Άκουσε ...

ΜΠΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΜ....

Η θέα της ζωής

"Η ζωή είναι μια ανηφόρα,
αλλά η θέα της είναι πανέμορφη"

Απόψε δεν έχω κάτι να γράψω δικό μου, μονάχα να παραθέσω αυτήν την υπέροχη παραδοχή. Από τη στιγμή που χθες το βράδυ την άκουσα, κάποια πράγματα μέσα μου έχουν αλλάξει. Ναι, μου λείπουν κάποια βασικά της στοιχεία, αλλά έχω μάθει να αγαπάω και να αγαπιέμαι. Νομίζω πως έχω καταφέρει να διανύσω ένα σημαντικό μέρος αυτής της ανηφόρας και σαν ανταμοιβή είχα και έχω την ευκαιρία, μπροστά στα μάτια μου και τη ψυχή μου να ξετυλίγεται μια υπέροχη θέα, αυτή της ζωής. Τελικά, πόσο μας αλλάζει μια παιδική αγκαλιά...

Καλή εβδομάδα να έχουμε

Η πολυκατοικία

Όχι, δεν πρόκειται για το καλογραμμένο και καλογυρισμένο σήριαλ που προβάλλεται στις τηλεοράσεις μας. Δεν πρόκειται για τους εξαίρετους ηθοποιούς που απαρτίζουν το σκηνικό της πολυκατοικίας, αλλά ούτε και για αυτούς που στη διαφήμιση του σήριαλ κάθονται σε μια καρέκλα κάνοντας ψυχοθεραπεία αναλύοντας τις ημέρες και τους μήνες που έχουν να παρακολουθήσουν το σήριαλ. Πρόκειται για την ψυχοθεραπεία που θα χρειαστώ εγώ με τους γείτονές μου στην πολυκατοικία που ζω δέκα συναπτά και καθόλου ευκαταφρόνητα έτη.

Από πού να ξεκινήσω και πού να καταλήξω με όσα συμβαίνουν; Τί άκουσα μόλις πριν από λίγα λεπτά; Ότι το μπετόν της αυλής μουχλιάζει από το νερό που στάζει από το σωληνάκι του κλιματιστικού. Έλεος δηλαδή!!!!! Πώς μπορεί να μουχλιάσει; Άλλο η πρασινάδα που έχει βγάλει και άλλο η μούχλα... Μη τα κάνουμε όλα ίσα και όμοια. Επειδή κάποιοι δεν έχουν τί να κάνουν όλη τη μέρα μέσα σε ένα σπίτι, ψάχνουν να βρουν αφορμές και να πλάσουν σενάρια επιστημονικής φαντασίας. Αλλά δεν μπόρεσα να συγκρατηθώ και έβαλα τα πράγματα στη θέση τους.

Γύρισα από τη δουλειά, χαρούμενη και με κέφι και άρχισε η κυρία της διπλανής πόρτας, της οποίας παρεμπιπτόντως το μπαλκόνι συγκοινωνεί με το δικό μου που έχω το κλιματιστικό, να μου λέει και καλά πως οι από κάτω του ισογείου έκαναν παράπονα γιατί στάζει το νερό και έχει δημιουργήσει μούχλα στο μπετόν της αυλής. Πέντε χρόνια το νερό στάζει και κανείς δεν έχει πει το οτιδήποτε, φέτος όμως αλλάξαμε τροπάριο. Βέβαια, ευτυχώς είχα ενημερωθεί προ ενός μήνα από τη διαχειρίστρια, πως η γειτόνισσα, ούσα παράξενη, της είχε πει πως το νερό που τρέχει από το σωληνάκι είναι πηγή "μάζωξης κουνουπιών"!!!!! Έτσι λοιπόν, σήμερα, όταν μου είπε η "παράξενη" πως οι από κάτω έκαναν τα παράπονα, την έβαλα στη θέση της. Σεβάστηκα όσο μπορούσα την ηλικία της, αλλά δεν άντεξα. Της τα είπα ένα χεράκι. Όχι βέβαια ότι παραδέχτηκε πως είναι δική της η παραξενιά και όχι τα "υποθετικά" παράπονα άλλων, αλλά λέμε τώρα...

Αυτάααα τα νέα μου για σήμερα. Δεν έχω παράπονο, οι τόνοι και τα "αίματα" ανέβηκαν και ξεθύμανα σαν το μπουκαλάκι από το ασετόν όταν το αφήνεις ανοιχτό.

Σας φιλώ γλυκά...

Θέλω...

Θέλω να γκρινιάξω απόψε. Νιώθω κουρασμένη από την πρώτη κιόλας ημέρα της εβδομάδας!!!

• Θέλω να πάω βόλτα στη θάλασσα (κι ας πέρασα πριν λίγες ώρες από δίπλα της).

• Θέλω άδεια 1 εβδομάδα και να εξαφανιστώ.

• Θέλω να κοιμηθώ και να χουζουρεύω στο κρεβάτι μου μέχρι αύριο το μεσημέρι.

• Θέλω χαμόγελα τριγύρω μου, πολλά - πολλά χαμόγελα.

• Θέλω να κόψω το τσιγάρο (είμαι σε καλό δρόμο, είπα πως δε θα πάρω άλλο πακέτο)

• Θέλω ένα δροσιστικό coctail σαν αυτά που έπινα το καλοκαίρι σε εκείνο το μαγικό νησί.

• Θέλω να σταματήσει αυτή η προεκλογική περίοδος με όλα αυτά τα πάντα ανεκπλήρωτα ¨ΘΑ"

• Θέλω να ξεκινήσει στην Αμερική το Grey's Anatomy Season 6.

• Θέλω να ξυπνήσω αύριο και να πάρω αύξηση και να τα χαλάσω σε shopping therapy

• Θέλω να κάνω ένα μεγάλο party (τα γενέθλιά μου αργούν ακόμα) και να γεμίσω ένα μαγαζί από φίλους και γνωστούς.

• Θέλω να κάνω κοπάνα από τη δουλειά και να πάω να απολαύσω το πρωί τον καφέ μου στην παραλιακή.

• Θέλω να ανανεώσω το blog μου με καινούργιο background και εικόνες αλλά δε ξέρω πώς

• Θέλω μια αγκαλιάααααααα

Ζητάω πολλά;;;

Αναζητούνται στιγμές

Για μια στιγμή που θα μείνει μέσα σου χαραγμένη, χρειάζονται δύο άνθρωποι ή παραπάνω. Πρωταγωνιστές και σκηνοθέτες ταυτόχρονα στο εκάστοτε έργο που η στιγμή καθορίζει. Μια λάθος κίνηση αλλάζει το ρου της ζωής. Μια σωστή κίνηση χρωματίζει τη στιγμή, της δίνει ξεχωριστή οντότητα και παρουσία μέσα στην καθημερινότητά μας και ταυτόχρονα κομβικό σημείο σκέψης και αναπόλησης στο μέλλον. Πασχίζουμε να ζήσουμε στιγμές ευτυχίας, καμιά φορά χωρίς να υπολογίζουμε τίποτα, γνωρίζοντας όμως ότι η ευτυχία κοστίζει ακριβά. Και ποιός άραγε σκέφτεται προκαταβολικά τί θα ακολουθήσει, όταν νιώθει πως η ευτυχία χτυπάει δειλά δειλά την πόρτα του; Αφήνουμε τον εαυτό μας, τη ψυχή μας, το σώμα μας να στροβιλιστεί στου πάθους τα δίχτυα, αφήνουμε ελεύθερη την καρδιά μας να αγαπήσει και να αγαπηθεί χωρίς όρια.

Το ίδιο μπορεί να συμβεί και στις ερωτικές - συντροφικές σχέσεις, μα και στις φιλικές. Δίνεις τον εαυτό σου, δείχνεις με κάθε τρόπο την αγάπη σου με πράξεις μα και με λόγια, εισπράττεις αγάπη και φροντίδα και νιώθεις γεμάτος ως άνθρωπος. Βλέπεις τους φίλους ή/και σύντροφό σου να απολαμβάνει τη φροντίδα και την αγάπη σου και τότε η ευτυχία σου διπλασιάζεται. Τί γίνεται όμως όταν διαπιστώνεις πως οι άνθρωποι που πίστευες μέχρι χθες ότι είναι δίπλα σου, στην ουσία είχαν ημερομηνία λήξης, σαν τα προϊόντα που βρίσκουμε στα σούπερ μάρκετς; Χα... εκεί ακριβώς νιώθεις πως όλα γύρω σου καταρρέουν, ή τέλος πάντων κάπως έτσι. Είναι σαν να νιώθεις να πέφτεις σε ένα μεγάλο λάκκο - παγίδα γεμάτο από λάσπη. Και σε εκείνο το σημείο, συνειδητοποιείς πως όλα όσο τόσο καιρό νόμιζες ή αισθανόσουν, ήταν μια φούσκα.

Δε ξέρω αν για όλα αυτά ευθύνονται οι λάθος επιλογές ανθρώπων ή απλά οι λάθος συγκυρίες. Όσες φορές έχω προσπαθήσει να αναλύσω το συγκεκριμένο ερώτημα μέσα μου και άλλες τόσες που το έχω συζητήσει, δεν κατέληξα πουθενά. Νιώθω σαν να είμαστε τα πιόνια σε μια παρτίδα σκάκι με γύρω μας αμέτρητους πύργους να εμποδίζουν κάθε μας κίνηση. Και όταν καταφέρνουμε τελικά να κινηθούμε στο επόμενο τετράγωνο μας περιμένει άλλος ένας πύργος που καλούμαστε να προσπεράσουμε. Ο βασιλιάς και η βασίλισσα κοιτούν ατάραχοι τις κινήσεις μας, σαν να γνωρίζουν εκ των προτέρων το αποτέλεσμα.

