνα. Όπως κι απόψε... Για να συνεχίσει η ζωή μας το δικό της ταξίδι.

Κάποια πράγματα μένουν πάντα ανολοκλήρωτα...

Βήματα...

Είναι ωραίο να κάνεις βήματα προχωρώντας παρακάτω... Ακόμα και τις στιγμές που περνάμε τη ζωή μας κλεισμένοι στο δικό μας κουκούλι, σαν αυτό του μεταξοσκώληκα μέχρι να αναγεννηθούμε, να αναπλαστούμε, να αναπνεύσουμε και πάλι...

Βήματα, ταξίδι και συνέχεια...

Νύχτες σιωπής που κραυγάζουν...

Υπάρχουν νύχτες σιωπηλές, νύχτες που οι σιωπές είναι τόσο δυνατές. Αγαπώ τις νύχτες, όταν το σκοτάδι γίνεται ένα πάνω μου, όταν με τυλίγει, με αγκαλιάζει και με βυθίζει στη δίνη του.

Υπάρχουν βράδια που οι σκέψεις μου ταξιδεύουν κάπου εκεί κοντά σου, προσπαθώντας να συναντηθεί το βλέμμα μου με το δικό σου, να νιώσω το χτύπο της καρδιάς σου, τη φλέβα στο λαιμό σου, την αναπνοή σου να μη διακόπτεται από ήχους παράλληλους, αυτούς που σε φοβίζουν. Προσπαθώ να ακολουθήσω σα σκιά τα βήματά σου χωρίς να μπω εμπόδιο στην επόμενη κίνησή σου. Να αγγίξω αυτά τα άψυχα δίνοντάς τους ζωή με την αφή και χρώμα με τη ματιά μου. Προσπαθώ να ακούσω τη σκέψη σου που αργότερα θα γίνει πράξη και να αποτρέψω αυτό που μπορεί να σε πονέσει ή να σε παρασύρει σε μονοπάτια γεμάτα λακούβες από λάσπη και βρωμιά. Να γίνω ένα με τη γουλιά από το οινόπνευμα που σου καίει τα σωθικά, οδηγώντας σε ένα κόσμο πρωτόγνωρο και ξέγνοιαστο, όπου κακοί λύκοι και κοκκινοσκουφίτσες δεν υπάρχουν. Σε έναν κόσμο που οι επιλογές σου δε θα είναι ταυτόσημες με τον κίνδυνο επειδή δεν έχεις άλλο μονοπάτι να διαβείς, μα ταυτόσημες με όσα κάποτε ονειρεύτηκες. Όνειρα που κάποιοι αποφάσισαν να σου σκοτώσουν βίαια αφήνοντάς σε χωρίς αύριο, χωρίς ελπίδα, χωρίς πνοή.

Μα μέσα σε όλο αυτό το σκοτάδι μπορώ και διακρίνω το πάθος, το φως, την ανάγκη για ζωή, τη θέληση για μοίρασμα, την κραυγή και την αγωνία για όλα αυτά που αξίζουν, αφήνοντας όλα εκείνα που μίσησες όσο την ίδια σου τη ζωή. Ακολούθησέ τα, βήμα προς βήμα. Το φως δεν είναι μακριά.

Φτάνεις. Το ξέρω.

Το νιώθω μέσα στις σιωπές σου κι ας μην το πίστεψες ποτέ.

Μη φοβάσαι το σκοτάδι... είμαι εδώ...

Σταυροδρόμια...

Κάποια πράγματα συμβαίνουν επειδή συγκεκριμένα γεγονόταν μας ωθούν να λειτουργήσουμε κατά αυτόν τον τρόπο ή απλά οδηγούμαστε σε συγκεκριμένες πράξεις επειδή η μοναξιά είναι ο οδηγός σε αυτές;

Υπάρχουν στιγμές που οι πράξεις αλλά και τα αποτελέσματα αυτών χαρακτηρίζονται κάπως επιπόλαια θα μπορούσα να πω, καθώς έχουμε ακολουθήσει μια πορεία η οποία δεν αντικατοπτρίζει τα θέλω μας και το βασικότερο δεν αντιπροσωπεύει εμάς τους ίδιους. Όμως γιατί άραγε να λειτουργούμε με αυτόν τον τρόπο; Γιατί να ακολουθούμε έναν δρόμο τον οποίον ακολουθώντας τον γνωρίζουμε πως δε θα τον περπατούσαμε κάτω από άλλες συνθήκες; Μήπως είναι ένας μηχανισμός αυτοάμυνας, αυτοπροστασίας λόγω συγκεκριμένων βιωμάτων; Έτσι όμως δε χάνουμε το αναπάντεχο, το απροσδόκητο, το μη προγραμματισμένο; Άραγε σε ποιον βαθμό μπορούμε να ορίσουμε το "μετά από λίγο", το αύριο και το παραπέρα;

Κατά πόσον οι αποφάσεις μας και η συμπεριφορά μας σε δεδομένες καταστάσεις είναι ικανές να ορίσουν όσα θα έρθουν; Ζωγραφίζοντας τη ζωή μας ακολουθώντας συγκεκριμένη πορεία, μπορούμε αυτόματα να την κάνουμε ιδανική; Και ποιος ορίζει τί είναι σωστό και τί λάθος; Όταν βιώνεις μια κατάσταση την οποία γνωρίζεις πως είναι αυτό που θα ήθελες κάτω από άλλες συνθήκες, τότε ποιό ακριβώς θα πρέπει να είναι το επόμενο βήμα σου; Καταστρέφεις τα πάντα, όλα όσα ζεις, ακόμα κι αν αυτά είναι μισά, ή συνεχίζεις ζώντας το δικό σου παραμύθι, υπολογίζοντας πως οι πιθανότητες να ολοκληρωθεί είναι μηδαμινές; Κι αν καταστρέψεις ακόμα κι αυτά τα μισά και ανολοκλήρωτα, ποιος σου εγγυάται πως το αύριο δε θα ξημερώσει διαφορετικό από τις προσδοκίες του πρέπει;

Άραγε, το επόμενο βήμα μπορεί να στηρίζεται στο προφανές ή στην ελπίδα; Για πόσο;

Reborn

Και πέρασαν οι μέρες, πέρασαν οι εβδομάδες και οι μήνες και βρίσκομαι και πάλι εδώ, σε ένα χώρο τόσο γνώριμο. Υπήρξαν στιγμές σε αυτό το διάστημα που μου έλειψε πολύ να γράφω, να διαβάζω, να υπάρχω εδώ μέσα. Ειδικά ο πρώτος καιρός ήταν πραγματικά δύσκολος για εμένα. Μου φάνηκε τόσο δύσκολο να πρέπει να γυρίζω σπίτι χωρίς να έχω το μέσο για να βρίσκομαι εδώ. Κάποιες στιγμές υπήρχαν τόσα πολλά που ήθελα να μοιραστώ εδώ μαζί σας και κάποιες άλλες που χανόμουν στις δικές μου σιωπές που κανένας άλλος δε χωράει. Οι μήνες που πέρασαν πρέπει να ομολογήσω ότι ήταν αρκετά δύσκολοι. Έπρεπε να αντιμετωπίσω πολλές καταστάσεις.




Ακόμα δεν έχω κάνει τον απολογισμό μου, μα ξέρω πως όσα συνέβησαν ήταν κομμάτια από ένα παζλ που έπρεπε να υπομείνω και να δείξω όσο το δυνατον περισσότερη θέληση να το συνθέσω σωστά και στη συνέχεια να μπορέσω να το καταστρέψω και να προχωρήσω μπροστά. Καθόλου εύκολη διαδικασία, μα νομίζω πως κατάφερα να βγω ζωντανή με κάποιες απώλειες, παροδικές ελπίζω. Όχι, δεν επρόκειτο για κάποιο θέμα υγείας, μα διάφορα γεγονότα που αφορούσαν εμένα, την καθημερινότητά μου και όλα όσα περιστρέφονται γύρω από αυτήν.


Και να μαι πάλι εδώ, ανάμεσά σας, ανάμεσα σε πρόσωπα και εικόνες που αγάπησα κι ακόμα αγαπάω κι ας έχω γνωρίσει λίγο περισσότερο τους λιγότερους από εσάς. Είχα καιρό να γράψω όσα νιώθω. Τουλάχιστον με αυτόν τον τρόπο, γιατί τα χειρόγραφα δεν έλειψαν ποτέ..

Χθες ήταν και η επίσημη πρώτη της Άνοιξης και ελπίζω όλα μα όλα να ξεκίνησαν να κυλούν όπως τα ονειρεύεται ο καθένας μας. Άλλωστε για τα όνειρα κανείς δε ζήτησε αποδείξεις και κανείς δε θα επιβάλει φόρους πολυτελείας κι ας είναι τα περισσότερα από αυτά άκρως πολυτελή.

Σας φιλώ

Κλωστή κομμένη...

Και ξαφνικά νιώθεις πως το ξυπνητήρι που χτυπάει περνάει από ηλεκτροσόκ όλο σου το είναι.

Ανοίγεις τα μάτια σου και αναρωτιέσαι γιατί ξεκίνησε μια ακόμη μέρα.

Κοιτάζεσαι στον καθρέφτη και βλέπεις το πρόσωπό σου πιο γερασμένο από ποτέ.

Περπατάς στο δρόμο προσπαθώντας να κρυφτείς από τους αγνώστους που σε προσπερνούν μήπως και κάποιος από αυτούς σε αναγνωρίσει.

Αναλαμβάνεις χρέη μαριονέτας στην καθημερινότητά σου και προσποιείσαι πως η ζωή είναι όμορφη χωρίς κάποιος από τους γύρω σου να μπορεί να νιώσει όλα όσα μέσα σου συμβαίνουν.



Μα ακόμη και οι μαριονέτες δεν έρχεται η στιγμή που κλείνονται σε ένα ντουλάπι ή κρεμιούνται από ένα καρφί στον τοίχο μέχρι την επόμενη σεζόν, μόνες, στην απόλυτη σιωπή, στο απόλυτο τίποτα;

Της κούκλας στο θέατρο του παραλόγου, μόλις της έκοψαν βίαια μια κλωστή...

Αναδρομές...

Θα προσπαθήσω να ανεβάσω μια ανάρτηση μέσω του κινητού μου, είμαι και σε άδεια και ο Άγιος Βασίλης τελικά προσπέρασε φέτος, μάλλον επειδή μας είδε με κοντομάνικα Δεκέμβριο μήνα. Δε ξέρω αν ήρθε σε εσάς, αλλά σε εμένα ούτε καν έξω από το σπίτι...

Έχω κάποια τραγούδια που θέλω πολύ να μοιραστώ μαζί σας, ανεξάρτητα από τα μουσικά ακούσματα του καθενός. Ένα από αυτά, το οποίο μπορεί να μην είναι Χριστουγεννο - πρωτοχρονιάτικο, είναι όμως πάντα διαχρονικό και πάντα το κουβαλάω μέσα μου, όχι με τη μορφή φορτίου, αλλά επειδή μέσα στα λόγια του με συναντώ πολλές - πολλές φορές.

Αυξήστε την ένταση του ήχου και απολαύστε το. Έτσι για την ιστορία, οι στίχοι είναι του Νίκου Καββαδία και η μουσική όπως και η εκτέλεση του Δημήτρη Ζερβουδάκη. Πάντα οι μελλοποιημένοι στίχοι του Καββαδία με ταξίδευαν πίσω σε στιγμές...

Καλή Χρονιά σε όλους. Ελπίζω κάποια στιγμή να καταφέρω να περάσω και από τα δικά σας blogs. Καλό σαββατοκύριακο να έχουμε!

Αφετηρία το χθες, προορισμός το αύριο...

Αυτές τις Άγιες μέρες και νύχτες, νιώθω περίεργα. Δε ξέρω αν είναι μελαγχολία ή νοσταλγία για όσα πέρασαν. Γυρνάω πίσω στις στιγμές αυτής της χρονιάς που έφυγαν ανεπιστρεπτί και ταξιδεύω στο χωρόχρονο χωρίς σάρκα, μονάχα με ψυχή. Θυμάμαι, την πιο παγωμένη νύχτα του 2008 λίγο πριν αλλάξει η χρονιά, 30 Δεκεμβρίου, όταν όλο μου το είναι ετοιμαζόταν να συναντήσει το πεπρωμένο του. Μπορεί να μην ήρθε ποτέ, όσες ώρες κι αν πέρασαν περιμένοντάς το. Μα δε το μετάνιωσα.

Οι επόμενοι μήνες, αποζημίωσαν με το παραπάνω την καρδιά, ακόμα και τις δύσκολες στιγμές που έπρεπε μέσα μου να ισορροπήσω στο τεντωμένο σχοινί της απουσίας και της παρουσίας. Φίλους καλούς μου έκανα την υπομονή και την επιμονή και ένιωθα σαν να ανεβαίνω μικρά σκαλοπατάκια προς την ωριμότητα. Κάποιες στιγμές ένιωθα πως ο αυθορμητισμός μου γλιστρούσε μέσα από τα χέρια μου αλλά στην πορεία τον ξαναέβρισκα. Θα με ρωτήσεις πώς τα κατάφερνα, αλλά δεν είναι δύσκολο για έναν άνθρωπο που πιστεύει ότι η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία. Υπήρχαν στιγμές που λύγισα σε αυτές τις 365 περίπου μέρες που πέρασαν.