Την επόμενη κίνησή μου δεν την έχω προγραμματίσει. Τα δεδομένα είναι μάλλον συγκεκριμένα, από όσα μπορώ να αντιληφθώ. Όσο κι αν θέλω να εθελοτυφλώ ως προς κάποιες καταστάσεις, ξέρω πως είναι λάθος για το σήμερα. Για το αύριο δε ξέρω. Κανείς δε ξέρει. Απόψε ήθελα συγκεκριμένους ανθρώπους δίπλα μου. Μάλλον εξαφανίστηκαν με αξιωματικούς και ίππους σε μια ξεχασμένη παρτίδα. Άνθρωποι, επιλογές, στιγμές...

Το χρυσό κλουβί

Το βλέπεις; Είναι χρυσό και για την ακρίβεια λευκόχρυσο. Καλογυαλισμένο και φινετσάτο με λεπτομέρειες που θα ζήλευε ο καθένας. Προσπαθείς να το ακουμπήσεις μα μόλις πλησιάζεις το χέρι σου αυτό εξαφανίζεται. Μέσα του ζει μια ψυχή γυμνή. Εσύ μπορεί να τη βλέπεις ντυμένη αλλά στην ουσία είναι ολόγυμνη, όπως όλες οι ψυχές αν καταφέρεις να τις πλησιάσεις. Ζει μόνη της για πολλά χρόνια. Τις περισσότερες φορές θα τη δεις πάνω στην αιώρα της να προσπαθεί να φτάσει το πάνω μέρος από το κλουβί στο οποίο βρίσκεται. Δίνει ώθηση κάθε φορά, ακουμπώντας στο έδαφος με τα πόδια της και κάθε φορά πηγαίνει όλο ψηλότερα. Εκεί περνάει πολλές ώρες από την ημέρα της. Γελάει με τη ψυχή της σε κάθε της προσπάθεια να φτάσει πιο ψηλά. Αποκαμωμένη πια, μετά από πολλές ώρες, αποφασίζει να κατέβει και να κάνει μια βόλτα στον ολάνθιστο κήπο του κλουβιού της.


Λουλούδια και δέντρα, που τόσο καιρό περιποιείται με φροντίδα και αγάπη, είναι η μοναδική συντροφιά της. Περιφέρεται ανέμελη μέσα στο λευκό αέρινο φόρεμά της, αυτό με τις ολοκέντητες άκρες του. Τα μαλλιά της λυτά σα χείμαρροι αγκαλιάζουν το σώμα της και ανεμίζουν στη φθινοπωρινή αύρα του απογεύματος. Κοιτάει τριγύρω της όλα όσα με αγάπη καθημερινά φροντίζει μα νιώθει κάτι να της λείπει. Κάποιες στιγμές εγκλωβίζεται στη σκέψη αυτή, ψάχνοντας να βρει τί πραγματικά είναι αυτό που λαχταράει μα δεν έχει. Μια ξαφνική βροχή διώχνει μακριά τις σκέψεις της. Ανοίγει τα χέρια προσπαθώντας να αγκαλιάσει τον ουρανό για το μοναδικό αυτό δώρο που της χαρίζει, ανοιγοκλείνοντας τα μάτια σε κάθε ψιχάλα που αγκαλιάζει το πρόσωπό της. Και όταν πια κάθε της κύτταρο έχει βραχεί και το φόρεμά της έχει γίνει ένα με τη σάρκα της, επιστρέφει στο μικρό καλύβι που βρίσκεται στο κέντρο του κλουβιού.

Βρεγμένη όπως είναι, με το νερό να λιμνάζει σε κάθε της βήμα, ανάβει δυο κούτσουρα στο μικρό της τζάκι για να ζεστάνει το χώρο και τη ψυχή της που εκείνο το απόγευμα έγινε ένα με τις ψιχάλες. Αποκαμωμένη, κουρνιάζει δίπλα στη φωτιά και παρατηρεί τις φλόγες όπως αγκαλιάζουν τα ξύλα. Νιώθει ένα χέρι αόρατο να αγκαλιάζει τους ώμους της, μια ζεστασιά ξεχωριστή να πλανάται στο χώρο και στο χρόνο. Έτσι γλυκά και μοναδικά όπως αισθάνεται, παραδίδει σώμα και πνεύμα στο Μορφέα, μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες...

Σκόρπιες σκέψεις

Κουρνιάζεις απόψε σε αγκαλιά νοητή
κλείνεις τα μάτια και νιώθεις χέρια να σε σφίγγουν
ένα καβούκι η αγκαλιά που από μέσα δε θέλεις να φύγεις
νιώθεις ζεστά εκεί μα υγρά ταυτόχρονα

Ο χρόνος κυλά και σε φοβίζει
Οι δείκτες του ρολογιού σαν θηρία αρπακτικά
πλησιάζουν να κλέψουν ό,τι υπάρχει, ό,τι ζει ακόμα
νιώθεις τα πάντα να γλιστρούν παρασέρνοντας κι εσένα στο πέρασμά τους

Θα μπορέσεις να κρατηθείς;

Ένα σχοινί τεντωμένο η ζωή
όσο το τραβάς, τόσο αυτό ξεφτίζει
Σαν το τσιγάρο που όσο το καπνίζεις
στάχτη αφήνει πίσω του να σου θυμίζει μόνο
τα δευτερόλεπτα που πέρασαν

Προχωράς, μα ξέρεις που πηγαίνεις;


Ένα χαμόγελο για λίγα λεπτά
σε μια στιγμή να προσπαθείς να φυλακίσεις
εικόνες τόσες που πινέλα δεν μπορούν να χρωματίσουν
αισθήματα που με λέξεις δεν μπορούν να ειπωθούν.

Φθινοπωρινή νύχτα

Θυμάμαι, πριν από πολλά χρόνια, κάθε Δευτέρα πρωί στο σχολείο - κυρίως στις πρώτες τάξεις του Δημοτικού - γράφαμε έκθεση σχετικά με το πως περάσαμε το Σαββατοκύριακο. Σκέφτομαι και χαμογελάω για το άγχος που είχαμε τότε να μπορέσουμε να περιγράψουμε μέσα σε λίγες γραμμές δύο ημέρες γεμάτες από οικογενειακές και φιλικές στιγμές! Πόσο ωραίες και μοναδικές στιγμές ήταν τότε!

Τα χρόνια πέρασαν, μεγαλώσαμε και γίναμε οι περισσότεροι από εμάς ολοκληρωμένοι άνθρωποι. Κάποιοι δημιούργησαν τη δική τους οικογένεια και είναι ευτυχισμένοι, κάποιοι άλλοι δημιούργησαν τη δική τους οικογένεια αλλά διάφοροι λόγοι τους οδήγησαν στο χωρισμό και κάποιοι άλλοι κυνηγούν ακόμη το δικαίωμά τους στην ευτυχία.

Έπιασα αρκετές φορές τον εαυτό μου να σκέφτεται αυτές τις μέρες. Σκέψεις πολλές και αντιφατικές μεταξύ τους, τόσο πολύ αντιφατικές που προσπάθησα κάποια στιγμή να τις βάλω σε μια σειρά, αλλά μάταια. Τις περισσότερες φορές το μυαλό δεν μπορούμε να το ορίσουμε. Ακολουθεί τη δική του πορεία, πόσω δε μάλλον η καρδιά. Παρακολούθησα λίγο την πορεία των σκέψεών μου. Για να είμαι ειλικρινής ήταν αναμενόμενη η πορεία τους. Όσο κι αν θέλησα να τις χαλιναγωγήσω, αυτές συνέχισαν τη δική τους ανεξέλεγκτη πορεία. Νομίζω πως δίκαια υποστηρίζουν κάποιοι πως η πραγματική ελευθερία που έχει ο άνθρωπος είναι να μπορεί να σκέφτεται. Δε θα μπορούσα να πάω κόντρα σε αυτό...

Κυριακή βράδυ απόψε, μετά από ένα Σαββατοκύριακο που πέρασε και κύλησε σαν μια σταγόνα. Το κρεβάτι μου με απόλαυσε τόσο πολύ, που αν είχε στόμα να μιλήσει θα μου έλεγε σίγουρα πως με βαρέθηκε. Ένιωθα τον εαυτό μου ξεκούραστο, αλλά παρ' όλα αυτά κάτι με κρατούσε εκεί και δε με άφηνε να σηκωθώ. Είδα 3 - 4 ταινίες, προσπάθησα να γράψω λίγα λόγια εδώ στο blog, αλλά ήμουν συνεχώς σε μια διαδικασία γραψίματος - σβησίματος... ε και μετά από κάποιο σημείο τα παράτησα και ξανακοιμήθηκα... Απόψε, πιστεύω πως η βροχή που τόσο λατρεύω θα μου κάνει παρέα... Έχεις δοκιμάσει να μοιραστείς μαζί της τα μυστικά σου; Επειδή το έχω δοκιμάσει, σου το συνιστώ ανεπιφύλακτα. Απόψε, όπως και κάθε φορά, θα είναι μοναδική η συντροφιά της..


Σε λίγες ώρες ξεκινά μια καινούργια εβδομάδα. Κανείς δε ξέρει τί μας επιφυλάσσει, μα σίγουρα όλοι μας θέλουμε να είναι γεμάτη από στιγμές ευτυχίας. Άλλωστε η ευτυχία μέσα εκεί κρύβεται, σε στιγμές που καλούμαστε να ζήσουμε με όλη μας τη ψυχή. Καλό θα είναι να μην αγνοούμε όσα συμβαίνουν στην καθημερινότητά μας. Ακόμα και όταν ένα χαμόγελο σχηματίζεται στα χείλη μας, ακόμα και όταν νιώθουμε μια λάμψη στα μάτια μας, ας την ακολουθήσουμε... κάτι έχει να μας δώσει...

Καλή εβδομάδα να έχουμε όλοι μας!