Υπήρχαν στιγμές που ένιωθα τον εαυτό μου ένα με το κρεβάτι μου, γιατί ήταν το μόνο ανάμεσα σε άψυχα και έμψυχα που μπορούσε να ακούσει τη σιωπή μου, να ρουφήξει το δάκρυ μου και να αφουγκραστεί την καρδιά μου να χτυπά δυνατά. Ακόμα και πριν από μερικούς μήνες, το καλοκαίρι, όταν το άπιαστο και το ιδανικό συναντούσε τον πόνο και το αβέβαιο για το επόμενο δευτερόλεπτο. Τη μια στιγμή άγγιζα και ένιωθα να ζω κάθετί μικρό και ταυτόχρονα σπουδαίο και την αμέσως επόμενη, δεν ήξερα αν θα αντίκρυζα ξανά την πηγή αυτής της ευτυχίας. Και οι μέρες κυλούσαν κάπως έτσι, σαν σκωτσέζικο ντουζ. Δεν το μετάνιωσα όμως, ούτε για ένα δευτερόλεπτο. Και πέρασαν κάπως έτσι οι μήνες με όρια τα οποία ξεπεράστηκαν, προσπεράστηκαν μα ποτέ δεν ξεχάστηκαν.

Και πώς μπορούσαν άραγε να λησμονηθούν; Όταν ζεις για αυτή τη μία στιγμή, τη μοναδική, χωρίς να ξέρεις πότε θα έρθει να σου χτυπήσει την πόρτα της ζωής σου, χωρίς να ξέρεις πότε θα μπορέσεις να αναπνεύσεις βαθιά, με αναπνοή ολόκληρη, όχι μισή, όχι κομμένη σε μικρά πώς, που, πότε. Και μια μέρα μόνο του πατήθηκε το πλήκτρο του χθες, με ήχους και εικόνες σαν τα δάχτυλά μου ταυτόχρονα να ακουμπούσαν το control και το copy και στη συνέχεια το control και το paste. Όταν το χθες ήρθε στο σήμερα σαν από ταινία ασπρόμαυρη απαιτώντας το δικό του χώρο εντός κι εκτός. Όλα ίδια μα ταυτόχρονα όλα τόσο διαφορετικά. Σαν να μεγάλωσα για μια ακόμη φορά απότομα. Δε ξέρω γιατί, όμως κάθε που αλλάζει ο χρόνος νιώθω όπως θα έπρεπε να αισθάνομαι όταν έχω γενέθλια, μα τότε μοιάζει σαν να σβήνω ένα ακόμη κεράκι από το νήμα της δικής μου ζωής. Σαν να μεγαλώνω κάθε πρωτοχρονιά. Παράξενο; Ίσως..

Σε λίγες ώρες θα πρέπει να φύγω από την καθημερινότητά μου, να πάω να συναντήσω ανθρώπους μου αγαπημένους. Την οικογένειά μου. Πόσες μέρες και νύχτες δεν είμαι κοντά τους.. Ταυτόχρονα, θα αφήσω πίσω μου άλλους αγαπημένους μου ανθρώπους, που ξέρω ότι θα περιμένουν να επιστρέψω. Ανάμεσα σε εκείνους και κάποιος που μπορεί οι στιγμές που μας χωρίζουν να είναι τόσες πολλές, μα όχι περισσότερες από εκείνες που μας ενώνουν.

Ξέρω καλά πως τις νύχτες αυτές η νοσταλγία μοιάζει με θηρίο που δεν μπορείς να τιθασεύσεις εύκολα. Κοιτώντας έξω από το παράθυρο, στο δρόμο με τα δεκάδες αυτοκίνητα να σε προσπερνούν. Όλοι βιάζονται να βρεθούν κοντά στους ανθρώπους που αγαπούν. Να νιώσουν λίγο τη ζεστασιά τους, να χωθούν στην αγκαλιά τους, να χαρίσουν το πιο ευτυχισμένο τους χαμόγελο. Να μοιραστούν στιγμές. Να δώσουν, να πάρουν...

Κι αν κάποιος είναι μακριά; Κι αν μένουν μέσα σου όλα εκείνα που θέλεις να χαρίσεις, να μοιραστείς και να λάβεις; Ανισόπεδοι κόμβοι σε δρόμους σκοτεινούς. Μα πάντα δεν υπάρχει μέσα σου αναμμένο ένα φωτάκι ελπίδας;

Κομμάτια εδώ, κομμάτια εκεί.. πασπαρτού... κι εγώ κάπου ανάμεσα μετέωρη να προσπαθώ να ισορροπήσω, να ηρεμήσω, να βρω την αφετηρία μου, το ταξίδι μου, τον προορισμό μου κι ας έχω χάσει όλους τους χάρτες και τις πυξίδες μου...

Καλά Χριστούγεννα και Καλή Χρονιά να έχουμε. Με ταξίδια ψυχής και καρδιάς... και προσανατολισμό... χμμ... ας μην είναι προκαθορισμένος... μονάχα αληθινός.

Σας φιλώ...

Ευχές...

Επειδή τις μέρες που διανύουμε τρέχουμε περισσότερο, ακόμα κι αν είμαστε καθιστοί και επειδή τα λεπτά που περνούν είναι πολύτιμα, χωρίς να θέλω να ξεχάσω καμία και κανέναν σας, μέσα από την καρδιά μου σας εύχομαι:

Χρόνια Πολλά, Χρόνια Καλά, Χρόνια όπως τα ονειρεύεστε.

Καλά Χριστούγεννα να περάσετε και το 2010 να είναι ένα έτος που χαμόγελα και δάκρυα χαράς να γεμίσει όλους σας.

Ας περάσουμε αυτές τις μέρες κοντά στους ανθρώπους που αγαπάμε και ας τους χαρίσουμε κάτι από όσα νιώθουμε. Κι αν δεν καταφέρουμε να είμαστε δίπλα τους, ας ταξιδέψει κοντά τους η σκέψη μας...

Σας φιλώ γλυκά και σας ευχαριστώ για τα μοναδικά "μοιράσματά" μας μέσα στο 2009, με την ευχή το 2010 να μας φέρει ακόμα πιο κοντά.

Ερωτήσεις...