Προτεραιότητες

Τελικά όλα είναι θέμα προτεραιοτήτων σε αυτήν τη ζωή. Από το πιο απλό, μέχρι το πιο σύνθετο. Προτεραιότητα για παράδειγμα κάθε πρωί, είναι να πλένεις το πρόσωπό σου για να ανοίξουν τα μάτια σου, προτεραιότητα είναι να πας τουαλέτα και να τραβήξεις το καζανάκι, προτεραιότητα είναι να βγάλεις τις παντόφλες σου και να βάλεις παπούτσια πριν βγεις στο δρόμο. Προτεραιότητα είναι να ανοίξεις τα mails σου να δεις αν έχεις κάποιο που θα σε κάνει να χαμογελάσεις το πρωί σαν καλημέρα, πριν πέσεις με τα μούτρα στη δουλειά. Προτεραιότητα είναι να πιεις μια γουλιά καφέ πριν αρχίσεις να απαντάς σε επαγγελματικά τηλέφωνα. Προτεραιότητα είναι να πασχίζεις να εξασφαλίσεις τα προς το ζειν, τόσο για τους ανθρώπους που βρίσκονται δίπλα σου, όσο και για εσένα. Προτεραιότητα είναι να θέλεις να βρίσκεσαι με ανθρώπους που αγαπάς και η ψυχή σου μονάχα ξέρει πόσο πολύ λαχταράει να βρίσκεται μαζί τους.

Όλα καλά μέχρι εδώ, σωστά; Τί γίνεται όμως όταν οι προτεραιότητες μπερδεύονται μεταξύ τους; Τί γίνεται όταν δύο προτεραιότητες μεταξύ τους διεκδικούν το ίδιο μερίδιο; Και μη μου πεις πως μπορείς ταυτόχρονα να ικανοποιήσεις και τις δύο, γιατί ακόμη το ανθρώπινο είδος δεν έχει κλωνοποιηθεί από όσο γνωρίζω. Μήπως τελικά κάποια από τις δύο έχει μικρότερη αξία από την άλλη και απλά πιστεύεις λανθασμένα το αντίθετο; Μήπως όλα είναι πιο ξεκάθαρα και απλά εσύ τα μπερδεύεις; Διόλου απίθανο. Έτσι κι αλλιώς πόσες και πόσες φορές έχεις προβεί σε λανθασμένες εκτιμήσεις; Άντε τώρα να μπορέσεις να ταξινομήσεις μέσα στο μυαλό σου τη μεγαλύτερη, ή αλλιώς σημαντικότερη προτεραιότητα, τόσο από τις δικές σου που αφορούν εσένα, όσο και από των ανθρώπων γύρω σου που αφορούν και πάλι εσένα.

Έχω μπερδευτεί... το ξέρω καλά. Ίσως είναι το μόνο που στην πραγματικότητα γνωρίζω. Νιώθω όλα γύρω μου να έχουν φουσκώσει σαν ένα μεγάααααααλο μπαλόνι. Αλήθεια, αν πάρω μια καρφίτσα και το τρυπήσω, το μπαμ που θα ακουστεί από το σκάσιμο, θα είναι μεγάλο; Δεν τολμώ να το δοκιμάσω. Πες το δειλία, πες το όπως θέλεις. Δεν μπορώ να το κάνω. Ίσως γιατί τα όριά μου ακόμη καλά κρατούν.

Γενικότερα είμαι άνθρωπος των ορίων. Τα δοκιμάζω και ταυτόχρονα με δοκιμάζουν. Μοιάζει η σχέση που έχω μαζί τους άκρως ερωτική. Ανέκαθεν τα φλέρταρα και με φλέρταραν ταυτοχρόνως. Βέβαια το ποιός έβγαινε στο τέλος νικητής (αν μπορώ να το πω έτσι) είναι μια άλλη υπόθεση. Μήπως τελικά θα έπρεπε να μη δοκιμάζω τόσο τις αντοχές μου; Μήπως τελικά προτιμότερο θα ήταν να αφήνω κάποιο περιθώριο "ανάσας" για τον εαυτό μου; Αλήθεια, γιατί νιώθω σαν όλα να μοιάζουν με ένα κουβάρι που ενώ έχω βρει την αρχή του, κάπου στη μέση έχουν μπερδευτεί όλα; Σαν να έχει γίνει κουβάρι το ίδιο το κουβάρι... Τί λέω Θεέ μου;

Απόψε, κατόπιν συμβουλής "ιατρού" λέω να κλείσω τα φώτα, να ανάψω ένα κερί, να βάλω ένα ποτό (αυτό δεν μου το είπε ο γιατρός) και να αφήσω το μυαλό να ταξιδέψει. Ίσως κάπου εκεί, σε εκείνο το ταξίδι καταλάβω τις προτεραιότητες... τις δικές μου και των ανθρώπων γύρω μου.

Παραπονιέμαι ε; Κι εσύ, εσύ, εσύ κι εσύ κάθεσαι ακόμα και διαβάζεις όσα γράφω; Ήρωας είσαι...

υγ: Προτεραιότητα γι απόψε, πριν έρθει το βράδυ,
είναι να πετάξω το παγωτό από την κατάψυξη.
Δε θα είναι καλή παρέα...

Σσσσστττ...

Έχεις νιώσει κάποιες στιγμές τη σιωπή να μοιάζει τόσο μοναδικά ελκυστική και ερωτική, μα ταυτόχρονα άλλες στιγμές να μοιάζει τόσο σκοτεινή και επίπονη που τρομάζεις και φοβάσαι;

Κοιτάζεις κατάματα και χάνεσαι σε μια σιωπή που παρασύρει τα πάντα τριγύρω. Ακούς τον ήχο από τις ανάσες να σπάνε ρυθμικά τη σιωπή και νιώθεις σαν να διαπράττεις αμαρτία που χάλασες έστω και λίγο αυτήν τη σιωπή, την ιερή. Παρασύρεσαι στη δίνη των συναισθημάτων και ψάχνεις τρόπους να εκδηλώσεις αν όχι όλα, έστω κάποια από αυτά.

Και ακριβώς σε εκείνο το σημείο, ανακαλύπτεις πως δεν έχεις χρόνο, δεν έχεις τρόπο, μονάχα τη σιωπή, η οποία λειτουργεί ταυτόχρονα ως μέσον και ως αποτέλεσμα. Καταλυτική η παρουσία της. Απαραίτητη, μοναδική. Μα έχεις τόσο πολλά που θέλεις να δώσεις κι όμως δεν μπορείς. Φτάνεις στο σημείο να αισθάνεσαι μικρές εκρήξεις μέσα σου, οι οποίες δεν βρίσκουν τρόπο να φωτίσουν το χώρο γύρω σου και έτσι αρκούνται σε μικρότερης ή μεγαλύτερης διάρκειας σιωπές.


Μήπως τελικά οι σιωπές είναι ικανές να πουν πολλά περισσότερα από όσα μπορούν οι λέξεις;

Είναι από τις μέρες και νύχτες που θέλω η σιωπή να μην ακούγεται. Θέλω ήχους δικούς μου, μοναδικούς, ήχους που θα κάνουν τη σιωπή αυτήν, τη σκοτεινή να απομακρυνθεί... για πάντα...

Απόψε, με ακούς μέσα από τις σιωπές μου;

Μη φύγει το όνειρο καθώς θα σ' αγκαλιάζω

Πώς να χωρέσεις τόσες στιγμές μέσα σε λίγη ώρα; Πώς να μπορέσεις να συρρικνώσεις τα θέλω σου μέσα στο χρόνο που κυλά αδυσώπητα; Ακόμα και τα "πρέπει" μοιάζουν τόσο μικρά... Αλήθεια, πότε τα θέλω θα καταφέρουν να υπερνικήσουν όλα τα υπόλοιπα; Και μη με ρωτήσεις γιατί πάλι ξενυχτάω... Τη νύχτα την λατρεύω. Δεν μπορώ να την αφήσω στην αγκαλιά του Μορφέα. Ο ύπνος μάλλον φτιάχτηκε για άλλους. Όχι για εμένα.


[Έχω ένα τραγούδι μισό.. ίσως είναι το μόνο μισό τραγούδι που έχω ανάμεσα στα χιλιάδες... θα ψάξω να βρω το άλλο του μισό]

Ξέρεις πού θα ήθελα να είμαι τώρα; Στην παραλία... όχι σε αυτή δίπλα στη θάλασσα. Στην άλλην, που μου γνώρισες πριν ακριβώς μία εβδομάδα. Βράδυ Σαββάτου, ξημερώματα Κυριακής.

Γιατί άραγε κάποια όνειρα να βιάζονται τόσο πολύ να επαναληφθούν;

Το τραγούδι που ακούω τώρα λέει ... μη φύγει το όνειρο καθώς θα σ' αγκαλιάζω...

Αλήθεια, τα όνειρα σβήνουν;

Θα έχω ανοιχτά τα μάτια μου και απόψε και αύριο και κάθε νύχτα και μέρα...

Ξέρω πως νόημα δύσκολα θα βγάλει κανείς από όσους διαβάσουν όσα μόλις έγραψα...
Αρκεί που κάποιοι ίσως μπορέσουν να ταξιδέψουν μαζί με τις σκέψεις μου...

Κύκλοι ζωής

Βλέποντας από το μπαλκόνι του γραφείου μου κάθε μέρα την ίδια εικόνα παραλλαγμένη με μικρές πινελιές. Μια ηλικιωμένη κυρία να περνά την ημέρα της μόνη στο μπαλκόνι του δικού της σπιτιού. Κάθε πρωί πίνοντας αμέριμνη το καφεδάκι της παρέα με ένα πακέτο τσιγάρα. Είκοσι μονάδες από αυτά, είκοσι πεντάλεπτα συντροφιάς στη μοναξιά της. Κάθε μεσημέρι απλώνοντας τα ανάλαφρα ρούχα από τη θάλασσα που πέρασε λιγοστές ώρες κοντά της. Και σαν έρχεται το απογευματάκι, ένα ποτήρι με καφέ - παρέα μοναδική και πάλι με κάποιο από τα υπόλοιπα είκοσι τσιγάρα του ίδιου ή διαφορετικού πακέτου συντροφεύοντάς την μέχρι να έρθει η νύχτα.

Πολλές φορές έχω αναρωτηθεί αν υπάρχουν άνθρωποι που νοιάζονται για εκείνην. Ποτέ έως τώρα δεν έχω δει κάποια ανθρώπινη παρουσία δίπλα της. Μόνο άψυχα πράγματα την πλαισιώνουν. Αλήθεια, μήπως τελικά το τραπεζάκι, η καρέκλα και η απλώστρα είναι ικανά να γεμίσουν τις ατελείωτες ώρες μοναξιάς της; Κι όμως, μοιάζει να απολαμβάνει κάθε στιγμή μέσα στην ημέρα της, τουλάχιστον τις ώρες που έχει τύχει να την παρακολουθώ - άσκοπα τις περισσότερες φορές - από τη τζαμαρία στο γραφείο μου.

Ίσως τελικά να έχει βρει το νόημα της ζωής. Ίσως να απολαμβάνει την κάθε στιγμή που η ζωή της χαρίζει, με έναν μοναδικό τρόπο που πολλοί από εμάς, συμπεριλαμβανομένης και εμού, κάποιες φορές αδυνατούμε να ακολουθήσουμε. Υπάρχουν στιγμές που μας χαρίζονται ως δώρο Θεού, στιγμές που μέρες, μήνες, ακόμα και χρόνια ολόκληρα αναζητούμε να ζήσουμε και αντί να τις χαρούμε και να τις απολαύσουμε όσο πιο έντονα μπορούμε, αγωνιούμε για την ακριβώς επόμενη στιγμή, για την επόμενη μέρα που θα ανατείλει, χάνοντας έτσι την ουσία τους, την ουσία της ίδιας της ζωής.

Βλέποντας αυτήν τη γυναίκα σκέφτομαι τον κύκλο της ζωής της που σε λίγα χρόνια θα φτάσει στο τέλος που κάποιοι ορίζουν. Προσωπικά θεωρώ πως τέλος δεν υπάρχει πουθενά και σε τίποτα, ακόμα και όταν έχουμε να κάνουμε με την ίδια τη ζωή. Αστραπιαία περνάει από το μυαλό μου ο δικός μου κύκλος... για να είμαι ακριβής όμως, θα έλεγα οι δικοί μου κύκλοι. Δεν έχει σημασία τί πιστεύω, δεν έχει σημασία τί περιείχε κάθε ένας κύκλος... σημασία όμως έχουν οι άνθρωποι που τους πλαισίωναν. Οικογένεια, φίλοι, γνωστοί, σύντροφοι... Σύντροφοι είπα... Ίσως τελικά να είναι η πιο παρεξηγημένη λέξη και κατ' επέκταση έννοια.

Πριν από κάποια χρόνια, την έννοια του συντρόφου την είχα μέσα στο μυαλό μου με εντελώς διαφορετική μορφή και δομή από ότι αν με ρωτήσεις σήμερα. Έχω καταλήξει στο ότι σύντροφος είναι ο άνθρωπος εκείνος, ο οποίος είναι δίπλα σου σε στιγμές ευτυχίας και δυστυχίας, πόνου και χαράς. Ο άνθρωπος εκείνος, του οποίου η φυσική παρουσία όταν λείπει, νιώθεις να πλανάται γύρω σου και μέσα σου. Ο άνθρωπος εκείνος, ο οποίος σε κάνει να νιώθεις την ευτυχία μέσα από στιγμές απλές, καθημερινές... εκείνος που σε παροτρύνει να κάνεις όνειρα, χωρίς να σου τα ψαλλιδίζει. Αυτός που σου χαρίζει το χαμόγελό του χωρίς να περιμένει να πάρει αντάλλαγμα, που σου δίνει κουράγιο να αντιμετωπίσεις οτιδήποτε κι αν σου συμβαίνει.


Μεγαλώνουμε όλοι μας και συχνά αναθεωρούμε έννοιες και καταστάσεις στη ζωή μας. Όσο ζούμε μαθαίνουμε μέσα από τα λάθη και τα σωστά μας. Όχι τα λάθη και τα σωστά που ορίζουν οι άλλοι για εμάς, αλλά αυτά που εμείς θεωρούμε έτσι ή αλλιώς. Ανοίγουμε νοητούς κύκλους ζωής, γεμίζοντάς τους από ανθρώπους και στιγμές. Κάποιοι κύκλοι είναι μικροί, κάποιοι μεγάλοι... κάποιοι κλειστοί και κάποιοι ζωντανοί και δυναμικοί. Αν με ρωτούσες θα έλεγα πως σημασία έχει οι κύκλοι αυτοί να είναι γεμάτοι από όνειρα και επιθυμίες.

Ένας κύκλος ανοιχτός που σιγά σιγά χρωματίζεται...

Όλα πήγαν καλά...

... και τα καλύτερα έρχονται...

Βράδυ Σαββάτου...

Πόσα τέτοια βράδια Σαββάτου έχουν περάσει... Αλλού να βρίσκομαι και αλλού να θέλω να είμαι. Σε ένα διαμέρισμα τα πράγματα είναι σαφώς περιορισμένα. Σε μια Αθήνα που ό,τι έχει απομείνει από πράσινο καίγεται αυτήν τη στιγμή, σε μια πόλη άδεια που οι περισσότεροι λείπουν απολαμβάνοντας τις τελευταίες στιγμές ξεγνοιασιάς των καλοκαιρινών τους διακοπών.

Πού θα ήθελα να βρίσκομαι; Κάπου κοντά στη θάλασσα, στο σημείο εκείνο που η δύση θα ήταν ορατή, εκεί ακριβώς που ο ήλιος, κατακόκκινος πια, βουτάει με λαιμαργία μέσα στο απέραντο της θάλασσας. Να μπορώ να μυρίζω το ιώδιο και να γεμίζω από οξυγόνο. Να νιώθω το αλάτι να κολλάει πάνω στο σώμα μου. Να μπορώ να κυλιέμαι στην άμμο σαν μικρό παιδί μέχρι το βράδυ... τίποτα να μη με σταματάει. Να μπορώ να γελάω με τη ψυχή μου. Στιγμές ξεγνοιασιάς, στιγμές που τίποτα δε θα σκιάζει τη σκέψη μου.



Και σαν έρθει το βράδυ, να με βρίσκει ακόμα εκεί στην άμμο, δίπλα στη θάλασσα να ακούω το μοναχικό ήχο της σιωπής των κυμάτων. Αυτόν που πολλοί μπορούν να ακούσουν αλλά λίγοι να καταλάβουν. Να νιώθω τη θάλασσα στην άκρη του σώματός μου, σαν το πιο γλυκό φλερτ, εκείνο το πρωτόγνωρο, το μοναδικό.

Αυτό το βράδυ δε ξέρω πού θα με βρει, μα θέλω να το φαντάζομαι κάπως έτσι...

Αξίες ζωής

Είναι από τις νύχτες που ο ύπνος μοιάζει τόσο μακρινός, τί κι αν σε λίγες ώρες θα ξημερώσει και οι στιγμές τις καθημερινότητας θα πάρουν τη θέση τους. Κάθομαι μπροστά στον υπολογιστή μου - παρέα μοναδική που ποτέ δε διαμαρτύρεται για τις ατελείωτες ώρες που μοιραζόμαστε τόσα μαζί. Στις λύπες και στις χαρές μου, στην ξεγνοιασιά και στους προβληματισμούς μου, πάντα φίλος πιστός.

Σκεφτόμουν πριν για τη δύναμη που κρύβει ο καθένας από εμάς μέσα του. Πόσοι άραγε από εμάς γνωρίζουμε το μέγεθός της, ή μάλλον για να είμαι πιο σωστή, πόσοι από εμάς έχουμε μετρήσει την ισχύ της; Οι δυσκολίες που παρουσιάζονται καθημερινά στη ζωή μας σίγουρα μας έχουν φέρει αντιμέτωπους με τον ίδιο μας τον εαυτό. Και όταν αναμετριόμαστε μαζί του δεν μπορούμε να κρύψουμε τίποτα απολύτως, όπως όταν είμαστε γυμνοί μπροστά σε έναν καθρέφτη.

Όλοι μας έχουμε κάποιες αξίες και ιδανικά που πιστεύουμε και κάνουμε τα αδύνατα δυνατά για να έχουν πάντοτε τη θέση που τους αναλογεί. Υπάρχουν άνθρωποι που σε συγκεκριμένες χρονικές στιγμές και καταστάσεις αναγκάστηκαν να ακολουθήσουν έναν συγκεκριμένο δρόμο που κατά γενική ομολογία είναι απαγορευτικός και αποτρεπτικός. Υπάρχουν εκείνοι, οι οποίοι για να περισώσουν κάποια από τα ανώτερα ιδανικά που μπορεί ο ανθρώπινος νους να συλλάβει, ακολουθούν έναν δρόμο που ούτε στον χειρότερό τους εφιάλτη δεν έχουν δει. Ακολουθούν μια συγκεκριμένη πορεία ζωής για να χαρίσουν πνοή σε όσα αξίζουν. Δεν το θέλησαν, μα δεν έχουν άλλη επιλογή.