Αν η ευτυχία είχε χρώμα, με ποιό θα τη ζωγράφιζες και πώς θα καταλάβαινες πως βρίσκεται στη ζωή σου;

Το νιώθεις; Έρχεται απρόσμενα; Πόσο διαρκεί; Έχει ημερομηνία λήξης; Με τί συντηρείται;

Αν κάποτε είχες ζήσει ευτυχισμένα, αλλά αυτές οι στιγμές έφυγαν μακριά, μπορούν να ξαναέρθουν στη ζωή σου; Με ποιό τίμημα;

Και τελικά, τί θυσίες θα μπορούσες να κάνεις ώστε να είσαι ευτυχισμένος αλλά ταυτόχρονα να χαρίζεις ευτυχία στους ανθρώπους που αγαπάς;

And life goes on and on...

Σήμερα ξημέρωσε μια διαφορετική μέρα, μα ταυτόχρονα ίδια με χθες η προχθές. Ο ήλιος ανέτηλε κανονικά το πρωί, αλλά είναι πιο φωτεινός, ο ουρανός έχει και σήμερα το μπλε του χρώμα, μα σήμερα είναι με λιγότερα σύννεφα και το σπίτι ίδιο με χθες, μα γεμάτο από ζεστασιά και στολίδια Χριστουγέννων.

Και επειδή η ζωή είναι πολύ μικρή με ατελείωτα προβλήματα κι εμείς καλούμαστε να τη ζήσουμε μέχρι το τέλος της σαν το μεγαλύτερο δώρο που μας έχει ποτέ χαριστεί, είπα να κλείσω ένα από τα διακοπτάκια, ανοίγοντας ταυτόχρονα ένα άλλο, αυτό που επιτάσσει την χαρά και την ανακάλυψη της ευτυχίας ανάμεσα στα απλά και καθημερινά. Αν κάποια από τα θέλω μου δεν μπορούν εκ των πραγμάτων να πάρουν μορφή, έχοντας βέβαια προσπαθήσει πολύ γι αυτό, απλά θα αφήσω τη ζωή να συνεχίσει την πορεία της. Και που ξέρεις, αν κάτι αξίζει, ίσως κάποια στιγμή γίνει η καθημερινότητά μου, αν όχι, θα ξέρω τουλάχιστον ότι προσπάθησα με όλη μου τη ψυχή.

Μου έχει λείψει η ξεγνοιασιά, η απλότητα, η στάση απέναντι στη ζωή να μη βλέπω μόνο τα αρνητικά της, μα περισσότερο αυτά τα μικρά που συμβαίνουν στην καθημερινότητά μας. Μου έχει λείψει η "ροκιά" της ζωής. Και να σκεφτείς πως πάντα ήμουν άνθρωπος που εκτιμούσα όσα και όπως έρχονταν στη ζωή μου. Το τελευταίο διάστημα δημιούργησα και κλείστηκα στον δικό μου μικρόκοσμο, ανέπνεα με δυσκολία το οξυγόνο και το χαμόγελο, αυτό που οι περισσότεροι άνθρωποι γύρω μου πάντα πίστευαν πως είναι ένα απο τα πιο δυνατά μου χαρακτηριστικά, με δυσκολία ζωγραφιζόταν στο πρόσωπό μου. Αλλά ακόμα κι αν συνέβαινε αυτό, θα ήταν για αυτοάμυνα, ξέρεις από αυτούς τους μηχανισμούς που ο εαυτός μας επιβάλλει ώστε να αυτοπροστατευτεί.

Έτσι λοιπόν, επειδή η ζωή προχωράει μπροστά κι εμείς, είτε μένουμε προσκολημμένοι στο χθες, είτε προχωρούμε μαζί της, όσα είναι να συμβούν θα συμβούν, είπα να φορέσω το ομορφότερό μου χαμόγελο, να γίνω και πάλι η Υάδα που γνωρίζω καλά και να κλείσω το μάτι με νόημα στη ζωή και στις ομορφιές της.

Με ακούς και απόψε;

Υπάρχουν στιγμές που αναρωτιέμαι αν κάποια πράγματα συμβαίνουν στη ζωή μας για να μας ταρακουνήσουν, ή συμβαίνουν γιατί απλά έτσι είναι η ζωή. Κάποιοι άνθρωποι, κάποιες στιγμές ή έστω κάποια γεγονότα, τα οποία υπό φυσιολογικές συνθήκες θα μας γέμιζαν με χαρά και με ευτυχία, μοιάζουν να γυρίζουν τούμπα και μας παρασύρουν σε έναν κυκεώνα σκέψεων ανάμεσα στους αμέτρητους λαβύρινθους του μυαλού μας. Και ξέρεις καλά πως αν έστω για μια στιγμή χάσεις τον προσανατολισμό σου, αν έστω για μια στιγμή θέσεις στον εαυτό σου ερωτήματα που αρχίζουν με το γιατί ή με το πως, το αποτέλεσμα θα είναι αντίθετο από ότι επιθυμούσες, διαφορετικό από αυτό που ίσως να αξίζουν οι ίδιες οι επιλογές.

Προσπαθείς να αναλύσεις καταστάσεις που σε οδήγησαν σε συγκεκριμένες πράξεις, οι οποίες σε ένα διαφορετικό χωρόχρονο θα σε γέμιζαν με ευτυχία και πληρότητα. Όταν όμως συμβαίνουν, τη στιγμή που συμβαίνουν, σε κάνουν να χάνεις τη γη κάτω από τα πόδια σου, προσπαθώντας να καταλάβεις πρώτα από όλα και όλους τον εαυτό σου και μετά τις επιλογές σου. Θα μου πεις βέβαια, πως υπάρχουν και κάποια μοιραία πράγματα στη ζωή μας, στα οποία όσο κι αν προσπαθήσεις να βάλεις μια ετικέτα, τόσο περισσότερο θα βουλιάζεις, ανήμπορος να αναδυθείς στην επιφάνεια. Μήπως τελικά αυτό που εμείς οι άνθρωποι ορίζουμε ως μοιραίο είναι απλά μια δικαιολογία, ώστε να νιώσουμε απαλλαγμένοι από τύψεις και ενοχές, αποκρύπτοντας από τον εαυτό μας την ουσία της αλήθειας;

Κι αν τελικά ορίσουμε συγκεκριμένες πράξεις ως μοιραίες, μήπως τελικά αδικούμε κάποιους ανθρώπους πέραν από εμάς τους ίδιους; Μήπως συγκεκριμένα θέλω μας οδηγούν σε αντίστοιχες επιλογές; Μήπως αυτό που δεν μπορούμε να έχουμε, το αναζητούμε με λάθος τρόπο σε λάθος ανθρώπους; Κι αν συμβαίνει αυτό, αν δηλαδή χρυσώνουμε το χάπι ή επουλώνουμε περιστασιακά μια πληγή που παραμένει ανοιχτή, δεν αδικούμε με αυτόν τον τρόπο τον εαυτό μας και ταυτόχρονα τους ανθρώπους γύρω μας; Υπάρχει τελικά λογική σε όλα;