Δε ξέρω ποιά είναι τα όρια του ανθρώπου και αν υπάρχουν, αν και σίγουρα θα υπάρχουν. Δε ξέρω αν πρέπει να μπαίνουν κάποια όρια σε αυτές τις περιπτώσεις που ο καθένας από εμάς παλεύει με όσα αποθέματα δύναμης του έχουν απομείνει για όσα αξίζουν σε αυτήν τη ζωή. Ίσως κάποιοι να πιστεύουν πως καλό θα ήταν, παντού και πάντα να υπάρχει η λεγόμενη διαχωριστική γραμμή, οριοθετώντας έτσι το "μπορώ" και το "πρέπει". Και όταν παραβαίνουμε τα πρέπει για τα ιδανικά και τις αξίες της ίδιας της ζωής; Όταν για να κάνεις ένα καλό αναγκάζεσαι ταυτόχρονα να πράξεις και ένα κακό, τί γίνεται; Ξέρω... αντιφατικές έννοιες, αντιφατικές καταστάσεις, μα έτσι δεν είναι η ζωή μας; Παντού δε συνυπάρχουν και οι δύο όψεις;

Τελικά υπάρχει παράδεισος; Και αν υπάρχει ποιοι βρίσκονται εκεί; Αυτοί που έζησαν και έφυγαν χωρίς να έχουν κάνει κακό σε κανέναν, ζώντας μια ζωή συμβατική καταναλώνοντας ότι περίσσευε, ή όσοι πάλεψαν για όσα πίστεψαν περισσότερο και από την ίδια τους τη ζωή ακολουθώντας μια πορεία που πολλοί μπορεί να χαρακτηρίσουν ως λανθάνουσα;

Μήπως τελικά ο παράδεισος και η κόλαση βρίσκεται εδώ;

Ταξ- ίδια ζωής

Ψάχνοντας χρώματα ανάμεσα στο άσπρο και στο μαύρο.

Αναζητώντας μια μικρή ηλιαχτίδα
που θα φωτίσει τη στιγμή εκείνη.

Δεν έχει σημασία το μέρος μα ούτε και το τέλος.

Τέλος δεν υπάρχει.

Μονάχα συνέχεια με άλλη μορφή.

Σημασία έχει το ίδιο το ταξίδι.

Και υπάρχει κάπου ανάμεσα.

Στους ήχους - στις σιωπές,

στις εικόνες - στο σκοτάδι,

στο χθες - στο σήμερα και στο αύριο,

στο άγγιγμα - στην έλλειψη.

Μη σταματάς... προχώρησε παρακάτω...

Κύκλους κάνω...

Προσπαθείς να προσδιορίσεις το απροσδιόριστο και πάντα νιώθεις πως πέφτεις σε ένα μεγάλο λάκκο από λάσπη ανήμπορος να βγεις στην επιφάνεια. Κάνεις προσπάθεια να εξωτερικεύσεις όσα νιώθεις και βρίσκεις μπροστά σου έναν πελώριο τοίχο, τον οποίο πριν από λίγο καιρό είχες γκρεμίσει με ιδιαίτερα φιλότιμες προσπάθειες.


Μήπως τελικά απλά το νόμισες αυτό; Μήπως ήταν απλώς μια ιδιαιτέρως μεγάλη προσδοκία σου; Και μετά στροβιλίζεσαι γύρω από εσένα, έξω από εσένα, χωρίς αρχή και τέλος, σαν να προσπαθείς να οριοθετήσεις την αρχή και το τέλος ενός κύκλου. Και προσπαθείς ξανά και ξανά, ενώ ξέρεις εκ των προτέρων ότι κάτι τέτοιο δεν είναι εφικτό. Κι όμως δε σταματάς. Και νιώθεις κάποιες στιγμές, πως όσος χρόνος κι αν έχει περάσει, βρίσκεσαι στο ίδιο σημείο, όντας ανίκανη να κάνεις ένα βήμα παραπέρα, ένα βήμα που θα σε φέρει πιο κοντά στον άλλον, ένα βήμα που θα αλλάξει τα πάντα, ένα βήμα που θα σας φέρει πιο κοντά. Κι όμως, δεν το έχεις ακόμη καταφέρει, όχι γιατί δεν το έχεις τολμήσει, αλλά γιατί όλα μοιάζουν να συνωμοτούν εναντίον.

Τελικά τί φταίει;

Στιγμές για μοίρασμα...

Στιγμές που το σπίτι μοιάζει με πλατεία χωρίς τις φωνές και τα γέλια των παιδιών

Στιγμές που κοιτάς γύρω σου και κάτι σου λείπει

Στιγμές που αποζητάς μια αγκαλιά μα σου λείπει αφόρητα

Στιγμές που θέλεις να νιώσεις ένα χαμόγελο απέναντί σου

Στιγμές που όλα τα θέλω σου γιγαντώνονται και είναι έτοιμα να σε πνίξουν

Στιγμές που η σιωπή είναι τόσο δυνατή ώστε να μην την αντέχεις

Στιγμές που λαχταράς να μοιραστείς ακόμα και την παραμικρή λεπτομέρεια της μέρας που πέρασε

Στιγμές που πνίγεις το δάκρυ μέσα σου

Στιγμές που θέλεις το ξημέρωμα να σε βρει σε μια καρέκλα ακούγοντας τη μουσική που λατρεύεις

Στιγμές που θέλεις να απολαύσεις την Αυγουστιάτικη πανσέληνο δίπλα στη θάλασσα μα λείπει ο άνθρωπος που θέλεις να τη μοιραστείς μαζί του


Απόψε, ελπίζω να βρεθώ πάνω σε μια μηχανή με τα χέρια ανοιχτά να κυνηγάω τα άστρα

Απόψε, ελπίζω ΕΣΥ να δεις το ολόγιομο φεγγάρι από το μπαλκόνι σου, ακούγοντας το δικό σου τραγούδι για το φεγγαρόπαιδο

Απόψε...

*** το τραγούδι δεν είναι τυχαίο...

Περί εμπιστοσύνης...

Δύσκολη και άκρως εύθραυστη έννοια η εμπιστοσύνη. Όσο δύσκολα την κατακτάς, τόσο εύκολα τη χάνεις. Αρκεί ένα ή έστω αρκετά επαναλαμβανόμενα γεγονότα για να σε οδηγήσουν στην έλλειψή της.


Τώρα θα μου πεις, τί έπαθες Τρίτη βραδάκι, αρχές Αυγούστου, μέσα στο κατακαλόκαιρο και ασχολείσαι με την εμπιστοσύνη; Μήπως σε τσίμπησε μύγα τσε - τσε; Μήπως είσαι πολύ κουρασμένη και απηυδισμένη από τη δουλειά σου; Μήπως έχεις ανάγκη να βγεις μια βολτίτσα έξω, να σου φυσήξει λίγο ο αέρας, ο οποίος είναι είδος προς εξαφάνιση; Μήπως χρειάζεσαι επειγόντως το β' ημίχρονο των διακοπών σου;

Μπορεί να χρειάζομαι όλα τα παραπάνω, μπορεί να με τσίμπησε και η μύγα τσε - τσε, το θέμα είναι πως απόψε θέλω να γράψω δυο λόγια, άντε 1002 για το θέμα της εμπιστοσύνης. Έτσι μου ήρθε απόψε και θέλω να το αναλύσω. Έτσι κι αλλιώς, λίγοι και καλοί διαβάζουν όσα γράφω και ακόμα λιγότεροι αφήνουν τα σχόλιά τους. Επομένως, δε βλάπτω κανέναν. Ξέρω, ξέρω... Θα αναρωτιέστε όλοι : Ποιός πείραξε την Υάδα και έχει φορτώσει; Μπααα... κανένας δε με πείραξε. Καλά είμαι. Τί; Δε με πιστεύετε; Ε δε μπορώ να αποδείξω κάτι παραπάνω. Αρκεστείτε σε όσα σας είπα.

Πού είχα μείνει; Α, ναι. Στην εμπιστοσύνη. Μια τόσο μικρή λέξη και ταυτόχρονα τόσο δύσκολα να μπορέσει να διαρκέσει μέσα στο χρόνο. Γιατί σίγουρα όλοι μας έχουμε προσπαθήσει και έχουμε κατακτήσει την εμπιστοσύνη κάποιων ανθρώπων γύρω μας, σίγουρα κάποιες φορές με δυσκολία - όντας καχύποπτα πλάσματα όλοι μας - κάποιες άλλες φορές πιο εύκολα. Το θέμα όμως είναι τί γίνεται μετά από αυτήν την κατάκτηση.

Αδιαμφισβήτητα, η εμπιστοσύνη που νιώθουμε για τους γύρω μας, είναι μια δυναμική κατάσταση, η οποία μπορεί να μεταβληθεί (είτε να καταρρεύσει, είτε να ενδυναμώσει), ανάλογα με τη συμπεριφορά μας. Όταν κάποιος μας εμπιστεύεται, όταν κάποιος πιστεύει όσα λέμε και πράττουμε και ξαφνικά μια μέρα ή έστω μια νύχτα, ανακαλύπτει πως του πουλούσαμε φούμαρα για μεταξωτές κορδέλες, τότε σίγουρα η εμπιστοσύνη που ένιωθε κλονίζεται και τις περισσότερες φορές καταρρέει.


Σε αυτές τις περιπτώσεις οι "γιατροί" συνιστούν ψ-υ-χ-ρ-α-ι-μ-ί-α. Βεβιασμένες κινήσεις, κινήσεις πανικού και εν βρασμώ ψυχής, δεν οδηγούν σίγουρα πουθενά. Ο καλύτερος και ταυτόχρονα ενδεδειγμένος τρόπος αντιμετώπισης μιας τέτοιας κατάστασης, είναι η συζήτηση. Βέβαια, πόσο ψύχραιμα μπορείς να κάνεις μια συζήτηση, όταν ξέρεις ή έστω έχεις κάποιες ενδείξεις πως ο άνθρωπος που έχεις δίπλα σου (είτε αυτός είναι ερωτικός σύντροφος, είτε φίλη/φίλος, είτε συγγενής) σου λέει ψέματα, ή δεν μπορεί να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων, γιατί ως γνωστόν, η εμπιστοσύνη δεν έχει να κάνει μονάχα με το θέμα της ειλικρίνειας. Κι όμως, μπορούμε να βρούμε τη ψυχική ηρεμία να αντιμετωπίσουμε μια τέτοια κατάσταση. Όλα τα μπορεί ο άνθρωπος, έχει πει κάποιος σοφός (μη με ρωτήσετε ποιός, δε θυμάμαι...)