Υπάρχει βέβαια και η άλλη άποψη, βάσει της οποίας ό,τι κι αν συμβαίνει το οποίο πιθανόν μας πόνεσε ή μας έκανε να χάσουμε την ισορροπία μας, απλά το αφήνουμε να περάσει και να σβήσει. Αλήθεια, οι πληγές της ψυχής, επουλώνονται ποτέ; Κι αν ναι, με ποιόν τρόπο;

Ξέρεις τί θα ήθελα αυτή τη στιγμή; Να μπορούσα να κλείσω το διακοπτάκι εκείνο μέσα στο μυαλό μου, να σταματήσω να σκέφτομαι, γιατί είναι τόσο δυνατές οι σκέψεις που νιώθω σαν να γίνονται εκρήξεις μεγατόνων μέσα μου...

Το βράδυ που έρχεται, ας μας ταξιδέψει ανάμεσα σε όσα λαχταράμε...

Take care...

Για κάποιες μέρες θα λείψω από αυτόν το χώρο. Η δουλειά μου τρώει τον περισσότερο χρόνο από το 24ωρό μου (μακάρι να ήταν παραπάνω) και το βασικότερο, το λατρεμένο μου lap top τελικώς απεβίωσε και πριν τις γιορτές δε νομίζω να το αντικαταστήσω με άλλο (εκτός εάν ο Άγιος Βασίλης έρθει νωρίτερα φέτος).



Όσο μπορώ να κλέβω λίγο χρόνο, θα διαβάζω όσα γράφετε στα δικά σας blogs και θα χαίρομαι να μαθαίνω πως είστε καλά. Το mail μου βρίσκεται στο προφίλ μου, αν θέλετε να τα λέμε και από εκεί.

Να προσέχετε και να χαμογελάτε, ακόμη και στα δύσκολα. Σύντομα θα τα ξαναπούμε.

Σας φιλώ γλυκά και σας αφήνω ένα λατρεμένο μου τραγούδι για συντροφιά.

Μπλουμ

Αν ρίξεις μέσα μου ένα βότσαλο...

Ποιόν ήχο θα ακούσεις;

Για έναν καβαλάρη της ζωής

Και αναζητάς εκείνα τα μικρά και απλά μέσα στην καθημερινότητα που θα σε κάνουν να νιώσεις πως έχεις πάνω σου το ουρί του παραδείσου. Μη νομίζεις πως ψάχνεις για κάποια μεγάλα ή άπιαστα, αντιθέτως, πρόκειται για απλά πράγματα που βρίσκονται συνεχώς στο μυαλό σου μα με δυσκολία μπορείς να κατακτήσεις. Όχι επειδή δε θέλεις, μα γιατί κάποιοι κάποτε δεν είχαν προνοήσει να σου εξασφαλίσουν και να σου αφήσουν ως παρακαταθήκη. Μα ακόμα κι αν είχες χτίσει το δικό σου βασίλειο, έρχεται μια στιγμή που μπορεί όλα σου τα όνειρα να γκρεμιστούν, να φυσήξει ένα αεράκι και να πάρει μαζί του όσα τόσο καιρό με αγάπη φρόντιζες.

Και τότε μπλέκεσαι σε έναν κυκεώνα για να μπορέσεις να διασώσεις τα πλέον ανεκτίμητα κομμάτια της ζωής σου, λειτουργώντας όπως θα έκανε ο καθένας από εμάς, αδιαφορώντας για τις συνέπειες. Και πώς να κάνεις διαφορετικά; Πώς να μπορέσεις να αναλογιστείς το μετά, όταν το παρόν είναι ό,τι πολυτιμότερο διαθέτεις; Τί σου απομένει να κάνεις όταν ο χρόνος δεν είναι σύμμαχός σου, όταν το κάθε δευτερόλεπτο γίνεται εχθρός, μαχαίρι που χωρίς έλεος σου ξεσκίζει τα σωθικά;

Θυσιάζεις δικές σου προσωπικές στιγμές, τα θέλω σου παραμερίζονται και κλείνονται στο χρονοντούλαπο μέχρι να βρεθεί η κατάλληλη στιγμή που θα μπορέσουν να πάρουν μορφή, να αποκτήσουν πνοή και να γίνουν ζωή. Υπερβάλλεις εαυτώ για να μπορέσεις να δώσεις όσα παραπάνω μπορείς, παραγκωνίζοντας όσα λαχταράς.

Και έρχονται κάποιες στιγμές που λυγίζεις. Ειδικά εκείνες τις νύχτες τις αξημέρωτες, όταν μένεις μόνος με τις σκέψεις σου και αναλογίζεσαι αν κατάφερες τη μέρα που πέρασε να δώσεις μια ακόμη ανάσα εκεί που οφείλεις. Και σε αυτές τις στιγμές του απολογισμού, κάποιες φορές πονάς, ματώνεις. Ξέρεις όμως πόση δύναμη κρύβεις μέσα σου; Ξέρεις πόσες φορές έχεις αγγίξει ή ξεπεράσει τα όρια του ίδιου σου του εαυτού; Ξέρεις πως με τη θέληση σου έχεις μπορέσει να αγγίξεις το ακατόρθωτο, θέτοντας την ίδια σου τη ζωή σε κίνδυνο;

Κι όμως. Αντέχεις, παραβλέπεις, προσπερνάς και γυρίζεις την πλάτη, έχοντας ως μοναδικό σκοπό αυτά που αξίζουν. Αν αυτή δεν είναι η δύναμη της ανθρώπινης φύσης, αν αυτό δεν είναι το μεγαλύτερο δώρο του ανθρώπου, αν αυτό δε θεωρείται μεγαλείο ψυχής, τότε τί είναι αυτό που πραγματικά αξίζει να υποκλιθώ μπροστά του; Ακόμα κι αν η πορεία που χρειάστηκε να ακολουθήσεις είναι λανθασμένη για κάποιους, ακόμα κι αν τα όρια που θέτονται από κάποιους τα έχεις περάσει προ πολλού, ξέρω καλά τους λόγους, κατανοώ το σκοπό.


Δρόμοι ατελείωτοι χωρίς συγκεκριμένη διαδρομή, ταχύτητα ιλιγγιώδης που τις περισσότερες φορές καταρρίπτεται, ψυχή που πουλιέται στο διάβολο σε τιμή ευκαιρίας, αναπνοή δανεισμένη χωρίς επιστροφή και ένα χαμόγελο ευτυχίας που αδημονεί να σχηματιστεί.

Μα θα συμβεί, είμαι σίγουρη...

Για εκείνον τον καβαλάρη που ξέρει καλά το νόημα της ζωής...

Νύχτες Σαββάτου

Μοιάζει με συνήθεια αγαπημένη, βράδυ Σαββάτου, σχεδόν κάθε βράδυ Σαββάτου, να παρακολουθώ την εκπομπή του Σπύρου Παπαδόπουλου. Ανεξάρτητα από τους καλεσμένους, το θέμα συζήτησης ή το κατά πόσον είναι ενδιαφέροντα όσα λέγονται - κάτι που πιστεύω συμβαίνει κάθε φορά και ταξιδεύω μέσα από τα πρόσωπα, τα τραγούδια και τις συζητήσεις τους - όπου κι αν βρίσκομαι, είναι μια από τις πιο αγαπημένες μου συνήθειες. Το χειμώνα, λόγω καιρού και ανάγκης για ξεκούραση έπειτα από μια δύσκολη εργασιακή εβδομάδα, ο καναπές και ο χαμηλός φωτισμός μέσα στο αγαπημένο δωμάτιο, είναι από τις στιγμές που λαχταρώ να έρθουν. Και το καλοκαιράκι, όταν ξεκινήσουν οι πρώτες ζέστες και το παράθυρο του δωματίου επιβεβλημένα ανοίγει, τα σαββατόβραδα αποκτούν ξεχωριστή θέση μέσα στην εβδομάδα.


Πώς μπορώ να ξεχάσω εκείνες τις νύχτες όταν η εκπομπή αυτή έβαζε τραγούδια μοναδικά και μέσα από ένα lap top βρισκόμουν μερικά τετράγωνα πιο μακριά, σε μια άλλη γειτονιά, σε ένα μπαλκόνι παρέα με ανθρώπους αγαπημένους; Πώς μπορώ να ξεχάσω που σιγοτραγουδούσαμε στίχους από αυτά τα τραγούδια, δημιουργώντας μια ατμόσφαιρα τόσο μαγική και μοναδική, που είμαι σίγουρη πολλοί θα ζήλευαν.

Επειδή το Σάββατο είναι μία φορά την εβδομάδα μονάχα, εκείνες οι νύχτες επαναλήφθηκαν και επαναλαμβάνονται και άλλα βράδια τις εβδομάδας. Πόσο όμορφο είναι να ταξιδεύεις μέσα από ήχους γνώριμους, δίπλα σε ανθρώπους που αγαπάς, παρατηρώντας την αντίδρασή τους σε συγκεκριμένα μουσικά ερεθίσματα, χαμογελώντας σε ένα τους βλέμμα, σε μια τους κουβέντα, σε έναν τους αναστεναγμό.

Και αυτός ο χειμώνας, κάπως έτσι θέλω να κυλήσει, με στιγμές ζεστές, με ανθρώπους αγαπημένους, με ζεστό καφέ τα πρωινά και συζητήσεις με ποτό τις νύχτες, με μουσική, με όνειρα, με σχέδια για το αύριο, με λαχτάρες που περιμένουν να βρουν τη στιγμή να εκδηλωθούν, με χαμόγελα, με πολλά χαμόγελα, με νύχτες αξημέρωτες και με αγάπη και έρωτα για όσα ζω.

Μικρές νοθείες στ' όνειρο

Ένα ακόμα βράδυ με βρήκε να αδημονώ για τις στιγμές που θα έρθουν, για τις στιγμές που το χθεσινό βράδυ ζωγράφιζα στον καμβά της ζωής μου. Έβαζα χρώματα, πολλά, αρμονικά δεμένα μεταξύ τους, φώτιζα το κάθετί γύρω μου, έδινα ψυχή σε ό,τι άψυχο βρισκόταν πλάι μου και ταξίδευα... ταξίδευα...

Και σαν έφτασε σχεδόν το ξημέρωμα και ξάπλωσα, με δυσκολία κατάφερα να κλείσω τα μάτια μου γιατί οι στιγμές εκείνες που πριν λίγο είχα ζωγραφίσει μέσα μου, ξεπηδούσαν μπροστά μου και διεκδικούσαν τη δική τους θέση στο παρόν μα και στο μετά από λίγες ώρες. Κραύγαζαν και τραγουδούσαν ταυτόχρονα μελωδίες που αιχμαλώτιζαν την απόλυτη σιωπή της αυγής. Βυθίστηκα σε ύπνο λίγες στιγμές αργότερα, έχοντας ζωγραφισμένο στο πρόσωπό μου ένα χαμόγελο ηρεμίας, ασφάλειας και γαλήνης. Είναι ωραία στον παράδεισο, σκέφτηκα.. γιατί μόνο στον παράδεισο μπορείς να νιώθεις τόσα πολλά και τόσο όμορφα συναισθήματα. Σε έναν παράδεισο που είτε εμείς τον φτιάχνουμε επί γης και τρυπώνουμε μέσα κάποιες φορές και ονομάζεται ευτυχία, είτε σε έναν παράδεισο μακριά από την ανθρώπινη υπόσταση κι ας είναι για λίγο...

Από τα "80 μέτρα", που τελικά είναι λίγο περισσότερα...

Το απόψε με βρίσκει να αδημονώ, στο ίδιο δωμάτιο, με όλα γύρω μου στην ίδια θέση. Κρατάω στο χέρι μου το φυλαχτό. Ένα βράδυ πριν από μερικούς μήνες το άγγιξα για πρώτη φορά και αμέσως ένιωσα σαν να ήταν από πάντα δικό μου. Κομμάτι της ψυχής και του κορμιού μου... Το καλοκαίρι πέρασε. Αλήθεια, πόσο γρήγορα! Κι όμως, το κρατάω ακόμη στα χέρια μου σαν από χρόνια να περίμενε να γίνει δικό μου. Το ακουμπώ δίπλα στο μαξιλάρι μου, παρατηρώντας το με ένα μειδίαμα στο πρόσωπό μου. Το βλέμμα χάνεται και πηγαίνει και πάλι πίσω σε εκείνες τις καλοκαιρινές στιγμές της νύχτας, όταν οι ήχοι και οι στίχοι γίνονταν ένα, όταν ένα κοίταγμα ήταν αρκετό για να αποκρυπτογραφήσει όσα η ψυχή κραύγαζε μέσα στο σώμα.