Το πιο δύσκολο σε τέτοιες περιπτώσεις είναι όταν έχεις επιδείξει πλήρη εμπιστοσύνη στο πρόσωπο ενός ανθρώπου και κάποια στιγμή το εκμεταλλεύεται. Σαν πρώτο συναίσθημα είναι το λεγόμενο "πέφτω από τα σύννεφα". Αμέσως μετά έρχεται η απογοήτευση σε συνδυασμό με δεκάδες ερωτηματικά του τύπου, "τί έφταιξε, τί έκανα λάθος", συνοδευόμενα από πολλά πώς και γιατί. Ακολουθεί μια ή και πολλές εκρήξεις εκ των έσω, οι οποίες τις περισσότερες φορές καταλήγουν σε δακρύβρεχτες σκηνές, φωνές και ενίοτε υστερίες. Καλό θα ήταν, πριν από το τελευταίο στάδιο, να έχει υπάρξει ένα είδος συζητήσης με το εν λόγω άτομο, ώστε να γίνει προσπάθεια να ξεκαθαρίσει η κατάσταση. Δύσκολο μεν, αναγκαίο δε.

Ίσως μέσα από τη συζήτηση και το διάλογο, αντιστραφούν τα όσα πιστεύαμε και το κυριότερο αποκατασταθεί η αλήθεια. Γιατί ως γνωστόν - κάτι που ακολουθώ πιστά στη ζωή μου - καλύτερα μια αλήθεια που θα σε σκοτώσει, παρά ένα ψέμα που θα σε στείλει στον έβδομο ουρανό.

Αυτά είχα να πω απόψε. Αν καταλάβατε, καλώς κάνατε και καταλάβατε. Αν πάλι όχι, μη δίνετε ιδιαίτερη σημασία στα λεγόμενά μου - μάλλον στα γραφόμενά μου. Με πιάνει ώρες - ώρες και ό,τι μου έρχεται στο μυαλό, θέλω να το καταγράφω.

Αυτάαα... και άλλα πολλά με την Υάδα, απόψε (κλόπυραιτ από παλιά εκπομπή)

υγ: Όσο για το τραγούδι που ακούγεται, το ακούω κάαααθε μέρα το τελευταίο διάστημα και είπα να το μοιραστώ μαζί σας - Eric Clapton - Layla. Θα έχετε καταλάβει τον έρωτά μου για τέτοιου είδους μουσική... φαντάζομαι δε χρειάζεται να αναλύσω κάτι περαιτέρω...

Χωρίς τέλος

Λένε πως όσο πιο μακριά - και όχι απαραιτήτως ως προς την απόσταση - είναι κάποιος, τόσο πιο πολύ σου λείπει, τόσο πιο πολύ συνειδητοποιείς όσα νιώθεις για εκείνον.

Μια Κυριακή από αυτές που πέρασαν, μια Κυριακή που το ξημέρωμά της βρήκε δυο ανθρώπους να μιλάνε σε ένα μπαλκόνι και πίσω το χάραμα να ξεπροβάλλει δειλά - δειλά αγκαλιάζοντας κάθε τους συζήτηση, χαμόγελα και ευτυχία ήταν ζωγραφισμένα τόσο αρμονικά στο πρόσωπό τους. Λιγοστός ύπνος, μόνο για να περάσουν κάποιες ώρες χωριστά και το κορμί να πάρει και πάλι την κανονική του μορφή και ένα απόγευμα γεμάτο από ήχους και εικόνες δικές τους. Μόνο δικές τους. Από αυτές που οι δυο τους ήξεραν να σκηνοθετούν και ταυτόχρονα να πρωταγωνιστούν. Χωρίς επιτηδεύσεις, χωρίς υποσχέσεις, μόνο με τη ψυχή και τα θέλω τους.

Το κουδούνι χτύπησε και το σπίτι γέμισε από την παρουσία του. Δυο χαμόγελα και ένα φιλί στα χείλη ήταν αρκετό για να γίνει το απόγευμα της Κυριακής τους ξεχωριστό, όπως κάθε απόγευμα ή κάθε βράδυ τους. Πόσο μοναδικό είναι να μπορείς να κοιτάς τον άλλον κατάματα και ένα βλέμμα μονάχα να είναι αρκετό για να συνειδητοποιήσεις πως δίπλα σου έχεις όλα όσα η καρδιά και το μυαλό σου λαχταρούν!

Ένα απαλό άγγιγμα στο χέρι, μια επιτακτική ανάγκη δύο ζευγάρια μάτια να κοιτιούνται συνεχώς και μια αγκαλιά που λαχταρούσε να δοθεί ώρες πριν. Δυο ποτήρια, το ένα με ούζο και το άλλο με μπύρα άγγιζαν τα χείλη των δύο αυτών ανθρώπων. Εκείνη τη μέρα δεν έπιναν το ίδιο, μα ένιωθαν το ίδιο. Λένε πως τα αντίθετα έλκονται. Μα δε συμβαίνει το ίδιο ανάμεσα στους ανθρώπους. Δεν επιλέγουν ή δεν αποφασίζουν να συνυπάρξουν με κάποιον ή κάποιαν που είναι εντελώς αντίθετος/η με εκείνους, αλλά με αυτόν τον άνθρωπο που τους συμπληρώνει.



Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με τους δύο αυτούς ανθρώπους που το απόγευμα εκείνης της Κυριακής τους βρήκε αγκαλιασμένους. Αχόρταγες ματιές, πάθος που πλημμύριζε κάθε τους κύτταρο, φιλιά που ξανά δεν είχαν νιώσει και έρωτας... αυτός ο αχόρταγος, ο πρωτόγνωρος, ο λυτρωτικός, ο συνειδητοποιημένος, αυτός που σε σηκώνει στα ουράνια και σε αφήνει εκεί να τον νιώσεις μέχρι την πιο μικρή του λεπτομέρεια. Και οι δυο τους το ζούσαν τόσο έντονα. Δεν άφηναν περιθώριο στις ανάσες τους, δεν άφηναν κενό στα σώματά τους, δεν άφηναν στιγμή να περάσει χωρίς να ζήσουν όπως τους άξιζε. Ναι, αυτοί οι δύο άνθρωποι είναι ερωτευμένοι. Και όχι μόνο ερωτευμένοι, μα αγαπάει ο ένας τον άλλον.

Λένε πως έρωτας είναι αυτό που νιώθεις και αγάπη είναι αυτό που δείχνεις με πράξεις. Και κάθε στιγμή και τα δύο αυτά επιβεβαιώνονταν ανάμεσα στους δύο ανθρώπους. Κάποιες συνθήκες τους ανάγκασαν να περιορίσουν το όνειρό τους, όχι να το σταματήσουν. Και εκείνος, δε θα ξεχάσει ποτέ τα λόγια της, που όσο μακριά της κι αν βρίσκεται αυτή τη στιγμή, ηχούν ακόμη στα αυτιά του, με εκείνη τη μοναδική φράση της που πάντα λαχταρά να ακούει:

- Να σου πω;
- Να μου πεις!
- Νιώθω πως εμείς οι δύο δεν έχουμε τελειώσει ακόμα. Δεν υπάρχει τέλος σε τίποτα. Υπάρχει απλά συνέχεια με άλλη μορφή. Και όταν όλα θα είναι πιο ξεκάθαρα, θα συνεχίσουμε από εκεί που είχαμε σταματήσει. Νιώθω πως εμείς οι δύο έχουμε τόσα πολλά ακόμα να ζήσουμε... Μια ζωή που δεν προλάβαμε να ζήσουμε...
- ...

Παρασκευή 24/7/2009... Galleraki

Την προηγούμενη εβδομάδα σε ένα νησί που λάτρεψα. Λίγο πριν το ξημέρωμα, σε ένα πολύ μικρό μαγαζάκι, που αν έβγαινες αριστερά από τη μικρή του πόρτα, θα έβλεπες τη θάλασσα μπροστά σου που απλωνόταν αχόρταγη. Ήθελα να νιώσω το βλέμμα σου όταν άκουγες αυτό το τραγούδι. Το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να ζητήσω από τον Dj το συγκεκριμένο αγαπημένο τραγούδι. Ένα μικρό χαρτάκι από τσιγάρα ήταν αρκετό. Πάτησα το play στην φωτογραφική μηχανή και το video ξεκίνησε να γράφει...

Το μαγαζί το λάτρεψα, όσο εσύ...

Επιστροφή

Πέρασαν οι μέρες. Πόσο γρήγορα αλήθεια έφυγαν μακριά...

Το σπίτι, γνώριμο λημέρι που μέχρι πριν από 10 περίπου μέρες η νύχτα φιλοξενούσε τις ομορφότερες στιγμές του 24ωρου. Από χθες το βράδυ η νύχτα είναι διαφορετική. Άκρως ήρεμη, σχεδόν δίχως πνοή, δίχως τα γέλια, τα δάκρυα και τους ήχους που γέμιζαν τις στιγμές της πριν από λίγες μέρες. Μια απότομη μοναξιά ένιωσα μπαίνοντας μέσα, μια μαχαιριά να σκίζει το στήθος μου. Απέφυγα να περάσω από το σαλόνι... μηχανισμοί αυτοάμυνας βλέπεις. Μα σήμερα το απόγευμα δεν μπόρεσα να το αποφύγω. Υπολείμματα στάχτης πάνω στο τραπέζι, δυο μπουκάλια ποτού να στέκονται περιμένοντας την επόμενη φορά να αδειάσουν, κεριά μισοτελειωμένα. Και δίπλα ακριβώς η καρέκλα. Την αγγίζω, απαλά, σχεδόν τρυφερά. Την ανασηκώνω και βλέπω αυτό που μου λείπει περισσότερο από όλα.

Ένα δάκρυ κύλησε και μετά έγινε ρυάκι...

Ναι, απόψε μου λείπουν πολλά, μα περισσότερο από όλα μου λείπουν όσα σημαίνουν αυτές οι δύο λέξεις που έχεις γράψει κάτω από εκεί: "Δικός σου"

Πηγή φωτογραφίας : http://dibanegar.blogspot.com

Longing for ...