Πόσες στιγμές να μετρήσω; Πόσες στιγμές να ονειρευτώ και πάλι; Πόσες στιγμές να περιμένω να γεννηθούν μέσα από τις σκέψεις, τα θέλω και πόσες τελικά μπορούν να μετουσιωθούν σε πράξεις, σε πνοή, σε ζωή; Και τα όνειρα; Αχ, αυτά τα μαγικά όνειρα που δεν γνωρίζουν τί σημαίνουν τα όρια και δύσκολα διακρίνουν την πραγματικότητα και το εφικτό από την φαντασία και το άπιαστο. Μα όσο ζούμε ονειρευόμαστε, παίρνουμε δύναμη από αυτά, παλεύουμε να τα πραγματοποιήσουμε, λαχταράμε να γίνουμε οι πρωταγωνιστές τους. Κι αν τα νοθεύσουμε λίγο, αν προσθέσουμε κάποιες στιγμές κάτι παραπάνω, πασπαλίζοντάς τα με την αστερόσκονη από τις λαχτάρες μας, δεν πειράζει.. Η ψυχή μας βρίσκει και πάντα θα βρίσκει καταφύγιο μέσα σε αυτά.

Είναι που ονειρεύεται πως φεύγει για ταξίδια
πως μπαίνει μέσα σε παλιές φωτογραφίες
ξέρει αν μπορούσε θα ‘κανε μία απ'τα ίδια
αλλά τι νόημα έχει το όνειρο χωρίς μικρές νοθείες

Πες μου...

Ξέρεις κάτι; Υπάρχουν στιγμές που δεν ξέρω αν όσα κάνω και όσα σκέφτομαι είναι αυτά που οφείλω να σκέφτομαι και αυτά που οφείλω να θέλω. Υπάρχουν σκέψεις, λαχτάρες και Θέλω ανυπέρβλητα, τα οποία είναι 24 ώρες το 24ωρο στο μυαλό μου και με βασανίζουν εντός ή εκτός εισαγωγικών. Το τελευταίο διάστημα προσπαθώ να συγκεντρωθώ σε ό,τι κάνω, μα με δυσκολία τα καταφέρνω. Πάντα μία ή περισσότερες από αυτές τις σκέψεις μπαίνουν μπροστά σε ό,τι κι αν κάνω. Προσπαθώ να διακρίνω αν αυτές μου οι επιθυμίες είναι κάτι που μπορώ να αναβάλω για αργότερα, ή είναι τόσο σημαντικές που πρέπει και οφείλω στον εαυτό μου πάση θυσία να τις ικανοποιήσω.

Μπλέκομαι σε κουβέντες, αόρατες υποσχέσεις, λόγια και πράξεις οι οποίες αχνοφαίνονται και συνεχώς γίνονται ένα με τα δικά μου θέλω. Προσπαθώ άπειρες φορές να διαχωρίσω τις επιθυμίες μου με αυτά που μου δίνονται, είτε σε επίπεδο συζήτησης είτε σε πρακτικό επίπεδο. Πολλές φορές αναρωτιέμαι μήπως κάποια πράγματα που έχουν ειπωθεί, απλώς ειπώθηκαν επειδή τα λαχταρούσα πολύ. Μα όσες φορές κι αν έχω ψάξει, έχω βρει μια ταύτιση, που δεν ανήκει στη σφαίρα της φαντασίας μου.


Άλλες φορές αναρωτιέμαι, γιατί οι λέξεις και τα θέλω, μένουν μόνο στα λόγια και δεν γίνονται πράξεις, αφού αποδεδειγμένα είναι επιθυμίες που θέλουν να μετουσιωθούν σε πράξεις. Γιατί πρέπει να δυσκολεύουμε τη ζωή μας τόσο πολύ; Είναι τόσο μικρή για να την μπερδεύουμε κάνοντάς την κουβάρι από ξεφτισμένα υλικά. Όταν νιώθουμε κάποια πράγματα, πιστεύω πως με όσες δυσκολίες κι αν πρόκειται να συναντήσουμε, οφείλουμε να τα ζήσουμε.

Προσπαθώ να αποστασιοποιηθώ από όσα νιώθω, να τα εξετάσω έξω από εμένα, σαν ένας απλός παρατηρητής, ώστε να μπορέσω να προσδιορίσω τί θα έκανα και πώς θα λειτουργούσα σε δεδομένη περίπτωση. Δε ξέρω αν θα άλλαζα κάτι από όσα μέχρι τώρα έχω κάνει. Το αύριο δε ξέρω πώς θα ξημερώσει. Για ένα πράγμα όμως είμαι σίγουρη. Ό,τι ζω και όπως το ζω, δε θα το άλλαζα με τίποτα. Το πάθος με το οποίο αντιμετωπίζω ό,τι έχω στη ζωή μου, δε θα το μείωνα σε καμία περίπτωση.

Ξέρω πως πολλές φορές πληγώνομαι, ξέρω πως πολλές φορές οι επιλογές μου μπορεί να φέρουν πόνο στη ζωή μου, όμως θα έχω για μια ακόμη φορά ακολουθήσει τις επιθυμίες μου. Δε ξέρω τί μπερδεύεται στην πορεία... δε ξέρω αν από την αρχή θα έπρεπε να είχα ακολουθήσει διαφορετικό μονοπάτι...

Πες μου πού κάνω λάθος...;

Εκτός κανόνων

όλα είναι συνήθεια...μόνο η αγάπη είναι εκτός κανόνα!

Προσπαθώ να βάλω αυτά τα λόγια απέναντί μου από προχθές. Προσπαθώ να μείνω γυμνή μπροστά τους, γδύνοντάς κι αυτά. Όλα τα παιχνίδια αν θέλουμε να θεωρήσουμε πως είναι σωστά, πρέπει να παίζονται επί ίσοις όροις.

Απλώνω το χέρι μου και αγγίζω τη συνήθεια.

Αυτή που κάνει έναν άνθρωπο να κουράζεται, να ασφυκτιά, να την αποστρέφεται. Συνήθεια που κατατρώει κάθετί όμορφο στη ζωή, αφήνοντάς την χωρίς χρώμα, χωρίς οξυγόνο και πνοή. Ένα κουφάρι που προσπαθεί να αναστηθεί. Μάταια όμως.

Με το άλλο χέρι αγγίζω τη συνήθεια.

Εκείνη που αποζητά ένας άνθρωπος, που την αγκαλιάζει και ζει μαζί της. Αυτή τη συνήθεια που κάνει τους ανθρώπους να λένε καλημέρα ανοίγοντας τα μάτια τους και καληνύχτα λίγο πριν τα κλείσουν. Συνήθεια και συντροφικότητα γίνονται ένα, ταξιδεύουν μέσα στον χρόνο, πλέκουν ένα υπέροχο υφαντό και πορεύονται με την ελπίδα πως κάθε μέρα που θα ξημερώνει, θα τους βρίσκει μαζί, ένα.