Επιτέλους έφτασε η στιγμή, να βάλω ό,τι πιο ανάλαφρο έχω, από ρούχα, μέχρι διάθεση και να εκδράμω σε ένα νησί. Παίρνω μαζί μου βλέμματα που με γεμίζουν με οξυγόνο και κρατάω μέσα μου στιγμές ευτυχίας, πλημυρισμένες από χαμόγελα δικών μου ανθρώπων.

Εις το επανιδείν...
να προσέχετε τους εαυτούς σας

Waiting for...

Περιμένοντας τί ακριβώς; Μια ζωή θυμάμαι τον εαυτό μου να περιμένει. Αποφάσεις άλλων, αποφάσεις που ορίζουν άλλους μα ταυτόχρονα ορίζουν εμένα την ίδια. Γιατί αφήνω έτσι τον εαυτό μου να εξαρτάται από άλλους; Γιατί τα έχω κάνει έτσι σκ...; Και σαν να μην έφτανε αυτό, ξέρω περίπου και τί περιμένω. Όχι, δεν είμαι παπατρέχας, ούτε έχω μαντικές ικανότητες. Απλά όταν από την αρχή υπάρχουν κάποια Χ δεδομένα, τότε και αυτά τα Υ που περιμένω είναι συγκεκριμένα. Θα μου πεις βέβαια, γιατί κάθεσαι και σκας και περιμένεις. Έλα μου ντε. Μήπως με κατατρέχει ένα είδος ηττοπάθειας; Έτσι μου είπες... μήπως έχεις δίκιο;




Έχω φτάσει σε σημείο να θεωρώ άκρως μαζοχιστική την τάση που έχω. Και το χειρότερο όλων είναι πως σε αυτήν την ηλικία δύσκολα να αλλάξω. Αν γυρίσει ανάποδα η γη και σταματήσει η σελήνη να είναι δορυφόρος της, τότε ίσως κι εγώ να σταματήσω. Ψάχνω να βρω τί πραγματικά φταίει, που έχω κάνει λάθος... αλλά μάταια. Ίσως και να εθελοτυφλώ. Αφήνω τον εαυτό μου και αυτοκαταβάλλεται. Πόσο δίκιο έχει η ... .

Γράφω και σβήνω συνέχεια. Έχω τόσα πράγματα μέσα μου, τα οποία αν τα βγάλω ίσως δεν κάνουν σε μένα την ίδια καλό.

Να αλλάξω λίγο θέμα; Θα επανέλθω και θα καταλάβεις πως δεν υπάρχει σειρά σε όσα απόψε θα γράψω. Τη Δευτέρα που μας πέρασε, απόλαυσα μια συναυλία τόσο εκπληκτική, που ακόμα και οι καλύτερες των προσδοκιών μου δεν κατάφεραν να την αγγίξουν. Ένας Βασίλης Παπακωνστανίνου, που όσα κι αν γράψω για αυτόν, θα είναι απειροελάχιστα... Και ένα συγκρότημα σαν τους Scorpions που όμοιό τους δε θα υπάρξει ποτέ. Η παρέα ήταν κάτι παραπάνω από μοναδική. Ματιές που ανταλλάχτηκαν σε συγκεκριμένα τραγούδια που αντίστοιχες αλήθεια δεν έχουν καταγραφεί μέσα μου. Και μετά τη συναυλία, ταχύτητα σε λεωφόρους που αγγίζουν το κόκκινο. Ένα ροκ μαγαζί σε μια άλλη λεωφόρο που ο χρόνος σταματάει. Μια απόδραση πέρα από κάθε λογική, που χρειαζόταν μόνο ένα ναι για να γίνει. Κι όμως κάποια πρέπει τη σταμάτησαν. Δόθηκαν υποσχέσεις που δεν ξέρω αν θα τηρηθούν, βέβαια όχι από την πλευρά μου... Και μετά ανασκόπηση των όσων ζήσαμε με τα αντίστοιχα videos... και ένας ύπνος λυτρωτικός... λίγων ωρών, αλλά πολλών συναισθημάτων...

Πλησιάζουν οι μέρες των διακοπών, τις οποίες τις περιμένω όσο τίποτε άλλο. Χμμμ... μάλλον για να μην κοροϊδεύω τον εαυτό μου, τις περιμένω, αφού πρώτα μου ανακοινωθούν κάποιες αποφάσεις, κάποιες επιλογές... άλλων... για μένα... Και μετά, ειλικρινά, όποιες κι αν είναι αυτές, θα εξαφανιστώ... για 10 μέρες θα υπάρχω για έναν ήλιο, για μια ξαπλώστρα και για νύχτες αξημέρωτες με αλκοόλ και ξενύχτι - με τον άνθρωπο εκείνον που προσπαθεί εδώ και χρόνια να μου βάλει μυαλό, αλλά μέχρι σήμερα δεν τα έχει καταφέρει - την κολλητή μου. Δεν το έχω ξανακάνει για τόσο χρονικό διάστημα, μα φέτος μοιάζει με επιτακτική ανάγκη. Όχι μόνο για όσα συμβαίνουν τον τελευταίο 1,5 μήνα, αλλά για όλη τη χρονιά.

Να επανέλθω στα προηγούμενα; Ξέρεις τί νιώθω; Πώς όσες στιγμές ευτυχίας κι αν νιώσω, πάντα ένα αδιόρατο τέλος προσμένει να μου τις σταματήσει. Λένε κρατάει λίγο η ευτυχία... Αλήθεια; Και γιατί αυτό συμβαίνει σε λίγους; Είναι από τις νύχτες που θα ήθελα να ήμουν πάνω στη μηχανή σου πηγαίνοντας στο πουθενά με το γκάζι πατημένο μέχρι εκεί που δεν πηγαίνει άλλο... Η ίδια η ζωή δεν είναι μια τρέλα; Εγώ γιατί να λείπω από αυτήν;

Ξέρω απόψε σας μπέρδεψα... μπορεί να μην καταλάβατε και τίποτα από όσα έγραψα, αλλά δεν μπορούσα με τίποτα να βάλω τις σκέψεις μου σε μια σειρά. Και μόνο που κατάφερα να αποτυπώσω με κάποιον τρόπο όσα νιώθω, είναι πολύ, ειδικά γι' απόψε... που ο χρόνος έχει σταματήσει να προχωρά μπροστά, περιμένοντας...

Αλήθεια, μπορεί να έρθει και να μείνει; Αρκεί μονάχα να μείνει...

La vie est belle...

...έτσι λένε, έτσι πιστεύω κι εγώ. Με βροχή, με ήλιο γεμίζω στιγμές, αλλάζω διάθεση, ζω..




Απόψε θα πιω κάτι παραπάνω και για εσάς, κάτι κόκκινο.. έντονο, γεμάτο πάθος.. όπως η ζωή

Εις υγείαν λοιπόν

Pieces...

Ναι, κάτι περιμένω. Κάτι προσδοκώ. Κάτι ελπίζω. Πάντα έτσι έκανα. Κοιτάζω γύρω μου και έχω τόσους ανθρώπους και αμέσως την επόμενη στιγμή νιώθω πως δεν έχω κανέναν. Ακούω τραγούδια, πλάθω εικόνες, γνωρίζω εμένα έτσι όπως δε με ήξερα ποτέ. Μοιράζομαι δειλά δειλά κομμάτια μου που δεν είχα τολμήσει στο παρελθόν να κάνω. Δε ξέρω με ποιόν τρόπο. Το μόνο που ξέρω είναι πως με βρίσκω κάπου εκεί μέσα.


Μαθαίνω να κοιτάζω στα μάτια, μαθαίνω να βουτάω σε αυτά που πρέπει και ταυτόχρονα σε αυτά που δεν πρέπει. Ισορροπίες κατακόρυφες. Επιλογές δύσκολες που η λογική επικρίνει. Και πότε ακολούθησα τη λογική για να το κάνω και τώρα; Τέσσερα χρόνια πέρασαν στη σιωπή. Έβαζα τα πρέπει μπροστά. Δράση και αντίδραση τέντωναν το σχοινί και με καλούσαν στο δικό τους χορό. Αυτόν που από τη μία με έσπρωχνε σε όσα ένιωθα και από την άλλη με απομάκρυνε. Και το αποτέλεσμα; Έχασα στιγμές, έχασα κάποια χρόνια και τώρα προσπαθώ να τα καλύψω. Με ποιόν τρόπο; Καλύπτονται τέτοιου είδους κενά; Ξέρεις τί νιώθω να έχω δίπλα μου; Tη συνείδηση όσων κάνω. Μέχρι πριν από λίγο καιρό ήταν κάτι άγνωστο. Βέβαια, θα μου πεις, όλα όσα κάνεις τώρα είναι συνειδητοποιημένα; Αν η λογική ταυτίζεται με την συνείδηση, μάλλον όχι. Δεν έχει σημασία νομίζω. Ή μήπως τελικά έχει;

Σήμερα, βρήκα ένα ακόμη κομμάτι από το παζλ μου...

Bubbles of Nothing

Eδώ και αρκετές μέρες, ψάχνω λέξεις, φράσεις να ταξιδέψουν συγκεκριμένες εικόνες. Δυσκολεύομαι να βρω. Δυσκολεύομαι να τις αποτυπώσω με αυτόν τον τρόπο. Δε ξέρω τί φταίει. Μπορεί τίποτα, μπορεί και πολλά. Στιγμές που νιώθω τον εαυτό μου ευτυχισμένο και ταυτόχρονα κάτι του λείπει. Ανικανοποίητο ον ο άνθρωπος, λένε. Θα συμφωνήσω. Δεν ξέρω αν είναι θέμα επιλογών, δε ξέρω αν είναι θέμα συγκυριών.. πολλά δε ξέρω τελικά και το βασικότερο δε ξέρω αν ποτέ θα μάθω. Στιγμές σιωπής, υπόκοφης σιωπής θα έλεγα, στιγμές γεμάτες ήχους και γέλια, στιγμές που μόνο το κύμα ακούγεται. Και όμως, σε όλες αυτές, όσο αντιφατικές και διαφορετικές κι αν είναι, υπάρχει ένα κομμάτι που λείπει. Πάντα.




Ελπίζω να καταλάβατε τί ψάχνω. Αν πάλι δεν καταλάβατε, δεν πειράζει, γιατί ούτε κι εγώ ξέρω τί ακριβώς ψάχνω. Αν περάσει από δίπλα σας, παρακαλώ να μου το αποστείλετε με οποιονδήποτε τρόπο.

Ταξιδεύοντας εν ώρα εργασίας...

Ο πρώτος καφές ήδη τελείωσε. Ετοιμάζομαι για τον δεύτερο. Μόλις συνομίλησα με έναν μπαμπά - συνάδελφο, του οποίου το μωρό πρώτη μέρα χθες το μετέφεραν από το μαιευτήριο στο σπίτι. Και ενώ ξεκινούσε να μου περιγράφει τις πρώτες στιγμές, ήτοι ξενύχτι, το πρώτο άλλαγμα του μωρού κατά τη διάρκεια του οποίου κατούρησε τη μαμά και τον μπαμπά του, ένιωσα τόσο, μα τόσο ωραία με το συγκεκριμένο συναίσθημα.


Η δουλειά, παραμένει σε σταθερά μη ελεγχόμενα επίπεδα. Αδρεναλίνη στα ύψη, σε τέτοιο βαθμό που ελάχιστες είναι οι ώρες που παραδίδομαι στον αξιολάτρευτο Μορφέα. Αλλά είναι επιλογή μου. Και επιλογή μου επίσης είναι το γέμισμα της ημέρας με στιγμές. Άλλαξα πορεία, αυτή είναι η αλήθεια. Και δεν το μετανιώνω καθόλου. Ήταν αναγκαίο να γίνει. Και ξέρεις τί ανακάλυψα; Κάποιους ανθρώπους που υπήρχαν κάποια χρόνια στη ζωή μου και δεν τους είχα δώσει τη σημασία που έπρεπε, τη σημασία που τους άξιζε. Ξαφνικά ανακάλυψα, ή μάλλον διαπίστωσα πως μια αγκαλιά, ένα χαμόγελο, μια βόλτα κατά μήκος της θάλασσας αποκτά άλλη διάσταση όταν μπορείς να αφήσεις τον εαυτό σου ελεύθερο να νιώσει και να ζήσει. Όταν διαγράφεις όρια, όταν ζεις το τώρα, το παρόν, όταν βάσει αυτού χτίζεις το αύριό σου, χωρίς να το γεμίζεις με πρέπει. Και πόσο μισώ αυτή τη λέξη.




Πρέπει να γυρίσω πίσω στη δουλειά μου, σε όσα έκανα πριν την απόδρασή μου αυτή. Μα πώς να εξουσιάσεις το μυαλό και την καρδιά όταν διψούν για στιγμές που πέρασαν και για στιγμές που καρτερικά περιμένουν να πάρουν χρώμα; Πώς να μπορέσεις να χαλιναγωγήσεις τα ταξίδια του μυαλού ακούγοντας ήχους λατρεμένους, ενώ ήδη βρισκόμαστε στο πρώτο μισό του καλοκαιριού; Είναι και η συναυλία που πλησιάζει και κάθομαι σε αναμμένα κάρβουνα, είναι και εκείνο το καράβι που οσονούπω θα με φιλοξενήσει για την καλοκαιρινή μου εξόρμηση σε νησί μαγικό που για πρώτη φορά θα επισκεφθώ, για νύχτες και μέρες ονειρεμένες.

Βλέπεις, προτιμώ πλέον τα όνειρα που κάνω όταν είμαι ξύπνια..

Στιγμές γεμάτες ζωή

Άνοιξα τα πανιά μου, ταξιδεύω σε μέρη καινούργια και ταυτόχρονα τόσο γνώριμα και γλυκά. Κάνω φίλο μου τον ήλιο και τη θάλασσα, ταυτόχρονα με την καθημερινότητά μου. Νιώθω, αγγίζω και φιλώ κάθε στιγμή που η ανάσα μου γίνεται έντονη και κάθε στιγμή που ίσα ίσα ακούγεται, ως ένα ελάχιστο σημάδι ζωής. Ανοίγω τα χέρια σε όσα θα έρθουν και τα αγκαλιάζω σφιχτά, ώστε να τους χαρίσω κάθετί μικρό, κάθετί μεγάλο... όλα όσα αξίζουν...

Ρουφάω στιγμές χωρίς τελειωμό...

Κλείνω το μάτι στη ζωή κι εκείνη με ταξιδεύει...

ΑνΕκΠλΗρΩτΑ θΕλΩ

Σβήσε το φως και κοιμήσου. Απόψε κοιμήσου και ονειρέψου όσα λαχταράς. Μακριά ταξίδεψε σε τόπους που άλλη φορά δεν έχεις αντικρίσει. Ταξίδεψε. Εκεί... Όπως... Με... Μη σταματήσεις. Μη γυρίσεις πίσω. Μονάχα ταξίδεψε...



Άκου, νιώσε, χαμογέλασέ μου λίγο να σε δω... Αγκάλιασέ με σφιχτά. Είμαι δίπλα σου... Νιώσε με. Κλείσε τα μάτια και ταξίδεψε. Δίπλα μου, μαζί μου...

Θύμησέ μου το πρωί να μη ξυπνήσω νωρίς. Να προλάβω να ζήσω λίγο περισσότερο τα θέλω μου...

Νόμοι του Merphy και άλλα...

Δηλαδή πρέπει να αρχίσω να πιστεύω στους νόμους του Merphy; Ξέρεις τί είναι να ετοιμάζεσαι, να ντύνεσαι, να στολίζεσαι ώστε σε συγκεκριμένη ώρα να είσαι συνεπής στο ραντεβού σου και να περιμένεις, να ξαναπεριμένεις, να ματαπεριμένεις τηλέφωνο για να κατέβεις στην είσοδο της πολυκατοικίας και να έχει περάσει πάνω από μία ώρα αναμονής, με αποτέλεσμα να έχεις βαρεθεί μέχρι αηδίας; Και σημειωτέον δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει κάτι αντίστοιχο με τον συγκεκριμένο άνθρωπο.

Ξέρεις τί είναι, την ώρα που περίμενες το τηλέφωνο, για να πας να πιεις εκείνον τον καφε -ποτό- αφέψημα,να χτυπάει το τηλέφωνο και να ακούς στην άλλη άκρη της γραμμής μια φωνή που αν ερχόταν η συντέλεια του κόσμου, θα ήταν η τελευταία που θα ήθελες να ακούσεις; (και μετά μου λες @Valisia να το ρίξω έξω μετά τη δουλειά ε;)

Και σαν να μην έφταναν τα παραπάνω, μου έσπασε και ένα νύχι, δε ξέρω πώς. Και εκτός αυτού, παρ' ολίγον να βάλω φωτιά στην κουζίνα, αφού ξέχασα - ευτυχώς - για λίγη ώρα το μάτι ανοιχτό. Επίσης, αύριο έχω πολλή δουλειά και μεθαύριο και τις επόμενες μέρες ή μήνες (je ne sais pas). Επίσης, νιώθω κουρασμένη και οι καλοκαιρινές διακοπές αργούν να έρθουν, παρά το πρόγραμμα (τρόπον τινά) που ήδη έχω φτιάξει ώστε να εκδράμω σε μέρη που η νύχτα συναγωνίζεται τη μέρα και τούμπαλιν.



Μήπως έφτασε η ώρα να γίνω οπαδός των νόμων του Merphy; Όπως για που.χου:
a) "Τίποτα δεν είναι τόσο κακό , ώστε να μην μπορεί να γίνει χειρότερο"
b) "Αν κάποια πράγματα θα μπορούσαν να πήγαιναν στραβά και δεν πήγανε, θα αποδειχτεί ότι θα ήταν καλύτερα αν είχαν πάει"
c) "Αν κάτι μπορεί να πάει στραβά , θα πάει"

Και αυτήν τη στιγμή θέλω κάτι σοκολατένιο και για κακή μου τύχη δεν έχω. Από γλυκό μόνο ένα βαζάκι με γλυκό του κουταλιού υπάρχει στο παλάτι μου, διαμέρισμα ήθελα να πω και δε μου φωνάζει - φάε με, φάε με. Τουτέστιν, απομένει να πάω να ξαπλώσω αγκαλιά με τον μοναδικό μου και ανέκαθεν πιστό μου σύντροφο, το my sweet pillow. Η μήπως να περιμένω να γίνουν και άλλα ωραία και άξια θαυμασμού;

Και να ρωτήσω κάτι; Το gcast τί στο καλό έχει πάθει και χρειάζεται τόοοοοοοσες ώρες να κάνει upload ένα τραγούδι; Τα νεύρα μου #@$%^&*
Και κάτι τελευταίο, να μη σας κουράζω και άλλο... Ψάχνω ένα τραγούδι εδώ και περίπου 2 μήνες και δεεεεεεεεεεεν μπορώ να καταλάβω ποιό είναι... ενώ το ξέρω...

Άντε να φεύγω, αφού σας ζάλισα με τους προβληματισμούς μου και με τα ευτράπελα της καθημερινότητάς μου...φεύγω λέω, δε θα μου πεις κανείς να μείνω; έστω ένα "στάσου μύγδαλαααααα";;;

- Και πολύ κάθησες (η φωνή της συνείδησης)
- Σε άκουσα. Θα μου το πληρώσεις αυτό...

Ρήματα

Κάπως έτσι...

αναποδογύρισες, ένιωσες, χαμογέλασες, ονειρεύτηκες, προχώρησες, μεγάλωσες, φώναξες, ψιθύρισες, σκέφτηκες, έδωσες, πήρες, άνοιξες, άγγιξες, φίλησες, κράτησες, γύρισες, προσπέρασες, κράτησες, αναστέναξες, αποτύπωσες, έσφιξες, θέλησες, έζησες


έκλεισες τα μάτια

ερωτεύτηκες

αγάπησες

λάτρεψες...

πορεύεσαι...