Και απέναντί μου μένει η αγάπη.

Εκείνη για την οποία μίλησε ο Αριστοτέλης και αποτύπωσε μέσα σε μία πρόταση την έννοιά της: "Η αγάπη αποτελείται από μία ψυχή που κατοικεί σε δύο σώματα." Αυτή η αγάπη που δεν υπόκειται σε κανόνες και σε πρέπει. Η αγάπη που δε γνωρίζει τί σημαίνει υστεροβουλία και ιδιοτέλεια. Η αγάπη που όταν τίθεται το ερώτημα: Γιατί με αγαπάς; δεν βρίσκεις τους λόγους. Απλά υπάρχει για όλα όσα νιώθεις μέσα σου. Για όλα εκείνα που πλαισιώνουν την αγάπη και γνωρίζεις μόνο εσύ. Η αγάπη δεν υπόκειται στη συνήθεια. Είναι εκτός αυτών των ορίων. Και αν κάποιος άθελά του προσπαθήσει να την εντάξει στη συνήθεια, το αποτέλεσμα θα είναι μοιραίο.

~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*

Μη νομίζεις. Ακόμα και απόψε ακροβατώ ανάμεσα σε σκέψεις και θέλω. Προσπαθώ να δω κάτω από αυτήν τη λάμψη των ματιών μου όσα νιώθω. Προσπαθώ να κρατήσω μέσα μου καλά φυλαγμένα όσα λαχταράω. Και να ήξερες μόνο πόσο θέλω μια αγκαλιά να χωρέσει όλα εκείνα που υπάρχουν, όσο βαρύ κι αν είναι το φορτίο της.

Όλα είναι θέμα σωστής στιγμής, πιστεύουν κάποιοι. Ίσως να έχουν δίκιο. Μα τα μάτια λάμπουν όταν είναι κάποιος ευτυχισμένος. Και ακόμα πιο ευτυχισμένος είναι αυτός που μπορεί να τα διακρίνει.

Ανεπαίσθητα και πάλι

Βρέχει πάλι... κι άρχισε ξανά να βρέχει την ώρα που το 1% ήταν ανεπαίσθητο, σχεδόν ξεχασμένο. Μα πάλι έγινε κυρίαρχο κι απόψε.


Επειδή τις τελευταίες μέρες, μοιάζει σαν να έχω ξεχάσει γραμματική, συντακτικό και μαζί με αυτά η έμπνευση έχει πάει περίπατο στη βροχή, ας με βοηθήσει κάποιος να αρθρώσω έστω με λίγες λέξεις όσα υπάρχουν μέσα μου. Ειλικρινά θα του/της ήμουν ευγνώμων. Νιώθω πράγματα μέσα μου, συναισθήματα που άλλοτε βρίσκουν αντίκρισμα και άλλοτε μένουν μόνα τους να αιωρούνται, νιώθω τις λαχτάρες μου, νιώθω την μοναξιά που ίσως έχει έρθει κατ' επιλογήν (νομίζω δηλαδή), αλλά δεν μπορώ να τα αποτυπώσω μέσα εδώ, μέσα στο καταφύγιό μου, στο δικό μου χώρο..

Αν βρείτε κάπου τις λέξεις που έχω χάσει, εδώ είμαι.. ενημερώστε με, γιατί όσα υπάρχουν μέσα μου, μάλλον βροχή καταρρακτώδης θα γίνουν και δε ξέρω πότε θα παρασύρουν τα πάντα στο πέρασμά τους.. Α.. και μαζί με αυτές, ίσως βρείτε και την ανεμελειά που η καθημερινότητα έχει προ πολλού παρασύρει στο διάβα της.

υγ: Αναρωτιέμαι γιατί έγραψα αυτήν την ανάρτηση. Δε ξέρω... ίσως για να δω γραμμένα και επισήμως ότι έχω χάσει κάποια κομμάτια της καθημερινότητάς μου, όπως είναι η αγάπη μου να γράφω όσα ζω και όσα νιώθω κάθε φορά..

υγ 2: Το τραγούδι που ακούγεται με τυλίγει απόψε σαν αγκαλιά...

Πρέπει...

Πρέπει δηλαδή να αποκωδικοποιήσω συγκεκριμένες συμπεριφορές, να συμπυκνώσω στιγμές μέσα σε 10 λεπτά που στην αρχή ήταν 2 λεπτά αλλά κερδίσαμε μια μικρή παράταση, να δω ένα πρόσωπο χωρίς να βλέπω τα μάτια και την έκφρασή τους, να απολογηθώ για κάτι που θεωρείται αυτονόητο, αλλά γέμισα από τύψεις, να ακολουθήσω μια συμβουλή που μόνο πόνο κρύβει μέσα της...

Ναι, αυτά πρέπει να κάνω.

Α.. επίσης πρέπει να ξεριζώσω την καρδιά μου, τα θέλω της και τις λαχτάρες της, να τα πετάξω όλα αυτά μαζί στο καλάθι των αχρήστων, να κλείσω μετά τη σακούλα για να μη βρουν τρόπο να διαφύγουν, να πετάξω στο δρόμο τη ψυχή μου, ή να τη πουλήσω σε τιμή ευκαιρίας, να γεννήσω λαχτάρες και θέλω από το πουθενά, κάτι σαν παρθενογένεση, να πετάξω και ό,τι έχει απομείνει μέσα μου και να μείνω ένα κουφάρι άψυχο, άκαρδο, χωρίς να περιμένω κάτι, χωρίς να προσδοκώ σε κάτι. Να ζω και να αναπνέω τεχνητά, γιατί έτσι πρέπει.


Να χαμογελάω επειδή πρέπει να δείχνω χαρούμενη, χωρίς βέβαια να είμαι, να δουλεύω γιατί πρέπει να έχω τα προς το ζην, να αναγκάζομαι να υπομένω και να σκύβω το κεφάλι σε όσα οι συνθήκες επιτάσσουν , να είμαι σωστή απέναντι στις υποχρεώσεις μου, να σταματήσω να κοιτάω στα μάτια των άλλων προσπαθώντας να καταλάβω την ουσία.

Πρέπει να συνηθίσω τα πρέπει, μου λένε. Πρέπει να προσποιούμαι κάποιες στιγμές και να αντιμετωπίζω τη ζωή όπως μου αξίζει. Πρέπει να προχωρήσω μπροστά... γιατί έτσι πρέπει. Πρέπει να περνάω πάντα καλά... γιατί έτσι πρέπει...

Πρέπει... γιατί έτσι πρέπει... Με ρώτησε κανείς αν θέλω όσα πρέπει;